Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Τι έγινε στην Γάζα-Μαρτυρίες Ισραηλινών στρατιωτών

Συγκλονιστικές μαρτυρίες Ισραηλινών στρατιωτών για το τι ακριβώς έγινε στην Γάζα στην τελευταία εισβολή.*

Κατά την διάρκεια της επιχείρησης «Καυτό Μολύβι», οι Ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν Παλαιστινίους αμάχους υπό την ανοχή των αρχών και κατέστρεψαν συστηματικά την περιουσία τους, αναφέρουν στρατιώτες που πήραν μέρος στις επιχειρήσεις.
Οι στρατιώτες είναι απόφοιτοι της σχολής στρατιωτικής προετοιμασίας Γιτσχάκ Ράμπιν στην Ακαδημία Ορανίμ στην πόλη Τιβόν. Μερικές από τις αναφορές τους έγιναν στις 13 Φεβρουαρίου. Δεκάδες απόφοιτοι της σχολής που πήραν μέρος στην συζήτηση πολέμησαν στην Γάζα.
Στους ομιλητές περιλαμβάνονται μάχιμοι πιλότοι και στρατιώτες πεζικού. Οι μαρτυρίες τους αντικρούουν τους ισχυρισμούς του Ισραηλινού στρατού ότι τα ισραηλινά στρατεύματα διατήρησαν μία υψηλού επιπέδου ηθικής συμπεριφορά κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων.
Οι μαρτυρίες περιλαμβάνουν την περιγραφή ενός επικεφαλής μίας μονάδας πεζικού ο οποίος αναφέρεται σε ελεύθερο σκοπευτή του ισραηλινού στρατού ο οποίος κατά λάθος πυροβόλησε μία Παλαιστίνια μητέρα και τα δύο της παιδιά. «Υπήρχε ένα σπίτι με μία οικογένεια εντός..Τους βάλαμε στο δωμάτιο. Αργότερα αφήσαμε το σπίτι και μία άλλη μονάδα εισέβαλλε και λίγες ημέρες μετά υπήρξε εντολή να απελευθερωθεί η οικογένεια. Είχαν πάρει θέσεις επάνω. Υπήρχε μία θέση ελεύθερου σκοπευτή», διηγείται ο στρατιώτης.
«Ο επικεφαλής της μονάδας άφησε την οικογένεια να φύγει και τους είπε να πάνε προς τα δεξιά. Μία μητέρα και τα δύο της παιδιά δεν κατάλαβαν και πήγαν προς τα αριστερά, αλλά ξέχασαν να πουν στον ελεύθερο σκοπευτή στην ταράτσα ότι τους επιτράπηκε να φύγουν και ότι ήταν εντάξει και να μην πυροβολήσει και αυτός…έκανε αυτό που υποτίθεται έπρεπε να κάνει, έκανε ότι ακολουθεί τις διαταγές».
Σύμφωνα με όσα είπε ο επικεφαλής της μονάδας «Ο ελεύθερος σκοπευτής είδε την γυναίκα και τα παιδιά να πλησιάζουν, πολύ κοντά στις γραμμές που είχε πει ότι κανένας δεν πρέπει να περάσει. Τους πυροβόλησε κατευθείαν. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που συνέβη στο τέλος είναι ότι τους σκότωσε.
«Δεν νομίζω ότι αισθάνθηκε και πολύ άσχημα, γιατί στο κάτω-κάτω, όσον αφορά εκείνον, έκανε την δουλειά του με βάση τις διαταγές που είχε πάρει. Και η ατμόσφαιρα γενικά, από όσο κατάλαβα από τους περισσότερους άνδρες με τους οποίους μίλησα…δεν ξέρω πώς να το περιγράψω..Οι ζωές των Παλαιστινίων, ας πούμε, είναι πολύ λιγότερο σημαντικές από τις ζωές των στρατιωτών μας. Όσο λοιπόν τους αφορά μπορούν να το δικαιολογήσουν με αυτόν τον τρόπο», ανέφερε.
Ένας άλλος επικεφαλής από την ίδια μονάδα ανέφερε ένα περιστατικό όπου η διοικητής διέταξε από μία ηλικιωμένη Παλαιστίνια να την πυροβολήσουν και σκοτώθηκε. Περπατούσε στον δρόμο 100 μέτρα από ένα σπίτι που η μονάδα είχε επιτάξει.
Ο επικεφαλής της περιπόλου διαπληκτίστηκε με τον διοικητή για το τι επιτρέπεται να γίνει στην διάρκεια της επιχείρησης που πρόβλεπε την εκκαθάριση σπιτιών με πυροβολισμούς χωρίς προειδοποίηση προς τους κατοίκους. Αφότου οι διαταγές άλλαξαν, ο επικεφαλής της περιπόλου παραπονέθηκε ότι «θα τους σκοτώναμε όλους(στο κέντρο της Γάζας). Είναι όλοι τους τρομοκράτες».
Ο επικεφαλής της μονάδας είπε: « Δεν έχεις την εντύπωση από τους αξιωματικούς ότι υπάρχει κάποια λογική σε αυτό, αλλά δεν θα πουν τίποτα. Το να γράφεις «θάνατο στους Άραβες» στον τοίχο, να παίρνεις φωτογραφίες οικογενειών και να τις σκίζεις, απλά επειδή μπορείς. Πιστεύω ότι αυτό είναι το βασικό ζήτημα: Να καταλάβουμε το πόσο ο Ισραηλινός στρατός έχει ξεπέσει ηθικά. Είναι αυτό που θυμάμαι περισσότερο».
Νέες μαρτυρίες

Νέες μαρτυρίες ήλθαν στο φως της δημοσιότητας αυτό το σαββατοκύριακο από στρατιωτικές μονάδες που πήραν μέρος στην Επιχείρηση «Καυτό Μολύβι». Το Σάββατο, το κανάλι 10 έδειξε ένα ντοκουμέντο που περιελάμβανε μία ενημέρωση από έναν επικεφαλής μονάδες ενόψει της εισβολής στην Γάζα.
« Δεν πάμε σε πόλεμο», είπε στους στρατιώτες του. «Δεν θα προχωρήσουμε σε μία ενέργεια ρουτίνας ή κάτι παρόμοιο. Θέλω βιαιότητα-αν υπάρχει κάποιος ύποπτος στον επάνω όροφο ενός σπιτιού, τον πυροβολούμε. Αν υπάρχει υποψία για κάποιο σπίτι, το γκρεμίζουμε».
«Δεν θα υπάρξει δισταγμός», συνέχισε ο διοικητής. «Αν είναι εμείς ή αυτοί, θα είναι αυτοί. Αν κάποιος πλησιάζει άοπλος, πυροβολήστε στον αέρα. Αν συνεχίσει να περπατά, ο άνθρωπος είναι νεκρός. Κανείς δεν θα ξεφεύγει-αφήστε τα λάθη να στοιχίζουν την ζωή τους, όχι την δική μας».
Ένας αριθμός αξιωματικών δήλωσε στην εφημερίδα «Χαάρετς» το σαββατοκύριακο ότι οι μαρτυρίες δεν τους εξέπληξαν, «οποιοσδήποτε με μάτια στο κεφάλι γνωρίζει ότι τέτοια πράγματα συνέβησαν στην διάρκεια των μαχών στην Γάζα».
Οι στρατιώτες που κατέθεσαν για κακή συμπεριφορά, «έβαλλαν ένα πολύ δυσάρεστο καθρέφτη μπροστά την μούρη μας», δήλωσε ένας αξιωματικός.

Σχόλιο: Οι εν λόγω μαρτυρίες αποτελούν ηχηρό χαστούκι στις επίσημες ισραηλινές δικαιολογίες για όσα συνέβησαν στην Γάζα, όπως το κλισέ οι μαχητές της Χαμάς χρησιμοποιούσαν παιδιά ως ανθρώπινες ασπίδες κλπ. Άλλωστε όποιος έχει παρακολουθήσει τα γεγονότα γνωρίζει ότι δεν είναι η πρώτη φορά που Ισραηλινοί στρατιώτες σπάνε την σιωπή τους και λένε τα όσα συνέβησαν πότε στον Λίβανο, ήδη από την δεκαετία του ’80 και πότε στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Είναι αδύνατον άλλωστε να μιλάς για «πόλεμο» και μάλιστα σε κατοικημένες περιοχές και να μην γίνονται «ακρότητες», πόσο μάλλον που στην τελευταία επιχείρηση ο ισραηλινός στρατός, όπως δείχνουν οι σχετικές μαρτυρίες, είχε «ντοπάρει» τους στρατιώτες του να μην δείξουν έλεος.
Το δυστύχημα είναι ότι απλοί Εβραίοι και Ισραηλινοί χάβουν τα παραμύθια περί «ηθικής συμπεριφοράς», κλείνουν τα μάτια μπροστά στην βαρβαρότητα και την συνεχή «φασιστικοποίηση» που αυτή προκαλεί στην ίδια τους την κοινωνία, αντί να δουν κατάματα την πραγματικότητα και αγωνιστούν για μία δίκαιη ειρήνη με τους γείτονες τους Παλαιστινίους.
Το γεγονός ωστόσο ότι στρατιώτες έσπασαν την σιωπή τους, τόσο γρήγορα, είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν και τύψεις συνειδήσεως που θα μπορούν να αφυπνίζουν κοινωνίες.
*Ακολουθεί πλειάδα δημοσιευμάτων στην εφημερίδα «Χαάρετς» για τις αποκαλύψεις των Ισραηλινών στρατιωτών, καθώς και δύο ακόμη ενδιαφέροντα άρθρα των δημοσιογράφων Γκιντεόν Λέβι και Αμίρα Χας. Σχετικό ρεπορτάζ και από την εφημερίδα «Γεντιότ Αχρονότ». Ανταπόκριση του Ρόιτερ μιλά επίσης για κλίμα «θρησκευτικού πολέμου» που καλλιέργησαν οι θρησκευτικές αρχές του Ισραήλ προς τους στρατιώτες που πήραν μέρος στις επιχειρήσεις στην Γάζα.

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1072811.html

http://haaretz.com/hasen/spages/1072475.html

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3688937,00.html

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1072821.html

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1072830.html

http://www.reuters.com/article/middleeastCrisis/idUSLK939777

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Πρέπει οι Εβραίοι να βλέπουν πάντα τον ευατό τους ως θύματα;

του Antony Lerman*

Υπό το φως της ισραηλινής επίθεσης στην Γάζα, κάποιες πρόθυμες φωνές μας λένε ότι ο αντισημιτισμός επέστρεψε για μία ακόμη φορά. Οκτώ χρόνια επιθέσεων με ρουκέτες από την Χαμάς και η άδικη κατακραυγή του κόσμου όταν το Ισραήλ προβαίνει σε αντίποινα, υποστηρίζουν. Τα μέσα ενημέρωσης μεροληπτούν και αμφισβητούν την νομιμότητα ύπαρξης του εβραϊκού κράτους.

Η Αριστερά επιτίθενται στο Ισραήλ ως το απόλυτο κακό. Ακόμη και τα θέατρα συνεχίζουν να παρουσιάζουν τα αντισημιτικά στερεότυπα, τον Shylock, τον Fagin και τον «εκλεκτό λαό», μόνο και μόνο για να μας βασανίσουν. Αν αυτή η θλιβερή εικόνα ήταν ακριβής περιγραφή του τι περνούν οι Εβραίοι σήμερα, ποιος θα αρνιόταν ότι τα βάσανα είναι αυτό που χαρακτηρίζουν τις συνθήκες που ζουν οι Εβραίοι;

Στους περισσότερους εβραϊκούς κύκλους, αν θέσεις σε αμφισβήτηση την αφήγηση αυτή και πεις ότι ίσως είναι υπερβολική, ότι επιβάλλει ένα επίπεδο τρόμου και μοναδικής θυματοποίησης των Εβραίων, θα προκαλέσεις την εχθρότητα και την δυσπιστία σε ανάλογη έκταση και θα τύχει ελάχιστης δημόσιας συμπάθειας. Αλλά όπως έλεγε ο καθηγητής Salo Baron, ο μεγαλύτερος ίσως Εβραίος ιστορικός του 20ου αιώνα, βρίσκουμε μία σοβαρή δικαιολογία για να θέσουμε τέτοια ερωτήματα.

Ο καθηγητής Baron καταφέρθηκε έντονα κατά αυτού που αποκαλούσε «η δακρύβρεχτη αντίληψη της εβραϊκής ιστορίας», η οποία τοποθέτησε τα βάσανα στο επίκεντρο της εβραϊκής ζωής. «Τα βάσανα είναι κομμάτι της μοίρας των Εβραίων», έλεγε ο καθηγητής Baron σε συνέντευξη του το 1975. Ένας άλλος διακεκριμένος ιστορικός, ο καθηγητής Yosef Hayim Yerushalmi, έλεγε ότι ο Baron καταπολεμούσε πάντοτε την άποψη ότι η εβραϊκή ιστορία «είναι όλη σκοτάδι χωρίς κανένα φως. Εργάστηκε σθεναρά για να αποκαταστήσει την ισορροπία»

Ο Baron ο οποίος γεννήθηκε στην Πολωνία και πήγε στην Αμερική το 1930 να διδάξει στο πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη, πέθανε σε ηλικία 94 ετών το 1989, ίσως μία από τις σπουδαιότερες χρονιές στην μεταπολεμική εβραϊκή ιστορία. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού στην ανατολική Ευρώπη και την Σοβ. Ένωση, η καταπίεση της εβραϊκής θρησκείας και της πολιτισμικής έκφρασης τερματίστηκε. Περισσότεροι από δύο εκατ. Εβραίοι ήταν πλέον ελεύθεροι να επιλέξουν να είναι Εβραίοι ή όχι. Ένας εκπληκτικός αριθμός επέλεξε τον εβραϊσμό και μία αξιοσημείωτη αναγέννηση της εβραϊκής ζωής άρχισε. Η ιστορική στιγμή περιγράφει την κεντρική αλήθεια της κριτικής του Baron.

Είκοσι χρόνια μετά, η αναγέννηση συνεχίζεται, αλλά η αντίδραση του κόσμου στον πόλεμο του Ισραήλ στην Γάζα και η δραματική αύξηση των αντισημιτικών ενεργειών σε μια σειρά από χώρες από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος οδήγησε πολλούς στο να περιγράψουν μία πολύ μαύρη εικόνα της τρέχουσας εβραϊκής δύσκολης θέσης. Έτσι λοιπόν σκεπτόμενος την ακρίβεια αυτών, ειδικά υπό το φως του δηλητηριώδους αντισημιτισμού, για τον οποίο ο Howard Jacobson, έγραφε στην Ιντιπέντεντ τον περασμένο μήνα, υποστηρίζοντας ότι ανακάλυψε να εκτρέφεται σε κάθε κριτική κατά του Ισραήλ, αναρωτήθηκα τι φως θα έβρισκε ο καθηγητής Baron στο σημερινό σκοτάδι.

Θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η δακρύβρεχτη αντίληψη της εβραϊκής ιστορίας επέστρεψε και ότι χρειάζεται να επανέλθει κάποια ισορροπία; Έχουμε εμείς οι Εβραίοι υποκύψει ψυχολογικά σε μία αιώνια θυματοποίηση, μία εντελώς αρνητική εβραϊκή εξαίρεση ή πρόκειται για δικαιολογημένη παράνοια;

Mία πρωτοπόρα έρευνα που δημοσιεύτηκε όταν άρχιζαν οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί στην Γάζα, ρίχνει κάποιο φως. Δείχνει ακριβώς πως το συναίσθημα δεν έχει σημασία του τι κάνουμε, ότι βρισκόμαστε στο έλεος άλλων ισχύει για τους Ισραηλινούς Εβραίους. Μία ομάδα με επικεφαλής τον καθηγητή Ντανιέλ Μπαρ Ταλ στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, ένας από τους κορυφαίους πολιτικούς ψυχολόγους στον κόσμο, ρώτησε Ισραηλινούς Εβραίους για το τι θυμούνται από την σύγκρουση με τους άραβες, από τότε που ξεκίνησε μέχρι σήμερα και ανακάλυψε ότι «η συνείδησή τους χαρακτηρίζεται από μία αίσθηση θύματος, μία νοοτροπία πολιορκίας, τυφλού πατριωτισμού, πολεμοκάπηλης διάθεσης, ηθικής αυτοϊκανοποίησης, στέρησης της ανθρώπινης υπόστασης των Παλαιστινίων και αδιαφορία για τα δικά τους βάσανα».

Οι ερευνητές βρήκαν στενή σχέση μεταξύ της συλλογικής μνήμης και της ανάμνησης «των διώξεων που υπέστησαν στο παρελθόν οι Εβραίοι» και το Ολοκαύτωμα, την αίσθηση ότι «όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας». Αν μία τέτοια μελέτη γινόταν και μεταξύ των Εβραίων στην Βρετανία, φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα θα ήταν ίδια.

Για τους ίδιους τους Εβραίους να βλέπουν τον εαυτό τους με αυτόν τον τρόπο είναι κατανοητό, αλλά είναι διαστροφή και βαθειά καταστροφικό. Όπως εξηγεί ο καθηγητής Μπαρ Ταλ, η άποψη αυτή προέρχεται κυρίως από μία μακρά κατήχηση που βασίζεται στην άγνοια και την ενισχύει. Η εβραϊκή κοινή γνώμη δεν θέλει να συγχέεται με γεγονότα. Αν οριζόμαστε από τους διωγμούς του παρελθόντος, από το ότι είμαστε θύματα, θα σκεφτούμε ποτέ καθαρά για το πρόβλημα Ισραήλ-Παλαιστίνης και το πρόβλημα του αντισημιτισμού;

Για να δικαιολογηθεί η επίθεση στην Γάζα, το Ισραήλ πέταξε τον μανδύα του θύματος πάνω από τους κατοίκους του νοτίου Ισραήλ που έχουν ζήσει υπό την συνεχή απειλή των επιθέσεων με ρουκέτες από το 2001. Η ισραηλινή κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι του στρατού έχουν μία αξιοσημείωτη ευνοϊκή παρουσία στα μέσα ενημέρωσης όταν χρησιμοποιούν το επιχείρημα αυτό. Η ιστορία όμως δεν άρχισε το 2001. Όπως επισημαίνει η ισραηλινή δημοσιογράφος Αμίρα Χας, η ισραηλινή πολιορκία ξεκινά το 1991, πριν καν οι επιθέσεις αυτοκτονίας αρχίσουν. Η συνεχής έμφαση στο τι υποφέρει το Ισραήλ, με την εξαίρεση άλλων γεγονότων και την επωδό ότι καμιά άλλη χώρα δεν θα ανεχόταν μία τέτοιου είδους απειλή στους πολίτες της για μία τόσο μεγάλη περίοδο έδωσε την βάση υπέρ της στρατιωτικής λύσης ως την μόνη διέξοδο. Το θύμα έχει στριμωχτεί στην γωνία και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ξεφύγει.

Αλλά η δημοφιλής Ισραηλινή φράση «δεν υπάρχει άλλη λύση», δεν ευσταθεί ούτε σε ένα δευτερόλεπτο ανάλυσης. Υπήρξε ένα τεράστιος πλούτος από σημαντική στρατιωτική πληροφόρηση, ιδίως μετά την καταστροφή στον πόλεμο του Λιβάνου το 2006, που έλεγε ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στο πρόβλημα των ισλαμικών οργανώσεων τύπου Χαμάς και Χεζμπολάχ. Ήδη και πριν τον Λίβανο το 2004, ο πρώην εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού Ναχμάν Σάϊ, μία εξέχουσα προσωπικότητα του ισραηλινού κατεστημένου, δήλωνε: « Παρά τον μεγάλο θυμό, την απογοήτευση και την αποστροφή που νιώθουμε, πρέπει να συνομιλήσουμε με την Χεζμπολάχ. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε κάθε δυνατότητα να έλθουμε σε συμβιβασμό μαζί τους και να κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο. Περιλαμβάνεται σε αυτό όλο το κακό της περιοχής; Τι περιμένουμε; Μπορούμε πάντοτε να επιστρέψουμε και να πολεμήσουμε την τρομοκρατία».

Στις αρχές Ιανουαρίου φέτος, ο πρώην επικεφαλής της Μοσάντ και εκπρόσωπος εθνικής ασφαλείας, Εφραίμ Χαλεβί, δήλωνε: « Αν στόχος του Ισραήλ ήταν να εξαρθρώσει την απειλή των ρουκετών για τους κατοίκους του νοτίου Ισραήλ, να ανοίξουν τα συνοριακά περάσματα θα εξασφάλιζε μία τέτοια ησυχία για μία γενιά». Ο Ντανιέλ Λέβι, πρώην σύμβουλος στο γραφείο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Εχούντ Μπαράκ, δείχνει ξεκάθαρα το που ελήφθησαν οι λάθος αποφάσεις: η αποχώρηση από την Γάζα χωρίς τον συντονισμό του «τι θα γίνει μετά» με τους Παλαιστινίους, η ερμητική πολιορκία της Χαμάς και της Γάζας μετά τις εκλογές του 2006 αντί του να επιχειρηθεί να δοκιμαστεί η ικανότητα της Χαμάς να κυβερνήσει με υπευθυνότητα, αντί να οικοδομηθεί η εκεχειρία, το Ισραήλ ήταν ο πρώτος που την έσπασε στις 4 Νοεμβρίου. Με δύο λόγια υπήρχαν άλλες εναλλακτικές λύσεις.

H πρόσφατη φρενίτιδα διπλωματικής δραστηριότητας το επιβεβαιώνει. Το πρώτο ταξίδι του Τόνι Μπλερ στην Γάζα, οι επαφές της Χίλαρι Κλίντον με τους ηγέτες του Ισραήλ και η σκληρότερη γλώσσα όσον αφορά τους οικισμούς και η υποσχεθείσα οικονομική βοήθεια των 5 δις. δολαρίων στην σύνοδο των δωρητών στην Αίγυπτο είναι όλα προσπάθειες να φανεί η Ισραηλινή ευγένεια, τώρα που το Ισραήλ βρίσκεται σε εκλογικό αναβρασμό. Δείχνουν ότι η επιχείρηση στην Γάζα έσπασε όλες τις πόρτες για εναλλακτικές διπλωματικές λύσεις, καθώς και την πιθανότητα να δημιουργηθεί μία νέα παλαιστινιακή κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αντί να επαληθεύει την γραμμή της κυβέρνησης ότι ήταν δίκαιη για τους πληγωμένους κατοίκους του νοτίου Ισραήλ, χρησιμοποιήθηκε απλά για να δείξει στον κόσμο και ιδίως στην νέα κυβέρνηση Ομπάμα, την ευθύνη του Ισραήλ για την αδικία της ανθρώπινης καταστροφής στην Γάζα.

Δεν αποτελεί πολιτική κρίση η αίσθηση συμπόνιας για τους τρομοκρατημένους Ισραηλινούς από τις ρουκέτες της Χαμάς και είναι ακριβώς το ίδιο για τους Παλαιστινίους που ζουν στην εικονική φυλακή της Γάζας. Αλλά οι αντικειμενικές δυσκολίες των δύο λαών δεν είναι ο ίδιο. Για να πειστεί κανείς ότι ο πυροβολισμός μίας γαλοπούλας είναι μία ενέργεια ηρωισμού, χρειάζεται η « αυτό-ηθική» και ο «τυφλός πατριωτισμός».

Ο καθηγητής Μπαρ Ταλ το επεσήμανε στην μελέτη του. Βλέπεις τον εαυτό σου ως Δαβίδ κατά του Ισλαμιστή Γολιάθ. Ο κόσμος βλέπει έναν πανίσχυρο ελέφαντα και ένα βίαιο, μοχθηρό ποντίκι που πίνει αίμα. Ο ελέφαντας προσδίδει στο ποντίκι την ευθύνη να μπλοκάρει ολόκληρη την ειρηνευτική διαδικασία στην Μέση Ανατολή ζητώντας από το ποντίκι να αναγνωρίσει την ύπαρξη του ελέφαντα πριν οποιεσδήποτε σημαντικές διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστινίους καν ξεκινήσουν. Όλα αυτά στέλνουν το μήνυμα του ανίσχυρου: « Πιστεύουμε βάσιμα ότι η ύπαρξη μας απειλείται από αυτό εδώ το ποντίκι».

Ο καθηγητής Baron υποστήριζε ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ιστορία των Εβραίων έξω από την ιστορία των κοινωνιών στις οποίες οι Εβραίοι ζούσαν. Επιπλέον αυτή η αφήγηση θύματος διατηρείται μόνο στην βάση μίας αρνητικής εβραϊκής εξαίρεσης που απομονώνει την εβραϊκή εμπειρία από την ιστορική κυρίαρχη αφήγηση.

Η ελπίδα και η αισιοδοξία που ακολούθησε την κατάρρευση του κομμουνισμού και η εβραϊκή αναγέννηση στην Ευρώπη το 1989 έχει εξαφανιστεί από μία αμυντική, φοβισμένη και εθνοκεντρική αντίληψη, που κάνει την δίκαιη λύση της Ισραηλινό-Παλαιστινιακής διένεξης δυσκολότερη και επηρεάζει την ζωή των Εβραίων παντού. Γιατί λοιπόν συνεχίζουμε να βλέπουμε την εποχή μας μέσα από την δακρύβρεχτη άποψη της εβραϊκής ιστορίας;

Αν με καλέσετε να καταγράψω την λίστα με τις ευθύνες των εχθρών των Εβραίων, για να πω απλά όλα γίνονται εξαιτίας τους, ίσως θα ήταν καλύτερα να σταματήσετε να διαβάζετε τώρα. Ασφαλώς η προκατάληψή μας οφείλεται εν μέρει στους άλλους που δεν επιθυμούν για εμάς κανένα καλό, αλλά πριν τρέξουμε να τους κατηγορήσουμε, θα ήθελα να κοιταχτούμε πρώτα στον καθρέφτη, να μάθουμε ποια είναι η δική μας ευθύνη. Ο φιλελεύθερος ιστορικός του Σιωνισμού, Ραβίνος Arthur Hertzberg, δήλωνε «είναι λάθος να αρνούμαστε στους Εβραίους τον σεβασμό να έχουν την δική τους ιστορία, ακόμη και τον πόνο της». Σκεφτείτε αυτά τα πέντε σημεία.

Υπάρχει κάθε αιτία γιατί το Ολοκαύτωμα θα έπρεπε να συνεχίσει να επηρεάζει την σκέψη μας. Αλλά με το να επιμένουμε στην ιδιοκτησία του, να το αποκόβουμε και να το θεωρούμε ως κάτι μοναδικό, κινδυνεύουμε να αποκόψουμε την εβραϊκή τραγωδία από την ιστορία παντελώς. Και η διαδικασία αυτή ήταν μία συνειδητή πράξη. Αν την δει κανείς ως κάτι εντελώς ξεχωριστό, το Ολοκαύτωμα πολύ εύκολα χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει έκτακτα μέτρα που υποτίθεται εξασφαλίζουν το ότι δεν θα συμβεί ξανά. Είναι ένας επικίνδυνος δρόμος να ακολουθήσουμε.

Με το να περιορίζεται τόσο πολύ το Ολοκαύτωμα, οι Εβραίοι ηγέτες του Ισραήλ και αλλού, χρησιμοποιούν συχνά την τραγωδία για να δραματοποιήσουν την θέση του Ισραήλ ή τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι Εβραίοι. Όταν λοιπόν ο επικεφαλής της αμερικανικής Λίγκας κατά της Δυσφήμισης(σ.σ. εβραϊκή οργάνωση) Αβραάμ Φόξμαν περιγράφει την επίθεση στην συναγωγή στο Καράκας «ως σκηνή μίας νέας νύχτας των Κρυστάλλων»-παρομοιάζοντας την με το πογκρόμ που έγινε στις 9 Νοεμβρίου του 1938 στην Γερμανία κατά το οποίο συνελήφθηκαν περισσότεροι από 30.000 Εβραίοι και πυρπολήθηκαν 191 συναγωγές-υποβαθμίζει την νύχτα των Κρυστάλλων.

Αλλά πέρα από αυτό: εδραιώνει την αντίληψη ότι εμείς οι Εβραίοι είμαστε για πάντα αντικείμενα και ποτέ υποκείμενα της ιστορίας. Αυτό δεν ήταν ποτέ από μερικώς αλήθεια, αλλά από τότε που δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ, έπαψε να είναι αλήθεια πέρα για πέρα. Το Ισραήλ άλλαξε τα πάντα, είτε είσαι κοντά στο Ισραήλ είτε όχι. Το Ισραήλ ενεργεί στην παγκόσμια σκηνή. Αποκαλεί τον εαυτό του εβραϊκό κράτος, το ότι επηρεάζει την θέση των Εβραίων παντού στον κόσμο, δεν μπορεί να προσποιείται ότι είναι ανήμπορο, είναι υποκείμενο της ιστορίας και όχι το αντικείμενο και με τον τρόπο αυτό μετατρέπει και τους Εβραίους όλου του κόσμου επίσης σε υποκείμενο της ιστορίας.

Αυτό περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο από το γεγονός ότι ο εκπρόσωπος της εβραϊκής κοινότητας στην Βρετανία, το Community Security Trust, αναφέρει δραματική αύξηση των αντισημιτικών περιστατικών από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Γάζα. Δεν είναι βέβαια νέο φαινόμενο. Για δεκαετίες, αυξάνονται τα περιστατικά σε περιόδους υψηλής έντασης ή βίας στο Ισραήλ-Παλαιστίνη. Οι Εβραίοι ηγέτες και οι σχολιαστές αγανακτούν για τις αναφορές ότι οι Εβραίοι όλου του κόσμου είναι υπεύθυνοι για τις ενέργειες του Ισραήλ. Μην μπερδεύετε τους Εβραίους και το Ισραήλ, λένε. Αλλά τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Οι περισσότεροι Εβραίοι υποστηρίζουν το Ισραήλ. Αισθάνονται ότι είναι μέρος της ταυτότητάς τους. Οι επίσημε εβραϊκές οργανώσεις υπερασπίζονται το Ισραήλ όταν το επικρίνουν.

Τίποτα από όλα αυτά δεν δικαιολογεί ούτε μία πράξη αντισημιτισμού κατά Εβραίων επειδή κάποιος ισχυρίζεται ότι έχει εξαγριωθεί με όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη. Αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Αν αισθάνεσαι κοντά στο Ισραήλ, δεν μπορεί να έχεις απλά σχέση με την χώρα και όλα να είναι εντάξει. Πρέπει να την έχεις και όταν το Ισραήλ προκαλεί την κατακραυγή.

Η επίπτωση από αυτό αναγνωρίζει ότι με το να προκαλείς την κατακραυγή, η οποία χρησιμοποιείται κατά των Εβραίων, το Ισραήλ φέρνει την ευθύνη για αυτήν την αντί-εβραϊκή εχθρότητα. Αν το Ισραήλ ανησυχούσε πραγματικά για τους Εβραίους σε ολόκληρο τον κόσμο, θα σκεφτόταν πολύ και σκληρά για τις επιπτώσεις της πραγματικότητας αυτής.

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι ενώ επικεντρωνόμαστε στον αντισημιτισμό πιο συστηματικά από οποιαδήποτε άλλη φορά τα τελευταία 30 χρόνια, έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι Εβραίοι στον κόσμο αισθάνονται άνετα με έναν απροσδιόριστο εχθρό που μας μισεί από ότι μία πολυπολιτισμική κοινωνία που υποδέχεται τους Εβραίους με ίσους όρους.

Οποιοσδήποτε αντισημιτισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί σοβαρά, ακόμη και στις καλύτερες εποχές, αλλά η όρεξή μας για συνταρακτική αποτίμηση των αντισημιτικών απειλών δείχνει να μην έχει όρια. Όταν ο βουλευτής του Εργατικού κόμματος Denis MacShane γράφει ότι «ο νέος αντισημιτισμός είναι ένα αναπτυγμένο, συστηματικό και οργανωμένο σύστημα σύγχρονης πολιτικής που έχει τεράστια επιρροή στα μυαλά εκατομμυρίων» και ότι «επηρεάζει την παγκόσμια πολιτική σήμερα όσο καμιά άλλη ιδεολογία», μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά μία τέτοιου είδους υπερβολή;

Είναι πολύ πιθανό να αναγνωρίσουμε τον πόνο που προκαλεί ο αυξανόμενος αντισημιτισμός αλλά να απορρίπτουμε άγρια σενάρια και αντιπαραγωγικούς τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος, όπως είναι η δαιμονοποίηση της έντονης κριτικής στο Ισραήλ. Θα μπορούσαμε να είχαμε διάλογο για τις εναλλακτικές προσεγγίσεις ερμηνείας του τι συμβαίνει και του τι πρέπει να γίνει. Δυστυχώς, το εβραϊκό κατεστημένο εδώ και άλλοι που θεωρούν τον εαυτό τους φύλακες της εβραϊκής αξιοπρέπειας το θεωρούν προδοσία και άρνηση του αντισημιτισμού.

Τίποτα δεν περιγράφει καλύτερα το πώς είμαστε δέσμιοι στην μοναδικότητα των όσων υποφέρουμε από την σοκαριστική σιωπή από τους περισσότερους Εβραίους ηγέτες που επικρότησαν την άνοδο του Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, ενός πολιτικού, ο οποίος όπως έγραψε η ισραηλινή εφημερίδα Χαάρετς, «ηγήθηκε μία ρατσιστικής εκστρατείας κατά των Αράβων πολιτών του Ισραήλ και είναι ύποπτος για εγκληματικές ενέργειες», πρόσωπο κλειδί στην επόμενη ισραηλινή κυβέρνηση. Αρρωσταίνει το γεγονός ότι οι ηγέτες των τριών μεγαλύτερων κομμάτων του Ισραήλ τον φλέρταραν και του έδειχναν σεβασμό, χωρίς να κρύβουν ότι ίσως να κρατούσαν μεταφορικά τις μύτες τους.

Πριν αφήσουμε κάτω τον καθρέφτη, η εικόνα που τελικά βλέπουμε είναι αυτή του Λίμπερμαν. Δεν είμαστε καταδικασμένοι να αποδεχόμαστε την μοίρα που οι στενοκέφαλοι εθνοκεντρικοί Εβραίοι μας υπαγορεύουν. Η βελτίωση της κρίσης μας, η ανάκτηση της ισορροπίας, μπορεί να προέλθει από την παραδοχή της βαθειάς αλήθειας, ακόμη και να φθάσουμε σε αυτήν μέσω αντιπαθητικών συγκρίσεων.

Ξέρω ότι η πολιορκία, ο βομβαρδισμός και η εισβολή στην Γάζα δεν έχουν σχέση με την γερμανική ισοπέδωση του γκέτο της Βαρσοβίας, μία σύγκριση που οι επικριτές του Ισραήλ διαδίδουν μέσω ιντερνέτ. Και η ανάγκη μας για ηρεμία και λεπτομερή εξέταση της πραγματικότητας της σύγκρουσης θα εξυπηρετηθεί καλύτερα αν αφήσουμε τέτοιου είδους συγκρίσεις. Αλλά αν πάψουμε να σκεπτόμαστε τα όσα υπέφεραν τα δολοφονημένα παλιόπαιδα στο γκέτο και τα παιδιά που πεθαίνουν στην Γάζα, ποιος θα τολμήσει να πει ότι τα βάσανά τους είναι διαφορετικά. Όπως ο καθηγητής Baron φαίνεται να υποστηρίζει, πέφτουμε όλοι τόσο εύκολα στην παγίδα να σκεπτόμαστε ότι υπάρχει κάτι μοναδικό στα όσα οι Εβραίοι υποφέρουν. Δεν υπάρχει.

Antony Lehman είναι πρώην διευθυντής του Ινστιτούτου Έρευνας Εβραϊκής Πολιτικής. Δημοσιεύτηκε στην αγγλική εφημερίδα "Ιντιπέντεντ" στις 7 Μαρτίου 2009.

http://www.independent.co.uk:80/news/world/middle-east/must-jews-always-see-themselves-as-victims-1639277.html

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Ισραήλ και οικονομική κρίση

Απαλλοτρίωση σουπερμάρκετ και στο Ισραήλ! Όχι από αναρχικούς ακτιβιστές αλλά από προμηθευτές, πιστωτές και απλήρωτους εργαζόμενους. Το περιστατικό συνέβη στην πόλη Χατσόρ Χαγκλιλίτ στην Γαλιλαία, όπου δεκάδες πιστωτές, προμηθευτές και εργαζόμενοι εισέβαλλαν σε σουπερμάρκετ της περιοχής βουτώντας από ψυγεία μέχρι αιρκοντίσιον και τρόφιμα.
Γενικά και στο Ισραήλ όπως και σε άλλες χώρες λόγω της παγκοσμιοποιημένης φύσης του καπιταλισμού, καθημερινά υπάρχουν ανακοινώσεις για απολύσεις, κλείσιμο εργοστασίων και μείωση των ωρών εργασίας.
Στη δυτική Γαλιλαία τους τελευταίους τρεις μήνες απολύθηκαν 600 εργαζόμενοι και τα περισσότερα εργοστάσια έχουν καθιερώσει εβδομάδα τεσσάρων ημερών, με το 80% των επιχειρήσεων να απειλούνται με κλείσιμο.

Πηγές:
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1068845.html
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1068831.html

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Πέτυχε ο πόλεμος τίποτα διαφορετικό;

Όπως προέβλεπαν οι αριστεροί «προδότες», ο πόλεμος στην Γάζα δεν τερμάτισε τις επιθέσεις με Κασάμ.

Του Χαγκάϊ Ματάρ*


Ο πόλεμος στην Γάζα, με στόχο την υπεράσπιση του βομβαρδιζόμενου και υποβαθμισμένου νότου, άρχισε δύο μήνες πριν. Το θυμάται άραγε κανείς πλέον; Αντιθέτως ακούμε συζητήσεις για διαπραγματεύσεις που έχουν στόχο την απελευθέρωση του Γκιλάτ Σαλίτ με ανταλλαγή Παλαιστινίων κρατουμένων και για εκεχειρία με αντάλλαγμα το άνοιγμα των περασμάτων. Που και που, Κασάμ προσγειώνονται στον νότο και σπανίως ακούμε για την κατάσταση στην Λωρίδα της Γάζας. Θυμάται άραγε κανείς ακόμη τον πόλεμο; Δεν θα άξιζε να σταματήσουμε και να αναλογιστούμε για το τι συνέβη εκεί και για το τι επιτύχαμε;
Ας προσπαθήσουμε να ξαναθυμηθούμε τα γεγονότα: Το Κράτος του Ισραήλ επέλεξε να μην αποδεχτεί τις προτάσεις της Χαμάς για παράταση της εκεχειρίας, η οποία έδωσε περισσότερη ειρήνη στο δυτικό Νεγκέβ από οτιδήποτε άλλο, με αντάλλαγμα να ανοίξουν τα περάσματα. Αντίθετα με την μέση αντίληψη, δεν ήταν ποτέ πραγματικά ανοικτά πριν την πρόταση αυτή.
Αντί για συμφωνία, η κυβέρνηση αποφάσισε να ξεκινήσει μία τεράστια επίθεση, της οποίας ο επίσημος στόχος ήταν να τερματιστούν οι εκτοξεύσεις Κασάμ, η ανάκτηση της αποφασιστικότητας μας και να πληγεί η Χαμάς. Με το που τελείωσε ο πόλεμος, μετά την δολοφονία περισσότερων από 1000 Παλαιστινίους, συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων παιδιών και μετά τον τραυματισμός χιλιάδων ανθρώπων και την τεράστια καταστροφή που προκλήθηκε και μετά τον θάνατο 13 Ισραηλινών(συμπεριλαμβανομένων πέντε από φίλια πυρά), τίποτα δεν άλλαξε και οι στόχοι δεν επιτεύχθηκαν.
Οι εκτοξεύσεις Κασάμ, οι οποίες αυξήθηκαν στην διάρκεια του πολέμου, έχουν γίνει ξανά ρουτίνα. Η αποφασιστικότητα είναι δύσκολο να μετρηθεί, αν και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι συνεχιζόμενες εκτοξεύσεις κρύβουν την απάντηση και για αυτό. Τι γίνεται με την Χαμάς; Εξακολουθεί να κυβερνά την Λωρίδα, ξεκινά σχέδια ανασυγκρότησης, μετέχει σε διαπραγματεύσεις με την Φατάχ για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας και συνεχίζει να προσφέρει στο Ισραήλ την ίδια συμφωνία: Μία εκεχειρία με αντάλλαγμα το άνοιγμα των περασμάτων και τον Σαλίτ με αντάλλαγμα κρατουμένους. Άρα, εκτός από τους σκοτωμούς, την καταστροφή και το αυξανόμενο μίσος, τι πετύχαμε;

Μην πείτε πως δεν είχαμε άλλη επιλογή

Στην διάρκεια του πολέμου, οι αντιρρήσεις και οι διαδηλώσεις δεν επιτρεπόντουσαν. Όταν τις κάναμε, καταδικαστήκαμε ως προδότες και 800 περίπου από εμάς, οι περισσότεροι άραβες, συλληφθήκαμε. Πολλοί άλλοι δέχθηκαν επίθεση από την αστυνομία. Τα μέσα ενημέρωσης μας αγνόησαν και ο κόσμος στο δρόμο μας λοιδορούσε, λέγοντας ότι δεν νοιαζόμαστε για τον νότο. « Που ήσασταν εδώ και οκτώ χρόνια όταν οι κάτοικοι της Σντερότ υπέφεραν;» ήταν η κοινή ερώτηση που πετούσαν αυτοί που ξέχναγαν τους χιλιάδες Παλαιστινίους θύματα τα προηγούμενα οκτώ χρόνια και οι οποίοι δεν προσφέρθηκαν ποτέ να δώσουν πραγματική βοήθεια στον νότο.
Τελικά με μαγικό τρόπο ο πόλεμος τελείωσε και ξεχάστηκε, όπως ξεχάστηκαν τα προηγούμενα οκτώ χρόνια. Ακόμη και οι επικρίσεις που είδαμε κατά κόρον να ακούγονται στην διάρκεια του δευτέρου πολέμου στον Λίβανο δεν ακούστηκαν αυτή την φορά, παρά όλες τις αποτυχίες.
Που είναι όλος αυτός ο κόσμος που μας προπηλάκιζε και μας πετούσε αυγά; Νοιάζονται πράγματι για τον νότο; Μήπως τώρα καταλαβαίνουν αυτό που οι προδότες στο περιθώριο έλεγαν πριν τον πόλεμο-το ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση και το ότι πρέπει να τερματίσουμε την πολιορκία;
Σύντομα μία νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί. Αν και είναι απίθανο να μας ακούσει, πρέπει να απαιτήσουμε να βγάλει συμπεράσματα από τον πόλεμο, να άρει αμέσως την πολιορκία, να απελευθερώσει όλους τους Παλαιστινίους κρατουμένους(με απελευθέρωση παράλληλα του Γκιλάντ Σαλίτ) και να μετάσχει σε πραγματικές διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό της κατοχής τόσο στηνΛωρίδα της Γάζας όσο και στην Δυτική όχθη. Όλοι όσοι δεν μάχονται για τα αιτήματα αυτά δεν θα πρέπει να εκπλαγούν όταν ξεσπάσει ο επόμενος πόλεμος ή τουλάχιστον να μην πουν ξανά ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή.


*Ο Χαγκάι Ματάρ είναι δημοσιογράφος και ακτιβιστής κατά του πολέμου και της πολιορκίας. Το άρθρο του αυτό δημοσιεύτηκε στον ιστοσελίδα της ισραηλινής εφημερίδας ευρείας κυκλοφορίας «Γεντιότ Αχρονότ»(ynetnews) στις 28/02/2009.

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3678804,00.html

"Τον πυροβόλησα 11 φορές"*

Ισραηλινός πρώην κομάντο μιλά για εν ψυχρώ δολοφονίες Παλαιστινίων
Ήταν μέλος μιας επίλεκτης ομάδας του ισραηλινού στρατού, αποστολή της οποίας ήταν η εν ψυχρώ δολοφονία Παλαιστίνιων μαχητών. Σήμερα σπάει για πρώτη φορά τη σιωπή του.

Η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε πριν από οκτώ χρόνια, όταν άρχιζε η δεύτερη ιντιφάντα. Από εκείνη την αποστολή επέστρεψε με ψυχολογικά προβλήματα και μέχρι σήμερα δεν είχε μιλήσει ποτέ στους γονείς του για τη συμμετοχή σε αυτό που αποκαλεί «πρώτη δολοφονία πρόσωπο με πρόσωπο στην ιντιφάντα». Όσο η εξέγερση των Παλαιστινίων γιγαντωνόταν, οι στοχευμένες δολοφονίες έγιναν ένα συνηθισμένο όπλο στο οπλοστάσιο του ισραηλινού στρατού, ειδικά στη Λωρίδα της Γάζας όπου οι συλλήψεις έγιναν αργότερα πιο δύσκολες σε σχέση με τη Δυτική Όχθη. Οι πιο γνωστές δολοφονίες ήταν αυτές των ηγετών της Χαμάς Αχμέντ Γιασίν και Αμπντέλ Αζίζ Ραντίσι το 2005. Ωστόσο, οι δολοφονίες χαμηλόβαθμων μαχητών απασχόλησαν ελάχιστα την επικαιρότητα.

Η μαρτυρία
Καθώς είναι ο πρώτος πρώην στρατιώτης που περιγράφει μια στοχευμένη δολοφονία, δεν μπορεί να αποκαλύψει το όνομά του. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσε να κατηγορηθεί για την άμεση ανάμειξή του σε μια πράξη που για τις περισσότερες δυτικές χώρες αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Ο πρώην στρατιώτης είναι σήμερα περίπου 30 χρονών και ζει στην περιοχή του Τελ Αβίβ. Όταν κατετάγη πριν από οκτώ χρόνια στην ειδική μονάδα του ισραηλινού στρατού, εκπαιδεύτηκε για να δολοφονήσει. Όταν, πάντως, άρχισε η αποστολή, οι ανώτεροί του είπαν στον ίδιο και τους συναδέλφους του ότι θα πραγματοποιούσαν μια επιχείρηση σύλληψης. Μόνο αν ο «στόχος» είχε οπλισμό στο αυτοκίνητό του θα άνοιγαν πυρ.

Στις 22 Νοεμβρίου του 2000, λέει στον κυριακάτικο «Ιndependent», η μονάδα είχε πάρει τη θέση της στη Νότια Γάζα. Στόχος ήταν ο Παλαιστίνιος μαχητής Τζαμάλ Αμπντέλ Ραζάκ. Ο Ραζάκ καθόταν στη θέση του συνοδηγού ενός μαύρου Ηyundai, το οποίο οδηγούσε ο σύντροφός του Αουνί Ντουχεΐρ. Οι ισραηλινές υπηρεσίες ασφαλείας είχαν αρχίσει να παρακολουθούν τον Ραζάκ από τη στιγμή που βγήκε από το σπίτι του στη Ράφα. Η πληροφορία που έφθασε στην επίλεκτη μονάδα ήταν ότι οι δύο Παλαιστίνιοι ήταν άοπλοι. «Για είκοσι λεπτά ξέραμε ότι θα κάναμε μια απλή σύλληψη», διηγείται ο 30χρονος Ισραηλινός. Ξαφνικά, όμως, οι εντολές άλλαξαν. «Μας είπαν ότι θα έφθανε σε ένα λεπτό και μας έδωσαν μια διαταγή που τελικά θα μας οδηγούσε στη δολοφονία». Πιστεύει ότι η διαταγή προήλθε από μια αίθουσα επιχειρήσεων στην οποία ήταν παρόντα «όλα τα μεγάλα αφεντικά», μεταξύ των οποίων κι ένας ταξίαρχος.

Όσο πλησιάζει η κρίσιμη στιγμή, ο σκοπευτής νιώθει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. «Και τότε συνέβη ένα από τα πιο παράξενα πράγματα στη ζωή μου. Ένιωσα απολύτως συγκεντρωμένος. Κάποια στιγμή άκουσα “άρξατε πυρ”. Ποιος έδωσε τη διαταγή και σε ποιον; Ο διοικητής της μονάδας... σε όλους. Όλοι άκουσαν “πυρ”». Ο Ραζάκ βρισκόταν στο σκόπευτρό του: «Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τον είδα. Άρχισα να πυροβολώ- όλοι αρχίσαμε να πυροβολούμε. Έχασα τον έλεγχο. Πυροβόλησα για ένα ή δύο δευτερόλεπτα. Έπειτα μέτρησα τις σφαίρες. Του είχα ρίξει έντεκα σφαίρες στο κεφάλι. Θα μπορούσα να είχα ρίξει μόνο έναν πυροβολισμό. Ίσως από τον φόβο μου ή για να αντεπεξέλθω σε όλα που συνέβαιναν, συνέχισα να πυροβολώ».

Σαν σακί με μύγες
Ο 30χρονος άνδρας είδε σοκαρισμένος το πτώμα του Ραζάκ στον δρόμο- «έμοιαζε σαν ένα σακί γεμάτο μύγες». Έπειτα ήρθαν τα συγχαρητήρια του διοικητή: «Μας τηλεφώνησε ο πρωθυπουργός, το υπουργείο Άμυνας και το Γενικό Επιτελείο. Όλοι τους μάς έδωσαν συγχαρητήρια. Η αποστολή μας πέτυχε απολύτως». Και αυτό, παρά το γεγονός ότι μαζί με τον «στόχο» έχασαν τη ζωή τους ακόμη δύο Παλαιστίνιοι που είχαν την ατυχία να περάσουν από το σημείο της ενέδρας.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" στις 03/03/2009
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4504845&ct=2
Το αρχικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα "Ιντιπέντεντ"