Ενδιαφέρον άρθρο του βετεράνου Ισραηλινού ειρηνιστή Ούρι Αβνέρι για τον αυξανόμενο ρατσισμό στην ισραηλινή κοινωνία, κύριος εκφραστής του οποίου είναι ο ακροδεξιός Υπουργός Εξωτερικών Αβιγκντόρ Λίμπερμαν.
Του Ούρι Αβνέρι*
Είναι εύκολο να οδηγηθείς στην απελπισία μπροστά το ορμητικό κύμα του ρατσισμού που μας τυλίγει. Το φάρμακο για αυτή την απελπισία: ο αυξανόμενος αριθμός νέων ανθρώπων, αγόρια και κορίτσια της νέας γενιάς Ισραηλινών, που στρατεύονται στην μάχη κατά του ρατσισμού και της κατοχής.
Αυτή την εβδομάδα, μερικές εκατοντάδες από αυτούς συγκεντρώθηκαν σε αίθουσα του Τελ Αβίβ(η οποία τι ειρωνεία ανήκει στην Σιωνιστική Ομοσπονδία της Αμερικής) για να εγκαινιάσουν την κυκλοφορία ενός βιβλίου από την οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή».
Στην αίθουσα βρισκόντουσαν ορισμένοι βετεράνοι του στρατοπέδου της ειρήνης, αλλά η μεγάλη πλειονότητα ήταν νεαροί στην ηλικία των είκοσι, αγόρια και κορίτσια, που είχα ολοκληρώσει την στρατιωτική τους θητεία.
«Η Κατοχή των Παλαιστινιακών Εδαφών» είναι ένα βιβλίο 344 σελίδων, το οποίο περιλαμβάνει περί τις 200 μαρτυρίες στρατιωτών από την καθημερινότητά τους μέρα και νύχτα στην διάρκεια της κατοχής. Οι στρατιώτες καταθέτουν τις μαρτυρίες τους και η οργάνωση, η οποία αποτελείται από πρώην στρατιώτες, επιβεβαίωσαν, σύγκριναν και παρενέβησαν. Στο τέλος, 183 από 700 περίπου μαρτυρίες επιλέχθηκαν για δημοσίευση.
Ούτε μια από τις μαρτυρίες αυτές δεν διαψεύστηκε από τον εκπρόσωπο του στρατού, ο οποίος συνήθως βιάζεται να αντικρούσει μαρτυρίες για το τι συμβαίνει στα κατεχόμενα. Επειδή οι εκδότες του βιβλίου έχουν ήδη υπηρετήσει ως στρατιώτες στα μέρη αυτά, ήταν εύκολο για αυτούς να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα.
Η ανάγνωση του βιβλίου είναι καταθλιπτική όχι για τις λεπτομέρειες των φρικτών βιαιοτήτων. Αντιθέτως, οι εκδότες φρόντισαν να μη περιλάβουν περιστατικά εξαιρετικής βίας από σαδιστές, οι οποίοι μπορούν να βρεθούν σε οποιαδήποτε στρατιωτική μονάδα του Ισραήλ και ολόκληρου του κόσμου. Ήθελαν περισσότερο να ρίξουν φως στην γκρίζα ρουτίνα της κατοχής.
Υπάρχουν μαρτυρίες για νυκτερινές επιδρομές σε ήσυχα χωριά Παλαιστινίων ως ασκήσεις-εισβάλλοντας σε σπίτια όπου δεν υπήρχαν «ύποπτοι», τρομοκρατώντας παιδιά, γυναίκες και άνδρες, προκαλώντας πανικό στο χωριό-όλα αυτά για την «εκπαίδευση» των στρατιωτών. Υπάρχουν ιστορίες για τον εξευτελισμό περαστικών από τα μπλόκα(«καθάρισε την περιοχή και θα πάρεις τα κλειδιά σου πίσω»), περιστασιακή παρενόχληση(«Άρχισε να διαμαρτύρεται και τον κτύπησαν με την κάνη του όπλου στο πρόσωπο»). Κάθε μαρτυρία είναι πλήρως τεκμηριωμένη: ώρα, τόπος, μονάδα.
Κατά την κυκλοφορία του βιβλίου, κάποιες μαρτυρίες παρουσιάστηκαν σε φιλμ, με τους αυτόπτες μάρτυρες να μη διστάζουν να δείξουν τα πρόσωπά τους και να δίνουν το πλήρες όνομά τους. Δεν επρόκειτο για ασυνήθιστους ανθρώπους, φανατικούς ή ξεσαλωμένους. Ούτε κλαψιάρηδες του τύπου «πυροβολούμε και κλαίμε». Απλοί καθημερινοί νέοι άνθρωποι, που είχαν χρόνο να συνειδητοποιήσουν τις προσωπικές τους εμπειρίες.
Υπάρχουν που και που περιστασιακά δόσεις χιούμορ. Όπως η ιστορία ενός στρατιώτη που καθόταν για πολύ καιρό σε κάποιο μπλόκο μεταξύ δύο παλαιστινιακών χωριών, χωρίς να κατανοεί τον σκοπό ή την αξία της ασφάλειας. Μια μέρα, μία μπουλντόζα εμφανίστηκε από το πουθενά, διέλυσε τα συγκεκριμένα μπλόκα και έφυγε μαζί τους, χωρίς καμιά εξήγηση. «Μου έκλεψαν το μπλόκο» παραπονέθηκε ο στρατιώτης, έχοντας συνηθίσει την περιοχή.
Οι τίτλοι των μαρτυριών μιλούν από μόνοι τους: «Για να γίνει ησυχία στο χωριό», «Χρησιμοποιούσαμε γείτονες για να αφοπλίσουν επικίνδυνα εκρηκτικά», «Ο επικεφαλής της μονάδας μας διέταξε να πυροβολούμε τον οποιονδήποτε επιχειρούσε να μετακινήσει τα πτώματα», « Ο διοικητής των πεζοναυτών έβαλε την κάνη του όπλου στο στόμα του ανθρώπου», «Μας είπαν να πυροβολούμε οποιονδήποτε κινούνταν στο δρόμο», «Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε θέλεις, κανείς δεν θα ρωτήσει», «Πυροβόλα την συσκευή της τηλεόρασης έτσι για πλάκα», «Δεν ήξερα ότι υπήρχαν δρόμοι μόνο για Εβραίους» «Ένα είδος πλήρους αυθαιρεσίας», «Τα παιδιά των εποίκων στην Χεβρώνα κτυπούσαν την ηλικιωμένη», «Να συλληφθούν οι έποικοι; Ο στρατός δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο». Κλπ, κλπ. Απλά ρουτίνα.
Στόχος του βιβλίου δεν είναι να αποκαλύψει τις βιαιότητες και να παρουσιάσει τους στρατιώτες σαν τέρατα. Σκοπός είναι να παρουσιάσει μία κατάσταση: η εξουσία πάνω σε έναν άλλο λαό, με όλη αυτήν την αυθαιρεσία που αναγκαστικά περιέχει, ο εξευτελισμός του κατεχομένου, την διαφθορά του κατακτητή. Σύμφωνα με τους εκδότες, είναι σχεδόν αδύνατον για κάποιον ατομικά στρατιώτη να διαφοροποιηθεί. Είναι απλά ένα γρανάζι σε μια μηχανή που είναι απάνθρωπη από την ίδια της την φύση.
Ομάδες νέων παιδιών που απλά σιχάθηκαν δίνουν ζωή στη χώρα. Υπάρχουν ενδείξεις αφύπνισης που βρίσκει έκφραση στον καθημερινό αγώνα που δίνουν εκατοντάδες ομάδες που αφιερώνονται σε διαφορετικούς σκοπούς. Μόνο φαινομενικά διαφορετικούς-γιατί όλοι αυτοί οι αγώνες συνδέονται στην πραγματικότητα μεταξύ τους.
Ο αγώνας κατά της κατοχής, για τους πρόσφυγες που αναζητούν άσυλο σε αυτή τη χώρα, κατά της κατεδάφισης των σπιτιών των Βεδουίνων στο Νέγκεβ, κατά της εισβολής εποίκων στις αραβικές γειτονιές της ανατολικής Ιερουσαλήμ, για ίσα δικαιώματα των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, κατά των κοινωνικών αδικιών, για την προστασία του περιβάλλοντος, κατά της κυβερνητικής διαφθοράς, κατά της θρησκευτικής κυριαρχίας κλπ, κλπ. Έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τον αγώνα για ένα διαφορετικό Ισραήλ.
Νεαροί εθελοντές για κάθε έναν από τους αγώνες αυτούς-και όλους μαζί-χρειάζονται σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, υπό το φως του αυξανόμενου ρατσισμού σε ολόκληρο το Ισραήλ, ενός ανοικτού ρατσισμού, που δεν αισχύνεται, αντιθέτως είναι περήφανος για τον εαυτό του.
Το φαινόμενο από μόνο του δεν είναι καινούργιο. Αυτό που είναι καινούργιο είναι η απώλεια κάθε αίσθησης ντροπής. Οι ρατσιστές φωνάζουν το μήνυμα τους σε κάθε γωνιά του δρόμου και κερδίζουν το χειροκρότημα από πολιτικούς και ραβίνους.
Ξεκίνησε με μια σειρά από ρατσιστικά νομοσχέδια που είχαν στόχο να αμφισβητήσουν την νομιμότητα των Αράβων πολιτών. « Επιτροπές αποδοχής», «όρκοι πίστης» και πολλά άλλα. Ύστερα ήλθε το θρησκευτικό διάταγμα του αρχιραβίνου του Τσφαντ, που απαγορεύει στους Εβραίους να ενοικιάζουν διαμερίσματα σε Άραβες. Κάτι που προκάλεσε σοκ και αμηχανία. Έκτοτε όλα τα φράγματα έχουν σπάσει.
Μια συμμορία 14χρονων αγοριών έστησε παγίδα σε άραβες στο κέντρο της Ιερουσαλήμ, χρησιμοποιώντας ένα 14χρονο κορίτσι ως παγίδα και τους κτύπησε μέχρι αναισθησίας. Εκατοντάδες ραβίνοι σε ολόκληρη τη χώρα υπέγραψαν μανιφέστο που απαγορεύει την ενοικίαση διαμερισμάτων σε «ξένους»(εννοώντας τους άραβες που έχουν ζήσει στην χώρα για αιώνες). Στο Μπατ Γιαμ, μία πόλη κοντά στο Τελ Αβίβ, μία οργισμένη διαδήλωση ζητούσε τον εκτοπισμό όλων των Αράβων από την πόλη. Την επόμενη μέρα, μία διαδήλωση στην υποβαθμισμένη συνοικία Χατίκβα του Τελ Αβίβ ζητούσε την απέλαση των προσφύγων και των ξένων εργατών από την περιοχή.
Οι διαδηλώσεις στο Μπατ Γιαμ και την Χατίκβα είχαν φυσικά διαφορετικούς στόχους: η πρώτη ήταν κατά των Αράβων, η δεύτερη κατά των ξένων εργατών. Οι ίδιοι γνωστοί φασίστες παρουσιάστηκαν ωστόσο και μίλησαν και στις δύο, κρατώντας τα ίδια πλακάτ και φωνάζοντας τα ίδια συνθήματα. Το χειρότερο ήταν η αναφορά ότι οι Άραβες και οι ξένοι θέτουν σε κίνδυνο τις Εβραίες γυναίκες-οι Άραβες τις παντρεύονται και τις παίρνουν στα χωριά τους, οι ξένοι εργάτες φλερτάρουν μαζί τους. «Εβραίες Γυναίκες για τον Εβραϊκό Λαό» φώναζαν οι διαδηλωτές-λες και οι γυναίκες είναι περιουσία.
Η σχέση μεταξύ ρατσισμού και σεξ εξίταρε πάντοτε τους ερευνητές. Οι λευκοί ρατσιστές στις ΗΠΑ κυκλοφορούσαν τη φήμη ότι οι «νέγροι» έχουν μεγαλύτερα πέη. Μεταξύ των γερμανικών ναζιστικών εφημερίδων, η πιο σκανδαλώδης ήταν η Der Sturmer, μια πορνοφυλλάδα γεμάτη ιστορίες για αθώα ξανθά κορίτσια που παρασύρονταν από άσχημους φιλοχρήματους με μεγάλες μύτες Εβραίους. Ο εκδότης, Julius Streicher, καταδικάστηκε και απαγχονίστηκες στην Νυρεμβέργη.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι μια από τις ρίζες του ρατσισμού βρίσκεται στην αίσθηση της μη σεξουαλικής ικανοποίησης, την έλλειψη αυτοπεποίθησης των ανδρών που φοβούνται την σεξουαλική ανικανότητα και τον ανταγωνισμό-το ακριβώς αντίθετο από τον σούπερ μάτσο ρατσιστή άνδρα. Είναι αρκετό να κοιτάξεις τους ρατσιστές που διαδήλωναν για να βγάλεις συμπεράσματα.
Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ είχε πει ότι ο καθένας είναι ρατσιστής-η διαφορά είναι μεταξύ αυτών που το παραδέχονται στον εαυτό τους και επιχειρούν να το καταπολεμήσουν και αυτών που δεν το παραδέχονται.
Αυτό αναμφίβολα είναι αλήθεια. Έχω ένα απλό τεστ για τη δύναμη του ρατσισμού: οδηγείς και κάποιος σου κόβει τον δρόμο. Αν είναι μαύρος οδηγός, λες: «Παλιόμαυρε!». Αν είναι γυναίκα, φωνάζεις: «Τράβα Μωρή στην Κουζίνα!». Αν φορά κιπά(σ.σ. το καπελάκι των θρησκευόμενων Εβραίων), φωνάζεις: «Αναθεματισμένες Θρήσκε!». Αν ο οδηγός δεν έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, απλά φωνάζεις: «Μαλάκα! Ποιος σου έδωσε άδεια;»
Το μίσος προς τους ξένους, η αποφυγή του οποιουδήποτε δεν είναι σαν εμάς είναι-έτσι φαίνεται- βιολογικά χαρακτηριστικά, απομεινάρια από την εποχή του αρχαίου ανθρώπου, όταν κάθε ξένος ήταν απειλή για τις περιορισμένες πηγές της φυλής από τις οποίες εξαρτιόταν. Υπάρχει και σε πολλά άλλα ζωικά είδη. Δεν είναι κάτι να περηφανεύεσαι.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος και ακόμη περισσότερο η πολιτισμένη ανθρώπινη κοινωνία, έχει καθήκον να καταπολεμήσει αυτά τα χαρακτηριστικά-όχι μόνο γιατί είναι αποκρουστικά από μόνα τους, αλλά γιατί εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό του παγκοσμιοποιημένου κόσμου, στον οποίο η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων είναι επιτακτική. Μας γυρίζει πίσω στη λίθινη εποχή.
Η κατάσταση εδώ πέρα πάει προς την αντίθετη μεριά: η χώρα ενστερνίζεται τον ρατσιστικό δαίμονα. Μετά τα εκατομμύρια θύματα του ρατσισμού, φαίνεται ότι οι Εβραίοι είναι ευτυχείς ότι μπορούν να κάνουν σε άλλους ότι έκαναν αυτοί σε αυτούς.
Είναι αδύνατον να παραγνωρίσεις τον κεντρικό ρόλο που έπαιξαν οι ραβίνοι σε αυτό το συνονθύλευμα. Ηγούνται του ρεύματος και διακηρύσσουν ότι αυτό είναι το πνεύμα του Ιουδαϊσμού. Επικαλούνται τα ιερά κείμενα με λεπτομέρειες.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ιουδαϊσμός, όπως κάθε άλλη θρησκεία, συμπεριλαμβάνει ρατσιστικά και αντιρατσιστικά, ανθρωπιστικά και βαρβαρικά στοιχεία. Οι Σταυροφόροι, οι οποίοι κατάσφαξαν τους Εβραίους καθ’ οδόν προς τους Αγίους Τόπους και οι οποίοι έσφαξαν τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ-Μουσουλμάνους και Εβραίους μαζί- όταν κατέλαβαν την πόλη φώναζαν: «Είναι Θέλημα Θεού!». Μπορεί κανείς να βρει στην Αγία Γραφή εξαιρετικά αποσπάσματα που διδάσκουν την αγάπη, πλάι σε εντελώς διαφορετικά κεφάλαια. Στο Κοράνι επίσης υπάρχουν στίχοι γεμάτοι αγάπη για το ανθρώπινο είδος και εκκλήσεις προς την δικαιοσύνη και την ισότητα, καθώς και άλλοι γεμάτοι μίσος.
Στη Βίβλο επίσης. Οι ρατσιστές επικαλούνται τον Μαϊμωνίδη, ο οποίος ερμήνευσε δύο βιβλικές έννοιες ως εντολή να μην επιτρέπεται σε μη Εβραίους να κατοικούν στη χώρα. Ολόκληρο το βιβλίο του Γιουσούα είναι μια έκκληση προς γενοκτονία. Η Βίβλος προστάζει τους Ισραηλίτες να δολοφονήσουν ολόκληρη την φυλή του Αμαλέκ(«άνδρες, γυναίκες και μωρά) και ο προφήτης Σαμουήλ εκθρόνισε τον Σαούλ επειδή έδειξε έλεος για τη ζωή των φυλακισμένων Αμαλεκιτών.
Η Βίβλος είναι ωστόσο και ένα βιβλίο εξαιρετικής ανθρωπιάς. Ξεκινά με την περιγραφή της δημιουργίας του άνδρα και της γυναίκας, τονίζοντας ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα του Θεού και ως εκ τούτου ίσα. «Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ΄εικόνα του, κατ’ εικόνα του Θεού τον έπλασε, άνδρα και γυναίκα τους έπλασε κατ’ εικόνα του». Η Βίβλος κατ’ επανάληψη ζητά την μεταχείριση των «Γκερίμ»(ξένοι που ζούσαν ανάμεσα στους Ισραηλίτες) ως Ισραηλίτες, «διότι ήσασταν ξένοι στην γη της Αιγύπτου».
Όπως το έθεσε σε άρθρο που αναδημοσιεύθηκε με την ευκαιρία της επετείου των 20 χρόνων από τον θάνατό του, ο για χρόνια διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Χαάρετς Γκέρσομ Σόκεν: Ο Έσδρας όντως εξεδίωξε τις μη Εβραίες γυναίκες από την κοινότητα, αλλά πριν από αυτό, οι ξένες γυναίκες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξιστόρηση της Βίβλου.
Η Μπατσέβα ήταν σύζυγος ενός Χετταίου, πριν παντρευτεί τον βασιλιά Δαβίδ και γίνει η μητέρα του οίκου από τον οποίο θα προέλθει ο Μεσσίας(ή από τον οποίο, όπως πιστεύουν οι Χριστιανοί, ο Ιησούς, ο οποίος γεννήθηκε 2010 χρόνια πριν, προήλθε). Ο Δαβίδ ο ίδιος ήταν απόγονος της Ρουθ, μιας Μοαβίτισας. Ο βασιλιάς Αχάμπ, ο μεγαλύτερος των Ισραηλιτών βασιλέων, παντρεύτηκε μία γυναίκα από την Φοινίκη.
Όταν οι ρατσιστές μας παρουσιάζουν το χειρότερο πρόσωπο του Ιουδαϊσμού, αγνοώντας το πανανθρώπινο μήνυμα του, κάνουν τεράστια ζημιά στην θρησκεία εκατομμυρίων Εβραίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι πιο σπουδαίοι ραβίνοι έμειναν σιωπηλοί αυτή την εβδομάδα μπροστά στην ρατσιστική πυρκαγιά που φούντωσε από ραβίνους ή ψέλλισαν κάτι περί «ειρηνικών τρόπων»-αναφερόμενοι στον κανόνα που απαγορεύει την πρόκληση των «Γκοίμ»(σ.σ. αλλόθρησκοι στα εβραϊκά), γιατί ενδεχομένως να συμπεριφερθούν στους Εβραίους στις χώρες τους όπως οι Εβραίοι συμπεριφέρονται στις μειονότητες του δικού τους κράτους. Μέχρι σήμερα, κανείς Χριστιανός ιερέας δεν έχει ζητήσει από το ποίμνιό του να μην νοικιάζει σπίτι σε Εβραίους, αλλά θα μπορούσε να συμβεί.
Η σιωπή των «Σοφών της Τορά» είναι εκκωφαντική. Ακόμη μεγαλύτερη η σιωπή των πολιτικών ηγετών της χώρας: Ο κάτοχος νόμπελ ειρήνης Σιμόν Πέρες δεν διαμαρτυρήθηκε και ο Μπέντζαμιν Νετανιάου ικανοποιήθηκε με το να καλεί τους ρατσιστές «να μην πάρουν το νόμο στα χέρια τους». Ούτε μία λέξη κατά του ρατσισμού, ούτε μία λέξη για την ηθική και την δικαιοσύνη.
Όταν άκουσα τους πρώην στρατιώτες στην εκδήλωση της οργάνωσης «Σπάζοντας την Σιωπή», γέμισα ελπίδα. Αυτή η γενιά κατανοεί το καθήκον να επουλώσει το κράτος στο οποίο περνά τη ζωή της. όπως λέει και το τραγούδι του Χανουκά(σ.σ. εβραϊκή γιορτή που συμπίπτει κατά την περίοδο των Χριστουγέννων), το οποίο κατ΄επνάληψη έχει γίνει ο ύμνος των αντιρατσιστικών εκδηλώσεων: «ήλθαμε να διώξουμε το σκοτάδι!».
*Δημοσιεύτυηκε στην ιστοσελίδα της οργάνωσης "Γκους Σαλόμ(Μέτωπο Ειρήνης)" στις 25/12/2010.
http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1293276148/
Αποσπάσματα από το βιβλίο με τις μαρτυρίες Ισραηλινών στρατιωτών στο:
http://www.kibush.co.il/show_file.asp?num=43973
Του Ούρι Αβνέρι*
Είναι εύκολο να οδηγηθείς στην απελπισία μπροστά το ορμητικό κύμα του ρατσισμού που μας τυλίγει. Το φάρμακο για αυτή την απελπισία: ο αυξανόμενος αριθμός νέων ανθρώπων, αγόρια και κορίτσια της νέας γενιάς Ισραηλινών, που στρατεύονται στην μάχη κατά του ρατσισμού και της κατοχής.
Αυτή την εβδομάδα, μερικές εκατοντάδες από αυτούς συγκεντρώθηκαν σε αίθουσα του Τελ Αβίβ(η οποία τι ειρωνεία ανήκει στην Σιωνιστική Ομοσπονδία της Αμερικής) για να εγκαινιάσουν την κυκλοφορία ενός βιβλίου από την οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή».
Στην αίθουσα βρισκόντουσαν ορισμένοι βετεράνοι του στρατοπέδου της ειρήνης, αλλά η μεγάλη πλειονότητα ήταν νεαροί στην ηλικία των είκοσι, αγόρια και κορίτσια, που είχα ολοκληρώσει την στρατιωτική τους θητεία.
«Η Κατοχή των Παλαιστινιακών Εδαφών» είναι ένα βιβλίο 344 σελίδων, το οποίο περιλαμβάνει περί τις 200 μαρτυρίες στρατιωτών από την καθημερινότητά τους μέρα και νύχτα στην διάρκεια της κατοχής. Οι στρατιώτες καταθέτουν τις μαρτυρίες τους και η οργάνωση, η οποία αποτελείται από πρώην στρατιώτες, επιβεβαίωσαν, σύγκριναν και παρενέβησαν. Στο τέλος, 183 από 700 περίπου μαρτυρίες επιλέχθηκαν για δημοσίευση.
Ούτε μια από τις μαρτυρίες αυτές δεν διαψεύστηκε από τον εκπρόσωπο του στρατού, ο οποίος συνήθως βιάζεται να αντικρούσει μαρτυρίες για το τι συμβαίνει στα κατεχόμενα. Επειδή οι εκδότες του βιβλίου έχουν ήδη υπηρετήσει ως στρατιώτες στα μέρη αυτά, ήταν εύκολο για αυτούς να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα.
Η ανάγνωση του βιβλίου είναι καταθλιπτική όχι για τις λεπτομέρειες των φρικτών βιαιοτήτων. Αντιθέτως, οι εκδότες φρόντισαν να μη περιλάβουν περιστατικά εξαιρετικής βίας από σαδιστές, οι οποίοι μπορούν να βρεθούν σε οποιαδήποτε στρατιωτική μονάδα του Ισραήλ και ολόκληρου του κόσμου. Ήθελαν περισσότερο να ρίξουν φως στην γκρίζα ρουτίνα της κατοχής.
Υπάρχουν μαρτυρίες για νυκτερινές επιδρομές σε ήσυχα χωριά Παλαιστινίων ως ασκήσεις-εισβάλλοντας σε σπίτια όπου δεν υπήρχαν «ύποπτοι», τρομοκρατώντας παιδιά, γυναίκες και άνδρες, προκαλώντας πανικό στο χωριό-όλα αυτά για την «εκπαίδευση» των στρατιωτών. Υπάρχουν ιστορίες για τον εξευτελισμό περαστικών από τα μπλόκα(«καθάρισε την περιοχή και θα πάρεις τα κλειδιά σου πίσω»), περιστασιακή παρενόχληση(«Άρχισε να διαμαρτύρεται και τον κτύπησαν με την κάνη του όπλου στο πρόσωπο»). Κάθε μαρτυρία είναι πλήρως τεκμηριωμένη: ώρα, τόπος, μονάδα.
Κατά την κυκλοφορία του βιβλίου, κάποιες μαρτυρίες παρουσιάστηκαν σε φιλμ, με τους αυτόπτες μάρτυρες να μη διστάζουν να δείξουν τα πρόσωπά τους και να δίνουν το πλήρες όνομά τους. Δεν επρόκειτο για ασυνήθιστους ανθρώπους, φανατικούς ή ξεσαλωμένους. Ούτε κλαψιάρηδες του τύπου «πυροβολούμε και κλαίμε». Απλοί καθημερινοί νέοι άνθρωποι, που είχαν χρόνο να συνειδητοποιήσουν τις προσωπικές τους εμπειρίες.
Υπάρχουν που και που περιστασιακά δόσεις χιούμορ. Όπως η ιστορία ενός στρατιώτη που καθόταν για πολύ καιρό σε κάποιο μπλόκο μεταξύ δύο παλαιστινιακών χωριών, χωρίς να κατανοεί τον σκοπό ή την αξία της ασφάλειας. Μια μέρα, μία μπουλντόζα εμφανίστηκε από το πουθενά, διέλυσε τα συγκεκριμένα μπλόκα και έφυγε μαζί τους, χωρίς καμιά εξήγηση. «Μου έκλεψαν το μπλόκο» παραπονέθηκε ο στρατιώτης, έχοντας συνηθίσει την περιοχή.
Οι τίτλοι των μαρτυριών μιλούν από μόνοι τους: «Για να γίνει ησυχία στο χωριό», «Χρησιμοποιούσαμε γείτονες για να αφοπλίσουν επικίνδυνα εκρηκτικά», «Ο επικεφαλής της μονάδας μας διέταξε να πυροβολούμε τον οποιονδήποτε επιχειρούσε να μετακινήσει τα πτώματα», « Ο διοικητής των πεζοναυτών έβαλε την κάνη του όπλου στο στόμα του ανθρώπου», «Μας είπαν να πυροβολούμε οποιονδήποτε κινούνταν στο δρόμο», «Μπορείς να κάνεις οτιδήποτε θέλεις, κανείς δεν θα ρωτήσει», «Πυροβόλα την συσκευή της τηλεόρασης έτσι για πλάκα», «Δεν ήξερα ότι υπήρχαν δρόμοι μόνο για Εβραίους» «Ένα είδος πλήρους αυθαιρεσίας», «Τα παιδιά των εποίκων στην Χεβρώνα κτυπούσαν την ηλικιωμένη», «Να συλληφθούν οι έποικοι; Ο στρατός δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο». Κλπ, κλπ. Απλά ρουτίνα.
Στόχος του βιβλίου δεν είναι να αποκαλύψει τις βιαιότητες και να παρουσιάσει τους στρατιώτες σαν τέρατα. Σκοπός είναι να παρουσιάσει μία κατάσταση: η εξουσία πάνω σε έναν άλλο λαό, με όλη αυτήν την αυθαιρεσία που αναγκαστικά περιέχει, ο εξευτελισμός του κατεχομένου, την διαφθορά του κατακτητή. Σύμφωνα με τους εκδότες, είναι σχεδόν αδύνατον για κάποιον ατομικά στρατιώτη να διαφοροποιηθεί. Είναι απλά ένα γρανάζι σε μια μηχανή που είναι απάνθρωπη από την ίδια της την φύση.
Ομάδες νέων παιδιών που απλά σιχάθηκαν δίνουν ζωή στη χώρα. Υπάρχουν ενδείξεις αφύπνισης που βρίσκει έκφραση στον καθημερινό αγώνα που δίνουν εκατοντάδες ομάδες που αφιερώνονται σε διαφορετικούς σκοπούς. Μόνο φαινομενικά διαφορετικούς-γιατί όλοι αυτοί οι αγώνες συνδέονται στην πραγματικότητα μεταξύ τους.
Ο αγώνας κατά της κατοχής, για τους πρόσφυγες που αναζητούν άσυλο σε αυτή τη χώρα, κατά της κατεδάφισης των σπιτιών των Βεδουίνων στο Νέγκεβ, κατά της εισβολής εποίκων στις αραβικές γειτονιές της ανατολικής Ιερουσαλήμ, για ίσα δικαιώματα των Αράβων πολιτών του Ισραήλ, κατά των κοινωνικών αδικιών, για την προστασία του περιβάλλοντος, κατά της κυβερνητικής διαφθοράς, κατά της θρησκευτικής κυριαρχίας κλπ, κλπ. Έχουν ένα κοινό παρανομαστή: τον αγώνα για ένα διαφορετικό Ισραήλ.
Νεαροί εθελοντές για κάθε έναν από τους αγώνες αυτούς-και όλους μαζί-χρειάζονται σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, υπό το φως του αυξανόμενου ρατσισμού σε ολόκληρο το Ισραήλ, ενός ανοικτού ρατσισμού, που δεν αισχύνεται, αντιθέτως είναι περήφανος για τον εαυτό του.
Το φαινόμενο από μόνο του δεν είναι καινούργιο. Αυτό που είναι καινούργιο είναι η απώλεια κάθε αίσθησης ντροπής. Οι ρατσιστές φωνάζουν το μήνυμα τους σε κάθε γωνιά του δρόμου και κερδίζουν το χειροκρότημα από πολιτικούς και ραβίνους.
Ξεκίνησε με μια σειρά από ρατσιστικά νομοσχέδια που είχαν στόχο να αμφισβητήσουν την νομιμότητα των Αράβων πολιτών. « Επιτροπές αποδοχής», «όρκοι πίστης» και πολλά άλλα. Ύστερα ήλθε το θρησκευτικό διάταγμα του αρχιραβίνου του Τσφαντ, που απαγορεύει στους Εβραίους να ενοικιάζουν διαμερίσματα σε Άραβες. Κάτι που προκάλεσε σοκ και αμηχανία. Έκτοτε όλα τα φράγματα έχουν σπάσει.
Μια συμμορία 14χρονων αγοριών έστησε παγίδα σε άραβες στο κέντρο της Ιερουσαλήμ, χρησιμοποιώντας ένα 14χρονο κορίτσι ως παγίδα και τους κτύπησε μέχρι αναισθησίας. Εκατοντάδες ραβίνοι σε ολόκληρη τη χώρα υπέγραψαν μανιφέστο που απαγορεύει την ενοικίαση διαμερισμάτων σε «ξένους»(εννοώντας τους άραβες που έχουν ζήσει στην χώρα για αιώνες). Στο Μπατ Γιαμ, μία πόλη κοντά στο Τελ Αβίβ, μία οργισμένη διαδήλωση ζητούσε τον εκτοπισμό όλων των Αράβων από την πόλη. Την επόμενη μέρα, μία διαδήλωση στην υποβαθμισμένη συνοικία Χατίκβα του Τελ Αβίβ ζητούσε την απέλαση των προσφύγων και των ξένων εργατών από την περιοχή.
Οι διαδηλώσεις στο Μπατ Γιαμ και την Χατίκβα είχαν φυσικά διαφορετικούς στόχους: η πρώτη ήταν κατά των Αράβων, η δεύτερη κατά των ξένων εργατών. Οι ίδιοι γνωστοί φασίστες παρουσιάστηκαν ωστόσο και μίλησαν και στις δύο, κρατώντας τα ίδια πλακάτ και φωνάζοντας τα ίδια συνθήματα. Το χειρότερο ήταν η αναφορά ότι οι Άραβες και οι ξένοι θέτουν σε κίνδυνο τις Εβραίες γυναίκες-οι Άραβες τις παντρεύονται και τις παίρνουν στα χωριά τους, οι ξένοι εργάτες φλερτάρουν μαζί τους. «Εβραίες Γυναίκες για τον Εβραϊκό Λαό» φώναζαν οι διαδηλωτές-λες και οι γυναίκες είναι περιουσία.
Η σχέση μεταξύ ρατσισμού και σεξ εξίταρε πάντοτε τους ερευνητές. Οι λευκοί ρατσιστές στις ΗΠΑ κυκλοφορούσαν τη φήμη ότι οι «νέγροι» έχουν μεγαλύτερα πέη. Μεταξύ των γερμανικών ναζιστικών εφημερίδων, η πιο σκανδαλώδης ήταν η Der Sturmer, μια πορνοφυλλάδα γεμάτη ιστορίες για αθώα ξανθά κορίτσια που παρασύρονταν από άσχημους φιλοχρήματους με μεγάλες μύτες Εβραίους. Ο εκδότης, Julius Streicher, καταδικάστηκε και απαγχονίστηκες στην Νυρεμβέργη.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι μια από τις ρίζες του ρατσισμού βρίσκεται στην αίσθηση της μη σεξουαλικής ικανοποίησης, την έλλειψη αυτοπεποίθησης των ανδρών που φοβούνται την σεξουαλική ανικανότητα και τον ανταγωνισμό-το ακριβώς αντίθετο από τον σούπερ μάτσο ρατσιστή άνδρα. Είναι αρκετό να κοιτάξεις τους ρατσιστές που διαδήλωναν για να βγάλεις συμπεράσματα.
Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ είχε πει ότι ο καθένας είναι ρατσιστής-η διαφορά είναι μεταξύ αυτών που το παραδέχονται στον εαυτό τους και επιχειρούν να το καταπολεμήσουν και αυτών που δεν το παραδέχονται.
Αυτό αναμφίβολα είναι αλήθεια. Έχω ένα απλό τεστ για τη δύναμη του ρατσισμού: οδηγείς και κάποιος σου κόβει τον δρόμο. Αν είναι μαύρος οδηγός, λες: «Παλιόμαυρε!». Αν είναι γυναίκα, φωνάζεις: «Τράβα Μωρή στην Κουζίνα!». Αν φορά κιπά(σ.σ. το καπελάκι των θρησκευόμενων Εβραίων), φωνάζεις: «Αναθεματισμένες Θρήσκε!». Αν ο οδηγός δεν έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, απλά φωνάζεις: «Μαλάκα! Ποιος σου έδωσε άδεια;»
Το μίσος προς τους ξένους, η αποφυγή του οποιουδήποτε δεν είναι σαν εμάς είναι-έτσι φαίνεται- βιολογικά χαρακτηριστικά, απομεινάρια από την εποχή του αρχαίου ανθρώπου, όταν κάθε ξένος ήταν απειλή για τις περιορισμένες πηγές της φυλής από τις οποίες εξαρτιόταν. Υπάρχει και σε πολλά άλλα ζωικά είδη. Δεν είναι κάτι να περηφανεύεσαι.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος και ακόμη περισσότερο η πολιτισμένη ανθρώπινη κοινωνία, έχει καθήκον να καταπολεμήσει αυτά τα χαρακτηριστικά-όχι μόνο γιατί είναι αποκρουστικά από μόνα τους, αλλά γιατί εμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό του παγκοσμιοποιημένου κόσμου, στον οποίο η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων είναι επιτακτική. Μας γυρίζει πίσω στη λίθινη εποχή.
Η κατάσταση εδώ πέρα πάει προς την αντίθετη μεριά: η χώρα ενστερνίζεται τον ρατσιστικό δαίμονα. Μετά τα εκατομμύρια θύματα του ρατσισμού, φαίνεται ότι οι Εβραίοι είναι ευτυχείς ότι μπορούν να κάνουν σε άλλους ότι έκαναν αυτοί σε αυτούς.
Είναι αδύνατον να παραγνωρίσεις τον κεντρικό ρόλο που έπαιξαν οι ραβίνοι σε αυτό το συνονθύλευμα. Ηγούνται του ρεύματος και διακηρύσσουν ότι αυτό είναι το πνεύμα του Ιουδαϊσμού. Επικαλούνται τα ιερά κείμενα με λεπτομέρειες.
Η αλήθεια είναι ότι ο Ιουδαϊσμός, όπως κάθε άλλη θρησκεία, συμπεριλαμβάνει ρατσιστικά και αντιρατσιστικά, ανθρωπιστικά και βαρβαρικά στοιχεία. Οι Σταυροφόροι, οι οποίοι κατάσφαξαν τους Εβραίους καθ’ οδόν προς τους Αγίους Τόπους και οι οποίοι έσφαξαν τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ-Μουσουλμάνους και Εβραίους μαζί- όταν κατέλαβαν την πόλη φώναζαν: «Είναι Θέλημα Θεού!». Μπορεί κανείς να βρει στην Αγία Γραφή εξαιρετικά αποσπάσματα που διδάσκουν την αγάπη, πλάι σε εντελώς διαφορετικά κεφάλαια. Στο Κοράνι επίσης υπάρχουν στίχοι γεμάτοι αγάπη για το ανθρώπινο είδος και εκκλήσεις προς την δικαιοσύνη και την ισότητα, καθώς και άλλοι γεμάτοι μίσος.
Στη Βίβλο επίσης. Οι ρατσιστές επικαλούνται τον Μαϊμωνίδη, ο οποίος ερμήνευσε δύο βιβλικές έννοιες ως εντολή να μην επιτρέπεται σε μη Εβραίους να κατοικούν στη χώρα. Ολόκληρο το βιβλίο του Γιουσούα είναι μια έκκληση προς γενοκτονία. Η Βίβλος προστάζει τους Ισραηλίτες να δολοφονήσουν ολόκληρη την φυλή του Αμαλέκ(«άνδρες, γυναίκες και μωρά) και ο προφήτης Σαμουήλ εκθρόνισε τον Σαούλ επειδή έδειξε έλεος για τη ζωή των φυλακισμένων Αμαλεκιτών.
Η Βίβλος είναι ωστόσο και ένα βιβλίο εξαιρετικής ανθρωπιάς. Ξεκινά με την περιγραφή της δημιουργίας του άνδρα και της γυναίκας, τονίζοντας ότι όλα τα ανθρώπινα πλάσματα δημιουργήθηκαν κατ’ εικόνα του Θεού και ως εκ τούτου ίσα. «Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ΄εικόνα του, κατ’ εικόνα του Θεού τον έπλασε, άνδρα και γυναίκα τους έπλασε κατ’ εικόνα του». Η Βίβλος κατ’ επανάληψη ζητά την μεταχείριση των «Γκερίμ»(ξένοι που ζούσαν ανάμεσα στους Ισραηλίτες) ως Ισραηλίτες, «διότι ήσασταν ξένοι στην γη της Αιγύπτου».
Όπως το έθεσε σε άρθρο που αναδημοσιεύθηκε με την ευκαιρία της επετείου των 20 χρόνων από τον θάνατό του, ο για χρόνια διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας Χαάρετς Γκέρσομ Σόκεν: Ο Έσδρας όντως εξεδίωξε τις μη Εβραίες γυναίκες από την κοινότητα, αλλά πριν από αυτό, οι ξένες γυναίκες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξιστόρηση της Βίβλου.
Η Μπατσέβα ήταν σύζυγος ενός Χετταίου, πριν παντρευτεί τον βασιλιά Δαβίδ και γίνει η μητέρα του οίκου από τον οποίο θα προέλθει ο Μεσσίας(ή από τον οποίο, όπως πιστεύουν οι Χριστιανοί, ο Ιησούς, ο οποίος γεννήθηκε 2010 χρόνια πριν, προήλθε). Ο Δαβίδ ο ίδιος ήταν απόγονος της Ρουθ, μιας Μοαβίτισας. Ο βασιλιάς Αχάμπ, ο μεγαλύτερος των Ισραηλιτών βασιλέων, παντρεύτηκε μία γυναίκα από την Φοινίκη.
Όταν οι ρατσιστές μας παρουσιάζουν το χειρότερο πρόσωπο του Ιουδαϊσμού, αγνοώντας το πανανθρώπινο μήνυμα του, κάνουν τεράστια ζημιά στην θρησκεία εκατομμυρίων Εβραίων σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι πιο σπουδαίοι ραβίνοι έμειναν σιωπηλοί αυτή την εβδομάδα μπροστά στην ρατσιστική πυρκαγιά που φούντωσε από ραβίνους ή ψέλλισαν κάτι περί «ειρηνικών τρόπων»-αναφερόμενοι στον κανόνα που απαγορεύει την πρόκληση των «Γκοίμ»(σ.σ. αλλόθρησκοι στα εβραϊκά), γιατί ενδεχομένως να συμπεριφερθούν στους Εβραίους στις χώρες τους όπως οι Εβραίοι συμπεριφέρονται στις μειονότητες του δικού τους κράτους. Μέχρι σήμερα, κανείς Χριστιανός ιερέας δεν έχει ζητήσει από το ποίμνιό του να μην νοικιάζει σπίτι σε Εβραίους, αλλά θα μπορούσε να συμβεί.
Η σιωπή των «Σοφών της Τορά» είναι εκκωφαντική. Ακόμη μεγαλύτερη η σιωπή των πολιτικών ηγετών της χώρας: Ο κάτοχος νόμπελ ειρήνης Σιμόν Πέρες δεν διαμαρτυρήθηκε και ο Μπέντζαμιν Νετανιάου ικανοποιήθηκε με το να καλεί τους ρατσιστές «να μην πάρουν το νόμο στα χέρια τους». Ούτε μία λέξη κατά του ρατσισμού, ούτε μία λέξη για την ηθική και την δικαιοσύνη.
Όταν άκουσα τους πρώην στρατιώτες στην εκδήλωση της οργάνωσης «Σπάζοντας την Σιωπή», γέμισα ελπίδα. Αυτή η γενιά κατανοεί το καθήκον να επουλώσει το κράτος στο οποίο περνά τη ζωή της. όπως λέει και το τραγούδι του Χανουκά(σ.σ. εβραϊκή γιορτή που συμπίπτει κατά την περίοδο των Χριστουγέννων), το οποίο κατ΄επνάληψη έχει γίνει ο ύμνος των αντιρατσιστικών εκδηλώσεων: «ήλθαμε να διώξουμε το σκοτάδι!».
*Δημοσιεύτυηκε στην ιστοσελίδα της οργάνωσης "Γκους Σαλόμ(Μέτωπο Ειρήνης)" στις 25/12/2010.
http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1293276148/
Αποσπάσματα από το βιβλίο με τις μαρτυρίες Ισραηλινών στρατιωτών στο:
http://www.kibush.co.il/show_file.asp?num=43973
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου