Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Μαρτυρία Ισραηλινού για την Νάκμπα



Ο Amnon Neuman, πρώην μέλος της εβραϊκής παραστρατιωτικής οργάνωσης Παλμάχ, δίνει πολύτιμη μαρτυρία για την παλαιστινιακή Νάκμπα το 1948(έτος ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ) στην οργάνωση Zochrot. μία ισραηλινή οργάνωση που συλλέγει μαρτυρίες και πραγματοποιεί εκδηλώσεις με στόχο να ευαισθητοποιήσει την ισραηλινή κοινή γνώμη στο θέμα της παλαιστινιακής Νάκμπα, καταρρίπτοντας πολλούς από τους μύθους με τους οποίους μεγαλώνει η ισραηλινή κοινωνία.*



Amnon Neuman: Βρισκόμουν στην Δεύτερη, Όγδοη και Ένατη Μεραρχία της Παλμάχ(σ.σ. εβραϊκή παραστρατιωτική οργάνωση πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ) από τον Φεβρουάριο του 1948 μέχρι την απόλυσή μου τον Οκτώβριο του 1949. Βρισκόμουν ολόκληρη την περίοδο, εκτός από μερικούς μήνες αφότου τραυματίστηκα και απεβίωσε ο πατέρας μου.
Η πιο σημαντική για μένα περίοδος όσον αφορά την Νάκμπα ήταν ο Απρίλιος-Μάιος 1948, όταν άρχισαν οι μάχες και οι συγκρούσεις με τους ντόπιους, έως ότου ήλθε ο Αιγυπτιακός στρατός. Αρχικά συνοδεύαμε φάλαγγες φορτηγών που περνούσαν από το «Iraq Suwaydan», το Ρεχόβοτ, το «Iraq Suwaydan Kawkaba» και «Burayr» στο «Nir’- Am»(σ.σ. ονόματα τοποθεσιών στην τότε Παλαιστίνη) όπου βρισκόταν το αρχηγείο μας. Τότε μία ομάδα Αράβων εγκαταστάθηκε στο Burayr και δεν μας άφηνε να περάσουμε και έτσι πήραμε διαφορετικό δρόμο, από κοντά στο Ασντότ εκεί όπου το Ισντούντ βρισκόταν, μέσω του Majdal, Barbara, Bayt Jirja στο Yad Mordechai. Από εκεί πήγαμε στο Nir’-Am.
Αυτοί ήταν οι δύο δρόμοι(που χρησιμοποιήσαμε) έως ότου εμφανίστηκε ο αιγυπτιακός στρατός. Ο αιγυπτιακός στρατός εμφανίστηκε αφότου είχαμε εξοντώσει την οποιαδήποτε αραβική αντίσταση, η οποία δεν ήταν ισχυρή. Θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι πολεμήσαμε κατά των Παλαιστινίων… Στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν μάχες, σχεδόν καθόλου μάχες. Στο Burayr υπήρξε μία μάχη, υπήρξαν μάχες εδώ και εκεί, προς το βορρά.
Δεν έγιναν όμως μεγάλες μάχες. Γιατί; Γιατί δεν είχαν στρατιωτικές δυνατότητες, δεν ήταν οργανωμένοι. Οι μεγάλες μάχες άρχισαν με την είσοδο του αιγυπτιακού στρατού και αυτά ήταν πάρα πολύ δύσκολα προβλήματα, ειδικά από τις 15 Μαΐου, όταν ήμασταν οργανωμένος στρατός, ημι-οργανωμένος, η Παλμάχ. Οι στρατιώτες τους ήταν οργανωμένοι με βάση το βρετανικό πρότυπο και πολεμούσαν σαν βρετανοί. Δεν είχαν ωστόσο ηγεσία και ούτε κίνητρο. Όταν επιτέθηκαν, ήταν σαν χαμένοι, με το ζόρι ήξεραν το γιατί πολεμούν, αλλά ήξεραν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Αλλά όσον αφορά τα υπόλοιπα ήταν στρατός πέμπτης κατηγορίας. Είχαν τρομακτικά κανόνια που μας καθάριζαν σαν κόλαση. Είχαν όλων των ειδών τα τανκς και ήταν πρόβλημα για μας. Δεν είχαμε τίποτα, είχαμε εξοπλισμένα οχήματα, κάτι σαράβαλα που ήταν αδύνατον να πολεμήσεις, όχι κατά τεθωρακισμένων αλλά ούτε κατά ημιφορτηγών, σωστά; Αλλά λίγο πολύ τα καταφέραμε μαζί τους.
Η φυγή από τα χωριά και αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι το βασικό, έγινε σταδιακά, γνωρίζω μόνο το τι συνέβη από τον δρόμο του «Iraq Suwaydan» προς το Majdal και το«Iraq al-Manshiyya». Βρισκόμασταν νότια της περιοχής αυτής και στα βόρεια υπήρχε η Μονάδα Givati. Την ημέρα που οι Αιγύπτιοι μπήκαν στον πόλεμο, το Νεγκέβ είχε αποκοπεί και αυτό ήταν κυρίως δικό μας φταίξιμο, έφταιγε η μονάδα μας… Δεν ήταν ωστόσο τόσο σημαντικό. Οι επιθέσεις των Αιγυπτίων ήταν σημαντικές. Μας χτυπούσαν ανελέητα και μας εξόντωναν χωρίς έλεος.
Η φυγή από τα χωριά άρχισαν όταν αρχίσαμε να καθαρίζουμε τους δρόμους αυτούς από όπου περνούσαν οι φάλαγγες. Τότε αρχίσαμε να εκδιώχνουμε τους χωρικούς και στο τέλος άρχισαν να φεύγουν μόνοι τους. Δεν υπήρξαν σημαντικά γεγονότα να αναφέρω. Ούτε βιαιότητες. Κανείς άμαχος δεν μπορεί να ζήσει όταν γίνεται πόλεμος. Δεν πίστευαν ότι φεύγουν για μεγάλη περίοδο, δεν πίστευαν ότι δεν θα επέστρεφαν. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι ένας ολόκληρος λαός δεν θα επιστρέψει.
Πρώτα εκδιώξαμε αυτούς…και ύστερα να εκδιώχνουμε αυτούς που ζουν παραπλεύρως. Στο Najd, το Simsim αυτά έγιναν αργότερα. Δεν έγιναν μάχες με εξαίρεση μία στο Burayr. Στο βορρά έγιναν μάχες, με την Givati, εμείς όμως δεν είχαμε μάχη. Ένα χωριό παρέμεινε μεταξύ Dorot και Nir’-Am, πρόκειται για το Kufr Huj, δεν το έσκασαν και δεν τους εκδιώξαμε. Πιθανότατα υπήρξε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο να μην πειραχτεί το Huj.
Την πρώτη φορά που μπήκα στο Kawkaba και το Burayr, έμεινα έκπληκτος από τη φτώχεια τους. Δεν είχαν τίποτα. Ούτε έπιπλα, τίποτα, υπήρχαν ράφια από λάσπη και άχυρα. Ζούσαν εκεί επί χιλιάδες χρόνια χωρίς αλλαγές και το μόνο που τους συνέβη ήταν η καταστροφή της Νάκμπα στην «Tashah» το 1948. Επειδή δεν πήγαμε να μαζέψουμε φόρους, πήγαμε να κληρονομήσουμε τη γη από ξένους.
Αυτή ήταν η θεμελιώδης σκέψη μας. Τους εκδιώξαμε λόγω της ιδεολογίας του σιωνισμού. Καθαρά και απλά. Ήλθαμε να κληρονομήσουμε τη γη. Να την κληρονομήσουμε από ποιόν; Αν η γη είναι άδεια, δεν την κληρονομείς από κανένα Η γη δεν ήταν άδεια την κληρονομήσαμε λοιπόν και όποιος κληρονομεί τη γη διώχνει τους άλλους. Να γιατί δεν τους φέραμε πίσω. Γινόταν παντού, στο βορρά και το νότο, παντού. Αυτό είναι το πιο σημαντικό στοιχείο. Η γη δεν ήταν άδεια όπως μου έλεγαν παιδί. Το ξέρω γιατί ζούσα με άραβες. Θυμάμαι ότι τραυματίστηκα και όταν επέστρεψα σπίτι, μετά τον Απρίλιο του 1948, αφότου εκδίωξαν τους άραβες στην Χάιφα, το έβαλλαν στα πόδια. Τα χωριά μας, Yajur Balad και al-Shaykh δεν υπήρχαν πια. Είχαν αδειάσει. Πήγα σπίτι και ο πατέρας μου, μου είπε. Κάτσε παιδί μου. Μου είπε. Ξέρεις τι συνέβη; Και του είπα ναι, πέρασα μέσω του Balad Al-Sheikh και δεν υπήρχε κανείς. Και μου είπε, Ναι, ήταν καταστροφή.
Δεν ήταν αυτό που σκοπεύαμε. Ήλθε με τη δεύτερη μετανάστευση. Και είπε: δεν ήταν αυτό που είχα κατά νου. Κανείς δεν σκεπτόταν σε αυτές τις κατηγορίες, ίσως οι ηγέτες του Yeshuv(σ.σ. έτσι ονομαζόταν συνολικά η παρουσία Εβραίων στην Παλαιστίνη πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, «Yeshuv» στα εβραϊκά σημαίνει «εγκατάσταση»). O πατέρας μου ήταν απλός άνθρωπος, ένας εργαζόμενος σε ολόκληρη τη ζωή του. Και ύστερα επέστρεψα στο Νεγκέβ και κάναμε το ίδιο. Εκείνη την εποχή δεν πίστευα ότι κάνουμε κάτι λάθος, είχα εκπαιδευτεί για αυτό όπως όλοι μας. Και το ακολούθησα πιστά και αν είπα πράγματα που δεν ήθελα να αναφέρω-το έκανα χωρίς αμφιβολία. Χωρίς να σκεφτώ δύο φορές. Αλλά ό,τι έγινε, έγινε. Έγινε με τάξη.
Στο βορρά πολεμήσαμε, στο νότο όχι, δεν είχαν τίποτα. Ήταν αξιοθρήνητοι, δεν είχαν πουθενά να πάνε ή κάποιον να ρωτήσουν.

*Ολόκληρη η κατάθεση του Neuman στο
http://zochrot.org/index.php?id=844



Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Ισραηλινοί ηθοποιοί μποϊκοτάρουν τα κατεχόμενα

Εκατοντάδες συγκεντρώθηκαν τη Δευτέρα 30 Αυγούστου στο Εθνικό Θέατρο Χαμπίμα του Τελ Αβίβ για να διαδηλώσουν την υποστήριξή τους στους ηθοποιούς του που μποϊκοτάρουν εμφανίσεις στον εποικισμό του Αριέλ, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.

Ένα ηγετικό στέλεχος του Κομουνιστικού Κόμματος του Ισραήλ, ο βουλευτής Ντοβ Χενίν που ανήκει στο υποστηριζόμενο από το ΚΚ Ισραήλ Μέτωπο για την Δημοκρατία και την Ισότητα ( Χαντάς), δήλωσε στη συγκέντρωση ότι «το ισραηλινό θέατρο δεν είναι και δεν θα γίνει ένα θέατρο μαριονέτας. Είναι ένα θέατρο ανθρώπων με ανεξάρτητες σκέψεις και συνειδήσεις».

Ο γενικός γραμματέας της οργάνωσης "Ειρήνη Τώρα"( Peace Now), Γιαρίβ Οπενχάιμερ, δήλωσε επίσης ότι η συγκέντρωση δεν στέλνει μόνο ένα μήνυμα για την κατοχή, αλλά και για τη δημοκρατία. Αυτοί οι ηθοποιοί έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν την ελεύθερη βούλησή τους και να μην παίξουν κάπου όπου δεν το επιθυμούν.» Όταν ρωτήθηκε να απαντήσει σε επικριτές που έχουν πει ότι η τέχνη και ο πολιτισμός δεν θα πρέπει να μπλέκονται με την πολιτική, ο Οπενχάιμερ δήλωσε «Και βέβαια εμπλέκονται και ο πολιτισμός και η τέχνη έχουν να παίξουν έναν ρόλο στο να μιλήσεις για ζητήματα αξιών και ηθικής».

Το Σάββατο, έπειτα από ρεπορτάζ ότι διάφοροι μεγάλοι θεατρικοί οίκοι σχεδιάζουν να παίξουν στο κέντρο Αριέλ, δεκάδες πολύ γνωστοί επαγγελματίες ηθοποιοί του θεάτρου και εργαζόμενοι εξέδωσαν δημόσια επιστολή στην οποία δεσμεύονται να μην παίξουν εκεί επειδή βρίσκεται στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη.

Αργά τη Δευτέρα το βράδυ, οι συγγραφείς Amos Oz, David Grossman, A.B. Yehoshua και Sami Michael, καθώς και ο βραβευμένος με το Βραβείο Ισραήλ, γλύπτης και αρχιτέκτονας Dani Caravan υπέγραψαν μια έκκληση υποστηρίζοντας το μποϊκοτάζ, όπως έκαναν και επιπλέον ηθοποιοί και διευθυντές.

Η επιστολή δέχθηκε κριτική από μέλη της ακροδεξιάς κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένου του Πρωθυπουργού Βενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος στην έναρξη του κυριακάτικού εβδομαδιαίου κυβερνητικού συμβουλίου δήλωσε: «Το Ισραήλ δέχεται επίθεση απονομιμοποίησης από στοιχεία στη διεθνή κοινότητα. Αυτή η επίθεση συμπεριλαμβάνει προσπάθειες να οργανωθούν οικονομικά, ακαδημαϊκά και πολιτιστικά μποϊκοτάζ. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε αυτήν την ώρα είναι να δεχόμαστε αυτήν την επίθεση – εννοώ αυτήν την προσπάθεια για μποϊκοτάζ – εκ των έσω.»

Το μποϊκοτάζ των ηθοποιών εναντίον του νέου πολιτιστικού κέντρου του Αριέλ έλαβε ώθηση χθες με πάνω από 250 ακαδημαϊκούς και αρκετές δεκάδες συγγραφείς και καλλιτέχνες να υπογράφουν επιστολές υποστήριξής τους.

Στην επιστολή των ακαδημαϊκών, που δόθηκε στη δημοσιότητα χθες, μέλη σχολών από πανεπιστήμια σε όλη τη χώρα, δεσμεύτηκαν να μη δώσουν διαλέξεις και να μη συμμετάσχουν σε συζητήσεις στους εποικισμούς και εξέφρασαν την υποστήριξή τους για τους θεατρικούς καλλιτέχνες που δήλωσαν ότι θα αρνηθούν να παίξουν στη Δυτική Όχθη. «Δεν θα λάβουμε μέρος σε κανενός είδους πολιτιστική δραστηριότητα πέρα από την Πράσινη Γραμμή, σε συζητήσεις ή σεμινάρια ή διαλέξεις, σε κανενός είδους ακαδημαϊκό χώρο σε αυτούς τους εποικισμούς», έγραψαν οι ακαδημαϊκοί.

«Υποστηρίζουμε τους καλλιτέχνες του θεάτρου που αρνήθηκαν να παίξουν στον Αριέλ, εκφράζουμε την εκτίμησή μας για το δημόσιο κουράγιο τους και τους ευχαριστούμε που έφεραν τη συζήτηση για τους εποικισμούς στα πρωτοσέλιδα», λέει η έκκληση. «Θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στο ισραηλινό κοινό ότι όπως όλοι οι εποικισμοί, έτσι και ο Αριέλ είναι επίσης κατεχόμενη επικράτεια».

Οι υπογράφοντες της ακαδημαϊκής έκκλησης συμπεριλαμβάνουν τους: Zeev Sternhell, Yael Sternhell, Nissim Calderon, Anat Biletzki, Ziva Ben-Porat, Yaron Ezrachi, Aeyal Gross, Shlomo Sand, Dan Rabinowitz, Neve Gordon, Efraim Davidi, Ofer Casif, Kalman Altmann, Oded Goldreich και Oren Yiftachel.

Πηγή: http://www.maki.org.il/en/english-mainmenu-106



Την απόφαση των Ισραηλινών ηθοποιών υπογράφουν και περισσότεροι από 150 Αμερικανοί και Βρετανοί καλλιτέχνες

Πηγές: http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3950251,00.html

http://www.haaretz.com/print-edition/news/u-s-actors-back-israeli-boycott-of-west-bank-theater-1.312393




Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Επιστολή Ισραηλινού αντιρρησία συνείδησης

Μία ακόμη επιστολή Ισραηλινού αντιρρησία που εξηγεί το γιατί αρνείται να υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό. Πρόκειται για τον Σιρ Ρεγκέβ που έχει ήδη φυλακιστεί τρεις φορές για την απόφασή του αυτή.*

Πιστεύω ότι είναι προσωπικό μου καθήκον να αρνηθώ και να απέχω από έναν στρατό του οποίου ο βασικός στόχος είναι να υπηρετεί ως αστυνομία κατοχής για να διατηρεί την «ισραηλινή τάξη» και να την επιβάλλει στους αβοήθητους και αποδυναμωμένους Παλαιστινίους(…).
Και τι είναι η «Ισραηλινή τάξη»..; Μία συνεχιζόμενη διαδικασία που βρίσκεται σε ισχύ εδώ και 42 χρόνια, που αποτελείται από ένα στρατιωτικό καθεστώς που έχει επιβληθεί επί των Παλαιστινίων, που τους αρνείται πρόσβαση στην γη, το νερό, την αγροτική σοδειά και τα μεταλλεύματα της παλαιστινιακής κοινότητας. Μολύνει επίσης την γη και τους χείμαρρους τους, με την υποστήριξη των διάσπαρτων εποίκων που ζουν στις ίδιες περιοχές, κάτω από ένα διαφορετικό καθεστώς υποτιθέμενων δημοκρατικών νόμων.
Και δεν αναφέρω καν την παραβίαση των βασικότερων παλαιστινιακών δικαιωμάτων, όπως η άρνηση της ελευθερίας μετακίνησης και η πρόκληση σωματικών βλαβών, συμπεριλαμβανομένων μαζικών δολοφονιών, χωρίς έρευνα των υποτιθέμενων σοβαρότατων παραπτωμάτων που αναγνωρίζει η ισραηλινή νομοθεσία. Οι ενέργειες αυτές υπό καθεστώς στρατιωτικής κατοχής, αποτελούν εγκλήματα πολέμου και άλλες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.
Εφόσον διαθέτω το ιατρικό προφίλ του «μάχιμου στρατιώτη», αν είχα υπηρετήσει στον στρατό, χωρίς αμφιβολία θα είχα σταλεί να υπηρετήσω το «μαφιόζικο « σύστημα το οποίο δεν έχει τίποτα να κάνει με τον υποτιθέμενο ρόλο του ισραηλινού στρατού ως «Αμυντικές Δυνάμεις». Είναι ένας στρατός που εξυπηρετεί συμφέροντα τα οποία δεν πιστεύω. Ως εκ τούτου, στο δίλημμα μεταξύ του να υπηρετήσω ή να υπακούσω τη φωνή της συνείδησής μου, δεν έχω καμιά αμφιβολία με ποιο θα συνταχθώ.
Θα έλθει η μέρα που η απόφασή μου θα εκτιμάται από ανθρώπους που αυτή τη στιγμή αρνούνται την τρομακτική πραγματικότητα την οποία εμείς ως κοινωνία δημιουργούμε για έναν άλλο λαό και την καταστροφή που προκαλούμε στις ψυχές πολλών νεαρών Ισραηλινών που δεν συνειδητοποιούν την ηθική κατάπτωση στην οποία παίρνουμε μέρος.

*http://www.newprofile.org/english/?p=316

Ο φασισμός είναι ήδη εδώ

Αν οι διαδηλωτές δεν υπήρχαν, ο Νετανιάου, η Λιβνάτ και ο Σάαρ(σ.σ. μέλη της ισραηλινής κυβέρνησης) θα έπρεπε να τους έχουν επινοήσει. Στο κάτω-κάτω, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι η τελευταία ζώσα απόδειξη ότι υπάρχει δημοκρατία στο Ισραήλ

Του Γιόσι Σαρίντ*

Η δημοκρατία στο Ισραήλ είναι κυρίως διακοσμητική, σαν ένα δέντρο που μεγαλώνει για την ομορφιά του, όχι όμως για τους καρπούς του. Λίγοι άνθρωποι την χρησιμοποιούν ή τα δικαιώματα που αυτή προσφέρει. Πολλοί αρκούνται κυρίως στο ότι μπορούν να ψηφίσουν στις βουλευτικές εκλογές αλλά ακόμη και ο αριθμός των ανθρώπων αυτών συρρικνώνεται.
Η παθητικότητα των πολιτών του Ισραήλ οφείλεται άραγε σε τεμπελιά, απάθεια ή απόγνωση; Αυτή η αίσθηση ότι δεν υπάρχει τρόπος να επηρεάσεις ή να αλλάξεις τίποτε; Και αν οι κυβερνήσεις αρκούνται στο να κυβερνούν χώρες, η κυβέρνηση αυτή είναι εξαιρετική στο να υπαγορεύει την πολιτική της στην αντιπολίτευση-με μια αντιπολίτευση που απαρτίζεται από πρόσωπα όπως η Τσίπι Λίβνι, ο Σαούλ Μοφάζ και ο Τσάχι Χανέγκμπι, αυτό είναι κάτι περισσότερο από βέβαιη. Η δημοκρατία έτσι ατονεί, δεν χρησιμοποιείται σε καθημερινή βάση, εξελίσσεται σε ένα μη απαραίτητο εργαλείο.
Εδώ όμως αντιμετωπίζουμε το εξής παράδοξο. Αυτοί που πολεμούν κατά της δημοκρατίας με σκοπό να την καταστρέψουν, να δημιουργήσουν ένα εναλλακτικό καθεστώς στη θέση της, είναι ακριβώς αυτοί που ξέρουν καλά να την εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Οι έποικοι γνωρίζουν, όπως και οι ραβίνοι, που διδάσκουν στους μαθητές τους το πώς το «εβραϊκό τους κράτος» θα μοιάζει. Τους τελευταίους μήνες φαίνεται ο φασισμός να έχει ήδη φθάσει εδώ πέρα και να περιμένει απλά πίσω από τον τοίχο. Ακόμη και οι διάνοιες του καιρού μας-που θεωρούν ότι έχουν έλθει τα πάνω κάτω- το γνωρίζουν από τις εβδομαδιαίες εμπρηστικές δηλώσεις. Χρησιμοποιούν τη δημοκρατία με στόχο να την καταλύσουν.
Εδώ και εκεί κάποιοι, οι λίγοι που έχουν χαθεί στην έρημο, τους αποκηρύσσουν, αλλά τότε τους την πέφτουν αμέσως για να τους εκφοβίσουν και τους αναγκάσουν να σιωπήσουν-η κυβέρνηση και ο συρφετός μαζί. Και τι κάνει κάποιος που θέλει να διαμαρτυρηθεί όταν η ψυχή του έχει απελπιστεί από αυτούς που σκοτώνουν και από αυτούς που σκοτώνονται; Όταν η ψυχή του έχει μπουχτίσει με την κατοχή και το μόνο που θέλει είναι να μην πάει κόντρα στις επιθυμίες του; Κάποιος που επιζητά την σωτηρία της ψυχής του και των δικών μας ψυχών-τι του μένει να κάνει;
Αν μετέχει στις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά του τείχους του διαχωρισμού, θα θαφτεί έξω από το τείχος στο κοιμητήριο, αν διαδηλώνει στην Sheikh Jarrah(σ.σ. παλαιστινιακή περιοχή στην ανατ. Ιερουσαλήμ) θα αισθανθεί το βαρύ χέρι της αστυνομίας, αν είναι πανεπιστημιακός, θα στείλουν τα μαντρόσκυλα να τον κυνηγήσουν στο όνομα του Σιωνισμού, αν ανήκει σε θεατρικό θίασο, κάποιος που εξακολουθεί να βλέπει την Πράσινη Γραμμή στο μυαλό του, θα απειλήσουν την πηγή του εισοδήματος του, αν είναι είναι καθηγητής σχολείου που προσπαθεί όχι μόνο να μην ενισχύει τους εποικισμούς αλλά να κάνει προπαγάνδα εναντίον τους, θα τον μετατάξουν, έτσι κάνουμε εμείς, αν είναι δικαστής που τολμά να αμφισβητήσει ότι η ασφάλεια είναι εξαιρετικής σημασίας, θα τον κατηγορήσουν για αιματοχυσία, αν ένας δημοσιογράφος αρνείται να μετάσχει στην χορωδία, θα υπάρξουν τότε κραυγές για μποϊκοτάζ της εφημερίδας του, αν ένας πολίτης επιθυμεί να προστατεύσει ένα παιδί από το να απελαθεί από την χώρα, θα μπει στην μαύρη λίστα ως εχθρός του λαού και μία μεγάλη λίστα παραμένει.
Τι ανόητη κυβέρνηση. Αν δεν υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι να διαδηλώνουν έξω από τα τείχη και να έχουν τις απόψεις τους, ο Μπέντζαμιν Νετανιάου, η Λιμόρ Λιβνάτ και ο Γκιντεόν Σάαρ θα έπρεπε να τους είχαν επινοήσει, να έχουν ένα ειδικό κονδύλι στον προϋπολογισμό για να τους στηρίζουν. Στο κάτω-κάτω, οι άνθρωποι αυτοί είναι το άλλοθι και η τελευταία ζώσα απόδειξη ενός δημοκρατικού καθεστώτος στο Ισραήλ.
Χωρίς αυτούς, η κυβέρνηση αυτή θα έμενε μόνο με τους φανατισμένους Έλι Γισάι και τον ραβίνο Οβάντια Γιοσέφ(σ.σ. ακροδεξιοί πολιτικοί που μετέχουν στην κυβέρνηση), που καθημερινά δηλητηριάζουν με δηλώσεις την ατμόσφαιρα, θεός φυλάξει, μη και χαρακτηριστούν εθνικά αποβράσματα. Ο πρωθυπουργός προσποιείται ότι δεν μπορεί να ακούει όλους του τους υπουργούς και όλοι οι υπουργοί να μένουν σιωπηλοί σαν αυτόν. Πόσο απλό είναι να καταδικάζεις αριστερούς καλλιτέχνες με το που ξεκινά το υπουργικό συμβούλιο, να απειλείς ότι θα κλείσεις τα φώτα στην σκηνή.
Την ερχόμενη εβδομάδα ο πρόεδρος θα κάνει την ετήσια επίσκεψη του στον ραβίνο για να του ευχηθεί καλή χρονιά(σ.σ. τις επόμενες ημέρες αρχίζει η εβραϊκή πρωτοχρονιά), μία χρονιά που όλες του οι επιθυμίες και επιδιώξεις θα εκπληρωθούν.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 03/09/2010
http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/fascism-is-already-here-1.311858

Ο Γιόσι Σαρίντ είναι πρώην βουλευτής και στέλεχος του αριστερού κόμματος Μέρετς. Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε:

http://en.wikipedia.org/wiki/Yossi_Sarid