Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

H ανίερη συμμαχία μεταξύ Ισραηλινής δεξιάς και αντισημιτικής Ευρώπης

'Ενα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την επικικίνδυνη συμμαχία της ισραηλινής δεξιάς με την ευρωπαϊκή αντισημιτική άκρα δεξιά με άξονα την ισλαμοφοβία της δεύτερης.

Του Adar Primor*

Ω Ευρώπη! Το επίσημο σκέλος της, γενναίο και αποφασιστικό, εξέτεινε χείρα βοηθείας προς εμάς με τη μορφή δεκάδων πυροσβεστών και πυροσβεστικών αεροσκαφών στη μάχη για την κατάσβεση της πυρκαγιάς στο Καρμέλ. Το άλλο σκέλος της-το αποσυνάγωγο, το ανυπάκουο-ήλθε να ανάψει φωτιές η καταστροφή των οποίων θα είναι απρόβλεπτη. Πήρε τη μορφή της ανίερης συμμαχίας μεταξύ προσωπικοτήτων της ισραηλινής δεξιάς και εξτρεμιστών εθνικιστών ακόμη και αντισημιτών από την Ευρώπη, η οποία κερδίζει έδαφος στους Ιερούς Τόπους.
Ο πρώτος από τους πυρομανείς, ο Ολλανδός βουλευτής Geert Wilders, σχεδόν μόνιμος επισκέπτης στο Ισραήλ, προσκλήθηκε από τον βουλευτή Aryeh Eldad(του κόμματος της Εθνικής Ενότητας) για να μας πείσει ότι η Ιορδανία είναι η Παλαιστίνη. Το 2008, ο Wilders έγινε πρωτοσέλιδο με την ταινία του «Fitma» η οποία συνέδεε το κοράνι και την ισλαμική τρομοκρατία. Συχνά συγκρίνει το κοράνι με το «Mein Kampf» και καλεί να φορολογηθούν οι ισλαμικές ενδυμασίες, «οι οποίες μολύνουν το ολλανδικό τοπίο». Κατά την εδώ επίσκεψή του, προέβη σε μία σειρά αναρίθμητων δηλώσεων του τύπου «Χωρίς την Ιουδαία και την Σαμάρεια(σ.σ. βιβλικές ονομασίες των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών στη δυτική όχθη), το Ισραήλ δεν μπορεί να υπερασπιστεί την Ιερουσαλήμ».
Ένας άλλος Ευρωπαίος ειδικός στο να βάζει φωτιές είναι ο Βέλγος πολιτικός Filιp Dewinter, ο οποίος προσκλήθηκε να μετάσχει σε ένα άλλο συνέδριο το οποίο επίσης έγινε εδώ πέρα, το οποίο οργάνωσε ο πρώην βουλευτής του κόμματος «Yisrael Beitenu(Ισραήλ το Σπίτι μας) Eliezer Cohen. Ενοχλημένος που ο Eldad του «έκλεψε» κάτω από τη μύτη τον Wilders, ο Cohen έφερε κατά τη δική του εκδοχή ισλαμοφοβίας ένα απάνθισμα ρατσιστών που κάνουν τον Ολλανδό λαϊκιστή να μοιάζει με αθώα περιστερά.
Ο Dewinter είναι αρχηγός του κόμματος Vlaams Belang, διαδόχου του Φλαμανδικού Εθνικού Κινήματος, πολλά μέλη του οποίου συνεργάστηκαν με τους Ναζί. Μεταξύ των μελών του είναι σήμερα και αρκετοί αρνητές του Ολοκαυτώματος. Ο ίδιος ο Dewinter έχει σχέσεις με αντισημιτικούς κύκλους και δεσμούς με ευρωπαϊκά εξτρεμιστικά και νεοναζιστικά κόμματα. Το 1988, απέτισε φόρο τιμής στους χιλιάδες Ναζί στρατιώτες που θάφτηκαν στο Βέλγιο και το 2001, άρχισε ομιλία του με όρκο των SS.
Ο φόρος τιμής σε αυτούς που ανάβουν τη δάδα είναι το διαμάντι στην κορώνα του ρατσισμού-ο Heinz Christian Strache, ηγέτης του αυστριακού Κόμματος της Ελευθερίας. Αν ο Jorg Haider ήταν «το πνευματικό εγγόνι του Χίτλερ», o Stranche είναι το νόθο εγγόνι του. Ο παππούς του ήταν στα Wafen-SS και ο πατέρας του υπηρέτησε στην Βέρμαχτ. Ως φοιτητής, ο Strache ήταν μέλος μιας εξτρεμιστικής οργάνωσης η οποία απαγόρευε τη συμμετοχή Εβραίων. Σχολιαστές στην Αυστρία υποστηρίζουν ότι ο Strache προσπαθεί να αντιγράψει τον Haider αλλά δεν είναι τόσο έξυπνος και εν τέλει είναι πιο ακραίος από το μοντέλο του. (Μία συλλογή από τα έξοχα σχόλια του Srache δημοσιεύτηκαν με συνέντευξή του στην Χαάρετς τον Μάρτιο).
Οι διοργανωτές των επισκέψεων αυτών πιστεύουν ότι μετρίασαν το μίσος αυτών των εξτρεμιστών που κουβάλησαν από την Ευρώπη, οι οποίοι αφού αντάλλαξαν τους Εβραίους ως διαβολικό εχθρό με το μοντέλο της μουσουλμανικής εγκληματικότητας των μεταναστών, τραγουδούν από κοινού το ότι η Σαμάρεια είναι εβραϊκό έδαφος. Σύντομα θα αφήσουν γένια και θα φορούν κιπά(σ.σ. το καπελάκι που φορούν οι θρήσκοι Εβραίου και το οποίο έχει μετατραπεί σε σύμβολο των Ισραηλινών εθνικιστών). Αλλά δεν έχουν αποκηρύξει το πνευματικό τους DNA και με κάθε ευκαιρία, ψάχνουν οτιδήποτε θα τους έφερε κοντύτερα στην εξουσία εκτός από την εβραϊκή άφεση αμαρτιών.
Στη λίστα αυτών που έφεραν το όνειδος σε αυτή εδώ τη χώρα με το να φιλοξενούν αυτά τα πρόσωπα, είναι το Κολέγιο του Ασκελόν(Ashkelon Academic College), που τους έδωσαν βήμα. Ο βουλευτής Nissim Zeev(κόμμα Shas), που τους υποδέχθηκε στην Βουλή. Ο υφυπουργός Ayoob Kara(Λικούντ) που εκφράστηκε ενθουσιωδώς με τους «φίλους του Ισραήλ, τους οποίους πρέπει να ενισχύσουμε» και την αεροπορία του Ισραήλ, που έδωσε άδεια στον Cohen, ένα βετεράνο της αεροπορίας, να δώσει στη συμμορία του μία αποκλειστική βόλτα με ένα F-15.
Ο αυστριακός τύπος έγραψε αυτήν την εβδομάδα ότι το ξέπλυμα που έκανε ο Strache εδώ στη Γη της Επαγγελίας μπορεί να τους ανοίξει το δρόμο για την καγκελαρία. Όπως χαρακτηριστικά λένε: «Στην υγειά του Κράτους του Ισραήλ».

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 10/12/2010

http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/the-unholy-alliance-between-israel-s-right-and-europe-s-anti-semites-1.330132

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Η καταστροφή ενός ακόμη μύθου για το κράτος του Ισραήλ

Η πυρκαγιά στο Καρμέλ κατέστρεψε έναν ακόμη θεμελιώδη μύθο ότι το Εβραϊκό Κράτος είναι στρατιωτική-τεχνολογική δύναμη που δεν πρέπει να τα βάλεις μαζί του.

του Ακίβα Ελντάρ*

Σε όλα όσα χρειάζονται για την αντιμετώπιση των αιτιών των πυρκαγιών, αποθέματα νερού, ασφάλεια πτήσεων, σεισμοί κλπ-θέματα που απαιτούν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό-αυτοί που αποφασίζουν προτιμούν να χρησιμοποιούν την μέθοδο της κωλυσιεργίας. Η καταστροφή στο Καρμέλ έδειξε ότι βρισκόμαστε μακριά από το να θεωρούμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές στην κατάσβεση πυρκαγιών.
Τα χέρια που έβαλαν φωτιά στο δάσος και οι κρατικές αρχές που αρνούνταν να προστατεύσουν τους πολίτες τους, προκάλεσαν μεγαλύτερο κακό από τους δεκάδες θανάτους και την καταστροφή χιλιάδων οικιών. Κατέστρεψαν έναν ακόμη θεμελιώδη μύθο ότι το Εβραϊκό Κράτος είναι στρατιωτική-τεχνολογική υπερδύναμη που δεν πρέπει να τα βάζεις μαζί του. Στη γλώσσα των αρχών ασφαλείας αυτό ονομάζεται «ικανότητα αποτροπής».
Η φάλαγγα των πυροσβεστικών αεροσκαφών που ήλθε από την Δύση θύμιζε την αερογέφυρα οπλισμού την οποία η αμερικανική κυβέρνηση δημιούργησε τις τρομερές ημέρες του Πολέμου του Γιόμ Κιπούρ(σ.σ αραβοϊσραηλινός πόλεμος 1973). Ήταν στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου, που είχε χωρίσει τη Μέση Ανατολή μεταξύ των δύο μεγάλων μπλοκ. Τώρα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός μπορεί να καλεί τη Μόσχα την Παρασκευή το βράδυ και το Σάββατο το πρωί ένα σμήνος από ρωσικά πυροσβεστικά αεροσκάφη να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Μπεν-Γκουριόν.
Ποιος θα το πίστευε ποτέ εκείνες τις ημέρες ότι η Ιορδανία, η Αίγυπτος και η Παλαιστινιακή Αρχή θα έτρεχαν με πυροσβεστικά οχήματα στο Έιν Χοντ;
Είναι αλήθεια ότι δεν είναι ντροπή να ζητάς βοήθεια από τον κόσμο για να καταστείλεις μια πυρκαγιά, μια επιδημία ή μια πλημμύρα. Μεγάλες, πλούσιες χώρες έχουν επίσης ζητήσει εξωτερική βοήθεια σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Αλλά λίγες είναι οι χώρες που μια μέρα πριν έδειχναν το δάκτυλο στον κόσμο και παραπονιόντουσαν ότι αμφισβητούν τη νομιμότητά της.
Μόνο όταν τα πράγματα γίνονται θερμά και επικίνδυνα στο απομονωμένο και εγωιστικό μας γκέτο, οι εχθροί του Ισραήλ έρχονται να μας σώσουν από το πρόβλημα. Γιατί να συμβεί αυτό τώρα, όταν το Wiki Leaks αποκαλύπτει ότι ο Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ δεν είναι ακριβώς «το φλιτζάνι τσάι» των πραγματιστών Αράβων ηγετών και ότι δεν έχουν πρόβλημα να πάνε για ύπνο το βράδυ, παρόλο που οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν ακόμη κράτος;
Γιατί αυτοί οι άχρηστοι ξέχασαν να θέσουν υπό έλεγχο την πυρκαγιά την ώρα που η κοινή γνώμη άρχιζε να πιστεύει ότι η Αίγυπτος και η Ιορδανία δεν ενδιαφέρονται που η Χαμάς και η Χεζμπολάχ ενισχύουν τη δύναμή τους στα ερείπια του Όσλο;
Μετά που έσβησαν οι φλόγες στα σπίτια του Κιμπούτς Beit Oren, θα επιστρέψουμε πίσω να συζητούμε με τους Αμερικανούς για την ανέγερση μερικών ακόμη οικιών στην Όφρα(σ.σ. πόλη Ισραηλινών εποίκων στην κατεχόμενη δυτική Όχθη), η Βουλή θα περάσει το νόμο περί προσάρτησης του Αριέλ(35 βουλευτές έχουν ήδη υπογράψει) και θα εκδιώξουμε μερικούς ακόμη Παλαιστινίους από το Sheikh Jarrah.
Ο Μπέντζαμιν Νετανιάου θα προτείνει στους Παλαιστινίους, όπως είπε σε Αμερικανούς γερουσιαστές(με βάση το Wiki Leaks), ένα κράτος-δημαρχείο που θα είναι αποστρατικοποιημένο και τα σύνορα του οποίου θα ελέγχονται από το Ισραήλ, όπως και ο εναέριος χώρος. Το Εργατικό κόμμα θα συνεχίσει να στηρίζει τον πρωθυπουργό που καθησύχασε τους βουλευτές του Λικούντ, των οποίων το όραμα είναι να δοθεί στους Παλαιστινίους η ευθύνη «διαχείρισης του συστήματος αποβλήτων της Τζενίν».
Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς πραγματοποίησε ήδη την απειλή του να παραδώσει στον Νετανιάου τα κλειδιά του συστήματος διαχείρισης αποβλήτων της Τζενίν και να θέσει οριστικά τέλος στην αργόσυρτη «ειρηνευτική διαδικασία». Η διεθνής-περιφερειακή συμμαχία που ενώθηκε για να θέσει τέλος στην πυρκαγιά του Καρμέλ θα παραμείνει διαθέσιμη σε κάθε κίνηση ειρήνης του Ισραήλ.
Η κατοχή δεν είναι μια φυσική καταστροφή, αλλά το έργο ανθρώπων. Κυρίως δικό μας έργο. Το Ισραήλ θα συνεχίσει μόνο του να αντιμετωπίζει τις τοπικές και στρατηγικές επιπτώσεις της κατοχής και της κυνικής εκμετάλλευσης τους από το Ιράν.
Μία εξεταστική επιτροπή θα πρέπει να δημιουργηθεί για να εξετάσει τις αποτυχίες που προκάλεσαν την πυρκαγιά στο Καρμέλ και το σύστημα πυρόσβεσης. Το πιο σημαντικό είναι, ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή η οποία θα ξεσπάσει εξαιτίας της έλλειψης πολιτικού σχεδιασμού που κρατά περισσότερο από την επόμενη μετάδοση. Και αυτό είναι ακόμη σημαντικότερο από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ότι η μοίρα μας είναι στα χέρια ηγετών που δεν είναι ούτε καν σε θέση να ελέγχουν πυρκαγιές.
Αυτοί που έχουν καεί ήδη μια φορά δεν πρέπει να παίζουν με τη φωτιά.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" στις 6/12/2010

*http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/unraveling-another-myth-about-the-state-of-the-jews-1.329093

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Φτώχεια η άλλη εικόνα του Ισραήλ

Παρά τα οικονομικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος όσον αφορά το κράτος του Ισραήλ. Η φτώχεια αυξάνεται, όπως δείχνουν τα τελευταία επίσημα στατιστικά στοιχεία και προτιμά τους Άραβες και τους υπέρ-ορθόδοξους Εβραίους.
Το 2009 προστέθηκαν στο Ισραήλ άλλες 15.000 οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας, ανεβάζοντας συνολικά τον αριθμό των φτωχών οικογενειών σε 435.000, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται 850.300 παιδιά από 783.600 που ζούσαν κάτω από το όριο φτώχειας το 2008.
Συνολικά 1.774.800 Ισραηλινοί πολίτες ζουν κάτω από τα όρια φτώχειας σε σχέση με 1.651.300 το 2008.
Σε ποσοστά ο αριθμός των φτωχών οικογενειών αυξήθηκε από 19,9% το 2008 σε 25% πέρυσι. Ο αριθμός των φτωχών κατοίκων αυξήθηκε από 23,7% σε 25%, ενώ αύξηση από 34% το 2008 σε 36,5% το 2009 παρουσίασε και ο αριθμός των φτωχών παιδιών.
Το μεγαλύτερος μέρος των φτωχών κατοικεί στο βορρά(32,3%) και ακολουθεί ο νότος με 23,6%. Στην περιοχή της Ιερουσαλήμ το ποσοστό των φτωχών Εβραίων μειώθηκε στο 22,7%, ενώ αυτό των Αράβων εκτινάχθηκε στο 72%! Στο Τελ Αβίβ και το κεντρικό Ισραήλ το ποσοστό της φτώχειας ανέρχεται σε μόλις 13%.

Πηγές:

http://www.haaretz.com/news/national/report-reveals-poverty-is-on-the-rise-in-israel-1.323582

http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?id=194460

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Το Ισραήλ χρειάζεται μία επανάσταση της αριστεράς για να σταματήσει το φασισμό


Μία σοσιαλδημοκρατική επανάσταση της αριστεράς είναι απαραίτητη συνθήκη για να σταματήσει η εποχή του φασισμού που εκφράζεται με τον όρκο πίστης σε ένα «Εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος».

Του Daniel Gutwein*

Αφήνοντας τον φασισμό του δρόμου να εισέλθει στις αίθουσες της κυβέρνησης είναι ένας από τους τρόπους που η δεξιά αντιμετωπίζει τις αλλαγές που δείχνουν το πώς η κατοχή επηρεάζει την ισραηλινή κοινωνία. Η τροποποίηση στον Νόμο περί Υπηκοότητας που ενσωματώνει τον όρκο πίστης σε ένα «Εβραϊκό και δημοκρατικό κράτος» είναι ένα δείγμα.
Ο σκοπός της τροποποίησης είναι ξεκάθαρος, παραδόξως, από την αντίδραση η οποία προέρχεται από αυτούς που βλέπουν το Ισραήλ σήμερα ως ήδη εβραϊκό και δημοκρατικό: Ο Νταν Μεριντόρ(σ.σ. πολιτικός της δεξιάς) θεωρεί την τροποποίηση μη αναγκαία πρόκληση προς τους άραβες πολίτες και ο Ισαάκ Χέρτσογκ(σ.σ. πρώην πρόεδρος του Ισραήλ) την χαρακτηρίζει ως φασισμό. Ως τέτοια, αυτοί που αντιδρούν στην τροποποίηση υποστηρίζουν, ότι σκοπεύει να καθησυχάσει τους εξτρεμιστές εταίρους του κυβερνητικού συνασπισμού. Φαίνεται ωστόσο, ότι η τροποποίηση απευθύνεται στους ψηφοφόρους της δεξιάς, ιδίως αυτούς τους οποίους η κυβερνητική οικονομική πολιτική πλήττει την κοινωνική τους ασφάλεια.
Από το 1977(σ.σ. χρονολογία ορόσημο γιατί ηττήθηκαν για πρώτη φορά οι Εργατικοί και ανέλαβε την εξουσία το δεξιό κόμμα Λικούντ), η κατοχή χρησιμοποιήθηκε από την δεξιά ως μηχανισμός με τον οποίο αποζημιώνει τα θύματα της ιδιωτικοποίησης: Οι στεγαστικές και γενναιόδωρες κοινωνικές παροχές χορηγήθηκαν στους οικισμούς των κατεχομένων εδαφών αντικαθιστώντας το κράτος πρόνοιας.
Η πολιτική της ιδιωτικοποίησης μπορεί να ήταν κοινή επιχείρηση της αριστεράς και της δεξιάς, αλλά τα θύματα της τείνουν να ευνοούν τη δεξιά, γιατί ταυτίζεται με τη συνέχιση της κατοχής και το σύστημα των αποζημιώσεων και επειδή απεχθάνεται την αριστερά για την νεοφιλελεύθερη ειρήνη που αυτή προσφέρει, χωρίς να νοιάζεται ότι ο τερματισμός της κατοχής και η κατάργηση του συστήματος αυτού θα τους μετατρέψει σε οικονομικά «θύματα της ειρήνης».
Παρόλα αυτά στη δεύτερη θητεία του Μπέντζαμιν Νετανιάου ως πρωθυπουργού, τέτοιου είδους αποζημιώσεις χάνουν την αποτελεσματικότητά τους. Ανειδίκευτοι Εβραίοι εργάτες αντικαθίσταται από τους ξένους εργάτες, ενώ το πάγωμα των οικισμών κατέστρεψε την πιο σπουδαία προσφορά των οικισμών-την κατοικία.
Παράλληλα με την μείωση των πλεονεκτημάτων αυτών, μερικοί από τη δεξιά πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουν την μετατροπή του φασισμού από διάσπαρτο, απομονωμένο «ζιζάνιο» σε επίσημη πολιτική. Η αλλαγή στον όρκο πίστης καθιστά την υπηκοότητα να εξαρτάται από τη νομιμότητα. Η αφαίρεση υπηκοότητας και η προσβολή κατά των ξένων εργατών προωθήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών του Νετανιάου τον Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και τον υπουργό Εσωτερικών Έλι Γισάι με στόχο να αυξηθεί το τίμημα της υπηκοότητας για να χρησιμεύσει ως αντίδοτο στα πλεονεκτήματα που έδινε κάποτε η κατοχή.
Με αυτόν τον τρόπο το καθεστώς των ιδιωτικοποιήσεων ολοκληρώνει την επιχείρησή του: με την μετατροπή των κοινωνικών υπηρεσιών από δικαίωμα των πολιτών σε εμπόρευμα το οποίο αποκτάται με την εμπορευματοποίηση της ίδιας της υπηκοότητας. Η κατοχή η οποία εξελίσσεται σε απελπισία καθώς η χρησιμότητά της συρρικνώνεται, μετατρέπεται σε φασισμό. Και είναι φασισμός, η συνέχιση της κατοχής με άλλα μέσα και ως τέτοια εισάγει την λογική της κατοχής μέσα στο ίδιο το Ισραήλ.
Την ίδια στιγμή, υπό το φως του αυξανόμενου κοινωνικού χάσματος που προκαλεί η ιδιωτικοποίηση, ο φασισμός μετατρέπεται σε εσωτερικό ισραηλινό μηχανισμό αποζημίωσης, μέσω του οποίου το καθεστώς ενισχύει την παρουσία του στην κοινωνία. Με τον τρόπο αυτό, καθώς ο φασισμός κληρονομεί τον ρόλο της κατοχής ως μηχανισμό αποζημίωσης, η κατοχή αλλάζει την λειτουργία της και μετατρέπεται σε δικαιολογία για την επικράτηση του φασισμού.
Η μάχη κατά του φασισμού και της κατοχής απαιτεί την αντιμετώπιση του φόβου και του μίσους που σπείρει το καθεστώς των ιδιωτικοποιήσεων και την αντικατάστασή του από ένα κράτος πρόνοιας που θα μπορεί να εμπνεύσει ξανά την κοινωνικό-οικονομική εμπιστοσύνη.
Αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της αριστεράς. Μία σοσιαλδημοκρατική επανάσταση στην αριστερά είναι ως εκ τούτου αναγκαία συνθήκη για να σταματήσουμε το φασισμό.

*Ο αρθρογράφος διδάσκει οικονομική και κοινωνική ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 09/11/2010






Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Tι συνέβη στην ισραηλινή αριστερά;




Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο Μπαρ Ιλάν στο Ισραήλ, ο Μέναχεμ Κλάιν μετείχε πρόσφατα στην Αθήνα σε μια διάλεξη που διοργάνωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ, με θέμα τις προοπτικές της ισραηλινοπαλαιστινιακής διένεξης με αφορμή την πρόσφατη πρωτοβουλία Ομπάμα. Με αυτή την ευκαιρία ο καθηγητής Κλάιν ανέλυσε στην "Αυγή" της Κυριακής τη σημερινή κατάσταση του Ισραήλ - "μια κοινωνία που συντηρητικοποιείται γοργά".

Συνέντευξη στην Ελένη Τσερεζόλε *





* Τι συνέβη στην ισραηλινή αριστερά;



Έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Έχει καταρρεύσει. Υπάρχουν πλέον ελάχιστα άτομα στο στρατόπεδο της ειρήνης και επίσης ελάχιστη είναι και η στήριξη της ισραηλινής κοινής γνώμης. Το γιατί αυτής της κατάστασης είναι ένα ενδιαφέρον θέμα για τους ιστορικούς και τους κοινωνιολόγους. Οι ειρηνιστές ακτιβιστές έχουν την τάση να ρίχνουν το φταίξιμο στον Γιεχούντ Μπαράκ, ισχυριζόμενοι ότι παραπλάνησε την ισραηλινή κοινή γνώμη, υποστηρίζοντας ότι, ενώ εκείνος έκανε προτάσεις, οι Παλαιστίνιοι τις απέρριψαν, κ.ο.κ. Προσωπικά δέχομαι την εξήγηση αυτή, αλλά και πάλι η ισραηλινή αριστερά εξακολουθεί να μην καταφέρνει να πείσει την πλειοψηφία των Ισραηλινών.

Κάτι δεν πάει καλά με την επιχειρηματολογία της, που αρνείται να αναγνωρίσει τη στροφή της ισραηλινοπαλαιστινιακής διαμάχης από το 2000, τις δραματικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί και συνεχίζει να επιχειρηματολογεί σαν να βρισκόμασταν ακόμη στο πλαίσιο των συμφωνιών του Όσλο. Η ισραηλινή κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται ότι αυτό που της παρουσιάζει η ισραηλινή αριστερά είναι λάθος, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα κι έτσι δεν το πιστεύει.

Καταρχήν η ισραηλινή αριστερά θα πρέπει να αναθεωρήσει τις κλασικές της απόψεις, να κάνει έναν έντιμο απολογισμό των αλλαγών που έχουν γίνει από το 2000 στην ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη και μετά να παρουσιάσει επικαιροποιημένες λύσεις ή στρατηγική για την κρίση. Δεν βλέπω την ισραηλινή αριστερά να μπορεί να κερδίσει την εξουσία, να αποσπάσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης. Αλλά σίγουρα μπορεί να προσφέρει μια πολιτική που αργότερα θα απορροφηθεί και θα εφαρμοστεί από το κέντρο και την κεντροδεξιά.



* Την ίδια στιγμή πάντως παρατηρείται μια συντηρητικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας, με την άνοδο της επίδρασης των ορθόδοξων εβραίων. Πρόκειται άραγε για μια επίδραση των εβραϊκών οικισμών;



Έχετε δίκιο σε ό,τι αφορά τη ριζοσπαστικοποίηση προς τα δεξιά της ισραηλινής κοινωνίας. Θα σας έλεγα μάλιστα ότι νεοσυντηρητικοί υπάρχουν και στην Ιερουσαλήμ! Όταν βλέπουμε τις αλλαγές στις ΗΠΑ, την εκλογή Ομπάμα, εμείς δεν έχουμε τέτοια πράγματα. Στο Ισραήλ οι νεοσυντηρητικοί ηγούνται όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της κοινωνίας. Και αυτό είναι ένας συνδυασμός που παρατηρείται κι αλλού, των συντηρητικών με τους ορθόδοξους εβραίους. Παρατηρώ επίσης και σημάδια αυξανόμενου εθνοκεντρισμού ενώ παράλληλα το Ισραήλ χάνει τη δημοκρατική του αξιοπιστία. Και όλα αυτά λαμβάνουν χώρα χωρίς κάποια διαμαρτυρία στο εσωτερικό του Ισραήλ.

Η ισραηλινή κοινωνία λοιπόν αλλάζει στην κατεύθυνση αυξανόμενου εθνοκεντρισμού. Στο Ισραήλ δεν ζούμε στη δεκαετία του 1990 με την παγκοσμιοποίηση, έχουμε κλειδωθεί στο εθνοτικό μας κράτος, κλείνουμε τα μάτια μας και ορθώνουμε τείχος μεταξύ μας και του υπόλοιπου κόσμου. Αν θέλετε να καταλάβατε την εικόνα του Ισραήλ, δεν έχετε παρά να πάτε σε οποιοδήποτε αεροδρόμιο, όπου πετάει η Ελ Αλ: δείτε πώς είναι οργανωμένες οι εγκαταστάσεις της και θα αντιληφθείτε πώς είναι το κράτος του Ισραήλ. Υπάρχουν τείχη, αξιωματικοί ασφαλείας, διπλός και τριπλός έλεγχος των επιβατών, δημιουργία προβλημάτων για τους μη Ισραηλινούς κ.ά.



* Είναι δηλαδή το Ισραήλ σαν ένα νησί που απομακρύνεται από τον υπόλοιπο κόσμο επιβάλλοντας τους δικούς του κανόνες;



Ναι, ναι. Και ο κόσμος το δέχεται αυτό. Κάντε μια μικρή έρευνα στα αεροδρόμια. Θα δείτε ότι υφίσταται παντού στενή συνεργασία μεταξύ των Ισραηλινών αξιωματούχων ασφαλείας και των ντόπιων, και μάλιστα επί του εδάφους κυρίαρχων κρατών! Η ισραηλινή ασφάλεια ενεργεί επί ξένων εδαφών παραβιάζοντας συχνά γραμμές με τρόπο που δεν θα έκανε καμία άλλη ξένη χώρα.



* Έχετε γράψει ότι η ισραηλινο-παλαιστινιακή διαφορά δεν έχει πλέον να κάνει με σύνορα, αλλά με την εθνότητα. Τι εννοείτε;



Πρόκειται για ένα πολύ βασικό επιχείρημα, γιατί, αν το αναγνωρίσει κανείς, αυτό συνεπάγεται ορθή κατανόηση της σημερινής κατάστασης. Την περίοδο των συμφωνιών του Όσλο η σύγκρουση είχε ήδη την τάση της διεύρυνσής της. Από το 2000 έχουμε επιστρέψει σε μια εθνοτική διαφορά, στην οποία βρισκόμασταν πριν από το Όσλο, αλλά σε χειρότερο πλαίσιο: το Ισραήλ ελέγχει πλέον ντε φάκτο συνολικά την περιοχή από τον Ιορδάνη έως τη Μεσόγειο. Υπάρχει μόνο μια δύναμη και άρα έχουμε ένα καθεστώς, αυτό του Ισραήλ, που μάλιστα δεν είναι δημοκρατικό, αλλά εθνοτικό και με έμφαση στην ασφάλεια που καταπιέζει τη μειονότητα. Αυτό ακριβώς το καθεστώς η διεθνής κοινότητα και η ισραηλινή αριστερά θα πρέπει να το αναγνωρίσουν.

Το πρόβλημα δεν είναι το πώς θα πάμε από τη συνοριακή διαφορά στη λύση των δύο κρατών - αυτό μπορεί να ίσχυε κάποτε. Η πρόκληση σήμερα είναι το πώς θα μετακινηθούμε από αυτό το καθεστώς των διακρίσεων, το εθνοτικό καθεστώς, στη λύση των δύο κρατών. Κανείς στην ισραηλινή αριστερά ή στην Ουάσιγκτον ή αλλού δεν ανταποκρίνεται στην πρόκληση αυτή και δεν οικοδομεί διαφορετικές πολιτικές για τη διευκόλυνση αυτής της μετάβασης.

Έτσι οποιαδήποτε πολιτική διαδικασία ακολουθεί την προηγούμενη κατάσταση, εκείνη των συμφωνιών του Όσλο, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Και το βλέπουμε με τη σημερινή κρίση! Ακόμη κι αν βρεθεί κάποιος συμβιβασμός και ο Αμπάς με τον Νετανιάχου συμφωνήσουν, έστω και περισσότερο προς την κατεύθυνση του δεύτερου, δεν θα αργήσει η επόμενη κρίση.

Κι εγώ βλέπω τον Αμπάς να φθάνει στο τέλος της πολιτικής του καριέρας. Οι Αμερικανοί τον σπρώχνουν όλο και πιο πολύ προς αυτη την κατεύθυνση. Μπορεί σε έναν χρόνο ή σε μια εβδομάδα, αλλά αυτό θα συμβεί. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές απέναντί του και ο ίδιος έχει κουραστεί. Εκτός κι αν συμβεί κάτι το δραματικό που θα αναγκάσει το Ισραήλ να αλλάξει την πολιτική του...



* Τι είδους δραματική εξέλιξη δηλαδή;



Το τέλος του σημερινού καθεστώτος που συνεργάζεται με το Ισραήλ. Ο Αμπάς και ο Φαγιάντ είναι σήμερα υπεργολάβοι του Ισραήλ! Βοηθούν το Ισραήλ να ισχυρίζεται ότι δεν είναι κατακτητική δύναμη, ότι υπάρχει αυτονομία... Και αυτή η δραματική εξέλιξη για την οποία σας μίλησα μπορεί να είναι μια μη στρατιωτικοποιημένη Ιντιφάντα, μια παραίτηση Αμπάς, εκλογές... Ένα καταλυτικό γεγονός που θα δημιουργήσει χώρο για την ανάδειξη παλαιστινιακού κράτους.

Σήμερα δεν υπάρχει χώρος για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος: το Ισραήλ κατέχει όλο τον χώρο. Και με τη λέξη “χώρος” δεν εννοώ μόνο τον γεωγραφικό αλλά και τον πολιτικό χώρο, που δεν επιτρέπει την εγκαθίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Η σημερινή κατάσταση επιτρέπει μόνο μια πολύ περιορισμένη παλαιστινιακή αυτονομία και επιτρέπει στο Ισραήλ να ισχυρίζεται ότι δεν ποδηγετεί τους Παλαιστινίους και επιτρέπει επίσης στην Ε.Ε. να έχει ήσυχο το κεφάλι της γιατί το Ισραήλ συγκρατεί αυτό που θεωρεί ως ριζοσπαστικό Ισλάμ, γι' αυτό και είναι πρόθυμη να επενδύει όλο και περισσότερα χρήματα σε αυτό το βαρέλι δίχως πάτο, που είναι η Παλαιστινιακή Αρχή, όταν την ίδια στιγμή το Ισραήλ καταστρέφει, με τις εισβολές του, υποδομές που έχει χρηματοδοτήσει η Ευρώπη. Γι' αυτό και το Ισραήλ διαπράττει τεράστια λάθη, όπως η εισβολή στη Γάζα ή η επίθεση στον στολίσκο... Αλλά αυτή η κατάσταση δεν θα διαρκέσει αιωνίως. Κάποια στιγμή οι κατακτημένοι θα πουν “φθάνει πια”.
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή στις 07/11/2010

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=579817

Ενδιαφέρουσα Ανάλυση στη Monde diplomatique για Παλαιστινιακό

Ένα ενδιαφέρον δημοσίευμα στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" από την Monde diplomatique για το Μεσανατολικό



ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ, ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΠΑΡΑΤΕΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ

Ενα κράτος για «δύο όνειρα» στην Παλαιστίνη
Από την «ειρήνη των γενναίων» στην... «ανακωχή των μετρίων»

Του ALAIN GRESH*

Οι ισραηλινο-παλαιστινιακές διαπραγματεύσεις δεν προσκρούουν μόνο στη συνέχιση του εποικισμού αλλά και στις ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις των δύο πλευρών για την Ιερουσαλήμ, τους πρόσφυγες, τα σύνορα, τα ύδατα. Αυτό το αδιέξοδο οδηγεί έναν ορισμένο αριθμό αξιωματούχων -ανάμεσά τους και Ισραηλινοί- να εκθειάζουν τη δημιουργία ενός μόνο κράτους, από τη Μεσόγειο ώς τον Ιορδάνη.

Η Χαμάς παραμένει στο περιθώριο της συζήτησης, αρκούμενη να αποδέχεται τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στην Δυτική Οχθη και στη Γάζα και να υπόσχεται μια μακροχρόνια εκεχειρία με το Ισραήλ. Μέχρι τότε όμως...
«Ο μικρότερος κίνδυνος, το μικρότερο κακό, θα ήταν η δημιουργία ενός ενιαίου κράτους με ίσα δικαιώματα για όλους τους πολίτες του» δηλώνει ο πρόεδρος της Βουλής. Φυσιογνωμία της πολιτικής ζωής, ένας πρώην υπουργός πλειοδοτεί: δεν υπάρχει πλέον άλλη επιλογή πέρα από την ανακήρυξη ενός μόνο κράτους σε ολόκληρο το ιστορικό έδαφος της Παλαιστίνης, από τη Μεσόγειο ως τον Ιορδάνη. Μια νεαρή βουλευτίνα με αρκετά εδραιωμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις υποστηρίζει τα ίδια συμπεράσματα. Πρόκειται, άραγε, για τρεις παλαιστινιακές προσωπικότητες; Τρία μέλη της ισλαμιστικής οργάνωσης Χαμάς; Τρεις ευρωπαίους αντισιωνιστές; Οχι: αυτή η άποψη διατυπώνεται από τρία εξέχοντα μέλη της ισραηλινής δεξιάς.

Ο πρώτος είναι ο Ρέουβεν Ρίβλιν, ο οποίος απορρίπτει την ιδέα της αραβικής δημογραφικής απειλής και παρατηρεί ότι αυτός ο τρόπος σκέψης «παραπέμπει στη μεταφορά πληθυσμών ή στο γεγονός ότι έπρεπε να σκοτώσουμε τους Αραβες. Τρομοκρατούμαι με αυτά τα λόγια. Πηγαίνω στα σχολεία όπου κατά τη διάρκεια προσομοιώσεων εκλογών, ο Λίμπερμαν (ο υπουργός Εξωτερικών, επικεφαλής του κόμματος της άκρας δεξιάς "Ισραέλ Μπεϊτένου") εξασφαλίζει το 40% των ψήφων και ακούω παιδιά να λένε ότι πρέπει να σκοτώσουμε Αραβες (...) Συμπεριφορές τέτοιου είδους δημιουργήθηκαν από τη συγκαταβατική θέση των σοσιαλιστών (του Εργατικού Κόμματος), οι οποίοι δηλώνουν: "Εμείς (οι Εβραίοι) εδώ και αυτοί (οι Αραβες ) εκεί". Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Οταν ο Γιαμποτίνσκι (1) έλεγε: "Η Σιών μάς ανήκει", ήθελε να πει "ένας εβραίος πρόεδρος της κυβέρνησης και ένας άραβας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης (2)"».

Ο δεύτερος υπερασπιστής της σύστασης ενιαίου κράτους είναι ο Μοσέ Αρενς, ο οποίος διακρίθηκε ως υπουργός Αμυνας και υπουργός Εξωτερικών στη δεκαετία του '80. Πολιτικός νονός του Μπενιαμίν Νετανιάχου, έχει χαρακτηριστεί «γεράκι» και εξέφρασε τη γνώμη του σε άρθρο στην εφημερίδα «Haaretz»: «Τι θα συνέβαινε αν η ισραηλινή κυριαρχία εφαρμοζόταν στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια και αν προσφέραμε στον παλαιστινιακό πληθυσμό την ισραηλινή ιθαγένεια; Αυτοί που, στο Ισραήλ και στο εξωτερικό, θεωρούν την κατοχή αβάσταχτο δεινό θα ανακουφίζονταν από μια αλλαγή που θα απελευθέρωνε το Ισραήλ από αυτό το φορτίο (3)».

Αλλά πώς να ενσωματωθεί αυτός ο πληθυσμός; Το Ισραήλ, απαντά ο ίδιος, περιλαμβάνει ήδη αρκετές μειονότητες, όπως τους Δρούζους και τους Τσερκέζους. Οσο για τους άραβες μουσουλμάνους, οι δυσκολίες τους να ενσωματωθούν «οφείλονται στις διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις, οι οποίες δεν έλαβαν αποτελεσματικά μέτρα». Κατά τη γνώμη του, αυτό είναι το πρώτο καθήκον στο οποίο πρέπει να αφοσιωθούμε.

Η τρίτη προσωπικότητα που αμφισβητεί την ισραηλινή συναίνεση είναι η Τζίπι Χοτοβέλι, το νεότερο μέλος της Βουλής, ένα ανερχόμενο αστέρι του Λικούντ, όπου εντάχθηκε με την προσωπική παραίνεση του Νετανιάχου. Αντίθετη στην απαγκίστρωση από τη Γάζα το 2005, ισχυρίζεται ότι αυτή απέδειξε την αποτυχία κάθε ιδέας περί αποχώρησης. Επιπλέον, είναι προσηλωμένη στη διατήρηση των οικισμών: «Οι Εβραίοι έζησαν στη Χεβρώνα, στο Μπέιτ Ελ. Είναι βιβλικές τοποθεσίες. Από τη Χεβρώνα, ο βασιλιάς Δαβίδ άρχισε να οικοδομεί το βασίλειό του. Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να τις εγκαταλείψουμε, αλλιώς τι νόημα έχει ο σιωνισμός; Ο σιωνισμός είναι η επιστροφή στη Σιών, η επιστροφή στην Ιερουσαλήμ, η επιστροφή σε όλους αυτούς τους ιστορικούς τόπους. Πρέπει, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε την ειρηνευτική διαδικασία χωρίς να ξεριζώσουμε τους κατοίκους των οικισμών (4)». Αρα, η μόνη δυνατότητα που υπάρχει είναι η επέκταση του ισραηλινού νόμου σε ολόκληρη τη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη και η παραχώρηση της υπηκοότητας και του δικαιώματος ψήφου στους Παλαιστίνιους. Με δυο λόγια, ένα ενιαίο κράτος, το οποίο, για την ίδια, όπως και για τον Ρίβλιν ή τον Αρενς, δεν μπορεί να είναι παρά ένα «εβραϊκό κράτος».

Οι προτάσεις αυτές τείνουν να λύσουν μία από τις θεμελιώδεις αντιφάσεις της φιλελεύθερης πτέρυγας -με την πολιτική έννοια του όρου- της ισραηλινής δεξιάς: πώς να συμβιβαστεί η διεκδίκησή της για κυριαρχία στο σύνολο «της Ιουδαίας και της Σαμάρειας» (δηλαδή της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη) με τις δημοκρατικές αρχές; Πώς να αποφευχθεί η εγκαθίδρυση ενός συστήματος απαρτχάιντ μέσα στο οποίο οι Παλαιστίνιοι θα στερούνταν τα πολιτικά δικαιώματά τους;

Ηδη ο Μεναχέμ Μπέγκιν, που οδήγησε πρώτη φορά τη δεξιά στη νίκη το 1977, είχε προσπαθήσει να λύσει αυτό το δίλημμα. Κατά την υποδοχή του αιγύπτιου προέδρου Ανουάρ ελ Σαντάτ στην Ιερουσαλήμ, τον Νοέμβριο του 1977, είχε προτείνει ένα σχέδιο που περιέγραφε την αντίληψή του για την παλαιστινιακή αυτονομία και πρόσφερε την επιλογή στους κατοίκους της Δυτικής Οχθης και της Γάζας ανάμεσα στην ισραηλινή και την ιορδανική υπηκοότητα, και συνεπώς το δικαίωμα της ψήφου για ένα από τα δύο κοινοβούλια.

Την ιδέα αυτή εγκατέλειψαν γρήγορα, γιατί προσέκρουε σε ένα εμπόδιο το οποίο ακόμη και σήμερα καμία από τις τρεις προσωπικότητες που προαναφέρθηκαν δεν καταφέρνει να ξεπεράσει: πώς να συμβιβαστεί η διεκδίκηση ενός εβραϊκού κράτους με την παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στους Παλαιστίνιους; Ο Αρενς ισχυρίζεται ότι δεν θα αντιπροσωπεύουν παρά μόνο το 30% του συνολικού πληθυσμού, αλλά υποτιμά τον αριθμό των κατοίκων της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη και «ξεχνάει» τη Γάζα. Πώς όμως θα μπορούσε ένα τέτοιο σχέδιο να αλυσοδέσει τον παλαιστινιακό πληθυσμό στο μοιραίο επίπεδο του 50%; Ακόμα και με το 40%, καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί χωρίς τη στήριξη ενός τμήματος των Παλαιστινίων -είναι αυτονόητο πως δύσκολα θα υποστήριζαν την κυβέρνηση ενός «εβραϊκού κράτους».

Οποια κι αν είναι τα όρια και οι αντιφάσεις, αυτές οι εικονοκλαστικές θέσεις αντανακλούν τη γενική απαισιοδοξία που συνοδεύει το αδιέξοδο της «ειρηνευτικής διαδικασίας», η οποία διατηρείται εδώ και χρόνια με τεχνητή υποστήριξη. Παρά την επανάληψη των ισραηλινο-παλαιστινιακών διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, στις 2 Σεπτεμβρίου 2010, ελάχιστοι σχολιαστές στοιχηματίζουν στις πιθανότητες να ξαναζωντανέψει ο ετοιμοθάνατος. Η αποθάρρυνση έχει επεκταθεί και αγγίζει κατά πρώτο λόγο τους αμερικανούς αξιωματούχους που έχουν εμπλακεί εδώ και δεκαετίες στο ζήτημα αυτό.

ΕΚΤΟΣ ΑΤΖΕΝΤΑΣ

Ανάμεσα στο 1988 και το 2003, ο Ααρόν Ντέιβιντ Μίλερ υπηρέτησε ως σύμβουλος έξι διαδοχικών υπουργών Εξωτερικών, κάτω από τρεις προεδρίες. Ελαβε μέρος σε όλες τις διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις, δημόσιες ή μυστικές. Σε ένα άρθρο του που έκανε πάταγο και του οποίου ο τίτλος συνοψίζει τη σκέψη του, «Η ψεύτικη θρησκεία της ειρήνης στη Μέση Ανατολή και πώς έγινα μη πιστός (5)», εξηγεί ότι η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση δεν κατέχει πλέον κεντρική θέση στην ατζέντα της Ουάσιγκτον: άλλα μέτωπα, όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν ή το Πακιστάν, και κυρίως η αντιπαράθεση με το Ιράν, αποσπούν την προσοχή της, και ακόμη και μία μεγάλη δύναμη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορεί να κάνει τα πάντα ταυτοχρόνως, ιδιαίτερα σε αυτούς τους καιρούς της κρίσης.

«Οι πιστοί πρέπει να επανεξετάσουν την πίστη τους, καθώς η επέκταση της ηγεμονίας της Αμερικής σε ολόκληρο τον κόσμο ξεπερνάει τις δυνατότητές της» γράφει ο Μίλερ. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να κάνουν αυτό που μπορούν, να εργαστούν μαζί με τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους για να διαπραγματευθούν τα κεντρικά ζητήματα του τελικού καθεστώτος (...), να βοηθήσουν τους Παλαιστίνιους να αναπτύξουν τους θεσμούς τους, να παροτρύνουν τους Ισραηλινούς να βοηθήσουν τους Παλαιστίνιους επιτρέποντάς τους να αναπνέουν οικονομικά, να επεκτείνουν την εξουσία τους και να διατηρήσουν την ηρεμία στη Γάζα (...) Αλλά, η Αμερική πρέπει να έχει συνείδηση αυτού που δεν μπορεί να κάνει, καθώς και αυτού που μπορεί να κάνει».

Ενας άλλος παράγοντας με επιρροή, ο Ρόμπερτ Μάλεϊ, που έλαβε μέρος ως σύμβουλος του προέδρου Μπιλ Κλίντον στις διαπραγματεύσεις του Καμπ Ντέιβιντ (Ιούλιος 2000), καταλήγει επίσης, από την εμπειρία του, σε απαισιόδοξα συμπεράσματα και αναπτύσσει μια ριζική κριτική της λύσης ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο Ισραήλ: «Αυτή η ιδέα δεν ανταποκρίνεται στα προβλήματα που ισχυρίζεται ότι λύνει. Υπόσχεται να κλείσει μια σύγκρουση που γεννήθηκε το 1948 και αναμφίβολα και πριν από το 1948, αλλά δεν ασχολείται παρά μόνο με προβλήματα που εμφανίστηκαν το 1967. Το να τεθεί τέλος στην κατοχή παλαιστινιακών εδαφών είναι ουσιαστικό (...), αλλά οι ρίζες της σύγκρουσης είναι πολύ πιο βαθιές: για τους Ισραηλινούς, πρόκειται για την παλαιστινιακή άρνηση να αναγνωρίσουν τη νομιμότητα του εβραϊκού κράτους. Για τους Παλαιστίνιους, πρόκειται για την ισραηλινή ευθύνη στην απώλεια της γης τους και τη διασπορά που συνόδευσε τη γέννηση του Ισραήλ (6)». Η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους και η συζήτηση για το ποσοστό του εδάφους που θα πάρει ο καθένας, δεν θα κατασιγάσουν «τα πιο βαθιά και τα πιο αρχέγονα αισθήματα, τις νοσταλγίες και τις πίκρες».

Ο Μάλεϊ, απορρίπτοντας τη λύση του ενός κράτους, προσχωρεί, όπως αρκετοί αμερικανοί, στην ιδέα μιας «προσωρινής μακροπρόθεσμης λύσης», της οποίας το πλαίσιο ποικίλλει, αλλά επιτρέπει να μετατεθούν για αργότερα (για πότε;) τα πιο ευαίσθητα ζητήματα, όπως της Ιερουσαλήμ ή των προσφύγων.

Ο Ρότζερ Κόεν, αρθρογράφος κύρους στους «New York Times», συνόψισε με τα παρακάτω λόγια αυτή την άποψη (7): «Ο Ομπάμα, ο οποίος πήρε ήδη το βραβείο Νόμπελ, πρέπει να μειώσει τις προσδοκίες, να σταματήσει να μιλάει για ειρήνη, να απαγορεύσει τη λέξη, να αρχίσει να μιλάει για ύφεση. Αυτό είναι που θέλει ο Λίμπερμαν, αυτό είναι που λέει ότι θέλει η Χαμάς, αυτό είναι το νόημα των υπεκφυγών του Νετανιάχου. Δεν είναι αυτό που θέλει ο Αμπάς, αλλά αυτός είναι αδύναμος. Οπως μου είπε ένας ισραηλινός ειδικός της πολιτικής επιστήμης, ο Σλόμο Αβινερί, "ένα μη βίαιο status quo είναι κάθε άλλο παρά ικανοποιητικό, αλλά δεν είναι καθόλου κακό. Η Κύπρος δεν είναι και τόσο κακή περίπτωση" (...) Η ειρήνη των γενναίων πρέπει να αντικατασταθεί από μια ανακωχή των μετρίων».

ΨΕΥΔΗΣ ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ

Αυτή η απαισιοδοξία τρέφεται από την ψευδή συμμετρία που σημαδεύει από το 1993 τη δράση των μεγάλων δυνάμεων: δύο λαοί ζουν πάνω σ' αυτή τη γη και πρέπει να καταλήξουν σε μια συμφωνία, κάτι που προϋποθέτει «καλή θέληση» και την απομόνωση των εξτρεμιστών και «των δύο πλευρών». Είναι μια θέση που συγκαλύπτει τις ιδιαίτερες ευθύνες του κατακτητή, βάζοντάς τες στο ίδιο επίπεδο με του κατεχόμενου, και επίσης αγνοεί ότι όλες οι ισραηλινές κυβερνήσεις συνέχισαν την πολιτική της κατάκτησης εδαφών, ακόμη και μετά τις συμφωνίες του Οσλο: από τη στιγμή της υπογραφής τους, το 1993, μέχρι και σήμερα, ο αριθμός των εποίκων πέρασε από τις εκατό χιλιάδες στις τριακόσιες χιλιάδες, χωρίς να υπολογίσουμε τις διακόσιες χιλιάδες που έχουν εγκατασταθεί στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Παράλληλα, «η προσθήκη εδαφών που βρίσκονται στα δυτικά του διαχωριστικού τείχους, εδαφών που κατέχονται από τους επίσημους και τους "άγριους" οικισμούς, των εδαφών που χρησιμοποιούνται από τις παρακαμπτήριες οδούς και των κλειστών στρατιωτικών ζωνών της κοιλάδας του Ιορδάνη, που οι ισραηλινές αρχές εννοούν να διατηρήσουν σε κάθε περίπτωση (8)», όλα αυτά αντιπροσωπεύουν το 45% του εδάφους της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη. Τα ισραηλινά πολιτικά κόμματα, της δεξιάς όπως και της αριστεράς, απορρίπτουν ατιμωρητί τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών και τη διεθνή νομιμότητα.

Τον Σεπτέμβριο του 2000, η έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντας επέτρεψε στον τότε πρωθυπουργό, Εχούντ Μπάρακ, να πείσει τη μεγάλη πλειοψηφία της ισραηλινής εβραϊκής κοινής γνώμης ότι δεν υπήρχε, ότι δεν υπήρξε ποτέ, «παλαιστίνιος συνομιλητής» (9). Ακόμη και η ιστορική απόφαση της συνόδου κορυφής των αραβικών κρατών στη Βηρυττό, τον Μάρτιο του 2002 -να γίνει αποδεκτή η ειρήνη με το Ισραήλ με αντάλλαγμα τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967- απορρίφθηκε με περιφρόνηση. Και αυτή την άρνηση η ισραηλινή κυβέρνηση δεν την πληρώνει με κανένα τίμημα, αφού οι σημαντικότερες δυνάμεις του κόσμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες όπως και η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Κίνα όπως και η Ρωσία, συναλλάσσονται μαζί της σαν να μην υπάρχει η κατοχή -έστω κι αν η εικόνα του Ισραήλ στην κοινή γνώμη διαβρώνεται αισθητά.

Ουσιαστικά, η ηγετική ισραηλινή ομάδα αρνείται, στην πράξη, να αναγνωρίσει τους Παλαιστίνιους ως ισότιμους. Οι συμφωνίες του Οσλο δεν έθιξαν αυτή την αλαζονεία, ούτε την ιδέα ότι η ζωή ενός Παλαιστίνιου δεν αξίζει την ασφάλεια ενός Ισραηλινού. Οι ισραηλινοί ηγέτες, κραυγάζοντας για την εχθρότητα των γειτόνων τους και αντλώντας επιχειρήματα από τη γενοκτονία των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, κατασκεύασαν μια αντίληψη για την απόλυτη ασφάλεια, την οποία δεν μπορούσε να πειράξει οποιαδήποτε δύναμη, και η οποία οδηγεί τη χώρα σε ατελείωτους πολέμους. Είναι, άραγε, δυνατή μια λύση αν η αρχή της ισότητας ανάμεσα σε όλα τα ανθρώπινα όντα που κατοικούν σε αυτή τη γη δεν αναγνωρίζεται; «Ή ισότητα, ή τίποτε» διακήρυττε ο αμερικανο-παλαιστίνιος διανοούμενος Εντουαρντ Σαΐντ (10): μια ιδέα την οποία εκφράζουν πλέον διάφοροι πρωταγωνιστές, και κατ' αρχήν οι Παλαιστίνιοι του Ισραήλ, οι οποίοι τη διεκδικούν με όλο και μεγαλύτερη σφοδρότητα.

Από εκεί προκύπτει η ανησυχία ενός ισραηλινού δημοσιογράφου, συγγραφέα ενός από τα πρώτα βιβλία που αφιερώθηκαν στη Φάταχ (11), του Εχούντ Γιαάρι. Σε άρθρο του την άνοιξη του 2010, ο ίδιος βεβαιώνει ότι σε λίγα χρόνια η στήριξη στη λύση των δύο κρατών θα μειωθεί, άλλες ιδέες θα αναδυθούν, η εξαφάνιση της Παλαιστινιακής Αρχής θα προκαλέσει την de facto προσάρτηση των κατεχόμενων εδαφών και οι Παλαιστίνιοι θα πετύχουν έτσι να εξασφαλίσουν «με διάρρηξη τη δημογραφική κυριαρχία την οποία βεβαιώνουν ότι φοβούνται οι ισραηλινοί ηγέτες εδώ και δεκαετίες και την οποία προσπάθησαν να αποφύγουν με την κατοχή μάλλον παρά με την προσάρτηση. Αυτή η αντίστροφη προσάρτηση δεν θα αφήσει άλλη επιλογή παρά εκείνη της συνύπαρξης με μια αραβική πλειοψηφία (12)». Κατά τη γνώμη του, λοιπόν, είναι απαραίτητη η ανακωχή, η οποία θα μπορούσε να διευκολυνθεί με την αποχώρηση του Ισραήλ στη γραμμή που ορίζεται από το «τείχος ασφαλείας», κάτι που θα προκαλούσε τη διάλυση εξήντα οικισμών και τον επαναπατρισμό πενήντα χιλιάδων εποίκων (σε σύνολο 500.000).

Ολα αυτά τα σχέδια «προσωρινής λύσης» δεν θα κατάφερναν στην πραγματικότητα, στο πλαίσιο του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων, παρά να παρατείνουν την κατοχή με άλλες μορφές, ενώ οι Παλαιστίνιοι θα παρέμεναν περιορισμένοι σε απομονωμένες περιοχές, χωρίς εδαφική ενότητα, χωρίς έλεγχο των συνόρων τους, χωρίς οικονομική και πολιτική εξουσία.

Οσο για την απειλή την οποία επισείει η Αρχή για την Ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Παλαιστινιακού Κράτους, αυτή φαίνεται αστεία (13). Αλλωστε, δεν ανακηρύχθηκε ήδη αυτό το κράτος από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) το 1988 και δεν το αναγνώρισαν περισσότερα από εκατό κράτη; Ακόμη και αν η Ευρωπαϊκή Ενωση το αναγνώριζε, θα ήταν έτοιμη να δεχθεί τις συνέπειες και να μεταχειριστεί το Ισραήλ ως μια κατοχική δύναμη, την οποία θα έπρεπε να τιμωρήσει για να την υποχρεώσει να εκκενώσει το κράτος το οποίο κατέχει;

Η προοπτική ενός μόνο κράτους σε ολόκληρο το ιστορικό έδαφος της Παλαιστίνης προκαλεί αρκετά προβλήματα (14), όπως δείχνει η συζήτηση που ξεκίνησε στο φιλοπαλαιστινιακό στρατόπεδο με αφορμή τις προτάσεις του Ρίβλιν και του Αρενς.

Ο Ούρι Αβνερί, βετεράνος του αγώνα για την ειρήνη, καταγγέλλει με σθένος τα κενά αυτών των σχεδίων: αποκλείουν τη Γάζα, το ενιαίο κράτος θα είναι εβραϊκό, η προσάρτηση της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη θα επιτρέψει τη συνέχιση του εποικισμού, η παραχώρηση ιθαγένειας στους Παλαιστίνιους θα γίνει, στην καλύτερη περίπτωση, σε δέκα χρόνια, ίσως ακόμη και σε μια γενιά. Και καταλήγει: «Στην ταινία του Ρομάν Πολάνσκι "Το μωρό της Ρόζμαρι", μια νέα γυναίκα γεννά ένα όμορφο μωρό που αποδεικνύεται ότι είναι ο γιος του σατανά. Το τόσο ελκυστικό όραμα της αριστεράς για ένα μόνο κράτος, γίνεται ένα τέρας της δεξιάς (15)».

Η άποψή του αμφισβητείται από τον Αλι Αμπουνίμα, έναν αμερικανο-παλαιστίνιο διανοούμενο, εμψυχωτή του ιστότοπου The Electronic Intifada και συγγραφέα ενός βιβλίου με επιχειρήματα, που υποστηρίζει ένα ενιαίο κράτος (16). Μολονότι αναφέρει, όπως ο Αβνερί, τα όρια των σχεδίων της δεξιάς, συνεχίζει: «Μόλις οι ισραηλινοί Εβραίοι παραδεχθούν την αναγκαιότητα ίσων δικαιωμάτων για τους Παλαιστίνιους, δεν θα μπορούν να επιβάλουν μονομερώς ένα σύστημα που διατηρεί αδικαιολόγητα προνόμια. Ενα ενιαίο κράτος πρέπει να λάβει υπόψη του τα νόμιμα συλλογικά συμφέροντα των ισραηλινών Εβραίων, αλλά επίσης πρέπει να κάνει το ίδιο για όλους τους άλλους».

Και διατυπώνει έναν παραλληλισμό με αυτό που συνέβη στη Νότια Αφρική: «Στα μέσα της δεκαετίας του '80, η πλειοψηφία των Λευκών είχε κατανοήσει ότι το status quo του απαρτχάιντ δεν είχε μέλλον και άρχισαν να εξετάζουν την προοπτική "μεταρρυθμίσεων" που απείχαν αρκετά από τα αιτήματα του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου (ANC) για μια οικουμενική ισότητα -ένας άνθρωπος, μία ψήφος σε μια μη ρατσιστική Νότια Αφρική (...). Μέχρι το τέλος, οι σφυγμομετρήσεις έδειχναν ότι η πλειοψηφία των Λευκών απέρριπτε την καθολική ψηφοφορία, αλλά αποδεχόταν ένα είδος διανομής της εξουσίας εφόσον διατηρούσε το δικαίωμα του βέτο στις στρατηγικές αποφάσεις (17)».

Από την πλευρά της, η Χαμάς παραμένει στο περιθώριο της συζήτησης, αρκούμενη στο να αποδέχεται τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη και τη Γάζα και να υπόσχεται, σε αυτές τις συνθήκες, μια λίγο ως πολύ μακρόχρονη «χόντνα» (εκεχειρία) με το Ισραήλ, αλλά χωρίς αναγνώριση. Οσο γι' αυτό που θα ήταν η «απελευθέρωση ολόκληρης της Παλαιστίνης» και το μέλλον του εβραϊκού πληθυσμού της, το ισλαμιστικό κίνημα περιορίζεται σε διακηρύξεις για την αποδοχή των θρησκευτικών μειονοτήτων.

ΟΠΑΔΟΙ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

Ενώ οι δύο πιο αντιπροσωπευτικές οργανώσεις των Παλαιστινίων, η Φάταχ και η Χαμάς, είναι απούσες από τη συζήτηση -η οποία, ωστόσο, χρονίζει- για το ενιαίο κράτος, διανοούμενοι όπως ο Εντουάρντ Σαΐντ ή ο Τόνι Τζαντ, ένα τμήμα του κινήματος αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη κι ένα σημαντικό, αλλά μειοψηφικό, τμήμα της παλαιστινιακής κοινής γνώμης έχουν υποστηρίξει ή υποστηρίζουν την ουτοπία ενός ενιαίου και δημοκρατικού κράτους (18). Οπως η πρόταση της Φάταχ στα τέλη της δεκαετίας του '60, έτσι και αυτή ζημιώνεται από τις αμφισημίες της: πρόκειται, άραγε, για ένα κράτος όλων των πολιτών του όπως στο νοτιοαφρικανικό μοντέλο; Για ένα διεθνικό κράτος στα πρότυπα της παλιάς Τσεχοσλοβακίας; Πώς θα είναι το σύνταγμά του και τι εγγυήσεις θα προσφέρει στις διάφορες εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες; Πώς θα προσδιορίζεται αυτό το κράτος σε σχέση με το περιβάλλον του; Θα ενταχθεί στον Αραβικό Σύνδεσμο;

Ενα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να διαμορφωθεί παρά με βάση έναν κοινό αγώνα των Παλαιστινίων και τουλάχιστον ενός σημαντικού τμήματος του εβραϊκού πληθυσμού του Ισραήλ. Κάποιοι επικαλούνται συχνά το παράδειγμα της Νότιας Αφρικής. Αλλά, πέρα από το ζήτημα του να ξέρουμε εάν το Ισραήλ είναι ή όχι ένα κράτος του απαρτχάιντ, το νοτιοαφρικανικό μοντέλο εξόδου από τη σύγκρουση έγινε δυνατό γιατί το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο (ANC), μέσω της συμμαχίας του με το Κομμουνιστικό Κόμμα, είχε μια «βάση Λευκών». Επιπλέον, είχε προσαρμόσει τον λόγο του και τις μεθόδους αγώνα στη θέλησή του να οικοδομήσει μια κοινωνία «ουράνιου τόξου» και να αποφύγει την έξοδο του λευκού πληθυσμού που είχαν γνωρίσει, για παράδειγμα, η Αγκόλα και η Μοζαμβίκη. Δεν χρησιμοποίησε το όπλο της τρομοκρατίας παρά με περιορισμένο τρόπο, φοβούμενο ότι αυτό θα του στερήσει την υποστήριξη της κοινής γνώμης, κυρίως των Λευκών (19). Το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο, ενώ πάλευε κατά τρόπο αδιάλλακτο για την αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος», μπόρεσε να λάβει υπόψη του τους φόβους της κοινότητας των Λευκών.

(1) Βλαντίμιρ Ζεέβ Γιαμποτίνσκι (1880-1940), ηγέτης της σιωνιστικής δεξιάς. Οι θέσεις του ενέπνευσαν τα κόμματα της δεξιάς.

(2) «Haaretz», Τελ Αβίβ, 15 Ιουλίου 2010.

(3) « Is there another option?», «Haaretz», 2 Ιουνίου 2010.

(4) TheJewishPress.com, 10 Ιουλίου 2009.

(5) « The false religion of Mideast peace: And why Ι'm no longer a believer», Foreign Policy, Ουάσιγκτον, Μάιος - Ιούνιος 2010.

(6) Γραμμένο με τον Hussein Agha, «Israel and Palestine: Can they start over? », The New York Review of Books, 3 Δεκεμβρίου 2009.

(7) « Α Mideast truce », «The New York Times», 16 Νοεμβρίου 2009.

(8) Denis Bauchard, «L'Etat palestinien en question. La solution des deux Etats est-elle encore possible?» Σημείωμα του Institut Francais des Relations Internationales, Παρίσι, Μάρτιος 2010.

(9) Βλέπε «Le "veritable visage" de Μ. Ehoud Barak», «Le Monde diplomatique», Ιούλιος 2002.

(10) «Israel, Palestine, l'egalite ou rien», La Fabrique, Παρίσι, 1999.

(11) «Strike Terror: The Story of Fatah», Sabra Books, Νέα Υόρκη, 1970.

(12) « Armistice now», Foreign Affairs, Νέα Υόρκη, Μάρτιος-Απρίλιος 2010.

(13) Τα σενάρια εξετάστηκαν με πολύ έξυπνο τρόπο από τον Jean-Francois Legrain στο «Palestine: un Etat? Quel Etat?», Gremmo.mom.fr, 11 Δεκεμβρίου 2009.

(14) Βλ. Dominique Vidal, «Palestine: apropos de l'Etat binational », France-Palestine.org, 23 Νοεμβρίου 2009.

(15) Uri Avnery, «Rosemary's Baby», Gush-Shalom.org, 24 Ιουλίου 2010.

(16) Ali Abunimah, «One Country», Metropolitan Books, Νέα Υόρκη, 2006.

(17) «Israelis embrace one-state solution from unexpected direction», Electronicintifada.net, 21 Ιουλίου 2010.

(18) Βλέπε Leila Farsakh, «L'heure d'un Etat binational est-elle venue?», «Le Monde diplomatique», Μάρτιος 2007.

(19) Βλ. Nelson Mandela, «Un long chemin vers la liberte», «Le Livre de poche», Παρίσι, 1996, σ. 341.

Πηγή:

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=07/11/2010&id=220649

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Φωτογραφιες σοκ από Ισραηλινούς στρατιώτες




Νέες φωτογραφίες σοκ από Ισραηλινούς στρατιώτες που προσβάλλουν Παλαιστινίους.
Η οργάνωση «Σπάζοντας τη Σιωπή»(Breaking the Silence) δημοσιεύει φωτογραφίες που δείχνουν στρατιώτες να γράφουν συνθήματα σε σπίτια Παλαιστινίων υπό την απειλή όπλων.

Οι φωτογραφίες αναφέρονται στην περίοδο της πρόσφατης εισβολής του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας(Επιχείρηση «Καυτό Μολύβι»). Οι φωτογραφίες εμφανίστηκαν την Κυριακή στο Facebook, δύο μήνες αφότου η έφεδρος στρατιωτίνα Eden Abergil απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης με τη δημοσιοποίηση ανάλογων φωτογραφιών.
Η σειρά φωτογραφιών με τίτλο «Καυτό Μολύβι», παρουσιάζει τρεις φωτογραφίες. Η πρώτη δείχνει έναν Ισραηλινό στρατιώτη να απειλεί με το όπλο του ένα άνθρωπο με δεμένα τα μάτια. Η δεύτερη δείχνει ένα στρατιώτη να φωνάζει στην κουζίνα την ώρα που δύο γυναίκες με παραδοσιακή ενδυμασία(hejab) μαγειρεύουν. Η τρίτη δείχνει έναν στρατιώτη να ζωγραφίζει με σπρέι ένα Αστέρι του Δαβίδ και το σύνθημα «θα επιστρέψουμε σύντομα» στα εβραϊκά.
Οι χρήστες του Facebook έστειλαν εξαιρετικά αρνητικά σχόλια, καταδικάζοντας τις «απεχθείς πράξεις» των στρατιωτών, χαρακτηρίζοντας τους ως «τρομοκράτες σε ώρα δράσης».
Η οργάνωση «Σπάζοντας τη Σιωπή» συλλέγει μαρτυρίες, συχνά ανώνυμες, από στρατιώτες που θυμούνται περιπτώσεις παραβιάσεων κατά Παλαιστινίων. Η οργάνωση επισημαίνει ότι στόχος της είναι « να δείξει μία διαφορετική και αποκρουστική εικόνα αμφισβητούμενων διαταγών σε πολλές περιοχές όσον αφορά Παλαιστινίους αμάχους».
Πριν λίγο καιρό η οργάνωση διοργάνωσε έκθεση φωτογραφίας σε περιοχή του Τελ Αβίβ δείχνοντας στρατιώτες «να βασανίζουν, να λεηλατούν και να καταστρέφουν περιουσίες».
Μετά την περίπτωση Abergil, η οργάνωση δημοσίευσε επίσης φωτογραφίες στρατιωτών που ποζάρουν με τραυματισμένους και δεμένους Παλαιστινίους.










Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Ισραήλ: Διαδηλώσεις κατά του Ρατσισμού


Χιλιάδες άτομα διαδήλωσαν το Σάββατο το βράδυ στους δρόμους του Τελ Αβίβ, σε κοινή διαδήλωση Εβραίων και Αράβων κατά της ψήφισης από το υπουργικό συμβούλιο του λεγόμενου νόμου περί υπηκοότητας, ο οποίος απαιτεί από τους μη Εβραίους που ζητούν την Ισραηλινή υπηκοότητα να ορκίζονται πίστη στο κράτος του Ισραήλ ως εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους.
Ο νόμος αυτός δεν έχει στόχο μόνο τους μη Εβραίους μετανάστες που έχουν κατακλύσει το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια σε αναζήτηση δουλειάς και οι οποίοι έχουν αρχίσει να ζητούν να γίνουν Ισραηλινοί υπήκοοι, αλλά κυρίως τους Ισραηλινούς άραβες, τους Παλαιστινίους που εξακολουθούν να ζουν στα πατρογονικά τους εδάφη, στην σημερινή επικράτεια του κράτους του Ισραήλ και να λογίζονται Ισραηλινοί υπήκοοι.
Παρόλο που τυπικά έχουν ίσα δικαιώματα με τους Εβραίους πολίτες του ισραηλινού κράτους, υπόκεινται σε δεκάδες κρυφές και φανερές διακρίσεις. Τώρα υπό την πίεση της ισραηλινής ακροδεξιάς που επιζητεί να απονομιμοποιήσει την παρουσία Παλαιστινίων που είναι Ισραηλινοί υπήκοοι, η κυβέρνηση του Ισραήλ ζητά από τους πολίτες αυτούς και όχι μόνο, να αποδεχθούν επισήμως με όρκους και τα σχετικά, τον εβραϊκό χαρακτήρα του κράτους.
Όπως έγραψε εύστοχα προ ημερών ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «Χαάρετς» Γκιντεόν Λέβι, «το Ισραήλ αλλάζει τον χαρακτήρα του. Ως αποτέλεσμα θα μπορούσε να αλλάξει και το όνομά του σε Εβραϊκή Δημοκρατία του Ισραήλ, όπως η Ισλαμική δημοκρατία του Ιράν… Από εδώ και στο εξής θα ζούμε σε μια νέα, επίσημα εγκεκριμένη, εθνοκρατική, θρησκευτική, εθνικιστική και ρατσιστική χώρα».
Οι διαδηλωτές κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν «Εβραίοι και Άραβες αρνούνται να γίνουν εχθροί» και «Μαζί θα προστατεύσουμε τη δημοκρατία». Μεταξύ των διοργανωτών ήταν το Χαντάς(Μέτωπο για την Ισότητα και την Δημοκρατία-μετωπικό σχήμα που υποστηρίζεται από το ΚΚ Ισραήλ), το Μέρετς(κόμμα της σιωνιστικής αριστεράς), το Πράσινο Κίνημα, το «Γκους Σαλόμ»(Μέτωπο Ειρήνης) και πολλές άλλες κινήσεις προστασίας των κοινωνικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ορισμένοι διαδηλωτές κρατούσαν Ισραηλινές και κόκκινες σημαίες και φώναζαν «Λίμπερμαν, Λίμπερμαν φασίστα και ρατσιστή». Οι διοργανωτές μοίρασαν φυλλάδια που έγραφαν ειρωνικά: «Ο όρκος πίστης της κυβέρνησης του Ισραήλ στους πολίτες αυτής της χώρας. Υπόσχομαι να προβώ σε διακρίσεις ή να στερήσω το δικαίωμα σε οποιονδήποτε εξαιτίας της καταγωγής του, του φύλου, της εθνικότητας, της προφοράς, του χρώματος, της κουλτούρας, της οικονομικής του κατάστασης ή οποιουδήποτε άλλου λόγου». Υπήρχε παρουσία πολλών αστυνομικών στους οποίους οι διαδηλωτές κόλλησαν στα στόματα αυτοκόλλητα που έγραφαν: «Παρέμεινα σιωπηλός».
Κύριοι πολιτικοί ομιλητές ήταν ο βουλευτής του κόμματος Χαντάς Ντοβ Κχενίν, ο βουλευτής του κόμματος Μέρετς Χαίμ Ορόν, ο βουλευτής του Χαντάς Μοχάμεντ Μπαράκε και ο δημοσιογράφος Μεράβ Μιχαέλι.
Ο Κχενίν προειδοποίησε ότι η ιδέα μεταφοράς των Ισραηλινών Αράβων πολιτών σε ένα παλαιστινιακό κράτος ξεκίνησε ως εφιάλτης, αλλά από τότε έχει μετεξελιχθεί σε πρακτικό σχέδιο. «Η ανακοίνωση, «Οι άραβες πολίτες του Ισραήλ αποτελούν πραγματική δημογραφική απειλή» δεν ξεστομίστηκε από τον Ραβίνο Μέιρ Καχάνε(σ.σ. ο Καχάνε ηγείτο ενός μικρού φασιστικού κόμματος την δεκαετία του ’80 που μιλούσε ανοικτά για «μεταφορά» των Αράβων του Ισραήλ-δολοφονήθηκε στη Νέα Υόρκη από ισλαμιστές εξτρεμιστές) ή τον Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, αλλά τον πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάου σε συνέδριο στην Ιερουσαλήμ. Δύο χρόνια πριν, η ιδέα μεταφοράς πληθυσμού ήταν ένα σύνθημα των ακροδεξιών κομμάτων. Ένα μήνα πριν έγινε επίσημη θέμα από τον υπουργό Εξωτερικών στα Ηνωμένα Έθνη», τόνισε. «Φίλοι, η μεταφορά πληθυσμών μετατράπηκε από εφιάλτη σε επιχειρησιακό σχέδιο. Εναντίον του βρισκόμαστε όλοι εδώ σήμερα».
Ο βουλευτής του Μέρετς Ορόν καταδίκασε επίσης το νόμο περί όρκου πίστης, αποκαλώντας τον ρατσιστικό και αντιδημοκρατικό. « Η αντιδημοκρατική αυτή επίθεση αποσκοπεί στο να αποκλείσει τον Αραβικό πληθυσμό από το δημοκρατικό παιχνίδι και να εγκαταστήσει το εθνοκεντρικό καθεστώς της άκρας δεξιάς στην κυβέρνηση», επεσήμανε ο Ορόν. «Η Κνέσετ(σ.σ Ισραηλινή βουλή) έχει 11 νομοσχέδια προς συζήτηση και όλα τους βρωμάνε από ρατσισμό».
Την προηγούμενη εβδομάδα, οι υπουργοί της κυβέρνησης ενέκριναν με πλειοψηφία την αμφιλεγόμενη τροποποίηση η οποία θα ζητά από κάθε μη Εβραίο που επιζητεί να γίνει πολίτης του Ισραήλ να ορκιστεί πίστη στο «Κράτος του Ισραήλ ως Εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους».
Η τροποποίηση είναι μία από τις υποσχέσεις του πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάου προς το κόμμα Γισραέλ Μπεϊτένου του Αβιγκντόρ Λίμπερμαν στα πλαίσια της συμφωνίας για κυβέρνηση συνασπισμού. Από την ώρα που το Γισραέλ Μπεϊτένου μπήκε στην κυβέρνηση έχει προωθήσει πλειάδα νομοθετημάτων με νόμους «πίστης» οι οποίοι θεωρούνται ότι επιβάλλουν διακρίσεις κατά των Αράβων πολιτών του Ισραήλ.

Πηγές:

http://www.haaretz.com/news/national/thousands-march-in-tel-aviv-against-loyalty-oath-bill-1.319431

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3970192,00.html

http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/the-jewish-republic-of-israel-1.318135

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Μαρτυρία Ισραηλινού για την Νάκμπα



Ο Amnon Neuman, πρώην μέλος της εβραϊκής παραστρατιωτικής οργάνωσης Παλμάχ, δίνει πολύτιμη μαρτυρία για την παλαιστινιακή Νάκμπα το 1948(έτος ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ) στην οργάνωση Zochrot. μία ισραηλινή οργάνωση που συλλέγει μαρτυρίες και πραγματοποιεί εκδηλώσεις με στόχο να ευαισθητοποιήσει την ισραηλινή κοινή γνώμη στο θέμα της παλαιστινιακής Νάκμπα, καταρρίπτοντας πολλούς από τους μύθους με τους οποίους μεγαλώνει η ισραηλινή κοινωνία.*



Amnon Neuman: Βρισκόμουν στην Δεύτερη, Όγδοη και Ένατη Μεραρχία της Παλμάχ(σ.σ. εβραϊκή παραστρατιωτική οργάνωση πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ) από τον Φεβρουάριο του 1948 μέχρι την απόλυσή μου τον Οκτώβριο του 1949. Βρισκόμουν ολόκληρη την περίοδο, εκτός από μερικούς μήνες αφότου τραυματίστηκα και απεβίωσε ο πατέρας μου.
Η πιο σημαντική για μένα περίοδος όσον αφορά την Νάκμπα ήταν ο Απρίλιος-Μάιος 1948, όταν άρχισαν οι μάχες και οι συγκρούσεις με τους ντόπιους, έως ότου ήλθε ο Αιγυπτιακός στρατός. Αρχικά συνοδεύαμε φάλαγγες φορτηγών που περνούσαν από το «Iraq Suwaydan», το Ρεχόβοτ, το «Iraq Suwaydan Kawkaba» και «Burayr» στο «Nir’- Am»(σ.σ. ονόματα τοποθεσιών στην τότε Παλαιστίνη) όπου βρισκόταν το αρχηγείο μας. Τότε μία ομάδα Αράβων εγκαταστάθηκε στο Burayr και δεν μας άφηνε να περάσουμε και έτσι πήραμε διαφορετικό δρόμο, από κοντά στο Ασντότ εκεί όπου το Ισντούντ βρισκόταν, μέσω του Majdal, Barbara, Bayt Jirja στο Yad Mordechai. Από εκεί πήγαμε στο Nir’-Am.
Αυτοί ήταν οι δύο δρόμοι(που χρησιμοποιήσαμε) έως ότου εμφανίστηκε ο αιγυπτιακός στρατός. Ο αιγυπτιακός στρατός εμφανίστηκε αφότου είχαμε εξοντώσει την οποιαδήποτε αραβική αντίσταση, η οποία δεν ήταν ισχυρή. Θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι πολεμήσαμε κατά των Παλαιστινίων… Στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν μάχες, σχεδόν καθόλου μάχες. Στο Burayr υπήρξε μία μάχη, υπήρξαν μάχες εδώ και εκεί, προς το βορρά.
Δεν έγιναν όμως μεγάλες μάχες. Γιατί; Γιατί δεν είχαν στρατιωτικές δυνατότητες, δεν ήταν οργανωμένοι. Οι μεγάλες μάχες άρχισαν με την είσοδο του αιγυπτιακού στρατού και αυτά ήταν πάρα πολύ δύσκολα προβλήματα, ειδικά από τις 15 Μαΐου, όταν ήμασταν οργανωμένος στρατός, ημι-οργανωμένος, η Παλμάχ. Οι στρατιώτες τους ήταν οργανωμένοι με βάση το βρετανικό πρότυπο και πολεμούσαν σαν βρετανοί. Δεν είχαν ωστόσο ηγεσία και ούτε κίνητρο. Όταν επιτέθηκαν, ήταν σαν χαμένοι, με το ζόρι ήξεραν το γιατί πολεμούν, αλλά ήξεραν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Αλλά όσον αφορά τα υπόλοιπα ήταν στρατός πέμπτης κατηγορίας. Είχαν τρομακτικά κανόνια που μας καθάριζαν σαν κόλαση. Είχαν όλων των ειδών τα τανκς και ήταν πρόβλημα για μας. Δεν είχαμε τίποτα, είχαμε εξοπλισμένα οχήματα, κάτι σαράβαλα που ήταν αδύνατον να πολεμήσεις, όχι κατά τεθωρακισμένων αλλά ούτε κατά ημιφορτηγών, σωστά; Αλλά λίγο πολύ τα καταφέραμε μαζί τους.
Η φυγή από τα χωριά και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι το βασικό, έγινε σταδιακά, γνωρίζω μόνο το τι συνέβη από τον δρόμο του «Iraq Suwaydan» προς το Majdal και το«Iraq al-Manshiyya». Βρισκόμασταν νότια της περιοχής αυτής και στα βόρεια υπήρχε η Μονάδα Givati. Την ημέρα που οι Αιγύπτιοι μπήκαν στον πόλεμο, το Νεγκέβ είχε αποκοπεί και αυτό ήταν κυρίως δικό μας φταίξιμο, έφταιγε η μονάδα μας… Δεν ήταν ωστόσο τόσο σημαντικό. Οι επιθέσεις των Αιγυπτίων ήταν σημαντικές. Μας χτυπούσαν ανελέητα και μας εξόντωναν χωρίς έλεος.
Η φυγή από τα χωριά άρχισαν όταν αρχίσαμε να καθαρίζουμε τους δρόμους αυτούς από όπου περνούσαν οι φάλαγγες. Τότε αρχίσαμε να εκδιώχνουμε τους χωρικούς και στο τέλος άρχισαν να φεύγουν μόνοι τους. Δεν υπήρξαν σημαντικά γεγονότα να αναφέρω. Ούτε βιαιότητες. Κανείς άμαχος δεν μπορεί να ζήσει όταν γίνεται πόλεμος. Δεν πίστευαν ότι φεύγουν για μεγάλη περίοδο, δεν πίστευαν ότι δεν θα επέστρεφαν. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι ένας ολόκληρος λαός δεν θα επιστρέψει.
Πρώτα εκδιώξαμε αυτούς…και ύστερα να εκδιώχνουμε αυτούς που ζουν παραπλεύρως. Στο Najd, το Simsim αυτά έγιναν αργότερα. Δεν έγιναν μάχες με εξαίρεση μία στο Burayr. Στο βορρά έγιναν μάχες, με την Givati, εμείς όμως δεν είχαμε μάχη. Ένα χωριό παρέμεινε μεταξύ Dorot και Nir’-Am, πρόκειται για το Kufr Huj, δεν το έσκασαν και δεν τους εκδιώξαμε. Πιθανότατα υπήρξε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο να μην πειραχτεί το Huj.
Την πρώτη φορά που μπήκα στο Kawkaba και το Burayr, έμεινα έκπληκτος από τη φτώχεια τους. Δεν είχαν τίποτα. Ούτε έπιπλα, τίποτα, υπήρχαν ράφια από λάσπη και άχυρα. Ζούσαν εκεί επί χιλιάδες χρόνια χωρίς αλλαγές και το μόνο που τους συνέβη ήταν η καταστροφή της Νάκμπα στην «Tashah» το 1948. Επειδή δεν πήγαμε να μαζέψουμε φόρους, πήγαμε να κληρονομήσουμε τη γη από ξένους.
Αυτή ήταν η θεμελιώδης σκέψη μας. Τους εκδιώξαμε λόγω της ιδεολογίας του σιωνισμού. Καθαρά και απλά. Ήλθαμε να κληρονομήσουμε τη γη. Να την κληρονομήσουμε από ποιόν; Αν η γη είναι άδεια, δεν την κληρονομείς από κανένα Η γη δεν ήταν άδεια την κληρονομήσαμε λοιπόν και όποιος κληρονομεί τη γη διώχνει τους άλλους. Να γιατί δεν τους φέραμε πίσω. Γινόταν παντού, στο βορρά και το νότο, παντού. Αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο. Η γη δεν ήταν άδεια όπως μου έλεγαν παιδί. Το ξέρω γιατί ζούσα με άραβες. Θυμάμαι ότι τραυματίστηκα και όταν επέστρεψα σπίτι, μετά τον Απρίλιο του 1948, αφότου εκδίωξαν τους άραβες στην Χάιφα, το έβαλλαν στα πόδια. Τα χωριά μας, Yajur Balad και al-Shaykh δεν υπήρχαν πια. Είχαν αδειάσει. Πήγα σπίτι και ο πατέρας μου, μου είπε. Κάτσε παιδί μου. Μου είπε. Ξέρεις τι συνέβη; Και του είπα ναι, πέρασα μέσω του Balad Al-Sheikh και δεν υπήρχε κανείς. Και μου είπε, Ναι, ήταν καταστροφή.
Δεν ήταν αυτό που σκοπεύαμε. Ήλθε με τη δεύτερη μετανάστευση. Και είπε: δεν ήταν αυτό που είχα κατά νου. Κανείς δεν σκεπτόταν σε αυτές τις κατηγορίες, ίσως οι ηγέτες του Yeshuv(σ.σ. έτσι ονομαζόταν συνολικά η παρουσία Εβραίων στην Παλαιστίνη πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, «Yeshuv» στα εβραϊκά σημαίνει «εγκατάσταση»). O πατέρας μου ήταν απλός άνθρωπος, ένας εργαζόμενος σε ολόκληρη τη ζωή του. Και ύστερα επέστρεψα στο Νεγκέβ και κάναμε το ίδιο. Εκείνη την εποχή δεν πίστευα ότι κάνουμε κάτι λάθος, είχα εκπαιδευτεί για αυτό όπως όλοι μας. Και το ακολούθησα πιστά και αν είπα πράγματα που δεν ήθελα να αναφέρω-το έκανα χωρίς αμφιβολία. Χωρίς να σκεφτώ δύο φορές. Αλλά ό,τι έγινε, έγινε. Έγινε με τάξη.
Στο βορρά πολεμήσαμε, στο νότο όχι, δεν είχαν τίποτα. Ήταν αξιοθρήνητοι, δεν είχαν πουθενά να πάνε ή κάποιον να ρωτήσουν.

*Ολόκληρη η κατάθεση του Neuman στο
http://zochrot.org/index.php?id=844



Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Ισραηλινοί ηθοποιοί μποϊκοτάρουν τα κατεχόμενα

Εκατοντάδες συγκεντρώθηκαν τη Δευτέρα 30 Αυγούστου στο Εθνικό Θέατρο Χαμπίμα του Τελ Αβίβ για να διαδηλώσουν την υποστήριξή τους στους ηθοποιούς του που μποϊκοτάρουν εμφανίσεις στον εποικισμό του Αριέλ, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.

Ένα ηγετικό στέλεχος του Κομουνιστικού Κόμματος του Ισραήλ, ο βουλευτής Ντοβ Χενίν που ανήκει στο υποστηριζόμενο από το ΚΚ Ισραήλ Μέτωπο για την Δημοκρατία και την Ισότητα ( Χαντάς), δήλωσε στη συγκέντρωση ότι «το ισραηλινό θέατρο δεν είναι και δεν θα γίνει ένα θέατρο μαριονέτας. Είναι ένα θέατρο ανθρώπων με ανεξάρτητες σκέψεις και συνειδήσεις».

Ο γενικός γραμματέας της οργάνωσης "Ειρήνη Τώρα"( Peace Now), Γιαρίβ Οπενχάιμερ, δήλωσε επίσης ότι η συγκέντρωση δεν στέλνει μόνο ένα μήνυμα για την κατοχή, αλλά και για τη δημοκρατία. Αυτοί οι ηθοποιοί έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν την ελεύθερη βούλησή τους και να μην παίξουν κάπου όπου δεν το επιθυμούν.» Όταν ρωτήθηκε να απαντήσει σε επικριτές που έχουν πει ότι η τέχνη και ο πολιτισμός δεν θα πρέπει να μπλέκονται με την πολιτική, ο Οπενχάιμερ δήλωσε «Και βέβαια εμπλέκονται και ο πολιτισμός και η τέχνη έχουν να παίξουν έναν ρόλο στο να μιλήσεις για ζητήματα αξιών και ηθικής».

Το Σάββατο, έπειτα από ρεπορτάζ ότι διάφοροι μεγάλοι θεατρικοί οίκοι σχεδιάζουν να παίξουν στο κέντρο Αριέλ, δεκάδες πολύ γνωστοί επαγγελματίες ηθοποιοί του θεάτρου και εργαζόμενοι εξέδωσαν δημόσια επιστολή στην οποία δεσμεύονται να μην παίξουν εκεί επειδή βρίσκεται στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη.

Αργά τη Δευτέρα το βράδυ, οι συγγραφείς Amos Oz, David Grossman, A.B. Yehoshua και Sami Michael, καθώς και ο βραβευμένος με το Βραβείο Ισραήλ, γλύπτης και αρχιτέκτονας Dani Caravan υπέγραψαν μια έκκληση υποστηρίζοντας το μποϊκοτάζ, όπως έκαναν και επιπλέον ηθοποιοί και διευθυντές.

Η επιστολή δέχθηκε κριτική από μέλη της ακροδεξιάς κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένου του Πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος στην έναρξη του κυριακάτικού εβδομαδιαίου κυβερνητικού συμβουλίου δήλωσε: «Το Ισραήλ δέχεται επίθεση απονομιμοποίησης από στοιχεία στη διεθνή κοινότητα. Αυτή η επίθεση συμπεριλαμβάνει προσπάθειες να οργανωθούν οικονομικά, ακαδημαϊκά και πολιτιστικά μποϊκοτάζ. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε αυτήν την ώρα είναι να δεχόμαστε αυτήν την επίθεση – εννοώ αυτήν την προσπάθεια για μποϊκοτάζ – εκ των έσω.»

Το μποϊκοτάζ των ηθοποιών εναντίον του νέου πολιτιστικού κέντρου του Αριέλ έλαβε ώθηση χθες με πάνω από 250 ακαδημαϊκούς και αρκετές δεκάδες συγγραφείς και καλλιτέχνες να υπογράφουν επιστολές υποστήριξής τους.

Στην επιστολή των ακαδημαϊκών, που δόθηκε στη δημοσιότητα χθες, μέλη σχολών από πανεπιστήμια σε όλη τη χώρα, δεσμεύτηκαν να μη δώσουν διαλέξεις και να μη συμμετάσχουν σε συζητήσεις στους εποικισμούς και εξέφρασαν την υποστήριξή τους για τους θεατρικούς καλλιτέχνες που δήλωσαν ότι θα αρνηθούν να παίξουν στη Δυτική Όχθη. «Δεν θα λάβουμε μέρος σε κανενός είδους πολιτιστική δραστηριότητα πέρα από την Πράσινη Γραμμή, σε συζητήσεις ή σεμινάρια ή διαλέξεις, σε κανενός είδους ακαδημαϊκό χώρο σε αυτούς τους εποικισμούς», έγραψαν οι ακαδημαϊκοί.

«Υποστηρίζουμε τους καλλιτέχνες του θεάτρου που αρνήθηκαν να παίξουν στον Αριέλ, εκφράζουμε την εκτίμησή μας για το δημόσιο κουράγιο τους και τους ευχαριστούμε που έφεραν τη συζήτηση για τους εποικισμούς στα πρωτοσέλιδα», λέει η έκκληση. «Θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στο ισραηλινό κοινό ότι όπως όλοι οι εποικισμοί, έτσι και ο Αριέλ είναι επίσης κατεχόμενη επικράτεια».

Οι υπογράφοντες της ακαδημαϊκής έκκλησης συμπεριλαμβάνουν τους: Zeev Sternhell, Yael Sternhell, Nissim Calderon, Anat Biletzki, Ziva Ben-Porat, Yaron Ezrachi, Aeyal Gross, Shlomo Sand, Dan Rabinowitz, Neve Gordon, Efraim Davidi, Ofer Casif, Kalman Altmann, Oded Goldreich και Oren Yiftachel.

Πηγή: http://www.maki.org.il/en/english-mainmenu-106



Την απόφαση των Ισραηλινών ηθοποιών υπογράφουν και περισσότεροι από 150 Αμερικανοί και Βρετανοί καλλιτέχνες

Πηγές: http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3950251,00.html

http://www.haaretz.com/print-edition/news/u-s-actors-back-israeli-boycott-of-west-bank-theater-1.312393




Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Επιστολή Ισραηλινού αντιρρησία συνείδησης

Μία ακόμη επιστολή Ισραηλινού αντιρρησία που εξηγεί το γιατί αρνείται να υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό. Πρόκειται για τον Σιρ Ρεγκέβ που έχει ήδη φυλακιστεί τρεις φορές για την απόφασή του αυτή.*

Πιστεύω ότι είναι προσωπικό μου καθήκον να αρνηθώ και να απέχω από έναν στρατό του οποίου ο βασικός στόχος είναι να υπηρετεί ως αστυνομία κατοχής για να διατηρεί την «ισραηλινή τάξη» και να την επιβάλλει στους αβοήθητους και αποδυναμωμένους Παλαιστινίους(…).
Και τι είναι η «Ισραηλινή τάξη»..; Μία συνεχιζόμενη διαδικασία που βρίσκεται σε ισχύ εδώ και 42 χρόνια, που αποτελείται από ένα στρατιωτικό καθεστώς που έχει επιβληθεί επί των Παλαιστινίων, που τους αρνείται πρόσβαση στην γη, το νερό, την αγροτική σοδειά και τα μεταλλεύματα της παλαιστινιακής κοινότητας. Μολύνει επίσης την γη και τους χείμαρρους τους, με την υποστήριξη των διάσπαρτων εποίκων που ζουν στις ίδιες περιοχές, κάτω από ένα διαφορετικό καθεστώς υποτιθέμενων δημοκρατικών νόμων.
Και δεν αναφέρω καν την παραβίαση των βασικότερων παλαιστινιακών δικαιωμάτων, όπως η άρνηση της ελευθερίας μετακίνησης και η πρόκληση σωματικών βλαβών, συμπεριλαμβανομένων μαζικών δολοφονιών, χωρίς έρευνα των υποτιθέμενων σοβαρότατων παραπτωμάτων που αναγνωρίζει η ισραηλινή νομοθεσία. Οι ενέργειες αυτές υπό καθεστώς στρατιωτικής κατοχής, αποτελούν εγκλήματα πολέμου και άλλες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.
Εφόσον διαθέτω το ιατρικό προφίλ του «μάχιμου στρατιώτη», αν είχα υπηρετήσει στον στρατό, χωρίς αμφιβολία θα είχα σταλεί να υπηρετήσω το «μαφιόζικο « σύστημα το οποίο δεν έχει τίποτα να κάνει με τον υποτιθέμενο ρόλο του ισραηλινού στρατού ως «Αμυντικές Δυνάμεις». Είναι ένας στρατός που εξυπηρετεί συμφέροντα τα οποία δεν πιστεύω. Ως εκ τούτου, στο δίλημμα μεταξύ του να υπηρετήσω ή να υπακούσω τη φωνή της συνείδησής μου, δεν έχω καμιά αμφιβολία με ποιο θα συνταχθώ.
Θα έλθει η μέρα που η απόφασή μου θα εκτιμάται από ανθρώπους που αυτή τη στιγμή αρνούνται την τρομακτική πραγματικότητα την οποία εμείς ως κοινωνία δημιουργούμε για έναν άλλο λαό και την καταστροφή που προκαλούμε στις ψυχές πολλών νεαρών Ισραηλινών που δεν συνειδητοποιούν την ηθική κατάπτωση στην οποία παίρνουμε μέρος.

*http://www.newprofile.org/english/?p=316

Ο φασισμός είναι ήδη εδώ

Αν οι διαδηλωτές δεν υπήρχαν, ο Νετανιάου, η Λιβνάτ και ο Σάαρ(σ.σ. μέλη της ισραηλινής κυβέρνησης) θα έπρεπε να τους έχουν επινοήσει. Στο κάτω-κάτω, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι η τελευταία ζώσα απόδειξη ότι υπάρχει δημοκρατία στο Ισραήλ

Του Γιόσι Σαρίντ*

Η δημοκρατία στο Ισραήλ είναι κυρίως διακοσμητική, σαν ένα δέντρο που μεγαλώνει για την ομορφιά του, όχι όμως για τους καρπούς του. Λίγοι άνθρωποι την χρησιμοποιούν ή τα δικαιώματα που αυτή προσφέρει. Πολλοί αρκούνται κυρίως στο ότι μπορούν να ψηφίσουν στις βουλευτικές εκλογές αλλά ακόμη και ο αριθμός των ανθρώπων αυτών συρρικνώνεται.
Η παθητικότητα των πολιτών του Ισραήλ οφείλεται άραγε σε τεμπελιά, απάθεια ή απόγνωση; Αυτή η αίσθηση ότι δεν υπάρχει τρόπος να επηρεάσεις ή να αλλάξεις τίποτε; Και αν οι κυβερνήσεις αρκούνται στο να κυβερνούν χώρες, η κυβέρνηση αυτή είναι εξαιρετική στο να υπαγορεύει την πολιτική της στην αντιπολίτευση-με μια αντιπολίτευση που απαρτίζεται από πρόσωπα όπως η Τσίπι Λίβνι, ο Σαούλ Μοφάζ και ο Τσάχι Χανέγκμπι, αυτό είναι κάτι περισσότερο από βέβαιη. Η δημοκρατία έτσι ατονεί, δεν χρησιμοποιείται σε καθημερινή βάση, εξελίσσεται σε ένα μη απαραίτητο εργαλείο.
Εδώ όμως αντιμετωπίζουμε το εξής παράδοξο. Αυτοί που πολεμούν κατά της δημοκρατίας με σκοπό να την καταστρέψουν, να δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό καθεστώς στη θέση της, είναι ακριβώς αυτοί που ξέρουν καλά να την εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Οι έποικοι γνωρίζουν, όπως και οι ραβίνοι, που διδάσκουν στους μαθητές τους το πώς το «εβραϊκό τους κράτος» θα μοιάζει. Τους τελευταίους μήνες φαίνεται ο φασισμός να έχει ήδη φθάσει εδώ πέρα και να περιμένει απλά πίσω από τον τοίχο. Ακόμη και οι διάνοιες του καιρού μας-που θεωρούν ότι έχουν έλθει τα πάνω κάτω- το γνωρίζουν από τις εβδομαδιαίες εμπρηστικές δηλώσεις. Χρησιμοποιούν τη δημοκρατία με στόχο να την καταλύσουν.
Εδώ και εκεί κάποιοι, οι λίγοι που έχουν χαθεί στην έρημο, τους αποκηρύσσουν, αλλά τότε τους την πέφτουν αμέσως για να τους εκφοβίσουν και τους αναγκάσουν να σιωπήσουν-η κυβέρνηση και ο συρφετός μαζί. Και τι κάνει κάποιος που θέλει να διαμαρτυρηθεί όταν η ψυχή του έχει απελπιστεί από αυτούς που σκοτώνουν και από αυτούς που σκοτώνονται; Όταν η ψυχή του έχει μπουχτίσει με την κατοχή και το μόνο που θέλει είναι να μην πάει κόντρα στις επιθυμίες του; Κάποιος που επιζητά την σωτηρία της ψυχής του και των δικών μας ψυχών-τι του μένει να κάνει;
Αν μετέχει στις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά του τείχους του διαχωρισμού, θα θαφτεί έξω από το τείχος στο κοιμητήριο, αν διαδηλώνει στην Sheikh Jarrah(σ.σ. παλαιστινιακή περιοχή στην ανατ. Ιερουσαλήμ) θα αισθανθεί το βαρύ χέρι της αστυνομίας, αν είναι πανεπιστημιακός, θα στείλουν τα μαντρόσκυλα να τον κυνηγήσουν στο όνομα του Σιωνισμού, αν ανήκει σε θεατρικό θίασο, κάποιος που εξακολουθεί να βλέπει την Πράσινη Γραμμή στο μυαλό του, θα απειλήσουν την πηγή του εισοδήματος του, αν είναι είναι καθηγητής σχολείου που προσπαθεί όχι μόνο να μην ενισχύει τους εποικισμούς αλλά να κάνει προπαγάνδα εναντίον τους, θα τον μετατάξουν, έτσι κάνουμε εμείς, αν είναι δικαστής που τολμά να αμφισβητήσει ότι η ασφάλεια είναι εξαιρετικής σημασίας, θα τον κατηγορήσουν για αιματοχυσία, αν ένας δημοσιογράφος αρνείται να μετάσχει στην χορωδία, θα υπάρξουν τότε κραυγές για μποϊκοτάζ της εφημερίδας του, αν ένας πολίτης επιθυμεί να προστατεύσει ένα παιδί από το να απελαθεί από την χώρα, θα μπει στην μαύρη λίστα ως εχθρός του λαού και μία μεγάλη λίστα παραμένει.
Τι ανόητη κυβέρνηση. Αν δεν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι να διαδηλώνουν έξω από τα τείχη και να έχουν τις απόψεις τους, ο Μπέντζαμιν Νετανιάου, η Λιμόρ Λιβνάτ και ο Γκιντεόν Σάαρ θα έπρεπε να τους είχαν επινοήσει, να έχουν ένα ειδικό κονδύλι στον προϋπολογισμό για να τους στηρίζουν. Στο κάτω-κάτω, οι άνθρωποι αυτοί είναι το άλλοθι και η τελευταία ζώσα απόδειξη ενός δημοκρατικού καθεστώτος στο Ισραήλ.
Χωρίς αυτούς, η κυβέρνηση αυτή θα έμενε μόνο με τους φανατισμένους Έλι Γισάι και τον ραβίνο Οβάντια Γιοσέφ(σ.σ. ακροδεξιοί πολιτικοί που μετέχουν στην κυβέρνηση), που καθημερινά δηλητηριάζουν με δηλώσεις την ατμόσφαιρα, θεός φυλάξει, μη και χαρακτηριστούν εθνικά αποβράσματα. Ο πρωθυπουργός προσποιείται ότι δεν μπορεί να ακούει όλους του τους υπουργούς και όλοι οι υπουργοί να μένουν σιωπηλοί σαν αυτόν. Πόσο απλό είναι να καταδικάζεις αριστερούς καλλιτέχνες με το που ξεκινά το υπουργικό συμβούλιο, να απειλείς ότι θα κλείσεις τα φώτα στην σκηνή.
Την ερχόμενη εβδομάδα ο πρόεδρος θα κάνει την ετήσια επίσκεψη του στον ραβίνο για να του ευχηθεί καλή χρονιά(σ.σ. τις επόμενες ημέρες αρχίζει η εβραϊκή πρωτοχρονιά), μία χρονιά που όλες του οι επιθυμίες και επιδιώξεις θα εκπληρωθούν.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 03/09/2010
http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/fascism-is-already-here-1.311858

Ο Γιόσι Σαρίντ είναι πρώην βουλευτής και στέλεχος του αριστερού κόμματος Μέρετς. Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε:

http://en.wikipedia.org/wiki/Yossi_Sarid

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Σπάζοντας τη Σιωπή-Συνέντευξη




Ενδιαφέρουσα συνέντευξη του ιδρυτή της ισραηλινής οργάνωσης "Σπάζοντας τη Σιωπή" που από το 2004 αποκαλύπτει με μαρτυρίες και φωτογραφικό υλικό την συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, με στόχο να ευαισθητοποιήσει την ισραηλινή κοινή γνώμη και όχι μόνο για όσα συμβαίνουν στην "πίσω αυλή" του σπιτιού.


του Νιρ Χασόν*


Ο Γεχούντα Σαούλ, 27 ετών, ένας από τους ιδρυτές της οργάνωσης «Σπάζοντας την Σιωπή», η οποία συγκεντρώνει και δημοσιεύει μαρτυρίες στρατιωτών από τα κατεχόμενα εδάφη, γιορτάζει μία μικρή νίκη κατά του Ισραηλινού Στρατού, τον εκπρόσωπό του και το τείχος σιωπής το οποίο ο Σαούλ υποστηρίζει, ότι περιβάλλει τα γεγονότα της Επιχείρησης Καυτό Μολύβι στην Γάζα.
Οι ρωγμές σε αυτό το τείχος είναι οι αποφάσεις του Γενικού Στρατιωτικού Εισαγγελέα, στρατηγού Αβιχάϊ Μέντελμπιτ να καταθέσει αγωγή κατά ενός στρατιώτη από την μονάδα Givati(σ.σ. επίλεκτες μονάδες στου ισραηλινού στρατού) με την κατηγορία ότι σκότωσε δύο Παλαιστίνιες γυναίκες κατά την διάρκεια της εισβολής στην Γάζα και να παραπέμψει έναν αξιωματικό σε στρατιωτικές διαδικασίες για τον χειρισμό καθώς και να ερευνήσει τον βομβαρδισμό της οικίας της οικογένειας αλ-Σαμούνι, στην οποία δεκαέξι άτομα είχαν σκοτωθεί.
Ο Σαούλ φοβάται όμως ότι αυτή τη φορά, ο ισραηλινός στρατός θα επιχειρήσει να απομονώσει ορισμένα χαμηλόβαθμα εξιλαστήρια θύματα και θα συνεχίσει να αποκρύπτει πραγματικά σημαντικά πράγματα-τις διαταγές που είχαν δοθεί στους στρατιώτες στην διάρκεια της επιχείρησης.
Ο Σαούλ, ένας τύπος από την Ιερουσαλήμ που φορά «κιπά»(σ.σ. το καπελάκι που φορούν οι θρησκευόμενοι Εβραίοι), ίδρυσε την οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή» το 2004, μετά την απόλυση του από μάχιμη υπηρεσία στην μονάδα Nahal. Αυτός και οι φίλοι του οργάνωσαν μία έκθεση για τις εμπειρίες τους. «Θέλαμε να φέρουμε την Χεβρώνα στο Τελ Αβίβ», δηλώνει. Η επιτυχία της έκθεσης έγινε η αφορμή για την δημιουργία της οργάνωσης, η οποία συγκέντρωσε περισσότερες από 700 μαρτυρίες από στρατιώτες και διοικητές για την θητεία τους στα κατεχόμενα εδάφη.
Η απόφαση του ισραηλινού στρατού να διεξαγάγει έρευνα είναι ρωγμή στο τείχος σιωπής;

«Βλέπω ρωγμή στο τείχος σιωπής, κυρίως υπό το φως της προσπάθειας του ισραηλινού στρατού να κρατήσει τα πνεύματα σε ηρεμία. Όσο όμως η ευθύνη πέφτει στους μικρούς, είναι πολύ βολικό για το σύστημα να συνεχίσει να παραμένει σιωπηλό. Η εκστρατεία του ισραηλινού στρατού εναντίον μας προήλθε από την επιθυμία να αποκρυφτεί η αλήθεια από τον κόσμο. Αυτή δεν είναι μία επαγγελματική απόφαση ή μία πραγματικά δημοκρατική απόφαση.
Το ερώτημα είναι τι ως κοινωνία επιτρέπουμε να γίνεται στο όνομά μας και τι όχι. Για αυτό η έρευνα πρέπει να γίνει εκτός στρατού. Υπάρχει λόγος για την παρανοϊκή εκστρατεία εναντίον μας και κατά άλλων οργανώσεων, γιατί είναι απασχολημένοι με το να μαζεύουν τις στάχτες τους και να αποτρέψουν τους πολίτες από το να μάθουν το τι συνέβη εκεί. Το ελάχιστο που μας οφείλουν είναι να δώσουν λογαριασμό σε μία ανεξάρτητη επιτροπή.
Αυτό που πραγματικά ενοχλεί με τον Επιχείρηση Καυτό Μολύβι δεν είναι οι απλοί στρατιώτες. Η πραγματικά προβληματική κατάσταση είναι η γενική πολιτική που λέει στους στρατιώτες, «Τραβάτε και Πυροβολείστε, είστε σε πόλεμο-οτιδήποτε κινείται πρέπει να κτυπηθεί». Τους είπαν επίσης «Μην πυροβολείτε γυναίκες και παιδιά», όταν όμως λες στην αεροπορία σου ότι πριν εισέρθεις σε μια γειτονιά το να καθαρίζεις την περιοχή και κάθε άνθρωπο, ακόμη και αν είναι άοπλος, είναι νόμιμος στόχος, είναι πρόβλημα.
Πάρε για παράδειγμα, ένα περιστατικό που συνέβη στην οδό Salah al-Din, στη συνοικία Zeitoun(στην πόλη της Γάζας), το νοτιότερο τμήμα που ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε στον πόλεμο. Ένας στρατιώτης της μονάδας Givati βλέπει κάποιον να πλησιάζει στα 200 μέτρα ερχόμενος νότια. Η διαταγή είναι ότι απαγορεύεται να περάσεις από το νότο προς βορρά. Ο λοχίας κοιτάζει και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει απειλεί. Είναι ένας γέροντας που περπατά με ένα φως να αναβοσβήνει. Ο επικεφαλής αρπάζει τον ασύρματο και ζητά άδεια να ρίξει προειδοποιητικές βολές. Ο συνδιοικητής του αρνείται και του ζητά να περιμένει, μαζεύοντας εν τω μεταξύ τους στρατιώτες στην ταράτσα. Ο ηλικιωμένος άνδρας βρίσκεται 150 μέτρα, ο επικεφαλής ξαναζητά άδεια, ο συνδιοικητής αρνείται και πάλι. Το ίδιο συμβαίνει και στα 100 μέτρα.
Ο επικεφαλής βρίσκεται σε ένταση γιατί γνωρίζει ότι αν ο ηλικιωμένος πλησιάσει, θα σκοτωθεί. Όταν ο ηλικιωμένος βρίσκεται σε απόσταση 80 μέτρων ζητά άδεια ξανά και ξανά του αρνούνται. Όταν πλησιάζει στα 35 μέτρα, ανοίγουν πυρ εναντίον του και αυτός πέφτει και πεθαίνει. «Έχουμε δύο μάρτυρες για αυτήν την ιστορία και άλλους δύο που άκουσαν τη συζήτηση στον ασύρματο».
Σε ποιο βαθμό τέτοιου είδους περιπτώσεις αντιπροσωπεύουν το τι συνέβη στην διάρκεια της Επιχείρησης Καυτό Μολύβι, όπως δείχνουν οι μαρτυρίες;

« Όταν η επιχείρηση άρχισε θυμάμαι ότι καθίσαμε στο γραφείο και βλέπαμε τις απευθείας συνδέσεις που έλεγαν ότι αυτή τη φορά είναι διαφορετική ιστορία και ότι έμοιαζε σαν να είχαμε δίκιο. Μέχρι σήμερα έχουμε συγκεντρώσει μαρτυρίες από 26 στρατιώτες που υπηρέτησαν στην Επιχείρηση Καυτό Μολύβι-οι μισοί σε κανονική θητεία και οι μισοί ήταν έφεδροι. Η Επιχείρηση Καυτό Μολύβι ήταν η πρώτη φορά που ο ισραηλινός στρατός ξεπέρασε όρια που δεν είχε ξεπεράσει πριν. Οι στρατιώτες είχαν εντολές να μην ρισκάρουν τη ζωή τους διόλου. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ισραηλινός στρατός είπε «δεν με ενδιαφέρει η άλλη πλευρά». Δεν είναι ότι ήθελαν πολλές απώλειες, αλλά τα οικεία κριτήρια για στόχο-ένα πρόσωπο με μέσα και πρόθεση να προκαλέσει τραυματισμό- αναιρέθηκαν. Από τη στιγμή που άρχισαν να πετούν προκηρύξεις που καλούσαν τους αμάχους να βγουν έξω, όποιος έμεινε μέσα ήταν εχθρός. Είναι αρκετό το να είσαι άνδρας ή να πας κοντά στο παράθυρο και γίνεσαι στόχος.
Δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι δεν ήξερες εκ των προτέρων ότι θα πλήξεις αμάχους. Δεν μπορείς να εκτοξεύεις βλήματα πυροβολικού σε γειτονιές και να λες δεν ήθελες να πλήξεις αμάχους και το χειρότερο είναι ότι συνεχίζεις να ψεύδεσαι στους πολίτες.»

Που σημαίνει;

«Πάρε την περίπτωση με την «διαδικασία σε γειτονιά», για την οποία ο στρατιωτικός εισαγγελέας αποφάσισε να στείλει σε δίκη έναν αξιωματικό. Η περίπτωση αναφέρεται στην μπροσούρα που εκδώσαμε. Ήταν μία περίπτωση οπλισμένου άνδρα μέσα σε σπίτι. Οι στρατιώτες έστειλαν τον ιδιοκτήτη του σπιτιού πολλές φορές να ζητήσει να παραδοθούν. Ο ισραηλινός στρατός ισχυρίστηκε ότι έγινε με την θέληση του ιδιοκτήτη αυτού του σπιτιού. Σύμφωνα όμως με τις πληροφορίες που έχουμε, ήταν περισσότερο από μία η ανθρώπινη ασπίδα στην περιοχή. Ήταν μία συνήθης διαδικασία να στέλνεις Παλαιστινίους να ελέγξουν τα σπίτια. Η κωδική ονομασία ήταν «Τζόνι». Θα έλεγαν ότι ο «Τζόνι» εισέρχεται να ελέγξει αν το σπίτι ήταν καθαρό και ύστερα μπαίναμε μέσα.
Όταν δημοσιεύσαμε την μαρτυρία αυτή, ο εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού μας επιτέθηκε και το διέψευσε και επιχείρησαν να επιβάλλουν μία εκστρατεία σιωπής. Τώρα υπάρχει μία ιστορία που έλεγες ότι δεν υπάρχει και ξαφνικά αποδεικνύεται ότι υπήρξε. Ψευδόσουν κατ’ επανάληψη σε όλο τον εβραϊκό λαό. Κάποιος πρέπει να πληρώσει το τίμημα για αυτό το ψέμα».
Η αξιοπιστία της οργάνωσης σας αμφισβητήθηκε μετά την Επιχείρηση Καυτό Μολύβι. Πως υπερασπίζεστε τους εαυτούς σας;

«Από τότε που ιδρύθηκε η «Σπάζοντας την Σιωπή», καταλάβαμε ότι υπάρχουν δυο πράγματα που θα βάλλουν τέλος σε αυτό το εγχείρημα. Το πρώτο θα ήταν να συλληφθεί ένας από τους στρατιώτες που δίνει μαρτυρία και να σταλεί στην φυλακή, είτε γιατί μίλησε ή είτε για όσα κατέθεσε ως μαρτυρία. Για αυτό είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι όσον αφορά την ταυτότητα των στρατιωτών.
Το δεύτερο είναι η αξιοπιστία. Για κάθε σημαντική ιστορία ζητούμε δύο μαρτυρίες, διεξάγουμε έρευνα(μιλώντας) με άλλους στρατιώτες, καταγράφουμε τις συζητήσεις και τις επαληθεύουμε με την B’Tselem(σ.σ. οργάνωση υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων) και άλλες οργανώσεις. Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες τις οποίες δεν θα δημοσιοποιήσουμε ποτέ γιατί δεν υπάρχει αρκετή επιβεβαίωση. Σήμερα όμως βλέπουμε για πρώτη φορά την προσπάθεια του ισραηλινού στρατού να αμφισβητήσει την αξιόπιστη μας να αποτυγχάνει».

Ως μάχιμος στην μονάδα Nahal και κάποιος που είναι οικείος με την Χεβρώνα, ποια είναι η γνώμη σου για τα βίντεο στο ιντερνέτ που δείχνει στρατιώτες της Nahal να χορεύουν στους δρόμους της Χεβρώνας;

« Το βλέπω κυρίως σαν κάτι που αντικατοπτρίζει την έλλειψη ευαισθησίας ως στρατιώτη, βαρεμάρας, του τίποτε στο οποίο βρίσκεις τον εαυτό σου. Είναι ένας εύσημος τρόπος να μειώσεις την βαρεμάρα. Αλλά αυτό που με κάνει έξαλλο είναι ότι κάτι τέτοιο προκαλεί χαμό στα μέσα ενημέρωσης.
Στην Χεβρώνα υπάρχουν οικογένειες Παλαιστινίων που πρέπει να πηδήξουν σκαλωσιές για να βγουν από το σπίτι τους, γιατί ο δρόμος τους έχει οριστεί ως άδειος δρόμος και η ιστορία που βλέπουμε είναι στρατιώτες να χορεύουν στους δρόμους από ένα βίντεο κλιπ. Μου φαίνεται εντελώς τρελό».

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χάαρετς" στις 08/07/2010



Η ιστοσελίδα της οργάνωσης "Σπάζοντας την Σιωπή" με ενδιαφέρουσες μαρτυρίες για την δράση του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη






Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

18χρονη Ισραηλινή αντιρρησίας στην φυλακή



Η αντιρρησίας συνείδησης Νταϊάν Κόγκαν καταδικάστηκε σε 25 ημέρες κράτηση σε στρατιωτικές φυλακές. Είναι η δεύτερη φορά που στέλνεται στη φυλακή και η έκτη που δικάζεται για την απόφασή της να μην καταταγεί.
Η Νταϊάν Κόγκαν, 18 ετών από το προάστιο του Τελ Αβίβ Μπατ Γιαμ(σ.σ. περιοχή σαν τα δικά μας δυτικά προάστια, δηλαδή υποβαθμισμένη οικονομικά και κοινωνικά) καταδικάστηκε στις 13 Ιουνίου σε 25 φυλάκιση επειδή αρνήθηκε να καταταγεί και μεταφέρθηκε στις 14 του μήνα στις στρατιωτικές φυλακές Νο 400 στο Tzrifin.
Στην πραγματικότητα είναι η δεύτερη φορά που η Νταϊάν φυλακίζεται και η έκτη που καταδικάζεται για το ότι δηλώνει αντιρρησίας συνείδησης. Την πρώτη φορά καταδικάστηκε σε φυλάκιση 20 ημερών την ημέρα που επρόκειτο να καταταγεί(15 Απριλίου). Παρόλα αυτά, της δηλώθηκε τότε ότι οι στρατιωτικές φυλακές για κορίτσια είναι πλήρεις και κλήθηκε να παρουσιάζεται στην στρατιωτική της βάση στο Τελ Χασομέρ. Η Νταϊάν αποφάσισε ότι δεν επιθυμεί να εκτελεί ντε φάκτο στρατιωτικές εντολές αντί της φυλάκισης της και επέστρεψε σπίτι. Η Νταϊάν επέστρεψε στην βάση της στις 25 Απριλίου και καταδικάστηκε σε 10 ημέρες φυλακή και φυλακίστηκε. Την ημέρα που επρόκειτο να αποφυλακιστεί στις 4 Μαΐου καταδικάστηκε ξανά επειδή αρνήθηκε να καταταγεί, αυτή τη φορά σε 10 ημέρες περιορισμό στη βάση της.
Αποφάσισε να επιστρέψει ξανά σπίτι για τους ίδιους με πριν λόγους και επέστρεψε όταν τελείωσε η προθεσμία περί περιορισμού, στις 24 Μαΐου. Καταδικάστηκε τότε για τέταρτη φορά, αυτή τη φορά σε επτά ημέρες φυλάκιση και συνέχιση των περιοριστικών όρων να παραμένει στη βάση της(κάτι που ξανά αρνήθηκε η Νταϊάν να πράξει).
Στις 7 Ιουνίου επέστρεψε στη βάση εκπαίδευσης και καταδικάστηκε σε επιπλέον 10 ημέρες περιορισμό και τελικά, χθες(13 Ιουνίου), αφότου πέρασε τον περισσότερο καιρό σπίτι, στάλθηκε στην φυλακή για δεύτερη φορά.

Με ανακοίνωσή της η Νταϊάν Κόγκαν εξηγεί τους λόγους που αρνείται να καταταγεί:

Αρνούμαι να καταταγώ επειδή πιστεύω σθεναρά ότι ένα μιλιταριστικό σύστημα δεν θα βοηθήσει ποτέ στο να υπάρξει ειρήνη.
Ο Στρατός είναι μία βίαια δύναμη που διδάσκει το πώς να επιλύεις συγκρούσεις με τη χρήση βίαιων μέσων, όπως είναι τα όπλα και η ωμή βία. Δεν έχει κανένα νόημα η μία πλευρά να χρησιμοποιεί βία ως μέσο για την επίτευξη της ειρήνης με την ελπίδα ότι η άλλη πλευρά θα το αποδεχτεί.
Η βία οδηγεί στην βία και κατ’ επέκταση στον πόλεμο, ο οποίος οδηγεί σε ακόμη περισσότερους πολέμους. Το αιματοκύλισμα δεν είναι τρόπος και πρέπει να αποφευχθεί με οποιοδήποτε κόστος.
Ως εκ τούτου αρνούμαι εξ’ ολοκλήρου να συνεργαστώ με το στρατιωτικό σύστημα(και τα ιδεώδη του) τα οποία πιστεύω ότι είναι διαφθαρμένα από την αρχή και μακριά από το να επιτευχθεί κάποτε ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων.




Μυνήματα συμπαράστασης στο:
messages2prison@newprofile.org

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Και ένα και δύο «εβραϊκά καράβια» για τη Γάζα*

Και δεύτερο «εβραϊκό καράβι» για τη Γάζα ετοιμάζουν οι διοργανωτές της σχετικής πρωτοβουλίας, λόγω του πολύ μεγαλύτερου ενδιαφέροντος για συμμετοχή από Εβραίους και μη ακτιβιστές.
Οπως δήλωσε σε επικοινωνία με την «Ε» η εκπρόσωπος της εβραϊκής πρωτοβουλίας, Εντιθ Λουτς, περισσότερα από 50 άτομα εβραϊκής καταγωγής (πέραν των μη Εβραίων) έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για συμμετοχή στο «εβραϊκό καράβι», στο οποίο ενδεχομένως να προστεθούν ένα με δύο ακόμη πλοιάρια.
Το καράβι ετοιμάζεται να αποπλεύσει στα μέσα Ιουλίου από λιμάνι της Μεσογείου που κρατείται μυστικό για ευνόητους λόγους. Ο απόπλους αναμένεται να ανακοινωθεί λίγες ημέρες πριν. Με αφορμή τη σχετική πρωτοβουλία, η Εντιθ Λουτς, Γερμανοεβραία καθηγήτρια και εκπρόσωπος της πρωτοβουλίας, απάντησε σε ερωτήσεις της «Ε» μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Μαθαίνουμε ότι ετοιμάζετε δεύτερο πλοιάριο με ανθρωπιστική βοήθεια για τη Γάζα, αληθεύει;

«Μας έχει προσφερθεί όντως και δεύτερο πλοιάριο. Αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται να είναι αρκετά ασφαλές για να ταξιδέψει στα νερά της Μεσογείου».

Ολοι οι επιβάτες θα είναι εβραϊκής καταγωγής; Υπάρχουν και Ισραηλινοί;

«Στην αρχή αποδεχτήκαμε και μη Εβραίους. Αλλά προθυμοποιήθηκαν να παραιτηθούν για χάρη των όλο και περισσότερων εβραϊκής καταγωγής αιτούντων. Στο σκάφος θα υπάρχουν και Ισραηλινοί».

Δεν φοβάστε το ισραηλινό ναυτικό;

«Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου. Οχι, όχι ακόμη. Ελπίζω ότι θα "δείξουν καλή διαγωγή"».

Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν σε σχέση με την προηγούμενη αποστολή του «Στολίσκου της Ελευθερίας» ότι η τουρκική κυβέρνηση ή ισλαμικές εξτρεμιστικές οργανώσεις εκμεταλλεύονται την αποστολή για να προωθήσουν τα σχέδιά τους...

«Δεν είμαι βέβαιη για την τουρκική κυβέρνηση, αλλά εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις εκμεταλλεύονται όντως την καταστροφή. Αν το Ισραήλ χάνει υποστήριξη μεταξύ των κυβερνήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο, και όντως χάνει, τότε οι αντίπαλοι θα επωφεληθούν».

Δεν αισθάνεστε ότι με τη δράση σας στην πράξη βοηθάτε μια «τρομοκρατική» οργάνωση όπως η Χαμάς, η οποία έχει κατηγορηθεί και για αντισημιτικά σχόλια;

«Δεν στηρίζουμε τη Χαμάς ούτε κανένα άλλο πολιτικό κόμμα. Η Χαμάς είναι εκλεγμένη κυβέρνηση, πρέπει να συνομιλήσουμε μαζί της, δεν μπορούμε να τους εξαφανίσουμε. Ούτε ο αποκλεισμός της Γάζας είχε το όποιο αποτέλεσμα στην εξασθένηση της Χαμάς, αντιθέτως. Πέραν αυτού, το να συνομιλείς με τον κόσμο σε έναν πραγματικό διάλογο έχει οπωσδήποτε το καλύτερο αποτέλεσμα στο να επηρεάσει κόσμο και προσφέρει καλύτερες επιλογές αν επιθυμείς να κατανοήσεις τα κίνητρα και τα αισθήματα του αντιπάλου σου».
Η Εντιθ Λουτς είναι μέλος της οργάνωσης «Ευρωπαίοι Εβραίοι για μια δίκαιη ειρήνη».

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" στις 26/06/2010.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=26/06/2010&id=177296




Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Συμπτώματα Μακάρθι κατά Ισραηλινών πανεπιστημιακών


του Ορ Κάσχτι*


Λίγες ημέρες αφότου δήλωσε ότι σκοπεύει να προβεί σε ενέργειες κατά Ισραηλινών καθηγητών πανεπιστημίου που τάσσονται υπέρ του ακαδημαϊκού μποϊκοτάζ του Ισραήλ, ο υπουργός Παιδείας Γκιντεόν Σαάρ ετοιμάζεται να παρουσιαστεί ενώπιον επιτροπής της βουλής η οποία συζητά για τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης στα σχολεία.

Ο Σαάρ αρνήθηκε να δώσει λεπτομέρειες στην «Χαάρετς» σε τι ενέργειες θα προβεί. Η ενέργεια αυτή έρχεται λίγο καιρό αφότου ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο Μπεν-Γκουριόν Νεβέ Γκόρντον, ένας από τους ένθερμους υποστηρικτές του ακαδημαϊκού μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ, έλαβε απειλητική επιστολή μέσω του ταχυδρομείου.

Οι διευθυντές δύο λυκείων του Τελ-Αβίβ, ο Ζέεβ Νταγκάνι και ο Ράαμ Κοέν, που έχουν δημόσια επικρίνει την πολιτική της κυβέρνησης στα κατεχόμενα εδάφη, έχουν επίσης προσκληθεί να καταθέσουν στην επιτροπή.

Ο Νταγκάνι, διευθυντής του σχολείου Herzliya Gymnasia, έχει δημόσια επικρίνει το σχέδιο του Σαάρ να στείλει αξιωματικούς του ισραηλινού στρατού στις τάξεις για να ενθαρρύνουν τους μαθητές να καταταγούν στο στρατό και ο Κοέν έχει κατ’ επανάληψη μιλήσεις στους μαθητές του για την ισραηλινή κατοχή.

Την προηγούμενη εβδομάδα ο Σαάρ δήλωσε ότι είναι σημαντικό να εξεταστούν τα ζητήματα» που έχει θέσει η οργάνωση που δρα στα πανεπιστήμια Im Tirtzu η οποία ισχυρίζεται ότι οι αντί-σιωνιστικές τάσεις έχουν ριζώσει στην διδαχή της πολιτικής επιστήμης στα πανεπιστήμια του Ισραήλ.

Οι δηλώσεις του Σαάρ είναι κομμάτι της συζήτησης που προκάλεσαν στη βουλή ακροδεξιοί και δεξιοί βουλευτές για το θέμα «της άλωσης των ισραηλινών πανεπιστημίων από τους μετά-σιωνιστές». «Η συζήτηση προκλήθηκε από την έκθεση της Im Tirtzu, η οποία αναφέρει ότι το 80% των ερευνών που διδάσκονται στα μαθήματα πολιτικών επιστημών στα πανεπιστήμια του Ισραήλ είναι αντί-σιωνιστικά και αντί-εθνικιστικά».

«Η ισραηλινή ακαδημαϊκή ζωή υποφέρει από «παλαιστινιομανία», μία ψυχολογική αρρώστια της οποία τα συμπτώματα είναι το μίσος προς τον εαυτό σου, μία συμπάθεια για τους εχθρούς του Ισραήλ και ο εβραϊκός αντισημιτισμός ή αντί-σιωνισμός», ανέφερε μία βουλευτής του κόμματος «Καντίμα»(σ.σ. κόμμα της δεξιάς που δημιουργήθηκε από διάσπαση του κόμματος Λικούντ) μιλώντας στη βουλή. «Η διάδοση της «παλαιστινιομανίας» απαιτεί άμεση και οδυνηρή θεραπεία για τη σωτηρία όλων μας το ταχύτερο δυνατό».

Στις δηλώσεις του στη βουλή ο Σαάρ αναφέρθηκε ειδικά στους πανεπιστημιακούς καθηγητές που τάσσονται υπέρ του μποϊκοτάζ των ισραηλινών πανεπιστημίων. «Είναι κάτι αδύνατον να δεχτούμε. Βρίσκεται στην ημερήσια μας διάταξη και σκοπεύουμε να πάρουμε μέτρα μέσα στο καλοκαίρι».

«Ο υπουργός Παιδείας πρέπει να αγνοήσει την έκθεση, η οποία αποπνέει άρωμα μακαρθισμού», δηλώνει ο Γιόσι Μπεν-Άρτσι πρύτανης του πανεπιστημίου της Χάιφα. ‘Ελπίζω θα καταλάβει τη σοβαρότητα αυτούς καθεαυτού του γεγονότος να παρακολουθείς και να καρφώνεις καθηγητές και για το κατά πόσο πρέπει να παίρνει στα σοβαρά μία οργάνωση σαν την Im Tirtzu, η οποία υποκινεί τον φανατισμό.


*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" στις 21/06/2010

http://www.haaretz.com/print-edition/news/education-minister-vows-to-punish-israeli-professors-who-back-academic-boycott-1.297330