Του Daniel Blatman*Ο Ισραηλινός ρατσισμός, του οποίου ο φυσικός «χώρος» είναι το αποικιοκρατικό εγχείρημα στα κατεχόμενα εδάφη, έχει από καιρό κυριεύσει την ισραηλινή κοινωνία και έχει νομιμοποιηθεί σε μια σειρά από νόμους που ψηφίστηκαν πρόσφατα στην Κνεσέτ(ισραηλινή βουλή).
Έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε που ιδρύθηκε το κράτος απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική. Τον Μάρτιο του 1951, λίγα χρόνια αφότου το ρατσιστικό Εθνικό Κόμμα ανήλθε στην εξουσία, ο φυλετικός διαχωρισμός επικυρώθηκε με νόμο.
Όπως ήταν σύνηθες και σε άλλες χώρες που υιοθέτησαν ρατσιστικούς νόμους τον 20ο αιώνα και αυτοί στην Νότιο Αφρική συνοδεύονταν από δικαιολογίες «νομιμοποίησης».Ο Χίτλερ διακήρυξε μετά την καθιέρωση των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης το 1935 ότι θα δημιουργούσαν έναν κατάλληλο διαχωρισμό που θα βοηθούσε τους Εβραίους της Γερμανίας να ζήσουν παράλληλα στην γερμανική κοινωνία.
Οι ρατσιστικοί νόμοι στην Νότιο Αφρική καθιέρωσαν ότι άνθρωποι διαφορετικού χρώματος δεν μπορούν να υπάρξουν αν αναμειχθούν ο ένας με τον άλλο, μόνο χωριστά προστατεύονται είδη.
Το τσουνάμι ρατσιστικών νόμων που πέρασαν στην Κνεσέτ τους τελευταίους μήνες δικαιολογούνται επίσης με λογικά και άξια λόγου επιχειρήματα: το δικαίωμα των μικρών κοινοτήτων να διατηρούν τον χαρακτήρα τους(Νόμος περί Αποδοχής), το δικαίωμα του κράτους να προλαβαίνει την εχθρική χρησιμοποίηση κεφαλαίων που προορίζονται για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό(Νόμος Νάκμπα) και το δικαίωμα να στερούνται της υπηκοότητας άτομα που έχουν καταδικαστεί για κατασκοπεία ή προδοσία(Νόμος Περί Υπηκοότητας).
Πιστεύω ωστόσο όπως και σε άλλες ιστορικές περιστάσεις, ο στόχος των νομοθετημάτων αυτών είναι η σταδιακή δημιουργία ενός κράτους απαρτχάιντ εντός Ισραήλ και ο μελλοντικός διαχωρισμός σε φυλετική βάση μεταξύ Εβραίων και Μη-Εβραίων. Ένα κράτος απαρτχάιντ δεν δημιουργείται με το νεύμα του ματιού. Αυτό που συνέβη στην Γερμανία το 1935 ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς και μερικές φορές βίαιης διαμάχης, η οποία εξελισσόταν καθ'όλη τη διάρκεια στα μέσα του 19ου αιώνα, για τη θέση των Εβραίων στην σύγχρονη Γερμανία και Ευρώπη.
Όντως, η επιθυμία να απομονωθούν και να απομακρυνθούν οι Εβραίοι από την κοινωνία-νομικά και κοινωνικά-ήταν μέρος του πιστεύω των αντισημιτών στην Ευρώπη για δεκαετίες πριν ο Χίτλερ ανέλθει στην εξουσία.
Από αυτή την άποψη οι Ναζί, όπως και άλλα καθεστώτα που υιοθέτησαν τον φυλετικό διαχωρισμό(όπως η Ρουμανία, η Ουγγαρία, η Ιταλία και το καθεστώς του Βισύ στην Γαλλία το 1940), έκανα νόμο μία πραγματικότητα που ενθουσιωδώς είχε γίνει αποδεκτή από τον κόσμο.
Ασφαλώς, όταν πέρασαν τέτοιοι νόμοι, τα καθεστώτα που είχαν αναμειχθεί δεν στήριζαν ή φανταζόντουσαν ότι το τέλος του δρόμους, θα ήταν μία «τελική λύση» με τη συνταγή των ναζί. Όταν όμως οι σπόροι φυτρώσουν, κανείς δεν ξέρει πως θα είναι ο καρπός. Το ιστορικό υπόβαθρο του εν εξελίξει απαρτχάιντ κράτους στο Ισραήλ μπροστά στα μάτια μας θα πρέπει να αναζητηθεί στο १९६७.
Είναι μέρος μιας διαδικασίας που συνεχίζεται εδώ και 44 χρόνια। Αυτό που ξεκίνησε ως εξουσία πάνω σε έναν άλλο λαό μετεξελίχθηκε σταδιακά-ιδίως μετά τα τέλη του ’70-σε αποικιοκρατία που υιοθετεί το καθεστώς της καταπίεσης και διακρίσεων σε βάρος του παλαιστινιακού πληθυσμού। Κλέβει από το λαό αυτό τη γη του και τα βασικά του πολιτικά δικαιώματα και ενθαρρύνει μία μειονότητα(τους εποίκους) να αναπτύσσουν μία στυγνή, βίαιη αντιμετώπιση απέναντι στους άραβες των κατεχομένων εδαφών। Αυτή ήταν ακριβώς η πραγματικότητα, μετά από πολλά χρόνια που οδήγησε στην ίδρυση του κράτους απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική। Στο βιβλίο της «Οι Ρίζες του Ολοκληρωτισμού», η Χάνα Άρεντ περιγράφει μια αιχμηρή εικόνα της διαδικασίας ανάπτυξης της κοινωνίας του φυλετικού διαχωρισμού στη Νότιο Αφρική, από την εποχή της αποικιοκρατικής εγκατάστασης των Ολλανδών Μπόερ. Η έννοια της φυλετικής υπεροχής-η καθυπόταξη του μαύρου πληθυσμού- ήταν ο μόνος τρόπος οι «λευκοί» να προσαρμοστούν σε μια ζωή ανάμεσα στη φυλή αυτή. Η καλλιέργεια αισθημάτων φυλετικής υπεροχής, στα οποία προστέθηκαν και το πιστεύω της πολιτισμικής υπεροχής και η δικαιολογία της οικονομικής εκμετάλλευσης-ήταν αυτά που στην επί δεκαετίες διαδικασία, δημιούργησαν την ανάγκη να αποτυπωθεί η κατάσταση σε ανάλογη νομοθεσία. Η απονιμοποίηση λοιπόν των μαύρων, που άρχισε την εποχή της αποικιοκρατίας και η οποία δεν τους θεωρούσε τίποτα περισσότερο από ζώα που εργάζονταν, οδήγησε στην δημιουργία του φυλετικού διαχωρισμού 60 χρόνια πριν στη Νότιο Αφρική, η οποία για δεκαετίες άφησε δεκάδες εκατομμύρια μαύρων στην κατάσταση σκληρής φτώχειας, εκμετάλλευσης και ατροφίας
Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς την κατάσταση αυτή να αναπτύσσεται και σε σχέση με τους άραβες, ανάμεσα σε ευρείς κύκλους των εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη και τους υποστηρικτές του εντός της Πράσινης Γραμμής. Υπάρχει και σημαντικός αριθμός υποστηρικτών στην Κνέσετ, ακόμη και όταν δεν παραδέχονται ότι είναι έτσι. Ο ισραηλινός ρατσισμός του οποίου ο φυσικός «χώρος» είναι το αποικιοκρατικό εγχείρημα στα κατεχόμενα εδάφη, έχει προ πολλού διαχυθεί στην ισραηλινή κοινωνία και έχει νομιμοποιηθεί σε μία σειρά από νόμους που πέρασαν στην Κνεσέτ.
Μόνο άτομα που αρνούνται να δουν το ευρύτερο ιστορικό περιεχόμενο μιας τέτοιας διαδικασίας είναι ικανά να πιστέψουν ότι είναι δυνατόν να σταματήσει η δημιουργία ενός Ισραηλινού κράτους απαρτχάιντ χωρίς να απελευθερωθείς από την αποικιοκρατική λαβή των κατεχομένων εδαφών.
*Ο καθηγητής Μπλάντμαν είναι ερευνητής του Ολοκαυτώματος και επικεφαλής του Ινστιτούτου Σύγχρονου Ιουδαϊσμού στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ
Tο άρθρο του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς": http://www.haaretz.com/misc/writers/daniel-blatman-1.353994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου