Ο φασισμός είναι ήδη εδώ

Αν οι διαδηλωτές δεν υπήρχαν, ο Νετανιάου, η Λιβνάτ και ο Σάαρ(σ.σ. μέλη της ισραηλινής κυβέρνησης) θα έπρεπε να τους έχουν επινοήσει. Στο κάτω-κάτω, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι η τελευταία ζώσα απόδειξη ότι υπάρχει δημοκρατία στο Ισραήλ

Του Γιόσι Σαρίντ*

Η δημοκρατία στο Ισραήλ είναι κυρίως διακοσμητική, σαν ένα δέντρο που μεγαλώνει για την ομορφιά του, όχι όμως για τους καρπούς του. Λίγοι άνθρωποι την χρησιμοποιούν ή τα δικαιώματα που αυτή προσφέρει. Πολλοί αρκούνται κυρίως στο ότι μπορούν να ψηφίσουν στις βουλευτικές εκλογές αλλά ακόμη και ο αριθμός των ανθρώπων αυτών συρρικνώνεται.
Η παθητικότητα των πολιτών του Ισραήλ οφείλεται άραγε σε τεμπελιά, απάθεια ή απόγνωση; Αυτή η αίσθηση ότι δεν υπάρχει τρόπος να επηρεάσεις ή να αλλάξεις τίποτε; Και αν οι κυβερνήσεις αρκούνται στο να κυβερνούν χώρες, η κυβέρνηση αυτή είναι εξαιρετική στο να υπαγορεύει την πολιτική της στην αντιπολίτευση-με μια αντιπολίτευση που απαρτίζεται από πρόσωπα όπως η Τσίπι Λίβνι, ο Σαούλ Μοφάζ και ο Τσάχι Χανέγκμπι, αυτό είναι κάτι περισσότερο από βέβαιη. Η δημοκρατία έτσι ατονεί, δεν χρησιμοποιείται σε καθημερινή βάση, εξελίσσεται σε ένα μη απαραίτητο εργαλείο.
Εδώ όμως αντιμετωπίζουμε το εξής παράδοξο. Αυτοί που πολεμούν κατά της δημοκρατίας με σκοπό να την καταστρέψουν, να δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό καθεστώς στη θέση της, είναι ακριβώς αυτοί που ξέρουν καλά να την εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Οι έποικοι γνωρίζουν, όπως και οι ραβίνοι, που διδάσκουν στους μαθητές τους το πώς το «εβραϊκό τους κράτος» θα μοιάζει. Τους τελευταίους μήνες φαίνεται ο φασισμός να έχει ήδη φθάσει εδώ πέρα και να περιμένει απλά πίσω από τον τοίχο. Ακόμη και οι διάνοιες του καιρού μας-που θεωρούν ότι έχουν έλθει τα πάνω κάτω- το γνωρίζουν από τις εβδομαδιαίες εμπρηστικές δηλώσεις. Χρησιμοποιούν τη δημοκρατία με στόχο να την καταλύσουν.
Εδώ και εκεί κάποιοι, οι λίγοι που έχουν χαθεί στην έρημο, τους αποκηρύσσουν, αλλά τότε τους την πέφτουν αμέσως για να τους εκφοβίσουν και τους αναγκάσουν να σιωπήσουν-η κυβέρνηση και ο συρφετός μαζί. Και τι κάνει κάποιος που θέλει να διαμαρτυρηθεί όταν η ψυχή του έχει απελπιστεί από αυτούς που σκοτώνουν και από αυτούς που σκοτώνονται; Όταν η ψυχή του έχει μπουχτίσει με την κατοχή και το μόνο που θέλει είναι να μην πάει κόντρα στις επιθυμίες του; Κάποιος που επιζητά την σωτηρία της ψυχής του και των δικών μας ψυχών-τι του μένει να κάνει;
Αν μετέχει στις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά του τείχους του διαχωρισμού, θα θαφτεί έξω από το τείχος στο κοιμητήριο, αν διαδηλώνει στην Sheikh Jarrah(σ.σ. παλαιστινιακή περιοχή στην ανατ. Ιερουσαλήμ) θα αισθανθεί το βαρύ χέρι της αστυνομίας, αν είναι πανεπιστημιακός, θα στείλουν τα μαντρόσκυλα να τον κυνηγήσουν στο όνομα του Σιωνισμού, αν ανήκει σε θεατρικό θίασο, κάποιος που εξακολουθεί να βλέπει την Πράσινη Γραμμή στο μυαλό του, θα απειλήσουν την πηγή του εισοδήματος του, αν είναι είναι καθηγητής σχολείου που προσπαθεί όχι μόνο να μην ενισχύει τους εποικισμούς αλλά να κάνει προπαγάνδα εναντίον τους, θα τον μετατάξουν, έτσι κάνουμε εμείς, αν είναι δικαστής που τολμά να αμφισβητήσει ότι η ασφάλεια είναι εξαιρετικής σημασίας, θα τον κατηγορήσουν για αιματοχυσία, αν ένας δημοσιογράφος αρνείται να μετάσχει στην χορωδία, θα υπάρξουν τότε κραυγές για μποϊκοτάζ της εφημερίδας του, αν ένας πολίτης επιθυμεί να προστατεύσει ένα παιδί από το να απελαθεί από την χώρα, θα μπει στην μαύρη λίστα ως εχθρός του λαού και μία μεγάλη λίστα παραμένει.
Τι ανόητη κυβέρνηση. Αν δεν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι να διαδηλώνουν έξω από τα τείχη και να έχουν τις απόψεις τους, ο Μπέντζαμιν Νετανιάου, η Λιμόρ Λιβνάτ και ο Γκιντεόν Σάαρ θα έπρεπε να τους είχαν επινοήσει, να έχουν ένα ειδικό κονδύλι στον προϋπολογισμό για να τους στηρίζουν. Στο κάτω-κάτω, οι άνθρωποι αυτοί είναι το άλλοθι και η τελευταία ζώσα απόδειξη ενός δημοκρατικού καθεστώτος στο Ισραήλ.
Χωρίς αυτούς, η κυβέρνηση αυτή θα έμενε μόνο με τους φανατισμένους Έλι Γισάι και τον ραβίνο Οβάντια Γιοσέφ(σ.σ. ακροδεξιοί πολιτικοί που μετέχουν στην κυβέρνηση), που καθημερινά δηλητηριάζουν με δηλώσεις την ατμόσφαιρα, θεός φυλάξει, μη και χαρακτηριστούν εθνικά αποβράσματα. Ο πρωθυπουργός προσποιείται ότι δεν μπορεί να ακούει όλους του τους υπουργούς και όλοι οι υπουργοί να μένουν σιωπηλοί σαν αυτόν. Πόσο απλό είναι να καταδικάζεις αριστερούς καλλιτέχνες με το που ξεκινά το υπουργικό συμβούλιο, να απειλείς ότι θα κλείσεις τα φώτα στην σκηνή.
Την ερχόμενη εβδομάδα ο πρόεδρος θα κάνει την ετήσια επίσκεψη του στον ραβίνο για να του ευχηθεί καλή χρονιά(σ.σ. τις επόμενες ημέρες αρχίζει η εβραϊκή πρωτοχρονιά), μία χρονιά που όλες του οι επιθυμίες και επιδιώξεις θα εκπληρωθούν.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 03/09/2010
http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/fascism-is-already-here-1.311858

Ο Γιόσι Σαρίντ είναι πρώην βουλευτής και στέλεχος του αριστερού κόμματος Μέρετς. Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε:

http://en.wikipedia.org/wiki/Yossi_Sarid