Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Ισραήλ: στρατιώτης αρνείται να υπακούσει διαταγές*


Ένας ακόμη Ισραηλινός στρατιώτης αρνήθηκε να υπακούσει σε διαταγές αν δεν ερευνηθούν πρώτα οι ισχυρισμοί του για βία κατά των Παλαιστινίων. Όπως και μία άλλη περίπτωση στρατιώτη του πεζικού από την ίδια μονάδα-ο οποίος καταδικάστηκε σε 30 ημέρες φυλάκιση σε στρατιωτική φυλακή την προηγούμενη εβδομάδα επειδή αρνήθηκε να πάρει μέρος σε επιχειρήσεις της μονάδας του στα κατεχόμενα εδάφη-ο δεύτερος στρατιώτης, ο οποίος αναφέρεται ως Α., κατέληξε στην απόφαση αυτή μετά την επιδρομή της μονάδας Χαρούβ στο χωριό Κιφλ Χάρες στην Δυτική Όχθη στις 26 Μαρτίου.

Ο Α. ανέφερε στους φίλους του ότι οι στρατιώτες από την μονάδα χρησιμοποίησαν ασυνήθιστη βία κατά των κατοίκων του χωριού. «Πήγαμε για να βρούμε όπλα, αλλά δεν βρήκαμε τίποτα», είπε ο στρατιώτης. «Κατασχέσαμε λοιπόν μαχαίρια της κουζίνας. Αλλά εκεί που σοκαρίστηκα περισσότερο ήταν το πλιάτσικο. Ένας στρατιώτης πήρε 20 σέκελ(σ.σ. το νόμισμα του Ισραήλ που χρησιμοποιούν επισήμως και οι Παλαιστίνιοι στα κατεχόμενα εδάφη). Οι στρατιώτες έμπαιναν στα σπίτια και έψαχναν πράγματα να κλέψουν».

Ο Α. ανέφερε ακόμη μία επίθεση κατά ενός πολίτη με διανοητική καθυστέρηση. « Απλά φώναζε στους στρατιώτες αλλά τότε ένας στρατιώτης αποφάσισε να του επιτεθεί, άρχισαν να κτυπούν με μανία. Με το κοντάκι του όπλου στο κεφάλι». Ο Α. ενημέρωνε τους ανώτερους του ότι δεν θα πάρει πλέον μέρος σε ενέργειες της μονάδας, μετά εφόσον δεν πέρασε από στρατοδικείο, τοποθετήθηκε σε σκοπιές και αγγαρείες στην κουζίνα.

Ο Α. έφυγε μετά για το σπίτι, όπου συνελήφθη και έτσι έγιναν ευρύτερα γνωστοί οι ισχυρισμοί του. Καταδικάστηκε σε 17 ημέρες κράτηση για ανυπακοή στον διοικητή της μονάδας λοχαγό Ιλάν Ντικστάϊν και όταν τελείωσε την ποινή του τοποθετήθηκε σε εργασίες συντήρησης σε μία από τις βάσεις της μονάδας.

Η μονάδα βρίσκεται ήδη υπό έρευνα από την στρατιωτική αστυνομία μετά τις αρχικές καταγγελίες στα μέσα ενημέρωσης.

Εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού δήλωσε σε ανακοίνωση ότι με βάση τις πληροφορίες που είχε, «ο στρατιώτης καταδικάστηκε για ανυπακοή και μετά την ολοκλήρωση της ποινής του συναντήθηκε με τον επικεφαλής της μονάδας και τον ενημέρωσε ότι ήθελε να παραιτηθεί από τα καθήκοντα του μάχιμου για λόγους συνείδησης. Ο διοικητής τον τοποθέτησε σε διοικητική θέση στην έδρα της μονάδας».

*Από δημοσίευμα της εφημερίδας «Χαάρετς» στις 28/06/2009

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1096048.html

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Η εξέγερση στο Ιράν με κάνει να ζηλεύω

Του Γκιντεόν Λέβι*

Με κάνει και ζηλεύω. Οι σκηνές από το Ιράν αποδεικνύουν ότι ορισμένοι λαοί προσπαθούν να πάρουν την μοίρα στα χέρια τους. Ορισμένοι λαοί δεν επιπλέουν στην επιφάνεια της αρρωστημένης αδιαφορίας, κάποιοι δεν χαζεύουν γύρω τους στον ατέλειωτο εφησυχασμό. Και ορισμένοι δεν ακολουθούν τους ηγέτες τους τυφλά. Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία ορισμένων λαών όπου ο κόσμος λέει αρκετά. Όχι άλλο πια.
Οι Τσέχοι και οι Ουκρανοί, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι, οι Νοτιοαφρικανοί και οι Παλαιστίνιοι, οι Ταϊλανδοί και οι Κινέζοι, οι Λιβανέζοι και τώρα οι Ιρανοί βγήκαν στους δρόμους με μια τουλάχιστον αφορμή και προσπάθησαν να επηρεάσουν. Άλλοι το κατάφεραν, άλλοι όχι, αλλά τουλάχιστον προσπάθησαν. Δεν παραδόθηκαν στους αποτυχημένους ηγέτες τους που τους οδηγούν από το κακό στο χειρότερο. Δεν αφορά μόνο την εξέγερση κατά τυραννικών καθεστώτων. Μερικές φορές αφορά τον αγώνα για δικαιοσύνη στις δημοκρατίες. Ο αγώνας αυτός δεν γίνεται μόνο στις δημοσκοπήσεις και στις εκλογές, τέτοιοι αγώνες ξεχύνονται στους δρόμους.
Οι σκηνές από το καταπιεστικό Ιράν αποτελούν φωτεινό σημάδι. Χιλιάδες γυναίκες και άνδρες διαμαρτύρονται και διαδηλώνουν, κρατάνε πλακάτ και φωνάζουν. Στέκονται με τα πρόσωπά τους ακάλυπτα, χωρίς να φοβούνται. Όλοι με κίνδυνο επειδή διαδηλώνουν.
Αλλά ενώ οι γυναίκες του Ιράν ρισκάρουν και ζητούν να τους επιστραφεί η φωνή, οι γυναίκες του Ισραήλ βυθίζονται στην σιωπή, από το εμπορικό κέντρο στο παρκινγκ. Καθώς οι άνδρες στην Τεχεράνη φωνάζουν «Που είναι η φωνή μας;», εδώ αναρωτιούνται, «Που θα πάμε διακοπές;» Εδώ στα SUV, εκεί στους δρόμους. Εδώ μπροστά στο χαζοκούτι της τηλεόρασης εκεί μπροστά στις δυνάμεις του κακού. Εδώ στο σκοτάδι, εκεί στο φως της λαϊκής διαμαρτυρίας.
Εμείς βγαίνουμε στους δρόμους μόνο όταν υπάρχει φεστιβάλ, σπανίως για κάποιο σκάνδαλο. Τα εκατό χρόνια του Τελ Αβίβ ή κάποιο φεστιβάλ βιβλίου, το φεστιβάλ μπίρας ή το φεστιβάλ ντομάτας-αλλά ποτέ σε διαδήλωση. Στο Ιράν μάχονται για ελευθερία, εδώ για διακοπές.
Είναι αλήθεια υπάρχει ελευθερία στο Ισραήλ, αλλά μόνο για εμάς, τους Εβραίους. Έχουμε ένα καθεστώς που δεν είναι λιγότερο τυραννικό από το καθεστώς των Αγιατολαχ: το καθεστώς των στρατιωτικών και των εποίκων στα κατεχόμενα εδάφη. Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε με όλα αυτά; Στο Ιράν, η αστυνομία διαλύει διαδηλωτές με την βία, πυροβολούν και σκοτώνουν. Και εμείς τι κάνουμε;
Όταν βρεθεί ευκαιρία πηγαίνετε Παρασκευή στην Νιιλίν ή την Μπεϊλίν(σ.σ. παλαιστινιακά χωριά στην δυτική όχθη) και δείτε τι συμβαίνει εκεί. Οι διαδηλωτές σκοτώνονται εκεί με αντίστοιχη βαναυσότητα, αλλά στο Ιράν το πλήθος σηκώνει ανάστημα σε ένα τυραννικό καθεστώς, ενώ εδώ μόνο μία χούφτα γενναίων ανθρώπων αντιστέκεται στην συνοριακή αστυνομία, που πυροβολεί. Επιπλέον, σπανίως γράφουμε κάτι για τους διαδηλωτές που αντιμετωπίζονται με σφαίρες. Δεν νοιάζει κανέναν και αυτό αποκαλείται δημοκρατία.
Μία δημοκρατία δεν δοκιμάζεται μόνο στις εκλογές. Μία δημοκρατία μετριέται στην καθημερινή ζωή. Οι εθνικοί στόχοι δεν επιτυγχάνονται μόνο με την δύναμη πεινασμένων πολιτικών, ο δρόμος πρέπει επίσης να μιλά. Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το 64% των Ισραηλινών λέει ότι υποστηρίζει την λύση των δύο κρατών. Μπράβο. Όταν όμως το Ισραήλ απομακρύνεται σταθερά από μια τέτοια λύση, όταν ο πρωθυπουργός κάνει ένα μικρό βήμα μπροστά αλλά μετά θέτει όλο και περισσότερα αξεπέραστα εμπόδια, κανείς δεν σκέφτεται να κάνει κάτι. Ακούσατε τελευταία καμιά πολιτική συζήτηση; Τίποτα.
Κάποιος μπορεί μόνο να φαντάζεται το τι θα είχε συμβεί αν την ημέρα μετά την ομιλία του Μπέντζαμιν Νετανιάου, η ίδια σιωπηλή και παράλυση πλειοψηφία που επιθυμεί τα δύο κράτη είχε βγει στους δρόμους να ζητήσει τον τερματισμό της κατοχής. Ή αν ζητούσαν να πούμε ναι στην αραβική πρωτοβουλία ειρήνης. Τι ώθηση θα είχε δοθεί, ένας πραγματικός άνεμος αλλαγής χάρη στην δύναμη του οποίου, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Νετανιάου, ο Μαχμούντ Αμπάς και ο Μπασάρ Άσαντ θα είχαν προχωρήσει μαζί.
Όταν όμως ο δρόμος σιωπά, μόνο οι ηγέτες μένουν και η επιβίωση τους καθοδηγεί.
Το Ισραήλ βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι, όχι λιγότερο σημαντικό από ότι το Ιράν. Υπάρχει μια ευκαιρία που δεν θα υπάρξει ξανά, μία που επηρεάζει το μέλλον όλων των ανθρώπων του όχι λιγότερο από ότι το εκλογικό αποτέλεσμα στο Ιράν επηρεάζει την μοίρα των Ιρανών. Αν χαθεί η ευκαιρία εδώ θα είναι καταλυτική όσο και το να μείνει ο Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ τέσσερα ακόμη χρόνια στην εξουσία. Αλλά δείτε τι συμβαίνει στο ολοκληρωτικό Ιράν και τι συμβαίνει εδώ πέρα, την μοναδική δημοκρατία στην Μέση Ανατολή, μπλά, μπλα, μπλα…

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 18/06/2009

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1093876.html

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Μαρτυρίες στρατιωτών για βασανισμούς Παλαιστινίων



Ισραηλινοί στρατιώτες μιλούν για τις καθημερινές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βασανισμών, εξευτελισμών κλπ, που υπόκεινται ακόμη και αμηλικοι Παλαιστίνιοι στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Από συνεντεύξεις στρατιωτών σε ατκιβιστές της οργάνωσης "Σπάζοντας την Σιωπή"*



Θυμάσαι περιστατικά εξευτελισμού; Όπου άνθρωποι είχαν ταπεινωθεί;

Θυμάμαι κάτι, όχι ακριβώς εξευτελισμός, ήταν κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι όμως ένα πρόσωπο, μία φορά πήγαμε να συλλάβουμε κάποιον(…) μιλάμε για το χωριό Τελ, το οποίο νομίζω βρίσκεται δίπλα στην Ναπμλούς, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς.
Πήγαμε στον συλληφθέντα, κάποιον που έλεγαν ότι είχε ζωθεί με εκρηκτικά στο σπίτι του, αλλά δεν βρήκαμε τίποτα. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα 16χρονο αγόρι και κατά την σύλληψη άρχισε να κλαίει, πραγματικά σαν υστερικό κορίτσι, ήταν εντελώς υστερικό, σπάραζε μπροστά στα μάτια των γονιών του. Και οι γονείς του έγιναν και αυτοί υστερικοί. Και εμείς, δεν θυμάμαι τι επρόκειτο να κάνουμε και τι όχι, δεν θέλω να θυμάμαι καν, δεν νομίζω πως έπρεπε να το κάνουμε αυτό και δεν νομίζω ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι άλλο, αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτό. Όπως και να έχει τον αρπάξαμε, τον σηκώσαμε ψηλά, έπεσε πάνω μας και κάπου τρεις φορές κάτω στο πάτωμα. Και όταν λέω πέφτει στο πάτωμα, μιλάμε για κάποιον που έχανε τις αισθήσεις του, κάποιος που δεν αισθανόταν τίποτα. Έτρωγε μία στο κεφάλι και δεν αντιδρούσε.

Πότε όταν βρισκόταν στο πάτωμα;

Ναι, μιλάω για χαστούκια και τι χαστούκια; Είχαμε έναν πολυβολητή ο οποίος ήταν χωρίς αμφιβολία πολύ δυνατός άνδρας. Πάρα πολύ δυνατός. Τον κτυπά για να τον συνεφέρει και τον τράβαγε από το στέρνο. Το στέρνο είναι το τμήμα κάτω από το λαιμό, είναι αυτό το κόκκαλο κάτω από τον λαιμό, ανάμεσα στα πλευρά, ναι, ένα κόκαλο στο στήθος. Με δυο λόγια, το τράβηγμα του στέρνου είναι κάτι που πραγματικά πληγώνει και τον τραβούσε από εκεί επί πέντε λεπτά με πίεση. Μου φαίνεται, δεν γνωρίζω τι ζημιά έγινε από αυτό, αλλά συνήθως όταν κάτι πληγώνει δεν είναι χωρίς λόγο. Έτσι λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα. Τον χαστουκίσαμε, τον κτυπήσαμε, τα πάντα για να σταθεί όρθιος, για να δούμε ότι δεν τα βάζει μαζί μας. Ένα 16χρονο αγόρι, δεν γνωρίζω πόσο, δεν μου φάνηκε, ότι η πίεση αυτή, ότι το παιδί αυτό ετοιμαζόταν να κάνει τρομοκρατική επίθεση. Είμαι βέβαιος ότι ήταν λάθος. Όχι ότι γνωρίζω κάτι για αυτό, όχι αυτό που ήξερα είναι ότι ήταν λάθος! Δεν έχω ιδέα. Αυτή είναι η τρέλα εδώ πέρα. Είναι η τρέλα των στρατιωτών. Οι στρατιώτες δεν ξέρουν. Σε κάποιο στάδιο αφήνονται, από την πλευρά τους ερχόμαστε, θα συλλάβουμε, θα εξαφανιστούμε. Δεν γνωρίζαμε το τι συμβαίνει. Ξέραμε λίγο ή πολύ το τι είχε κάνει, συχνά ήμασταν προκατειλημμένοι απέναντι στον εγκληματία. Είμαι βέβαιος ότι θα ήμασταν πάρα πολύ προκατειλημμένοι απέναντι στον εγκληματία.

Και τι ήταν αυτό το αγόρι;

Από την πλευρά μας τον κουβαλήσαμε αναίσθητο υπό κράτηση, όπως ήταν. Τον θέσαμε υπό κράτηση. Δεν, πρέπει να καταλάβεις, ότι μέρος της ιδέας, ότι εξαιτίας αυτού, δεν γνωρίζεις καν τι τους συμβαίνει μετά. Νομίζω ότι απελευθερώνουν τους περισσότερους την επόμενη ημέρα. Τους ρίχνουν μερικές μπουνιές, τους ρωτούν μερικές ερωτήσεις και τους αφήνουν να φύγουν. Όχι από πληροφορίες, απλά εικάζω.

Οι αγριότητες του ισραηλινού στρατού

Νέες συγκλονιστικές μαρτυρίες Ισραηλινών στρατιωτών για το πώς συμπεριφέρονται ακόμη και σε ανήλικους Παλαιστινίους

Δεμένοι, με τα μάτια καλυμμένα και κτυπημένοι από τον ισραηλινό στρατό*


Του Μπεν Λίνφελντ στην Χάρες, Δυτική Όχθη

Δύο Ισραηλινοί αξιωματικοί κατέθεσαν ότι ο στρατός στην Δυτική όχθη, έδενε και έκλεινε τα μάτια Παλαιστινίων πολιτών ηλικίας έως και 14 ετών. Οι καταστροφικές αποκαλύψεις που έκαναν δύο λοχίες της μονάδας Κφιρ περιλαμβάνουν περιγραφές για καταχρήσεις στις οποίες ήταν παρόντες στην διάρκεια επιχειρήσεων έρευνα και συλλήψεων στην οποία μετείχαν εκατοντάδες στρατιώτες στο χωριό Χάρες στις 26 Μαρτίου.
Οι καταθέσεις ήλθαν σε γνώση της Ιντιπέντεντ και αναμένεται να ρίξουν νέο λάδι στην φωτιά στην διαμάχη για τις πρόσφατες δηλώσεις του συνταγματάρχη Ιτάλ Βιρόμπ, διοικητή της μονάδας Κφιρ, στην οποία είχε πει ότι η βία κατά Παλαιστινίων κρατουμένων είναι δικαιολογημένη προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της αποστολής.
Και οι δύο στρατιώτες, από την μονάδα Χαρούμπ, επεσήμαναν το δέσιμο με πλαστικό των χεριών των κρατουμένων. « Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι πρέπει να τους δέσεις όσο πιο σφικτά γίνεται, έως ότου να μην κυκλοφορεί αίμα», είπε ένας στρατιώτης. « Δεν παίρνει πολλή ώρα έως ότου τα χέρια γίνουν μπλε. Υπήρχαν πολλοί που δεν αισθανόντουσαν τίποτα».
Είπε ότι περί τους 150 Παλαιστινίους, μερικοί ηλικίας έως και 14 ετών, ήταν δεμένοι, με τα μάτια κλειστά και κλεισμένοι στο σχολείο του χωριού στην διάρκεια της επιχείρησης, η οποία κράτησε από τις 3 το πρωί έως τις 3 το μεσημέρι. Μας είχαν πει ότι στόχος ήταν να αποτρέψουμε την νεολαία του χωριού από το να πετά πέτρες κατά του ειδικού δικτύου που εξυπηρετεί τους εποίκους. Ήταν ολοφάνερο ότι αρκετοί από αυτούς που κρατούνταν δεν είχαν κάνει τίποτα το επιλήψιμο, αλλά τους είχαν μαζέψει για να αποσπάσουν πληροφορίες.
Τα χειρότερα κτυπήματα γινόντουσαν στην τουαλέτα. « Οι στρατιώτες που συνόδευαν κρατουμένους στην τουαλέτα ξέσπαγαν πάνω τους με κτυπήματα. Τους κτυπούσαν χωρίς λόγο. Όταν πήραν έναν Άραβα στην τουαλέτα για να ουρήσει, ένας του έριξε ένα χαστούκι που τον πέταξε στο έδαφος. Ήταν δεμένος από πίσω με νάιλον σκοινιά και με τα μάτια δεμένα. Δεν αντιμιλούσε, δεν έκανε τίποτα που θα μπορούσε να τον εκνευρίσει…έγινε μόνο και μόνο επειδή ήταν Άραβας. Ήταν γύρω στα 15 χρονών. « Ο στρατιώτης ανέφερε ότι είδε πολλούς στρατιώτες να αναγκάζουν Παλαιστινίους να πέσουν στα γόνατα γιατί βαριόντουσαν, επειδή στεκόντουσαν εκεί επί δέκα ώρες, χωρίς να κάνουν τίποτα, για αυτό κτυπούσαν τον κόσμο».
Ένας δεύτερος στρατιώτης περιέγραψε «μία ατμόσφαιρα φανατισμού» στην διάρκεια των επιχειρήσεων έρευνας. « Θα πηγαίναμε σε ένα σπίτι και θα κάναμε τα πάντα άνω κάτω», θυμάται, αλλά όπλα δεν βρέθηκαν. «Κατάσχεσαν τα μαχαίρια της κουζίνας».
Ο πρώτος στρατιώτης ανέφερε ότι η συμμετοχή ήταν μεγάλη. «Υπήρχαν πολλοί έφεδροι που συμμετείχαν και το γιόρταζαν πάνω στους Παλαιστινίους: επιθέσεις, ταπεινώσεις, τράβηγμα μαλλιών και αυτιών, κλωτσιές, χαστούκια. Τα πράγματα αυτά ήταν η νόρμα». Είπε ότι τα περιστατικά στην τουαλέτα ήταν «ακραία» και πρόσθεσε ότι τα κτυπήματα δεν προκαλούσαν αιμορραγία. Ήταν «στυγνά κτυπήματα, αλλά δεν έπαυε να είναι κτυπήματα».
Ο δεύτερος στρατιώτης δήλωσε ότι μερικοί στρατιώτες έκλεβαν από τα σπίτια που ερευνούσαν, παρόλο που ο κόσμος ήταν τόσο φτωχός που ήταν πολύ δύσκολο να βρεις το οτιδήποτε.
Τον περασμένο μήνα, ο συνταγματάρχης Βίρομπ κατέθεσε σε στρατιωτικό δικαστήριο ότι το κτύπημα κατά Παλαιστινίων κρατουμένων δικαιολογείται. « Το να τους στήνεις στον τοίχο, να τους σπρώχνεις, είναι ένα μέσο που δεν προκαλεί τραυματισμό. Οπωσδήποτε είναι πράγματα που χρησιμοποιούνται συχνά στην προσπάθεια εκπλήρωσης της αποστολής», είπε. Οι δηλώσεις αυτές θεωρήθηκαν από την οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή», μία κίνηση που συλλέγει μαρτυρίες στρατιωτών, ως απόδειξη για τις εκτεταμένες καταχρήσεις στο Χάρες, δεν μπορούν να θεωρηθούν μεμονωμένα περιστατικά.
Στην Χάρες, ο Ιχάμπ Σχαμλάουι, φοιτητής πανεπιστημίου, θυμήθηκε ότι ως μαθητής γυμνασίου είχε ζητήσει την άδεια από τους στρατιώτες να πάει στην τουαλέτα. «Τον έσπρωξαν στο πάτωνα, του κλώτσησαν τα πόδια και τον κτύπησαν», ανέφερε. Δέκα ή 15 άλλοι φαντάροι παρακολουθούσαν , θυμάται ο Σχαμλάουι. «Γέλαγαν όλοι».

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ιντιπέντεντ στις 09/06/2009
http://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/bound-blindfolded-and-beaten-ndash-by-israeli-troops-1700194.html

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

Το Ισραήλ ελέγχεται από τον θρησκευτικό φανατισμό

της Σουλαμίτ Αλόνι*


Όχι πολύ καιρό πριν, την περίοδο των ρατσιστικών ξεσπασμάτων του Μεϊρ Καχάνε(σ.σ. ακροδεξιός πολιτικός ιδρυτής του κόμματος «Καχ» που μιλούσε για εκτοπισμό των Αράβων. Δολοφονήθηκε από ισλαμιστές στα τέλη της δεκαετία του ’80), ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Αμος Ελόν μου έδωσε ένα αντίγραφο επιστολής του Λόρδου Ρότσιλντ που είχε στείλει στον Χέρτσελ(σ.σ. πατέρα του σιωνιστικού κινήματος) τον Αύγουστο του 1902. Στην επιστολή, ο Ρότσιλντ εξηγεί το γιατί αρνείται να στηρίξει την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Γράφει ότι «θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με τρόμο την δημιουργία μιας εβραϊκής αποικίας καθαρής και απλής, μια τέτοια αποικία θα εξελιχθεί σε imperium imperio. Θα είναι γκέτο με την προκατάληψη του γκέτο, θα είναι ένα μικρό ασήμαντo εβραϊκό κράτος, ορθόδοξο και φιλελεύθερο, που θα αποκλείει τους μη Εβραίους και τους Χριστιανούς».
Παρόλα αυτά και παρά τα φαινόμενα τύπου Καχάνε, η ελπίδα επικράτησε με τα χρόνια ότι οι σκληρές απόψεις του Ρότσιλντ θα αποδειχθούν ψευδείς, ότι το Ισραήλ θα εξασφαλίσει πράγματι « πλήρη ισότητα κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων σε όλους τους κατοίκους του ανεξάρτητα από θρησκεία, φυλή και φύλο και «θα εγγυηθεί την θρησκευτική ελευθερία, την ελευθερία συνείδησης, παιδείας και πολιτισμού», όπως αναφέρει τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Κράτους.
Ο καιρός πέρασε και πολλοί κληρονόμοι του Καχάνε γεννήθηκαν-όχι μόνο ανάμεσα στο άπληστο και άγριο πλήθος αλλά και ανάμεσα «στους εκλεγμένους εκπροσώπους της κοινής γνώμης» στην βουλή και την κυβέρνηση. Είναι μάλιστα απασχολημένοι με το να ετοιμάζουν ανοικτά φασιστικούς νόμους και να στέλνουν την ένοπλη αστυνομία να ματαιώσει παλαιστινιακές διεθνείς πολιτιστικές εκδηλώσεις, επειδή το καθεστώς πιστεύει ότι οι άραβες που ζουν στη Γη του Ισραήλ, οι αυτόχθονες Παλαιστίνιοι, δεν αξίζουν να αποκαλούνται ανθρώπινα όντα.
Σύμφωνα με τους συγγραφείς τέτοιων νόμων, οι άραβες δεν δικαιούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, για να μην αναφέρουμε πολιτιστική και πνευματική ζωή και δεν έχουν καμία σχέση όσον αφορά περιουσία, γη και σπίτι, επειδή χιλιάδες χρόνια πριν ο Θεός υποσχέθηκε την γη στον Αβραάμ και τους επιγόνους του.
Με μεγάλη λύπη και αποστροφή, όλα όσα ο Λόρδος Ρότσιλντ είχε προβλέψει επαληθεύονται στους καιρούς μας. Στα πιο μαύρα μας όνειρα και στις δυσκολότερες στιγμές από την εποχή του αγώνα για την δημιουργία του κράτους, ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι αυτοί που αποκαλούν τον εαυτό τους μαθητές του Ζέεβ Ζαμποτίνσκι(σ.σ. ο ιδεολογικός μέντορας της ισραηλινής δεξιάς. Σιωνιστής που ήδη από την δεκαετία του ‘30 είχε προβλέψει ότι οι επιδιώξεις του σιωνισμού θα προκαλέσουν την έντονη αντίδραση του αραβικού εθνικισμού) θα επέβαλλαν την τρομοκρατία και τον φόβο, χρησιμοποιώντας εκτεταμένη ρατσιστική νομοθεσία.
Ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα χρησιμοποιήσουν την καταστροφή του δικαστικού συστήματος για να προσπαθήσουν να προλάβουν την όποια πιθανότητα να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη και ανθρώπινη μεταχείριση. Είναι κάτι ουσιώδες σε κάθε δημοκρατική κοινωνία απέναντι σε κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί, ανεξαρτήτως καταγωγής, φυλής, θρησκείας και φύλου.
Για 42 χρόνια κατέχουμε, καταπιέζουμε και κλέβουμε γη που δεν είναι δική μας. Για να είμαστε ελεύθεροι στην γη μας πρέπει να μεταβληθούμε σε λωποδύτες Κοζάκους, σε ανθρώπους που ξεριζώνουν δένδρα, σε ανθρώπους που καίνε χωράφια και παρενοχλούν τις γυναίκες, τους ηλικιωμένους και τους πολύ νέους;
« Έχουμε αυτήν τη γη, την έχουμε», λέει το τραγούδι, αλλά αυτό που θα έπρεπε να λέγεται είναι «Έχουμε τη δύναμη, την έχουμε, έχουμε τα λεφτά, τα έχουμε και μας επιτρέπεται μας επιτρέπεται», να καταδικάζουμε στην πείνα έναν ολόκληρο λαό, να τον φυλακίζουμε και να τον εξοντώνουμε χρησιμοποιώντας αεροπορικούς βομβαρδισμούς, βόμβες διασποράς και λευκό φώσφορο. Επειδή είμαστε οι κύριοι της γης και ο Θεός μας επέλεξε να την εξουσιάζουμε. Ντροπή.
« Ένας μοναδικός λαός», έγραφε ο Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν(σ.σ πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ). Αλίμονο για αυτήν την μοναδικότητα. Αντί ενός εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους μας παρέδωσαν ένα εβραϊκό κράτος που ελέγχεται από τον θρησκευτικό φανατισμό και που διατηρεί την καθαρότητα της φυλής. Μας έδωσαν μία δημοκρατία στην πιο πρωτόγονη μορφή της, όχι την διατήρηση των δημοκρατικών αξιών, αλλά την εξουσία του δήμου, του λαού που υπαγορεύει την μεταμόρφωση του Ισραήλ σε αυταρχική εθνοκρατία.
Ζήτω ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάου και ο υπουργός Εξωτερικών Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, ξεριζώνουν όλα όσα κτίσαμε, όλα όσα ονειρευτήκαμε και όλα όσα για τα οποία πολεμήσαμε.

* Η Σουλαμίτ Αλόνι, πρώην βουλευτής, είναι από τα ηγετικά στελέχη του αριστερού κόμματος Μέρετς, έχει πρωτοστατήσει στους αγώνες για ανθρώπινα δικαιώματα στο Ισράηλ. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" στις 04/06/2009

http://haaretz.com/hasen/spages/1090366.html

Για την δράση της βλέπε:

http://www.knesset.gov.il/mk/eng/mk_eng.asp?mk_individual_id_t=132

http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/biography/aloni.html

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009






Ο Ρότζερ Γουότερς, από τις κορυφαίες μορφές του θρυλικού συγκροτήματος Pink Floyd, εύχεται να δώσει συναυλία την ημέρα που θα γκρεμίζεται το τείχος στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, όπως έκανε το 1990 με την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου. Ρεπορτάζ από ισραηλινές εφημερίδες*



Τρία χρόνια μετά την αξέχαστη συναυλία στο Ισραήλ, ο πρώην αρχηγός των Pink Floyd, επέστρεψε στην περιοχή σε μία αποστολή ειρήνης και συμφιλίωσης.
Ο μυθικός ρόκερ έφθασε στο Ισραήλ την Δευτέρα και ταξίδεψε στην παλαιστινιακή πόλη Τζενίν, για να επιβλέψει τις αρχικές εργασίες του έργου Cinema Jenin του οποίου είναι ένας από τους χορηγούς.
Το έργο που χρηματοδοτείται από την γερμανική κυβέρνηση και τον σκηνοθέτη Marcus Water, σκοπεύει να αναστηλώσει την παλαιά και μοναδική αίθουσα κινηματογράφου στην πόλη, που έκλεισε στην διάρκεια της πρώτης ιντιφάντα το 1987. Παράλληλα με το άνοιγμα του χώρου, που προγραμματίζεται για τον Μάιο του 2010, θα ανοίξει επίσης και μία σχολή κινηματογράφου.
Ο Khamid Pakhri που είναι επικεφαλής του έργου, δήλωσε ότι το σχέδιο είναι «να μεταβληθεί το συγκρότημα σε πολιτιστικό κέντρο, όπου μαζί με ταινίες θα δίνονται επίσης θεατρικές παραστάσεις, θα γίνονται αναγνώσεις ποίησης, λογοτεχνικές και μουσικές εκδηλώσεις. «Προσπαθούμε να φέρουμε κόσμο από το Ισραήλ και το εξωτερικό που μετέχουν στο έργο ώστε να ενισχύσουμε τους δεσμούς μεταξύ μας», πρόσθεσε.

Κόσμος σφαγιάζεται και από τις δύο πλευρές

Μετά την επίσκεψη στην Τζενίν ο Ρότζερς πήγε στην Ιερουσαλήμ για να συναντηθεί με φοιτητές στην Sam Spiegel Film και την Σχολή Κινηματογράφου. Μίλησε για τις εντυπώσεις του από την πόλη της Δυτικής όχθης, την οποία βρήκε πολύ πιο ζωντανή και σύγχρονη από ότι αρχικά φανταζόταν.
Ο Γουότερς είπε ακόμη ότι επισκέφτηκε τον προσφυγικό καταυλισμό στην Τζενίν, στον οποίο είχε εισβάλλει ο ισραηλινός στρατός το 2002 στην διάρκεια της επιχείρησης Αμυντική Ασπίδα. «Μερικοί άνθρωποι συνεχίζουν να είναι βαριά τραυματισμένοι», είπε. «Τμήματα του στρατοπέδου έχουν ξανακτιστεί, αλλά υπάρχουν ακόμη σοβαρά ανθρωπιστικά προβλήματα, τα οποία μπορεί να δει κανείς και στην Λωρίδα της Γάζας και τα κατεχόμενα εδάφη».
Ο ρόκερ σχολίασε ακόμη την πρόσφατη ισραηλινή εισβολή στην Γάζα, την οποία χαρακτήρισε όχι «ως οφθαλμός αντί οφθαλμού, αλλά ως εκατό οφθαλμοί έναντι οφθαλμού». Επέκρινε δριμύτατα την κατοχή, τα σημεία ελέγχου και τους περιορισμούς στην ελεύθερη κυκλοφορία των Παλαιστινίων.
«Πιστεύω ότι χωρίς ίσα δικαιώματα για όλους-η δημοκρατία δεν έχει νόημα. Αθώοι άνθρωποι σφαγιάζονται και από τις δύο πλευρές για ποιο λόγο; Την άμμο της ερήμου;
Ο Γουότερς προειδοποίησε ότι η σύγκρουση έχει πολύ μεγάλη επίπτωση στο πως αντιμετωπίζει το Ισραήλ ο κόσμος και πολλοί πιστεύουν πλέον ότι ο εβραϊκός λαός δεν χρειάζεται ένα δικό του κράτος. Παρόλα αυτά εξέφρασε την αισιοδοξία ότι η ισραηλινή μειοψηφία που μάχεται για την ειρήνη θα γίνει πιο δυνατή και η φωνή της θα ακουστεί.

*http://www.haaretz.com/hasen/spages/1090013.html

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3725439,00.html