Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Αντιδράσεις για μακελειό στη Γάζα

Μερικές πρώτες αντιδράσεις από Ισραηλινούς αριστερούς, όπως ο Ούρι Αβνέρι




Ούρι Αβνέρι: αυτή τη νύχτα συντελέστηκε ένα έγκλημα καταμεσής στη θάλασσα, με εντολή της κυβέρνησης του Ισραήλ και του στρατού. Μία πολεμοχαρής επίθεση κατά πλοίων που κουβαλούσαν βοήθεια και θανατηφόροι πυροβολισμοί κατά ανθρωπιστών και ειρηνιστών. Είναι μία τρελή ενέργεια που μόνο μία κυβέρνηση που έχει περάσει όλες τις κόκκινες γραμμές μπορεί να κάνει.

Μία τρελή κυβέρνηση που έχει χάσει κάθε συγκράτηση και «οποιαδήποτε σχέση με την πραγματικότητα θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο-να θεωρήσει πλοία που κουβαλούν ανθρωπιστική βοήθεια και ακτιβιστές της ειρήνης από ολόκληρο τον κόσμο εχθρούς και να στείλει μαζικά στρατιωτική δύναμη σε διεθνή ύδατα για να τους επιτεθεί, πυροβολήσει και σκοτώσει.

Κανείς στον κόσμο δεν θα πιστέψει τα ψέματα και τις δικαιολογίες με τις οποίες « οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης και του στρατού θα παρουσιαστούν», δήλωσε ο πρώην βουλευτής Ούρι Αβνέρι της οργάνωσης «Γκους Σαλόμ».

Η Γκρέτα Μπερλίν, εκπρόσωπος του στολίσκου της ειρήνης που σταθμεύει στην Κύπρο, δήλωσε στους ακτιβιστές της Γκους Σαλόμ ότι οι Ισραηλινοί κομάντος προσγειώθηκαν με ελικόπτερο στα πλοία και άνοιξαν αμέσως πυρ.

Είναι μία μέρα ντροπής για το Κράτος του Ισραήλ, μία μέρα άγχους κατά την οποία ανακαλύπτουμε ότι το μέλλον μας έχει εναποτεθεί σε μία συμμορία χωρίς υπευθυνότητα ανθρώπων. Η μέρα αυτή είναι μία μέρα ντροπής και τρέλας και ηλιθιότητας χωρίς όρια, την μέρα που η ισραηλινή κυβέρνηση φρόντισε να αμαυρώσει το όνομα της χώρας στον κόσμο, προσθέτοντας πειστικά στοιχεία της βιαιότητας και της κτηνωδίας στην ήδη κακή διεθνή εικόνα, αποθαρρύνοντας και απομακρύνοντας τους λίγους εναπομείναντες φίλους.

Πράγματι, σήμερα μία προκλητική ενέργεια έλαβε χώρα στα παράλια της Γάζας-αυτοί που προκάλεσαν όμως δεν ήταν οι ακτιβιστές ειρήνης που προσκλήθηκαν από τους Παλαιστινίους και προσπάθησαν να φθάσουν στην Γάζα. Η πρόκληση έγινε από κομάντος που επέβαιναν σε πλοία του ναυτικού με πρόσκληση της ισραηλινής κυβέρνησης, κλείνοντας το δρόμο των πλοιαρίων βοηθείας και χρησιμοποιώντας θανατηφόρο δύναμη.

Είναι ώρα να αρθεί η πολιορκία της Γάζας, η οποία προκαλεί ανείπωτο πόνο στους κατοίκους της. Σήμερα η ισραηλινή κυβέρνηση έβγαλε τη μάσκα από το πρόσωπό της με τα ίδια της τα χέρια και εκτέθηκε στ γεγονός ότι το Ισραήλ δεν «απαγκιστρώθηκε» από την Γάζα. Η πραγματική απαγκίστρωση από την περιοχή δεν συνάδει με το να εμποδιστεί η πρόσβαση ή με το να στέλνονται στρατιώτες να πυροβολούν και να σκοτώνουν και τραυματίζουν αυτούς που προσπαθούν να φτάσουν εκεί.

Το κράτος του Ισραήλ υποσχέθηκε στις Συμφωνίες του Όσλο 17 χρόνια πριν που θα επιτρέπει και θα ενθαρρύνει τη δημιουργία ενός λιμανιού στην Γάζα, μέσω του οποίου οι Παλαιστίνιοι θα μπορούσαν να εισάγουν και να εξάγουν ελεύθερα για την ανάπτυξη της οικονομίας τους. Είναι καιρός να γίνει πράξη η δέσμευση αυτή και να ανοίξει το λιμάνι της Γάζας. Μόνο όταν ανοίξει το λιμάνι της Γάζας στην ελεύθερη και απρόσκοπτη κίνηση, όπως τα λιμάνια του Ασντότ και της Χάιφα, θα έχει πραγματικά το Ισραήλ απαγκιστρωθεί από την Γάζα. Μέχρι τότε ο κόσμος θα συνεχίσει και σωστά να θεωρεί την Λωρίδα της Γάζας υπό ισραηλινή κατοχή και το κράτος του Ισραήλ υπεύθυνος για την τύχη των ανθρώπων που ζουν εδώ πέρα.

Ο στολίσκος της Γάζας οδηγεί το Ισραήλ στη θάλασσα της ηλιθιότητας


Αποσβωλομένος από όσα συνέβησαν στην Γάζα και την ισραηλινή επίθεση κατά των ακτιβιστών, δημοσιεύω άρθρο ενός από τους λίγους δημοσιογράφους που έχουν κρατήσει τα λογικά τους στο Ισραήλ, του Γκιντεόν Λέβι. Το άρθρο δημοσιεύτηκε πριν την ισραηλινή επίθεση και δείχνει ανάγλυφα την κάθοδο στον Άδη της ισραηλινής κοινωνίας.
Επίσης ο μπλόγκερ
http://adam-keller2.blogspot.com/2010/05/godspeed-to-these-ships-on-water.html

υπενθυμίζει πως κάποτε κάποιοι άλλοι καπετάνιοι μετέφεραν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τους Εβραίους διασωθέντες στην Παλαιστίνη, παρά την απαγόρευση των βρετανικών αρχών κατοχής, προκειμένου να βρουν καταφύγιο. Εθνικοί ποιητές του Ισραήλ, όπως ο Νάταν Άλτερμαν επαινούσε με ποίημα την παράτολμη πράξη. Βλέπε:

http://news.google.com/newspapers?nid=883&dat=19460823&id=DjohAAAAIBAJ&sjid=JmEEAAAAIBAJ&pg=6630,1973515

Οι καιροί δυστυχώς αλλάζουν.




Του Γκιντεόν Λέβι*

Βεβαίως ο στολίσκος της ειρήνης δεν θα φέρει ειρήνη, ούτε καν θα καταφέρει να φθάσει στην ακτή της Γάζας. Το σχέδιο δράσης προβλέπει τον αναγκαστικό κατάπλου στο λιμάνι της Ασντόντ, αλλά μας βύθισε ξανά στις ακτές της βλακείας και των εσφαλμένων ενεργειών.

Ο Ισραηλινός προπαγανδιστικός μηχανισμός έφτασε σε νέα ύψη την απέλπιδα φρενίτιδά του. Μοίρασε μενού από εστιατόρια της Γάζας συνοδευόμενα με ψευδή πληροφόρηση. Περιήλθε σε αμηχανία εισερχόμενο σε μία ανώφελη μάχη δημοσίων σχέσεων, την οποία θα ήταν καλύτερο να μην είχε αρχίσει ποτέ. Θέλησε να στηρίξει τον αναποτελεσματικό, παράνομο και ανήθικο αποκλεισμό της Γάζας και να μην επιτρέψει στον “στολίσκο της ειρήνης” να καταπλεύσει στην ακτή της Γάζας; Δεν υπάρχει τίποτα για να εξηγήσει, και βεβαίως όχι σε έναν κόσμο που δεν θα τσιμπήσει ποτέ από τον ιστό των εξηγήσεων, των ψεμάτων και της τακτικής.
Μόνο στο Ισραήλ οι άνθρωποι αποδέχονται ακόμη αυτά τα μολυσμένα αγαθά. Απομεινάρι ενός τελετουργικού πριν από τη μάχη σε αρχαίες εποχές, η χορωδία ζητωκραύγαζε χωρίς να κάνει ερωτήσεις. Στρατιώτες με άσπρες στολές ήσαν έτοιμοι εξ ονόματός μας. Οι εκπρόσωποι Τύπου δίνουν τις παραπλανητικές εξηγήσεις τους εξ ονόματός μας. Το τραγελαφικό σκηνικό στήνεται εις βάρος μας. Και κανένας από μας δεν διέκοψε την παράσταση.
Η χορωδία συνεχίζει να τραγουδά τραγούδια απάτης και ψεμάτων. Όλοι μας είμαστε μέρος της χορωδίας που λέει ότι δεν υπάρχει καμία ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα. Είμαστε όλοι μέρος της χορωδίας που ισχυρίζεται ότι η κατοχή της Γάζας έχει λήξει, και ότι ο στολίσκος αποτελεί βίαιη επίθεση στα κυριαρχικά δικαιώματα του Ισραήλ -το τσιμέντο είναι για να φτιαχτούν μπούνκερ και το κονβόι χρηματοδοτείται από την Τουρκική Μουσουλμανική Αδελφότητα. Ο Ισραηλινός αποκλεισμός θα ανατρέψει τη Χαμάς και θα ελευθερώσει τον Γκιλάντ Σαλίτ. Ο εκπρόσωπος Τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών Yossi Levy, ένας από τους πιο γελοίους προπαγανδιστές, ξεπέρασε τον εαυτό του όταν διακήρυξε ότι το κονβόι βοήθειας που κατευθύνεται προς τη Γάζα συνιστά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου. Ακριβώς Έτσι.
Δεν είναι ο αποκλεισμός που είναι παράνομος αλλά μάλλον ο στολίσκος. Και δεν έφτανε που μοίραζαν μενού από ρεστοράν της Γάζας μέσω του Πρωθυπουργικού Γραφείου (περιλαμβανομένου του οπωσδήποτε συνιστώμενου βοδινού Stroganoff και της σούπας από σπανάκι) και να επιδεικνύονται περήφανα οι ποσότητες καυσίμων που εστάλησαν, σύμφωνα με όσα δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του στρατού. Η επιχείρηση προπαγάνδας προσπάθησε να πουλήσει σε εμάς και στον κόσμο την ιδέα ότι η κατοχή της Γάζας έχει τελειώσει, αλλά σε κάθε περίπτωση, το Ισραήλ διαθέτει την νομική ισχύ να εμποδίσει την ανθρωπιστική βοήθεια. Όλα ένα μάτσο ψέματα.
Μόνο μια φωνή χάλασε τον απατηλό εορτασμό λίγο: μία Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για την κατάσταση στη Γάζα. Τέσσερις στους πέντε κατοίκους της Γάζας χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια. Εκατοντάδες περιμένουν σε κατάσταση απόγνωσης να τους επιτραπεί να εξέλθουν για ιατρική περίθαλψη και 28 ήδη πέθαναν. Όλα αυτά είναι αντίθετα με την ενημέρωση του εκπροσώπου Τύπου του στρατού για απουσία αποκλεισμού και παρουσία βοήθειας, αλλά ποιος νοιάζεται;
Αλλά και οι προετοιμασίες για την επιχείρηση είναι υπολείμματα μιας ιδιαίτερα διασκεδαστικής φάρσας: της ξέφρενης συζήτησης μεταξύ της επτάδας των υπουργών, της ανάπτυξης της μονάδας Masada, της ομάδας καταδρομέων που ειδικεύεται στην διείσδυση σε φυλακές, της ομάδας επίλεκτων του Ναυτικού με εφεδρείες από την ειδική αντιτρομοκρατική μονάδα της αστυνομίας και της ομάδας Oketz, των ειδικών εγκαταστάσεων κράτησης στο λιμάνι της Ασντόντ και της ηλεκτρονικής ασπίδας που υποτίθεται ότι θα μπλοκάρει τις επικοινωνίες των πλοίων που θα καταληφθούν και της κράτησης των πληρωμάτων τους.
Και όλα αυτά για ποιο σκοπό; Για λίγες εκατοντάδες διεθνών ακτιβιστών, οι περισσότεροι άνθρωποι με συνείδηση των οποίων την φήμη, η Ισραηλινή προπαγάνδα καλείται να κηλιδώσει. Είναι κυρίως άνθρωποι που νοιάζονται για τους άλλους, και το θεωρούν δικαίωμα και υποχρέωσή τους, ακόμη και αν ο αποκλεισμός δεν μας αφορά καθόλου. Ναι, όντως αυτός ο στολίσκος είναι πολιτική προβοκάτσια αλλά τότε τι είναι η πράξη διαμαρτυρίας εάν όχι μια πολιτική προβοκάτσια;
Και η αντιμετώπισή τους στη θάλασσα έγινε το Ισραηλινό Πλοίο των τρελών, που πλέουν αλλά δεν ξέρουν το πού και το γιατί. Γιατί να συλλάβουν ανθρώπους; Γιατί έτσι. Γιατί ο αποκλεισμός; Γιατί έτσι. Είναι πάλι σαν την υπόθεση με τον Νόαμ Τσόμσκι αλλά πολύ μεγαλύτερη αυτή τη φορά. Το επιχειρησιακό σχέδιο προβλέπει τον αναγκαστικό κατάπλου στο λιμάνι της Ασντόντ, αλλά και τον δικό μας κατάπλου στις ακτές της βλακείας και των εσφαλμένων ενεργειών. Ακόμη μια φορά θα μας παρουσιάσουν σαν αυτούς που εμπόδισαν την βοήθεια, αλλά επίσης και σαν τους τρελούς που κάνουν το παν προκειμένου να υποσκάψουν τις θέσεις τους. Εάν αυτός ήταν ο στόχος των οργανωτών του στολίσκου της ειρήνης, χθες κέρδισαν μια μεγάλη νίκη.
Πριν από πέντε χρόνια ο διάσημος Περουβιανός συγγραφέας Mario Vargas Llosa, που είναι και κάτοχος ενός Βραβείου Ιερουσαλήμ, αφού είχε ολοκληρώσει το ταξίδι του στο Ισραήλ, είπε ότι η Ισραηλινή κατοχή είχε φθάσει στη φάση του γκροτέσκο. Αυτή την εβδομάδα ο Vargas Llosa, που θεωρεί τον εαυτό του φίλο του Ισραήλ, είναι παρών για να δει ότι αυτή η φάση έφθασε σε νέα ύψη παραλογισμού.

Δημοσιεύτηκε στις 30/05/2010 στην εφημερίδα "Χαάρετς"

http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/ship-of-fools-1.292959

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Περί Τσόμσκι


To Ισραήλ ενθαρρύνει το ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ με το να αρνείται την είσοδο στον Τσόμσκι

του Κάρλο Στρέντζερ*



Αν το Ισραήλ αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αντέξει την ελευθερία του λόγου, τότε βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στο φλερτ με τον ολοκληρωτισμό.

Ο καθηγητής Νόαμ Τσόμσκι, ο αριστερός ριζοσπάστης διανοούμενος και ακτιβιστής, συχνά αποκαλείται ο διανοούμενος με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Είναι δριμύτατος επικριτής των πολιτικών του Ισραήλ εδώ και πολλά χρόνια, ιδίως μετά τον πρώτο πόλεμο στον Λίβανο το 1982.
Την Κυριακή, απαγορεύτηκε στον Τσόμσκι η είσοδος από την γέφυρα Άλενμπι καθ’ οδόν από το Αμάν στη Ραμάλα, όπου επρόκειτο να δώσει διάλεξη για την αμερικανική εξωτερική πολιτική στο πανεπιστήμιο Μπιρ Ζέιτ.
Όπως κατέθεσε ο ίδιος, οι αρχές ανέμεναν να τον θέσουν υπό κράτηση γιατί του ζητήθηκε να ακολουθήσει έναν νεαρό άνδρα, που έμοιαζε κάπως να ντρεπόταν για την επιχείρηση, για ανάκριση.
Τις ώρες που παρέμεινε εκεί, ο νεαρός μιλούσε κατ’ επανάληψη στο τηλέφωνο, κυρίως με το υπουργείο Εσωτερικών στην Ιερουσαλήμ. Ο Τσόμσκι μεταξύ άλλων, δήλωσε ότι στο Ισραήλ δεν αρέσει αυτό που είναι.
Κανείς με λίγο μυαλό δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Τσόμσκι αντιπροσωπεύει απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ. Είναι 81 ετών. Δεν είναι ειδικός στις ένοπλες εξεγέρσεις και ποτέ δεν τάχθηκε υπέρ της άσκησης βίας κατά του Ισραήλ.
Καθώς διάβαζα τα σχόλια στα δημοσιεύματα που έγραφαν ότι του απαγορεύτηκε η είσοδος, βρέθηκε μπροστά σε εκφράσεις του τύπου «είναι ένας πολύ γνωστός αρνητής του Ολοκαυτώματος» που βρίσκονται κάπου μεταξύ πλήρους άγνοιας και ολοκληρωτικής παράνοιας.
Απλά για την αλήθεια: Ο Τσόμσκι είναι υπέρ της λύσης των δύο κρατών και ουδέποτε κάλεσε υπέρ της χρήσης βίας κατά του Ισραήλ ή καταστροφής του κράτους. Είναι επίσης κατά του ακαδημαϊκού μποϊκοτάζ των ισραηλινών πανεπιστημίων-ένα δημοφιλές ζήτημα στην ευρωπαϊκή αριστερά τα τελευταία χρόνια.
Έχω ακούσει τον Τσόμσκι να μιλά αρκετές φορές στο Ισραήλ την δεκαετία του ’80 και του ’90. Σύμφωνα με όσα ο ίδιος λέει, ήταν εδώ τελευταία φορά το 1997.
Ο Τσόμσκι δεν έχει αλλάξει απόψεις από τότε, άρα θα είναι το Ισραήλ που έχει αλλάξει-και μάλιστα προς το πολύ χειρότερο. Ο Οτνιέλ Σνέλερ, βουλευτής του κόμματος «Καντίμα»-υποτίθεται ενός κεντρώου κόμματος- έφθασε να δηλώσει για το ζήτημα του Τσόμσκι: «Είναι καλό για το Ισραήλ που δεν επέτρεψε σε έναν από τους επικριτές του να εισέλθει στο έδαφος του. Συνιστώ(στον Τσόμσκι) να προσπαθήσει να περάσει από μέσα από τα τούνελ που συνδέουν την Γάζα με την Αίγυπτο».
Δεν έχω ουδέποτε ακούσει ένα δημοκρατικό κράτος να απαγορεύει την είσοδο σε διανοούμενους(ή οποιονδήποτε άλλο σχετικό) ο οποίος δεν τάσσεται υπέρ της βίας ή παραβιάζει τον τοπικό ή διεθνή νόμο. Τι στο καλό λοιπόν συμβαίνει στο Ισραήλ; Μήπως παρεξηγήθηκε το υπουργείο Εσωτερικών επειδή ο Τσόμσκι δεν σκόπευε να μιλήσει και στο Ισραήλ; Αν είναι έτσι, είναι αυτός λόγος για να του απαγορεύσεις την είσοδο;
Το Ισραήλ αυτή την περίοδο μάχεται κατά των διεθνών εκκλήσεων για μποϊκοτάζ των ισραηλινών πανεπιστημίων και ακαδημαϊκών. Είναι κανείς που πιστεύει ότι το να αρνηθείς την είσοδο στον Τσόμσκι ενισχύει την υπόθεσή μας;
Αν μη τι άλλο, η απαγόρευση στον Τσόμσκι δίνει όπλα σε αυτούς που λένε ότι το Ισραήλ επιβάλλει περιορισμούς στην ακαδημαϊκή ελευθερία στα εδάφη της Παλαιστινιακής Αρχής και ότι το μποϊκοτάζ κατά των πανεπιστημίων του είναι ως εκ τούτου δικαιολογημένο.
Αν το Ισραήλ πιστεύει ότι μπορεί να υπερασπιστεί τις ενέργειες του ηθικά και πολιτικά, δεν θα έπρεπε να φοβάται διανοούμενους που το επικρίνουν. Αλλά το Ισραήλ αρχίζει να περιορίζει την ελευθερία του λόγου και αυτό είναι όντως ένα πολύ ανησυχητικό φαινόμενο.
Αν το Ισραήλ πιστεύει ότι δεν μπορεί να αντέξει την ελευθερία του λόγου, τότε είναι ένα βήμα ακόμη πιο κοντά στο φλερτ με τον ολοκληρωτισμό. Στην πραγματικότητα, στη διάρκεια της ανάκρισής του, όταν ο Τσόμσκι ερωτήθηκε αν ποτέ του αρνήθηκαν την είσοδο σε χώρα είπε: ναι, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, μετά τη ρωσική εισβολή, όταν ήθελε να επισκεφτεί τον φίλο του Ντούμπτσεκ. Αυτό βάζει πράγματι το Ισραήλ σε πολύ κακές παρέες.
Αυτό το επεισόδιο ντροπής, μου θυμίζει ξανά, τη ρήση του Γισαάου Λίμποβιτ: «Δεν ξέρω αν οι πολιτικές του Ισραήλ από το 1967 είναι ανήθικη ηλιθιότητα ή ηλίθια ανηθικότητα». Σε αυτή την συγκεκριμένη περίπτωση θα έλεγα και τα δύο.
Είναι ανήθικο να αρνείσαι διαλέξεις στο πανεπιστήμιο Μπέιρ Ζέϊτ, ακόμη και αν δεν αρέσει σε ορισμένους κυβερνητικούς αξιωματούχους το περιεχόμενο τους. Και είναι εντελώς ηλίθιο, γιατί το Ισραήλ κατάφερε για μία ακόμη φορά να γίνει κύριο θέμα στα μέσα του κόσμου ως βίαιο κράτος που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία του λόγου και την ακαδημαϊκή ελευθερία, για τα οποία πολλοί από εμάς εδώ πέρα δουλεύουμε σκληρά για να τα υπερασπιστούμε.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" στις 17/05/2010

http://www.haaretz.com/blogs/strenger-than-fiction-israel-is-encouraging-academic-boycott-by-denying-entry-to-chomsky-1.290814

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Φοβούμενοι τον άλλο

Ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ευρείας κυκλοφορίας ισραηλινή εφημερίδα "Γεντιότ Αχρονότ" και αφορά την πρόσφατη απαγόρευση εισόδου στην Δυτική όχθη από τις ισραηλινές αρχές του Αμερικανοεβραίου διανοούμενου και ακτιβιστή Νόαμ Τσόμσκι.*

του Μποάζ Οκόν

Η απόφαση να απαγορευτεί η είσοδος στη Δυτική Όχθη στον Νόαμ Τσόμσκι ο οποίος επρόκειτο να δώσει διάλεξη στο πανεπιστήμιο Μπερζέϊτ είναι μία ανόητη ενέργεια σε μία σειρά από πρόσφατες ανόητες ενέργειες. Όλες μαζί σηματοδοτούν το τέλος του Ισραήλ ως κράτους δικαίου και ελευθερίας ή τουλάχιστον θέτει ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω στο ζήτημα αυτό.
Η απόφαση να απαγορευτεί στον Τσόμσκι είναι πρώτα απ' όλα καταφανώς παράνομη και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στην υπόθεση Κολ Χαάμ(σ.σ. αφορά την ανατροπή απόφασης του υπουργείου Εσωτερικών από το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ να απαγορεύσει την κυκλοφορία το 1953 της εφημερίδας του ΚΚ Ισραήλ «Κολ Χαάμ», εξαιτίας άρθρου που αφορούσε τον πόλεμο της Κορέας), με την οποία αποφάνθηκε ότι η απαγόρευση της ελευθερίας του λόγου είναι νόμιμη μόνο όταν αφορά διακηρύξεις που ενδέχεται να δημιουργήσουν ξεκάθαρο και άμεσο κίνδυνο για τν ασφάλεια του κοινού.
Η αλήθεια δεν υπαγορεύεται από τα παραπάνω και απόψεις και ιδέες δεν μπορούν να ελεγχθούν, αποφάνθηκε το δικαστήριο. Το καλύτερο «τεστ αληθείας» είναι η ικανότητα μία διακηρυγμένη θέση να γίνεται αποδεκτή εντός των συνθηκών του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς ιδεών.
Παρόλα αυτά, στο Ισραήλ η κυβέρνησή μας έχει ήδη ξεκινήσει να απειλεί την ελευθερία ή τουλάχιστον την ελευθερία αυτών που θεωρούνται «άλλοι». Δεν ενδιαφερόμαστε για το τι οι «άλλοι» λένε, πόσο μάλλον το δικαίωμα τους να θέλουν να ζήσουν ομαλά. Θέλουμε να ξεκουμπιστούν από εδώ πέρα. Καταδιώκουμε τους «άλλους» βασιζόμενοι σε γενικότητες, καχυποψίες, μεροληψία ή απλά επειδή μας ενοχλούν.
Η αστυνομία συλλαμβάνει διαδηλωτές στην ανατολική Ιερουσαλήμ στην συνοικία Sheikh Jarah με ψευδή στοιχεία. Το δικαστήριο απελαύνει μία έγκυο ξένη εργάτρια για να μην γεννήσει ένα ξένο παιδί στο Ισραήλ. Το δικαστήριο οικογενειακών υποθέσεων εμποδίζει μωρά από την Ινδία να έλθουν στο Ισραήλ με βάση αστήρικτες δικαιολογίες.

Γινόμαστε φασίστες;
Εν τω μεταξύ, τα δικαστήρια μας εκδίδουν αποφάσεις που περιορίζουν δικαιώματα, χωρίς καν πολλή σκέψη, πιθανότατα για να καλύψουν την ντροπή. Απελαύνουμε ακόμη και κλόουν που θέλουν να πάνε σε φεστιβάλ στην Ραμάλα επειδή φοβόμαστε.
Το κοινό μας χαρακτηριστικό είναι ένας ανησυχητικός κοινός παρανομαστής. Όταν η ελευθερία εξαφανίζεται, γίνεται πρωτίστως σε βάρος του ασθενέστερου, περιθωριακών ομάδων ή μειονοτήτων. Επιπλέον δεν σταματά εδώ πέρα. Τώρα απευθύνεται πλέον και προς διεθνώς αναγνωρισμένους διανοούμενους.
Για το λόγο αυτό, δεν θα ήταν υπερβολικό να λέγαμε ότι η απόφαση να σιωπήσει ο Νόαμ Τσόμσκι είναι μία προσπάθεια να δοθεί τέλος στην ελευθερία στο κράτος του Ισραήλ. Δεν αναφέρομαι στην έμφυτη ανοησία να δίνουμε όπλα σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι το Ισραήλ είναι φασιστικό, αλλά κυρίως, στο φόβο ότι ίσως όντως να βρισκόμαστε στη διαδικασία να γίνουμε.

*Δημοσιεύτηκε στις 17/05/2010

http://www.ynet.co.il/english/articles/0,7340,L-3890586,00.html