Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Ισραήλ: Διαδηλώσεις υπέρ ανεξάρτητης Παλαιστίνης







Οργανώσεις της αριστεράς πραγματοποίησαν το Σάββατο(04/06) διαδήλωση στο κέντρο του Τελ Αβίβ με βασικό σύνθημα «Το Ισραήλ λέει ναι σε Παλαιστινιακό κράτος».
Σύμφωνα με εκτιμήσεις ισραηλινών μέσων ενημέρωσης στη διαδήλωση πήραν μέρος 20.000 άτομα. Δεκάδες οπαδοί της δεξιάς πραγματοποίησαν επίσης αντιδιαδήλωση. Συνελήφθησαν ακόμη δύο διαδηλωτές ηλικίας 28 και 37 ετών με την κατηγορία ότι θα επιτίθεντο σε αστυνομικούς και θα πραγματοποιούσαν επεισόδια.
Μερικά από τα συνθήματα που δέσποσαν στα πανό της διαδήλωσης έγραφαν: «Ναι στην Ειρήνη», «Εβραίοι και άραβες αρνούνται να είναι εχθροί». Μεταξύ αυτών που συμμετείχαν περιλαμβάνονται οι οργανώσεις «Ειρήνη Τώρα», τα κόμματα της αριστεράς Μέρετς και Χαντάς καθώς και το Εργατικό κόμμα ακόμη και εκπρόσωποι από το κόμμα Καντίμα(προήλθε από διάσπαση του δεξιού Λικούντ).
Η Γενίνα Άλτμαν, 80 ετών, η οποία πήρε μέρος στη διαδήλωση ερχόμενη από την Χάιφα, δήλωσε: «Είναι σημαντικό για μένα να εκφράσω την επιθυμία για μία ανεξάρτητη Παλαιστίνη». «Ήλθα από την Πολωνία αφότου ολόκληρη η οικογένειά μου δολοφονήθηκε, ήμουν σε γκέτο και στρατόπεδο συγκέντρωσης. Θα ήθελα η χώρα μου να δείξει κατανόηση και σεβασμό στους Παλαιστινίους και να τους δώσει το δικαίωμα ενός ανεξάρτητου κράτους ακριβώς όπως εμείς ζητούσαμε».
Ο Μακχούλ Ρουάντα από το Κφαρ Γιασίφ συμπληρώνει: « Ελπίζουμε τέτοιου είδους εκδηλώσεις διαμαρτυρίας θα γίνουν μεγαλύτερες και αν προκαλέσουν αλλαγή με την οποία θα δούμε ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος δίπλα στα σύνορα του 1967 με την ανατολική Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα».
Ο βουλευτής Ντοβ Χενίν(Χαντάς) τόνισε: «Πρόκειται για την πιο κρίσιμη μάχη στην ιστορία του στρατοπέδου της ειρήνης-η εναλλακτική λύση θα είναι ένας τρομακτικός πόλεμος. Μία ειρήνη για δύο κράτη και δύο πρωτεύουσες στην Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά ζωτική ανάγκη. Είναι εφικτή».
Ο βουλευτής Άχμαντ Τίμπι πρόσθεσε ότι η μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια κατοχή της σύγχρονης ιστορίας πρέπει να τελειώσει και όποιος αρνείται να διαπραγματευτεί στα σύνορα του 1967 θα πρέπει να διαπραγματευτεί το 1948 και τη δημιουργία ενός κράτους αντί δύο γειτονικών κρατών»।


http://www.haaretz.com/news/national/thousands-march-in-tel-aviv-in-support-of-palestinian-state-based-on-1967-borders-1.365923










Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Το Ισραήλ θα πρέπει να πάρει διδάγματα από το Ολοκαύτωμα για τον εθνικισμό

Κύριο άρθρο της εφημερίδας "Χάαρετς" στις 02/05/2001*



Η Ημέρα του Ολοκαυτώματος και η Ημέρα των Ηρώων, που τιμάται σήμερα, είναι πάνω από όλα μία ημέρα μνήμης. Σήμερα είναι η ημέρα κατά την οποία θυμούμαστε το Ολοκαύτωμα, τη μνήμη αυτών που εξοντώθηκαν και την κληρονομιά αυτών που κατάφεραν να επιζήσουν. Είναι επίσης μια μέρα κατά την οποία θυμόμαστε αυτούς που επέζησαν και οι οποίοι εξακολουθούν να ζουν ανάμεσα μας και να αναρωτιόμαστε για τη ευημερία τους.
Όλα αυτά όμως δεν είναι αρκετά: Οι Ισραηλινοί πρέπει να αφιερώσουν τον εαυτό τους στη μελέτη των μαθημάτων από το Ολοκαύτωμα. Επιπροσθέτως των μαθημάτων που μάθαμε πολύ καλά εδώ πέρα-όπως η ανάγκη για την ύπαρξη ενός ισχυρού και ανεξάρτητου κράτους και του χρέους να καταπολεμηθεί ο αντισημιτισμός-κανείς δεν πρέπει να αγνοεί με κανένα τρόπο το ηθικό δίδαγμα του Ολοκαυτώματος.
Ένα μάθημα είναι ότι τέτοιου είδους φρίκη μπορεί να προέλθει από μία υποτιθέμενη φωτισμένη κοινωνία, ακόμη και μία δημοκρατική κυβέρνηση και ότι είναι επικίνδυνο να παραβλέπεις τις ανησυχητικές ενδείξεις-που σε οδηγούν στην αδιαφορία με όλες τις επιπτώσεις.
Από αυτήν την άποψη υπάρχει λόγος να ανησυχούμε στο Ισραήλ. Από τη μια Ημέρα Μνήμης στην άλλη, η κοινωνία μας έχει επιδεινωθεί, όπως δείχνει η εμφάνιση των ανησυχητικών ενδείξεων μίσους προς τους ξένους και την καταπίεση του «άλλου», παράλληλα με τις χειροπιαστές ρωγμές της ανθεκτικότητας της δημοκρατίας μας. Αυτό πρέπει να ανησυχεί κάθε Ισραηλινό κάθε μέρα του χρόνου, αλλά την Ημέρα Μνήμης, έχει μία πρόσθετη σημασία.
Όταν ο ρατσισμός και ο εθνικισμός δείχνουν τα δόντια τους, πρέπει να αντιμετωπίζονται σθεναρά πριν καταλήξουν σε συμφορά. Η ισραηλινή κοινωνία, πολλοί από τους ιδρυτές και πιονέρους της ήταν επιζήσαντες αντισημιτικών διώξεων και της φρίκης των στρατοπέδων εξόντωσης και των γκέτο, πρέπει να επιχειρήσει να αποτελέσει το ηθικό παράδειγμα στη μάχη κατά οποιασδήποτε αποτρόπαιης έκφρασης μίσους ή καταδίωξης η οποία προέρχεται από εθνικιστικές, εθνικές ή ρατσιστικές αιτίες.
Είναι εξαιρετικά ατυχές που μία τέτοια δέσμευση δεν είναι πάντοτε παρούσα. Τα τελευταία χρόνια ακούγονται όλο και περισσότερες φωνές στη κοινωνία μας, που καλούν για παράδειγμα τον κόσμο να μην νοικιάζει διαμερίσματα σε Άραβες ή ξένους εργάτες ή να μην αφήνουνε τα θύματα πολέμου να βρίσκουν άσυλο στη χώρα, περιορίζοντας τις πολιτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πρέπει κανείς να μάχεται τέτοιες απόψεις, οι οποίες ακούγονται ακόμη και στο κοινοβούλιο μας. Αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα από το Ολοκαύτωμα, το οποίο πρέπει να πάρουμε όχι μόνο ως σεβασμό στην μνήμη του παρελθόντος ή δικαιολογία για απάντηση από τους ηγέτες της χώρας στις επικρίσεις του Ισραήλ από το εξωτερικό. Πρέπει να χρησιμεύει και ως προειδοποίηση για το μέλλον.

http://www।haaretz.com/print-edition/opinion/israel-should-have-learned-the-holocaust-s-lessons-of-nationalism-1.359277

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Ισραήλ: Διανοούμενοι διαδηλώνουν υπέρ της δημιουργίας Παλαιστινιακού κράτους





























Ισραηλινοί διανοούμενοι διαδήλωσαν την προηγούμενη Πέμπτη(21/04) έξω από την αίθουσα όπου το 1948 ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του κράτους του Ισραήλ, προχωρώντας στη συμβολική διακήρυξη ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού κράτους, στα λεγόμενα σύνορα του 1967, στα ντε φάκτο σύνορα του κράτους του Ισραήλ πριν τον πόλεμο των Έξι Ημερών και την κατάληψη της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας।
Σύμφωνα με ανταπόκριση του πρακτορείου «Ρόιτερ» από το Τελ Αβίβ ανάμεσα σε πλήθος που μόλις ακουγόταν και φωνές του τύπου «προδότη», μία Ισραηλινή ηθοποιός η οποία έχει μάλιστα χάσει το ένα πόδι της σε επίθεση Παλαιστινίων το 1970 στο αεροδρόμιο του Μονάχου, διάβασε την διακήρυξη ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού κράτους, την οποία έχουν υιοθετήσει με υπογραφές δεκάδες διανοούμενοι και ακτιβιστές της αριστεράς.
Η διακήρυξη γράφει αναφέρει μεταξύ άλλων: «Συγκεντρωθήκαμε εδώ πέρα…για να υποδεχτούμε την Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού Κράτους» και καλεί υπέρ της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους πλάι στο Ισραήλ, «στα λεγόμενα σύνορα του 1967».
Μεταξύ των παρευρισκομένων και η παλαίμαχος πολιτικός της ισραηλινής αριστεράς και πρώην υπουργός Σουλαμίτ Αλόνι, η οποία ζήτησε «τον πλήρη τερματισμό της κατοχής». Περισσότερα από 100 κράτη έχουν αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κράτος, μία κίνηση περισσότερο συμβολική που έχει ωστόσο δημιουργήσει έντονη πίεση στην κυβέρνηση του Ισραήλ. Η Παλαιστινιακή Αρχή αναμένεται να ζητήσει την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους στα σύνορα του 1967.
Περισσότερα στο:
।reuters.com/article/2011/04/21/us-palestinians-israel-independence-idUSTRE73K6UC20110421">http://www।reuters.com/article/2011/04/21/us-palestinians-israel-independence-idUSTRE73K6UC20110421









Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Προς ένα Ισραηλινό κράτος απαρτχάϊντ

Του Daniel Blatman*

Ο Ισραηλινός ρατσισμός, του οποίου ο φυσικός «χώρος» είναι το αποικιοκρατικό εγχείρημα στα κατεχόμενα εδάφη, έχει από καιρό κυριεύσει την ισραηλινή κοινωνία και έχει νομιμοποιηθεί σε μια σειρά από νόμους που ψηφίστηκαν πρόσφατα στην Κνεσέτ(ισραηλινή βουλή).




Έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε που ιδρύθηκε το κράτος απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική. Τον Μάρτιο του 1951, λίγα χρόνια αφότου το ρατσιστικό Εθνικό Κόμμα ανήλθε στην εξουσία, ο φυλετικός διαχωρισμός επικυρώθηκε με νόμο.
Όπως ήταν σύνηθες και σε άλλες χώρες που υιοθέτησαν ρατσιστικούς νόμους τον 20ο αιώνα και αυτοί στην Νότιο Αφρική συνοδεύονταν από δικαιολογίες «νομιμοποίησης».Ο Χίτλερ διακήρυξε μετά την καθιέρωση των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης το 1935 ότι θα δημιουργούσαν έναν κατάλληλο διαχωρισμό που θα βοηθούσε τους Εβραίους της Γερμανίας να ζήσουν παράλληλα στην γερμανική κοινωνία.
Οι ρατσιστικοί νόμοι στην Νότιο Αφρική καθιέρωσαν ότι άνθρωποι διαφορετικού χρώματος δεν μπορούν να υπάρξουν αν αναμειχθούν ο ένας με τον άλλο, μόνο χωριστά προστατεύονται είδη.
Το τσουνάμι ρατσιστικών νόμων που πέρασαν στην Κνεσέτ τους τελευταίους μήνες δικαιολογούνται επίσης με λογικά και άξια λόγου επιχειρήματα: το δικαίωμα των μικρών κοινοτήτων να διατηρούν τον χαρακτήρα τους(Νόμος περί Αποδοχής), το δικαίωμα του κράτους να προλαβαίνει την εχθρική χρησιμοποίηση κεφαλαίων που προορίζονται για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό(Νόμος Νάκμπα) και το δικαίωμα να στερούνται της υπηκοότητας άτομα που έχουν καταδικαστεί για κατασκοπεία ή προδοσία(Νόμος Περί Υπηκοότητας).
Πιστεύω ωστόσο όπως και σε άλλες ιστορικές περιστάσεις, ο στόχος των νομοθετημάτων αυτών είναι η σταδιακή δημιουργία ενός κράτους απαρτχάιντ εντός Ισραήλ και ο μελλοντικός διαχωρισμός σε φυλετική βάση μεταξύ Εβραίων και Μη-Εβραίων. Ένα κράτος απαρτχάιντ δεν δημιουργείται με το νεύμα του ματιού. Αυτό που συνέβη στην Γερμανία το 1935 ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς και μερικές φορές βίαιης διαμάχης, η οποία εξελισσόταν καθ'όλη τη διάρκεια στα μέσα του 19ου αιώνα, για τη θέση των Εβραίων στην σύγχρονη Γερμανία και Ευρώπη.
Όντως, η επιθυμία να απομονωθούν και να απομακρυνθούν οι Εβραίοι από την κοινωνία-νομικά και κοινωνικά-ήταν μέρος του πιστεύω των αντισημιτών στην Ευρώπη για δεκαετίες πριν ο Χίτλερ ανέλθει στην εξουσία.
Από αυτή την άποψη οι Ναζί, όπως και άλλα καθεστώτα που υιοθέτησαν τον φυλετικό διαχωρισμό(όπως η Ρουμανία, η Ουγγαρία, η Ιταλία και το καθεστώς του Βισύ στην Γαλλία το 1940), έκανα νόμο μία πραγματικότητα που ενθουσιωδώς είχε γίνει αποδεκτή από τον κόσμο.
Ασφαλώς, όταν πέρασαν τέτοιοι νόμοι, τα καθεστώτα που είχαν αναμειχθεί δεν στήριζαν ή φανταζόντουσαν ότι το τέλος του δρόμους, θα ήταν μία «τελική λύση» με τη συνταγή των ναζί. Όταν όμως οι σπόροι φυτρώσουν, κανείς δεν ξέρει πως θα είναι ο καρπός. Το ιστορικό υπόβαθρο του εν εξελίξει απαρτχάιντ κράτους στο Ισραήλ μπροστά στα μάτια μας θα πρέπει να αναζητηθεί στο १९६७.
Είναι μέρος μιας διαδικασίας που συνεχίζεται εδώ και 44 χρόνια। Αυτό που ξεκίνησε ως εξουσία πάνω σε έναν άλλο λαό μετεξελίχθηκε σταδιακά-ιδίως μετά τα τέλη του ’70-σε αποικιοκρατία που υιοθετεί το καθεστώς της καταπίεσης και διακρίσεων σε βάρος του παλαιστινιακού πληθυσμού। Κλέβει από το λαό αυτό τη γη του και τα βασικά του πολιτικά δικαιώματα και ενθαρρύνει μία μειονότητα(τους εποίκους) να αναπτύσσουν μία στυγνή, βίαιη αντιμετώπιση απέναντι στους άραβες των κατεχομένων εδαφών। Αυτή ήταν ακριβώς η πραγματικότητα, μετά από πολλά χρόνια που οδήγησε στην ίδρυση του κράτους απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική। Στο βιβλίο της «Οι Ρίζες του Ολοκληρωτισμού», η Χάνα Άρεντ περιγράφει μια αιχμηρή εικόνα της διαδικασίας ανάπτυξης της κοινωνίας του φυλετικού διαχωρισμού στη Νότιο Αφρική, από την εποχή της αποικιοκρατικής εγκατάστασης των Ολλανδών Μπόερ. Η έννοια της φυλετικής υπεροχής-η καθυπόταξη του μαύρου πληθυσμού- ήταν ο μόνος τρόπος οι «λευκοί» να προσαρμοστούν σε μια ζωή ανάμεσα στη φυλή αυτή. Η καλλιέργεια αισθημάτων φυλετικής υπεροχής, στα οποία προστέθηκαν και το πιστεύω της πολιτισμικής υπεροχής και η δικαιολογία της οικονομικής εκμετάλλευσης-ήταν αυτά που στην επί δεκαετίες διαδικασία, δημιούργησαν την ανάγκη να αποτυπωθεί η κατάσταση σε ανάλογη νομοθεσία. Η απονιμοποίηση λοιπόν των μαύρων, που άρχισε την εποχή της αποικιοκρατίας και η οποία δεν τους θεωρούσε τίποτα περισσότερο από ζώα που εργάζονταν, οδήγησε στην δημιουργία του φυλετικού διαχωρισμού 60 χρόνια πριν στη Νότιο Αφρική, η οποία για δεκαετίες άφησε δεκάδες εκατομμύρια μαύρων στην κατάσταση σκληρής φτώχειας, εκμετάλλευσης και ατροφίας
Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς την κατάσταση αυτή να αναπτύσσεται και σε σχέση με τους άραβες, ανάμεσα σε ευρείς κύκλους των εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη και τους υποστηρικτές του εντός της Πράσινης Γραμμής. Υπάρχει και σημαντικός αριθμός υποστηρικτών στην Κνέσετ, ακόμη και όταν δεν παραδέχονται ότι είναι έτσι. Ο ισραηλινός ρατσισμός του οποίου ο φυσικός «χώρος» είναι το αποικιοκρατικό εγχείρημα στα κατεχόμενα εδάφη, έχει προ πολλού διαχυθεί στην ισραηλινή κοινωνία και έχει νομιμοποιηθεί σε μία σειρά από νόμους που πέρασαν στην Κνεσέτ.
Μόνο άτομα που αρνούνται να δουν το ευρύτερο ιστορικό περιεχόμενο μιας τέτοιας διαδικασίας είναι ικανά να πιστέψουν ότι είναι δυνατόν να σταματήσει η δημιουργία ενός Ισραηλινού κράτους απαρτχάιντ χωρίς να απελευθερωθείς από την αποικιοκρατική λαβή των κατεχομένων εδαφών.


*Ο καθηγητής Μπλάντμαν είναι ερευνητής του Ολοκαυτώματος και επικεφαλής του Ινστιτούτου Σύγχρονου Ιουδαϊσμού στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ
Tο άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς": http://www.haaretz.com/misc/writers/daniel-blatman-1.353994

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Οι Ισραηλινοί Διαφωνούντες Σώζουν την Χώρα



του Γκιντεόν Λέβι*



Φανταστείτε ένα διαφορετικό Ισραήλ στα μάτια του κόσμου। Χωρίς τις οργανώσεις B'Tselem, «Σπάζοντας τη Σιωπή», «Αναρχικοί κατά του Τείχους», «Γκους Σαλόμ», χωρίς το Νέο Ισραηλινό Ταμείο και χωρίς μικρές ριζοσπαστικές ομάδες και διαφωνούντες διανοούμενους και καταστολή κάθε τέτοιους είδους φωνής. Φανταστείτε πως θα φαινόμασταν στον κόσμο.

Η λιγοστή συμπάθεια που το Ισραήλ χαίρει οφείλεται σε αυτές τις ομάδες. Η εκστρατεία απονομιμοποίησης, την πραγματική και αυτή που επινοήσαμε, την οφείλουμε στον Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και το Γίσραελ Μπεϊτένου, στο Μπέντζαμιν Νετανιάου και τη πλημμυρίδα αντιδημοκρατικών νόμων του σιναφιού του και του Καντίμα, στο δοξασμένο Ισραηλινό στρατό και τους εποίκους που δεν καταλαβαίνουν από όρια. Μια μέρα της Επιχείρησης Χυτό Μολύβι προκάλεσε στο Ισραήλ μεγαλύτερη καταστροφή από όλα τα επικριτικά άρθρα μαζί, η μοιραία επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά στη Γάζα, αμαύρωσε την εικόνα του Ισραήλ περισσότερο από όλες τις αντιισραηλινές διαλέξεις μαζί, ο «Νόμος Νάκμπα» επισκίασε όλες τις εκκλήσεις μαζί. Η αυξανόμενη έκκληση για μποϊκοτάζ και εξοστρακισμό του Ισραήλ γεννήθηκε μέσα από τις εικόνες της Γάζας και τις σκηνές από το πλοίο Μαρμαρά. Το γεγονός ότι υπάρχουν Ισραηλινοί που μετέχουν στους επικριτές οφείλεται στην αυξανόμενη μείωση της Ισραηλινής αξιοπιστίας στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, στον ακαδημαϊκό κόσμο στην Ευρώπη και τις εφημερίδες και των δύο πλευρών. Φανταστείτε πως θα ήταν χωρίς αυτούς: Βόρειος Κορέα. Οι πρέσβεις της κυβέρνησης και οι προπαγανδιστές της δεν καταφέρνουν να πείσουν κανέναν στον κόσμο, εκτός από τους εαυτούς τους. Αυτοί που καταστρέφουν την ισραηλινή δημοκρατία το μόνο που κάνουν είναι να δυναμώνουν τη φωτιά εναντίον τους. Οι κριτικές φωνές πρέπει να ακουστούν, με αξιοσημείωτη ελευθερία, αφυπνίζοντας τη συνείδηση του κόσμου. Οι διαφωνούντες είναι τώρα αυτοί που εξηγούν καλύτερα το Ισραήλ. Δύο εβδομάδες πριν, ήμουν προσκεκλημένος σε μία Εβδομάδα Εβραϊκού Βιβλίου στο Λονδίνο, με αφορμή την έκδοση στα αγγλικά του βιβλίου μου «Η Τιμωρία της Γάζας». Το εβραϊκό κατεστημένο στην Βρετανία απείλησε να μποϊκοτάρει την εκδήλωση, οι διοργανωτές σκέφτηκαν να προσλάβουν σεκιουριτάδες και περί τους 500 Εβραίους, μέσης τάξης, γέμισαν την αίθουσα, έκαναν ερωτήσεις και κυρίως με την ευγένειά τους, εξέφρασαν μεγάλη συμπάθεια. Μίλησα, όπως κάνω πάντα, κατά της κατοχής, τις αδικίες και την καταστροφή που κάνει στο Ισραήλ και τους Παλαιστινίους, κατά των επιθέσεων στην ισραηλινή δημοκρατία όπως έχω γράψει σε εκατοντάδες άρθρα μου στην εφημερίδα «Χαάρετς» και όπως έκανα στο London School of Economics και το Trinity University στο Δουβλίνο. Όπως και σε προηγούμενες περιπτώσεις ένας «κατάσκοπος» από την Ισραηλινή πρεσβεία εστάλη στο Trinity-ένας Ισραηλινός φοιτητής που του ζητήθηκε να καταγράψει όλα όσα είπα και να τα παραδώσει στην πρεσβεία. Η πρεσβεία παρέδωσε αμέσως έκθεση στο υπουργείο Εξωτερικών στην Ιερουσαλήμ και το Υπουργείο Εξωτερικών τη διοχέτευσε σε γνωστή εφημερίδα, η οποία δημοσίευσε τις σκληρές μόνο αναφορές μου, χωρίς περιεχόμενο-και να η πρόκληση ενός αντιφρονούντα. Μπορεί κάποιος να αγνοήσει τον τρόπο με τον οποίο η πρεσβεία κατασκοπεύει δημοσιογράφους, θυμίζοντας σκοτεινά καθεστώτα. Θα ήμουν ευτυχής να δω εκπροσώπους της κυβέρνησης στις διαλέξεις μου, το μήνυμα που στέλνουν μέσω τέτοιας συμπεριφοράς, είναι το κυνήγι μαγισσών κατά ενός δημοσιογράφου ο οποίος δεν ενστερνίζεται την κομματική γραμμή. Στο νέο κόσμο της υψηλής τεχνολογίας, δεν υπάρχει πλέον διαφορά μεταξύ του τι γράφεται και του τι ειπώθηκε από δω και από κει. Στο νέο κόσμο, ο οποίος είναι σε γενικές γραμμές εχθρικός προς το Ισραήλ, έχει σημασία να υπάρχουν εναλλακτικές φωνές που προέρχονται από το Ισραήλ, φωνές διαφορετικές από τις επίσημες απειλές και διώξεις. Οι φωνές αυτές ανήκουν στους πραγματικούς πατριώτες του Ισραήλ, που ανησυχούν για τη μοίρα του και την εικόνα περισσότερο από αυτούς που απειλούν να τους κάνουν να σωπάσουν। Οι διαφωνούντες δεν χρειάζεται να απολογηθούν στη χώρα τους για τίποτε. Η χώρα τους χρωστά μία μεγάλη χάρη: Είναι αυτοί που σώζουν την εικόνα της στον κόσμο. Ρωτήστε τον κάθε(σχεδόν) Ευρωπαίο ή Αμερικανό διανοούμενο.




Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Το Ισραήλ δεν είναι το επίκεντρο της Μέσης Ανατολής ή του κόσμου


του Γιτσχάκ Λαόρ*


Από τον 18ο αιώνα, η επανάσταση μεταμόρφωσε τον κόσμο και τη συνείδηση του ως μία καθολική εμπειρία λαϊκής κυριαρχίας, από ανατολή προς τη δύση, από βορρά προς νότο। Υπό το φως όμως της Αιγυπτιακής επανάστασης, ένα είδος πνευματικής απάθειας είναι εμφανές εδώ στο Ισραήλ-για παράδειγμα, στα σχόλια των τηλεπαρουσιαστών। Οι σχολιαστές και οι ειδικοί δεν έπαψαν ποτέ να βαθμολογούν τη συμπεριφορά। Ένα τεράστιος κομήτης πέρασε από πάνω μας και ο σχολιαστής του στο Κανάλι 2 μουρμούριζε σαν επιζήσας από τροχαίο ατύχημα: Αν είχαν στην αρχή απλά καταστείλει τους διαδηλωτές, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Ξανά και ξανά, έψαχναν για ισλαμικές ενδείξεις στις φωτογραφίες των μαζών, σαν να ήταν αξιωματικοί στην υπηρεσία μετανάστευσης που ψάχνουν για μεταδοτικές ασθένειες। Άλλοι ενθουσιάζονταν να ανακαλύπτουν σημάδια που τους θύμιζαν «εμάς»। Το Facebook, νεαρούς που μιλούν αγγλικά και βέβαια γυναίκες που φορούν τζιν. Δεν υπάρχει τίποτα σαν τα γυναικεία οπίσθια ως δείκτης προόδου.
Το άτομο όμως που του αξίζει το βραβείο ανοησίας είναι ο Δόκτωρ Οντέτ Οράν, πρώην πρέσβης στην Ιορδανία. Πρότεινε να γίνουν εκλογές στην Αίγυπτο υπό την Ευρωπαϊκή εποπτεία, για να εξασφαλιστεί ότι οι παρατηρητές θα κάνουν τα στραβά μάτια στη νοθεία του καθεστώτος την ώρα των εκλογών. Για χρόνια, οι «οριενταλιστές» έβλεπαν τον κίνδυνο στον(κοσμικό) αραβικό εθνικισμό. Τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά εξέταζαν τους Άραβες διανοούμενους με ένα εργαλείο για τα δόντια για να αποδείξουν ότι είναι οπαδοί του «παναραβισμού». Αυτό που πάντοτε βρίσκεται από πίσω είναι το αποικιοκρατικό ερώτημα για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού τους σε σύγκριση με τα δικά μας στάνταρ.
Σήμερα όμως ο λαός δεν διαδηλώνει πλέον στις πλατείες του Λιβάνου υπέρ του λιβανέζικου αραβισμού και όταν κανείς δεν τραγουδά ύμνους προς το αραβικό έθνος στους δρόμους στο Κάιρο, οι εξεταστές μας ξαναγράφουν το ερωτηματολόγιο τους: Αντί για «εθνικιστές» ψάχνουν για «θρήσκους».
Το πρόβλημα σε αυτή την προσέγγιση-η οποία βλέπει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα των Μυστικών Υπηρεσιών της Σιν Μπετ, χωρίς τύψεις και περιέργεια για το τι είναι μοναδικό στην Αίγυπτο-είναι ότι βοηθά να κλειστεί το γκέτο στο οποίο στο οποίο έχουμε κλειστεί μέσα στη Μέση Ανατολή και την παγκόσμια ιστορία. Θα έπρεπε να θυμηθούμε τη στάση του Ισραήλ στο θέμα της εθνικοποίησης της Διώρυγας του Σουέζ, τη «διεφθαρμένη επιχείρηση» που διεξήγαμε στην Αίγυπτο στις αρχές της δεκαετίας του ’50, την Εκστρατεία στο Σινά το 1956, τη σχέση των γεγονότων αυτών και της συμμαχίας μας με τον σάχη του Ιράν και τις δολοφονικές του μυστικές υπηρεσίες, τη σχέση μεταξύ όλων αυτών και τη στέψη του Μπασίρ Τζεμαγιέλ ως ηγέτη του Λιβάνου χάρη στις ξιφολόγχες του Ισραηλινού Στρατού.
Ξεχάστε τις στρατηγικές επιπτώσεις. Το θέμα είναι ότι στα στρατιωτικά συμφέροντα εκπαιδευόντουσαν πάντοτε στην διανοητική ενσωμάτωση και ανάλυση και την κατάσταση της «αλήθειας». Η αποδοχή των καταπιεστικών ελίτ της περιοχής έγινε με τη βοήθεια της γλώσσας στυλ Σιμόν Πέρες και τις συνεχείς χειρονομίες καλής θέλησης προς τη Δύση: Θα είμαστε μία βάση για σας στην καρδιά του κόστους- ακόμη και τώρα που η Δύση γυρίζει την πλάτη σε αυτού του είδους τις πολιτικές. Στο κάτω-κάτω, αυτή είναι η μόνη ιστορική σημασία των γεγονότων αυτών όσο μας αφορά: Οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται πια την προσφορά.
Η θεώρησή μας για τον Αραβικό κόσμο είναι τυφλή απέναντι σε όσα υποφέρουν οι λαοί γύρω μας και το μίσος που τρέφουν για τους ηγέτες τους. Το μέσο ετήσιο εισόδημα στην Αίγυπτο είναι 6.200 δολάρια. Το μέσο ισραηλινό εισόδημα είναι περί τα 30.000 δολάρια. Μήπως τη σταθερότητα στις σχέσεις δύο τέτοιων χωρών μπορεί να εγγυηθεί η τεράστια, βίαια αστυνομική δύναμη; Αυτή έπρεπε να είναι η συζήτηση που δεν έχουμε ακόμη ξεκινήσει.
Η Αιγυπτιακή επανάσταση κοστίζει σε αίμα. Πολύ αίμα. Καμιά ελίτ δεν εγκαταλείπει την εξουσία με τη θέλησή της, ακόμη και αν οι χορηγοί της στην Ουάσιγκτον έχουν αποφασίσει να την ξεφορτωθούν. Η αυθόρμητη δράση φθίνει και δεδομένης της απουσίας ενός επαναστατικού κόμματος δεν είναι ξεκάθαρο το τι θα ακολουθήσει. Η Αιγυπτιακή αντιπολίτευση έχει κατασταλεί για χρόνια και εδώ, επίσης, η αριστερά έχει απορροφήσει τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για δεκάδες διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες ενδιαφέρονται πάντα για την υπάκουη παρακολούθηση από την αλλαγή.
Κανείς δεν γνωρίζει το πώς η επανάσταση θα τελειώσει. Με μία δημοκρατία τύπου Ιράν; Κάτι ανάλογο με αυτό στην Τουρκία; Ή ίσως κάτι καινούργιο, το οποίο δεν έχουμε ακόμη ξαναδεί; Προς το παρόν, δεν υπάρχει λόγος να απαντήσουμε, αλλά μόνο να σκεφθούμε και να θυμόμαστε το εξής: Δεν γυρίζουν όλα γύρω μας. Και υπό το φως του ηρωισμού του Αιγυπτιακού λαού, θα έπρεπε να χώσουμε το κεφάλι στη ταπεινοφροσύνη.



Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Οι Ισραηλινοί εργάτες και η επανάσταση στην Αιγυπτο*

Η επανάσταση στην Αίγυπτο προκάλεσε κύματα αναταραχής σε όλη τη Μέση Ανατολή। Στις πρωτεύουσες όλων των αραβικών χωρών, απολυταρχικοί ηγέτες και διεφθαρμένες κυβερνήσεις συζητούν το πως θα προλάβουν την εξάπλωση της μαζικής εξέγερσης από το Κάιρο। Πουθενά αλλού οι επιπτώσεις της λαϊκής αυτής εξέγερσης του λαού της Αιγύπτου δεν προκαλεί μεγαλύτερο φόβο από ότι στην άρχουσα τάξη του Ισραήλ।
Η ισραηλινή κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάου, η ανώτερη στρατηγική ηγεσία και η Μοσάντ όλοι κατέστησαν σαφή την εχθρότητά τους στο κίνημα κατά της ανατροπής του προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ. Επαίνεσαν τον Μουμπάρακ ως εγγυητή της περιφερειακής σταθερότητας, προβάλλοντας το φόβο του ισλαμικού εξτρεμισμού για να δικαιολογήσουν τη στήριξή τους στο καθεστώς-στην οποία περιλαμβανόταν πρακτική βοήθεια για την διακοπή του ιντερνέτ και συμφωνία για παρουσία του αιγυπτιακού στρατού στο Σινά.
Η πτώση του Μουμπάρακ ήταν για αυτούς μια ευκαιρία έντονου πένθους। Ο Ζβι Μάζελ, πρώην Ισραηλινός πρέσβης στο Κάιρο προειδοποιούσε στο δίκτυο Ynet, “το Ισραήλ αντιμετωπίζει τώρα μία εχθρική κατάσταση. Ίσως δούμε μία σειρά από εξεγέρσεις στην περιοχή. Η πτώση του Μουμπάρακ ενισχύει τους επαναστάτες παντού, από την Υεμένη ως την Αλγερία”.
Το κράτος του Ισραήλ στηρίζει το στρατιωτικό καθεστώς του Μουχάμαντα Σαγίντ Ταντάουι, επιμένοντας να μη γίνουν “βιαστικά βήματα” ενόψει των εκλογών। Εν τω μεταξύ προετοιμάζεται για πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας με την Αίγυπτο την ίδια.
Ο συνταξιοδοτηθείς επικεφαλής του ισραηλινού στρατού Γκάμπι Ασκενάζι έδωσε την πιο χαρακτηριστική περιγραφή για τη φύση των συζητήσεων αυτών। Μιλώντας στους μετέχοντες στη Διάσκεψη των Προέδρων των Μεγαλύτερων Αμερικανικών Εβραϊκών Οργανώσεων στην Ιερουσαλήμ δήλωσε: “ Ο Μουμπάρακ, παρά την όλη κριτική τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, ήταν μια άγκυρα σταθερότητας στην περιοχή. Θα πρέπει να το παραδεχθούμε.” Αν ένα νέο καθεστώς παραιτηθεί από τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ του 1979, “πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αυτό και έχουμε σχέδια για την κατάσταση αυτή”, πρόσθεσε.
Μιλώντας στη διάρκεια τελετής για την παράδοση της διοίκησης του ισραηλινού στρατού στον Στρατηγό Μπένι Γκαντς, ο Ασκενάζι είπε στον διάδοχό του, “Σου παραδίδω το βιβλίο με τον κατάλογο των στόχων στην Λωρίδα της Γάζας”।
Ο Ισραηλινός στρατός δεν σκοπεύει απλά να κτυπήσει την Γάζα। Ο Ασκενάζι επέμενε δημοσίως ότι ο Ισραηλινός στρατός θα πρέπει να είναι έτοιμος να διεξάγει ταυτόχρονα πολεμικές επιχειρήσεις σε διάφορα μέτωπα. “Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και από εδώ θα πρέπει να κάνουμε προσαρμογές σε άλλες μορφές στρατιωτικών επιχειρήσεων”, είπε.
Η απάντηση του Ισραήλ στις εξεγέρσεις των αιγυπτιακών μαζών να αποτινάξουν την καταπίεση και να εξασφαλίσουν τη δημοκρατία, συνίσταται στην συνεργασία με τους στρατιωτικούς καταπιεστές τους, προετοιμαζόμενοι παράλληλα για την πιθανότητα πολέμου η οποία θα έχει τεράστιες επιπτώσεις τόσο στους Άραβες όσο και στους Εβραίους।
Πρόκειται για μία ολέθρια στιγμή στο Σιωνιστικό εγχείρήμα-να δημιουργήσει ένα κράτος που στηρίζεται στο θρησκευτικό αποκλεισμό και την καταπίεση των Παλαιστινίων. Από την αρχή, το Ισραήλ βρέθηκε σε σύγκρουση με τους γείτονες του και έγινε εξαρτώμενο από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό για την επιβίωση του.
Οι συμφωνίες του Καμπ Ντέϊιβιντ του 1979 εξομάλυναν στις σχέσεις με το Αιγυπτιακό καθεστώς και κατ' επέκταση με τα άλλα αραβικά κράτη. Δεν έφερε όμως την ειρήνη. Αντιθέτως, το Ισραηλινό καθεστώς συνεργάστηκε με τον διεφθαρμένο και αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς του Μουμπάρακ για να καταστείλει την αντίθεση της εργατικής τάξης και να καταπιέσει τις μάζες. Αυτό επέτρεψε στο Τελ Αβίβ όχι μόνο να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του φιλοδοξίες-να επεκτείνει την κυριαρχία του στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη με την επιβολή σκληρής βίας κατά των Παλαιστινίων και να προβεί κατ' επανάληψη σε πολέμους στην Γάζα και το Λίβανο-αλλά να συσκοτίσει τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις μέσα στην Ισραηλινή εργατική τάξη.
Για την ισραηλινή ελίτ, η καλλιέργεια του φόβου και του μίσους κατά των αραβικών μαζών είναι μία πολιτική του διαίρει και βασίλευε-ένα σημαντικό πολιτικό εργαλείο για να αντιμετωπιστεί η πολιτική πρόκληση της εργατικής τάξης. Η δημιουργία της ψευδαίσθησης της εθνικής ενότητας, η καλλιέργεια της νοοτροπίας του πολιορκημένου, είναι ζωτικής σημασίας για να αποκρυφτούν τα πραγματικά και αυξανόμενα αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ εργατών και εκμεταλλευτών.
Στην πραγματικότητα, οι βαθιά ταξικοί ανταγωνισμοί που προκάλεσε η επανάσταση στην Αίγυπτο είναι παρόντες και στο Ισραήλ, όχι μόνο για τους Παλαιστινίους και Ισραηλινούς Άραβες αλλά και για τους Εβραίους εργαζόμενους. Το Ισραήλ είναι ένα εκρηκτικό μείγμα, που χαρακτηρίζεται από την αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα και φτώχεια. Κυβερνάται από μία δεκάδα οικογενειών που ελέγχει σχεδόν το 50% των επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο του Τελ Αβίβ.
Οι μισθοί μειώνονται και υπάρχει τεράστια κοινωνική οργή, την οποία η εργατική ομοσπονδία Χισταντρούτ προσπαθεί να θέσει υπό τον έλεγχό της. Προσβλέποντας σε συμφωνία με τον Νετανιάου, ο πρόεδρος της Χισταντρούτ, Όφερ Έϊνι, τον κάλεσε να μην αφήσει το Ισραήλ να γίνει Αίγυπτος. “Δεν βρισκόμαστε στην Αίγυπτο”, δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού. “Ας βρούμε ένα τρόπο μαζί να βοηθήσουμε τους πολίτες που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους... Κάντε τη χώρα αυτή λίγο ποιο κοινωνικά δίκαιη”.
Δεν υπάρχει τρόπος για τους Ισραηλινούς εργαζόμενους να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν ή να αντιταχθούν στην ροπή προς πόλεμο, χωρίς την απόρριψη του δηλητηρίου του εθνικισμού και τυχοδιωκτισμού που χύνει η άρχουσα τάξη. Σε αυτούς περιλαμβάνεται και η Χισταντρούτ.
Η υπευθυνότητα για τον καθορισμό του μέλλοντος στη Μέση Ανατολή επαφίεται τώρα στην εργατική τάξη. Υπάρχει αρκετή συμπάθεια εντός του Ισραήλ για τη μάχη που δίνουν οι Αιγυπτιακές εργαζόμενες μάζες. Οι εργαζόμενοι πρέπει ωστόσο να προχωρήσουν παραπέρα, να αγκαλιάσουν το επαναστατικό κίνημα στην Αίγυπτο και την υπόλοιπη περιοχή, καθιστώντας την ενότητα Αράβων-Εβραίων στρατηγικό τους προσανατολισμό.
Πετυχαίνοντας μία τέτοιου είδους ενότητα είναι το ακριβώς αντίθετο από την υιοθέτηση των επίσημων προσπαθειών για δημιουργία σχέσεων με τα απολυταρχικά καθεστώτα στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της στήριξης στην ντε φάκτο στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου. Αυτό σημαίνει να δοθεί χείρα φιλίας προς τους Άραβες εργαζόμενους και τους φτωχούς αγρότες με τη διεξαγωγή κοινού αγώνα κατά των κοινών τους καταπιεστών-το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου και των υποστηρικτών του στο Τελ Αβίβ.
Η απαραίτητη πολιτική απάντηση στο Ισραήλ στο επαναστατικό κίνημα που τώρα αναπτύσσεται στην Αίγυπτο είναι οι εργαζόμενοι και οι διανοούμενοι στο Ισραήλ να αγωνιστούν για τη δημιουργία ενός κοινού επαναστατικού κινήματος, κτίζοντας ένα ισραηλινό τμήμα της Διεθνούς Επιτροπής για την Τέταρτη Διεθνή-αγωνιζόμενοι για την ενότητα της εργατικής τάξης πέρα από εθνικά σύνορα στον αγώνα για τα Ενωμένα Σοσιαλιστικά Κράτη της Μέσης Ανατολής και την παγκόσμια επανάσταση।

Δημοσιεύτηκε στο
http://www.wsws.org/articles/2011/feb2011/pers-f17.श्त्म्ल

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι


Tου
Γιούρι Άβνερι *

Είναι μια ιστορία παρμένη από τις «1000 και μία νύχτες»। Το τζίνι δραπέτευσε από το μπουκάλι του, και καμία δύναμη στον πλανήτη δεν μπορεί να το κλείσει πάλι μέσα।
Όταν έγινε στην Τυνησία, θα μπορούσε να ειπωθεί: «Πρόκειται για μια μικρή αραβική χώρα। Ήταν πάντα ελάχιστα πιο προοδευτική από τις υπόλοιπες χώρες. Πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό».
Και ύστερα συνέβη και στην Αίγυπτο। Μία καίρια χώρα. Η καρδιά του αραβικού κόσμου. Το πνευματικό κέντρο του Σουνιτών.Ωστόσο, θα μπορούσε να ειπωθεί: Η Αίγυπτος είναι ειδική περίπτωση. Είναι η γη των Φαραώ, με χιλιάδες χρόνια ιστορίας προτού καν εμφανιστούν οι άραβες στην περιοχή.
Τώρα, όμως, έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Στην Αλγερία, το Μπαχρέιν, την Υεμένη, την Ιορδανία, τη Λιβύη, ακόμα και το Μαρόκο. Όπως και στο μη αραβικό, μη σουνιτικόΙράν.
Το τζίνι της επανάστασης, της ανανέωσης, της αναγέννησης, στοιχειώνει όλα τα καθεστώτα στην Περιοχή. Οι ένοικοι της «Έπαυλης στη ζούγκλα» (ΣτΜ μεταφορά που χρησιμοποιεί ο Εχούντ Μπάρακ παρομοιάζοντας το Ισραήλ με νησίδα πολιτισμού μέσα σε βάρβαρο περιβάλλον) να είναι σίγουροι ότι θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα ανακαλύψουν ότι η ζούγκλα δεν υπάρχει πια, και ότι περιβάλλονται από ένα νέο τοπίο.
Όταν οι σιωνιστές πατέρες μας αποφάσισαν να εγκαθιδρύσουν ένα ασφαλές καταφύγιο στην Παλαιστίνη, έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο εκδοχές:
Θα παρουσιάζονταν στην Δυτική Ασία ως Ευρωπαίοι κατακτητές, που αυτοπροσδιορίζονται ως προμετωπίδα των «λευκών» και σαν ηγέτες των «ιθαγενών», όπως οι ισπανοί κατακτητές του Μεξικού και του Περού (16ος αιώνας) και οι Αγγλοσάξωνες άποικοι στην Αμερική. Κάτι αντίστοιχο των σταυροφόρων.
Η δεύτερη εκδοχή ήταν να αυτοπροσδιοριστούν ως ασιατικός λαός που επαναπατρίζεται, οι κληρονόμοι των πολιτικών και πολιτιστικών παραδόσεων του Σημιτικού κόσμου, έτοιμος να συμμετέχει, μαζί με άλλους λαούς της περιοχής, στον πόλεμο για απελευθέρωση από την ευρωπαϊκή εκμετάλλευση.
Έγραψα αυτά τα λόγια πριν 64 χρόνια, σε μία προκήρυξη που δημοσιεύτηκε 2 μόλις μήνες πριν το ξέσπασμα του πολέμου του 1948. Επιμένω σε αυτά τα λόγια και σήμερα.
Αυτές τις μέρες έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε πάλι σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Η κατεύθυνση που θα επιλέξουμε τις επόμενες μέρες θα καθορίσει, ίσως αμετάκλητα, τη μοίρα του κράτους του Ισραήλ για τα επόμενα χρόνια. Αν επιλέξουμε το λάθος δρόμο, θα θρηνήσουν οι επόμενες γενιές, όπως λέει και ένα εβραϊκό ρητό.
Και ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να μην κάνουμε καμία επιλογή, να μην έχουμε επίγνωση της ανάγκης να πάρουμε μια απόφαση, να συνεχίσουμε απλώς το δρόμο που μας έφερε εδώ σήμερα. Να ασχολούμαστε μόνο με μικρολογίες, ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε καν ότι η ιστορία μας προσπερνά, και μας αφήνει πίσω.
(...)
Ωστόσο, μια συμφωνία -δηλαδή μια εκεχειρία μεταξύ καθεστώτων και στρατιωτικών- πρέπει να έχει δευτερεύουσα σημασία για εμάς. Το πιο σημαντικό ερώτημα είναι πώς θα είναι ο νέος αραβικός κόσμος; Η μετάβαση στη δημοκρατία θα είναι ομαλή και ειρηνική ή όχι; Θα υπάρξει μετάβαση; Θα σημαίνει τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού ισλαμικού καθεστώτος; Θα είναι ευδιάκριτη; Μπορούμε να επηρεάσουμε τη ροή των γεγονότων;
Φυσικά, κανένα από τα σημερινά αραβικά κινήματα δεν αποζητά ισραηλινή αποδοχή. Θα ήταν ένα κεφαλοκλείδωμα. Το Ισραήλ προσλαμβάνεται από όλους τους άραβες, ως αποικιακό αντι-αραβικό κράτος που καταπιέζει τους παλαιστίνιους και προσπαθεί να εκδιώξει όσο περισσότερους άραβες -αν και πιστεύω ότι υπάρχει ένας σιωπηρός θαυμασμός των ισραηλινών τεχνολογικών και άλλου είδους επιτευγμάτων.
Ωστόσο, όταν όλοι οι λαοί ξεσηκωθούν και η επανάσταση επηρεάσει όλες τις παγιωμένες συμπεριφορές, υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν οι παλιές ιδέες. Εάν οι ισραηλινοί πολιτικοί και διανοούμενοι ξεσηκώνονταν σήμερα και δήλωναν την αλληλεγγύη τους στον αραβικό λαό που δίνει τη μάχη για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, θα φύτευαν το σπόρο που θα απέφερε καρπούς τα επόμενα χρόνια.
Βέβαια τέτοιες δηλώσεις πρέπει να είναι ειλικρινείς. Αν πρόκειται για πολιτικό τέχνασμα, θα απορριφθούν άμεσα. Πρέπει να υπάρξει ταυτόχρονα μια προφανής αλλαγή της συμπεριφοράς τους απέναντι στον παλαιστινιακό λαό. Γι' αυτό η ειρήνη με τους παλαιστίνιους σήμερα είναι ζωτικής σημασίας για το Ισραήλ.
Το μέλλον μας δεν είναι με την Ευρώπη ή την Αμερική, αλλά σε αυτή την περιοχή, στην οποία ανήκει η χώρα μας, δυστυχώς ή ευτυχώς. Δεν πρέπει να αλλάξουν μόνο οι πολιτικές μας, αλλά οι βασικές μας θέσεις, ο γεωγραφικός προσανατολισμός μας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε μια προμετωπίδα, αλλά ένα κομμάτι αυτής της περιοχής που επιτέλους συμμετέχει στις κινητοποιήσεις για την ελευθερία.
Ο αραβικός ξεσηκωμός δεν θα διαρκέσει λίγους μήνες ή χρόνια. Θα μπορούσε να είναι ένας μακρόπνοος αγώνας, με πολλές αποτυχίες και ήττες, αλλά το τζίνι δεν θα επιστρέψει στο μπουκάλι. Οι εικόνες των τελευταίων 18 ημερών στην πλατεία Ταχριρ θα μείνουν ζωντανές στις καρδιές μιας ολόκληρης γενιάς από το Μαρακας στο Μοσουλ, και καμία δικτατορία δεν θα μπορέσει να τις σβήσει.
Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια πιο σοφή και πιο θελκτική πορεία για εμάς τους ισραηλινούς, από το να συμπορευτούμε σε αυτό τον αγώνα ψυχή τε και σώματι।

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εποχή"
८९७८">http://www.epohi.gr/portal/themata/८९७८


Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Οι Αιγυπτιακές μάζες δεν θα συμμαχήσουν ποτέ με το Ισραήλ


Όσο οι μάζες στην Αίγυπτο και ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο συνεχίζουν να βλέπουν τις εικόνες της τυραννίας και βίας από τα κατεχόμενα εδάφη, το Ισραήλ δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει αποδεκτό, ακόμη και αν το αποδεχτούν μερικά καθεστώτα.

Του Γκιντεόν Λέβι*


Τρεις με τέσσερις ημέρες πριν, η Αίγυπτος βρισκόταν ακόμη στο χέρι μας. Ο στρατός των ειδικών, συμπεριλαμβανομένου του κορυφαίου ειδικού μας σε θέματα Αιγύπτου, του Μπέντζαμιν Μπεν-Ελιέζερ(σ.σ. πρώην υπουργός Άμυνας), δήλωνε ότι « όλα βρίσκονται υπό έλεγχο», ότι το Κάιρο δεν είναι Τύνιδα και ότι ο Μουμπάρακ είναι ισχυρός. Ο Μπεν-Ελιέζερ δήλωνε ότι συνομίλησε στο τηλέφωνο με κορυφαίο Αιγύπτιο αξιωματούχο και ότι τον διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει τίποτα να τον ανησυχεί. Μπορείς να στηρίζεσαι στον Φουάντ και τον Χόσνι και οι δύο θα είναι παρελθόν.

Την Παρασκευή το βράδυ όλα άλλαξαν. Αποδείχθηκε ότι οι εκτιμήσεις των Ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών δεν είναι για μία ακόμη φορά, για να το πούμε κομψά, η επιτομή της εγκυρότητας. Ο λαός της Αιγύπτου έχει τη δική του φωνή και το αισθητήριο να μην ακολουθεί τις γραμμές των Ισραηλινών επιθυμιών. Τη στιγμή πριν η τύχη του Μουμπάρακ κριθεί, ήλθε ο καιρός για να βγάλουμε τα Ισραηλινά συμπεράσματα.

Όχι μια πανούκλα σκότους στην Αίγυπτο αλλά το φως του Νείλου: το τέλος ενός καθεστώτος που στηρίζεται στα κλομπ είναι προδιαγεγραμμένο. Μπορεί να αντέξει για χρόνια και η πτώση επέρχεται στη στιγμή που δεν το περιμένεις. Όχι μόνο η Δαμασκός και το Αμάν, η Τρίπολη και το Ραμπάτ, η Τεχεράνη και η Πιονγκγιάνγκ: Αλλά και η Ραμάλα και η Γάζα θα ταρακουνηθούν.

Ο υποκριτικός και φαρισαϊκός διαχωρισμός των χωρών μεταξύ των ΗΠΑ και της Δύσης, μεταξύ του «άξονα του κακού» από τη μια και των «μετριοπαθών» από την άλλη, κατέρρευσε. Αν υπάρχει άξονας του κακού, τότε αυτός περιλαμβάνει όλα τα μη δημοκρατικά καθεστώτα, συμπεριλαμβανομένων των «μετριοπαθών» και των «σταθερών» και των «φιλοδυτικών». Σήμερα η Αίγυπτος, αύριο η Παλαιστίνη. Χθες η Τυνησία, αύριο η Γάζα.

Όχι μόνο το καθεστώς της Φατάχ και το καθεστώς της Χαμάς στη Γάζα προορίζονται να πέσουν, αλλά ίσως, μια μέρα, η Ισραηλινή κατοχή, η οποία ασφαλώς και ανταποκρίνεται σε όλα τα κριτήρια μιας εγκληματικής τυραννίας και ενός αποκρουστικού καθεστώτος. Στηρίζεται και αυτό στα όπλα. Προκαλεί επίσης μίσος σε όλα τα επίπεδα του υπόδουλου λαού, ακόμη και αν στέκεται αβοήθητος, ανοργάνωτος και χωρίς όπλα, αντιμέτωπος με ένα πανίσχυρο στρατό. Συμπέρασμα πρώτο: Καλύτερα να το τελειώνει με το καλό, με συμφωνίες που θα βασίζονται στη δικαιοσύνη και όχι στη δύναμη, τη στιγμή πριν οι μάζες πουν τα δικά τους και καταφέρουν να εξαφανίσουν το σκοτάδι.

Δεύτερο, όχι λιγότερο σημαντικό συμπέρασμα: Οι συμμαχίες με αντιδημοφιλή καθεστώτα μπορούν να ανατραπούν μέσα σε μια μέρα. Όσο οι μάζες στην Αίγυπτο και ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο συνεχίζουν να βλέπουν τις εικόνες της τυραννίας και βίας από τα κατεχόμενα εδάφη, το Ισραήλ δεν θα μπορέσει να γίνει αποδεκτό, ακόμη και αν το αποδεχτούν ορισμένα καθεστώτα.

Το καθεστώς της Αιγύπτου έγινε σύμμαχος της Ισραηλινής κατοχής. Η κοινή πολιορκία της Γάζας είναι αδιάψευστη απόδειξη. Ο Αιγυπτιακός λαός δεν του άρεσε. Ποτέ δεν του άρεσαν οι συμφωνίες ειρήνης με το Ισραήλ, στις οποίες το Ισραήλ δεσμεύεται «να σέβεται τα νόμιμα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού» χωρίς ποτέ να κρατά το λόγο του. Αντιθέτως ο Αιγυπτιακός λαός βλέπει τις εικόνες από την Επιχείρηση Καυτό Μολύβι.

Δεν αρκεί να έχεις μια χούφτα πρεσβείες για να γίνεις αποδεκτός στην περιοχή. Χρειάζονται επίσης πρεσβείες καλής θέλησης, μια εικόνα δικαίου και ένα κράτος που δεν είναι κατακτητής. Το Ισραήλ πρέπει να κερδίσει τις καρδιές των Αραβικών λαών, οι οποίοι ουδέποτε θα συμφωνήσουν με τη συνεχιζόμενη καταπίεση των αδελφών τους, ακόμη και αν οι έξυπνοι υπουργοί τους συνεχίζουν να συνεργάζονται με το Ισραήλ.

Αν υπάρχει κάτι κοινό σε όλες τις εκδοχές της Αιγυπτιακής αντιπολίτευσης, είναι το μίσος που σιγοβράζει κατά του Ισραήλ. Τώρα οι εκπρόσωποι τους ανέρχονται στην εξουσία και το Ισραήλ θα βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση. Τίποτα δεν θα απομείνει από το εικονικό επίτευγμα για το οποίο ο Νετανιάου συχνά περηφανευόταν-τη συμμαχία με τα «μετριοπαθή» καθεστώτα κατά του Ιράν. Μία πραγματική συμμαχία με την Αίγυπτο και τα όμορα κράτη μπορεί να στηρίζεται μόνο στο τέλος της κατοχής, όπως επιθυμεί ο Αιγυπτιακός λαός και όχι σε έναν κοινό εχθρό, όπως θέλει το καθεστώς.

Οι μάζες του Αιγυπτιακού λαού-παρακαλώ σημειώστε: σε όλα τα επίπεδα-πήραν τη μοίρα τους στα χέρια. Υπάρχει κάτι εντυπωσιακό και καταπληκτικό συνάμα. Καμιά δύναμη, ούτε αυτή του Μουμπάρακ, τον οποίο ο Μπεν-Ελιέζερ αγαπά τόσο, μπορεί τους καταστείλει. Στην Ουάσιγκτον η κρισιμότητα της στιγμής έγινε αμέσως αντιληπτή και έσπευσε γρήγορα να πάρει αποστάσεις από τον Μουμπάρακ και επιχείρησε να βρει αρεστό στο λαό. Κάτι τέτοιο θα συμβεί κάποια στιγμή και στην Ιερουσαλήμ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 30/01/2011

http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/the-egyptian-masses-won-t-play-ally-to-israel-1.340080

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011



Χιλιάδες ακτιβιστές διαδήλωσαν χθες(Σάββατο 15/01) στο Τελ Αβίβ κατά του ακροδεξιού υπουργού Εξωτερικών Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και του ρατσιστικού του κρεσέντο, που έφθασε να προτείνει στην ισραηλινή βουλή και να εγκριθεί νομοσχέδιο για τη δημιουργία εξεταστικής επιτροπής για τις σχέσεις αριστερών και ανθρωπιστικών οργανώσεων με την τρομοκρατία(!).

Στη διαδήλωση του Σαββάτου πήραν μέρος περί τους 15.000 διαδηλωτές. Έγιναν τρεις συλλήψεις ατόμων επειδή κρατούσαν παλαιστινιακές σημαίες και ένας ακτιβιστής συνελήφθη με την κατηγορία ότι κρατούσε στιλέτο ενώ ένας άλλος επειδή προσέβαλε αστυνομικό.
Δεν μετείχαν μόνο εκπρόσωποι των κομμάτων της αριστεράς(Μέρετς, Χαντάς(ΚΚ Ισραήλ) και εκπροσώπων της αραβικής μειονότητας του Ισραήλ, αλλά εκπρόσωποι ακόμη και από το Εργατικό κόμμα και το κεντρώο κόμμα Καντίμα(σ.σ το κόμμα που ίδρυσε ο Αριέλ Σαρόν αποχωρώντας από το δεξιό Λικούντ).
Μερικά από τα συνθήματα των διαδηλωτών έγραφαν: «Θα πολεμήσουμε κατά του καθεστώτος του σκοταδισμού» και «Όλοι μαζί θα υπερασπιστούμε τη δημοκρατία». Ο βουλευτής Νιτσάν Χόροβιτς από το αριστερό κόμμα Μέρετς απευθυνόμενος στο Εργατικό κόμμα δήλωσε: «Απόψε λέμε στο Εργατικό κόμμα που μετέχει πλήρως στην πιο ρατσιστική κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας, ότι πρέπει να την εγκαταλείψουν αμέσως».
«Βρισκόμαστε εδώ πέρα για να αντισταθούμε στην ριζοσπαστικοποίηση της θρησκείας, τους ρατσιστικούς νόμους και την αρρωστημένη υποκίνηση κατά των ξένων εργατών και όσων δεν είναι πιστοί στον Λίμπερμαν. Τώρα βάζουν στο στόχαστρο ακόμη και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις. Δεν θέλουν να ερευνήσουν την πυρκαγιά στο όρος Καρμέλ, ποιούς λοιπόν ερευνούν; Τους ελεύθερους ανθρώπους», πρόσθεσε.
Ο γενικός γραμματέας του Κινήματος «Ειρήνη Τώρα» Γιαρίβ Οπενχάιμερ χαρακτήρισε τον Λίμπερμαν μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ από ότι το Ιράν. «Η απειλή του Λίμπερμαν πρέπει να μας ανησυχεί όλους. Είναι μεγαλύτερη απειλή από αυτή του Ιράν. Πρέπει να βγούμε στους δρόμους και να διαδηλώσουμε».
Ο πρόεδρος του κόμματος Χαντάς(Κ.Κ. Ισραήλ) Μοχάμεντ Μπαράκε τόνισε: « Βρισκόμαστε σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι όσον αφορά τη δημοκρατία. Η δημοκρατία καταρρέει, όχι εξαιτίας του Λίμπερμαν αλλά εξαιτίας τα στήριξης που αντλεί από τον πρωθυπουργό. Εβραίοι και Άραβες που νοιάζονται για τη δημοκρατία δεν πρέπει να αποτύχουν αυτή τη φορά. Όποιος θέλει να μάθει για τη δύναμη του λαού ας κοιτάξει τι γίνεται στην Τυνησία».
«Η νίκη του λαού της Τυνησίας κατά της αποκρουστικής δικτατορίας μας δείχνει ότι η καταπίεση δεν είναι η μοίρα του ανθρώπου και ότι ο λαός μπορεί να νικήσει»,πρόσθεσε.

Αναλυτικά ρεπορτάζ στις σελίδες των ισραηλινών εφημερίδων «Γεντιότ Αχρονότ» και «Χαάρετς».






Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

"Να διώξουμε το Σκοτάδι!"


Ενδιαφέρον άρθρο του βετεράνου Ισραηλινού ειρηνιστή Ούρι Αβνέρι για τον αυξανόμενο ρατσισμό στην ισραηλινή κοινωνία, κύριος εκφραστής του οποίου είναι ο ακροδεξιός Υπουργός Εξωτερικών Αβιγκντόρ Λίμπερμαν.





Του Ούρι Αβνέρι*





Είναι εύκολο να οδηγηθείς στην απελπισία μπροστά το ορμητικό κύμα του ρατσισμού που μας τυλίγει. Το φάρμακο για αυτή την απελπισία: ο αυξανόμενος αριθμός νέων ανθρώπων, αγόρια και κορίτσια της νέας γενιάς Ισραηλινών, που στρατεύονται στην μάχη κατά του ρατσισμού και της κατοχής.
Αυτή την εβδομάδα, μερικές εκατοντάδες από αυτούς συγκεντρώθηκαν σε αίθουσα του Τελ Αβίβ(η οποία τι ειρωνεία ανήκει στην Σιωνιστική Ομοσπονδία της Αμερικής) για να εγκαινιάσουν την κυκλοφορία ενός βιβλίου από την οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή».
Στην αίθουσα βρισκόντουσαν ορισμένοι βετεράνοι του στρατοπέδου της ειρήνης, αλλά η μεγάλη πλειονότητα ήταν νεαροί στην ηλικία των είκοσι, αγόρια και κορίτσια, που είχα ολοκληρώσει την στρατιωτική τους θητεία.
«Η Κατοχή των Παλαιστινιακών Εδαφών» είναι ένα βιβλίο 344 σελίδων, το οποίο περιλαμβάνει περί τις 200 μαρτυρίες στρατιωτών από την καθημερινότητά τους μέρα και νύχτα στην διάρκεια της κατοχής. Οι στρατιώτες καταθέτουν τις μαρτυρίες τους και η οργάνωση, η οποία αποτελείται από πρώην στρατιώτες, επιβεβαίωσαν, σύγκριναν και παρενέβησαν. Στο τέλος, 183 από 700 περίπου μαρτυρίες επιλέχθηκαν για δημοσίευση.
Ούτε μια από τις μαρτυρίες αυτές δεν διαψεύστηκε από τον εκπρόσωπο του στρατού, ο οποίος συνήθως βιάζεται να αντικρούσει μαρτυρίες για το τι συμβαίνει στα κατεχόμενα. Επειδή οι εκδότες του βιβλίου έχουν ήδη υπηρετήσει ως στρατιώτες στα μέρη αυτά, ήταν εύκολο για αυτούς να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα.
Η ανάγνωση του βιβλίου είναι καταθλιπτική όχι για τις λεπτομέρειες των φρικτών βιαιοτήτων. Αντιθέτως, οι εκδότες φρόντισαν να μη περιλάβουν περιστατικά εξαιρετικής βίας από σαδιστές, οι οποίοι μπορούν να βρεθούν σε οποιαδήποτε στρατιωτική μονάδα του Ισραήλ και ολόκληρου του κόσμου. Ήθελαν περισσότερο να ρίξουν φως στην γκρίζα ρουτίνα της κατοχής.
Υπάρχουν μαρτυρίες για νυκτερινές επιδρομές σε ήσυχα χωριά Παλαιστινίων ως ασκήσεις-εισβάλλοντας σε σπίτια όπου δεν υπήρχαν «ύποπτοι», τρομοκρατώντας παιδιά, γυναίκες και άνδρες, προκαλώντας πανικό στο χωριό-όλα αυτά για την «εκπαίδευση» των στρατιωτών. Υπάρχουν ιστορίες για τον εξευτελισμό περαστικών από τα μπλόκα(«καθάρισε την περιοχή και θα πάρεις τα κλειδιά σου πίσω»), περιστασιακή παρενόχληση(«Άρχισε να διαμαρτύρεται και τον κτύπησαν με την κάνη του όπλου στο πρόσωπο»). Κάθε μαρτυρία είναι πλήρως τεκμηριωμένη: ώρα, τόπος, μονάδα.
Κατά την κυκλοφορία του βιβλίου, κάποιες μαρτυρίες παρουσιάστηκαν σε φιλμ, με τους αυτόπτες μάρτυρες να μη διστάζουν να δείξουν τα πρόσωπά τους και να δίνουν το πλήρες όνομά τους. Δεν επρόκειτο για ασυνήθιστους ανθρώπους, φανατικούς ή ξεσαλωμένους. Ούτε κλαψιάρηδες του τύπου «πυροβολούμε και κλαίμε». Απλοί καθημερινοί νέοι άνθρωποι, που είχαν χρόνο να συνειδητοποιήσουν τις προσωπικές τους εμπειρίες.
Υπάρχουν που και που περιστασιακά δόσεις χιούμορ. Όπως η ιστορία ενός στρατιώτη που καθόταν για πολύ καιρό σε κάποιο μπλόκο μεταξύ δύο παλαιστινιακών χωριών, χωρίς να κατανοεί τον σκοπό ή την αξία της ασφάλειας. Μια μέρα, μία μπουλντόζα εμφανίστηκε από το πουθενά, διέλυσε τα συγκεκριμένα μπλόκα και έφυγε μαζί τους, χωρίς καμιά εξήγηση. «Μου έκλεψαν το μπλόκο» παραπονέθηκε ο στρατιώτης, έχοντας συνηθίσει την περιοχή.
Οι τίτλοι των μαρτυριών μιλούν από μόνοι τους: «Για να γίνει ησυχία στο χωριό», «Χρησιμοποιούσαμε γείτονες για να αφοπλίσουν επικίνδυνα εκρηκτικά», «Ο επικεφαλής της μονάδας μας διέταξε να πυροβολούμε τον οποιονδήποτε επιχειρούσε να μετακινήσει τα πτώματα», « Ο διοικητής των πεζοναυτών έβαλε την κάνη του όπλου στο στόμα του ανθρώπου», «Μας είπαν να πυροβολούμε οποιονδήποτε κινούνταν στο δρόμο», «Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε θέλεις, κανείς δεν θα ρωτήσει», «Πυροβόλα την συσκευή της τηλεόρασης έτσι για πλάκα», «Δεν ήξερα ότι υπήρχαν δρόμοι μόνο για Εβραίους» «Ένα είδος πλήρους αυθαιρεσίας», «Τα παιδιά των εποίκων στην Χεβρώνα κτυπούσαν την ηλικιωμένη», «Να συλληφθούν οι έποικοι; Ο στρατός δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο». Κλπ, κλπ. Απλά ρουτίνα.
Στόχος του βιβλίου δεν είναι να αποκαλύψει τις βιαιότητες και να παρουσιάσει τους στρατιώτες σαν τέρατα. Σκοπός είναι να παρουσιάσει μία κατάσταση: η εξουσία πάνω σε έναν άλλο λαό, με όλη αυτήν την αυθαιρεσία που αναγκαστικά περιέχει, ο εξευτελισμός του κατεχομένου, την διαφθορά του κατακτητή. Σύμφωνα με τους εκδότες, είναι σχεδόν αδύνατον για κάποιον ατομικά στρατιώτη να διαφοροποιηθεί. Είναι απλά ένα γρανάζι σε μια μηχανή που είναι απάνθρωπη από την ίδια της την φύση.
Ομάδες νέων παιδιών που απλά σιχάθηκαν δίνουν ζωή στη χώρα. Υπάρχουν ενδείξεις αφύπνισης που βρίσκει έκφραση στον καθημερινό αγώνα που δίνουν εκατοντάδες ομάδες που αφιερώνονται σε διαφορετικούς σκοπούς. Μόνο φαινομενικά διαφορετικούς-γιατί όλοι αυτοί οι αγώνες συνδέονται στην πραγματικότητα μεταξύ τους.
Ο αγώνας κατά της κατοχής, για τους πρόσφυγες που αναζητούν άσυλο σε αυτή τη χώρα, κατά της κατεδάφισης των σπιτιών των Βεδουίνων στο Νέγκεβ, κατά της εισβολής εποίκων στις αραβικές γειτονιές της ανατολικής Ιερουσαλήμ, για ίσα δικαιώματα των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, κατά των κοινωνικών αδικιών, για την προστασία του περιβάλλοντος, κατά της κυβερνητικής διαφθοράς, κατά της θρησκευτικής κυριαρχίας κλπ, κλπ. Έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τον αγώνα για ένα διαφορετικό Ισραήλ.
Νεαροί εθελοντές για κάθε έναν από τους αγώνες αυτούς-και όλους μαζί-χρειάζονται σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, υπό το φως του αυξανόμενου ρατσισμού σε ολόκληρο το Ισραήλ, ενός ανοικτού ρατσισμού, που δεν αισχύνεται, αντιθέτως είναι περήφανος για τον εαυτό του.
Το φαινόμενο από μόνο του δεν είναι καινούργιο. Αυτό που είναι καινούργιο είναι η απώλεια κάθε αίσθησης ντροπής. Οι ρατσιστές φωνάζουν το μήνυμα τους σε κάθε γωνιά του δρόμου και κερδίζουν το χειροκρότημα από πολιτικούς και ραβίνους.
Ξεκίνησε με μια σειρά από ρατσιστικά νομοσχέδια που είχαν στόχο να αμφισβητήσουν την νομιμότητα των Αράβων πολιτών. « Επιτροπές αποδοχής», «όρκοι πίστης» και πολλά άλλα. Ύστερα ήλθε το θρησκευτικό διάταγμα του αρχιραβίνου του Τσφαντ, που απαγορεύει στους Εβραίους να ενοικιάζουν διαμερίσματα σε Άραβες. Κάτι που προκάλεσε σοκ και αμηχανία. Έκτοτε όλα τα φράγματα έχουν σπάσει.
Μια συμμορία 14χρονων αγοριών έστησε παγίδα σε άραβες στο κέντρο της Ιερουσαλήμ, χρησιμοποιώντας ένα 14χρονο κορίτσι ως παγίδα και τους κτύπησε μέχρι αναισθησίας. Εκατοντάδες ραβίνοι σε ολόκληρη τη χώρα υπέγραψαν μανιφέστο που απαγορεύει την ενοικίαση διαμερισμάτων σε «ξένους»(εννοώντας τους άραβες που έχουν ζήσει στην χώρα για αιώνες). Στο Μπατ Γιαμ, μία πόλη κοντά στο Τελ Αβίβ, μία οργισμένη διαδήλωση ζητούσε τον εκτοπισμό όλων των Αράβων από την πόλη. Την επόμενη μέρα, μία διαδήλωση στην υποβαθμισμένη συνοικία Χατίκβα του Τελ Αβίβ ζητούσε την απέλαση των προσφύγων και των ξένων εργατών από την περιοχή.
Οι διαδηλώσεις στο Μπατ Γιαμ και την Χατίκβα είχαν φυσικά διαφορετικούς στόχους: η πρώτη ήταν κατά των Αράβων, η δεύτερη κατά των ξένων εργατών. Οι ίδιοι γνωστοί φασίστες παρουσιάστηκαν ωστόσο και μίλησαν και στις δύο, κρατώντας τα ίδια πλακάτ και φωνάζοντας τα ίδια συνθήματα. Το χειρότερο ήταν η αναφορά ότι οι Άραβες και οι ξένοι θέτουν σε κίνδυνο τις Εβραίες γυναίκες-οι Άραβες τις παντρεύονται και τις παίρνουν στα χωριά τους, οι ξένοι εργάτες φλερτάρουν μαζί τους. «Εβραίες Γυναίκες για τον Εβραϊκό Λαό» φώναζαν οι διαδηλωτές-λες και οι γυναίκες είναι περιουσία.
Η σχέση μεταξύ ρατσισμού και σεξ εξίταρε πάντοτε τους ερευνητές. Οι λευκοί ρατσιστές στις ΗΠΑ κυκλοφορούσαν τη φήμη ότι οι «νέγροι» έχουν μεγαλύτερα πέη. Μεταξύ των γερμανικών ναζιστικών εφημερίδων, η πιο σκανδαλώδης ήταν η Der Sturmer, μια πορνοφυλλάδα γεμάτη ιστορίες για αθώα ξανθά κορίτσια που παρασύρονταν από άσχημους φιλοχρήματους με μεγάλες μύτες Εβραίους. Ο εκδότης, Julius Streicher, καταδικάστηκε και απαγχονίστηκες στην Νυρεμβέργη.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι μια από τις ρίζες του ρατσισμού βρίσκεται στην αίσθηση της μη σεξουαλικής ικανοποίησης, την έλλειψη αυτοπεποίθησης των ανδρών που φοβούνται την σεξουαλική ανικανότητα και τον ανταγωνισμό-το ακριβώς αντίθετο από τον σούπερ μάτσο ρατσιστή άνδρα. Είναι αρκετό να κοιτάξεις τους ρατσιστές που διαδήλωναν για να βγάλεις συμπεράσματα.
Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ είχε πει ότι ο καθένας είναι ρατσιστής-η διαφορά είναι μεταξύ αυτών που το παραδέχονται στον εαυτό τους και επιχειρούν να το καταπολεμήσουν και αυτών που δεν το παραδέχονται.
Αυτό αναμφίβολα είναι αλήθεια. Έχω ένα απλό τεστ για τη δύναμη του ρατσισμού: οδηγείς και κάποιος σου κόβει τον δρόμο. Αν είναι μαύρος οδηγός, λες: «Παλιόμαυρε!». Αν είναι γυναίκα, φωνάζεις: «Τράβα Μωρή στην Κουζίνα!». Αν φορά κιπά(σ.σ. το καπελάκι των θρησκευόμενων Εβραίων), φωνάζεις: «Αναθεματισμένες Θρήσκε!». Αν ο οδηγός δεν έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, απλά φωνάζεις: «Μαλάκα! Ποιος σου έδωσε άδεια;»
Το μίσος προς τους ξένους, η αποφυγή του οποιουδήποτε δεν είναι σαν εμάς είναι-έτσι φαίνεται- βιολογικά χαρακτηριστικά, απομεινάρια από την εποχή του αρχαίου ανθρώπου, όταν κάθε ξένος ήταν απειλή για τις περιορισμένες πηγές της φυλής από τις οποίες εξαρτιόταν. Υπάρχει και σε πολλά άλλα ζωικά είδη. Δεν είναι κάτι να περηφανεύεσαι.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος και ακόμη περισσότερο η πολιτισμένη ανθρώπινη κοινωνία, έχει καθήκον να καταπολεμήσει αυτά τα χαρακτηριστικά-όχι μόνο γιατί είναι αποκρουστικά από μόνα τους, αλλά γιατί εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό του παγκοσμιοποιημένου κόσμου, στον οποίο η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων είναι επιτακτική. Μας γυρίζει πίσω στη λίθινη εποχή.
Η κατάσταση εδώ πέρα πάει προς την αντίθετη μεριά: η χώρα ενστερνίζεται τον ρατσιστικό δαίμονα. Μετά τα εκατομμύρια θύματα του ρατσισμού, φαίνεται ότι οι Εβραίοι είναι ευτυχείς ότι μπορούν να κάνουν σε άλλους ότι έκαναν αυτοί σε αυτούς.
Είναι αδύνατον να παραγνωρίσεις τον κεντρικό ρόλο που έπαιξαν οι ραβίνοι σε αυτό το συνονθύλευμα. Ηγούνται του ρεύματος και διακηρύσσουν ότι αυτό είναι το πνεύμα του Ιουδαϊσμού. Επικαλούνται τα ιερά κείμενα με λεπτομέρειες.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ιουδαϊσμός, όπως κάθε άλλη θρησκεία, συμπεριλαμβάνει ρατσιστικά και αντιρατσιστικά, ανθρωπιστικά και βαρβαρικά στοιχεία. Οι Σταυροφόροι, οι οποίοι κατάσφαξαν τους Εβραίους καθ’ οδόν προς τους Αγίους Τόπους και οι οποίοι έσφαξαν τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ-Μουσουλμάνους και Εβραίους μαζί- όταν κατέλαβαν την πόλη φώναζαν: «Είναι Θέλημα Θεού!». Μπορεί κανείς να βρει στην Αγία Γραφή εξαιρετικά αποσπάσματα που διδάσκουν την αγάπη, πλάι σε εντελώς διαφορετικά κεφάλαια. Στο Κοράνι επίσης υπάρχουν στίχοι γεμάτοι αγάπη για το ανθρώπινο είδος και εκκλήσεις προς την δικαιοσύνη και την ισότητα, καθώς και άλλοι γεμάτοι μίσος.
Στη Βίβλο επίσης. Οι ρατσιστές επικαλούνται τον Μαϊμωνίδη, ο οποίος ερμήνευσε δύο βιβλικές έννοιες ως εντολή να μην επιτρέπεται σε μη Εβραίους να κατοικούν στη χώρα. Ολόκληρο το βιβλίο του Γιουσούα είναι μια έκκληση προς γενοκτονία. Η Βίβλος προστάζει τους Ισραηλίτες να δολοφονήσουν ολόκληρη την φυλή του Αμαλέκ(«άνδρες, γυναίκες και μωρά) και ο προφήτης Σαμουήλ εκθρόνισε τον Σαούλ επειδή έδειξε έλεος για τη ζωή των φυλακισμένων Αμαλεκιτών.
Η Βίβλος είναι ωστόσο και ένα βιβλίο εξαιρετικής ανθρωπιάς. Ξεκινά με την περιγραφή της δημιουργίας του άνδρα και της γυναίκας, τονίζοντας ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα του Θεού και ως εκ τούτου ίσα. «Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ΄εικόνα του, κατ’ εικόνα του Θεού τον έπλασε, άνδρα και γυναίκα τους έπλασε κατ’ εικόνα του». Η Βίβλος κατ’ επανάληψη ζητά την μεταχείριση των «Γκερίμ»(ξένοι που ζούσαν ανάμεσα στους Ισραηλίτες) ως Ισραηλίτες, «διότι ήσασταν ξένοι στην γη της Αιγύπτου».
Όπως το έθεσε σε άρθρο που αναδημοσιεύθηκε με την ευκαιρία της επετείου των 20 χρόνων από τον θάνατό του, ο για χρόνια διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Χαάρετς Γκέρσομ Σόκεν: Ο Έσδρας όντως εξεδίωξε τις μη Εβραίες γυναίκες από την κοινότητα, αλλά πριν από αυτό, οι ξένες γυναίκες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξιστόρηση της Βίβλου.
Η Μπατσέβα ήταν σύζυγος ενός Χετταίου, πριν παντρευτεί τον βασιλιά Δαβίδ και γίνει η μητέρα του οίκου από τον οποίο θα προέλθει ο Μεσσίας(ή από τον οποίο, όπως πιστεύουν οι Χριστιανοί, ο Ιησούς, ο οποίος γεννήθηκε 2010 χρόνια πριν, προήλθε). Ο Δαβίδ ο ίδιος ήταν απόγονος της Ρουθ, μιας Μοαβίτισας. Ο βασιλιάς Αχάμπ, ο μεγαλύτερος των Ισραηλιτών βασιλέων, παντρεύτηκε μία γυναίκα από την Φοινίκη.
Όταν οι ρατσιστές μας παρουσιάζουν το χειρότερο πρόσωπο του Ιουδαϊσμού, αγνοώντας το πανανθρώπινο μήνυμα του, κάνουν τεράστια ζημιά στην θρησκεία εκατομμυρίων Εβραίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι πιο σπουδαίοι ραβίνοι έμειναν σιωπηλοί αυτή την εβδομάδα μπροστά στην ρατσιστική πυρκαγιά που φούντωσε από ραβίνους ή ψέλλισαν κάτι περί «ειρηνικών τρόπων»-αναφερόμενοι στον κανόνα που απαγορεύει την πρόκληση των «Γκοίμ»(σ.σ. αλλόθρησκοι στα εβραϊκά), γιατί ενδεχομένως να συμπεριφερθούν στους Εβραίους στις χώρες τους όπως οι Εβραίοι συμπεριφέρονται στις μειονότητες του δικού τους κράτους. Μέχρι σήμερα, κανείς Χριστιανός ιερέας δεν έχει ζητήσει από το ποίμνιό του να μην νοικιάζει σπίτι σε Εβραίους, αλλά θα μπορούσε να συμβεί.
Η σιωπή των «Σοφών της Τορά» είναι εκκωφαντική. Ακόμη μεγαλύτερη η σιωπή των πολιτικών ηγετών της χώρας: Ο κάτοχος νόμπελ ειρήνης Σιμόν Πέρες δεν διαμαρτυρήθηκε και ο Μπέντζαμιν Νετανιάου ικανοποιήθηκε με το να καλεί τους ρατσιστές «να μην πάρουν το νόμο στα χέρια τους». Ούτε μία λέξη κατά του ρατσισμού, ούτε μία λέξη για την ηθική και την δικαιοσύνη.
Όταν άκουσα τους πρώην στρατιώτες στην εκδήλωση της οργάνωσης «Σπάζοντας την Σιωπή», γέμισα ελπίδα. Αυτή η γενιά κατανοεί το καθήκον να επουλώσει το κράτος στο οποίο περνά τη ζωή της. όπως λέει και το τραγούδι του Χανουκά(σ.σ. εβραϊκή γιορτή που συμπίπτει κατά την περίοδο των Χριστουγέννων), το οποίο κατ΄επνάληψη έχει γίνει ο ύμνος των αντιρατσιστικών εκδηλώσεων: «ήλθαμε να διώξουμε το σκοτάδι!».


*Δημοσιεύτυηκε στην ιστοσελίδα της οργάνωσης "Γκους Σαλόμ(Μέτωπο Ειρήνης)" στις 25/12/2010.
http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1293276148/



Αποσπάσματα από το βιβλίο με τις μαρτυρίες Ισραηλινών στρατιωτών στο:
http://www.kibush.co.il/show_file.asp?num=43973