tag:blogger.com,1999:blog-74560293351740719212024-03-14T10:51:55.319-07:00peacenikΣΤΡΑΤΗΓΕ, ΤΟ ΤΑΝΚ ΣΟΥ ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ
θερίζει δάση ολόκληρα, κι εκατοντάδες άντρες αφανίζει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα:
Χρειάζεται οδηγό
Μπ. ΜπρεχτΜωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.comBlogger146125tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-30149124087310547042012-11-23T00:34:00.002-08:002012-11-23T00:38:01.404-08:00Στη Γάζα δεν πάω<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEuDPwLTZWb0q37zBi3JoNYd5kkk3_sfY64dZHZVp4eXDm8tlrs0WCthxcFwDavZ8lQZSF6Oq3qzybbxN0VDZAAaGuqZf-n921YGAVftH1llMytIACmbtYlN0KG-ZrqT5WeEVADTnF2-E/s1600/311180_539744096055653_1670821325_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEuDPwLTZWb0q37zBi3JoNYd5kkk3_sfY64dZHZVp4eXDm8tlrs0WCthxcFwDavZ8lQZSF6Oq3qzybbxN0VDZAAaGuqZf-n921YGAVftH1llMytIACmbtYlN0KG-ZrqT5WeEVADTnF2-E/s320/311180_539744096055653_1670821325_n.jpg" width="320" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>HE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: small;">Γκιντεόν
Λέβι*</span><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:Arial;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είμαι ένας ασήμαντος δημοσιογράφος που μερικές
φορές παραβαίνει το ρόλο του και προδίδει την αποστολή του. Δεδομένο, θα πάω
στο νότο, ανάμεσα στα σημεία της καταστροφής και τους τραυματισμένους κατοίκους.
Με το άκουσμα της σειρήνας θα πέσω κάτω και θα καλύψω το κεφάλι μου με τα χέρια
ή θα αναζητήσω καταφύγιο σε κάποιο μαγαζί με παιδικά ρούχα. Θα ρίξω και ένα
βλέμμα στη Γάζα από την κορυφή του λόφου στην Σντερότ, αλλά στην Γάζα δεν θα
πάω, για όσα υποφέρει δεν θα γράψω. Και όπως συμβαίνει με μένα, συμβαίνει και
με κάθε Ισραηλινό δημοσιογράφο.<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την τελευταία φορά που βρέθηκα στην
Γάζα ήταν Νοέμβριος του 2008. Έγραφα τότε για έναν Ισραηλινό πύραυλο που έπληξε
τα παιδιά στ<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">o</span>ν παιδικό σταθμό
Ίντιρα Γκάντι και σκότωσε το δάσκαλό τους μπροστά στα μάτια τους. Ήταν το
τελευταίο μου άρθρο από την Γάζα. Από τότε το Ισραήλ απαγόρευσε την είσοδο σε
Ισραηλινούς δημοσιογράφους και αυτοί το δέχθηκαν ως μία τυπική υποχρέωση και
υποταγή. Με τα χρόνια αποδείχθηκαν οι πιο πιστοί υπηρέτες(και άξιοι θαυμασμού)
δημόσιοι λειτουργοί. Γνωρίζουν την ψυχή του τέρατος. Γνωρίζουν ότι οι
αναγνώστες τους και οι θεατές δεν θέλουν να ξέρουν το τι πραγματικά συμβαίνει
στην Γάζα και με χαρά εκπληρώνουν την επιθυμία τους. Ούτε μία λέξη διαμαρτυρίας
από δημοσιογράφους, των οποίων η κυβέρνηση απαγορεύει να εκπληρώσουν τον βασικό
τους ρόλο.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihCJYenNs1SgYN6htg1Ej6C66lyIBKQxngKbMwHNTQqT9U9hxYY0w-DK5N3bfDNyFBjIqJU8KURH9kChVkgmd7jCHz39m5Jr6S4AMsJ6lNiMNYn4gphBEBd_qCk1kDgNKxv8y946IBzFA/s1600/600131_540306762666053_371672559_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihCJYenNs1SgYN6htg1Ej6C66lyIBKQxngKbMwHNTQqT9U9hxYY0w-DK5N3bfDNyFBjIqJU8KURH9kChVkgmd7jCHz39m5Jr6S4AMsJ6lNiMNYn4gphBEBd_qCk1kDgNKxv8y946IBzFA/s320/600131_540306762666053_371672559_n.jpg" width="320" /></a><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όχι ότι τους λείπει το κουράγιο: Οι πιο
αγαπημένοι από αυτούς μετέδιδαν για χρόνια από περιοχές πολέμων ή φυσικών
καταστροφών ανά τον κόσμο. Είναι ήρωες, που βρισκόντουσαν στο Ιράκ, την Λιβύη,
την Συρία, ακόμη και εγώ ο «λίγος» ήμουν στο Σεράγεβο όταν βομβαρδιζόταν, στην
Ιαπωνία όταν γινόταν σεισμός και στην Γεωργία όταν υπήρχε πόλεμος. Η κυβέρνηση
του Ισραήλ δεν εξέφρασε καμιά ανησυχία για την ασφάλεια μας και εκπληρώσαμε το
ρόλο μας, ακόμη και όταν κινδυνεύαμε. Μόνο στην Γάζα δεν το κάναμε, μία ώρα και
ένα τέταρτο δρόμος από τα σπίτια μας, μία περιοχή που επηρεάζει τη ζωή μας πολύ
περισσότερο από το Φουκουσίμα. <br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης
Καυτό Μολύβι, η συνάδελφος μου Αμίρα Χας κατάφερε να πάει στη Γάζα μέσω
Αιγύπτου, χάρη στην αποφασιστικότητα και την αφοσίωση της καθώς και στο δεύτερο
διαβατήριο που είχε. Αυτή τη φορά κανείς ούτε καν προσπάθησε<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">.</span><br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Να λοιπόν γιατί το Ισραήλ δεν
γνωρίζει σχεδόν τίποτα για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Κάποιος φροντίζει για αυτό.
Ο τρομακτικός φόνος της οικογένειας Νταλού, για παράδειγμα, καλύφθηκε ως μια τυπική
επαγγελματική υποχρέωση, στο περιθώριο των εφημερίδων και των τηλεοπτικών
δελτίων. Δεν υπάρχει σχεδόν καμιά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αξιοσημείωτη
έκφραση στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης για την καταστροφή και το θάνατο που
έδειξε το Ισραήλ και το μεγάλο φόβο που κυρίεψε ενάμιση εκατομμύριο κατοίκους
επί μία εβδομάδα, χωρίς ειδικούς χώρους, χωρίς συναγερμούς και καταφύγια. Ήταν
ικανοποιημένοι με μικρές, στεγνές δημοσιεύσεις στο περιθώριο των ειδήσεων. Που
και που έβγαζαν στον αέρα κάποιον Άχμεντ ή όποιον άλλο και κάθε μετάδοση συνοδευόταν
από τις λέξεις «σύμφωνα με τους Παλαιστινίους» με υποκριτικές αιτιάσεις ότι «οι
Παλαιστίνιοι χρησιμοποιούν φωτογραφίες τρόμου» λες και αυτό είναι το θέμα και
όχι ο ίδιος ο τρόμος.<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το θέμα δεν έχει να κάνει με
πολιτικές προτιμήσεις, απλά με το επάγγελμα του δημοσιογράφου: Οι ισραηλινοί θα
έπρεπε να ξέρουν το τι γίνεται στο όνομά τους, ακόμη και όταν, πράγματι δεν
θέλουν να ξέρουν. Αυτός είναι ο ρόλος της δημοσιογραφίας. Ασφαλώς τα όσα
υποφέρουν στο νότο θα πρέπει ευρέως να μεταδοθούν-το έκανα και εγώ ο ίδιος-
αλλά δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια για το τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά, ακόμη
και αν δεν είναι ωραίο να βλέπεις ένα σπίτι να ανατινάζεται μαζί με όσους είναι
μέσα.<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οποιοσδήποτε θέλει να μάθει στις μέρες
μας το τι συμβαίνει στη Γάζα καλείται να κοιτάξει τα διεθνή δίκτυα και να
διαβάσει τις εφημερίδες του κόσμου: Μόνο εκεί θα δεις όλη την εικόνα. Το Ισραήλ
και ορισμένοι δημοσιογράφοι του, θα σου πουν ότι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κάτι τέτοιο είναι εχθρικό και μεροληπτική
δημοσιογραφία. Θέλουν να βλέπεις μόνο τι συμβαίνει στο Άσκελον και το Ρίσον
Λέτσιον.<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κάποιος πρέπει να ξέρει τι συμβαίνει
στη Γάζα για να ξέρει τι συμβαίνει στο Ισραήλ. Η δημοσιογραφία που αποτυγχάνει
να το κάνει και ούτε καν διαμαρτύρεται, είναι προπαγάνδα. Είναι ωραίο όταν ένας
στρατιωτικός ανταποκριτής με το κίτρινο γιλέκο πετάγεται ανάμεσα στους πυροσβέστες
για να δείξει μία κατεστραμμένη πολυκατοικία, μπορούμε κάπως να ζήσουμε ακόμη
και με κάποιον που κάνει στρατιωτική προπαγάνδα-σχολιαστής που χαίρεται για τον
πόλεμο. Αλλά το να διαβάζεις γραπτά μηνύματα από τις αρχές δεν είναι
δημοσιογραφία. Ένας πραγματικός Ισραηλινός δημοσιογράφος θα έπρεπε να βρίσκεται
στη Γάζα εδώ και τώρα. Χωρίς αυτό και την ενδελεχή κάλυψη από εκεί, δεν είμαστε
παρά ως δημοσιογράφοι «λίγοι».<br />
<br />
*http://www.haaretz.com/opinion/to-gaza-i-did-not-go.premium-1.479701<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<br /></div>
Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-4752564290769917072011-06-05T01:14:00.000-07:002011-06-05T01:21:04.309-07:00Ισραήλ: Διαδηλώσεις υπέρ ανεξάρτητης Παλαιστίνης<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ_pWq9WHWu7ch-aRREy13L1iV5HAsKFdp9q7uu3bhsno1gj09AAHUf3f-5FCkLswFGxTB785GisoE9rrZLoKo7cp5k8BOONs0StiirU8OIlLnPClnTzDNdJl2Ozynh0Pmctwrup4V4GQ/s1600/tel.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5614646791320532066" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ_pWq9WHWu7ch-aRREy13L1iV5HAsKFdp9q7uu3bhsno1gj09AAHUf3f-5FCkLswFGxTB785GisoE9rrZLoKo7cp5k8BOONs0StiirU8OIlLnPClnTzDNdJl2Ozynh0Pmctwrup4V4GQ/s320/tel.jpg" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><div>Οργανώσεις της αριστεράς πραγματοποίησαν το Σάββατο(04/06) διαδήλωση στο κέντρο του Τελ Αβίβ με βασικό σύνθημα «Το Ισραήλ λέει ναι σε Παλαιστινιακό κράτος».<br />Σύμφωνα με εκτιμήσεις ισραηλινών μέσων ενημέρωσης στη διαδήλωση πήραν μέρος 20.000 άτομα. Δεκάδες οπαδοί της δεξιάς πραγματοποίησαν επίσης αντιδιαδήλωση. Συνελήφθησαν ακόμη δύο διαδηλωτές ηλικίας 28 και 37 ετών με την κατηγορία ότι θα επιτίθεντο σε αστυνομικούς και θα πραγματοποιούσαν επεισόδια.<br />Μερικά από τα συνθήματα που δέσποσαν στα πανό της διαδήλωσης έγραφαν: «Ναι στην Ειρήνη», «Εβραίοι και άραβες αρνούνται να είναι εχθροί». Μεταξύ αυτών που συμμετείχαν περιλαμβάνονται οι οργανώσεις «Ειρήνη Τώρα», τα κόμματα της αριστεράς Μέρετς και Χαντάς καθώς και το Εργατικό κόμμα ακόμη και εκπρόσωποι από το κόμμα Καντίμα(προήλθε από διάσπαση του δεξιού Λικούντ).<br />Η Γενίνα Άλτμαν, 80 ετών, η οποία πήρε μέρος στη διαδήλωση ερχόμενη από την Χάιφα, δήλωσε: «Είναι σημαντικό για μένα να εκφράσω την επιθυμία για μία ανεξάρτητη Παλαιστίνη». «Ήλθα από την Πολωνία αφότου ολόκληρη η οικογένειά μου δολοφονήθηκε, ήμουν σε γκέτο και στρατόπεδο συγκέντρωσης. Θα ήθελα η χώρα μου να δείξει κατανόηση και σεβασμό στους Παλαιστινίους και να τους δώσει το δικαίωμα ενός ανεξάρτητου κράτους ακριβώς όπως εμείς ζητούσαμε».<br />Ο Μακχούλ Ρουάντα από το Κφαρ Γιασίφ συμπληρώνει: « Ελπίζουμε τέτοιου είδους εκδηλώσεις διαμαρτυρίας θα γίνουν μεγαλύτερες και αν προκαλέσουν αλλαγή με την οποία θα δούμε ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος δίπλα στα σύνορα του 1967 με την ανατολική Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα».<br />Ο βουλευτής Ντοβ Χενίν(Χαντάς) τόνισε: «Πρόκειται για την πιο κρίσιμη μάχη στην ιστορία του στρατοπέδου της ειρήνης-η εναλλακτική λύση θα είναι ένας τρομακτικός πόλεμος. Μία ειρήνη για δύο κράτη και δύο πρωτεύουσες στην Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά ζωτική ανάγκη. Είναι εφικτή».<br />Ο βουλευτής Άχμαντ Τίμπι πρόσθεσε ότι η μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια κατοχή της σύγχρονης ιστορίας πρέπει να τελειώσει και όποιος αρνείται να διαπραγματευτεί στα σύνορα του 1967 θα πρέπει να διαπραγματευτεί το 1948 και τη δημιουργία ενός κράτους αντί δύο γειτονικών κρατών»। </div><br /><br /><div>Πηγές: <a href="http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4078157,00.html">http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4078157,00.html</a></div><a href="http://www.haaretz.com/news/national/thousands-march-in-tel-aviv-in-support-of-palestinian-state-based-on-1967-borders-1.365923">http://www.haaretz.com/news/national/thousands-march-in-tel-aviv-in-support-of-palestinian-state-based-on-1967-borders-1.365923</a><br /><br /><br /><br /><div></div><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><div></div>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-91408358849327863322011-05-04T02:46:00.000-07:002011-05-04T02:51:55.008-07:00Το Ισραήλ θα πρέπει να πάρει διδάγματα από το Ολοκαύτωμα για τον εθνικισμόΚύριο άρθρο της εφημερίδας "Χάαρετς" στις 02/05/2001*<br /><br /><br /><br />Η Ημέρα του Ολοκαυτώματος και η Ημέρα των Ηρώων, που τιμάται σήμερα, είναι πάνω από όλα μία ημέρα μνήμης. Σήμερα είναι η ημέρα κατά την οποία θυμούμαστε το Ολοκαύτωμα, τη μνήμη αυτών που εξοντώθηκαν και την κληρονομιά αυτών που κατάφεραν να επιζήσουν. Είναι επίσης μια μέρα κατά την οποία θυμόμαστε αυτούς που επέζησαν και οι οποίοι εξακολουθούν να ζουν ανάμεσα μας και να αναρωτιόμαστε για τη ευημερία τους.<br />Όλα αυτά όμως δεν είναι αρκετά: Οι Ισραηλινοί πρέπει να αφιερώσουν τον εαυτό τους στη μελέτη των μαθημάτων από το Ολοκαύτωμα. Επιπροσθέτως των μαθημάτων που μάθαμε πολύ καλά εδώ πέρα-όπως η ανάγκη για την ύπαρξη ενός ισχυρού και ανεξάρτητου κράτους και του χρέους να καταπολεμηθεί ο αντισημιτισμός-κανείς δεν πρέπει να αγνοεί με κανένα τρόπο το ηθικό δίδαγμα του Ολοκαυτώματος.<br />Ένα μάθημα είναι ότι τέτοιου είδους φρίκη μπορεί να προέλθει από μία υποτιθέμενη φωτισμένη κοινωνία, ακόμη και μία δημοκρατική κυβέρνηση και ότι είναι επικίνδυνο να παραβλέπεις τις ανησυχητικές ενδείξεις-που σε οδηγούν στην αδιαφορία με όλες τις επιπτώσεις.<br />Από αυτήν την άποψη υπάρχει λόγος να ανησυχούμε στο Ισραήλ. Από τη μια Ημέρα Μνήμης στην άλλη, η κοινωνία μας έχει επιδεινωθεί, όπως δείχνει η εμφάνιση των ανησυχητικών ενδείξεων μίσους προς τους ξένους και την καταπίεση του «άλλου», παράλληλα με τις χειροπιαστές ρωγμές της ανθεκτικότητας της δημοκρατίας μας. Αυτό πρέπει να ανησυχεί κάθε Ισραηλινό κάθε μέρα του χρόνου, αλλά την Ημέρα Μνήμης, έχει μία πρόσθετη σημασία.<br />Όταν ο ρατσισμός και ο εθνικισμός δείχνουν τα δόντια τους, πρέπει να αντιμετωπίζονται σθεναρά πριν καταλήξουν σε συμφορά. Η ισραηλινή κοινωνία, πολλοί από τους ιδρυτές και πιονέρους της ήταν επιζήσαντες αντισημιτικών διώξεων και της φρίκης των στρατοπέδων εξόντωσης και των γκέτο, πρέπει να επιχειρήσει να αποτελέσει το ηθικό παράδειγμα στη μάχη κατά οποιασδήποτε αποτρόπαιης έκφρασης μίσους ή καταδίωξης η οποία προέρχεται από εθνικιστικές, εθνικές ή ρατσιστικές αιτίες.<br />Είναι εξαιρετικά ατυχές που μία τέτοια δέσμευση δεν είναι πάντοτε παρούσα. Τα τελευταία χρόνια ακούγονται όλο και περισσότερες φωνές στη κοινωνία μας, που καλούν για παράδειγμα τον κόσμο να μην νοικιάζει διαμερίσματα σε Άραβες ή ξένους εργάτες ή να μην αφήνουνε τα θύματα πολέμου να βρίσκουν άσυλο στη χώρα, περιορίζοντας τις πολιτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πρέπει κανείς να μάχεται τέτοιες απόψεις, οι οποίες ακούγονται ακόμη και στο κοινοβούλιο μας. Αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα από το Ολοκαύτωμα, το οποίο πρέπει να πάρουμε όχι μόνο ως σεβασμό στην μνήμη του παρελθόντος ή δικαιολογία για απάντηση από τους ηγέτες της χώρας στις επικρίσεις του Ισραήλ από το εξωτερικό. Πρέπει να χρησιμεύει και ως προειδοποίηση για το μέλλον.<br /><br /><a href="http://www।haaretz.com/print-edition/opinion/israel-should-have-learned-the-holocaust-s-lessons-of-nationalism-1.359277">http://www।haaretz.com/print-edition/opinion/israel-should-have-learned-the-holocaust-s-lessons-of-nationalism-1.359277</a>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-9820632330178831732011-04-26T00:49:00.000-07:002011-04-26T00:53:24.982-07:00Ισραήλ: Διανοούμενοι διαδηλώνουν υπέρ της δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους
<br />
<br />
<br />
<br /><div></div>
<br />
<br />
<br />
<br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSswtIOhDtJ_Lce_eK52pUb9xwGHXE4JpM0FcJoQcSf8hTaCkm9JskJ1_JqnMYnX88Q4c71sGDSckrrqt79Ox-a_2bm73BVkl5DoS-GTw3V6bW09cyU3KecqxHEUExMKhJYYioNWBUVDY/s1600/palestine.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5599796693513305074" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSswtIOhDtJ_Lce_eK52pUb9xwGHXE4JpM0FcJoQcSf8hTaCkm9JskJ1_JqnMYnX88Q4c71sGDSckrrqt79Ox-a_2bm73BVkl5DoS-GTw3V6bW09cyU3KecqxHEUExMKhJYYioNWBUVDY/s320/palestine.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br /><div></div>
<br />
<br />
<br />
<br /><div></div>
<br />
<br />
<br />
<br /><div></div>
<br />
<br />
<br />
<br /><div></div>
<br />
<br />
<br />
<br /><div>Ισραηλινοί διανοούμενοι διαδήλωσαν την προηγούμενη Πέμπτη(21/04) έξω από την αίθουσα όπου το 1948 ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του κράτους του Ισραήλ, προχωρώντας στη συμβολική διακήρυξη ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού κράτους, στα λεγόμενα σύνορα του 1967, στα ντε φάκτο σύνορα του κράτους του Ισραήλ πριν τον πόλεμο των Έξι Ημερών και την κατάληψη της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας।
<br />Σύμφωνα με ανταπόκριση του πρακτορείου «Ρόιτερ» από το Τελ Αβίβ ανάμεσα σε πλήθος που μόλις ακουγόταν και φωνές του τύπου «προδότη», μία Ισραηλινή ηθοποιός η οποία έχει μάλιστα χάσει το ένα πόδι της σε επίθεση Παλαιστινίων το 1970 στο αεροδρόμιο του Μονάχου, διάβασε την διακήρυξη ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού κράτους, την οποία έχουν υιοθετήσει με υπογραφές δεκάδες διανοούμενοι και ακτιβιστές της αριστεράς.
<br />Η διακήρυξη γράφει αναφέρει μεταξύ άλλων: «Συγκεντρωθήκαμε εδώ πέρα…για να υποδεχτούμε την Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού Κράτους» και καλεί υπέρ της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους πλάι στο Ισραήλ, «στα λεγόμενα σύνορα του 1967».
<br />Μεταξύ των παρευρισκομένων και η παλαίμαχος πολιτικός της ισραηλινής αριστεράς και πρώην υπουργός Σουλαμίτ Αλόνι, η οποία ζήτησε «τον πλήρη τερματισμό της κατοχής». Περισσότερα από 100 κράτη έχουν αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κράτος, μία κίνηση περισσότερο συμβολική που έχει ωστόσο δημιουργήσει έντονη πίεση στην κυβέρνηση του Ισραήλ. Η Παλαιστινιακή Αρχή αναμένεται να ζητήσει την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους στα σύνορα του 1967.
<br />Περισσότερα στο:
<br /><a id="1" class="transl_class" href="http://www%3cspan%20title=/">।</span>reuters.com/article/2011/04/21/us-palestinians-israel-independence-idUSTRE73K6UC20110421">http://www।reuters.com/article/2011/04/21/us-palestinians-israel-independence-idUSTRE73K6UC20110421</a> </div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /><div></div>
<br />Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-44483658210881136472011-04-06T02:46:00.000-07:002011-04-06T09:22:32.088-07:00Προς ένα Ισραηλινό κράτος απαρτχάϊντ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5TxJkwYx5AWt4pJM7CDh-1-RpdfAekoiOrQ2dxYyoveP9o5WOCKOYPzQuusE2iXeNJC9AIgUiYZN4j3Z4oAnSrLNzICGwOK-Aqcb3t6zH0OjC6DKBJXyeJTT9WohABe4K4NLinFoDY-g/s1600/blatman.jpg"><img style="margin: 0px 10px 10px 0px; width: 94px; float: left; height: 78px;" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5592405496965195042" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5TxJkwYx5AWt4pJM7CDh-1-RpdfAekoiOrQ2dxYyoveP9o5WOCKOYPzQuusE2iXeNJC9AIgUiYZN4j3Z4oAnSrLNzICGwOK-Aqcb3t6zH0OjC6DKBJXyeJTT9WohABe4K4NLinFoDY-g/s320/blatman.jpg" border="0" /></a> Του Daniel Blatman*<br /><br /><em></em><em>Ο Ισραηλινός ρατσισμός, του οποίου ο φυσικός «χώρος» είναι το αποικιοκρατικό εγχείρημα στα κατεχόμενα εδάφη, έχει από καιρό κυριεύσει την ισραηλινή κοινωνία και έχει νομιμοποιηθεί σε μια σειρά από νόμους που ψηφίστηκαν πρόσφατα στην Κνεσέτ(ισραηλινή βουλή).</em> <em></em><br /><br /><br /><br /><br />Έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε που ιδρύθηκε το κράτος απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική. Τον Μάρτιο του 1951, λίγα χρόνια αφότου το ρατσιστικό Εθνικό Κόμμα ανήλθε στην εξουσία, ο φυλετικός διαχωρισμός επικυρώθηκε με νόμο.<br />Όπως ήταν σύνηθες και σε άλλες χώρες που υιοθέτησαν ρατσιστικούς νόμους τον 20ο αιώνα και αυτοί στην Νότιο Αφρική συνοδεύονταν από δικαιολογίες «νομιμοποίησης».Ο Χίτλερ διακήρυξε μετά την καθιέρωση των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης το 1935 ότι θα δημιουργούσαν έναν κατάλληλο διαχωρισμό που θα βοηθούσε τους Εβραίους της Γερμανίας να ζήσουν παράλληλα στην γερμανική κοινωνία.<br />Οι ρατσιστικοί νόμοι στην Νότιο Αφρική καθιέρωσαν ότι άνθρωποι διαφορετικού χρώματος δεν μπορούν να υπάρξουν αν αναμειχθούν ο ένας με τον άλλο, μόνο χωριστά προστατεύονται είδη.<br />Το τσουνάμι ρατσιστικών νόμων που πέρασαν στην Κνεσέτ τους τελευταίους μήνες δικαιολογούνται επίσης με λογικά και άξια λόγου επιχειρήματα: το δικαίωμα των μικρών κοινοτήτων να διατηρούν τον χαρακτήρα τους(Νόμος περί Αποδοχής), το δικαίωμα του κράτους να προλαβαίνει την εχθρική χρησιμοποίηση κεφαλαίων που προορίζονται για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό(Νόμος Νάκμπα) και το δικαίωμα να στερούνται της υπηκοότητας άτομα που έχουν καταδικαστεί για κατασκοπεία ή προδοσία(Νόμος Περί Υπηκοότητας).<br />Πιστεύω ωστόσο όπως και σε άλλες ιστορικές περιστάσεις, ο στόχος των νομοθετημάτων αυτών είναι η σταδιακή δημιουργία ενός κράτους απαρτχάιντ εντός Ισραήλ και ο μελλοντικός διαχωρισμός σε φυλετική βάση μεταξύ Εβραίων και Μη-Εβραίων. Ένα κράτος απαρτχάιντ δεν δημιουργείται με το νεύμα του ματιού. Αυτό που συνέβη στην Γερμανία το 1935 ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς και μερικές φορές βίαιης διαμάχης, η οποία εξελισσόταν καθ'όλη τη διάρκεια στα μέσα του 19ου αιώνα, για τη θέση των Εβραίων στην σύγχρονη Γερμανία και Ευρώπη.<br />Όντως, η επιθυμία να απομονωθούν και να απομακρυνθούν οι Εβραίοι από την κοινωνία-νομικά και κοινωνικά-ήταν μέρος του πιστεύω των αντισημιτών στην Ευρώπη για δεκαετίες πριν ο Χίτλερ ανέλθει στην εξουσία.<br />Από αυτή την άποψη οι Ναζί, όπως και άλλα καθεστώτα που υιοθέτησαν τον φυλετικό διαχωρισμό(όπως η Ρουμανία, η Ουγγαρία, η Ιταλία και το καθεστώς του Βισύ στην Γαλλία το 1940), έκανα νόμο μία πραγματικότητα που ενθουσιωδώς είχε γίνει αποδεκτή από τον κόσμο.<br />Ασφαλώς, όταν πέρασαν τέτοιοι νόμοι, τα καθεστώτα που είχαν αναμειχθεί δεν στήριζαν ή φανταζόντουσαν ότι το τέλος του δρόμους, θα ήταν μία «τελική λύση» με τη συνταγή των ναζί. Όταν όμως οι σπόροι φυτρώσουν, κανείς δεν ξέρει πως θα είναι ο καρπός. Το ιστορικό υπόβαθρο του εν εξελίξει απαρτχάιντ κράτους στο Ισραήλ μπροστά στα μάτια μας θα πρέπει να αναζητηθεί στο १९६७.<br />Είναι μέρος μιας διαδικασίας που συνεχίζεται εδώ και 44 χρόνια। Αυτό που ξεκίνησε ως εξουσία πάνω σε έναν άλλο λαό μετεξελίχθηκε σταδιακά-ιδίως μετά τα τέλη του ’70-σε αποικιοκρατία που υιοθετεί το καθεστώς της καταπίεσης και διακρίσεων σε βάρος του παλαιστινιακού πληθυσμού। Κλέβει από το λαό αυτό τη γη του και τα βασικά του πολιτικά δικαιώματα και ενθαρρύνει μία μειονότητα(τους εποίκους) να αναπτύσσουν μία στυγνή, βίαιη αντιμετώπιση απέναντι στους άραβες των κατεχομένων εδαφών। Αυτή ήταν ακριβώς η πραγματικότητα, μετά από πολλά χρόνια που οδήγησε στην ίδρυση του κράτους απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική। Στο βιβλίο της «Οι Ρίζες του Ολοκληρωτισμού», η Χάνα Άρεντ περιγράφει μια αιχμηρή εικόνα της διαδικασίας ανάπτυξης της κοινωνίας του φυλετικού διαχωρισμού στη Νότιο Αφρική, από την εποχή της αποικιοκρατικής εγκατάστασης των Ολλανδών Μπόερ. Η έννοια της φυλετικής υπεροχής-η καθυπόταξη του μαύρου πληθυσμού- ήταν ο μόνος τρόπος οι «λευκοί» να προσαρμοστούν σε μια ζωή ανάμεσα στη φυλή αυτή. Η καλλιέργεια αισθημάτων φυλετικής υπεροχής, στα οποία προστέθηκαν και το πιστεύω της πολιτισμικής υπεροχής και η δικαιολογία της οικονομικής εκμετάλλευσης-ήταν αυτά που στην επί δεκαετίες διαδικασία, δημιούργησαν την ανάγκη να αποτυπωθεί η κατάσταση σε ανάλογη νομοθεσία. Η απονιμοποίηση λοιπόν των μαύρων, που άρχισε την εποχή της αποικιοκρατίας και η οποία δεν τους θεωρούσε τίποτα περισσότερο από ζώα που εργάζονταν, οδήγησε στην δημιουργία του φυλετικού διαχωρισμού 60 χρόνια πριν στη Νότιο Αφρική, η οποία για δεκαετίες άφησε δεκάδες εκατομμύρια μαύρων στην κατάσταση σκληρής φτώχειας, εκμετάλλευσης και ατροφίας<br />Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς την κατάσταση αυτή να αναπτύσσεται και σε σχέση με τους άραβες, ανάμεσα σε ευρείς κύκλους των εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη και τους υποστηρικτές του εντός της Πράσινης Γραμμής. Υπάρχει και σημαντικός αριθμός υποστηρικτών στην Κνέσετ, ακόμη και όταν δεν παραδέχονται ότι είναι έτσι. Ο ισραηλινός ρατσισμός του οποίου ο φυσικός «χώρος» είναι το αποικιοκρατικό εγχείρημα στα κατεχόμενα εδάφη, έχει προ πολλού διαχυθεί στην ισραηλινή κοινωνία και έχει νομιμοποιηθεί σε μία σειρά από νόμους που πέρασαν στην Κνεσέτ.<span><br /></span> Μόνο άτομα που αρνούνται να δουν το ευρύτερο ιστορικό περιεχόμενο μιας τέτοιας διαδικασίας είναι ικανά να πιστέψουν ότι είναι δυνατόν να σταματήσει η δημιουργία ενός Ισραηλινού κράτους απαρτχάιντ χωρίς να απελευθερωθείς από την αποικιοκρατική λαβή των κατεχομένων εδαφών.<br /><br /><br />*Ο καθηγητής Μπλάντμαν είναι ερευνητής του Ολοκαυτώματος και επικεφαλής του Ινστιτούτου Σύγχρονου Ιουδαϊσμού στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ<br /><span></span> Tο άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς": <a href="http://www.haaretz.com/misc/writers/daniel-blatman-1.353994">http://www.haaretz.com/misc/writers/daniel-blatman-1.353994</a>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-23957506908175179782011-03-30T01:55:00.000-07:002011-03-30T02:02:50.392-07:00Οι Ισραηλινοί Διαφωνούντες Σώζουν την Χώρα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgvxbZcC7KwYTGtEl5Luqdp8Iwh7XMB_8UdcxxtqzdgeYhb-6aMfO0VAn_CWBYFjkCZeSb3l0xBTXaynPY43h881Ms7hFNEzwaQfFEfAyBUNgBzUdMBQpVgzyiPChf7pgd7vZe4HMx-XI/s1600/levi.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 94px; FLOAT: left; HEIGHT: 78px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5589795685675648418" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgvxbZcC7KwYTGtEl5Luqdp8Iwh7XMB_8UdcxxtqzdgeYhb-6aMfO0VAn_CWBYFjkCZeSb3l0xBTXaynPY43h881Ms7hFNEzwaQfFEfAyBUNgBzUdMBQpVgzyiPChf7pgd7vZe4HMx-XI/s320/levi.jpg" /></a>
<br /><div></div>
<br /><div>του Γκιντεόν Λέβι*</div>
<br /><div></div>
<br /><div></div>
<br /><div>Φανταστείτε ένα διαφορετικό Ισραήλ στα μάτια του κόσμου। Χωρίς τις οργανώσεις B'Tselem, «Σπάζοντας τη Σιωπή», «Αναρχικοί κατά του Τείχους», «Γκους Σαλόμ», χωρίς το Νέο Ισραηλινό Ταμείο και χωρίς μικρές ριζοσπαστικές ομάδες και διαφωνούντες διανοούμενους και καταστολή κάθε τέτοιους είδους φωνής. Φανταστείτε πως θα φαινόμασταν στον κόσμο. </div>
<br /><div>Η λιγοστή συμπάθεια που το Ισραήλ χαίρει οφείλεται σε αυτές τις ομάδες. Η εκστρατεία απονομιμοποίησης, την πραγματική και αυτή που επινοήσαμε, την οφείλουμε στον Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και το Γίσραελ Μπεϊτένου, στο Μπέντζαμιν Νετανιάου και τη πλημμυρίδα αντιδημοκρατικών νόμων του σιναφιού του και του Καντίμα, στο δοξασμένο Ισραηλινό στρατό και τους εποίκους που δεν καταλαβαίνουν από όρια. Μια μέρα της Επιχείρησης Χυτό Μολύβι προκάλεσε στο Ισραήλ μεγαλύτερη καταστροφή από όλα τα επικριτικά άρθρα μαζί, η μοιραία επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά στη Γάζα, αμαύρωσε την εικόνα του Ισραήλ περισσότερο από όλες τις αντιισραηλινές διαλέξεις μαζί, ο «Νόμος Νάκμπα» επισκίασε όλες τις εκκλήσεις μαζί. Η αυξανόμενη έκκληση για μποϊκοτάζ και εξοστρακισμό του Ισραήλ γεννήθηκε μέσα από τις εικόνες της Γάζας και τις σκηνές από το πλοίο Μαρμαρά. Το γεγονός ότι υπάρχουν Ισραηλινοί που μετέχουν στους επικριτές οφείλεται στην αυξανόμενη μείωση της Ισραηλινής αξιοπιστίας στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, στον ακαδημαϊκό κόσμο στην Ευρώπη και τις εφημερίδες και των δύο πλευρών. Φανταστείτε πως θα ήταν χωρίς αυτούς: Βόρειος Κορέα. Οι πρέσβεις της κυβέρνησης και οι προπαγανδιστές της δεν καταφέρνουν να πείσουν κανέναν στον κόσμο, εκτός από τους εαυτούς τους. Αυτοί που καταστρέφουν την ισραηλινή δημοκρατία το μόνο που κάνουν είναι να δυναμώνουν τη φωτιά εναντίον τους. Οι κριτικές φωνές πρέπει να ακουστούν, με αξιοσημείωτη ελευθερία, αφυπνίζοντας τη συνείδηση του κόσμου. Οι διαφωνούντες είναι τώρα αυτοί που εξηγούν καλύτερα το Ισραήλ. Δύο εβδομάδες πριν, ήμουν προσκεκλημένος σε μία Εβδομάδα Εβραϊκού Βιβλίου στο Λονδίνο, με αφορμή την έκδοση στα αγγλικά του βιβλίου μου «Η Τιμωρία της Γάζας». Το εβραϊκό κατεστημένο στην Βρετανία απείλησε να μποϊκοτάρει την εκδήλωση, οι διοργανωτές σκέφτηκαν να προσλάβουν σεκιουριτάδες και περί τους 500 Εβραίους, μέσης τάξης, γέμισαν την αίθουσα, έκαναν ερωτήσεις και κυρίως με την ευγένειά τους, εξέφρασαν μεγάλη συμπάθεια. Μίλησα, όπως κάνω πάντα, κατά της κατοχής, τις αδικίες και την καταστροφή που κάνει στο Ισραήλ και τους Παλαιστινίους, κατά των επιθέσεων στην ισραηλινή δημοκρατία όπως έχω γράψει σε εκατοντάδες άρθρα μου στην εφημερίδα «Χαάρετς» και όπως έκανα στο London School of Economics και το Trinity University στο Δουβλίνο. Όπως και σε προηγούμενες περιπτώσεις ένας «κατάσκοπος» από την Ισραηλινή πρεσβεία εστάλη στο Trinity-ένας Ισραηλινός φοιτητής που του ζητήθηκε να καταγράψει όλα όσα είπα και να τα παραδώσει στην πρεσβεία. Η πρεσβεία παρέδωσε αμέσως έκθεση στο υπουργείο Εξωτερικών στην Ιερουσαλήμ και το Υπουργείο Εξωτερικών τη διοχέτευσε σε γνωστή εφημερίδα, η οποία δημοσίευσε τις σκληρές μόνο αναφορές μου, χωρίς περιεχόμενο-και να η πρόκληση ενός αντιφρονούντα. Μπορεί κάποιος να αγνοήσει τον τρόπο με τον οποίο η πρεσβεία κατασκοπεύει δημοσιογράφους, θυμίζοντας σκοτεινά καθεστώτα. Θα ήμουν ευτυχής να δω εκπροσώπους της κυβέρνησης στις διαλέξεις μου, το μήνυμα που στέλνουν μέσω τέτοιας συμπεριφοράς, είναι το κυνήγι μαγισσών κατά ενός δημοσιογράφου ο οποίος δεν ενστερνίζεται την κομματική γραμμή. Στο νέο κόσμο της υψηλής τεχνολογίας, δεν υπάρχει πλέον διαφορά μεταξύ του τι γράφεται και του τι ειπώθηκε από δω και από κει. Στο νέο κόσμο, ο οποίος είναι σε γενικές γραμμές εχθρικός προς το Ισραήλ, έχει σημασία να υπάρχουν εναλλακτικές φωνές που προέρχονται από το Ισραήλ, φωνές διαφορετικές από τις επίσημες απειλές και διώξεις. Οι φωνές αυτές ανήκουν στους πραγματικούς πατριώτες του Ισραήλ, που ανησυχούν για τη μοίρα του και την εικόνα περισσότερο από αυτούς που απειλούν να τους κάνουν να σωπάσουν। Οι διαφωνούντες δεν χρειάζεται να απολογηθούν στη χώρα τους για τίποτε. Η χώρα τους χρωστά μία μεγάλη χάρη: Είναι αυτοί που σώζουν την εικόνα της στον κόσμο. Ρωτήστε τον κάθε(σχεδόν) Ευρωπαίο ή Αμερικανό διανοούμενο. </div>
<br /><div></div>
<br /><div>*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" <a id="6" class="transl_class" href="http://www%3cspan%20title=/">।</span>haaretz.com/print-edition/opinion/israel-s-dissidents-are-saving-the-country-1.351496">http://www।haaretz.com/print-edition/opinion/israel-s-dissidents-are-saving-the-country-1.351496</a> </div>
<br /><div></div>
<br /><div></div>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-23164159078883312412011-02-22T23:20:00.000-08:002011-02-22T23:23:43.174-08:00Το Ισραήλ δεν είναι το επίκεντρο της Μέσης Ανατολής ή του κόσμου<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqq-p7kSa-_N73iF_LJ_0nuTgqQo901wS2TaUg03qloCHOI3NGMI7I53CIm17cHCd1pvUI-F5U_P1WyoFAm7ttje5aanJovffPF6GDXgYTbQoISTjfSe2VANxmzTkAHOXjsudnKTRh0hE/s1600/laor.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 94px; FLOAT: left; HEIGHT: 78px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5576782193060262258" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqq-p7kSa-_N73iF_LJ_0nuTgqQo901wS2TaUg03qloCHOI3NGMI7I53CIm17cHCd1pvUI-F5U_P1WyoFAm7ttje5aanJovffPF6GDXgYTbQoISTjfSe2VANxmzTkAHOXjsudnKTRh0hE/s320/laor.jpg" /></a>
<br /><div>του Γιτσχάκ Λαόρ*</div>
<br /><div></div>
<br /><div>Από τον 18ο αιώνα, η επανάσταση μεταμόρφωσε τον κόσμο και τη συνείδηση του ως μία καθολική εμπειρία λαϊκής κυριαρχίας, από ανατολή προς τη δύση, από βορρά προς νότο। Υπό το φως όμως της Αιγυπτιακής επανάστασης, ένα είδος πνευματικής απάθειας είναι εμφανές εδώ στο Ισραήλ-για παράδειγμα, στα σχόλια των τηλεπαρουσιαστών। Οι σχολιαστές και οι ειδικοί δεν έπαψαν ποτέ να βαθμολογούν τη συμπεριφορά। Ένα τεράστιος κομήτης πέρασε από πάνω μας και ο σχολιαστής του στο Κανάλι 2 μουρμούριζε σαν επιζήσας από τροχαίο ατύχημα: Αν είχαν στην αρχή απλά καταστείλει τους διαδηλωτές, όλα θα ήταν διαφορετικά.
<br />Ξανά και ξανά, έψαχναν για ισλαμικές ενδείξεις στις φωτογραφίες των μαζών, σαν να ήταν αξιωματικοί στην υπηρεσία μετανάστευσης που ψάχνουν για μεταδοτικές ασθένειες। Άλλοι ενθουσιάζονταν να ανακαλύπτουν σημάδια που τους θύμιζαν «εμάς»। Το Facebook, νεαρούς που μιλούν αγγλικά και βέβαια γυναίκες που φορούν τζιν. Δεν υπάρχει τίποτα σαν τα γυναικεία οπίσθια ως δείκτης προόδου.
<br />Το άτομο όμως που του αξίζει το βραβείο ανοησίας είναι ο Δόκτωρ Οντέτ Οράν, πρώην πρέσβης στην Ιορδανία. Πρότεινε να γίνουν εκλογές στην Αίγυπτο υπό την Ευρωπαϊκή εποπτεία, για να εξασφαλιστεί ότι οι παρατηρητές θα κάνουν τα στραβά μάτια στη νοθεία του καθεστώτος την ώρα των εκλογών. Για χρόνια, οι «οριενταλιστές» έβλεπαν τον κίνδυνο στον(κοσμικό) αραβικό εθνικισμό. Τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά εξέταζαν τους Άραβες διανοούμενους με ένα εργαλείο για τα δόντια για να αποδείξουν ότι είναι οπαδοί του «παναραβισμού». Αυτό που πάντοτε βρίσκεται από πίσω είναι το αποικιοκρατικό ερώτημα για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού τους σε σύγκριση με τα δικά μας στάνταρ.
<br />Σήμερα όμως ο λαός δεν διαδηλώνει πλέον στις πλατείες του Λιβάνου υπέρ του λιβανέζικου αραβισμού και όταν κανείς δεν τραγουδά ύμνους προς το αραβικό έθνος στους δρόμους στο Κάιρο, οι εξεταστές μας ξαναγράφουν το ερωτηματολόγιο τους: Αντί για «εθνικιστές» ψάχνουν για «θρήσκους».
<br />Το πρόβλημα σε αυτή την προσέγγιση-η οποία βλέπει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα των Μυστικών Υπηρεσιών της Σιν Μπετ, χωρίς τύψεις και περιέργεια για το τι είναι μοναδικό στην Αίγυπτο-είναι ότι βοηθά να κλειστεί το γκέτο στο οποίο στο οποίο έχουμε κλειστεί μέσα στη Μέση Ανατολή και την παγκόσμια ιστορία. Θα έπρεπε να θυμηθούμε τη στάση του Ισραήλ στο θέμα της εθνικοποίησης της Διώρυγας του Σουέζ, τη «διεφθαρμένη επιχείρηση» που διεξήγαμε στην Αίγυπτο στις αρχές της δεκαετίας του ’50, την Εκστρατεία στο Σινά το 1956, τη σχέση των γεγονότων αυτών και της συμμαχίας μας με τον σάχη του Ιράν και τις δολοφονικές του μυστικές υπηρεσίες, τη σχέση μεταξύ όλων αυτών και τη στέψη του Μπασίρ Τζεμαγιέλ ως ηγέτη του Λιβάνου χάρη στις ξιφολόγχες του Ισραηλινού Στρατού.
<br />Ξεχάστε τις στρατηγικές επιπτώσεις. Το θέμα είναι ότι στα στρατιωτικά συμφέροντα εκπαιδευόντουσαν πάντοτε στην διανοητική ενσωμάτωση και ανάλυση και την κατάσταση της «αλήθειας». Η αποδοχή των καταπιεστικών ελίτ της περιοχής έγινε με τη βοήθεια της γλώσσας στυλ Σιμόν Πέρες και τις συνεχείς χειρονομίες καλής θέλησης προς τη Δύση: Θα είμαστε μία βάση για σας στην καρδιά του κόστους- ακόμη και τώρα που η Δύση γυρίζει την πλάτη σε αυτού του είδους τις πολιτικές. Στο κάτω-κάτω, αυτή είναι η μόνη ιστορική σημασία των γεγονότων αυτών όσο μας αφορά: Οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται πια την προσφορά.
<br />Η θεώρησή μας για τον Αραβικό κόσμο είναι τυφλή απέναντι σε όσα υποφέρουν οι λαοί γύρω μας και το μίσος που τρέφουν για τους ηγέτες τους. Το μέσο ετήσιο εισόδημα στην Αίγυπτο είναι 6.200 δολάρια. Το μέσο ισραηλινό εισόδημα είναι περί τα 30.000 δολάρια. Μήπως τη σταθερότητα στις σχέσεις δύο τέτοιων χωρών μπορεί να εγγυηθεί η τεράστια, βίαια αστυνομική δύναμη; Αυτή έπρεπε να είναι η συζήτηση που δεν έχουμε ακόμη ξεκινήσει.
<br />Η Αιγυπτιακή επανάσταση κοστίζει σε αίμα. Πολύ αίμα. Καμιά ελίτ δεν εγκαταλείπει την εξουσία με τη θέλησή της, ακόμη και αν οι χορηγοί της στην Ουάσιγκτον έχουν αποφασίσει να την ξεφορτωθούν. Η αυθόρμητη δράση φθίνει και δεδομένης της απουσίας ενός επαναστατικού κόμματος δεν είναι ξεκάθαρο το τι θα ακολουθήσει. Η Αιγυπτιακή αντιπολίτευση έχει κατασταλεί για χρόνια και εδώ, επίσης, η αριστερά έχει απορροφήσει τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για δεκάδες διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες ενδιαφέρονται πάντα για την υπάκουη παρακολούθηση από την αλλαγή.
<br />Κανείς δεν γνωρίζει το πώς η επανάσταση θα τελειώσει. Με μία δημοκρατία τύπου Ιράν; Κάτι ανάλογο με αυτό στην Τουρκία; Ή ίσως κάτι καινούργιο, το οποίο δεν έχουμε ακόμη ξαναδεί; Προς το παρόν, δεν υπάρχει λόγος να απαντήσουμε, αλλά μόνο να σκεφθούμε και να θυμόμαστε το εξής: Δεν γυρίζουν όλα γύρω μας. Και υπό το φως του ηρωισμού του Αιγυπτιακού λαού, θα έπρεπε να χώσουμε το κεφάλι στη ταπεινοφροσύνη.
<br /></div>
<br /><div>*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 04/02/2011
<br /><a id="5" class="transl_class" href="http://www%3cspan%20title=/">।</span>haaretz.com/opinion/israel-isn-t-the-center-of-the-mideast-or-of-the-world-1.341177">http://www।haaretz.com/opinion/israel-isn-t-the-center-of-the-mideast-or-of-the-world-1.341177</a> </div>
<br /><div></div>
<br />Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-62075008821961302412011-02-21T03:18:00.000-08:002011-02-21T03:21:00.740-08:00Οι Ισραηλινοί εργάτες και η επανάσταση στην Αιγυπτο*Η επανάσταση στην Αίγυπτο προκάλεσε κύματα αναταραχής σε όλη τη Μέση Ανατολή। Στις πρωτεύουσες όλων των αραβικών χωρών, απολυταρχικοί ηγέτες και διεφθαρμένες κυβερνήσεις συζητούν το πως θα προλάβουν την εξάπλωση της μαζικής εξέγερσης από το Κάιρο। Πουθενά αλλού οι επιπτώσεις της λαϊκής αυτής εξέγερσης του λαού της Αιγύπτου δεν προκαλεί μεγαλύτερο φόβο από ότι στην άρχουσα τάξη του Ισραήλ। <br /> Η ισραηλινή κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάου, η ανώτερη στρατηγική ηγεσία και η Μοσάντ όλοι κατέστησαν σαφή την εχθρότητά τους στο κίνημα κατά της ανατροπής του προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ. Επαίνεσαν τον Μουμπάρακ ως εγγυητή της περιφερειακής σταθερότητας, προβάλλοντας το φόβο του ισλαμικού εξτρεμισμού για να δικαιολογήσουν τη στήριξή τους στο καθεστώς-στην οποία περιλαμβανόταν πρακτική βοήθεια για την διακοπή του ιντερνέτ και συμφωνία για παρουσία του αιγυπτιακού στρατού στο Σινά.<br />Η πτώση του Μουμπάρακ ήταν για αυτούς μια ευκαιρία έντονου πένθους। Ο Ζβι Μάζελ, πρώην Ισραηλινός πρέσβης στο Κάιρο προειδοποιούσε στο δίκτυο Ynet, “το Ισραήλ αντιμετωπίζει τώρα μία εχθρική κατάσταση. Ίσως δούμε μία σειρά από εξεγέρσεις στην περιοχή. Η πτώση του Μουμπάρακ ενισχύει τους επαναστάτες παντού, από την Υεμένη ως την Αλγερία”. <br />Το κράτος του Ισραήλ στηρίζει το στρατιωτικό καθεστώς του Μουχάμαντα Σαγίντ Ταντάουι, επιμένοντας να μη γίνουν “βιαστικά βήματα” ενόψει των εκλογών। Εν τω μεταξύ προετοιμάζεται για πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας με την Αίγυπτο την ίδια. <br />Ο συνταξιοδοτηθείς επικεφαλής του ισραηλινού στρατού Γκάμπι Ασκενάζι έδωσε την πιο χαρακτηριστική περιγραφή για τη φύση των συζητήσεων αυτών। Μιλώντας στους μετέχοντες στη Διάσκεψη των Προέδρων των Μεγαλύτερων Αμερικανικών Εβραϊκών Οργανώσεων στην Ιερουσαλήμ δήλωσε: “ Ο Μουμπάρακ, παρά την όλη κριτική τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, ήταν μια άγκυρα σταθερότητας στην περιοχή. Θα πρέπει να το παραδεχθούμε.” Αν ένα νέο καθεστώς παραιτηθεί από τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ του 1979, “πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αυτό και έχουμε σχέδια για την κατάσταση αυτή”, πρόσθεσε. <br />Μιλώντας στη διάρκεια τελετής για την παράδοση της διοίκησης του ισραηλινού στρατού στον Στρατηγό Μπένι Γκαντς, ο Ασκενάζι είπε στον διάδοχό του, “Σου παραδίδω το βιβλίο με τον κατάλογο των στόχων στην Λωρίδα της Γάζας”। <br />Ο Ισραηλινός στρατός δεν σκοπεύει απλά να κτυπήσει την Γάζα। Ο Ασκενάζι επέμενε δημοσίως ότι ο Ισραηλινός στρατός θα πρέπει να είναι έτοιμος να διεξάγει ταυτόχρονα πολεμικές επιχειρήσεις σε διάφορα μέτωπα. “Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και από εδώ θα πρέπει να κάνουμε προσαρμογές σε άλλες μορφές στρατιωτικών επιχειρήσεων”, είπε. <br />Η απάντηση του Ισραήλ στις εξεγέρσεις των αιγυπτιακών μαζών να αποτινάξουν την καταπίεση και να εξασφαλίσουν τη δημοκρατία, συνίσταται στην συνεργασία με τους στρατιωτικούς καταπιεστές τους, προετοιμαζόμενοι παράλληλα για την πιθανότητα πολέμου η οποία θα έχει τεράστιες επιπτώσεις τόσο στους Άραβες όσο και στους Εβραίους। <br />Πρόκειται για μία ολέθρια στιγμή στο Σιωνιστικό εγχείρήμα-να δημιουργήσει ένα κράτος που στηρίζεται στο θρησκευτικό αποκλεισμό και την καταπίεση των Παλαιστινίων. Από την αρχή, το Ισραήλ βρέθηκε σε σύγκρουση με τους γείτονες του και έγινε εξαρτώμενο από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό για την επιβίωση του.<br />Οι συμφωνίες του Καμπ Ντέϊιβιντ του 1979 εξομάλυναν στις σχέσεις με το Αιγυπτιακό καθεστώς και κατ' επέκταση με τα άλλα αραβικά κράτη. Δεν έφερε όμως την ειρήνη. Αντιθέτως, το Ισραηλινό καθεστώς συνεργάστηκε με τον διεφθαρμένο και αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς του Μουμπάρακ για να καταστείλει την αντίθεση της εργατικής τάξης και να καταπιέσει τις μάζες. Αυτό επέτρεψε στο Τελ Αβίβ όχι μόνο να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του φιλοδοξίες-να επεκτείνει την κυριαρχία του στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη με την επιβολή σκληρής βίας κατά των Παλαιστινίων και να προβεί κατ' επανάληψη σε πολέμους στην Γάζα και το Λίβανο-αλλά να συσκοτίσει τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις μέσα στην Ισραηλινή εργατική τάξη.<br />Για την ισραηλινή ελίτ, η καλλιέργεια του φόβου και του μίσους κατά των αραβικών μαζών είναι μία πολιτική του διαίρει και βασίλευε-ένα σημαντικό πολιτικό εργαλείο για να αντιμετωπιστεί η πολιτική πρόκληση της εργατικής τάξης. Η δημιουργία της ψευδαίσθησης της εθνικής ενότητας, η καλλιέργεια της νοοτροπίας του πολιορκημένου, είναι ζωτικής σημασίας για να αποκρυφτούν τα πραγματικά και αυξανόμενα αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ εργατών και εκμεταλλευτών.<br />Στην πραγματικότητα, οι βαθιά ταξικοί ανταγωνισμοί που προκάλεσε η επανάσταση στην Αίγυπτο είναι παρόντες και στο Ισραήλ, όχι μόνο για τους Παλαιστινίους και Ισραηλινούς Άραβες αλλά και για τους Εβραίους εργαζόμενους. Το Ισραήλ είναι ένα εκρηκτικό μείγμα, που χαρακτηρίζεται από την αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα και φτώχεια. Κυβερνάται από μία δεκάδα οικογενειών που ελέγχει σχεδόν το 50% των επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο του Τελ Αβίβ.<br />Οι μισθοί μειώνονται και υπάρχει τεράστια κοινωνική οργή, την οποία η εργατική ομοσπονδία Χισταντρούτ προσπαθεί να θέσει υπό τον έλεγχό της. Προσβλέποντας σε συμφωνία με τον Νετανιάου, ο πρόεδρος της Χισταντρούτ, Όφερ Έϊνι, τον κάλεσε να μην αφήσει το Ισραήλ να γίνει Αίγυπτος. “Δεν βρισκόμαστε στην Αίγυπτο”, δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού. “Ας βρούμε ένα τρόπο μαζί να βοηθήσουμε τους πολίτες που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους... Κάντε τη χώρα αυτή λίγο ποιο κοινωνικά δίκαιη”.<br />Δεν υπάρχει τρόπος για τους Ισραηλινούς εργαζόμενους να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν ή να αντιταχθούν στην ροπή προς πόλεμο, χωρίς την απόρριψη του δηλητηρίου του εθνικισμού και τυχοδιωκτισμού που χύνει η άρχουσα τάξη. Σε αυτούς περιλαμβάνεται και η Χισταντρούτ.<br />Η υπευθυνότητα για τον καθορισμό του μέλλοντος στη Μέση Ανατολή επαφίεται τώρα στην εργατική τάξη. Υπάρχει αρκετή συμπάθεια εντός του Ισραήλ για τη μάχη που δίνουν οι Αιγυπτιακές εργαζόμενες μάζες. Οι εργαζόμενοι πρέπει ωστόσο να προχωρήσουν παραπέρα, να αγκαλιάσουν το επαναστατικό κίνημα στην Αίγυπτο και την υπόλοιπη περιοχή, καθιστώντας την ενότητα Αράβων-Εβραίων στρατηγικό τους προσανατολισμό.<br />Πετυχαίνοντας μία τέτοιου είδους ενότητα είναι το ακριβώς αντίθετο από την υιοθέτηση των επίσημων προσπαθειών για δημιουργία σχέσεων με τα απολυταρχικά καθεστώτα στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της στήριξης στην ντε φάκτο στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου. Αυτό σημαίνει να δοθεί χείρα φιλίας προς τους Άραβες εργαζόμενους και τους φτωχούς αγρότες με τη διεξαγωγή κοινού αγώνα κατά των κοινών τους καταπιεστών-το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου και των υποστηρικτών του στο Τελ Αβίβ.<br />Η απαραίτητη πολιτική απάντηση στο Ισραήλ στο επαναστατικό κίνημα που τώρα αναπτύσσεται στην Αίγυπτο είναι οι εργαζόμενοι και οι διανοούμενοι στο Ισραήλ να αγωνιστούν για τη δημιουργία ενός κοινού επαναστατικού κινήματος, κτίζοντας ένα ισραηλινό τμήμα της Διεθνούς Επιτροπής για την Τέταρτη Διεθνή-αγωνιζόμενοι για την ενότητα της εργατικής τάξης πέρα από εθνικά σύνορα στον αγώνα για τα Ενωμένα Σοσιαλιστικά Κράτη της Μέσης Ανατολής και την παγκόσμια επανάσταση।<br /><br />Δημοσιεύτηκε στο<br /><a href="http://www.wsws.org/articles/2011/feb2011/pers-f17.shtml">http://www.wsws.org/articles/2011/feb2011/pers-f17.श्त्म्ल</a>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-27707890262027572992011-02-20T23:14:00.000-08:002011-02-21T03:23:22.172-08:00Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga2hfTTgfbSM9rfFvVSMtnaRILg6mGvyj-nvQMnwnlzRU2Y5U5eTYE0A5YwVmufbKPNHpJoiapE274-f8X_rV4bCR7rIPO2tnpJ7u5iuXIUtfVftFwu4HLeCWnvC0mcnoAPf60yoiPacI/s1600/UriAvnery.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 239px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5576039903555932946" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga2hfTTgfbSM9rfFvVSMtnaRILg6mGvyj-nvQMnwnlzRU2Y5U5eTYE0A5YwVmufbKPNHpJoiapE274-f8X_rV4bCR7rIPO2tnpJ7u5iuXIUtfVftFwu4HLeCWnvC0mcnoAPf60yoiPacI/s320/UriAvnery.jpg" /></a>
<br /><div>Tου
<br />Γιούρι Άβνερι *
<br />
<br /></div><div>Είναι μια ιστορία παρμένη από τις «1000 και μία νύχτες»। Το τζίνι δραπέτευσε από το μπουκάλι του, και καμία δύναμη στον πλανήτη δεν μπορεί να το κλείσει πάλι μέσα।
<br />Όταν έγινε στην Τυνησία, θα μπορούσε να ειπωθεί: «Πρόκειται για μια μικρή αραβική χώρα। Ήταν πάντα ελάχιστα πιο προοδευτική από τις υπόλοιπες χώρες. Πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό».
<br />Και ύστερα συνέβη και στην Αίγυπτο। Μία καίρια χώρα. Η καρδιά του αραβικού κόσμου. Το πνευματικό κέντρο του Σουνιτών.Ωστόσο, θα μπορούσε να ειπωθεί: Η Αίγυπτος είναι ειδική περίπτωση. Είναι η γη των Φαραώ, με χιλιάδες χρόνια ιστορίας προτού καν εμφανιστούν οι άραβες στην περιοχή.
<br />Τώρα, όμως, έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Στην Αλγερία, το Μπαχρέιν, την Υεμένη, την Ιορδανία, τη Λιβύη, ακόμα και το Μαρόκο. Όπως και στο μη αραβικό, μη σουνιτικόΙράν.
<br />Το τζίνι της επανάστασης, της ανανέωσης, της αναγέννησης, στοιχειώνει όλα τα καθεστώτα στην Περιοχή. Οι ένοικοι της «Έπαυλης στη ζούγκλα» (ΣτΜ μεταφορά που χρησιμοποιεί ο Εχούντ Μπάρακ παρομοιάζοντας το Ισραήλ με νησίδα πολιτισμού μέσα σε βάρβαρο περιβάλλον) να είναι σίγουροι ότι θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα ανακαλύψουν ότι η ζούγκλα δεν υπάρχει πια, και ότι περιβάλλονται από ένα νέο τοπίο.
<br />Όταν οι σιωνιστές πατέρες μας αποφάσισαν να εγκαθιδρύσουν ένα ασφαλές καταφύγιο στην Παλαιστίνη, έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο εκδοχές:
<br />Θα παρουσιάζονταν στην Δυτική Ασία ως Ευρωπαίοι κατακτητές, που αυτοπροσδιορίζονται ως προμετωπίδα των «λευκών» και σαν ηγέτες των «ιθαγενών», όπως οι ισπανοί κατακτητές του Μεξικού και του Περού (16ος αιώνας) και οι Αγγλοσάξωνες άποικοι στην Αμερική. Κάτι αντίστοιχο των σταυροφόρων.
<br />Η δεύτερη εκδοχή ήταν να αυτοπροσδιοριστούν ως ασιατικός λαός που επαναπατρίζεται, οι κληρονόμοι των πολιτικών και πολιτιστικών παραδόσεων του Σημιτικού κόσμου, έτοιμος να συμμετέχει, μαζί με άλλους λαούς της περιοχής, στον πόλεμο για απελευθέρωση από την ευρωπαϊκή εκμετάλλευση.
<br />Έγραψα αυτά τα λόγια πριν 64 χρόνια, σε μία προκήρυξη που δημοσιεύτηκε 2 μόλις μήνες πριν το ξέσπασμα του πολέμου του 1948. Επιμένω σε αυτά τα λόγια και σήμερα.
<br />Αυτές τις μέρες έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε πάλι σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Η κατεύθυνση που θα επιλέξουμε τις επόμενες μέρες θα καθορίσει, ίσως αμετάκλητα, τη μοίρα του κράτους του Ισραήλ για τα επόμενα χρόνια. Αν επιλέξουμε το λάθος δρόμο, θα θρηνήσουν οι επόμενες γενιές, όπως λέει και ένα εβραϊκό ρητό.
<br />Και ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να μην κάνουμε καμία επιλογή, να μην έχουμε επίγνωση της ανάγκης να πάρουμε μια απόφαση, να συνεχίσουμε απλώς το δρόμο που μας έφερε εδώ σήμερα. Να ασχολούμαστε μόνο με μικρολογίες, ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε καν ότι η ιστορία μας προσπερνά, και μας αφήνει πίσω.
<br />(...)
<br />Ωστόσο, μια συμφωνία -δηλαδή μια εκεχειρία μεταξύ καθεστώτων και στρατιωτικών- πρέπει να έχει δευτερεύουσα σημασία για εμάς. Το πιο σημαντικό ερώτημα είναι πώς θα είναι ο νέος αραβικός κόσμος; Η μετάβαση στη δημοκρατία θα είναι ομαλή και ειρηνική ή όχι; Θα υπάρξει μετάβαση; Θα σημαίνει τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού ισλαμικού καθεστώτος; Θα είναι ευδιάκριτη; Μπορούμε να επηρεάσουμε τη ροή των γεγονότων;
<br />Φυσικά, κανένα από τα σημερινά αραβικά κινήματα δεν αποζητά ισραηλινή αποδοχή. Θα ήταν ένα κεφαλοκλείδωμα. Το Ισραήλ προσλαμβάνεται από όλους τους άραβες, ως αποικιακό αντι-αραβικό κράτος που καταπιέζει τους παλαιστίνιους και προσπαθεί να εκδιώξει όσο περισσότερους άραβες -αν και πιστεύω ότι υπάρχει ένας σιωπηρός θαυμασμός των ισραηλινών τεχνολογικών και άλλου είδους επιτευγμάτων.
<br />Ωστόσο, όταν όλοι οι λαοί ξεσηκωθούν και η επανάσταση επηρεάσει όλες τις παγιωμένες συμπεριφορές, υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν οι παλιές ιδέες. Εάν οι ισραηλινοί πολιτικοί και διανοούμενοι ξεσηκώνονταν σήμερα και δήλωναν την αλληλεγγύη τους στον αραβικό λαό που δίνει τη μάχη για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, θα φύτευαν το σπόρο που θα απέφερε καρπούς τα επόμενα χρόνια.
<br />Βέβαια τέτοιες δηλώσεις πρέπει να είναι ειλικρινείς. Αν πρόκειται για πολιτικό τέχνασμα, θα απορριφθούν άμεσα. Πρέπει να υπάρξει ταυτόχρονα μια προφανής αλλαγή της συμπεριφοράς τους απέναντι στον παλαιστινιακό λαό. Γι' αυτό η ειρήνη με τους παλαιστίνιους σήμερα είναι ζωτικής σημασίας για το Ισραήλ.
<br />Το μέλλον μας δεν είναι με την Ευρώπη ή την Αμερική, αλλά σε αυτή την περιοχή, στην οποία ανήκει η χώρα μας, δυστυχώς ή ευτυχώς. Δεν πρέπει να αλλάξουν μόνο οι πολιτικές μας, αλλά οι βασικές μας θέσεις, ο γεωγραφικός προσανατολισμός μας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε μια προμετωπίδα, αλλά ένα κομμάτι αυτής της περιοχής που επιτέλους συμμετέχει στις κινητοποιήσεις για την ελευθερία.
<br />Ο αραβικός ξεσηκωμός δεν θα διαρκέσει λίγους μήνες ή χρόνια. Θα μπορούσε να είναι ένας μακρόπνοος αγώνας, με πολλές αποτυχίες και ήττες, αλλά το τζίνι δεν θα επιστρέψει στο μπουκάλι. Οι εικόνες των τελευταίων 18 ημερών στην πλατεία Ταχριρ θα μείνουν ζωντανές στις καρδιές μιας ολόκληρης γενιάς από το Μαρακας στο Μοσουλ, και καμία δικτατορία δεν θα μπορέσει να τις σβήσει.
<br />Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια πιο σοφή και πιο θελκτική πορεία για εμάς τους ισραηλινούς, από το να συμπορευτούμε σε αυτό τον αγώνα ψυχή τε και σώματι।
<br />
<br />Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εποχή"
<br /><a id="11" class="transl_class" href="http://www.epohi.gr/portal/themata/%3Cspan%20title=">८९७८</span>">http://www.epohi.gr/portal/themata/८९७८</a></div>
<br /><div></div>
<br />Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-43765606653753025862011-02-07T08:25:00.000-08:002011-02-07T08:27:46.083-08:00Οι Αιγυπτιακές μάζες δεν θα συμμαχήσουν ποτέ με το Ισραήλ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFjmdAdUoxo_-ZpYzs9V0omEx-HCmaaWP-0MPZzvhG8hwrA1rJiKYti7lA__hRqnfWAKwhv3623AIE4FwMUyCTahJ0KnzjLfLFrNnxvzAj4402z1J3R8azz5GBjZueNIxaTtvdlBrPQ4Y/s1600/2751075929.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 94px; height: 78px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFjmdAdUoxo_-ZpYzs9V0omEx-HCmaaWP-0MPZzvhG8hwrA1rJiKYti7lA__hRqnfWAKwhv3623AIE4FwMUyCTahJ0KnzjLfLFrNnxvzAj4402z1J3R8azz5GBjZueNIxaTtvdlBrPQ4Y/s320/2751075929.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5570985097307890242" border="0" /></a><br /><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" latentstylecount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Κανονικός πίνακας"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> <p class="MsoNormal"><span lang="EN-US"> </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US"><span style=""> </span></span><i style=""><span style="">Όσο οι μάζες στην Αίγυπτο και ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο συνεχίζουν να βλέπουν τις εικόνες της τυραννίας και βίας από τα κατεχόμενα εδάφη, το Ισραήλ δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει αποδεκτό, ακόμη και αν το αποδεχτούν μερικά καθεστώτα.</span></i></p> <p class="MsoNormal"><i style=""><span style=""> </span></i></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Του Γκιντεόν Λέβι*</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span style=""></span>Τρεις με τέσσερις ημέρες πριν, η Αίγυπτος βρισκόταν ακόμη στο χέρι μας. Ο στρατός των ειδικών, συμπεριλαμβανομένου του κορυφαίου ειδικού μας σε θέματα Αιγύπτου, του Μπέντζαμιν Μπεν-Ελιέζερ(σ.σ. πρώην υπουργός Άμυνας), δήλωνε ότι « όλα βρίσκονται υπό έλεγχο», ότι το Κάιρο δεν είναι Τύνιδα και ότι ο Μουμπάρακ είναι ισχυρός. Ο Μπεν-Ελιέζερ δήλωνε ότι συνομίλησε στο τηλέφωνο με κορυφαίο Αιγύπτιο αξιωματούχο και ότι τον διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει τίποτα να τον ανησυχεί. Μπορείς να στηρίζεσαι στον Φουάντ και τον Χόσνι και οι δύο θα είναι παρελθόν.<span style=""><br /></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style=""><span style=""> </span>Την Παρασκευή το βράδυ όλα άλλαξαν. Αποδείχθηκε ότι οι εκτιμήσεις των Ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών δεν είναι για μία ακόμη φορά, για να το πούμε κομψά, η επιτομή της εγκυρότητας. Ο λαός της Αιγύπτου έχει τη δική του φωνή και το αισθητήριο να μην ακολουθεί τις γραμμές των Ισραηλινών επιθυμιών. Τη στιγμή πριν η τύχη του Μουμπάρακ κριθεί, ήλθε ο καιρός για να βγάλουμε τα Ισραηλινά συμπεράσματα.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span style=""> </span>Όχι μια πανούκλα σκότους στην Αίγυπτο αλλά το φως του Νείλου: το τέλος ενός καθεστώτος που στηρίζεται στα κλομπ είναι προδιαγεγραμμένο. Μπορεί να αντέξει για χρόνια και η πτώση επέρχεται στη στιγμή που δεν το περιμένεις. Όχι μόνο η Δαμασκός και το Αμάν, η Τρίπολη και το Ραμπάτ, η Τεχεράνη και η Πιονγκγιάνγκ: Αλλά και η Ραμάλα και η Γάζα θα ταρακουνηθούν.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span style=""> </span>Ο υποκριτικός και φαρισαϊκός διαχωρισμός των χωρών μεταξύ των ΗΠΑ και της Δύσης, μεταξύ του «άξονα του κακού» από τη μια και των «μετριοπαθών» από την άλλη, κατέρρευσε. Αν υπάρχει άξονας του κακού, τότε αυτός περιλαμβάνει όλα τα μη δημοκρατικά καθεστώτα, συμπεριλαμβανομένων των «μετριοπαθών» και των «σταθερών» και των «φιλοδυτικών». Σήμερα η Αίγυπτος, αύριο η Παλαιστίνη. Χθες η Τυνησία, αύριο η Γάζα.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span style=""> </span>Όχι μόνο το καθεστώς της Φατάχ και το καθεστώς της Χαμάς στη Γάζα προορίζονται να πέσουν, αλλά ίσως, μια μέρα, η Ισραηλινή κατοχή, η οποία ασφαλώς και ανταποκρίνεται σε όλα τα κριτήρια μιας εγκληματικής τυραννίας και ενός αποκρουστικού καθεστώτος. Στηρίζεται και αυτό στα όπλα. Προκαλεί επίσης μίσος σε όλα τα επίπεδα του υπόδουλου λαού, ακόμη και αν στέκεται αβοήθητος, ανοργάνωτος και χωρίς όπλα, αντιμέτωπος με ένα πανίσχυρο στρατό. Συμπέρασμα πρώτο: Καλύτερα να το τελειώνει με το καλό, με συμφωνίες που θα βασίζονται στη δικαιοσύνη και όχι στη δύναμη, τη στιγμή πριν οι μάζες πουν τα δικά τους και καταφέρουν να εξαφανίσουν το σκοτάδι.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span style=""> </span>Δεύτερο, όχι λιγότερο σημαντικό συμπέρασμα: Οι συμμαχίες με αντιδημοφιλή καθεστώτα μπορούν να ανατραπούν μέσα σε μια μέρα. Όσο οι μάζες στην Αίγυπτο και ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο συνεχίζουν να βλέπουν τις εικόνες της τυραννίας και βίας από τα κατεχόμενα εδάφη, το Ισραήλ δεν θα μπορέσει να γίνει αποδεκτό, ακόμη και αν το αποδεχτούν ορισμένα καθεστώτα.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span style=""> </span>Το καθεστώς της Αιγύπτου έγινε σύμμαχος της Ισραηλινής κατοχής. Η κοινή πολιορκία της Γάζας είναι αδιάψευστη απόδειξη. Ο Αιγυπτιακός λαός δεν του άρεσε. Ποτέ δεν του άρεσαν οι συμφωνίες ειρήνης με το Ισραήλ, στις οποίες το Ισραήλ<span style=""> </span>δεσμεύεται «να σέβεται τα νόμιμα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού» χωρίς ποτέ να κρατά το λόγο του. Αντιθέτως ο Αιγυπτιακός λαός βλέπει τις εικόνες από την Επιχείρηση Καυτό Μολύβι.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span style=""> </span>Δεν αρκεί να έχεις μια χούφτα πρεσβείες για να γίνεις αποδεκτός στην περιοχή. Χρειάζονται επίσης πρεσβείες καλής θέλησης, μια εικόνα δικαίου και ένα κράτος που δεν είναι κατακτητής. Το Ισραήλ πρέπει να κερδίσει τις καρδιές των Αραβικών λαών, οι οποίοι ουδέποτε θα συμφωνήσουν με τη συνεχιζόμενη καταπίεση των αδελφών τους, ακόμη και αν οι έξυπνοι υπουργοί τους συνεχίζουν να συνεργάζονται με το Ισραήλ.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span style=""> </span>Αν υπάρχει κάτι κοινό σε όλες τις εκδοχές της Αιγυπτιακής αντιπολίτευσης, είναι το μίσος που σιγοβράζει κατά του Ισραήλ. Τώρα οι εκπρόσωποι τους ανέρχονται στην εξουσία και το Ισραήλ θα βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση. Τίποτα δεν θα απομείνει από το εικονικό επίτευγμα για το οποίο ο Νετανιάου συχνά περηφανευόταν-τη συμμαχία με τα «μετριοπαθή» καθεστώτα κατά του Ιράν. Μία πραγματική συμμαχία με την Αίγυπτο και τα όμορα κράτη μπορεί να στηρίζεται μόνο στο τέλος της κατοχής, όπως επιθυμεί ο Αιγυπτιακός λαός και όχι σε έναν κοινό εχθρό, όπως θέλει το καθεστώς.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span style=""> </span>Οι μάζες του Αιγυπτιακού λαού-παρακαλώ σημειώστε: σε όλα τα επίπεδα-πήραν τη μοίρα τους στα χέρια. Υπάρχει κάτι εντυπωσιακό και καταπληκτικό συνάμα. Καμιά δύναμη, ούτε αυτή του Μουμπάρακ, τον οποίο ο Μπεν-Ελιέζερ αγαπά τόσο, μπορεί τους καταστείλει. Στην Ουάσιγκτον η κρισιμότητα της στιγμής έγινε αμέσως αντιληπτή και έσπευσε γρήγορα να πάρει αποστάσεις από τον Μουμπάρακ και επιχείρησε να βρει αρεστό στο λαό. Κάτι τέτοιο θα συμβεί κάποια στιγμή και στην Ιερουσαλήμ.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 30/01/2011</span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><a href="http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/the-egyptian-masses-won-t-play-ally-to-israel-1.340080">http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/the-egyptian-masses-won-t-play-ally-to-israel-1.340080</a></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""> </span></p>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-685082135423890212011-01-16T01:55:00.000-08:002011-01-16T01:58:03.900-08:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjp7I8PmY2r4gVllhvFJCYt1Vh8KaJEgqUXGKSTJ63rBxCdfHNgWuj5XIN0mGV2uzYzux86GMA6THUY49-GbA4uQVKfYYlyzuvvTo4AQI9Gl5zllwLOTUY0otOd-GTKRP1IuAx1HiKUyQ/s1600/3197080467.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562720814064676050" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjp7I8PmY2r4gVllhvFJCYt1Vh8KaJEgqUXGKSTJ63rBxCdfHNgWuj5XIN0mGV2uzYzux86GMA6THUY49-GbA4uQVKfYYlyzuvvTo4AQI9Gl5zllwLOTUY0otOd-GTKRP1IuAx1HiKUyQ/s320/3197080467.jpg" /></a><br /><div></div><br /><div><em>Χιλιάδες ακτιβιστές διαδήλωσαν χθες(Σάββατο 15/01) στο Τελ Αβίβ κατά του ακροδεξιού υπουργού Εξωτερικών Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και του ρατσιστικού του κρεσέντο, που έφθασε να προτείνει στην ισραηλινή βουλή και να εγκριθεί νομοσχέδιο για τη δημιουργία εξεταστικής επιτροπής για τις σχέσεις αριστερών και ανθρωπιστικών οργανώσεων με την τρομοκρατία(!).<br /></em></div><br /><div>Στη διαδήλωση του Σαββάτου πήραν μέρος περί τους 15.000 διαδηλωτές. Έγιναν τρεις συλλήψεις ατόμων επειδή κρατούσαν παλαιστινιακές σημαίες και ένας ακτιβιστής συνελήφθη με την κατηγορία ότι κρατούσε στιλέτο ενώ ένας άλλος επειδή προσέβαλε αστυνομικό.<br />Δεν μετείχαν μόνο εκπρόσωποι των κομμάτων της αριστεράς(Μέρετς, Χαντάς(ΚΚ Ισραήλ) και εκπροσώπων της αραβικής μειονότητας του Ισραήλ, αλλά εκπρόσωποι ακόμη και από το Εργατικό κόμμα και το κεντρώο κόμμα Καντίμα(σ.σ το κόμμα που ίδρυσε ο Αριέλ Σαρόν αποχωρώντας από το δεξιό Λικούντ).<br />Μερικά από τα συνθήματα των διαδηλωτών έγραφαν: «Θα πολεμήσουμε κατά του καθεστώτος του σκοταδισμού» και «Όλοι μαζί θα υπερασπιστούμε τη δημοκρατία». Ο βουλευτής Νιτσάν Χόροβιτς από το αριστερό κόμμα Μέρετς απευθυνόμενος στο Εργατικό κόμμα δήλωσε: «Απόψε λέμε στο Εργατικό κόμμα που μετέχει πλήρως στην πιο ρατσιστική κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας, ότι πρέπει να την εγκαταλείψουν αμέσως».<br />«Βρισκόμαστε εδώ πέρα για να αντισταθούμε στην ριζοσπαστικοποίηση της θρησκείας, τους ρατσιστικούς νόμους και την αρρωστημένη υποκίνηση κατά των ξένων εργατών και όσων δεν είναι πιστοί στον Λίμπερμαν. Τώρα βάζουν στο στόχαστρο ακόμη και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις. Δεν θέλουν να ερευνήσουν την πυρκαγιά στο όρος Καρμέλ, ποιούς λοιπόν ερευνούν; Τους ελεύθερους ανθρώπους», πρόσθεσε.<br />Ο γενικός γραμματέας του Κινήματος «Ειρήνη Τώρα» Γιαρίβ Οπενχάιμερ χαρακτήρισε τον Λίμπερμαν μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ από ότι το Ιράν. «Η απειλή του Λίμπερμαν πρέπει να μας ανησυχεί όλους. Είναι μεγαλύτερη απειλή από αυτή του Ιράν. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους και να διαδηλώσουμε».<br />Ο πρόεδρος του κόμματος Χαντάς(Κ.Κ. Ισραήλ) Μοχάμεντ Μπαράκε τόνισε: « Βρισκόμαστε σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι όσον αφορά τη δημοκρατία. Η δημοκρατία καταρρέει, όχι εξαιτίας του Λίμπερμαν αλλά εξαιτίας τα στήριξης που αντλεί από τον πρωθυπουργό. Εβραίοι και Άραβες που νοιάζονται για τη δημοκρατία δεν πρέπει να αποτύχουν αυτή τη φορά. Όποιος θέλει να μάθει για τη δύναμη του λαού ας κοιτάξει τι γίνεται στην Τυνησία».<br />«Η νίκη του λαού της Τυνησίας κατά της αποκρουστικής δικτατορίας μας δείχνει ότι η καταπίεση δεν είναι η μοίρα του ανθρώπου και ότι ο λαός μπορεί να νικήσει»,πρόσθεσε.<br /></div><br /><div>Αναλυτικά ρεπορτάζ στις σελίδες των ισραηλινών εφημερίδων «Γεντιότ Αχρονότ» και «Χαάρετς».<br /></div><br /><div><a href="http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4013941,00.html">http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4013941,00.html</a></div><br /><div><br /><a href="http://www.haaretz.com/news/national/peace-now-at-tel-aviv-rally-lieberman-threat-greater-than-iran-1.337188">http://www.haaretz.com/news/national/peace-now-at-tel-aviv-rally-lieberman-threat-greater-than-iran-1.337188</a></div><br /><div></div><br /><div><br /><br /></div>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-40862588831913968452011-01-12T00:43:00.000-08:002011-01-12T00:57:07.351-08:00"Να διώξουμε το Σκοτάδι!"<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeJvha0eJXgFBi8y6HSz6bacfX6FTmGw2B1pHTZ5E5wwBJnyzDXoxxSCKWQoJhrK_ZR_8FlmMgJZtMMUsPbbwoV0YehrDS5npAE7ydqQ_ziiPCY21zaETysRN9neAjVfh9CjwrY4dmGMA/s1600/stills_5.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 213px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5561220648430772242" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeJvha0eJXgFBi8y6HSz6bacfX6FTmGw2B1pHTZ5E5wwBJnyzDXoxxSCKWQoJhrK_ZR_8FlmMgJZtMMUsPbbwoV0YehrDS5npAE7ydqQ_ziiPCY21zaETysRN9neAjVfh9CjwrY4dmGMA/s320/stills_5.jpg" /></a><br /><div><em>Ενδιαφέρον άρθρο του βετεράνου Ισραηλινού ειρηνιστή Ούρι Αβνέρι για τον αυξανόμενο ρατσισμό στην ισραηλινή κοινωνία, κύριος εκφραστής του οποίου είναι ο ακροδεξιός Υπουργός Εξωτερικών Αβιγκντόρ Λίμπερμαν.</em><br /><br /><em></em><br /><br /><em></em><br /><br />Του Ούρι Αβνέρι*<br /><br /><br /><br /><br /><br />Είναι εύκολο να οδηγηθείς στην απελπισία μπροστά το ορμητικό κύμα του ρατσισμού που μας τυλίγει. Το φάρμακο για αυτή την απελπισία: ο αυξανόμενος αριθμός νέων ανθρώπων, αγόρια και κορίτσια της νέας γενιάς Ισραηλινών, που στρατεύονται στην μάχη κατά του ρατσισμού και της κατοχής.<br />Αυτή την εβδομάδα, μερικές εκατοντάδες από αυτούς συγκεντρώθηκαν σε αίθουσα του Τελ Αβίβ(η οποία τι ειρωνεία ανήκει στην Σιωνιστική Ομοσπονδία της Αμερικής) για να εγκαινιάσουν την κυκλοφορία ενός βιβλίου από την οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή».<br />Στην αίθουσα βρισκόντουσαν ορισμένοι βετεράνοι του στρατοπέδου της ειρήνης, αλλά η μεγάλη πλειονότητα ήταν νεαροί στην ηλικία των είκοσι, αγόρια και κορίτσια, που είχα ολοκληρώσει την στρατιωτική τους θητεία.<br />«Η Κατοχή των Παλαιστινιακών Εδαφών» είναι ένα βιβλίο 344 σελίδων, το οποίο περιλαμβάνει περί τις 200 μαρτυρίες στρατιωτών από την καθημερινότητά τους μέρα και νύχτα στην διάρκεια της κατοχής. Οι στρατιώτες καταθέτουν τις μαρτυρίες τους και η οργάνωση, η οποία αποτελείται από πρώην στρατιώτες, επιβεβαίωσαν, σύγκριναν και παρενέβησαν. Στο τέλος, 183 από 700 περίπου μαρτυρίες επιλέχθηκαν για δημοσίευση.<br />Ούτε μια από τις μαρτυρίες αυτές δεν διαψεύστηκε από τον εκπρόσωπο του στρατού, ο οποίος συνήθως βιάζεται να αντικρούσει μαρτυρίες για το τι συμβαίνει στα κατεχόμενα. Επειδή οι εκδότες του βιβλίου έχουν ήδη υπηρετήσει ως στρατιώτες στα μέρη αυτά, ήταν εύκολο για αυτούς να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα.<br />Η ανάγνωση του βιβλίου είναι καταθλιπτική όχι για τις λεπτομέρειες των φρικτών βιαιοτήτων. Αντιθέτως, οι εκδότες φρόντισαν να μη περιλάβουν περιστατικά εξαιρετικής βίας από σαδιστές, οι οποίοι μπορούν να βρεθούν σε οποιαδήποτε στρατιωτική μονάδα του Ισραήλ και ολόκληρου του κόσμου. Ήθελαν περισσότερο να ρίξουν φως στην γκρίζα ρουτίνα της κατοχής.<br />Υπάρχουν μαρτυρίες για νυκτερινές επιδρομές σε ήσυχα χωριά Παλαιστινίων ως ασκήσεις-εισβάλλοντας σε σπίτια όπου δεν υπήρχαν «ύποπτοι», τρομοκρατώντας παιδιά, γυναίκες και άνδρες, προκαλώντας πανικό στο χωριό-όλα αυτά για την «εκπαίδευση» των στρατιωτών. Υπάρχουν ιστορίες για τον εξευτελισμό περαστικών από τα μπλόκα(«καθάρισε την περιοχή και θα πάρεις τα κλειδιά σου πίσω»), περιστασιακή παρενόχληση(«Άρχισε να διαμαρτύρεται και τον κτύπησαν με την κάνη του όπλου στο πρόσωπο»). Κάθε μαρτυρία είναι πλήρως τεκμηριωμένη: ώρα, τόπος, μονάδα.<br />Κατά την κυκλοφορία του βιβλίου, κάποιες μαρτυρίες παρουσιάστηκαν σε φιλμ, με τους αυτόπτες μάρτυρες να μη διστάζουν να δείξουν τα πρόσωπά τους και να δίνουν το πλήρες όνομά τους. Δεν επρόκειτο για ασυνήθιστους ανθρώπους, φανατικούς ή ξεσαλωμένους. Ούτε κλαψιάρηδες του τύπου «πυροβολούμε και κλαίμε». Απλοί καθημερινοί νέοι άνθρωποι, που είχαν χρόνο να συνειδητοποιήσουν τις προσωπικές τους εμπειρίες.<br />Υπάρχουν που και που περιστασιακά δόσεις χιούμορ. Όπως η ιστορία ενός στρατιώτη που καθόταν για πολύ καιρό σε κάποιο μπλόκο μεταξύ δύο παλαιστινιακών χωριών, χωρίς να κατανοεί τον σκοπό ή την αξία της ασφάλειας. Μια μέρα, μία μπουλντόζα εμφανίστηκε από το πουθενά, διέλυσε τα συγκεκριμένα μπλόκα και έφυγε μαζί τους, χωρίς καμιά εξήγηση. «Μου έκλεψαν το μπλόκο» παραπονέθηκε ο στρατιώτης, έχοντας συνηθίσει την περιοχή.<br />Οι τίτλοι των μαρτυριών μιλούν από μόνοι τους: «Για να γίνει ησυχία στο χωριό», «Χρησιμοποιούσαμε γείτονες για να αφοπλίσουν επικίνδυνα εκρηκτικά», «Ο επικεφαλής της μονάδας μας διέταξε να πυροβολούμε τον οποιονδήποτε επιχειρούσε να μετακινήσει τα πτώματα», « Ο διοικητής των πεζοναυτών έβαλε την κάνη του όπλου στο στόμα του ανθρώπου», «Μας είπαν να πυροβολούμε οποιονδήποτε κινούνταν στο δρόμο», «Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε θέλεις, κανείς δεν θα ρωτήσει», «Πυροβόλα την συσκευή της τηλεόρασης έτσι για πλάκα», «Δεν ήξερα ότι υπήρχαν δρόμοι μόνο για Εβραίους» «Ένα είδος πλήρους αυθαιρεσίας», «Τα παιδιά των εποίκων στην Χεβρώνα κτυπούσαν την ηλικιωμένη», «Να συλληφθούν οι έποικοι; Ο στρατός δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο». Κλπ, κλπ. Απλά ρουτίνα.<br />Στόχος του βιβλίου δεν είναι να αποκαλύψει τις βιαιότητες και να παρουσιάσει τους στρατιώτες σαν τέρατα. Σκοπός είναι να παρουσιάσει μία κατάσταση: η εξουσία πάνω σε έναν άλλο λαό, με όλη αυτήν την αυθαιρεσία που αναγκαστικά περιέχει, ο εξευτελισμός του κατεχομένου, την διαφθορά του κατακτητή. Σύμφωνα με τους εκδότες, είναι σχεδόν αδύνατον για κάποιον ατομικά στρατιώτη να διαφοροποιηθεί. Είναι απλά ένα γρανάζι σε μια μηχανή που είναι απάνθρωπη από την ίδια της την φύση.<br />Ομάδες νέων παιδιών που απλά σιχάθηκαν δίνουν ζωή στη χώρα. Υπάρχουν ενδείξεις αφύπνισης που βρίσκει έκφραση στον καθημερινό αγώνα που δίνουν εκατοντάδες ομάδες που αφιερώνονται σε διαφορετικούς σκοπούς. Μόνο φαινομενικά διαφορετικούς-γιατί όλοι αυτοί οι αγώνες συνδέονται στην πραγματικότητα μεταξύ τους.<br />Ο αγώνας κατά της κατοχής, για τους πρόσφυγες που αναζητούν άσυλο σε αυτή τη χώρα, κατά της κατεδάφισης των σπιτιών των Βεδουίνων στο Νέγκεβ, κατά της εισβολής εποίκων στις αραβικές γειτονιές της ανατολικής Ιερουσαλήμ, για ίσα δικαιώματα των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, κατά των κοινωνικών αδικιών, για την προστασία του περιβάλλοντος, κατά της κυβερνητικής διαφθοράς, κατά της θρησκευτικής κυριαρχίας κλπ, κλπ. Έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τον αγώνα για ένα διαφορετικό Ισραήλ.<br />Νεαροί εθελοντές για κάθε έναν από τους αγώνες αυτούς-και όλους μαζί-χρειάζονται σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, υπό το φως του αυξανόμενου ρατσισμού σε ολόκληρο το Ισραήλ, ενός ανοικτού ρατσισμού, που δεν αισχύνεται, αντιθέτως είναι περήφανος για τον εαυτό του.<br />Το φαινόμενο από μόνο του δεν είναι καινούργιο. Αυτό που είναι καινούργιο είναι η απώλεια κάθε αίσθησης ντροπής. Οι ρατσιστές φωνάζουν το μήνυμα τους σε κάθε γωνιά του δρόμου και κερδίζουν το χειροκρότημα από πολιτικούς και ραβίνους.<br />Ξεκίνησε με μια σειρά από ρατσιστικά νομοσχέδια που είχαν στόχο να αμφισβητήσουν την νομιμότητα των Αράβων πολιτών. « Επιτροπές αποδοχής», «όρκοι πίστης» και πολλά άλλα. Ύστερα ήλθε το θρησκευτικό διάταγμα του αρχιραβίνου του Τσφαντ, που απαγορεύει στους Εβραίους να ενοικιάζουν διαμερίσματα σε Άραβες. Κάτι που προκάλεσε σοκ και αμηχανία. Έκτοτε όλα τα φράγματα έχουν σπάσει.<br />Μια συμμορία 14χρονων αγοριών έστησε παγίδα σε άραβες στο κέντρο της Ιερουσαλήμ, χρησιμοποιώντας ένα 14χρονο κορίτσι ως παγίδα και τους κτύπησε μέχρι αναισθησίας. Εκατοντάδες ραβίνοι σε ολόκληρη τη χώρα υπέγραψαν μανιφέστο που απαγορεύει την ενοικίαση διαμερισμάτων σε «ξένους»(εννοώντας τους άραβες που έχουν ζήσει στην χώρα για αιώνες). Στο Μπατ Γιαμ, μία πόλη κοντά στο Τελ Αβίβ, μία οργισμένη διαδήλωση ζητούσε τον εκτοπισμό όλων των Αράβων από την πόλη. Την επόμενη μέρα, μία διαδήλωση στην υποβαθμισμένη συνοικία Χατίκβα του Τελ Αβίβ ζητούσε την απέλαση των προσφύγων και των ξένων εργατών από την περιοχή.<br />Οι διαδηλώσεις στο Μπατ Γιαμ και την Χατίκβα είχαν φυσικά διαφορετικούς στόχους: η πρώτη ήταν κατά των Αράβων, η δεύτερη κατά των ξένων εργατών. Οι ίδιοι γνωστοί φασίστες παρουσιάστηκαν ωστόσο και μίλησαν και στις δύο, κρατώντας τα ίδια πλακάτ και φωνάζοντας τα ίδια συνθήματα. Το χειρότερο ήταν η αναφορά ότι οι Άραβες και οι ξένοι θέτουν σε κίνδυνο τις Εβραίες γυναίκες-οι Άραβες τις παντρεύονται και τις παίρνουν στα χωριά τους, οι ξένοι εργάτες φλερτάρουν μαζί τους. «Εβραίες Γυναίκες για τον Εβραϊκό Λαό» φώναζαν οι διαδηλωτές-λες και οι γυναίκες είναι περιουσία.<br />Η σχέση μεταξύ ρατσισμού και σεξ εξίταρε πάντοτε τους ερευνητές. Οι λευκοί ρατσιστές στις ΗΠΑ κυκλοφορούσαν τη φήμη ότι οι «νέγροι» έχουν μεγαλύτερα πέη. Μεταξύ των γερμανικών ναζιστικών εφημερίδων, η πιο σκανδαλώδης ήταν η Der Sturmer, μια πορνοφυλλάδα γεμάτη ιστορίες για αθώα ξανθά κορίτσια που παρασύρονταν από άσχημους φιλοχρήματους με μεγάλες μύτες Εβραίους. Ο εκδότης, Julius Streicher, καταδικάστηκε και απαγχονίστηκες στην Νυρεμβέργη.<br />Ορισμένοι πιστεύουν ότι μια από τις ρίζες του ρατσισμού βρίσκεται στην αίσθηση της μη σεξουαλικής ικανοποίησης, την έλλειψη αυτοπεποίθησης των ανδρών που φοβούνται την σεξουαλική ανικανότητα και τον ανταγωνισμό-το ακριβώς αντίθετο από τον σούπερ μάτσο ρατσιστή άνδρα. Είναι αρκετό να κοιτάξεις τους ρατσιστές που διαδήλωναν για να βγάλεις συμπεράσματα.<br />Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ είχε πει ότι ο καθένας είναι ρατσιστής-η διαφορά είναι μεταξύ αυτών που το παραδέχονται στον εαυτό τους και επιχειρούν να το καταπολεμήσουν και αυτών που δεν το παραδέχονται.<br />Αυτό αναμφίβολα είναι αλήθεια. Έχω ένα απλό τεστ για τη δύναμη του ρατσισμού: οδηγείς και κάποιος σου κόβει τον δρόμο. Αν είναι μαύρος οδηγός, λες: «Παλιόμαυρε!». Αν είναι γυναίκα, φωνάζεις: «Τράβα Μωρή στην Κουζίνα!». Αν φορά κιπά(σ.σ. το καπελάκι των θρησκευόμενων Εβραίων), φωνάζεις: «Αναθεματισμένες Θρήσκε!». Αν ο οδηγός δεν έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, απλά φωνάζεις: «Μαλάκα! Ποιος σου έδωσε άδεια;»<br />Το μίσος προς τους ξένους, η αποφυγή του οποιουδήποτε δεν είναι σαν εμάς είναι-έτσι φαίνεται- βιολογικά χαρακτηριστικά, απομεινάρια από την εποχή του αρχαίου ανθρώπου, όταν κάθε ξένος ήταν απειλή για τις περιορισμένες πηγές της φυλής από τις οποίες εξαρτιόταν. Υπάρχει και σε πολλά άλλα ζωικά είδη. Δεν είναι κάτι να περηφανεύεσαι.<br />Ο πολιτισμένος άνθρωπος και ακόμη περισσότερο η πολιτισμένη ανθρώπινη κοινωνία, έχει καθήκον να καταπολεμήσει αυτά τα χαρακτηριστικά-όχι μόνο γιατί είναι αποκρουστικά από μόνα τους, αλλά γιατί εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό του παγκοσμιοποιημένου κόσμου, στον οποίο η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων είναι επιτακτική. Μας γυρίζει πίσω στη λίθινη εποχή.<br />Η κατάσταση εδώ πέρα πάει προς την αντίθετη μεριά: η χώρα ενστερνίζεται τον ρατσιστικό δαίμονα. Μετά τα εκατομμύρια θύματα του ρατσισμού, φαίνεται ότι οι Εβραίοι είναι ευτυχείς ότι μπορούν να κάνουν σε άλλους ότι έκαναν αυτοί σε αυτούς.<br />Είναι αδύνατον να παραγνωρίσεις τον κεντρικό ρόλο που έπαιξαν οι ραβίνοι σε αυτό το συνονθύλευμα. Ηγούνται του ρεύματος και διακηρύσσουν ότι αυτό είναι το πνεύμα του Ιουδαϊσμού. Επικαλούνται τα ιερά κείμενα με λεπτομέρειες.<br />Η αλήθεια είναι ότι ο Ιουδαϊσμός, όπως κάθε άλλη θρησκεία, συμπεριλαμβάνει ρατσιστικά και αντιρατσιστικά, ανθρωπιστικά και βαρβαρικά στοιχεία. Οι Σταυροφόροι, οι οποίοι κατάσφαξαν τους Εβραίους καθ’ οδόν προς τους Αγίους Τόπους και οι οποίοι έσφαξαν τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ-Μουσουλμάνους και Εβραίους μαζί- όταν κατέλαβαν την πόλη φώναζαν: «Είναι Θέλημα Θεού!». Μπορεί κανείς να βρει στην Αγία Γραφή εξαιρετικά αποσπάσματα που διδάσκουν την αγάπη, πλάι σε εντελώς διαφορετικά κεφάλαια. Στο Κοράνι επίσης υπάρχουν στίχοι γεμάτοι αγάπη για το ανθρώπινο είδος και εκκλήσεις προς την δικαιοσύνη και την ισότητα, καθώς και άλλοι γεμάτοι μίσος.<br />Στη Βίβλο επίσης. Οι ρατσιστές επικαλούνται τον Μαϊμωνίδη, ο οποίος ερμήνευσε δύο βιβλικές έννοιες ως εντολή να μην επιτρέπεται σε μη Εβραίους να κατοικούν στη χώρα. Ολόκληρο το βιβλίο του Γιουσούα είναι μια έκκληση προς γενοκτονία. Η Βίβλος προστάζει τους Ισραηλίτες να δολοφονήσουν ολόκληρη την φυλή του Αμαλέκ(«άνδρες, γυναίκες και μωρά) και ο προφήτης Σαμουήλ εκθρόνισε τον Σαούλ επειδή έδειξε έλεος για τη ζωή των φυλακισμένων Αμαλεκιτών.<br />Η Βίβλος είναι ωστόσο και ένα βιβλίο εξαιρετικής ανθρωπιάς. Ξεκινά με την περιγραφή της δημιουργίας του άνδρα και της γυναίκας, τονίζοντας ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα του Θεού και ως εκ τούτου ίσα. «Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ΄εικόνα του, κατ’ εικόνα του Θεού τον έπλασε, άνδρα και γυναίκα τους έπλασε κατ’ εικόνα του». Η Βίβλος κατ’ επανάληψη ζητά την μεταχείριση των «Γκερίμ»(ξένοι που ζούσαν ανάμεσα στους Ισραηλίτες) ως Ισραηλίτες, «διότι ήσασταν ξένοι στην γη της Αιγύπτου».<br />Όπως το έθεσε σε άρθρο που αναδημοσιεύθηκε με την ευκαιρία της επετείου των 20 χρόνων από τον θάνατό του, ο για χρόνια διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Χαάρετς Γκέρσομ Σόκεν: Ο Έσδρας όντως εξεδίωξε τις μη Εβραίες γυναίκες από την κοινότητα, αλλά πριν από αυτό, οι ξένες γυναίκες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξιστόρηση της Βίβλου.<br />Η Μπατσέβα ήταν σύζυγος ενός Χετταίου, πριν παντρευτεί τον βασιλιά Δαβίδ και γίνει η μητέρα του οίκου από τον οποίο θα προέλθει ο Μεσσίας(ή από τον οποίο, όπως πιστεύουν οι Χριστιανοί, ο Ιησούς, ο οποίος γεννήθηκε 2010 χρόνια πριν, προήλθε). Ο Δαβίδ ο ίδιος ήταν απόγονος της Ρουθ, μιας Μοαβίτισας. Ο βασιλιάς Αχάμπ, ο μεγαλύτερος των Ισραηλιτών βασιλέων, παντρεύτηκε μία γυναίκα από την Φοινίκη.<br />Όταν οι ρατσιστές μας παρουσιάζουν το χειρότερο πρόσωπο του Ιουδαϊσμού, αγνοώντας το πανανθρώπινο μήνυμα του, κάνουν τεράστια ζημιά στην θρησκεία εκατομμυρίων Εβραίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι πιο σπουδαίοι ραβίνοι έμειναν σιωπηλοί αυτή την εβδομάδα μπροστά στην ρατσιστική πυρκαγιά που φούντωσε από ραβίνους ή ψέλλισαν κάτι περί «ειρηνικών τρόπων»-αναφερόμενοι στον κανόνα που απαγορεύει την πρόκληση των «Γκοίμ»(σ.σ. αλλόθρησκοι στα εβραϊκά), γιατί ενδεχομένως να συμπεριφερθούν στους Εβραίους στις χώρες τους όπως οι Εβραίοι συμπεριφέρονται στις μειονότητες του δικού τους κράτους. Μέχρι σήμερα, κανείς Χριστιανός ιερέας δεν έχει ζητήσει από το ποίμνιό του να μην νοικιάζει σπίτι σε Εβραίους, αλλά θα μπορούσε να συμβεί.<br />Η σιωπή των «Σοφών της Τορά» είναι εκκωφαντική. Ακόμη μεγαλύτερη η σιωπή των πολιτικών ηγετών της χώρας: Ο κάτοχος νόμπελ ειρήνης Σιμόν Πέρες δεν διαμαρτυρήθηκε και ο Μπέντζαμιν Νετανιάου ικανοποιήθηκε με το να καλεί τους ρατσιστές «να μην πάρουν το νόμο στα χέρια τους». Ούτε μία λέξη κατά του ρατσισμού, ούτε μία λέξη για την ηθική και την δικαιοσύνη.<br />Όταν άκουσα τους πρώην στρατιώτες στην εκδήλωση της οργάνωσης «Σπάζοντας την Σιωπή», γέμισα ελπίδα. Αυτή η γενιά κατανοεί το καθήκον να επουλώσει το κράτος στο οποίο περνά τη ζωή της. όπως λέει και το τραγούδι του Χανουκά(σ.σ. εβραϊκή γιορτή που συμπίπτει κατά την περίοδο των Χριστουγέννων), το οποίο κατ΄επνάληψη έχει γίνει ο ύμνος των αντιρατσιστικών εκδηλώσεων: «ήλθαμε να διώξουμε το σκοτάδι!».<br /><br /><br />*Δημοσιεύτυηκε στην ιστοσελίδα της οργάνωσης "Γκους Σαλόμ(Μέτωπο Ειρήνης)" στις 25/12/2010.<br /><a href="http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1293276148/">http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1293276148/</a><br /><br /><br /><br />Αποσπάσματα από το βιβλίο με τις μαρτυρίες Ισραηλινών στρατιωτών στο:<br /><a href="http://www.kibush.co.il/show_file.asp?num=43973">http://www.kibush.co.il/show_file.asp?num=43973</a></div>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-26310644241018450992010-12-13T03:18:00.000-08:002010-12-13T03:21:29.809-08:00H ανίερη συμμαχία μεταξύ Ισραηλινής δεξιάς και αντισημιτικής Ευρώπης<em>'Ενα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την επικικίνδυνη συμμαχία της ισραηλινής δεξιάς με την ευρωπαϊκή αντισημιτική άκρα δεξιά με άξονα την ισλαμοφοβία της δεύτερης. </em><br /><br />Του Adar Primor*<br /><br /> Ω Ευρώπη! Το επίσημο σκέλος της, γενναίο και αποφασιστικό, εξέτεινε χείρα βοηθείας προς εμάς με τη μορφή δεκάδων πυροσβεστών και πυροσβεστικών αεροσκαφών στη μάχη για την κατάσβεση της πυρκαγιάς στο Καρμέλ. Το άλλο σκέλος της-το αποσυνάγωγο, το ανυπάκουο-ήλθε να ανάψει φωτιές η καταστροφή των οποίων θα είναι απρόβλεπτη. Πήρε τη μορφή της ανίερης συμμαχίας μεταξύ προσωπικοτήτων της ισραηλινής δεξιάς και εξτρεμιστών εθνικιστών ακόμη και αντισημιτών από την Ευρώπη, η οποία κερδίζει έδαφος στους Ιερούς Τόπους.<br /> Ο πρώτος από τους πυρομανείς, ο Ολλανδός βουλευτής Geert Wilders, σχεδόν μόνιμος επισκέπτης στο Ισραήλ, προσκλήθηκε από τον βουλευτή Aryeh Eldad(του κόμματος της Εθνικής Ενότητας) για να μας πείσει ότι η Ιορδανία είναι η Παλαιστίνη. Το 2008, ο Wilders έγινε πρωτοσέλιδο με την ταινία του «Fitma» η οποία συνέδεε το κοράνι και την ισλαμική τρομοκρατία. Συχνά συγκρίνει το κοράνι με το «Mein Kampf» και καλεί να φορολογηθούν οι ισλαμικές ενδυμασίες, «οι οποίες μολύνουν το ολλανδικό τοπίο». Κατά την εδώ επίσκεψή του, προέβη σε μία σειρά αναρίθμητων δηλώσεων του τύπου «Χωρίς την Ιουδαία και την Σαμάρεια(σ.σ. βιβλικές ονομασίες των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών στη δυτική όχθη), το Ισραήλ δεν μπορεί να υπερασπιστεί την Ιερουσαλήμ».<br /> Ένας άλλος Ευρωπαίος ειδικός στο να βάζει φωτιές είναι ο Βέλγος πολιτικός Filιp Dewinter, ο οποίος προσκλήθηκε να μετάσχει σε ένα άλλο συνέδριο το οποίο επίσης έγινε εδώ πέρα, το οποίο οργάνωσε ο πρώην βουλευτής του κόμματος «Yisrael Beitenu(Ισραήλ το Σπίτι μας) Eliezer Cohen. Ενοχλημένος που ο Eldad του «έκλεψε» κάτω από τη μύτη τον Wilders, ο Cohen έφερε κατά τη δική του εκδοχή ισλαμοφοβίας ένα απάνθισμα ρατσιστών που κάνουν τον Ολλανδό λαϊκιστή να μοιάζει με αθώα περιστερά.<br /> Ο Dewinter είναι αρχηγός του κόμματος Vlaams Belang, διαδόχου του Φλαμανδικού Εθνικού Κινήματος, πολλά μέλη του οποίου συνεργάστηκαν με τους Ναζί. Μεταξύ των μελών του είναι σήμερα και αρκετοί αρνητές του Ολοκαυτώματος. Ο ίδιος ο Dewinter έχει σχέσεις με αντισημιτικούς κύκλους και δεσμούς με ευρωπαϊκά εξτρεμιστικά και νεοναζιστικά κόμματα. Το 1988, απέτισε φόρο τιμής στους χιλιάδες Ναζί στρατιώτες που θάφτηκαν στο Βέλγιο και το 2001, άρχισε ομιλία του με όρκο των SS.<br /> Ο φόρος τιμής σε αυτούς που ανάβουν τη δάδα είναι το διαμάντι στην κορώνα του ρατσισμού-ο Heinz Christian Strache, ηγέτης του αυστριακού Κόμματος της Ελευθερίας. Αν ο Jorg Haider ήταν «το πνευματικό εγγόνι του Χίτλερ», o Stranche είναι το νόθο εγγόνι του. Ο παππούς του ήταν στα Wafen-SS και ο πατέρας του υπηρέτησε στην Βέρμαχτ. Ως φοιτητής, ο Strache ήταν μέλος μιας εξτρεμιστικής οργάνωσης η οποία απαγόρευε τη συμμετοχή Εβραίων. Σχολιαστές στην Αυστρία υποστηρίζουν ότι ο Strache προσπαθεί να αντιγράψει τον Haider αλλά δεν είναι τόσο έξυπνος και εν τέλει είναι πιο ακραίος από το μοντέλο του. (Μία συλλογή από τα έξοχα σχόλια του Srache δημοσιεύτηκαν με συνέντευξή του στην Χαάρετς τον Μάρτιο).<br /> Οι διοργανωτές των επισκέψεων αυτών πιστεύουν ότι μετρίασαν το μίσος αυτών των εξτρεμιστών που κουβάλησαν από την Ευρώπη, οι οποίοι αφού αντάλλαξαν τους Εβραίους ως διαβολικό εχθρό με το μοντέλο της μουσουλμανικής εγκληματικότητας των μεταναστών, τραγουδούν από κοινού το ότι η Σαμάρεια είναι εβραϊκό έδαφος. Σύντομα θα αφήσουν γένια και θα φορούν κιπά(σ.σ. το καπελάκι που φορούν οι θρήσκοι Εβραίου και το οποίο έχει μετατραπεί σε σύμβολο των Ισραηλινών εθνικιστών). Αλλά δεν έχουν αποκηρύξει το πνευματικό τους DNA και με κάθε ευκαιρία, ψάχνουν οτιδήποτε θα τους έφερε κοντύτερα στην εξουσία εκτός από την εβραϊκή άφεση αμαρτιών.<br /> Στη λίστα αυτών που έφεραν το όνειδος σε αυτή εδώ τη χώρα με το να φιλοξενούν αυτά τα πρόσωπα, είναι το Κολέγιο του Ασκελόν(Ashkelon Academic College), που τους έδωσαν βήμα. Ο βουλευτής Nissim Zeev(κόμμα Shas), που τους υποδέχθηκε στην Βουλή. Ο υφυπουργός Ayoob Kara(Λικούντ) που εκφράστηκε ενθουσιωδώς με τους «φίλους του Ισραήλ, τους οποίους πρέπει να ενισχύσουμε» και την αεροπορία του Ισραήλ, που έδωσε άδεια στον Cohen, ένα βετεράνο της αεροπορίας, να δώσει στη συμμορία του μία αποκλειστική βόλτα με ένα F-15.<br />Ο αυστριακός τύπος έγραψε αυτήν την εβδομάδα ότι το ξέπλυμα που έκανε ο Strache εδώ στη Γη της Επαγγελίας μπορεί να τους ανοίξει το δρόμο για την καγκελαρία. Όπως χαρακτηριστικά λένε: «Στην υγειά του Κράτους του Ισραήλ».<br /><br />*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 10/12/2010<br /><br /><a href="http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/the-unholy-alliance-between-israel-s-right-and-europe-s-anti-semites-1.330132">http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/the-unholy-alliance-between-israel-s-right-and-europe-s-anti-semites-1.330132</a>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-4318469916458920982010-12-08T01:05:00.000-08:002010-12-08T01:17:43.824-08:00Η καταστροφή ενός ακόμη μύθου για το κράτος του Ισραήλ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpZJ8190qq5pkVq_CytX1phd0cKizYNZmNc6u-8WmezXUZ2oWFt3Tq6j_iDClkYXlO5-QjsU5mr-GSB0JiS9PqzrZrdheVHcaM1Rkz0lAXdaA7TqkQn-zIFAlpVcLMbZM0bofNJrXpxAg/s1600/4107878283.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5548237627215122802" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpZJ8190qq5pkVq_CytX1phd0cKizYNZmNc6u-8WmezXUZ2oWFt3Tq6j_iDClkYXlO5-QjsU5mr-GSB0JiS9PqzrZrdheVHcaM1Rkz0lAXdaA7TqkQn-zIFAlpVcLMbZM0bofNJrXpxAg/s320/4107878283.jpg" /></a> <strong>Η πυρκαγιά στο Καρμέλ κατέστρεψε έναν ακόμη θεμελιώδη μύθο ότι το Εβραϊκό Κράτος είναι στρατιωτική-τεχνολογική δύναμη που δεν πρέπει να τα βάλεις μαζί του.<br /></strong><br />του Ακίβα Ελντάρ*<br /><br /> Σε όλα όσα χρειάζονται για την αντιμετώπιση των αιτιών των πυρκαγιών, αποθέματα νερού, ασφάλεια πτήσεων, σεισμοί κλπ-θέματα που απαιτούν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό-αυτοί που αποφασίζουν προτιμούν να χρησιμοποιούν την μέθοδο της κωλυσιεργίας. Η καταστροφή στο Καρμέλ έδειξε ότι βρισκόμαστε μακριά από το να θεωρούμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές στην κατάσβεση πυρκαγιών.<br />Τα χέρια που έβαλαν φωτιά στο δάσος και οι κρατικές αρχές που αρνούνταν να προστατεύσουν τους πολίτες τους, προκάλεσαν μεγαλύτερο κακό από τους δεκάδες θανάτους και την καταστροφή χιλιάδων οικιών. Κατέστρεψαν έναν ακόμη θεμελιώδη μύθο ότι το Εβραϊκό Κράτος είναι στρατιωτική-τεχνολογική υπερδύναμη που δεν πρέπει να τα βάζεις μαζί του. Στη γλώσσα των αρχών ασφαλείας αυτό ονομάζεται «ικανότητα αποτροπής».<br />Η φάλαγγα των πυροσβεστικών αεροσκαφών που ήλθε από την Δύση θύμιζε την αερογέφυρα οπλισμού την οποία η αμερικανική κυβέρνηση δημιούργησε τις τρομερές ημέρες του Πολέμου του Γιόμ Κιπούρ(σ.σ αραβοϊσραηλινός πόλεμος 1973). Ήταν στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου, που είχε χωρίσει τη Μέση Ανατολή μεταξύ των δύο μεγάλων μπλοκ. Τώρα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός μπορεί να καλεί τη Μόσχα την Παρασκευή το βράδυ και το Σάββατο το πρωί ένα σμήνος από ρωσικά πυροσβεστικά αεροσκάφη να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Μπεν-Γκουριόν.<br />Ποιος θα το πίστευε ποτέ εκείνες τις ημέρες ότι η Ιορδανία, η Αίγυπτος και η Παλαιστινιακή Αρχή θα έτρεχαν με πυροσβεστικά οχήματα στο Έιν Χοντ;<br />Είναι αλήθεια ότι δεν είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια από τον κόσμο για να καταστείλεις μια πυρκαγιά, μια επιδημία ή μια πλημμύρα. Μεγάλες, πλούσιες χώρες έχουν επίσης ζητήσει εξωτερική βοήθεια σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Αλλά λίγες είναι οι χώρες που μια μέρα πριν έδειχναν το δάκτυλο στον κόσμο και παραπονιόντουσαν ότι αμφισβητούν τη νομιμότητά της.<br />Μόνο όταν τα πράγματα γίνονται θερμά και επικίνδυνα στο απομονωμένο και εγωιστικό μας γκέτο, οι εχθροί του Ισραήλ έρχονται να μας σώσουν από το πρόβλημα. Γιατί να συμβεί αυτό τώρα, όταν το Wiki Leaks αποκαλύπτει ότι ο Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ δεν είναι ακριβώς «το φλιτζάνι τσάι» των πραγματιστών Αράβων ηγετών και ότι δεν έχουν πρόβλημα να πάνε για ύπνο το βράδυ, παρόλο που οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν ακόμη κράτος;<br />Γιατί αυτοί οι άχρηστοι ξέχασαν να θέσουν υπό έλεγχο την πυρκαγιά την ώρα που η κοινή γνώμη άρχιζε να πιστεύει ότι η Αίγυπτος και η Ιορδανία δεν ενδιαφέρονται που η Χαμάς και η Χεζμπολάχ ενισχύουν τη δύναμή τους στα ερείπια του Όσλο;<br />Μετά που έσβησαν οι φλόγες στα σπίτια του Κιμπούτς Beit Oren, θα επιστρέψουμε πίσω να συζητούμε με τους Αμερικανούς για την ανέγερση μερικών ακόμη οικιών στην Όφρα(σ.σ. πόλη Ισραηλινών εποίκων στην κατεχόμενη δυτική Όχθη), η Βουλή θα περάσει το νόμο περί προσάρτησης του Αριέλ(35 βουλευτές έχουν ήδη υπογράψει) και θα εκδιώξουμε μερικούς ακόμη Παλαιστινίους από το Sheikh Jarrah.<br />Ο Μπέντζαμιν Νετανιάου θα προτείνει στους Παλαιστινίους, όπως είπε σε Αμερικανούς γερουσιαστές(με βάση το Wiki Leaks), ένα κράτος-δημαρχείο που θα είναι αποστρατικοποιημένο και τα σύνορα του οποίου θα ελέγχονται από το Ισραήλ, όπως και ο εναέριος χώρος. Το Εργατικό κόμμα θα συνεχίσει να στηρίζει τον πρωθυπουργό που καθησύχασε τους βουλευτές του Λικούντ, των οποίων το όραμα είναι να δοθεί στους Παλαιστινίους η ευθύνη «διαχείρισης του συστήματος αποβλήτων της Τζενίν».<br />Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς πραγματοποίησε ήδη την απειλή του να παραδώσει στον Νετανιάου τα κλειδιά του συστήματος διαχείρισης αποβλήτων της Τζενίν και να θέσει οριστικά τέλος στην αργόσυρτη «ειρηνευτική διαδικασία». Η διεθνής-περιφερειακή συμμαχία που ενώθηκε για να θέσει τέλος στην πυρκαγιά του Καρμέλ θα παραμείνει διαθέσιμη σε κάθε κίνηση ειρήνης του Ισραήλ.<br />Η κατοχή δεν είναι μια φυσική καταστροφή, αλλά το έργο ανθρώπων. Κυρίως δικό μας έργο. Το Ισραήλ θα συνεχίσει μόνο του να αντιμετωπίζει τις τοπικές και στρατηγικές επιπτώσεις της κατοχής και της κυνικής εκμετάλλευσης τους από το Ιράν.<br />Μία εξεταστική επιτροπή θα πρέπει να δημιουργηθεί για να εξετάσει τις αποτυχίες που προκάλεσαν την πυρκαγιά στο Καρμέλ και το σύστημα πυρόσβεσης. Το πιο σημαντικό είναι, ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή η οποία θα ξεσπάσει εξαιτίας της έλλειψης πολιτικού σχεδιασμού που κρατά περισσότερο από την επόμενη μετάδοση. Και αυτό είναι ακόμη σημαντικότερο από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ότι η μοίρα μας είναι στα χέρια ηγετών που δεν είναι ούτε καν σε θέση να ελέγχουν πυρκαγιές.<br />Αυτοί που έχουν καεί ήδη μια φορά δεν πρέπει να παίζουν με τη φωτιά.<br /><br />Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" στις 6/12/2010<br /><br />*<a href="http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/unraveling-another-myth-about-the-state-of-the-jews-1.329093">http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/unraveling-another-myth-about-the-state-of-the-jews-1.329093</a>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-48307806498061733082010-11-15T01:46:00.000-08:002010-11-15T01:47:42.600-08:00Φτώχεια η άλλη εικόνα του ΙσραήλΠαρά τα οικονομικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος όσον αφορά το κράτος του Ισραήλ. Η φτώχεια αυξάνεται, όπως δείχνουν τα τελευταία επίσημα στατιστικά στοιχεία και προτιμά τους Άραβες και τους υπέρ-ορθόδοξους Εβραίους.<br /> Το 2009 προστέθηκαν στο Ισραήλ άλλες 15.000 οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας, ανεβάζοντας συνολικά τον αριθμό των φτωχών οικογενειών σε 435.000, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται 850.300 παιδιά από 783.600 που ζούσαν κάτω από το όριο φτώχειας το 2008.<br /> Συνολικά 1.774.800 Ισραηλινοί πολίτες ζουν κάτω από τα όρια φτώχειας σε σχέση με 1.651.300 το 2008.<br /> Σε ποσοστά ο αριθμός των φτωχών οικογενειών αυξήθηκε από 19,9% το 2008 σε 25% πέρυσι. Ο αριθμός των φτωχών κατοίκων αυξήθηκε από 23,7% σε 25%, ενώ αύξηση από 34% το 2008 σε 36,5% το 2009 παρουσίασε και ο αριθμός των φτωχών παιδιών.<br />Το μεγαλύτερος μέρος των φτωχών κατοικεί στο βορρά(32,3%) και ακολουθεί ο νότος με 23,6%. Στην περιοχή της Ιερουσαλήμ το ποσοστό των φτωχών Εβραίων μειώθηκε στο 22,7%, ενώ αυτό των Αράβων εκτινάχθηκε στο 72%! Στο Τελ Αβίβ και το κεντρικό Ισραήλ το ποσοστό της φτώχειας ανέρχεται σε μόλις 13%.<br /><br />Πηγές:<br /><br /><a href="http://www.haaretz.com/news/national/report-reveals-poverty-is-on-the-rise-in-israel-1.323582">http://www.haaretz.com/news/national/report-reveals-poverty-is-on-the-rise-in-israel-1.323582</a><br /><br /><a href="http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?id=194460">http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?id=194460</a>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-48110120750397205292010-11-10T01:01:00.000-08:002010-11-14T01:33:35.401-08:00Το Ισραήλ χρειάζεται μία επανάσταση της αριστεράς για να σταματήσει το φασισμό<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXc1WOu5mUj7l2rw1xdaAOpNTxT5ms6-4kzph_mYBkaEl9IV93acaLssoLxKBPCroKZeVhTbcwIyMaVfvQqO4lkUkw8f6ac8OOH9v5-avYPP-t-22yazXbiKMFM3EK0dE-9Ne81ujVT58/s1600/3835880705.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 295px; FLOAT: left; HEIGHT: 171px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5537844237198507266" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXc1WOu5mUj7l2rw1xdaAOpNTxT5ms6-4kzph_mYBkaEl9IV93acaLssoLxKBPCroKZeVhTbcwIyMaVfvQqO4lkUkw8f6ac8OOH9v5-avYPP-t-22yazXbiKMFM3EK0dE-9Ne81ujVT58/s320/3835880705.jpg" /></a><br /><div><strong><em>Μία σοσιαλδημοκρατική επανάσταση της αριστεράς είναι απαραίτητη συνθήκη για να σταματήσει η εποχή του φασισμού που εκφράζεται με τον όρκο πίστης σε ένα «Εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος».<br /><br /></em></strong>Του Daniel Gutwein*<br /><br />Αφήνοντας τον φασισμό του δρόμου να εισέλθει στις αίθουσες της κυβέρνησης είναι ένας από τους τρόπους που η δεξιά αντιμετωπίζει τις αλλαγές που δείχνουν το πώς η κατοχή επηρεάζει την ισραηλινή κοινωνία. Η τροποποίηση στον Νόμο περί Υπηκοότητας που ενσωματώνει τον όρκο πίστης σε ένα «Εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος» είναι ένα δείγμα.<br />Ο σκοπός της τροποποίησης είναι ξεκάθαρος, παραδόξως, από την αντίδραση η οποία προέρχεται από αυτούς που βλέπουν το Ισραήλ σήμερα ως ήδη εβραϊκό και δημοκρατικό: Ο Νταν Μεριντόρ(σ.σ. πολιτικός της δεξιάς) θεωρεί την τροποποίηση μη αναγκαία πρόκληση προς τους άραβες πολίτες και ο Ισαάκ Χέρτσογκ(σ.σ. πρώην πρόεδρος του Ισραήλ) την χαρακτηρίζει ως φασισμό. Ως τέτοια, αυτοί που αντιδρούν στην τροποποίηση υποστηρίζουν, ότι σκοπεύει να καθησυχάσει τους εξτρεμιστές εταίρους του κυβερνητικού συνασπισμού. Φαίνεται ωστόσο, ότι η τροποποίηση απευθύνεται στους ψηφοφόρους της δεξιάς, ιδίως αυτούς τους οποίους η κυβερνητική οικονομική πολιτική πλήττει την κοινωνική τους ασφάλεια.<br />Από το 1977(σ.σ. χρονολογία ορόσημο γιατί ηττήθηκαν για πρώτη φορά οι Εργατικοί και ανέλαβε την εξουσία το δεξιό κόμμα Λικούντ), η κατοχή χρησιμοποιήθηκε από την δεξιά ως μηχανισμός με τον οποίο αποζημιώνει τα θύματα της ιδιωτικοποίησης: Οι στεγαστικές και γενναιόδωρες κοινωνικές παροχές χορηγήθηκαν στους οικισμούς των κατεχομένων εδαφών αντικαθιστώντας το κράτος πρόνοιας.<br />Η πολιτική της ιδιωτικοποίησης μπορεί να ήταν κοινή επιχείρηση της αριστεράς και της δεξιάς, αλλά τα θύματα της τείνουν να ευνοούν τη δεξιά, γιατί ταυτίζεται με τη συνέχιση της κατοχής και το σύστημα των αποζημιώσεων και επειδή απεχθάνεται την αριστερά για την νεοφιλελεύθερη ειρήνη που αυτή προσφέρει, χωρίς να νοιάζεται ότι ο τερματισμός της κατοχής και η κατάργηση του συστήματος αυτού θα τους μετατρέψει σε οικονομικά «θύματα της ειρήνης».<br />Παρόλα αυτά στη δεύτερη θητεία του Μπέντζαμιν Νετανιάου ως πρωθυπουργού, τέτοιου είδους αποζημιώσεις χάνουν την αποτελεσματικότητά τους. Ανειδίκευτοι Εβραίοι εργάτες αντικαθίσταται από τους ξένους εργάτες, ενώ το πάγωμα των οικισμών κατέστρεψε την πιο σπουδαία προσφορά των οικισμών-την κατοικία.<br />Παράλληλα με την μείωση των πλεονεκτημάτων αυτών, μερικοί από τη δεξιά πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουν την μετατροπή του φασισμού από διάσπαρτο, απομονωμένο «ζιζάνιο» σε επίσημη πολιτική. Η αλλαγή στον όρκο πίστης καθιστά την υπηκοότητα να εξαρτάται από τη νομιμότητα. Η αφαίρεση υπηκοότητας και η προσβολή κατά των ξένων εργατών προωθήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών του Νετανιάου τον Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και τον υπουργό Εσωτερικών Έλι Γισάι με στόχο να αυξηθεί το τίμημα της υπηκοότητας για να χρησιμεύσει ως αντίδοτο στα πλεονεκτήματα που έδινε κάποτε η κατοχή.<br />Με αυτόν τον τρόπο το καθεστώς των ιδιωτικοποιήσεων ολοκληρώνει την επιχείρησή του: με την μετατροπή των κοινωνικών υπηρεσιών από δικαίωμα των πολιτών σε εμπόρευμα το οποίο αποκτάται με την εμπορευματοποίηση της ίδιας της υπηκοότητας. Η κατοχή η οποία εξελίσσεται σε απελπισία καθώς η χρησιμότητά της συρρικνώνεται, μετατρέπεται σε φασισμό. Και είναι φασισμός, η συνέχιση της κατοχής με άλλα μέσα και ως τέτοια εισάγει την λογική της κατοχής μέσα στο ίδιο το Ισραήλ.<br />Την ίδια στιγμή, υπό το φως του αυξανόμενου κοινωνικού χάσματος που προκαλεί η ιδιωτικοποίηση, ο φασισμός μετατρέπεται σε εσωτερικό ισραηλινό μηχανισμό αποζημίωσης, μέσω του οποίου το καθεστώς ενισχύει την παρουσία του στην κοινωνία. Με τον τρόπο αυτό, καθώς ο φασισμός κληρονομεί τον ρόλο της κατοχής ως μηχανισμό αποζημίωσης, η κατοχή αλλάζει την λειτουργία της και μετατρέπεται σε δικαιολογία για την επικράτηση του φασισμού.<br />Η μάχη κατά του φασισμού και της κατοχής απαιτεί την αντιμετώπιση του φόβου και του μίσους που σπείρει το καθεστώς των ιδιωτικοποιήσεων και την αντικατάστασή του από ένα κράτος πρόνοιας που θα μπορεί να εμπνεύσει ξανά την κοινωνικό-οικονομική εμπιστοσύνη.<br />Αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της αριστεράς. Μία σοσιαλδημοκρατική επανάσταση στην αριστερά είναι ως εκ τούτου αναγκαία συνθήκη για να σταματήσουμε το φασισμό.<br /></div><br /><div>*Ο αρθρογράφος διδάσκει οικονομική και κοινωνική ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 09/11/2010<br /></div><br /><div><a href="http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/israel-needs-a-leftist-revolution-to-stop-the-fascism-1.323717">http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/israel-needs-a-leftist-revolution-to-stop-the-fascism-1.323717</a></div><br /><div></div><br /><div><br /><br /><br /></div>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-70125900433889328432010-11-08T01:13:00.000-08:002010-11-08T01:17:54.735-08:00Tι συνέβη στην ισραηλινή αριστερά;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEin7kIiIFt454aEudJKSSQas8bTylkc-PNkI0PQaeSF5ZCsBNMmLqXwEpCQAXSbqaOqv4LsQAzFRn0w-ZqCb2IP9DOzYtdghCkLXeitXIeSqoM39rguRtm4DX2JvLptvSP9FOnlfH1gCMM/s1600/Klein%2520Menachem_high.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5537105185777877106" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEin7kIiIFt454aEudJKSSQas8bTylkc-PNkI0PQaeSF5ZCsBNMmLqXwEpCQAXSbqaOqv4LsQAzFRn0w-ZqCb2IP9DOzYtdghCkLXeitXIeSqoM39rguRtm4DX2JvLptvSP9FOnlfH1gCMM/s320/Klein%2520Menachem_high.jpg" /></a><br /><div><br /><br /><em>Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο Μπαρ Ιλάν στο Ισραήλ, ο Μέναχεμ Κλάιν μετείχε πρόσφατα στην Αθήνα σε μια διάλεξη που διοργάνωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ, με θέμα τις προοπτικές της ισραηλινοπαλαιστινιακής διένεξης με αφορμή την πρόσφατη πρωτοβουλία Ομπάμα. Με αυτή την ευκαιρία ο καθηγητής Κλάιν ανέλυσε στην "Αυγή" της Κυριακής τη σημερινή κατάσταση του Ισραήλ - "μια κοινωνία που συντηρητικοποιείται γοργά".<br /><br />Συνέντευξη στην Ελένη Τσερεζόλε *<br /></em><br /><br /><br /><br /><br />* Τι συνέβη στην ισραηλινή αριστερά;<br /><br /><br /><br />Έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Έχει καταρρεύσει. Υπάρχουν πλέον ελάχιστα άτομα στο στρατόπεδο της ειρήνης και επίσης ελάχιστη είναι και η στήριξη της ισραηλινής κοινής γνώμης. Το γιατί αυτής της κατάστασης είναι ένα ενδιαφέρον θέμα για τους ιστορικούς και τους κοινωνιολόγους. Οι ειρηνιστές ακτιβιστές έχουν την τάση να ρίχνουν το φταίξιμο στον Γιεχούντ Μπαράκ, ισχυριζόμενοι ότι παραπλάνησε την ισραηλινή κοινή γνώμη, υποστηρίζοντας ότι, ενώ εκείνος έκανε προτάσεις, οι Παλαιστίνιοι τις απέρριψαν, κ.ο.κ. Προσωπικά δέχομαι την εξήγηση αυτή, αλλά και πάλι η ισραηλινή αριστερά εξακολουθεί να μην καταφέρνει να πείσει την πλειοψηφία των Ισραηλινών.<br /><br />Κάτι δεν πάει καλά με την επιχειρηματολογία της, που αρνείται να αναγνωρίσει τη στροφή της ισραηλινοπαλαιστινιακής διαμάχης από το 2000, τις δραματικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί και συνεχίζει να επιχειρηματολογεί σαν να βρισκόμασταν ακόμη στο πλαίσιο των συμφωνιών του Όσλο. Η ισραηλινή κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται ότι αυτό που της παρουσιάζει η ισραηλινή αριστερά είναι λάθος, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα κι έτσι δεν το πιστεύει.<br /><br />Καταρχήν η ισραηλινή αριστερά θα πρέπει να αναθεωρήσει τις κλασικές της απόψεις, να κάνει έναν έντιμο απολογισμό των αλλαγών που έχουν γίνει από το 2000 στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη και μετά να παρουσιάσει επικαιροποιημένες λύσεις ή στρατηγική για την κρίση. Δεν βλέπω την ισραηλινή αριστερά να μπορεί να κερδίσει την εξουσία, να αποσπάσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης. Αλλά σίγουρα μπορεί να προσφέρει μια πολιτική που αργότερα θα απορροφηθεί και θα εφαρμοστεί από το κέντρο και την κεντροδεξιά.<br /><br /><br /><br />* Την ίδια στιγμή πάντως παρατηρείται μια συντηρητικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας, με την άνοδο της επίδρασης των ορθόδοξων εβραίων. Πρόκειται άραγε για μια επίδραση των εβραϊκών οικισμών;<br /><br /><br /><br />Έχετε δίκιο σε ό,τι αφορά τη ριζοσπαστικοποίηση προς τα δεξιά της ισραηλινής κοινωνίας. Θα σας έλεγα μάλιστα ότι νεοσυντηρητικοί υπάρχουν και στην Ιερουσαλήμ! Όταν βλέπουμε τις αλλαγές στις ΗΠΑ, την εκλογή Ομπάμα, εμείς δεν έχουμε τέτοια πράγματα. Στο Ισραήλ οι νεοσυντηρητικοί ηγούνται όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της κοινωνίας. Και αυτό είναι ένας συνδυασμός που παρατηρείται κι αλλού, των συντηρητικών με τους ορθόδοξους εβραίους. Παρατηρώ επίσης και σημάδια αυξανόμενου εθνοκεντρισμού ενώ παράλληλα το Ισραήλ χάνει τη δημοκρατική του αξιοπιστία. Και όλα αυτά λαμβάνουν χώρα χωρίς κάποια διαμαρτυρία στο εσωτερικό του Ισραήλ.<br /><br />Η ισραηλινή κοινωνία λοιπόν αλλάζει στην κατεύθυνση αυξανόμενου εθνοκεντρισμού. Στο Ισραήλ δεν ζούμε στη δεκαετία του 1990 με την παγκοσμιοποίηση, έχουμε κλειδωθεί στο εθνοτικό μας κράτος, κλείνουμε τα μάτια μας και ορθώνουμε τείχος μεταξύ μας και του υπόλοιπου κόσμου. Αν θέλετε να καταλάβατε την εικόνα του Ισραήλ, δεν έχετε παρά να πάτε σε οποιοδήποτε αεροδρόμιο, όπου πετάει η Ελ Αλ: δείτε πώς είναι οργανωμένες οι εγκαταστάσεις της και θα αντιληφθείτε πώς είναι το κράτος του Ισραήλ. Υπάρχουν τείχη, αξιωματικοί ασφαλείας, διπλός και τριπλός έλεγχος των επιβατών, δημιουργία προβλημάτων για τους μη Ισραηλινούς κ.ά.<br /><br /><br /><br />* Είναι δηλαδή το Ισραήλ σαν ένα νησί που απομακρύνεται από τον υπόλοιπο κόσμο επιβάλλοντας τους δικούς του κανόνες;<br /><br /><br /><br />Ναι, ναι. Και ο κόσμος το δέχεται αυτό. Κάντε μια μικρή έρευνα στα αεροδρόμια. Θα δείτε ότι υφίσταται παντού στενή συνεργασία μεταξύ των Ισραηλινών αξιωματούχων ασφαλείας και των ντόπιων, και μάλιστα επί του εδάφους κυρίαρχων κρατών! Η ισραηλινή ασφάλεια ενεργεί επί ξένων εδαφών παραβιάζοντας συχνά γραμμές με τρόπο που δεν θα έκανε καμία άλλη ξένη χώρα.<br /><br /><br /><br />* Έχετε γράψει ότι η ισραηλινο-παλαιστινιακή διαφορά δεν έχει πλέον να κάνει με σύνορα, αλλά με την εθνότητα. Τι εννοείτε;<br /><br /><br /><br />Πρόκειται για ένα πολύ βασικό επιχείρημα, γιατί, αν το αναγνωρίσει κανείς, αυτό συνεπάγεται ορθή κατανόηση της σημερινής κατάστασης. Την περίοδο των συμφωνιών του Όσλο η σύγκρουση είχε ήδη την τάση της διεύρυνσής της. Από το 2000 έχουμε επιστρέψει σε μια εθνοτική διαφορά, στην οποία βρισκόμασταν πριν από το Όσλο, αλλά σε χειρότερο πλαίσιο: το Ισραήλ ελέγχει πλέον ντε φάκτο συνολικά την περιοχή από τον Ιορδάνη έως τη Μεσόγειο. Υπάρχει μόνο μια δύναμη και άρα έχουμε ένα καθεστώς, αυτό του Ισραήλ, που μάλιστα δεν είναι δημοκρατικό, αλλά εθνοτικό και με έμφαση στην ασφάλεια που καταπιέζει τη μειονότητα. Αυτό ακριβώς το καθεστώς η διεθνής κοινότητα και η ισραηλινή αριστερά θα πρέπει να το αναγνωρίσουν.<br /><br />Το πρόβλημα δεν είναι το πώς θα πάμε από τη συνοριακή διαφορά στη λύση των δύο κρατών - αυτό μπορεί να ίσχυε κάποτε. Η πρόκληση σήμερα είναι το πώς θα μετακινηθούμε από αυτό το καθεστώς των διακρίσεων, το εθνοτικό καθεστώς, στη λύση των δύο κρατών. Κανείς στην ισραηλινή αριστερά ή στην Ουάσιγκτον ή αλλού δεν ανταποκρίνεται στην πρόκληση αυτή και δεν οικοδομεί διαφορετικές πολιτικές για τη διευκόλυνση αυτής της μετάβασης.<br /><br />Έτσι οποιαδήποτε πολιτική διαδικασία ακολουθεί την προηγούμενη κατάσταση, εκείνη των συμφωνιών του Όσλο, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Και το βλέπουμε με τη σημερινή κρίση! Ακόμη κι αν βρεθεί κάποιος συμβιβασμός και ο Αμπάς με τον Νετανιάχου συμφωνήσουν, έστω και περισσότερο προς την κατεύθυνση του δεύτερου, δεν θα αργήσει η επόμενη κρίση.<br /><br />Κι εγώ βλέπω τον Αμπάς να φθάνει στο τέλος της πολιτικής του καριέρας. Οι Αμερικανοί τον σπρώχνουν όλο και πιο πολύ προς αυτη την κατεύθυνση. Μπορεί σε έναν χρόνο ή σε μια εβδομάδα, αλλά αυτό θα συμβεί. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές απέναντί του και ο ίδιος έχει κουραστεί. Εκτός κι αν συμβεί κάτι το δραματικό που θα αναγκάσει το Ισραήλ να αλλάξει την πολιτική του...<br /><br /><br /><br />* Τι είδους δραματική εξέλιξη δηλαδή;<br /><br /><br /><br />Το τέλος του σημερινού καθεστώτος που συνεργάζεται με το Ισραήλ. Ο Αμπάς και ο Φαγιάντ είναι σήμερα υπεργολάβοι του Ισραήλ! Βοηθούν το Ισραήλ να ισχυρίζεται ότι δεν είναι κατακτητική δύναμη, ότι υπάρχει αυτονομία... Και αυτή η δραματική εξέλιξη για την οποία σας μίλησα μπορεί να είναι μια μη στρατιωτικοποιημένη Ιντιφάντα, μια παραίτηση Αμπάς, εκλογές... Ένα καταλυτικό γεγονός που θα δημιουργήσει χώρο για την ανάδειξη παλαιστινιακού κράτους.<br /><br />Σήμερα δεν υπάρχει χώρος για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος: το Ισραήλ κατέχει όλο τον χώρο. Και με τη λέξη “χώρος” δεν εννοώ μόνο τον γεωγραφικό αλλά και τον πολιτικό χώρο, που δεν επιτρέπει την εγκαθίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Η σημερινή κατάσταση επιτρέπει μόνο μια πολύ περιορισμένη παλαιστινιακή αυτονομία και επιτρέπει στο Ισραήλ να ισχυρίζεται ότι δεν ποδηγετεί τους Παλαιστινίους και επιτρέπει επίσης στην Ε.Ε. να έχει ήσυχο το κεφάλι της γιατί το Ισραήλ συγκρατεί αυτό που θεωρεί ως ριζοσπαστικό Ισλάμ, γι' αυτό και είναι πρόθυμη να επενδύει όλο και περισσότερα χρήματα σε αυτό το βαρέλι δίχως πάτο, που είναι η Παλαιστινιακή Αρχή, όταν την ίδια στιγμή το Ισραήλ καταστρέφει, με τις εισβολές του, υποδομές που έχει χρηματοδοτήσει η Ευρώπη. Γι' αυτό και το Ισραήλ διαπράττει τεράστια λάθη, όπως η εισβολή στη Γάζα ή η επίθεση στον στολίσκο... Αλλά αυτή η κατάσταση δεν θα διαρκέσει αιωνίως. Κάποια στιγμή οι κατακτημένοι θα πουν “φθάνει πια”.</div><div></div><div> </div><div>*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή στις 07/11/2010</div><div></div><br /><a href="http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=579817">http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=579817</a>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-38066785344622603512010-11-08T01:03:00.000-08:002010-11-08T01:11:53.404-08:00Ενδιαφέρουσα Ανάλυση στη Monde diplomatique για Παλαιστινιακό<em>Ένα ενδιαφέρον δημοσίευμα στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" από την Monde diplomatique για το Μεσανατολικό</em><br /><em></em><br /><em></em><br /><em></em><br /> ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ, ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΠΑΡΑΤΕΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ<br /><br />Ενα κράτος για «δύο όνειρα» στην Παλαιστίνη<br />Από την «ειρήνη των γενναίων» στην... «ανακωχή των μετρίων»<br /><br />Του ALAIN GRESH*<br /><br />Οι ισραηλινο-παλαιστινιακές διαπραγματεύσεις δεν προσκρούουν μόνο στη συνέχιση του εποικισμού αλλά και στις ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις των δύο πλευρών για την Ιερουσαλήμ, τους πρόσφυγες, τα σύνορα, τα ύδατα. Αυτό το αδιέξοδο οδηγεί έναν ορισμένο αριθμό αξιωματούχων -ανάμεσά τους και Ισραηλινοί- να εκθειάζουν τη δημιουργία ενός μόνο κράτους, από τη Μεσόγειο ώς τον Ιορδάνη.<br /><br />Η Χαμάς παραμένει στο περιθώριο της συζήτησης, αρκούμενη να αποδέχεται τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στην Δυτική Οχθη και στη Γάζα και να υπόσχεται μια μακροχρόνια εκεχειρία με το Ισραήλ. Μέχρι τότε όμως...<br />«Ο μικρότερος κίνδυνος, το μικρότερο κακό, θα ήταν η δημιουργία ενός ενιαίου κράτους με ίσα δικαιώματα για όλους τους πολίτες του» δηλώνει ο πρόεδρος της Βουλής. Φυσιογνωμία της πολιτικής ζωής, ένας πρώην υπουργός πλειοδοτεί: δεν υπάρχει πλέον άλλη επιλογή πέρα από την ανακήρυξη ενός μόνο κράτους σε ολόκληρο το ιστορικό έδαφος της Παλαιστίνης, από τη Μεσόγειο ως τον Ιορδάνη. Μια νεαρή βουλευτίνα με αρκετά εδραιωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις υποστηρίζει τα ίδια συμπεράσματα. Πρόκειται, άραγε, για τρεις παλαιστινιακές προσωπικότητες; Τρία μέλη της ισλαμιστικής οργάνωσης Χαμάς; Τρεις ευρωπαίους αντισιωνιστές; Οχι: αυτή η άποψη διατυπώνεται από τρία εξέχοντα μέλη της ισραηλινής δεξιάς.<br /><br />Ο πρώτος είναι ο Ρέουβεν Ρίβλιν, ο οποίος απορρίπτει την ιδέα της αραβικής δημογραφικής απειλής και παρατηρεί ότι αυτός ο τρόπος σκέψης «παραπέμπει στη μεταφορά πληθυσμών ή στο γεγονός ότι έπρεπε να σκοτώσουμε τους Αραβες. Τρομοκρατούμαι με αυτά τα λόγια. Πηγαίνω στα σχολεία όπου κατά τη διάρκεια προσομοιώσεων εκλογών, ο Λίμπερμαν (ο υπουργός Εξωτερικών, επικεφαλής του κόμματος της άκρας δεξιάς "Ισραέλ Μπεϊτένου") εξασφαλίζει το 40% των ψήφων και ακούω παιδιά να λένε ότι πρέπει να σκοτώσουμε Αραβες (...) Συμπεριφορές τέτοιου είδους δημιουργήθηκαν από τη συγκαταβατική θέση των σοσιαλιστών (του Εργατικού Κόμματος), οι οποίοι δηλώνουν: "Εμείς (οι Εβραίοι) εδώ και αυτοί (οι Αραβες ) εκεί". Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Οταν ο Γιαμποτίνσκι (1) έλεγε: "Η Σιών μάς ανήκει", ήθελε να πει "ένας εβραίος πρόεδρος της κυβέρνησης και ένας άραβας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης (2)"».<br /><br />Ο δεύτερος υπερασπιστής της σύστασης ενιαίου κράτους είναι ο Μοσέ Αρενς, ο οποίος διακρίθηκε ως υπουργός Αμυνας και υπουργός Εξωτερικών στη δεκαετία του '80. Πολιτικός νονός του Μπενιαμίν Νετανιάχου, έχει χαρακτηριστεί «γεράκι» και εξέφρασε τη γνώμη του σε άρθρο στην εφημερίδα «Haaretz»: «Τι θα συνέβαινε αν η ισραηλινή κυριαρχία εφαρμοζόταν στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια και αν προσφέραμε στον παλαιστινιακό πληθυσμό την ισραηλινή ιθαγένεια; Αυτοί που, στο Ισραήλ και στο εξωτερικό, θεωρούν την κατοχή αβάσταχτο δεινό θα ανακουφίζονταν από μια αλλαγή που θα απελευθέρωνε το Ισραήλ από αυτό το φορτίο (3)».<br /><br />Αλλά πώς να ενσωματωθεί αυτός ο πληθυσμός; Το Ισραήλ, απαντά ο ίδιος, περιλαμβάνει ήδη αρκετές μειονότητες, όπως τους Δρούζους και τους Τσερκέζους. Οσο για τους άραβες μουσουλμάνους, οι δυσκολίες τους να ενσωματωθούν «οφείλονται στις διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις, οι οποίες δεν έλαβαν αποτελεσματικά μέτρα». Κατά τη γνώμη του, αυτό είναι το πρώτο καθήκον στο οποίο πρέπει να αφοσιωθούμε.<br /><br />Η τρίτη προσωπικότητα που αμφισβητεί την ισραηλινή συναίνεση είναι η Τζίπι Χοτοβέλι, το νεότερο μέλος της Βουλής, ένα ανερχόμενο αστέρι του Λικούντ, όπου εντάχθηκε με την προσωπική παραίνεση του Νετανιάχου. Αντίθετη στην απαγκίστρωση από τη Γάζα το 2005, ισχυρίζεται ότι αυτή απέδειξε την αποτυχία κάθε ιδέας περί αποχώρησης. Επιπλέον, είναι προσηλωμένη στη διατήρηση των οικισμών: «Οι Εβραίοι έζησαν στη Χεβρώνα, στο Μπέιτ Ελ. Είναι βιβλικές τοποθεσίες. Από τη Χεβρώνα, ο βασιλιάς Δαβίδ άρχισε να οικοδομεί το βασίλειό του. Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να τις εγκαταλείψουμε, αλλιώς τι νόημα έχει ο σιωνισμός; Ο σιωνισμός είναι η επιστροφή στη Σιών, η επιστροφή στην Ιερουσαλήμ, η επιστροφή σε όλους αυτούς τους ιστορικούς τόπους. Πρέπει, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε την ειρηνευτική διαδικασία χωρίς να ξεριζώσουμε τους κατοίκους των οικισμών (4)». Αρα, η μόνη δυνατότητα που υπάρχει είναι η επέκταση του ισραηλινού νόμου σε ολόκληρη τη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη και η παραχώρηση της υπηκοότητας και του δικαιώματος ψήφου στους Παλαιστίνιους. Με δυο λόγια, ένα ενιαίο κράτος, το οποίο, για την ίδια, όπως και για τον Ρίβλιν ή τον Αρενς, δεν μπορεί να είναι παρά ένα «εβραϊκό κράτος».<br /><br />Οι προτάσεις αυτές τείνουν να λύσουν μία από τις θεμελιώδεις αντιφάσεις της φιλελεύθερης πτέρυγας -με την πολιτική έννοια του όρου- της ισραηλινής δεξιάς: πώς να συμβιβαστεί η διεκδίκησή της για κυριαρχία στο σύνολο «της Ιουδαίας και της Σαμάρειας» (δηλαδή της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη) με τις δημοκρατικές αρχές; Πώς να αποφευχθεί η εγκαθίδρυση ενός συστήματος απαρτχάιντ μέσα στο οποίο οι Παλαιστίνιοι θα στερούνταν τα πολιτικά δικαιώματά τους;<br /><br />Ηδη ο Μεναχέμ Μπέγκιν, που οδήγησε πρώτη φορά τη δεξιά στη νίκη το 1977, είχε προσπαθήσει να λύσει αυτό το δίλημμα. Κατά την υποδοχή του αιγύπτιου προέδρου Ανουάρ ελ Σαντάτ στην Ιερουσαλήμ, τον Νοέμβριο του 1977, είχε προτείνει ένα σχέδιο που περιέγραφε την αντίληψή του για την παλαιστινιακή αυτονομία και πρόσφερε την επιλογή στους κατοίκους της Δυτικής Οχθης και της Γάζας ανάμεσα στην ισραηλινή και την ιορδανική υπηκοότητα, και συνεπώς το δικαίωμα της ψήφου για ένα από τα δύο κοινοβούλια.<br /><br />Την ιδέα αυτή εγκατέλειψαν γρήγορα, γιατί προσέκρουε σε ένα εμπόδιο το οποίο ακόμη και σήμερα καμία από τις τρεις προσωπικότητες που προαναφέρθηκαν δεν καταφέρνει να ξεπεράσει: πώς να συμβιβαστεί η διεκδίκηση ενός εβραϊκού κράτους με την παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στους Παλαιστίνιους; Ο Αρενς ισχυρίζεται ότι δεν θα αντιπροσωπεύουν παρά μόνο το 30% του συνολικού πληθυσμού, αλλά υποτιμά τον αριθμό των κατοίκων της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη και «ξεχνάει» τη Γάζα. Πώς όμως θα μπορούσε ένα τέτοιο σχέδιο να αλυσοδέσει τον παλαιστινιακό πληθυσμό στο μοιραίο επίπεδο του 50%; Ακόμα και με το 40%, καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί χωρίς τη στήριξη ενός τμήματος των Παλαιστινίων -είναι αυτονόητο πως δύσκολα θα υποστήριζαν την κυβέρνηση ενός «εβραϊκού κράτους».<br /><br />Οποια κι αν είναι τα όρια και οι αντιφάσεις, αυτές οι εικονοκλαστικές θέσεις αντανακλούν τη γενική απαισιοδοξία που συνοδεύει το αδιέξοδο της «ειρηνευτικής διαδικασίας», η οποία διατηρείται εδώ και χρόνια με τεχνητή υποστήριξη. Παρά την επανάληψη των ισραηλινο-παλαιστινιακών διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, στις 2 Σεπτεμβρίου 2010, ελάχιστοι σχολιαστές στοιχηματίζουν στις πιθανότητες να ξαναζωντανέψει ο ετοιμοθάνατος. Η αποθάρρυνση έχει επεκταθεί και αγγίζει κατά πρώτο λόγο τους αμερικανούς αξιωματούχους που έχουν εμπλακεί εδώ και δεκαετίες στο ζήτημα αυτό.<br /><br />ΕΚΤΟΣ ΑΤΖΕΝΤΑΣ<br /><br />Ανάμεσα στο 1988 και το 2003, ο Ααρόν Ντέιβιντ Μίλερ υπηρέτησε ως σύμβουλος έξι διαδοχικών υπουργών Εξωτερικών, κάτω από τρεις προεδρίες. Ελαβε μέρος σε όλες τις διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις, δημόσιες ή μυστικές. Σε ένα άρθρο του που έκανε πάταγο και του οποίου ο τίτλος συνοψίζει τη σκέψη του, «Η ψεύτικη θρησκεία της ειρήνης στη Μέση Ανατολή και πώς έγινα μη πιστός (5)», εξηγεί ότι η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση δεν κατέχει πλέον κεντρική θέση στην ατζέντα της Ουάσιγκτον: άλλα μέτωπα, όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν ή το Πακιστάν, και κυρίως η αντιπαράθεση με το Ιράν, αποσπούν την προσοχή της, και ακόμη και μία μεγάλη δύναμη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορεί να κάνει τα πάντα ταυτοχρόνως, ιδιαίτερα σε αυτούς τους καιρούς της κρίσης.<br /><br />«Οι πιστοί πρέπει να επανεξετάσουν την πίστη τους, καθώς η επέκταση της ηγεμονίας της Αμερικής σε ολόκληρο τον κόσμο ξεπερνάει τις δυνατότητές της» γράφει ο Μίλερ. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να κάνουν αυτό που μπορούν, να εργαστούν μαζί με τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους για να διαπραγματευθούν τα κεντρικά ζητήματα του τελικού καθεστώτος (...), να βοηθήσουν τους Παλαιστίνιους να αναπτύξουν τους θεσμούς τους, να παροτρύνουν τους Ισραηλινούς να βοηθήσουν τους Παλαιστίνιους επιτρέποντάς τους να αναπνέουν οικονομικά, να επεκτείνουν την εξουσία τους και να διατηρήσουν την ηρεμία στη Γάζα (...) Αλλά, η Αμερική πρέπει να έχει συνείδηση αυτού που δεν μπορεί να κάνει, καθώς και αυτού που μπορεί να κάνει».<br /><br />Ενας άλλος παράγοντας με επιρροή, ο Ρόμπερτ Μάλεϊ, που έλαβε μέρος ως σύμβουλος του προέδρου Μπιλ Κλίντον στις διαπραγματεύσεις του Καμπ Ντέιβιντ (Ιούλιος 2000), καταλήγει επίσης, από την εμπειρία του, σε απαισιόδοξα συμπεράσματα και αναπτύσσει μια ριζική κριτική της λύσης ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο Ισραήλ: «Αυτή η ιδέα δεν ανταποκρίνεται στα προβλήματα που ισχυρίζεται ότι λύνει. Υπόσχεται να κλείσει μια σύγκρουση που γεννήθηκε το 1948 και αναμφίβολα και πριν από το 1948, αλλά δεν ασχολείται παρά μόνο με προβλήματα που εμφανίστηκαν το 1967. Το να τεθεί τέλος στην κατοχή παλαιστινιακών εδαφών είναι ουσιαστικό (...), αλλά οι ρίζες της σύγκρουσης είναι πολύ πιο βαθιές: για τους Ισραηλινούς, πρόκειται για την παλαιστινιακή άρνηση να αναγνωρίσουν τη νομιμότητα του εβραϊκού κράτους. Για τους Παλαιστίνιους, πρόκειται για την ισραηλινή ευθύνη στην απώλεια της γης τους και τη διασπορά που συνόδευσε τη γέννηση του Ισραήλ (6)». Η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους και η συζήτηση για το ποσοστό του εδάφους που θα πάρει ο καθένας, δεν θα κατασιγάσουν «τα πιο βαθιά και τα πιο αρχέγονα αισθήματα, τις νοσταλγίες και τις πίκρες».<br /><br />Ο Μάλεϊ, απορρίπτοντας τη λύση του ενός κράτους, προσχωρεί, όπως αρκετοί αμερικανοί, στην ιδέα μιας «προσωρινής μακροπρόθεσμης λύσης», της οποίας το πλαίσιο ποικίλλει, αλλά επιτρέπει να μετατεθούν για αργότερα (για πότε;) τα πιο ευαίσθητα ζητήματα, όπως της Ιερουσαλήμ ή των προσφύγων.<br /><br />Ο Ρότζερ Κόεν, αρθρογράφος κύρους στους «New York Times», συνόψισε με τα παρακάτω λόγια αυτή την άποψη (7): «Ο Ομπάμα, ο οποίος πήρε ήδη το βραβείο Νόμπελ, πρέπει να μειώσει τις προσδοκίες, να σταματήσει να μιλάει για ειρήνη, να απαγορεύσει τη λέξη, να αρχίσει να μιλάει για ύφεση. Αυτό είναι που θέλει ο Λίμπερμαν, αυτό είναι που λέει ότι θέλει η Χαμάς, αυτό είναι το νόημα των υπεκφυγών του Νετανιάχου. Δεν είναι αυτό που θέλει ο Αμπάς, αλλά αυτός είναι αδύναμος. Οπως μου είπε ένας ισραηλινός ειδικός της πολιτικής επιστήμης, ο Σλόμο Αβινερί, "ένα μη βίαιο status quo είναι κάθε άλλο παρά ικανοποιητικό, αλλά δεν είναι καθόλου κακό. Η Κύπρος δεν είναι και τόσο κακή περίπτωση" (...) Η ειρήνη των γενναίων πρέπει να αντικατασταθεί από μια ανακωχή των μετρίων».<br /><br />ΨΕΥΔΗΣ ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ<br /><br />Αυτή η απαισιοδοξία τρέφεται από την ψευδή συμμετρία που σημαδεύει από το 1993 τη δράση των μεγάλων δυνάμεων: δύο λαοί ζουν πάνω σ' αυτή τη γη και πρέπει να καταλήξουν σε μια συμφωνία, κάτι που προϋποθέτει «καλή θέληση» και την απομόνωση των εξτρεμιστών και «των δύο πλευρών». Είναι μια θέση που συγκαλύπτει τις ιδιαίτερες ευθύνες του κατακτητή, βάζοντάς τες στο ίδιο επίπεδο με του κατεχόμενου, και επίσης αγνοεί ότι όλες οι ισραηλινές κυβερνήσεις συνέχισαν την πολιτική της κατάκτησης εδαφών, ακόμη και μετά τις συμφωνίες του Οσλο: από τη στιγμή της υπογραφής τους, το 1993, μέχρι και σήμερα, ο αριθμός των εποίκων πέρασε από τις εκατό χιλιάδες στις τριακόσιες χιλιάδες, χωρίς να υπολογίσουμε τις διακόσιες χιλιάδες που έχουν εγκατασταθεί στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Παράλληλα, «η προσθήκη εδαφών που βρίσκονται στα δυτικά του διαχωριστικού τείχους, εδαφών που κατέχονται από τους επίσημους και τους "άγριους" οικισμούς, των εδαφών που χρησιμοποιούνται από τις παρακαμπτήριες οδούς και των κλειστών στρατιωτικών ζωνών της κοιλάδας του Ιορδάνη, που οι ισραηλινές αρχές εννοούν να διατηρήσουν σε κάθε περίπτωση (8)», όλα αυτά αντιπροσωπεύουν το 45% του εδάφους της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη. Τα ισραηλινά πολιτικά κόμματα, της δεξιάς όπως και της αριστεράς, απορρίπτουν ατιμωρητί τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών και τη διεθνή νομιμότητα.<br /><br />Τον Σεπτέμβριο του 2000, η έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντας επέτρεψε στον τότε πρωθυπουργό, Εχούντ Μπάρακ, να πείσει τη μεγάλη πλειοψηφία της ισραηλινής εβραϊκής κοινής γνώμης ότι δεν υπήρχε, ότι δεν υπήρξε ποτέ, «παλαιστίνιος συνομιλητής» (9). Ακόμη και η ιστορική απόφαση της συνόδου κορυφής των αραβικών κρατών στη Βηρυττό, τον Μάρτιο του 2002 -να γίνει αποδεκτή η ειρήνη με το Ισραήλ με αντάλλαγμα τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967- απορρίφθηκε με περιφρόνηση. Και αυτή την άρνηση η ισραηλινή κυβέρνηση δεν την πληρώνει με κανένα τίμημα, αφού οι σημαντικότερες δυνάμεις του κόσμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες όπως και η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Κίνα όπως και η Ρωσία, συναλλάσσονται μαζί της σαν να μην υπάρχει η κατοχή -έστω κι αν η εικόνα του Ισραήλ στην κοινή γνώμη διαβρώνεται αισθητά.<br /><br />Ουσιαστικά, η ηγετική ισραηλινή ομάδα αρνείται, στην πράξη, να αναγνωρίσει τους Παλαιστίνιους ως ισότιμους. Οι συμφωνίες του Οσλο δεν έθιξαν αυτή την αλαζονεία, ούτε την ιδέα ότι η ζωή ενός Παλαιστίνιου δεν αξίζει την ασφάλεια ενός Ισραηλινού. Οι ισραηλινοί ηγέτες, κραυγάζοντας για την εχθρότητα των γειτόνων τους και αντλώντας επιχειρήματα από τη γενοκτονία των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, κατασκεύασαν μια αντίληψη για την απόλυτη ασφάλεια, την οποία δεν μπορούσε να πειράξει οποιαδήποτε δύναμη, και η οποία οδηγεί τη χώρα σε ατελείωτους πολέμους. Είναι, άραγε, δυνατή μια λύση αν η αρχή της ισότητας ανάμεσα σε όλα τα ανθρώπινα όντα που κατοικούν σε αυτή τη γη δεν αναγνωρίζεται; «Ή ισότητα, ή τίποτε» διακήρυττε ο αμερικανο-παλαιστίνιος διανοούμενος Εντουαρντ Σαΐντ (10): μια ιδέα την οποία εκφράζουν πλέον διάφοροι πρωταγωνιστές, και κατ' αρχήν οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ, οι οποίοι τη διεκδικούν με όλο και μεγαλύτερη σφοδρότητα.<br /><br />Από εκεί προκύπτει η ανησυχία ενός ισραηλινού δημοσιογράφου, συγγραφέα ενός από τα πρώτα βιβλία που αφιερώθηκαν στη Φάταχ (11), του Εχούντ Γιαάρι. Σε άρθρο του την άνοιξη του 2010, ο ίδιος βεβαιώνει ότι σε λίγα χρόνια η στήριξη στη λύση των δύο κρατών θα μειωθεί, άλλες ιδέες θα αναδυθούν, η εξαφάνιση της Παλαιστινιακής Αρχής θα προκαλέσει την de facto προσάρτηση των κατεχόμενων εδαφών και οι Παλαιστίνιοι θα πετύχουν έτσι να εξασφαλίσουν «με διάρρηξη τη δημογραφική κυριαρχία την οποία βεβαιώνουν ότι φοβούνται οι ισραηλινοί ηγέτες εδώ και δεκαετίες και την οποία προσπάθησαν να αποφύγουν με την κατοχή μάλλον παρά με την προσάρτηση. Αυτή η αντίστροφη προσάρτηση δεν θα αφήσει άλλη επιλογή παρά εκείνη της συνύπαρξης με μια αραβική πλειοψηφία (12)». Κατά τη γνώμη του, λοιπόν, είναι απαραίτητη η ανακωχή, η οποία θα μπορούσε να διευκολυνθεί με την αποχώρηση του Ισραήλ στη γραμμή που ορίζεται από το «τείχος ασφαλείας», κάτι που θα προκαλούσε τη διάλυση εξήντα οικισμών και τον επαναπατρισμό πενήντα χιλιάδων εποίκων (σε σύνολο 500.000).<br /><br />Ολα αυτά τα σχέδια «προσωρινής λύσης» δεν θα κατάφερναν στην πραγματικότητα, στο πλαίσιο του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων, παρά να παρατείνουν την κατοχή με άλλες μορφές, ενώ οι Παλαιστίνιοι θα παρέμεναν περιορισμένοι σε απομονωμένες περιοχές, χωρίς εδαφική ενότητα, χωρίς έλεγχο των συνόρων τους, χωρίς οικονομική και πολιτική εξουσία.<br /><br />Οσο για την απειλή την οποία επισείει η Αρχή για την Ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού Κράτους, αυτή φαίνεται αστεία (13). Αλλωστε, δεν ανακηρύχθηκε ήδη αυτό το κράτος από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) το 1988 και δεν το αναγνώρισαν περισσότερα από εκατό κράτη; Ακόμη και αν η Ευρωπαϊκή Ενωση το αναγνώριζε, θα ήταν έτοιμη να δεχθεί τις συνέπειες και να μεταχειριστεί το Ισραήλ ως μια κατοχική δύναμη, την οποία θα έπρεπε να τιμωρήσει για να την υποχρεώσει να εκκενώσει το κράτος το οποίο κατέχει;<br /><br />Η προοπτική ενός μόνο κράτους σε ολόκληρο το ιστορικό έδαφος της Παλαιστίνης προκαλεί αρκετά προβλήματα (14), όπως δείχνει η συζήτηση που ξεκίνησε στο φιλοπαλαιστινιακό στρατόπεδο με αφορμή τις προτάσεις του Ρίβλιν και του Αρενς.<br /><br />Ο Ούρι Αβνερί, βετεράνος του αγώνα για την ειρήνη, καταγγέλλει με σθένος τα κενά αυτών των σχεδίων: αποκλείουν τη Γάζα, το ενιαίο κράτος θα είναι εβραϊκό, η προσάρτηση της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη θα επιτρέψει τη συνέχιση του εποικισμού, η παραχώρηση ιθαγένειας στους Παλαιστίνιους θα γίνει, στην καλύτερη περίπτωση, σε δέκα χρόνια, ίσως ακόμη και σε μια γενιά. Και καταλήγει: «Στην ταινία του Ρομάν Πολάνσκι "Το μωρό της Ρόζμαρι", μια νέα γυναίκα γεννά ένα όμορφο μωρό που αποδεικνύεται ότι είναι ο γιος του σατανά. Το τόσο ελκυστικό όραμα της αριστεράς για ένα μόνο κράτος, γίνεται ένα τέρας της δεξιάς (15)».<br /><br />Η άποψή του αμφισβητείται από τον Αλι Αμπουνίμα, έναν αμερικανο-παλαιστίνιο διανοούμενο, εμψυχωτή του ιστότοπου The Electronic Intifada και συγγραφέα ενός βιβλίου με επιχειρήματα, που υποστηρίζει ένα ενιαίο κράτος (16). Μολονότι αναφέρει, όπως ο Αβνερί, τα όρια των σχεδίων της δεξιάς, συνεχίζει: «Μόλις οι ισραηλινοί Εβραίοι παραδεχθούν την αναγκαιότητα ίσων δικαιωμάτων για τους Παλαιστίνιους, δεν θα μπορούν να επιβάλουν μονομερώς ένα σύστημα που διατηρεί αδικαιολόγητα προνόμια. Ενα ενιαίο κράτος πρέπει να λάβει υπόψη του τα νόμιμα συλλογικά συμφέροντα των ισραηλινών Εβραίων, αλλά επίσης πρέπει να κάνει το ίδιο για όλους τους άλλους».<br /><br />Και διατυπώνει έναν παραλληλισμό με αυτό που συνέβη στη Νότια Αφρική: «Στα μέσα της δεκαετίας του '80, η πλειοψηφία των Λευκών είχε κατανοήσει ότι το status quo του απαρτχάιντ δεν είχε μέλλον και άρχισαν να εξετάζουν την προοπτική "μεταρρυθμίσεων" που απείχαν αρκετά από τα αιτήματα του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου (ANC) για μια οικουμενική ισότητα -ένας άνθρωπος, μία ψήφος σε μια μη ρατσιστική Νότια Αφρική (...). Μέχρι το τέλος, οι σφυγμομετρήσεις έδειχναν ότι η πλειοψηφία των Λευκών απέρριπτε την καθολική ψηφοφορία, αλλά αποδεχόταν ένα είδος διανομής της εξουσίας εφόσον διατηρούσε το δικαίωμα του βέτο στις στρατηγικές αποφάσεις (17)».<br /><br />Από την πλευρά της, η Χαμάς παραμένει στο περιθώριο της συζήτησης, αρκούμενη στο να αποδέχεται τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη και τη Γάζα και να υπόσχεται, σε αυτές τις συνθήκες, μια λίγο ως πολύ μακρόχρονη «χόντνα» (εκεχειρία) με το Ισραήλ, αλλά χωρίς αναγνώριση. Οσο γι' αυτό που θα ήταν η «απελευθέρωση ολόκληρης της Παλαιστίνης» και το μέλλον του εβραϊκού πληθυσμού της, το ισλαμιστικό κίνημα περιορίζεται σε διακηρύξεις για την αποδοχή των θρησκευτικών μειονοτήτων.<br /><br />ΟΠΑΔΟΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ<br /><br />Ενώ οι δύο πιο αντιπροσωπευτικές οργανώσεις των Παλαιστινίων, η Φάταχ και η Χαμάς, είναι απούσες από τη συζήτηση -η οποία, ωστόσο, χρονίζει- για το ενιαίο κράτος, διανοούμενοι όπως ο Εντουάρντ Σαΐντ ή ο Τόνι Τζαντ, ένα τμήμα του κινήματος αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη κι ένα σημαντικό, αλλά μειοψηφικό, τμήμα της παλαιστινιακής κοινής γνώμης έχουν υποστηρίξει ή υποστηρίζουν την ουτοπία ενός ενιαίου και δημοκρατικού κράτους (18). Οπως η πρόταση της Φάταχ στα τέλη της δεκαετίας του '60, έτσι και αυτή ζημιώνεται από τις αμφισημίες της: πρόκειται, άραγε, για ένα κράτος όλων των πολιτών του όπως στο νοτιοαφρικανικό μοντέλο; Για ένα διεθνικό κράτος στα πρότυπα της παλιάς Τσεχοσλοβακίας; Πώς θα είναι το σύνταγμά του και τι εγγυήσεις θα προσφέρει στις διάφορες εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες; Πώς θα προσδιορίζεται αυτό το κράτος σε σχέση με το περιβάλλον του; Θα ενταχθεί στον Αραβικό Σύνδεσμο;<br /><br />Ενα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να διαμορφωθεί παρά με βάση έναν κοινό αγώνα των Παλαιστινίων και τουλάχιστον ενός σημαντικού τμήματος του εβραϊκού πληθυσμού του Ισραήλ. Κάποιοι επικαλούνται συχνά το παράδειγμα της Νότιας Αφρικής. Αλλά, πέρα από το ζήτημα του να ξέρουμε εάν το Ισραήλ είναι ή όχι ένα κράτος του απαρτχάιντ, το νοτιοαφρικανικό μοντέλο εξόδου από τη σύγκρουση έγινε δυνατό γιατί το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (ANC), μέσω της συμμαχίας του με το Κομμουνιστικό Κόμμα, είχε μια «βάση Λευκών». Επιπλέον, είχε προσαρμόσει τον λόγο του και τις μεθόδους αγώνα στη θέλησή του να οικοδομήσει μια κοινωνία «ουράνιου τόξου» και να αποφύγει την έξοδο του λευκού πληθυσμού που είχαν γνωρίσει, για παράδειγμα, η Αγκόλα και η Μοζαμβίκη. Δεν χρησιμοποίησε το όπλο της τρομοκρατίας παρά με περιορισμένο τρόπο, φοβούμενο ότι αυτό θα του στερήσει την υποστήριξη της κοινής γνώμης, κυρίως των Λευκών (19). Το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, ενώ πάλευε κατά τρόπο αδιάλλακτο για την αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος», μπόρεσε να λάβει υπόψη του τους φόβους της κοινότητας των Λευκών.<br /><br />(1) Βλαντίμιρ Ζεέβ Γιαμποτίνσκι (1880-1940), ηγέτης της σιωνιστικής δεξιάς. Οι θέσεις του ενέπνευσαν τα κόμματα της δεξιάς.<br /><br />(2) «Haaretz», Τελ Αβίβ, 15 Ιουλίου 2010.<br /><br />(3) « Is there another option?», «Haaretz», 2 Ιουνίου 2010.<br /><br />(4) TheJewishPress.com, 10 Ιουλίου 2009.<br /><br />(5) « The false religion of Mideast peace: And why Ι'm no longer a believer», Foreign Policy, Ουάσιγκτον, Μάιος - Ιούνιος 2010.<br /><br />(6) Γραμμένο με τον Hussein Agha, «Israel and Palestine: Can they start over? », The New York Review of Books, 3 Δεκεμβρίου 2009.<br /><br />(7) « Α Mideast truce », «The New York Times», 16 Νοεμβρίου 2009.<br /><br />(8) Denis Bauchard, «L'Etat palestinien en question. La solution des deux Etats est-elle encore possible?» Σημείωμα του Institut Francais des Relations Internationales, Παρίσι, Μάρτιος 2010.<br /><br />(9) Βλέπε «Le "veritable visage" de Μ. Ehoud Barak», «Le Monde diplomatique», Ιούλιος 2002.<br /><br />(10) «Israel, Palestine, l'egalite ou rien», La Fabrique, Παρίσι, 1999.<br /><br />(11) «Strike Terror: The Story of Fatah», Sabra Books, Νέα Υόρκη, 1970.<br /><br />(12) « Armistice now», Foreign Affairs, Νέα Υόρκη, Μάρτιος-Απρίλιος 2010.<br /><br />(13) Τα σενάρια εξετάστηκαν με πολύ έξυπνο τρόπο από τον Jean-Francois Legrain στο «Palestine: un Etat? Quel Etat?», Gremmo.mom.fr, 11 Δεκεμβρίου 2009.<br /><br />(14) Βλ. Dominique Vidal, «Palestine: apropos de l'Etat binational », France-Palestine.org, 23 Νοεμβρίου 2009.<br /><br />(15) Uri Avnery, «Rosemary's Baby», Gush-Shalom.org, 24 Ιουλίου 2010.<br /><br />(16) Ali Abunimah, «One Country», Metropolitan Books, Νέα Υόρκη, 2006.<br /><br />(17) «Israelis embrace one-state solution from unexpected direction», Electronicintifada.net, 21 Ιουλίου 2010.<br /><br />(18) Βλέπε Leila Farsakh, «L'heure d'un Etat binational est-elle venue?», «Le Monde diplomatique», Μάρτιος 2007.<br /><br />(19) Βλ. Nelson Mandela, «Un long chemin vers la liberte», «Le Livre de poche», Παρίσι, 1996, σ. 341.<br /><br />Πηγή:<br /><br /><a href="http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=07/11/2010&id=220649">http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=07/11/2010&id=220649</a>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-81477275289952966032010-10-25T07:26:00.000-07:002010-10-25T07:37:54.292-07:00Φωτογραφιες σοκ από Ισραηλινούς στρατιώτες<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS7S2cPeo1DDKb8MQ2nULTbZnOv5P2PBWekwHX0FadnkP0HpDLf-zvV_pl9kWbJp3mm0FwUBVHW11RFT8ewGrqm4NpdcBnSgIP0NXuAid_xmcx419yHIiOl3j3JiFmAxKHRvQgFgdnGcg/s1600/capt_photo_1288012652994-1-0.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 225px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5531991388028545858" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS7S2cPeo1DDKb8MQ2nULTbZnOv5P2PBWekwHX0FadnkP0HpDLf-zvV_pl9kWbJp3mm0FwUBVHW11RFT8ewGrqm4NpdcBnSgIP0NXuAid_xmcx419yHIiOl3j3JiFmAxKHRvQgFgdnGcg/s320/capt_photo_1288012652994-1-0.jpg" /></a><br /><br /><br /> <em>Νέες φωτογραφίες σοκ από Ισραηλινούς στρατιώτες που προσβάλλουν Παλαιστινίους.<br />Η οργάνωση «Σπάζοντας τη Σιωπή»(Breaking the Silence) δημοσιεύει φωτογραφίες που δείχνουν στρατιώτες να γράφουν συνθήματα σε σπίτια Παλαιστινίων υπό την απειλή όπλων.<br /></em><br /><div> </div><div> </div><div> </div><div>Οι φωτογραφίες αναφέρονται στην περίοδο της πρόσφατης εισβολής του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας(Επιχείρηση «Καυτό Μολύβι»). Οι φωτογραφίες εμφανίστηκαν την Κυριακή στο Facebook, δύο μήνες αφότου η έφεδρος στρατιωτίνα Eden Abergil απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης με τη δημοσιοποίηση ανάλογων φωτογραφιών.<br />Η σειρά φωτογραφιών με τίτλο «Καυτό Μολύβι», παρουσιάζει τρεις φωτογραφίες. Η πρώτη δείχνει έναν Ισραηλινό στρατιώτη να απειλεί με το όπλο του ένα άνθρωπο με δεμένα τα μάτια. Η δεύτερη δείχνει ένα στρατιώτη να φωνάζει στην κουζίνα την ώρα που δύο γυναίκες με παραδοσιακή ενδυμασία(hejab) μαγειρεύουν. Η τρίτη δείχνει έναν στρατιώτη να ζωγραφίζει με σπρέι ένα Αστέρι του Δαβίδ και το σύνθημα «θα επιστρέψουμε σύντομα» στα εβραϊκά.<br />Οι χρήστες του Facebook έστειλαν εξαιρετικά αρνητικά σχόλια, καταδικάζοντας τις «απεχθείς πράξεις» των στρατιωτών, χαρακτηρίζοντας τους ως «τρομοκράτες σε ώρα δράσης».<br />Η οργάνωση «Σπάζοντας τη Σιωπή» συλλέγει μαρτυρίες, συχνά ανώνυμες, από στρατιώτες που θυμούνται περιπτώσεις παραβιάσεων κατά Παλαιστινίων. Η οργάνωση επισημαίνει ότι στόχος της είναι « να δείξει μία διαφορετική και αποκρουστική εικόνα αμφισβητούμενων διαταγών σε πολλές περιοχές όσον αφορά Παλαιστινίους αμάχους».<br />Πριν λίγο καιρό η οργάνωση διοργάνωσε έκθεση φωτογραφίας σε περιοχή του Τελ Αβίβ δείχνοντας στρατιώτες «να βασανίζουν, να λεηλατούν και να καταστρέφουν περιουσίες».<br />Μετά την περίπτωση Abergil, η οργάνωση δημοσίευσε επίσης φωτογραφίες στρατιωτών που ποζάρουν με τραυματισμένους και δεμένους Παλαιστινίους.<br /></div><br /><br /><br /><div>Πηγή:<br /><a href="http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?id=192607">http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?id=192607</a></div><br /><br /><br /><div></div><br /><br /><br /><div></div><br /><div></div>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-38687816571199198552010-10-17T03:54:00.000-07:002010-10-17T07:44:38.312-07:00Ισραήλ: Διαδηλώσεις κατά του Ρατσισμού<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTxmlS4GtXcADLwkIrWaX5NVyDNYHY7BNX1tqnwmub5_m7bBQ3jQFTSVI_rgirQA15vI88J8um1wtquAsYbyAzY7iODRqd_NBIbt6i-J5bEZGv1vHDfZi7FrKa4AVfzK7QpZkrNFhWQCk/s1600/1844913777.jpg"><img style="margin: 0px 10px 10px 0px; width: 295px; float: left; height: 171px;" id="BLOGGER_PHOTO_ID_528967678845396786" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTxmlS4GtXcADLwkIrWaX5NVyDNYHY7BNX1tqnwmub5_m7bBQ3jQFTSVI_rgirQA15vI88J8um1wtquAsYbyAzY7iODRqd_NBIbt6i-J5bEZGv1vHDfZi7FrKa4AVfzK7QpZkrNFhWQCk/s320/1844913777.jpg" border="0" /></a><br />Χιλιάδες άτομα διαδήλωσαν το Σάββατο το βράδυ στους δρόμους του Τελ Αβίβ, σε κοινή διαδήλωση Εβραίων και Αράβων κατά της ψήφισης από το υπουργικό συμβούλιο του λεγόμενου νόμου περί υπηκοότητας, ο οποίος απαιτεί από τους μη Εβραίους που ζητούν την Ισραηλινή υπηκοότητα να ορκίζονται πίστη στο κράτος του Ισραήλ ως εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους.<br />Ο νόμος αυτός δεν έχει στόχο μόνο τους μη Εβραίους μετανάστες που έχουν κατακλύσει το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια σε αναζήτηση δουλειάς και οι οποίοι έχουν αρχίσει να ζητούν να γίνουν Ισραηλινοί υπήκοοι, αλλά κυρίως τους Ισραηλινούς άραβες, τους Παλαιστινίους που εξακολουθούν να ζουν στα πατρογονικά τους εδάφη, στην σημερινή επικράτεια του κράτους του Ισραήλ και να λογίζονται Ισραηλινοί υπήκοοι.<br />Παρόλο που τυπικά έχουν ίσα δικαιώματα με τους Εβραίους πολίτες του ισραηλινού κράτους, υπόκεινται σε δεκάδες κρυφές και φανερές διακρίσεις. Τώρα υπό την πίεση της ισραηλινής ακροδεξιάς που επιζητεί να απονομιμοποιήσει την παρουσία Παλαιστινίων που είναι Ισραηλινοί υπήκοοι, η κυβέρνηση του Ισραήλ ζητά από τους πολίτες αυτούς και όχι μόνο, να αποδεχθούν επισήμως με όρκους και τα σχετικά, τον εβραϊκό χαρακτήρα του κράτους.<br />Όπως έγραψε εύστοχα προ ημερών ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «Χαάρετς» Γκιντεόν Λέβι, «το Ισραήλ αλλάζει τον χαρακτήρα του. Ως αποτέλεσμα θα μπορούσε να αλλάξει και το όνομά του σε Εβραϊκή Δημοκρατία του Ισραήλ, όπως η Ισλαμική δημοκρατία του Ιράν… Από εδώ και στο εξής θα ζούμε σε μια νέα, επίσημα εγκεκριμένη, εθνοκρατική, θρησκευτική, εθνικιστική και ρατσιστική χώρα».<br />Οι διαδηλωτές κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν «Εβραίοι και Άραβες αρνούνται να γίνουν εχθροί» και «Μαζί θα προστατεύσουμε τη δημοκρατία». Μεταξύ των διοργανωτών ήταν το Χαντάς(Μέτωπο για την Ισότητα και την Δημοκρατία-μετωπικό σχήμα που υποστηρίζεται από το ΚΚ Ισραήλ), το Μέρετς(κόμμα της σιωνιστικής αριστεράς), το Πράσινο Κίνημα, το «Γκους Σαλόμ»(Μέτωπο Ειρήνης) και πολλές άλλες κινήσεις προστασίας των κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.<br />Ορισμένοι διαδηλωτές κρατούσαν Ισραηλινές και κόκκινες σημαίες και φώναζαν «Λίμπερμαν, Λίμπερμαν φασίστα και ρατσιστή». Οι διοργανωτές μοίρασαν φυλλάδια που έγραφαν ειρωνικά: «Ο όρκος πίστης της κυβέρνησης του Ισραήλ στους πολίτες αυτής της χώρας. Υπόσχομαι να προβώ σε διακρίσεις ή να στερήσω το δικαίωμα σε οποιονδήποτε εξαιτίας της καταγωγής του, του φύλου, της εθνικότητας, της προφοράς, του χρώματος, της κουλτούρας, της οικονομικής του κατάστασης ή οποιουδήποτε άλλου λόγου». Υπήρχε παρουσία πολλών αστυνομικών στους οποίους οι διαδηλωτές κόλλησαν στα στόματα αυτοκόλλητα που έγραφαν: «Παρέμεινα σιωπηλός».<br />Κύριοι πολιτικοί ομιλητές ήταν ο βουλευτής του κόμματος Χαντάς Ντοβ Κχενίν, ο βουλευτής του κόμματος Μέρετς Χαίμ Ορόν, ο βουλευτής του Χαντάς Μοχάμεντ Μπαράκε και ο δημοσιογράφος Μεράβ Μιχαέλι.<br />Ο Κχενίν προειδοποίησε ότι η ιδέα μεταφοράς των Ισραηλινών Αράβων πολιτών σε ένα παλαιστινιακό κράτος ξεκίνησε ως εφιάλτης, αλλά από τότε έχει μετεξελιχθεί σε πρακτικό σχέδιο. «Η ανακοίνωση, «Οι άραβες πολίτες του Ισραήλ αποτελούν πραγματική δημογραφική απειλή» δεν ξεστομίστηκε από τον Ραβίνο Μέιρ Καχάνε(σ.σ. ο Καχάνε ηγείτο ενός μικρού φασιστικού κόμματος την δεκαετία του ’80 που μιλούσε ανοικτά για «μεταφορά» των Αράβων του Ισραήλ-δολοφονήθηκε στη Νέα Υόρκη από ισλαμιστές εξτρεμιστές) ή τον Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, αλλά τον πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάου σε συνέδριο στην Ιερουσαλήμ. Δύο χρόνια πριν, η ιδέα μεταφοράς πληθυσμού ήταν ένα σύνθημα των ακροδεξιών κομμάτων. Ένα μήνα πριν έγινε επίσημη θέμα από τον υπουργό Εξωτερικών στα Ηνωμένα Έθνη», τόνισε. «Φίλοι, η μεταφορά πληθυσμών μετατράπηκε από εφιάλτη σε επιχειρησιακό σχέδιο. Εναντίον του βρισκόμαστε όλοι εδώ σήμερα».<br />Ο βουλευτής του Μέρετς Ορόν καταδίκασε επίσης το νόμο περί όρκου πίστης, αποκαλώντας τον ρατσιστικό και αντιδημοκρατικό. « Η αντιδημοκρατική αυτή επίθεση αποσκοπεί στο να αποκλείσει τον Αραβικό πληθυσμό από το δημοκρατικό παιχνίδι και να εγκαταστήσει το εθνοκεντρικό καθεστώς της άκρας δεξιάς στην κυβέρνηση», επεσήμανε ο Ορόν. «Η Κνέσετ(σ.σ Ισραηλινή βουλή) έχει 11 νομοσχέδια προς συζήτηση και όλα τους βρωμάνε από ρατσισμό».<br />Την προηγούμενη εβδομάδα, οι υπουργοί της κυβέρνησης ενέκριναν με πλειοψηφία την αμφιλεγόμενη τροποποίηση η οποία θα ζητά από κάθε μη Εβραίο που επιζητεί να γίνει πολίτης του Ισραήλ να ορκιστεί πίστη στο «Κράτος του Ισραήλ ως Εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους».<br />Η τροποποίηση είναι μία από τις υποσχέσεις του πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάου προς το κόμμα Γισραέλ Μπεϊτένου του Αβιγκντόρ Λίμπερμαν στα πλαίσια της συμφωνίας για κυβέρνηση συνασπισμού. Από την ώρα που το Γισραέλ Μπεϊτένου μπήκε στην κυβέρνηση έχει προωθήσει πλειάδα νομοθετημάτων με νόμους «πίστης» οι οποίοι θεωρούνται ότι επιβάλλουν διακρίσεις κατά των Αράβων πολιτών του Ισραήλ.<br /><br />Πηγές:<br /><br /><a href="http://www.haaretz.com/news/national/thousands-march-in-tel-aviv-against-loyalty-oath-bill-1.319431">http://www.haaretz.com/news/national/thousands-march-in-tel-aviv-against-loyalty-oath-bill-1.319431</a><br /><br /><a href="http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3970192,00.html">http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3970192,00.html</a><br /><br /><a href="http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/the-jewish-republic-of-israel-1.318135">http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/the-jewish-republic-of-israel-1.318135</a><br /><br /></div>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-4069933201233489792010-09-13T02:24:00.000-07:002010-09-13T02:31:45.827-07:00Μαρτυρία Ισραηλινού για την Νάκμπα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL-15VWwbj1AF_f3LLwUcID1daJFehohgyERR60ZgwJ8uiFE3LYM9Ux60UyPaYZZpOzRvCmx_d3qzkBNEq8XqOgCN6rTtKC1qYr6o61CQoPRA6dfhQXkPXAd1kaQmWmEg8xOxN149zBlU/s1600/4962917021_d408764437.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 178px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5516328023299964274" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjL-15VWwbj1AF_f3LLwUcID1daJFehohgyERR60ZgwJ8uiFE3LYM9Ux60UyPaYZZpOzRvCmx_d3qzkBNEq8XqOgCN6rTtKC1qYr6o61CQoPRA6dfhQXkPXAd1kaQmWmEg8xOxN149zBlU/s320/4962917021_d408764437.jpg" /></a><br /><div></div><br /><div><em>Ο Amnon Neuman, πρώην μέλος της εβραϊκής παραστρατιωτικής οργάνωσης Παλμάχ, δίνει πολύτιμη μαρτυρία για την παλαιστινιακή Νάκμπα το 1948(έτος ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ) στην οργάνωση Zochrot. μία ισραηλινή οργάνωση που συλλέγει μαρτυρίες και πραγματοποιεί εκδηλώσεις με στόχο να ευαισθητοποιήσει την ισραηλινή κοινή γνώμη στο θέμα της παλαιστινιακής Νάκμπα, καταρρίπτοντας πολλούς από τους μύθους με τους οποίους μεγαλώνει η ισραηλινή κοινωνία.*</em></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div> Amnon Neuman: Βρισκόμουν στην Δεύτερη, Όγδοη και Ένατη Μεραρχία της Παλμάχ(σ.σ. εβραϊκή παραστρατιωτική οργάνωση πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ) από τον Φεβρουάριο του 1948 μέχρι την απόλυσή μου τον Οκτώβριο του 1949. Βρισκόμουν ολόκληρη την περίοδο, εκτός από μερικούς μήνες αφότου τραυματίστηκα και απεβίωσε ο πατέρας μου.<br /> Η πιο σημαντική για μένα περίοδος όσον αφορά την Νάκμπα ήταν ο Απρίλιος-Μάιος 1948, όταν άρχισαν οι μάχες και οι συγκρούσεις με τους ντόπιους, έως ότου ήλθε ο Αιγυπτιακός στρατός. Αρχικά συνοδεύαμε φάλαγγες φορτηγών που περνούσαν από το «Iraq Suwaydan», το Ρεχόβοτ, το «Iraq Suwaydan Kawkaba» και «Burayr» στο «Nir’- Am»(σ.σ. ονόματα τοποθεσιών στην τότε Παλαιστίνη) όπου βρισκόταν το αρχηγείο μας. Τότε μία ομάδα Αράβων εγκαταστάθηκε στο Burayr και δεν μας άφηνε να περάσουμε και έτσι πήραμε διαφορετικό δρόμο, από κοντά στο Ασντότ εκεί όπου το Ισντούντ βρισκόταν, μέσω του Majdal, Barbara, Bayt Jirja στο Yad Mordechai. Από εκεί πήγαμε στο Nir’-Am.<br /> Αυτοί ήταν οι δύο δρόμοι(που χρησιμοποιήσαμε) έως ότου εμφανίστηκε ο αιγυπτιακός στρατός. Ο αιγυπτιακός στρατός εμφανίστηκε αφότου είχαμε εξοντώσει την οποιαδήποτε αραβική αντίσταση, η οποία δεν ήταν ισχυρή. Θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι πολεμήσαμε κατά των Παλαιστινίων… Στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν μάχες, σχεδόν καθόλου μάχες. Στο Burayr υπήρξε μία μάχη, υπήρξαν μάχες εδώ και εκεί, προς το βορρά.<br /> Δεν έγιναν όμως μεγάλες μάχες. Γιατί; Γιατί δεν είχαν στρατιωτικές δυνατότητες, δεν ήταν οργανωμένοι. Οι μεγάλες μάχες άρχισαν με την είσοδο του αιγυπτιακού στρατού και αυτά ήταν πάρα πολύ δύσκολα προβλήματα, ειδικά από τις 15 Μαΐου, όταν ήμασταν οργανωμένος στρατός, ημι-οργανωμένος, η Παλμάχ. Οι στρατιώτες τους ήταν οργανωμένοι με βάση το βρετανικό πρότυπο και πολεμούσαν σαν βρετανοί. Δεν είχαν ωστόσο ηγεσία και ούτε κίνητρο. Όταν επιτέθηκαν, ήταν σαν χαμένοι, με το ζόρι ήξεραν το γιατί πολεμούν, αλλά ήξεραν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.<br /> Αλλά όσον αφορά τα υπόλοιπα ήταν στρατός πέμπτης κατηγορίας. Είχαν τρομακτικά κανόνια που μας καθάριζαν σαν κόλαση. Είχαν όλων των ειδών τα τανκς και ήταν πρόβλημα για μας. Δεν είχαμε τίποτα, είχαμε εξοπλισμένα οχήματα, κάτι σαράβαλα που ήταν αδύνατον να πολεμήσεις, όχι κατά τεθωρακισμένων αλλά ούτε κατά ημιφορτηγών, σωστά; Αλλά λίγο πολύ τα καταφέραμε μαζί τους.<br /> Η φυγή από τα χωριά και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι το βασικό, έγινε σταδιακά, γνωρίζω μόνο το τι συνέβη από τον δρόμο του «Iraq Suwaydan» προς το Majdal και το«Iraq al-Manshiyya». Βρισκόμασταν νότια της περιοχής αυτής και στα βόρεια υπήρχε η Μονάδα Givati. Την ημέρα που οι Αιγύπτιοι μπήκαν στον πόλεμο, το Νεγκέβ είχε αποκοπεί και αυτό ήταν κυρίως δικό μας φταίξιμο, έφταιγε η μονάδα μας… Δεν ήταν ωστόσο τόσο σημαντικό. Οι επιθέσεις των Αιγυπτίων ήταν σημαντικές. Μας χτυπούσαν ανελέητα και μας εξόντωναν χωρίς έλεος.<br /> Η φυγή από τα χωριά άρχισαν όταν αρχίσαμε να καθαρίζουμε τους δρόμους αυτούς από όπου περνούσαν οι φάλαγγες. Τότε αρχίσαμε να εκδιώχνουμε τους χωρικούς και στο τέλος άρχισαν να φεύγουν μόνοι τους. Δεν υπήρξαν σημαντικά γεγονότα να αναφέρω. Ούτε βιαιότητες. Κανείς άμαχος δεν μπορεί να ζήσει όταν γίνεται πόλεμος. Δεν πίστευαν ότι φεύγουν για μεγάλη περίοδο, δεν πίστευαν ότι δεν θα επέστρεφαν. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι ένας ολόκληρος λαός δεν θα επιστρέψει.<br /> Πρώτα εκδιώξαμε αυτούς…και ύστερα να εκδιώχνουμε αυτούς που ζουν παραπλεύρως. Στο Najd, το Simsim αυτά έγιναν αργότερα. Δεν έγιναν μάχες με εξαίρεση μία στο Burayr. Στο βορρά έγιναν μάχες, με την Givati, εμείς όμως δεν είχαμε μάχη. Ένα χωριό παρέμεινε μεταξύ Dorot και Nir’-Am, πρόκειται για το Kufr Huj, δεν το έσκασαν και δεν τους εκδιώξαμε. Πιθανότατα υπήρξε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο να μην πειραχτεί το Huj.<br /> Την πρώτη φορά που μπήκα στο Kawkaba και το Burayr, έμεινα έκπληκτος από τη φτώχεια τους. Δεν είχαν τίποτα. Ούτε έπιπλα, τίποτα, υπήρχαν ράφια από λάσπη και άχυρα. Ζούσαν εκεί επί χιλιάδες χρόνια χωρίς αλλαγές και το μόνο που τους συνέβη ήταν η καταστροφή της Νάκμπα στην «Tashah» το 1948. Επειδή δεν πήγαμε να μαζέψουμε φόρους, πήγαμε να κληρονομήσουμε τη γη από ξένους.<br /> Αυτή ήταν η θεμελιώδης σκέψη μας. Τους εκδιώξαμε λόγω της ιδεολογίας του σιωνισμού. Καθαρά και απλά. Ήλθαμε να κληρονομήσουμε τη γη. Να την κληρονομήσουμε από ποιόν; Αν η γη είναι άδεια, δεν την κληρονομείς από κανένα Η γη δεν ήταν άδεια την κληρονομήσαμε λοιπόν και όποιος κληρονομεί τη γη διώχνει τους άλλους. Να γιατί δεν τους φέραμε πίσω. Γινόταν παντού, στο βορρά και το νότο, παντού. Αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο. Η γη δεν ήταν άδεια όπως μου έλεγαν παιδί. Το ξέρω γιατί ζούσα με άραβες. Θυμάμαι ότι τραυματίστηκα και όταν επέστρεψα σπίτι, μετά τον Απρίλιο του 1948, αφότου εκδίωξαν τους άραβες στην Χάιφα, το έβαλλαν στα πόδια. Τα χωριά μας, Yajur Balad και al-Shaykh δεν υπήρχαν πια. Είχαν αδειάσει. Πήγα σπίτι και ο πατέρας μου, μου είπε. Κάτσε παιδί μου. Μου είπε. Ξέρεις τι συνέβη; Και του είπα ναι, πέρασα μέσω του Balad Al-Sheikh και δεν υπήρχε κανείς. Και μου είπε, Ναι, ήταν καταστροφή.<br /> Δεν ήταν αυτό που σκοπεύαμε. Ήλθε με τη δεύτερη μετανάστευση. Και είπε: δεν ήταν αυτό που είχα κατά νου. Κανείς δεν σκεπτόταν σε αυτές τις κατηγορίες, ίσως οι ηγέτες του Yeshuv(σ.σ. έτσι ονομαζόταν συνολικά η παρουσία Εβραίων στην Παλαιστίνη πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, «Yeshuv» στα εβραϊκά σημαίνει «εγκατάσταση»). O πατέρας μου ήταν απλός άνθρωπος, ένας εργαζόμενος σε ολόκληρη τη ζωή του. Και ύστερα επέστρεψα στο Νεγκέβ και κάναμε το ίδιο. Εκείνη την εποχή δεν πίστευα ότι κάνουμε κάτι λάθος, είχα εκπαιδευτεί για αυτό όπως όλοι μας. Και το ακολούθησα πιστά και αν είπα πράγματα που δεν ήθελα να αναφέρω-το έκανα χωρίς αμφιβολία. Χωρίς να σκεφτώ δύο φορές. Αλλά ό,τι έγινε, έγινε. Έγινε με τάξη.<br /> Στο βορρά πολεμήσαμε, στο νότο όχι, δεν είχαν τίποτα. Ήταν αξιοθρήνητοι, δεν είχαν πουθενά να πάνε ή κάποιον να ρωτήσουν.<br /></div><br /><div>*Ολόκληρη η κατάθεση του Neuman στο<br /><a href="http://zochrot.org/index.php?id=844">http://zochrot.org/index.php?id=844</a></div><br /><div></div><br /><div><br /></div>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-70493208376552153682010-09-07T07:24:00.000-07:002010-09-07T23:18:17.726-07:00Ισραηλινοί ηθοποιοί μποϊκοτάρουν τα κατεχόμενα<p>Εκατοντάδες συγκεντρώθηκαν τη Δευτέρα 30 Αυγούστου στο Εθνικό Θέατρο Χαμπίμα του Τελ Αβίβ για να διαδηλώσουν την υποστήριξή τους στους ηθοποιούς του που μποϊκοτάρουν εμφανίσεις στον εποικισμό του Αριέλ, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.<br /></p><p>Ένα ηγετικό στέλεχος του Κομουνιστικού Κόμματος του Ισραήλ, ο βουλευτής Ντοβ Χενίν που ανήκει στο υποστηριζόμενο από το ΚΚ Ισραήλ Μέτωπο για την Δημοκρατία και την Ισότητα ( Χαντάς), δήλωσε στη συγκέντρωση ότι «το ισραηλινό θέατρο δεν είναι και δεν θα γίνει ένα θέατρο μαριονέτας. Είναι ένα θέατρο ανθρώπων με ανεξάρτητες σκέψεις και συνειδήσεις».</p><p>Ο γενικός γραμματέας της οργάνωσης "Ειρήνη Τώρα"( Peace Now), Γιαρίβ Οπενχάιμερ, δήλωσε επίσης ότι η συγκέντρωση δεν στέλνει μόνο ένα μήνυμα για την κατοχή, αλλά και για τη δημοκρατία. Αυτοί οι ηθοποιοί έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν την ελεύθερη βούλησή τους και να μην παίξουν κάπου όπου δεν το επιθυμούν.» Όταν ρωτήθηκε να απαντήσει σε επικριτές που έχουν πει ότι η τέχνη και ο πολιτισμός δεν θα πρέπει να μπλέκονται με την πολιτική, ο Οπενχάιμερ δήλωσε «Και βέβαια εμπλέκονται και ο πολιτισμός και η τέχνη έχουν να παίξουν έναν ρόλο στο να μιλήσεις για ζητήματα αξιών και ηθικής».</p><p>Το Σάββατο, έπειτα από ρεπορτάζ ότι διάφοροι μεγάλοι θεατρικοί οίκοι σχεδιάζουν να παίξουν στο κέντρο Αριέλ, δεκάδες πολύ γνωστοί επαγγελματίες ηθοποιοί του θεάτρου και εργαζόμενοι εξέδωσαν δημόσια επιστολή στην οποία δεσμεύονται να μην παίξουν εκεί επειδή βρίσκεται στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη.</p><p>Αργά τη Δευτέρα το βράδυ, οι συγγραφείς Amos Oz, David Grossman, A.B. Yehoshua και Sami Michael, καθώς και ο βραβευμένος με το Βραβείο Ισραήλ, γλύπτης και αρχιτέκτονας Dani Caravan υπέγραψαν μια έκκληση υποστηρίζοντας το μποϊκοτάζ, όπως έκαναν και επιπλέον ηθοποιοί και διευθυντές.</p><p>Η επιστολή δέχθηκε κριτική από μέλη της ακροδεξιάς κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένου του Πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος στην έναρξη του κυριακάτικού εβδομαδιαίου κυβερνητικού συμβουλίου δήλωσε: «Το Ισραήλ δέχεται επίθεση απονομιμοποίησης από στοιχεία στη διεθνή κοινότητα. Αυτή η επίθεση συμπεριλαμβάνει προσπάθειες να οργανωθούν οικονομικά, ακαδημαϊκά και πολιτιστικά μποϊκοτάζ. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε αυτήν την ώρα είναι να δεχόμαστε αυτήν την επίθεση – εννοώ αυτήν την προσπάθεια για μποϊκοτάζ – εκ των έσω.»</p><p>Το μποϊκοτάζ των ηθοποιών εναντίον του νέου πολιτιστικού κέντρου του Αριέλ έλαβε ώθηση χθες με πάνω από 250 ακαδημαϊκούς και αρκετές δεκάδες συγγραφείς και καλλιτέχνες να υπογράφουν επιστολές υποστήριξής τους.</p><p>Στην επιστολή των ακαδημαϊκών, που δόθηκε στη δημοσιότητα χθες, μέλη σχολών από πανεπιστήμια σε όλη τη χώρα, δεσμεύτηκαν να μη δώσουν διαλέξεις και να μη συμμετάσχουν σε συζητήσεις στους εποικισμούς και εξέφρασαν την υποστήριξή τους για τους θεατρικούς καλλιτέχνες που δήλωσαν ότι θα αρνηθούν να παίξουν στη Δυτική Όχθη. «Δεν θα λάβουμε μέρος σε κανενός είδους πολιτιστική δραστηριότητα πέρα από την Πράσινη Γραμμή, σε συζητήσεις ή σεμινάρια ή διαλέξεις, σε κανενός είδους ακαδημαϊκό χώρο σε αυτούς τους εποικισμούς», έγραψαν οι ακαδημαϊκοί.</p><p>«Υποστηρίζουμε τους καλλιτέχνες του θεάτρου που αρνήθηκαν να παίξουν στον Αριέλ, εκφράζουμε την εκτίμησή μας για το δημόσιο κουράγιο τους και τους ευχαριστούμε που έφεραν τη συζήτηση για τους εποικισμούς στα πρωτοσέλιδα», λέει η έκκληση. «Θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στο ισραηλινό κοινό ότι όπως όλοι οι εποικισμοί, έτσι και ο Αριέλ είναι επίσης κατεχόμενη επικράτεια».</p><p>Οι υπογράφοντες της ακαδημαϊκής έκκλησης συμπεριλαμβάνουν τους: Zeev Sternhell, Yael Sternhell, Nissim Calderon, Anat Biletzki, Ziva Ben-Porat, Yaron Ezrachi, Aeyal Gross, Shlomo Sand, Dan Rabinowitz, Neve Gordon, Efraim Davidi, Ofer Casif, Kalman Altmann, Oded Goldreich και Oren Yiftachel.</p><p>Πηγή: <a href="http://www.maki.org.il/en/english-mainmenu-106">http://www.maki.org.il/en/english-mainmenu-106</a></p><p><br /><br />Την απόφαση των Ισραηλινών ηθοποιών υπογράφουν και περισσότεροι από 150 Αμερικανοί και Βρετανοί καλλιτέχνες<br /></p><p>Πηγές: <a href="http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3950251,00.html">http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3950251,00.html</a></p><p></p><p><a href="http://www.haaretz.com/print-edition/news/u-s-actors-back-israeli-boycott-of-west-bank-theater-1.312393">http://www.haaretz.com/print-edition/news/u-s-actors-back-israeli-boycott-of-west-bank-theater-1.312393</a></p><p></p><p></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-58909746618303204452010-09-05T08:48:00.000-07:002010-09-05T08:50:29.159-07:00Επιστολή Ισραηλινού αντιρρησία συνείδησης<em> Μία ακόμη επιστολή Ισραηλινού αντιρρησία που εξηγεί το γιατί αρνείται να υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό. Πρόκειται για τον Σιρ Ρεγκέβ που έχει ήδη φυλακιστεί τρεις φορές για την απόφασή του αυτή.*<br /><br /></em> Πιστεύω ότι είναι προσωπικό μου καθήκον να αρνηθώ και να απέχω από έναν στρατό του οποίου ο βασικός στόχος είναι να υπηρετεί ως αστυνομία κατοχής για να διατηρεί την «ισραηλινή τάξη» και να την επιβάλλει στους αβοήθητους και αποδυναμωμένους Παλαιστινίους(…).<br /> Και τι είναι η «Ισραηλινή τάξη»..; Μία συνεχιζόμενη διαδικασία που βρίσκεται σε ισχύ εδώ και 42 χρόνια, που αποτελείται από ένα στρατιωτικό καθεστώς που έχει επιβληθεί επί των Παλαιστινίων, που τους αρνείται πρόσβαση στην γη, το νερό, την αγροτική σοδειά και τα μεταλλεύματα της παλαιστινιακής κοινότητας. Μολύνει επίσης την γη και τους χείμαρρους τους, με την υποστήριξη των διάσπαρτων εποίκων που ζουν στις ίδιες περιοχές, κάτω από ένα διαφορετικό καθεστώς υποτιθέμενων δημοκρατικών νόμων.<br /> Και δεν αναφέρω καν την παραβίαση των βασικότερων παλαιστινιακών δικαιωμάτων, όπως η άρνηση της ελευθερίας μετακίνησης και η πρόκληση σωματικών βλαβών, συμπεριλαμβανομένων μαζικών δολοφονιών, χωρίς έρευνα των υποτιθέμενων σοβαρότατων παραπτωμάτων που αναγνωρίζει η ισραηλινή νομοθεσία. Οι ενέργειες αυτές υπό καθεστώς στρατιωτικής κατοχής, αποτελούν εγκλήματα πολέμου και άλλες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.<br /> Εφόσον διαθέτω το ιατρικό προφίλ του «μάχιμου στρατιώτη», αν είχα υπηρετήσει στον στρατό, χωρίς αμφιβολία θα είχα σταλεί να υπηρετήσω το «μαφιόζικο « σύστημα το οποίο δεν έχει τίποτα να κάνει με τον υποτιθέμενο ρόλο του ισραηλινού στρατού ως «Αμυντικές Δυνάμεις». Είναι ένας στρατός που εξυπηρετεί συμφέροντα τα οποία δεν πιστεύω. Ως εκ τούτου, στο δίλημμα μεταξύ του να υπηρετήσω ή να υπακούσω τη φωνή της συνείδησής μου, δεν έχω καμιά αμφιβολία με ποιο θα συνταχθώ.<br /> Θα έλθει η μέρα που η απόφασή μου θα εκτιμάται από ανθρώπους που αυτή τη στιγμή αρνούνται την τρομακτική πραγματικότητα την οποία εμείς ως κοινωνία δημιουργούμε για έναν άλλο λαό και την καταστροφή που προκαλούμε στις ψυχές πολλών νεαρών Ισραηλινών που δεν συνειδητοποιούν την ηθική κατάπτωση στην οποία παίρνουμε μέρος.<br /><br />*http://www.newprofile.org/english/?p=316Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-40245439394393584502010-09-05T08:16:00.000-07:002010-09-05T08:19:02.334-07:00Ο φασισμός είναι ήδη εδώ<em>Αν οι διαδηλωτές δεν υπήρχαν, ο Νετανιάου, η Λιβνάτ και ο Σάαρ(σ.σ. μέλη της ισραηλινής κυβέρνησης) θα έπρεπε να τους έχουν επινοήσει. Στο κάτω-κάτω, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι η τελευταία ζώσα απόδειξη ότι υπάρχει δημοκρατία στο Ισραήλ<br /></em><br /><strong>Του Γιόσι Σαρίντ*</strong><br /><br /> Η δημοκρατία στο Ισραήλ είναι κυρίως διακοσμητική, σαν ένα δέντρο που μεγαλώνει για την ομορφιά του, όχι όμως για τους καρπούς του. Λίγοι άνθρωποι την χρησιμοποιούν ή τα δικαιώματα που αυτή προσφέρει. Πολλοί αρκούνται κυρίως στο ότι μπορούν να ψηφίσουν στις βουλευτικές εκλογές αλλά ακόμη και ο αριθμός των ανθρώπων αυτών συρρικνώνεται.<br /> Η παθητικότητα των πολιτών του Ισραήλ οφείλεται άραγε σε τεμπελιά, απάθεια ή απόγνωση; Αυτή η αίσθηση ότι δεν υπάρχει τρόπος να επηρεάσεις ή να αλλάξεις τίποτε; Και αν οι κυβερνήσεις αρκούνται στο να κυβερνούν χώρες, η κυβέρνηση αυτή είναι εξαιρετική στο να υπαγορεύει την πολιτική της στην αντιπολίτευση-με μια αντιπολίτευση που απαρτίζεται από πρόσωπα όπως η Τσίπι Λίβνι, ο Σαούλ Μοφάζ και ο Τσάχι Χανέγκμπι, αυτό είναι κάτι περισσότερο από βέβαιη. Η δημοκρατία έτσι ατονεί, δεν χρησιμοποιείται σε καθημερινή βάση, εξελίσσεται σε ένα μη απαραίτητο εργαλείο.<br /> Εδώ όμως αντιμετωπίζουμε το εξής παράδοξο. Αυτοί που πολεμούν κατά της δημοκρατίας με σκοπό να την καταστρέψουν, να δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό καθεστώς στη θέση της, είναι ακριβώς αυτοί που ξέρουν καλά να την εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Οι έποικοι γνωρίζουν, όπως και οι ραβίνοι, που διδάσκουν στους μαθητές τους το πώς το «εβραϊκό τους κράτος» θα μοιάζει. Τους τελευταίους μήνες φαίνεται ο φασισμός να έχει ήδη φθάσει εδώ πέρα και να περιμένει απλά πίσω από τον τοίχο. Ακόμη και οι διάνοιες του καιρού μας-που θεωρούν ότι έχουν έλθει τα πάνω κάτω- το γνωρίζουν από τις εβδομαδιαίες εμπρηστικές δηλώσεις. Χρησιμοποιούν τη δημοκρατία με στόχο να την καταλύσουν.<br /> Εδώ και εκεί κάποιοι, οι λίγοι που έχουν χαθεί στην έρημο, τους αποκηρύσσουν, αλλά τότε τους την πέφτουν αμέσως για να τους εκφοβίσουν και τους αναγκάσουν να σιωπήσουν-η κυβέρνηση και ο συρφετός μαζί. Και τι κάνει κάποιος που θέλει να διαμαρτυρηθεί όταν η ψυχή του έχει απελπιστεί από αυτούς που σκοτώνουν και από αυτούς που σκοτώνονται; Όταν η ψυχή του έχει μπουχτίσει με την κατοχή και το μόνο που θέλει είναι να μην πάει κόντρα στις επιθυμίες του; Κάποιος που επιζητά την σωτηρία της ψυχής του και των δικών μας ψυχών-τι του μένει να κάνει;<br /> Αν μετέχει στις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά του τείχους του διαχωρισμού, θα θαφτεί έξω από το τείχος στο κοιμητήριο, αν διαδηλώνει στην Sheikh Jarrah(σ.σ. παλαιστινιακή περιοχή στην ανατ. Ιερουσαλήμ) θα αισθανθεί το βαρύ χέρι της αστυνομίας, αν είναι πανεπιστημιακός, θα στείλουν τα μαντρόσκυλα να τον κυνηγήσουν στο όνομα του Σιωνισμού, αν ανήκει σε θεατρικό θίασο, κάποιος που εξακολουθεί να βλέπει την Πράσινη Γραμμή στο μυαλό του, θα απειλήσουν την πηγή του εισοδήματος του, αν είναι είναι καθηγητής σχολείου που προσπαθεί όχι μόνο να μην ενισχύει τους εποικισμούς αλλά να κάνει προπαγάνδα εναντίον τους, θα τον μετατάξουν, έτσι κάνουμε εμείς, αν είναι δικαστής που τολμά να αμφισβητήσει ότι η ασφάλεια είναι εξαιρετικής σημασίας, θα τον κατηγορήσουν για αιματοχυσία, αν ένας δημοσιογράφος αρνείται να μετάσχει στην χορωδία, θα υπάρξουν τότε κραυγές για μποϊκοτάζ της εφημερίδας του, αν ένας πολίτης επιθυμεί να προστατεύσει ένα παιδί από το να απελαθεί από την χώρα, θα μπει στην μαύρη λίστα ως εχθρός του λαού και μία μεγάλη λίστα παραμένει.<br /> Τι ανόητη κυβέρνηση. Αν δεν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι να διαδηλώνουν έξω από τα τείχη και να έχουν τις απόψεις τους, ο Μπέντζαμιν Νετανιάου, η Λιμόρ Λιβνάτ και ο Γκιντεόν Σάαρ θα έπρεπε να τους είχαν επινοήσει, να έχουν ένα ειδικό κονδύλι στον προϋπολογισμό για να τους στηρίζουν. Στο κάτω-κάτω, οι άνθρωποι αυτοί είναι το άλλοθι και η τελευταία ζώσα απόδειξη ενός δημοκρατικού καθεστώτος στο Ισραήλ.<br /> Χωρίς αυτούς, η κυβέρνηση αυτή θα έμενε μόνο με τους φανατισμένους Έλι Γισάι και τον ραβίνο Οβάντια Γιοσέφ(σ.σ. ακροδεξιοί πολιτικοί που μετέχουν στην κυβέρνηση), που καθημερινά δηλητηριάζουν με δηλώσεις την ατμόσφαιρα, θεός φυλάξει, μη και χαρακτηριστούν εθνικά αποβράσματα. Ο πρωθυπουργός προσποιείται ότι δεν μπορεί να ακούει όλους του τους υπουργούς και όλοι οι υπουργοί να μένουν σιωπηλοί σαν αυτόν. Πόσο απλό είναι να καταδικάζεις αριστερούς καλλιτέχνες με το που ξεκινά το υπουργικό συμβούλιο, να απειλείς ότι θα κλείσεις τα φώτα στην σκηνή.<br /> Την ερχόμενη εβδομάδα ο πρόεδρος θα κάνει την ετήσια επίσκεψη του στον ραβίνο για να του ευχηθεί καλή χρονιά(σ.σ. τις επόμενες ημέρες αρχίζει η εβραϊκή πρωτοχρονιά), μία χρονιά που όλες του οι επιθυμίες και επιδιώξεις θα εκπληρωθούν.<br /><br />*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 03/09/2010<br /><a href="http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/fascism-is-already-here-1.311858">http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/fascism-is-already-here-1.311858</a><br /><br />Ο Γιόσι Σαρίντ είναι πρώην βουλευτής και στέλεχος του αριστερού κόμματος Μέρετς. Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε:<br /><br /><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Yossi_Sarid">http://en.wikipedia.org/wiki/Yossi_Sarid</a>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7456029335174071921.post-84077256372418533042010-07-26T00:04:00.000-07:002010-07-26T00:12:20.559-07:00Σπάζοντας τη Σιωπή-Συνέντευξη<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTnwmKNWh0hEsTkjmOvyjf4UJY3-BhrTSIljWaPmeWnhZadpTKIngq4GtEDPIhmSQ8qF2FmAgHuDlK8VJLM0UoWfoL5HSr6BynRHInWeVFWWTSPkhpZKVT4zuoTzLVmyB38EiElVD2ID8/s1600/normal_Hebron_16.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5498109160874090114" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTnwmKNWh0hEsTkjmOvyjf4UJY3-BhrTSIljWaPmeWnhZadpTKIngq4GtEDPIhmSQ8qF2FmAgHuDlK8VJLM0UoWfoL5HSr6BynRHInWeVFWWTSPkhpZKVT4zuoTzLVmyB38EiElVD2ID8/s320/normal_Hebron_16.jpg" /></a><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>Ενδιαφέρουσα συνέντευξη του ιδρυτή της ισραηλινής οργάνωσης "Σπάζοντας τη Σιωπή" που από το 2004 αποκαλύπτει με μαρτυρίες και φωτογραφικό υλικό την συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, με στόχο να ευαισθητοποιήσει την ισραηλινή κοινή γνώμη και όχι μόνο για όσα συμβαίνουν στην "πίσω αυλή" του σπιτιού.</div><br /><div></div><br /><div>του Νιρ Χασόν*</div><br /><div></div><br /><div>Ο Γεχούντα Σαούλ, 27 ετών, ένας από τους ιδρυτές της οργάνωσης «Σπάζοντας την Σιωπή», η οποία συγκεντρώνει και δημοσιεύει μαρτυρίες στρατιωτών από τα κατεχόμενα εδάφη, γιορτάζει μία μικρή νίκη κατά του Ισραηλινού Στρατού, τον εκπρόσωπό του και το τείχος σιωπής το οποίο ο Σαούλ υποστηρίζει, ότι περιβάλλει τα γεγονότα της Επιχείρησης Καυτό Μολύβι στην Γάζα.<br />Οι ρωγμές σε αυτό το τείχος είναι οι αποφάσεις του Γενικού Στρατιωτικού Εισαγγελέα, στρατηγού Αβιχάϊ Μέντελμπιτ να καταθέσει αγωγή κατά ενός στρατιώτη από την μονάδα Givati(σ.σ. επίλεκτες μονάδες στου ισραηλινού στρατού) με την κατηγορία ότι σκότωσε δύο Παλαιστίνιες γυναίκες κατά την διάρκεια της εισβολής στην Γάζα και να παραπέμψει έναν αξιωματικό σε στρατιωτικές διαδικασίες για τον χειρισμό καθώς και να ερευνήσει τον βομβαρδισμό της οικίας της οικογένειας αλ-Σαμούνι, στην οποία δεκαέξι άτομα είχαν σκοτωθεί.<br />Ο Σαούλ φοβάται όμως ότι αυτή τη φορά, ο ισραηλινός στρατός θα επιχειρήσει να απομονώσει ορισμένα χαμηλόβαθμα εξιλαστήρια θύματα και θα συνεχίσει να αποκρύπτει πραγματικά σημαντικά πράγματα-τις διαταγές που είχαν δοθεί στους στρατιώτες στην διάρκεια της επιχείρησης.<br />Ο Σαούλ, ένας τύπος από την Ιερουσαλήμ που φορά «κιπά»(σ.σ. το καπελάκι που φορούν οι θρησκευόμενοι Εβραίοι), ίδρυσε την οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή» το 2004, μετά την απόλυση του από μάχιμη υπηρεσία στην μονάδα Nahal. Αυτός και οι φίλοι του οργάνωσαν μία έκθεση για τις εμπειρίες τους. «Θέλαμε να φέρουμε την Χεβρώνα στο Τελ Αβίβ», δηλώνει. Η επιτυχία της έκθεσης έγινε η αφορμή για την δημιουργία της οργάνωσης, η οποία συγκέντρωσε περισσότερες από 700 μαρτυρίες από στρατιώτες και διοικητές για την θητεία τους στα κατεχόμενα εδάφη.<br /><em>Η απόφαση του ισραηλινού στρατού να διεξαγάγει έρευνα είναι ρωγμή στο τείχος σιωπής;</em><br /></div><br /><div>«Βλέπω ρωγμή στο τείχος σιωπής, κυρίως υπό το φως της προσπάθειας του ισραηλινού στρατού να κρατήσει τα πνεύματα σε ηρεμία. Όσο όμως η ευθύνη πέφτει στους μικρούς, είναι πολύ βολικό για το σύστημα να συνεχίσει να παραμένει σιωπηλό. Η εκστρατεία του ισραηλινού στρατού εναντίον μας προήλθε από την επιθυμία να αποκρυφτεί η αλήθεια από τον κόσμο. Αυτή δεν είναι μία επαγγελματική απόφαση ή μία πραγματικά δημοκρατική απόφαση.<br />Το ερώτημα είναι τι ως κοινωνία επιτρέπουμε να γίνεται στο όνομά μας και τι όχι. Για αυτό η έρευνα πρέπει να γίνει εκτός στρατού. Υπάρχει λόγος για την παρανοϊκή εκστρατεία εναντίον μας και κατά άλλων οργανώσεων, γιατί είναι απασχολημένοι με το να μαζεύουν τις στάχτες τους και να αποτρέψουν τους πολίτες από το να μάθουν το τι συνέβη εκεί. Το ελάχιστο που μας οφείλουν είναι να δώσουν λογαριασμό σε μία ανεξάρτητη επιτροπή.<br />Αυτό που πραγματικά ενοχλεί με τον Επιχείρηση Καυτό Μολύβι δεν είναι οι απλοί στρατιώτες. Η πραγματικά προβληματική κατάσταση είναι η γενική πολιτική που λέει στους στρατιώτες, «Τραβάτε και Πυροβολείστε, είστε σε πόλεμο-οτιδήποτε κινείται πρέπει να κτυπηθεί». Τους είπαν επίσης «Μην πυροβολείτε γυναίκες και παιδιά», όταν όμως λες στην αεροπορία σου ότι πριν εισέρθεις σε μια γειτονιά το να καθαρίζεις την περιοχή και κάθε άνθρωπο, ακόμη και αν είναι άοπλος, είναι νόμιμος στόχος, είναι πρόβλημα.<br />Πάρε για παράδειγμα, ένα περιστατικό που συνέβη στην οδό Salah al-Din, στη συνοικία Zeitoun(στην πόλη της Γάζας), το νοτιότερο τμήμα που ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε στον πόλεμο. Ένας στρατιώτης της μονάδας Givati βλέπει κάποιον να πλησιάζει στα 200 μέτρα ερχόμενος νότια. Η διαταγή είναι ότι απαγορεύεται να περάσεις από το νότο προς βορρά. Ο λοχίας κοιτάζει και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει απειλεί. Είναι ένας γέροντας που περπατά με ένα φως να αναβοσβήνει. Ο επικεφαλής αρπάζει τον ασύρματο και ζητά άδεια να ρίξει προειδοποιητικές βολές. Ο συνδιοικητής του αρνείται και του ζητά να περιμένει, μαζεύοντας εν τω μεταξύ τους στρατιώτες στην ταράτσα. Ο ηλικιωμένος άνδρας βρίσκεται 150 μέτρα, ο επικεφαλής ξαναζητά άδεια, ο συνδιοικητής αρνείται και πάλι. Το ίδιο συμβαίνει και στα 100 μέτρα.<br />Ο επικεφαλής βρίσκεται σε ένταση γιατί γνωρίζει ότι αν ο ηλικιωμένος πλησιάσει, θα σκοτωθεί. Όταν ο ηλικιωμένος βρίσκεται σε απόσταση 80 μέτρων ζητά άδεια ξανά και ξανά του αρνούνται. Όταν πλησιάζει στα 35 μέτρα, ανοίγουν πυρ εναντίον του και αυτός πέφτει και πεθαίνει. «Έχουμε δύο μάρτυρες για αυτήν την ιστορία και άλλους δύο που άκουσαν τη συζήτηση στον ασύρματο».<br /><em>Σε ποιο βαθμό τέτοιου είδους περιπτώσεις αντιπροσωπεύουν το τι συνέβη στην διάρκεια της Επιχείρησης Καυτό Μολύβι, όπως δείχνουν οι μαρτυρίες;<br /></em></div><br /><div>« Όταν η επιχείρηση άρχισε θυμάμαι ότι καθίσαμε στο γραφείο και βλέπαμε τις απευθείας συνδέσεις που έλεγαν ότι αυτή τη φορά είναι διαφορετική ιστορία και ότι έμοιαζε σαν να είχαμε δίκιο. Μέχρι σήμερα έχουμε συγκεντρώσει μαρτυρίες από 26 στρατιώτες που υπηρέτησαν στην Επιχείρηση Καυτό Μολύβι-οι μισοί σε κανονική θητεία και οι μισοί ήταν έφεδροι. Η Επιχείρηση Καυτό Μολύβι ήταν η πρώτη φορά που ο ισραηλινός στρατός ξεπέρασε όρια που δεν είχε ξεπεράσει πριν. Οι στρατιώτες είχαν εντολές να μην ρισκάρουν τη ζωή τους διόλου. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ισραηλινός στρατός είπε «δεν με ενδιαφέρει η άλλη πλευρά». Δεν είναι ότι ήθελαν πολλές απώλειες, αλλά τα οικεία κριτήρια για στόχο-ένα πρόσωπο με μέσα και πρόθεση να προκαλέσει τραυματισμό- αναιρέθηκαν. Από τη στιγμή που άρχισαν να πετούν προκηρύξεις που καλούσαν τους αμάχους να βγουν έξω, όποιος έμεινε μέσα ήταν εχθρός. Είναι αρκετό το να είσαι άνδρας ή να πας κοντά στο παράθυρο και γίνεσαι στόχος.<br />Δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι δεν ήξερες εκ των προτέρων ότι θα πλήξεις αμάχους. Δεν μπορείς να εκτοξεύεις βλήματα πυροβολικού σε γειτονιές και να λες δεν ήθελες να πλήξεις αμάχους και το χειρότερο είναι ότι συνεχίζεις να ψεύδεσαι στους πολίτες.»<br /><em></em></div><br /><div><em>Που σημαίνει;</em><br /></div><br /><div>«Πάρε την περίπτωση με την «διαδικασία σε γειτονιά», για την οποία ο στρατιωτικός εισαγγελέας αποφάσισε να στείλει σε δίκη έναν αξιωματικό. Η περίπτωση αναφέρεται στην μπροσούρα που εκδώσαμε. Ήταν μία περίπτωση οπλισμένου άνδρα μέσα σε σπίτι. Οι στρατιώτες έστειλαν τον ιδιοκτήτη του σπιτιού πολλές φορές να ζητήσει να παραδοθούν. Ο ισραηλινός στρατός ισχυρίστηκε ότι έγινε με την θέληση του ιδιοκτήτη αυτού του σπιτιού. Σύμφωνα όμως με τις πληροφορίες που έχουμε, ήταν περισσότερο από μία η ανθρώπινη ασπίδα στην περιοχή. Ήταν μία συνήθης διαδικασία να στέλνεις Παλαιστινίους να ελέγξουν τα σπίτια. Η κωδική ονομασία ήταν «Τζόνι». Θα έλεγαν ότι ο «Τζόνι» εισέρχεται να ελέγξει αν το σπίτι ήταν καθαρό και ύστερα μπαίναμε μέσα.<br />Όταν δημοσιεύσαμε την μαρτυρία αυτή, ο εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού μας επιτέθηκε και το διέψευσε και επιχείρησαν να επιβάλλουν μία εκστρατεία σιωπής. Τώρα υπάρχει μία ιστορία που έλεγες ότι δεν υπάρχει και ξαφνικά αποδεικνύεται ότι υπήρξε. Ψευδόσουν κατ’ επανάληψη σε όλο τον εβραϊκό λαό. Κάποιος πρέπει να πληρώσει το τίμημα για αυτό το ψέμα».<br /><em>Η αξιοπιστία της οργάνωσης σας αμφισβητήθηκε μετά την Επιχείρηση Καυτό Μολύβι. Πως υπερασπίζεστε τους εαυτούς σας;<br /></em></div><br /><div>«Από τότε που ιδρύθηκε η «Σπάζοντας την Σιωπή», καταλάβαμε ότι υπάρχουν δυο πράγματα που θα βάλλουν τέλος σε αυτό το εγχείρημα. Το πρώτο θα ήταν να συλληφθεί ένας από τους στρατιώτες που δίνει μαρτυρία και να σταλεί στην φυλακή, είτε γιατί μίλησε ή είτε για όσα κατέθεσε ως μαρτυρία. Για αυτό είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι όσον αφορά την ταυτότητα των στρατιωτών.<br />Το δεύτερο είναι η αξιοπιστία. Για κάθε σημαντική ιστορία ζητούμε δύο μαρτυρίες, διεξάγουμε έρευνα(μιλώντας) με άλλους στρατιώτες, καταγράφουμε τις συζητήσεις και τις επαληθεύουμε με την B’Tselem(σ.σ. οργάνωση υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων) και άλλες οργανώσεις. Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες τις οποίες δεν θα δημοσιοποιήσουμε ποτέ γιατί δεν υπάρχει αρκετή επιβεβαίωση. Σήμερα όμως βλέπουμε για πρώτη φορά την προσπάθεια του ισραηλινού στρατού να αμφισβητήσει την αξιόπιστη μας να αποτυγχάνει».<br /></div><br /><div><em>Ως μάχιμος στην μονάδα Nahal και κάποιος που είναι οικείος με την Χεβρώνα, ποια είναι η γνώμη σου για τα βίντεο στο ιντερνέτ που δείχνει στρατιώτες της Nahal να χορεύουν στους δρόμους της Χεβρώνας;<br /></em></div><br /><div>« Το βλέπω κυρίως σαν κάτι που αντικατοπτρίζει την έλλειψη ευαισθησίας ως στρατιώτη, βαρεμάρας, του τίποτε στο οποίο βρίσκεις τον εαυτό σου. Είναι ένας εύσημος τρόπος να μειώσεις την βαρεμάρα. Αλλά αυτό που με κάνει έξαλλο είναι ότι κάτι τέτοιο προκαλεί χαμό στα μέσα ενημέρωσης.<br />Στην Χεβρώνα υπάρχουν οικογένειες Παλαιστινίων που πρέπει να πηδήξουν σκαλωσιές για να βγουν από το σπίτι τους, γιατί ο δρόμος τους έχει οριστεί ως άδειος δρόμος και η ιστορία που βλέπουμε είναι στρατιώτες να χορεύουν στους δρόμους από ένα βίντεο κλιπ. Μου φαίνεται εντελώς τρελό».<br /></div><br /><div>*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χάαρετς" στις 08/07/2010</div><br /><div><a href="http://www.haaretz.com/print-edition/features/head-to-head-breaking-the-silence-founder-yehuda-shaul-is-there-a-crack-in-the-israeli-army-s-wall-of-silence-1.300681">http://www.haaretz.com/print-edition/features/head-to-head-breaking-the-silence-founder-yehuda-shaul-is-there-a-crack-in-the-israeli-army-s-wall-of-silence-1.300681</a> </div><br /><div></div><br /><div>Η ιστοσελίδα της οργάνωσης "Σπάζοντας την Σιωπή" με ενδιαφέρουσες μαρτυρίες για την δράση του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη<br /></div><br /><div><a href="http://www.shovrimshtika.org/index_e.asp">http://www.shovrimshtika.org/index_e.asp</a> </div><br /><div></div><br /><div><br /><br /><br /></div>Μωυσής Λίτσηςhttp://www.blogger.com/profile/08614149780752559335noreply@blogger.com0