Στη Γάζα δεν πάω

Γκιντεόν Λέβι*


  Είμαι ένας ασήμαντος δημοσιογράφος που μερικές φορές παραβαίνει το ρόλο του και προδίδει την αποστολή του. Δεδομένο, θα πάω στο νότο, ανάμεσα στα σημεία της καταστροφής και τους τραυματισμένους κατοίκους. Με το άκουσμα της σειρήνας θα πέσω κάτω και θα καλύψω το κεφάλι μου με τα χέρια ή θα αναζητήσω καταφύγιο σε κάποιο μαγαζί με παιδικά ρούχα. Θα ρίξω και ένα βλέμμα στη Γάζα από την κορυφή του λόφου στην Σντερότ, αλλά στην Γάζα δεν θα πάω, για όσα υποφέρει δεν θα γράψω. Και όπως συμβαίνει με μένα, συμβαίνει και με κάθε Ισραηλινό δημοσιογράφο.
 Την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Γάζα ήταν Νοέμβριος του 2008. Έγραφα τότε για έναν Ισραηλινό πύραυλο που έπληξε τα παιδιά στoν παιδικό σταθμό Ίντιρα Γκάντι και σκότωσε το δάσκαλό τους μπροστά στα μάτια τους. Ήταν το τελευταίο μου άρθρο από την Γάζα. Από τότε το Ισραήλ απαγόρευσε την είσοδο σε Ισραηλινούς δημοσιογράφους και αυτοί το δέχθηκαν ως μία τυπική υποχρέωση και υποταγή. Με τα χρόνια αποδείχθηκαν οι πιο πιστοί υπηρέτες(και άξιοι θαυμασμού) δημόσιοι λειτουργοί. Γνωρίζουν την ψυχή του τέρατος. Γνωρίζουν ότι οι αναγνώστες τους και οι θεατές δεν θέλουν να ξέρουν το τι πραγματικά συμβαίνει στην Γάζα και με χαρά εκπληρώνουν την επιθυμία τους. Ούτε μία λέξη διαμαρτυρίας από δημοσιογράφους, των οποίων η κυβέρνηση απαγορεύει να εκπληρώσουν τον βασικό τους ρόλο.
 Όχι ότι τους λείπει το κουράγιο: Οι πιο αγαπημένοι από αυτούς μετέδιδαν για χρόνια από περιοχές πολέμων ή φυσικών καταστροφών ανά τον κόσμο. Είναι ήρωες, που βρισκόντουσαν στο Ιράκ, την Λιβύη, την Συρία, ακόμη και εγώ ο «λίγος» ήμουν στο Σεράγεβο όταν βομβαρδιζόταν, στην Ιαπωνία όταν γινόταν σεισμός και στην Γεωργία όταν υπήρχε πόλεμος. Η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν εξέφρασε καμιά ανησυχία για την ασφάλεια μας και εκπληρώσαμε το ρόλο μας, ακόμη και όταν κινδυνεύαμε. Μόνο στην Γάζα δεν το κάναμε, μία ώρα και ένα τέταρτο δρόμος από τα σπίτια μας, μία περιοχή που επηρεάζει τη ζωή μας πολύ περισσότερο από το Φουκουσίμα.
 Κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Καυτό Μολύβι, η συνάδελφος μου Αμίρα Χας κατάφερε να πάει στη Γάζα μέσω Αιγύπτου, χάρη στην αποφασιστικότητα και την αφοσίωση της καθώς και στο δεύτερο διαβατήριο που είχε. Αυτή τη φορά κανείς ούτε καν προσπάθησε.
 Να λοιπόν γιατί το Ισραήλ δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Κάποιος φροντίζει για αυτό. Ο τρομακτικός φόνος της οικογένειας Νταλού, για παράδειγμα, καλύφθηκε ως μια τυπική επαγγελματική υποχρέωση, στο περιθώριο των εφημερίδων και των τηλεοπτικών δελτίων. Δεν υπάρχει σχεδόν καμιά  αξιοσημείωτη έκφραση στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης για την καταστροφή και το θάνατο που έδειξε το Ισραήλ και το μεγάλο φόβο που κυρίεψε ενάμιση εκατομμύριο κατοίκους επί μία εβδομάδα, χωρίς ειδικούς χώρους, χωρίς συναγερμούς και καταφύγια. Ήταν ικανοποιημένοι με μικρές, στεγνές δημοσιεύσεις στο περιθώριο των ειδήσεων. Που και που έβγαζαν στον αέρα κάποιον Άχμεντ ή όποιον άλλο και κάθε μετάδοση συνοδευόταν από τις λέξεις «σύμφωνα με τους Παλαιστινίους» με υποκριτικές αιτιάσεις ότι «οι Παλαιστίνιοι χρησιμοποιούν φωτογραφίες τρόμου» λες και αυτό είναι το θέμα και όχι ο ίδιος ο τρόμος.
 Το θέμα δεν έχει να κάνει με πολιτικές προτιμήσεις, απλά με το επάγγελμα του δημοσιογράφου: Οι ισραηλινοί θα έπρεπε να ξέρουν το τι γίνεται στο όνομά τους, ακόμη και όταν, πράγματι δεν θέλουν να ξέρουν. Αυτός είναι ο ρόλος της δημοσιογραφίας. Ασφαλώς τα όσα υποφέρουν στο νότο θα πρέπει ευρέως να μεταδοθούν-το έκανα και εγώ ο ίδιος- αλλά δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια για το τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά, ακόμη και αν δεν είναι ωραίο να βλέπεις ένα σπίτι να ανατινάζεται μαζί με όσους είναι μέσα.
 Οποιοσδήποτε θέλει να μάθει στις μέρες μας το τι συμβαίνει στη Γάζα καλείται να κοιτάξει τα διεθνή δίκτυα και να διαβάσει τις εφημερίδες του κόσμου: Μόνο εκεί θα δεις όλη την εικόνα. Το Ισραήλ και ορισμένοι δημοσιογράφοι του, θα σου πουν ότι  κάτι τέτοιο είναι εχθρικό και μεροληπτική δημοσιογραφία. Θέλουν να βλέπεις μόνο τι συμβαίνει στο Άσκελον και το Ρίσον Λέτσιον.
 Κάποιος πρέπει να ξέρει τι συμβαίνει στη Γάζα για να ξέρει τι συμβαίνει στο Ισραήλ. Η δημοσιογραφία που αποτυγχάνει να το κάνει και ούτε καν διαμαρτύρεται, είναι προπαγάνδα. Είναι ωραίο όταν ένας στρατιωτικός ανταποκριτής με το κίτρινο γιλέκο πετάγεται ανάμεσα στους πυροσβέστες για να δείξει μία κατεστραμμένη πολυκατοικία, μπορούμε κάπως να ζήσουμε ακόμη και με κάποιον που κάνει στρατιωτική προπαγάνδα-σχολιαστής που χαίρεται για τον πόλεμο. Αλλά το να διαβάζεις γραπτά μηνύματα από τις αρχές δεν είναι δημοσιογραφία. Ένας πραγματικός Ισραηλινός δημοσιογράφος θα έπρεπε να βρίσκεται στη Γάζα εδώ και τώρα. Χωρίς αυτό και την ενδελεχή κάλυψη από εκεί, δεν είμαστε παρά ως δημοσιογράφοι «λίγοι».

*http://www.haaretz.com/opinion/to-gaza-i-did-not-go.premium-1.479701

Ισραήλ: Διαδηλώσεις υπέρ ανεξάρτητης Παλαιστίνης

Οργανώσεις της αριστεράς πραγματοποίησαν το Σάββατο(04/06) διαδήλωση στο κέντρο του Τελ Αβίβ με βασικό σύνθημα «Το Ισραήλ λέει ναι σε Παλαιστινιακό κράτος».
Σύμφωνα με εκτιμήσεις ισραηλινών μέσων ενημέρωσης στη διαδήλωση πήραν μέρος 20.000 άτομα. Δεκάδες οπαδοί της δεξιάς πραγματοποίησαν επίσης αντιδιαδήλωση. Συνελήφθησαν ακόμη δύο διαδηλωτές ηλικίας 28 και 37 ετών με την κατηγορία ότι θα επιτίθεντο σε αστυνομικούς και θα πραγματοποιούσαν επεισόδια.
Μερικά από τα συνθήματα που δέσποσαν στα πανό της διαδήλωσης έγραφαν: «Ναι στην Ειρήνη», «Εβραίοι και άραβες αρνούνται να είναι εχθροί». Μεταξύ αυτών που συμμετείχαν περιλαμβάνονται οι οργανώσεις «Ειρήνη Τώρα», τα κόμματα της αριστεράς Μέρετς και Χαντάς καθώς και το Εργατικό κόμμα ακόμη και εκπρόσωποι από το κόμμα Καντίμα(προήλθε από διάσπαση του δεξιού Λικούντ).
Η Γενίνα Άλτμαν, 80 ετών, η οποία πήρε μέρος στη διαδήλωση ερχόμενη από την Χάιφα, δήλωσε: «Είναι σημαντικό για μένα να εκφράσω την επιθυμία για μία ανεξάρτητη Παλαιστίνη». «Ήλθα από την Πολωνία αφότου ολόκληρη η οικογένειά μου δολοφονήθηκε, ήμουν σε γκέτο και στρατόπεδο συγκέντρωσης. Θα ήθελα η χώρα μου να δείξει κατανόηση και σεβασμό στους Παλαιστινίους και να τους δώσει το δικαίωμα ενός ανεξάρτητου κράτους ακριβώς όπως εμείς ζητούσαμε».
Ο Μακχούλ Ρουάντα από το Κφαρ Γιασίφ συμπληρώνει: « Ελπίζουμε τέτοιου είδους εκδηλώσεις διαμαρτυρίας θα γίνουν μεγαλύτερες και αν προκαλέσουν αλλαγή με την οποία θα δούμε ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος δίπλα στα σύνορα του 1967 με την ανατολική Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα».
Ο βουλευτής Ντοβ Χενίν(Χαντάς) τόνισε: «Πρόκειται για την πιο κρίσιμη μάχη στην ιστορία του στρατοπέδου της ειρήνης-η εναλλακτική λύση θα είναι ένας τρομακτικός πόλεμος. Μία ειρήνη για δύο κράτη και δύο πρωτεύουσες στην Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά ζωτική ανάγκη. Είναι εφικτή».
Ο βουλευτής Άχμαντ Τίμπι πρόσθεσε ότι η μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια κατοχή της σύγχρονης ιστορίας πρέπει να τελειώσει και όποιος αρνείται να διαπραγματευτεί στα σύνορα του 1967 θα πρέπει να διαπραγματευτεί το 1948 και τη δημιουργία ενός κράτους αντί δύο γειτονικών κρατών»।

Πηγές: http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4078157,00.html

http://www.haaretz.com/news/national/thousands-march-in-tel-aviv-in-support-of-palestinian-state-based-on-1967-borders-1.365923

Το Ισραήλ θα πρέπει να πάρει διδάγματα από το Ολοκαύτωμα για τον εθνικισμό

Κύριο άρθρο της εφημερίδας "Χάαρετς" στις 02/05/2001*



Η Ημέρα του Ολοκαυτώματος και η Ημέρα των Ηρώων, που τιμάται σήμερα, είναι πάνω από όλα μία ημέρα μνήμης. Σήμερα είναι η ημέρα κατά την οποία θυμούμαστε το Ολοκαύτωμα, τη μνήμη αυτών που εξοντώθηκαν και την κληρονομιά αυτών που κατάφεραν να επιζήσουν. Είναι επίσης μια μέρα κατά την οποία θυμόμαστε αυτούς που επέζησαν και οι οποίοι εξακολουθούν να ζουν ανάμεσα μας και να αναρωτιόμαστε για τη ευημερία τους.
Όλα αυτά όμως δεν είναι αρκετά: Οι Ισραηλινοί πρέπει να αφιερώσουν τον εαυτό τους στη μελέτη των μαθημάτων από το Ολοκαύτωμα. Επιπροσθέτως των μαθημάτων που μάθαμε πολύ καλά εδώ πέρα-όπως η ανάγκη για την ύπαρξη ενός ισχυρού και ανεξάρτητου κράτους και του χρέους να καταπολεμηθεί ο αντισημιτισμός-κανείς δεν πρέπει να αγνοεί με κανένα τρόπο το ηθικό δίδαγμα του Ολοκαυτώματος.
Ένα μάθημα είναι ότι τέτοιου είδους φρίκη μπορεί να προέλθει από μία υποτιθέμενη φωτισμένη κοινωνία, ακόμη και μία δημοκρατική κυβέρνηση και ότι είναι επικίνδυνο να παραβλέπεις τις ανησυχητικές ενδείξεις-που σε οδηγούν στην αδιαφορία με όλες τις επιπτώσεις.
Από αυτήν την άποψη υπάρχει λόγος να ανησυχούμε στο Ισραήλ. Από τη μια Ημέρα Μνήμης στην άλλη, η κοινωνία μας έχει επιδεινωθεί, όπως δείχνει η εμφάνιση των ανησυχητικών ενδείξεων μίσους προς τους ξένους και την καταπίεση του «άλλου», παράλληλα με τις χειροπιαστές ρωγμές της ανθεκτικότητας της δημοκρατίας μας. Αυτό πρέπει να ανησυχεί κάθε Ισραηλινό κάθε μέρα του χρόνου, αλλά την Ημέρα Μνήμης, έχει μία πρόσθετη σημασία.
Όταν ο ρατσισμός και ο εθνικισμός δείχνουν τα δόντια τους, πρέπει να αντιμετωπίζονται σθεναρά πριν καταλήξουν σε συμφορά. Η ισραηλινή κοινωνία, πολλοί από τους ιδρυτές και πιονέρους της ήταν επιζήσαντες αντισημιτικών διώξεων και της φρίκης των στρατοπέδων εξόντωσης και των γκέτο, πρέπει να επιχειρήσει να αποτελέσει το ηθικό παράδειγμα στη μάχη κατά οποιασδήποτε αποτρόπαιης έκφρασης μίσους ή καταδίωξης η οποία προέρχεται από εθνικιστικές, εθνικές ή ρατσιστικές αιτίες.
Είναι εξαιρετικά ατυχές που μία τέτοια δέσμευση δεν είναι πάντοτε παρούσα. Τα τελευταία χρόνια ακούγονται όλο και περισσότερες φωνές στη κοινωνία μας, που καλούν για παράδειγμα τον κόσμο να μην νοικιάζει διαμερίσματα σε Άραβες ή ξένους εργάτες ή να μην αφήνουνε τα θύματα πολέμου να βρίσκουν άσυλο στη χώρα, περιορίζοντας τις πολιτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πρέπει κανείς να μάχεται τέτοιες απόψεις, οι οποίες ακούγονται ακόμη και στο κοινοβούλιο μας. Αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα από το Ολοκαύτωμα, το οποίο πρέπει να πάρουμε όχι μόνο ως σεβασμό στην μνήμη του παρελθόντος ή δικαιολογία για απάντηση από τους ηγέτες της χώρας στις επικρίσεις του Ισραήλ από το εξωτερικό. Πρέπει να χρησιμεύει και ως προειδοποίηση για το μέλλον.

http://www।haaretz.com/print-edition/opinion/israel-should-have-learned-the-holocaust-s-lessons-of-nationalism-1.359277

Ισραήλ: Διανοούμενοι διαδηλώνουν υπέρ της δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους

Ισραηλινοί διανοούμενοι διαδήλωσαν την προηγούμενη Πέμπτη(21/04) έξω από την αίθουσα όπου το 1948 ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του κράτους του Ισραήλ, προχωρώντας στη συμβολική διακήρυξη ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού κράτους, στα λεγόμενα σύνορα του 1967, στα ντε φάκτο σύνορα του κράτους του Ισραήλ πριν τον πόλεμο των Έξι Ημερών και την κατάληψη της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας।
Σύμφωνα με ανταπόκριση του πρακτορείου «Ρόιτερ» από το Τελ Αβίβ ανάμεσα σε πλήθος που μόλις ακουγόταν και φωνές του τύπου «προδότη», μία Ισραηλινή ηθοποιός η οποία έχει μάλιστα χάσει το ένα πόδι της σε επίθεση Παλαιστινίων το 1970 στο αεροδρόμιο του Μονάχου, διάβασε την διακήρυξη ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού κράτους, την οποία έχουν υιοθετήσει με υπογραφές δεκάδες διανοούμενοι και ακτιβιστές της αριστεράς.
Η διακήρυξη γράφει αναφέρει μεταξύ άλλων: «Συγκεντρωθήκαμε εδώ πέρα…για να υποδεχτούμε την Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού Κράτους» και καλεί υπέρ της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους πλάι στο Ισραήλ, «στα λεγόμενα σύνορα του 1967».
Μεταξύ των παρευρισκομένων και η παλαίμαχος πολιτικός της ισραηλινής αριστεράς και πρώην υπουργός Σουλαμίτ Αλόνι, η οποία ζήτησε «τον πλήρη τερματισμό της κατοχής». Περισσότερα από 100 κράτη έχουν αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κράτος, μία κίνηση περισσότερο συμβολική που έχει ωστόσο δημιουργήσει έντονη πίεση στην κυβέρνηση του Ισραήλ. Η Παλαιστινιακή Αρχή αναμένεται να ζητήσει την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους στα σύνορα του 1967.
Περισσότερα στο:
।reuters.com/article/2011/04/21/us-palestinians-israel-independence-idUSTRE73K6UC20110421">http://www।reuters.com/article/2011/04/21/us-palestinians-israel-independence-idUSTRE73K6UC20110421

Προς ένα Ισραηλινό κράτος απαρτχάϊντ

Του Daniel Blatman*

Ο Ισραηλινός ρατσισμός, του οποίου ο φυσικός «χώρος» είναι το αποικιοκρατικό εγχείρημα στα κατεχόμενα εδάφη, έχει από καιρό κυριεύσει την ισραηλινή κοινωνία και έχει νομιμοποιηθεί σε μια σειρά από νόμους που ψηφίστηκαν πρόσφατα στην Κνεσέτ(ισραηλινή βουλή).




Έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε που ιδρύθηκε το κράτος απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική. Τον Μάρτιο του 1951, λίγα χρόνια αφότου το ρατσιστικό Εθνικό Κόμμα ανήλθε στην εξουσία, ο φυλετικός διαχωρισμός επικυρώθηκε με νόμο.
Όπως ήταν σύνηθες και σε άλλες χώρες που υιοθέτησαν ρατσιστικούς νόμους τον 20ο αιώνα και αυτοί στην Νότιο Αφρική συνοδεύονταν από δικαιολογίες «νομιμοποίησης».Ο Χίτλερ διακήρυξε μετά την καθιέρωση των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης το 1935 ότι θα δημιουργούσαν έναν κατάλληλο διαχωρισμό που θα βοηθούσε τους Εβραίους της Γερμανίας να ζήσουν παράλληλα στην γερμανική κοινωνία.
Οι ρατσιστικοί νόμοι στην Νότιο Αφρική καθιέρωσαν ότι άνθρωποι διαφορετικού χρώματος δεν μπορούν να υπάρξουν αν αναμειχθούν ο ένας με τον άλλο, μόνο χωριστά προστατεύονται είδη.
Το τσουνάμι ρατσιστικών νόμων που πέρασαν στην Κνεσέτ τους τελευταίους μήνες δικαιολογούνται επίσης με λογικά και άξια λόγου επιχειρήματα: το δικαίωμα των μικρών κοινοτήτων να διατηρούν τον χαρακτήρα τους(Νόμος περί Αποδοχής), το δικαίωμα του κράτους να προλαβαίνει την εχθρική χρησιμοποίηση κεφαλαίων που προορίζονται για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό(Νόμος Νάκμπα) και το δικαίωμα να στερούνται της υπηκοότητας άτομα που έχουν καταδικαστεί για κατασκοπεία ή προδοσία(Νόμος Περί Υπηκοότητας).
Πιστεύω ωστόσο όπως και σε άλλες ιστορικές περιστάσεις, ο στόχος των νομοθετημάτων αυτών είναι η σταδιακή δημιουργία ενός κράτους απαρτχάιντ εντός Ισραήλ και ο μελλοντικός διαχωρισμός σε φυλετική βάση μεταξύ Εβραίων και Μη-Εβραίων. Ένα κράτος απαρτχάιντ δεν δημιουργείται με το νεύμα του ματιού. Αυτό που συνέβη στην Γερμανία το 1935 ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς και μερικές φορές βίαιης διαμάχης, η οποία εξελισσόταν καθ'όλη τη διάρκεια στα μέσα του 19ου αιώνα, για τη θέση των Εβραίων στην σύγχρονη Γερμανία και Ευρώπη.
Όντως, η επιθυμία να απομονωθούν και να απομακρυνθούν οι Εβραίοι από την κοινωνία-νομικά και κοινωνικά-ήταν μέρος του πιστεύω των αντισημιτών στην Ευρώπη για δεκαετίες πριν ο Χίτλερ ανέλθει στην εξουσία.
Από αυτή την άποψη οι Ναζί, όπως και άλλα καθεστώτα που υιοθέτησαν τον φυλετικό διαχωρισμό(όπως η Ρουμανία, η Ουγγαρία, η Ιταλία και το καθεστώς του Βισύ στην Γαλλία το 1940), έκανα νόμο μία πραγματικότητα που ενθουσιωδώς είχε γίνει αποδεκτή από τον κόσμο.
Ασφαλώς, όταν πέρασαν τέτοιοι νόμοι, τα καθεστώτα που είχαν αναμειχθεί δεν στήριζαν ή φανταζόντουσαν ότι το τέλος του δρόμους, θα ήταν μία «τελική λύση» με τη συνταγή των ναζί. Όταν όμως οι σπόροι φυτρώσουν, κανείς δεν ξέρει πως θα είναι ο καρπός. Το ιστορικό υπόβαθρο του εν εξελίξει απαρτχάιντ κράτους στο Ισραήλ μπροστά στα μάτια μας θα πρέπει να αναζητηθεί στο १९६७.
Είναι μέρος μιας διαδικασίας που συνεχίζεται εδώ και 44 χρόνια। Αυτό που ξεκίνησε ως εξουσία πάνω σε έναν άλλο λαό μετεξελίχθηκε σταδιακά-ιδίως μετά τα τέλη του ’70-σε αποικιοκρατία που υιοθετεί το καθεστώς της καταπίεσης και διακρίσεων σε βάρος του παλαιστινιακού πληθυσμού। Κλέβει από το λαό αυτό τη γη του και τα βασικά του πολιτικά δικαιώματα και ενθαρρύνει μία μειονότητα(τους εποίκους) να αναπτύσσουν μία στυγνή, βίαιη αντιμετώπιση απέναντι στους άραβες των κατεχομένων εδαφών। Αυτή ήταν ακριβώς η πραγματικότητα, μετά από πολλά χρόνια που οδήγησε στην ίδρυση του κράτους απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική। Στο βιβλίο της «Οι Ρίζες του Ολοκληρωτισμού», η Χάνα Άρεντ περιγράφει μια αιχμηρή εικόνα της διαδικασίας ανάπτυξης της κοινωνίας του φυλετικού διαχωρισμού στη Νότιο Αφρική, από την εποχή της αποικιοκρατικής εγκατάστασης των Ολλανδών Μπόερ. Η έννοια της φυλετικής υπεροχής-η καθυπόταξη του μαύρου πληθυσμού- ήταν ο μόνος τρόπος οι «λευκοί» να προσαρμοστούν σε μια ζωή ανάμεσα στη φυλή αυτή. Η καλλιέργεια αισθημάτων φυλετικής υπεροχής, στα οποία προστέθηκαν και το πιστεύω της πολιτισμικής υπεροχής και η δικαιολογία της οικονομικής εκμετάλλευσης-ήταν αυτά που στην επί δεκαετίες διαδικασία, δημιούργησαν την ανάγκη να αποτυπωθεί η κατάσταση σε ανάλογη νομοθεσία. Η απονιμοποίηση λοιπόν των μαύρων, που άρχισε την εποχή της αποικιοκρατίας και η οποία δεν τους θεωρούσε τίποτα περισσότερο από ζώα που εργάζονταν, οδήγησε στην δημιουργία του φυλετικού διαχωρισμού 60 χρόνια πριν στη Νότιο Αφρική, η οποία για δεκαετίες άφησε δεκάδες εκατομμύρια μαύρων στην κατάσταση σκληρής φτώχειας, εκμετάλλευσης και ατροφίας
Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς την κατάσταση αυτή να αναπτύσσεται και σε σχέση με τους άραβες, ανάμεσα σε ευρείς κύκλους των εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη και τους υποστηρικτές του εντός της Πράσινης Γραμμής. Υπάρχει και σημαντικός αριθμός υποστηρικτών στην Κνέσετ, ακόμη και όταν δεν παραδέχονται ότι είναι έτσι. Ο ισραηλινός ρατσισμός του οποίου ο φυσικός «χώρος» είναι το αποικιοκρατικό εγχείρημα στα κατεχόμενα εδάφη, έχει προ πολλού διαχυθεί στην ισραηλινή κοινωνία και έχει νομιμοποιηθεί σε μία σειρά από νόμους που πέρασαν στην Κνεσέτ.
Μόνο άτομα που αρνούνται να δουν το ευρύτερο ιστορικό περιεχόμενο μιας τέτοιας διαδικασίας είναι ικανά να πιστέψουν ότι είναι δυνατόν να σταματήσει η δημιουργία ενός Ισραηλινού κράτους απαρτχάιντ χωρίς να απελευθερωθείς από την αποικιοκρατική λαβή των κατεχομένων εδαφών.


*Ο καθηγητής Μπλάντμαν είναι ερευνητής του Ολοκαυτώματος και επικεφαλής του Ινστιτούτου Σύγχρονου Ιουδαϊσμού στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ
Tο άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς": http://www.haaretz.com/misc/writers/daniel-blatman-1.353994

Οι Ισραηλινοί Διαφωνούντες Σώζουν την Χώρα

του Γκιντεόν Λέβι*

Φανταστείτε ένα διαφορετικό Ισραήλ στα μάτια του κόσμου। Χωρίς τις οργανώσεις B'Tselem, «Σπάζοντας τη Σιωπή», «Αναρχικοί κατά του Τείχους», «Γκους Σαλόμ», χωρίς το Νέο Ισραηλινό Ταμείο και χωρίς μικρές ριζοσπαστικές ομάδες και διαφωνούντες διανοούμενους και καταστολή κάθε τέτοιους είδους φωνής. Φανταστείτε πως θα φαινόμασταν στον κόσμο.

Η λιγοστή συμπάθεια που το Ισραήλ χαίρει οφείλεται σε αυτές τις ομάδες. Η εκστρατεία απονομιμοποίησης, την πραγματική και αυτή που επινοήσαμε, την οφείλουμε στον Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και το Γίσραελ Μπεϊτένου, στο Μπέντζαμιν Νετανιάου και τη πλημμυρίδα αντιδημοκρατικών νόμων του σιναφιού του και του Καντίμα, στο δοξασμένο Ισραηλινό στρατό και τους εποίκους που δεν καταλαβαίνουν από όρια. Μια μέρα της Επιχείρησης Χυτό Μολύβι προκάλεσε στο Ισραήλ μεγαλύτερη καταστροφή από όλα τα επικριτικά άρθρα μαζί, η μοιραία επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά στη Γάζα, αμαύρωσε την εικόνα του Ισραήλ περισσότερο από όλες τις αντιισραηλινές διαλέξεις μαζί, ο «Νόμος Νάκμπα» επισκίασε όλες τις εκκλήσεις μαζί. Η αυξανόμενη έκκληση για μποϊκοτάζ και εξοστρακισμό του Ισραήλ γεννήθηκε μέσα από τις εικόνες της Γάζας και τις σκηνές από το πλοίο Μαρμαρά. Το γεγονός ότι υπάρχουν Ισραηλινοί που μετέχουν στους επικριτές οφείλεται στην αυξανόμενη μείωση της Ισραηλινής αξιοπιστίας στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, στον ακαδημαϊκό κόσμο στην Ευρώπη και τις εφημερίδες και των δύο πλευρών. Φανταστείτε πως θα ήταν χωρίς αυτούς: Βόρειος Κορέα. Οι πρέσβεις της κυβέρνησης και οι προπαγανδιστές της δεν καταφέρνουν να πείσουν κανέναν στον κόσμο, εκτός από τους εαυτούς τους. Αυτοί που καταστρέφουν την ισραηλινή δημοκρατία το μόνο που κάνουν είναι να δυναμώνουν τη φωτιά εναντίον τους. Οι κριτικές φωνές πρέπει να ακουστούν, με αξιοσημείωτη ελευθερία, αφυπνίζοντας τη συνείδηση του κόσμου. Οι διαφωνούντες είναι τώρα αυτοί που εξηγούν καλύτερα το Ισραήλ. Δύο εβδομάδες πριν, ήμουν προσκεκλημένος σε μία Εβδομάδα Εβραϊκού Βιβλίου στο Λονδίνο, με αφορμή την έκδοση στα αγγλικά του βιβλίου μου «Η Τιμωρία της Γάζας». Το εβραϊκό κατεστημένο στην Βρετανία απείλησε να μποϊκοτάρει την εκδήλωση, οι διοργανωτές σκέφτηκαν να προσλάβουν σεκιουριτάδες και περί τους 500 Εβραίους, μέσης τάξης, γέμισαν την αίθουσα, έκαναν ερωτήσεις και κυρίως με την ευγένειά τους, εξέφρασαν μεγάλη συμπάθεια. Μίλησα, όπως κάνω πάντα, κατά της κατοχής, τις αδικίες και την καταστροφή που κάνει στο Ισραήλ και τους Παλαιστινίους, κατά των επιθέσεων στην ισραηλινή δημοκρατία όπως έχω γράψει σε εκατοντάδες άρθρα μου στην εφημερίδα «Χαάρετς» και όπως έκανα στο London School of Economics και το Trinity University στο Δουβλίνο. Όπως και σε προηγούμενες περιπτώσεις ένας «κατάσκοπος» από την Ισραηλινή πρεσβεία εστάλη στο Trinity-ένας Ισραηλινός φοιτητής που του ζητήθηκε να καταγράψει όλα όσα είπα και να τα παραδώσει στην πρεσβεία. Η πρεσβεία παρέδωσε αμέσως έκθεση στο υπουργείο Εξωτερικών στην Ιερουσαλήμ και το Υπουργείο Εξωτερικών τη διοχέτευσε σε γνωστή εφημερίδα, η οποία δημοσίευσε τις σκληρές μόνο αναφορές μου, χωρίς περιεχόμενο-και να η πρόκληση ενός αντιφρονούντα. Μπορεί κάποιος να αγνοήσει τον τρόπο με τον οποίο η πρεσβεία κατασκοπεύει δημοσιογράφους, θυμίζοντας σκοτεινά καθεστώτα. Θα ήμουν ευτυχής να δω εκπροσώπους της κυβέρνησης στις διαλέξεις μου, το μήνυμα που στέλνουν μέσω τέτοιας συμπεριφοράς, είναι το κυνήγι μαγισσών κατά ενός δημοσιογράφου ο οποίος δεν ενστερνίζεται την κομματική γραμμή. Στο νέο κόσμο της υψηλής τεχνολογίας, δεν υπάρχει πλέον διαφορά μεταξύ του τι γράφεται και του τι ειπώθηκε από δω και από κει. Στο νέο κόσμο, ο οποίος είναι σε γενικές γραμμές εχθρικός προς το Ισραήλ, έχει σημασία να υπάρχουν εναλλακτικές φωνές που προέρχονται από το Ισραήλ, φωνές διαφορετικές από τις επίσημες απειλές και διώξεις. Οι φωνές αυτές ανήκουν στους πραγματικούς πατριώτες του Ισραήλ, που ανησυχούν για τη μοίρα του και την εικόνα περισσότερο από αυτούς που απειλούν να τους κάνουν να σωπάσουν। Οι διαφωνούντες δεν χρειάζεται να απολογηθούν στη χώρα τους για τίποτε. Η χώρα τους χρωστά μία μεγάλη χάρη: Είναι αυτοί που σώζουν την εικόνα της στον κόσμο. Ρωτήστε τον κάθε(σχεδόν) Ευρωπαίο ή Αμερικανό διανοούμενο.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" ।haaretz.com/print-edition/opinion/israel-s-dissidents-are-saving-the-country-1.351496">http://www।haaretz.com/print-edition/opinion/israel-s-dissidents-are-saving-the-country-1.351496

Το Ισραήλ δεν είναι το επίκεντρο της Μέσης Ανατολής ή του κόσμου

του Γιτσχάκ Λαόρ*

Από τον 18ο αιώνα, η επανάσταση μεταμόρφωσε τον κόσμο και τη συνείδηση του ως μία καθολική εμπειρία λαϊκής κυριαρχίας, από ανατολή προς τη δύση, από βορρά προς νότο। Υπό το φως όμως της Αιγυπτιακής επανάστασης, ένα είδος πνευματικής απάθειας είναι εμφανές εδώ στο Ισραήλ-για παράδειγμα, στα σχόλια των τηλεπαρουσιαστών। Οι σχολιαστές και οι ειδικοί δεν έπαψαν ποτέ να βαθμολογούν τη συμπεριφορά। Ένα τεράστιος κομήτης πέρασε από πάνω μας και ο σχολιαστής του στο Κανάλι 2 μουρμούριζε σαν επιζήσας από τροχαίο ατύχημα: Αν είχαν στην αρχή απλά καταστείλει τους διαδηλωτές, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Ξανά και ξανά, έψαχναν για ισλαμικές ενδείξεις στις φωτογραφίες των μαζών, σαν να ήταν αξιωματικοί στην υπηρεσία μετανάστευσης που ψάχνουν για μεταδοτικές ασθένειες। Άλλοι ενθουσιάζονταν να ανακαλύπτουν σημάδια που τους θύμιζαν «εμάς»। Το Facebook, νεαρούς που μιλούν αγγλικά και βέβαια γυναίκες που φορούν τζιν. Δεν υπάρχει τίποτα σαν τα γυναικεία οπίσθια ως δείκτης προόδου.
Το άτομο όμως που του αξίζει το βραβείο ανοησίας είναι ο Δόκτωρ Οντέτ Οράν, πρώην πρέσβης στην Ιορδανία. Πρότεινε να γίνουν εκλογές στην Αίγυπτο υπό την Ευρωπαϊκή εποπτεία, για να εξασφαλιστεί ότι οι παρατηρητές θα κάνουν τα στραβά μάτια στη νοθεία του καθεστώτος την ώρα των εκλογών. Για χρόνια, οι «οριενταλιστές» έβλεπαν τον κίνδυνο στον(κοσμικό) αραβικό εθνικισμό. Τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά εξέταζαν τους Άραβες διανοούμενους με ένα εργαλείο για τα δόντια για να αποδείξουν ότι είναι οπαδοί του «παναραβισμού». Αυτό που πάντοτε βρίσκεται από πίσω είναι το αποικιοκρατικό ερώτημα για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού τους σε σύγκριση με τα δικά μας στάνταρ.
Σήμερα όμως ο λαός δεν διαδηλώνει πλέον στις πλατείες του Λιβάνου υπέρ του λιβανέζικου αραβισμού και όταν κανείς δεν τραγουδά ύμνους προς το αραβικό έθνος στους δρόμους στο Κάιρο, οι εξεταστές μας ξαναγράφουν το ερωτηματολόγιο τους: Αντί για «εθνικιστές» ψάχνουν για «θρήσκους».
Το πρόβλημα σε αυτή την προσέγγιση-η οποία βλέπει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα των Μυστικών Υπηρεσιών της Σιν Μπετ, χωρίς τύψεις και περιέργεια για το τι είναι μοναδικό στην Αίγυπτο-είναι ότι βοηθά να κλειστεί το γκέτο στο οποίο στο οποίο έχουμε κλειστεί μέσα στη Μέση Ανατολή και την παγκόσμια ιστορία. Θα έπρεπε να θυμηθούμε τη στάση του Ισραήλ στο θέμα της εθνικοποίησης της Διώρυγας του Σουέζ, τη «διεφθαρμένη επιχείρηση» που διεξήγαμε στην Αίγυπτο στις αρχές της δεκαετίας του ’50, την Εκστρατεία στο Σινά το 1956, τη σχέση των γεγονότων αυτών και της συμμαχίας μας με τον σάχη του Ιράν και τις δολοφονικές του μυστικές υπηρεσίες, τη σχέση μεταξύ όλων αυτών και τη στέψη του Μπασίρ Τζεμαγιέλ ως ηγέτη του Λιβάνου χάρη στις ξιφολόγχες του Ισραηλινού Στρατού.
Ξεχάστε τις στρατηγικές επιπτώσεις. Το θέμα είναι ότι στα στρατιωτικά συμφέροντα εκπαιδευόντουσαν πάντοτε στην διανοητική ενσωμάτωση και ανάλυση και την κατάσταση της «αλήθειας». Η αποδοχή των καταπιεστικών ελίτ της περιοχής έγινε με τη βοήθεια της γλώσσας στυλ Σιμόν Πέρες και τις συνεχείς χειρονομίες καλής θέλησης προς τη Δύση: Θα είμαστε μία βάση για σας στην καρδιά του κόστους- ακόμη και τώρα που η Δύση γυρίζει την πλάτη σε αυτού του είδους τις πολιτικές. Στο κάτω-κάτω, αυτή είναι η μόνη ιστορική σημασία των γεγονότων αυτών όσο μας αφορά: Οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται πια την προσφορά.
Η θεώρησή μας για τον Αραβικό κόσμο είναι τυφλή απέναντι σε όσα υποφέρουν οι λαοί γύρω μας και το μίσος που τρέφουν για τους ηγέτες τους. Το μέσο ετήσιο εισόδημα στην Αίγυπτο είναι 6.200 δολάρια. Το μέσο ισραηλινό εισόδημα είναι περί τα 30.000 δολάρια. Μήπως τη σταθερότητα στις σχέσεις δύο τέτοιων χωρών μπορεί να εγγυηθεί η τεράστια, βίαια αστυνομική δύναμη; Αυτή έπρεπε να είναι η συζήτηση που δεν έχουμε ακόμη ξεκινήσει.
Η Αιγυπτιακή επανάσταση κοστίζει σε αίμα. Πολύ αίμα. Καμιά ελίτ δεν εγκαταλείπει την εξουσία με τη θέλησή της, ακόμη και αν οι χορηγοί της στην Ουάσιγκτον έχουν αποφασίσει να την ξεφορτωθούν. Η αυθόρμητη δράση φθίνει και δεδομένης της απουσίας ενός επαναστατικού κόμματος δεν είναι ξεκάθαρο το τι θα ακολουθήσει. Η Αιγυπτιακή αντιπολίτευση έχει κατασταλεί για χρόνια και εδώ, επίσης, η αριστερά έχει απορροφήσει τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για δεκάδες διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες ενδιαφέρονται πάντα για την υπάκουη παρακολούθηση από την αλλαγή.
Κανείς δεν γνωρίζει το πώς η επανάσταση θα τελειώσει. Με μία δημοκρατία τύπου Ιράν; Κάτι ανάλογο με αυτό στην Τουρκία; Ή ίσως κάτι καινούργιο, το οποίο δεν έχουμε ακόμη ξαναδεί; Προς το παρόν, δεν υπάρχει λόγος να απαντήσουμε, αλλά μόνο να σκεφθούμε και να θυμόμαστε το εξής: Δεν γυρίζουν όλα γύρω μας. Και υπό το φως του ηρωισμού του Αιγυπτιακού λαού, θα έπρεπε να χώσουμε το κεφάλι στη ταπεινοφροσύνη.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 04/02/2011
।haaretz.com/opinion/israel-isn-t-the-center-of-the-mideast-or-of-the-world-1.341177">http://www।haaretz.com/opinion/israel-isn-t-the-center-of-the-mideast-or-of-the-world-1.341177