Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Ο ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ*


Τα λόγια τούτες τις ώρες περισσεύουν. Τι να πει κανείς για το ότι ένας από τους πιο σιδερόφρακτους στρατούς του κόσμο, βομβαρδίζει την πιο εξαθλιωμένη και παρατημένη από την διεθνή κοινότητα περιοχή του κόσμου: την Λωρίδα της Γάζας. Είναι σαν να συγκρίνεις «τρακατρούκες» με τανκς.

Οι Κασάμ της Χαμάς με το ζόρι καταφέρνουν να πανικοβάλλουν τους κατοίκους της Σντερότ και άλλων εργατουπόλεων του Ισραήλ, την ίδια στιγμή που τα ισραηλινά Απάτσι έχουν σκοτώσει πάνω από 200 και μάλιστα σε μία περιοχή, που στερείται στοιχειωδών μέσων προστασίας)νοσοκομεία, καταφύγια(κλπ.). Ευτυχώς δεν είναι λίγοι οι Εβραίοι και οι ισραηλινοί, όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος που αντιδρούν σε αυτή τη νέα σφαγή που σε τελική ανάλυση θα σκάσει στα μούτρα των ίδιων των απλών Ισραηλινών ή και Εβραίων που θα οδηγηθούν στη «σιωπή» και θα γίνουν χωρίς τη θέλησή τους απολογητές των χειρότερων εγκλημάτων που γίνονται μάλιστα στο όνομά του.

Περί τους 300 αριστερούς διαδηλωτές μαζεύτηκαν αμέσως το Σάββατο το βράδυ και διαδήλωσαν έξω από το Ισραηλινό υπουργείο Άμυνας στο Τελ Αβιβ, αποκαλώντας τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στην Γάζα «γενοκτονία και εγκλήματα πολέμου». Υπήρξαν και συμπλοκές με την ισραηλινή αστυνομία. Βλέπε ρεπορτάζ στην διεύθυνση

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3645241,00.html

Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον άρθρο του φιλελεύθερου Ισραηλινού δημοσιογράφου Γκιντεόν Λέβι στην εφημερίδα Χαάρετ, με τίτλο:


Ο ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ*

Το Ισραήλ εξαπέλυσε χθες έναν ακόμη μη απαραίτητο και αρρωστημένο πόλεμο. Στις 16 Ιουλίου 2006, τέσσερις μέρες μετά την έναρξη του δευτέρου Πολέμου στον Λίβανο, έγραφα: « Κάθε γειτονιά έχει έναν φωνακλά τσαμπουκαλή που δεν πρέπει να του κολλάτε…Παρόλα αυτά κάποιος του μπαίνει. Και η αντίδραση, τι αντίδραση!».

Δυόμιση χρόνια αργότερα, τα λόγια αυτά επαναλαμβάνονται, προς αποτροπιασμό μας, με πρωτοφανή ακρίβεια. Μέσα σε λίγες ώρες το απόγευμα του Σαββάτου, ο ισραηλινός στρατός προχώρησε σε θάνατο και καταστροφή σε κλίμακα που οι ρουκέτες Κασάμ ουδέποτε πλησίασαν όλα αυτά τα χρόνια και η Επιχείρηση βρίσκεται μόλις στην αρχή.

Για μία ακόμη φορά, οι βίαιες αντιδράσεις του Ισραήλ, ακόμη και να υπάρχει δικαιολογία για αυτές, ξεπέρασαν κάθε διάσταση και ξεπερνούν κάθε κόκκινη γραμμή ανθρωπιάς, ηθικής, διεθνούς νομιμότητας και σοφίας.

Αυτό που άρχισε χθες στην Γάζα είναι έγκλημα πολέμου και η ανοησία μιας χώρας. Η πικρή ειρωνεία της ιστορίας: Μία κυβέρνηση που πήγε σε έναν άσκοπο πόλεμο δύο μήνες μετά την συγκρότησή της-ξεκινά έναν άλλο καταδικασμένο πόλεμο δύο μήνες πριν τελειώσει τη θητεία της.

Στο μεσοδιάστημα, η μεγαλοπρέπεια της ειρήνης βρισκόταν στα χείλη της γλώσσας του Εχούντ Όλμερτ, ενός ανθρώπου που ξεστόμισε μερικές από τις πιο θαρραλέες λέξεις που ακούστηκαν ποτέ από πρωθυπουργό. Η μεγαλοπρέπεια της ειρήνης στα χείλη της γλώσσας του και δύο άσκοποι πόλεμοι στην θήκη. Μαζί του και ο υπουργός άμυνας Εχούντ Μπαράκ, ο ηγέτης του αποκαλούμενου δήθεν αριστερού κόμματος, που παίζει τον ρόλο του βασικού συνεργού στο έγκλημα.

Το Ισραήλ δεν εξήντλησε τις διπλωματικές προσπάθειες πριν ξεκινήσει χθες μία ακόμη τρομακτική εκστρατεία δολοφονιών και καταστροφής. Οι Κασάμ που έπεφταν στις κοινότητες κοντά στην Γάζα ήταν αφόρητοι, παρόλο που δεν προκάλεσαν ποτέ θάνατο. Η απάντηση σε αυτές όμως πρέπει να είναι εντελώς διαφορετική: διπλωματικές προσπάθειες για επιβολή νέας εκεχειρίας, αυτής της ίδιας που αρχικά παραβιάστηκε, μην το ξεχνάμε, από το Ισραήλ όταν χωρίς λόγο βομβάρδισε ένα τούνελ και ύστερα, αν οι προσπάθειες αποτύγχαναν, μία σταδιακή στρατιωτική απάντηση.

Αλλά όχι. Ή όλα ή τίποτα. Ο Ισραηλινός στρατός ξεκίνησε χθες έναν πόλεμο του οποίου ο στόχος, ως συνήθως, είναι η ελπίδα ότι κάποιος μας βλέπει.

Το αίμα θα κυλήσει τώρα σαν νερό. Η πολιορκημένη και εξαθλιωμένη Γάζα, η πόλη των προσφύγων, θα πληρώσει το κύριο τίμημα. Αλλά αίμα χωρίς λόγο θα χυθεί και στην δική μας πλευρά. Μέσα στην ανοησία της, η Χαμάς το προκάλεσε στον εαυτό της και τον λαό της, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την υπεραντίδραση του Ισραήλ.

Η ιστορία της Μέσης Ανατολής επαναλαμβάνεται με αποκαρδιωτική ακρίβεια. Απλώς η συχνότητα αυξάνεται. Αν είχαμε εννέα χρόνια ηρεμίας μεταξύ του Πολέμου του Γιομ Κιπούρ και του Πρώτου Πολέμου στον Λίβανο, τώρα ξεκινάμε πολέμους κάθε δύο χρόνια. Ως εκ τούτου, το Ισραήλ αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των δημοσίων σχέσεων που κάνουν λόγο για ειρήνη και της πολεμικής του συμπεριφοράς.

Το Ισραήλ αποδεικνύει ότι δεν πήρε μαθήματα από τον προηγούμενο πόλεμο. Για μία ακόμη φορά, ο πόλεμος αυτός ξέσπασε μέσω ενός φοβιστικά ομοιόμορφου διαλόγου στον οποίο μία φωνή ακούγεται-αυτή που μιλά για επιθέσεις, καταστροφές, πείνα και σκοτωμό, η οποία υποδαύλισε και παρακίνησε την εκτέλεση εγκλημάτων πολέμου.

Για μία ακόμη φορά οι σχολιαστές μπήκαν στα τηλεοπτικά στούντιο χθες και επαινούσαν τα μαχητικά αεροσκάφη που βομβάρδισαν αστυνομικά τμήματα, όπου βρισκόντουσαν αξιωματικοί υπεύθυνοι για την διατήρηση της τάξης στους δρόμους. Για μία ακόμη φορά, καλούσαν να μην υπάρξει υποχώρηση και υπέρ της συνέχισης της επίθεσης. Για μία ακόμη φορά, οι δημοσιογράφοι περιέγραφαν τις φωτογραφίες του κατεστραμμένου σπιτιού στην Νετιβότ ως «δύσκολη σκηνή». Για μία ακόμη φορά, είχαμε το θράσος να παραπονεθούμε για το πώς ο κόσμος μεταδίδει τις εικόνες από την Γάζα. Και για μία ακόμη φορά πρέπει να περιμένουμε μερικές ακόμη ημέρες έως ότου υπάρξει μία εναλλακτική φωνή μέσα από το σκοτάδι, η φωνή της σοφίας και της ηθικότητας.

Σε μια με δύο εβδομάδες, οι ίδιοι αυτοί ειδικοί που ζητούσαν κτυπήματα και περισσότερα κτυπήματα θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε επικρίσεις κατά του πολέμου. Και για μία ακόμη φορά θα είναι πολύ αργά.

Οι εικόνες που πλημμύρισαν τις τηλεοράσεις ολόκληρου του κόσμου χθες έδειχναν μία παρέλαση από πτώματα και πληγωμένους που φορτώνονταν από ιδιωτικά αυτοκίνητα που τους μετέφεραν στο μοναδικό νοσοκομείο στην Γάζα, που μπορεί κανείς να το αποκαλεί νοσοκομείο. Ίσως πρέπει για μία ακόμη φορά να θυμηθούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μία εξαθλιωμένη, στενή λωρίδα γης, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αποτελείται από παιδιά προσφύγων που έχουν υποστεί σε απάνθρωπα βάσανα.

Για δυόμιση χρόνια, έχουν αποκλειστεί και εξοστρακιστεί από ολόκληρο τον κόσμο. Η γραμμή σκέψης που λέει ότι με τον πόλεμο θα κερδίσουμε νέους συμμάχους στην Λωρίδα, ότι με την κακοποίηση του πληθυσμού και την δολοφονία των παιδιών του θα πλήξουμε την συνείδησή τους και ότι μία στρατιωτική επιχείρηση θα είναι αρκετή για την ανατροπή ενός καθεστώτος που βρίσκεται σε δυσχέρεια και η αντικατάστασή του με ένα άλλο φιλικότερο προς εμάς είναι κάτι περισσότερο από παραφροσύνη.

Η Χεζμπολάχ δεν εξασθένισε εξαιτίας του Δεύτερου Πολέμου στον Λίβανο. Αντιθέτως. Η Χαμάς δεν θα εξασθενήσει εξαιτίας του πολέμου στην Γάζα. Αντίθετα. Βραχυπρόθεσμα, όταν η παρέλαση των πτωμάτων και των τραυματιών τελειώσει, θα φθάσουμε σε μία νέα εκεχειρία, όπως συνέβη μετά τον Λίβανο, ακριβώς όπως θα μπορούσε να είχε γίνει και χωρίς αυτόν τον περιττό πόλεμο.

Εν τω μεταξύ, ας αφήσουμε τον στρατό να νικήσει, όπως λένε. Ένας ήρωας κατά του αδυνάμου, βομβάρδισε δεκάδες στόχους από τον αέρα χθες και οι εικόνες αίματος και φωτιάς σχεδιάζονται για να δείξουν σε Ισραηλινούς, άραβες και ολόκληρο τον κόσμο ότι η δύναμη του τσαμπουκά της περιοχής δεν έχει εξασθενίσει. Όταν ο τσαμπουκάς βρίσκεται σε καταστροφική μανία, κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει.

*http://www.haaretz.com/hasen/spages/1050459.html

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Ειρήνη και Μουσική*

Η αυτόνομη ανεξάρτητη δημοκρατία Δύσης-Ανατολής Ντιβάν, όπως μου αρέσει να αποκαλώ την ορχήστρα που ίδρυσα με τον Εντουάρντ Σαίντ για την προώθηση του διαλόγου μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, ξεκίνησε ως ένα απρόβλεπτο πείραμα το 1999.
Με τα χρόνια, εξελίχθηκε σε παράδειγμα του πως η κοινωνία της Μέσης Ανατολής μπορεί να λειτουργήσει υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις. Οι μουσικοί μας έχουν περάσει από την επώδυνη διαδικασία του να μαθαίνουν να εκφράζονται παρακολουθώντας παράλληλα την αφήγηση των συναδέλφων τους.
Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τρόπο για την εφαρμογή του πρώτου και σημαντικότερου άρθρου της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα: το ότι όλοι οι άνθρωποι γεννώνται ελεύθεροι και ίσοι σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα, ότι έχουν προικιστεί με λογική και συνείδηση και ότι θα πρέπει να ενεργούν από κοινού ο ένας προς τον άλλο σε πνεύμα αδελφοσύνης.
Δυστυχώς, σήμερα στη Μέση Ανατολή, δεν έχουν όλα τα ανθρώπινα πλάσματα την ίδια ελευθερία και ισότητα σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα. Η Ορχήστρα Ντιβάν Δύση-Ανατολή είναι μία μουσική και όχι πολιτική οργάνωση, αλλά για τις έξι περίπου εβδομάδες το χρόνο που λειτουργεί έχει τη δυνατότητα να προσφέρει στα μέλη της μία βασική ανάγκη: την ισότητα.
Οι ίδιοι νέοι που ενδέχεται να συναντήσουν ο ένας τον άλλο στα μπλόκα σε ρόλους συνοριοφύλακα από τη μια και πολίτη που ζει υπό κατοχή από την άλλη, κάθονται δίπλα-δίπλα στην ορχήστρα, εκφράζοντας με ισότητα τη μουσική δημιουργία και όντας ίσοι στο αποτέλεσμα του εγχειρήματος.
Η μουσική, αντίθετα με άλλες τέχνες, απαιτεί την δυνατότητα να εκφράζεται κάποιος με απόλυτη δέσμευση και πάθος ακούγοντας παράλληλα προσεκτικά και με ευαισθησία μία άλλη φωνή που ενδεχομένως να είναι αντίθετη στη δική του. Αυτή είναι η ουσία της μουσικής συνδημιουργίας και μιας χωρίς όρια πηγής έμπνευσης για εμάς στους μουσικούς μας διαλόγους.
Μπροστά σε μία Συμφωνία του Μπετόβεν είμαστε όλοι ίσοι. Ασχέτως από την καταγωγή μας, πρέπει να προσεγγίσουμε όλοι την μουσική με την ίδια ταπεινότητα, περιέργεια, γνώση και πάθος. Η μουσική κάνει δυνατό σε ανθρώπους που είναι υποκείμενα στην αμοιβαία εχθρότητα των κυβερνήσεων τους να στηρίξουν ο ένας τον άλλο, γιατί εμπεριέχει ένα αληθινό, πηγαίο πνεύμα δημιουργικότητας και αδελφοσύνης.
Φέτος φέρω τον τίτλο του Αγγελιοφόρου της Ειρήνης των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος πιστεύω μου δίνει τόσο το δικαίωμα όσο και την ευθύνη να εργαστώ για την κατάργηση της άγνοιας και να συνεισφέρω με οποιονδήποτε σεμνό τρόπο μπορώ προς την πραγματική ισότητα. Χωρίς ισότητα δεν υπάρχει δικαιοσύνη και χωρίς δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει ποτέ ειρήνη.


*Επιστολή του γνωστού Ισραηλινού διευθυντή ορχήστρας Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ, στην εφημερίδα «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν». Δημοσιεύτηκε στις 10/12/2008.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

H επιστολή μιάς νεαρής αντιρρησία

Η επιστολή μιάς νεαρής Ισραηλινής που εξηγεί το γιατί αρνείται να υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό και πως έφθασε στην απόφαση αυτή, προερχόμενη από ένα συνηθισμένο ισραηλινό σπίτι. Επιστολή που είναι επίκαιρη και με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στη χώρα μας και τον ξεσηκωμό της νεολαίας.

Ονομάζομαι Ομέρ Γκόλντμαν. Είμαι 19 ετών. Είμαι μία από τους αντιρρησίες(σμινίστιμ-απόφοιτοι). Πήγα φυλακή για πρώτη φορά στις 23 Σεπτεμβρίου και έμεινα 35 ημέρες.

Είμαι τυχερή, μετά από δύο φορές στη φυλακή. Πήρα ιατρική απαλλαγή, αλλά είμαι η μόνη. Την στιγμή που διαβάζεις την επιστολή αυτή, πολλοί από τους φίλους μου θα βρίσκονται και αυτοί στην φυλακή: για τρεις εβδομάδες, έξω μία και μετά ξανά και ξανά, έως ότου γίνουν 21 ετών. Ο λόγος; Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε την στρατιωτική μας θητεία στον ισραηλινό στρατό εξαιτίας της κατοχής.

Μεγάλωσα με τον στρατό. Ο πατέρας μου ήταν αναπληρωτής επικεφαλής της Μοσάντ και είδα την αδελφή μου, που είναι κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερη, να υπηρετεί στο στρατό. Ως νεαρό κορίτσι, ήθελα να γίνω στρατιωτίνα. Ο στρατός ήταν κομμάτι της ζωής μου και ποτέ δεν την αμφισβήτησα.

Νωρίτερα φέτος, πήγα σε ειρηνική διαδήλωση στην Παλαιστίνη. Πάντα μας έλεγαν ότι ο ισραηλινός στρατός βρίσκεται εκεί για να με υπερασπιστεί, στη διάρκεια όμως της διαδήλωσης οι Ισραηλινοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ εναντίον μου και κατά των φίλων μου με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα.

Σοκαρίστηκα και φοβήθηκα. Είδα την αλήθεια. Είδα την πραγματικότητα. Είδα για πρώτη φορά ότι το πιο επικίνδυνο πράγμα στην Παλαιστίνη είναι οι Ισραηλινοί στρατιώτες, οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι στο πλευρό μου.

Όταν επέστρεψα στο Ισραήλ, ήξερα ότι είχα αλλάξει. Και έτσι εντάχθηκα στους υπόλοιπους νεαρούς που αρνούνται να υπηρετήσουν, τους οποίους μας αποκαλούν «Σμινίστιμ(Αποφοίτους)». Στις 18 Δεκεμβρίου ετοιμάζουμε ημέρα δράσης στο Ισραήλ και είμαστε αποφασισμένοι να δείξουμε στους Ισραηλινούς και τον κόσμο ότι υπάρχει ευρεία στήριξη στο να σταματήσει η κουλτούρα του πολέμου.

Πολλοί με ρώτησαν πως ήταν την πρώτη φορά. Ασφαλώς και φοβήθηκα όταν μπήκα φυλακή. Αλλά, είναι εξίσου φοβιστικό το ότι η χώρα μου μαντρώνει τη νεολαία που αντιτίθεται στη βία και τον πόλεμο. Και ανησυχώ ότι αυτό που κάνω καταστρέφει το μέλλον μου. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις από τη μια ως ελεύθερο κορίτσι που αποφασίζει μόνο του, το θα φορέσει, τι θα δει, τι θα φάει και μετά να γυρίζει πίσω και να έχει κάθε λεπτό της ημέρας προγραμματισμένο.

Την τελευταία φορά που ήμουν εκτός φυλακής, πήγα να δω τον πατέρα μου. Προσπαθήσαμε να μην μιλήσουμε για πολιτική. Ανησυχεί για μένα ως κόρη του, ότι υποφέρω, αλλά δεν θέλει να ακούσει τις απόψεις μου. Δεν ήλθε ποτέ να με επισκεφτεί στην φυλακή. Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ σκληρό ια αυτόν να με βλέπει εκεί πέρα. Είναι στρατιωτικός.

Πιστεύω ότι στην πραγματικότητα έχουμε παρόμοιο χαρακτήρα. Και οι δύο μαχόμαστε για αυτό που πιστεύουμε.

Μπορείτε να διαβάσετε την επιστολή στο

http://december18th.org/2008/12/08/the-last-time-i-was-out-of-prison-i-went-to-see-my-dad/

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Ισραήλ, νεότερα για αρνητές στράτευσης

Αντίθετα ίσως από ότι πιστεύεται, οι αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ έχουν μία μακρά παράδοση. Τελευταία αρκετοί νέοι που βρίσκονται στην ηλικία στράτευσης έχουν αρνηθεί να καταταγούν, διαμαρτυρόμενοι για τη συνεχιζόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών.
Πρόσφατα μάλιστα έχει δημιουργηθεί μία εκστρατεία συμπαράστασης σε συνεργασία με αμερικανικές εβραϊκές κινήσεις ειρήνης, με την επωνυμία 18η Δεκεμβρίου, ημερομηνία κατά την οποία ξεκινά η διεθνής καμπάνια συμπαράστασης.
Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από την ιστοσελίδα της καμπάνιας και αναφέρεται στο ιστορικό των αρνητών στράτευσης στο Ισραήλ. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://december18th.org/, υπάρχουν επίσης μαρτυρίες Αποφοίτων που εξηγούν τους λόγους που αρνούνται να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό.


Αρνητές στράτευσης μικρό ιστορικό

Στις αρχές του ’70 μία μικρή ομάδα μαθητών λυκείου έστειλε μία επιστολή στην τότε πρωθυπουργό Γκόλντα Μέιρ. Ήταν μόλις μερικά χρόνια μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 και μία αίσθηση ευφορίας κυριαρχούσε σε ολόκληρο το Ισραήλ. Η λαϊκή αίσθηση που επικρατούσε έλεγε ότι τώρα, μετά τον τριπλασιασμό του μεγέθους, το Ισραήλ απέδειξε στον κόσμο ότι είναι αήττητο και ότι ποτέ κανείς ξανά δεν θα τολμήσει να κάνει πόλεμο εναντίον του.
Παρόλα αυτά οι νέοι που έγραψαν την επιστολή στην πρωθυπουργό αισθανόντουσαν διαφορετικά. Για αυτούς ήταν ολοφάνερο ότι οι τελευταίες ενέργειες της κατοχής θα προκαλούσαν αναπόφευκτα νέους πολέμους και αιματοχυσία, έως ότου ειρηνευτικές πρωτοβουλίες αντικαταστήσουν τον τυφλό μιλιταρισμό. Το ανέφεραν στην Μέιρ, προειδοποιώντας τη ότι αν επιλέξει να αγνοήσει τις εκκλήσεις της Αιγύπτου για ειρήνη με ανταλλαγή τα κατεχόμενα εδάφη, το αίμα τους, ως υποψήφιοι στρατιώτες, θα βάψει τα χέρια της. Η Μέιρ αγνόησε την επιστολή και το 1973 ξέσπασε ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ, που απέδειξε ότι οι προβλέψεις των νεαρών προφητών είχαν δίκιο.
Η επιστολή αυτή ήταν η πρώτη μίας μακράς παράδοσης ανάλογων επιστολών, οι οποίες όλες φέρουν τον τίτλο «Σμινιστιμ(Επιστολές Αποφοίτων, σ.σ. σμινίστιμ αποκαλούνται οι τελειόφοιτοι Λυκείου, αγόρια και κορίτσια, που καλούνται αμέσως μετά να καταταγούν στον στρατό). Η δύναμη των επιστολών αυτών, τις οποίες οι νεολαίοι ανέφεραν πράγματα που και άλλοι σκεφτόντουσαν, ήταν η χρησιμοποίηση της απειλής της άρνησης.
Σε μία χώρα που η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική και η οποία θεωρείται ιερή αγελάδα, η φωνή των νεαρών που δηλώνουν ότι θα αρνηθούν να υπηρετήσουν στον στρατό ή να υπηρετήσουν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο την κατοχή, ήταν και εξακολουθεί να είναι μια φωνή που προκαλεί μεγάλη προσοχή.
Και έτσι οι επιστολές ακολούθησαν η μια την άλλη. Οι γνωστότερες ήλθαν στο φως της δημοσιότητας το 1982, ως απάντηση στον (πρώτο) Πόλεμο στον Λίβανο, το 1991, ως απάντηση στην (πρώτη) ιντιφάντα και το 2001, 2002 και 2005, ως απάντηση στην δεύτερη ιντιφάντα. Εκατοντάδες μαθητές της τελευταίας τάξης υπέγραψαν τις επιστολές αυτές, διακηρύσσοντας ότι θα αρνηθούν να υπηρετήσουν την κατοχή με οποιονδήποτε τρόπο θεωρούν ότι ταιριάζει, υιοθετώντας κάθε φορά μία ενιαία πλατφόρμα στέλνοντας ένα ριζοσπαστικό μήνυμα, εφιστώντας την προσοχή στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις οποίες προβαίνει το Ισραήλ εναντίον τον Παλαιστινίων.
Το 2002 το κίνημα αναπτύχτηκε τόσο πολύ που ο στρατός αισθάνθηκε ότι απαιτούνται πρόσθετα μέτρα. Ενώ όλοι οι αρνητές πέρασαν διάφορες περιόδους στην φυλακή(συνήθως δύο με τρεις μήνες), αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πέντε από αυτούς που υπογράφουν την επιστολή διώχθηκαν και πέρασαν από στρατοδικείο, με αποτέλεσμα να καταδικαστούν σε δύο χρόνια φυλακή. Αν και ο στρατός προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την περίπτωση των πέντε ως μέσο προβολής και να το χρησιμοποιήσει για δικό του όφελος, το αποτέλεσμα ήταν εντελώς διαφορετικό, καθώς οι πέντε αρνητές ενίσχυσαν την πλατφόρμα τους και έδωσαν μαρτυρίες για την πραγματικότητα στη Δυτική όχθη και την Λωρίδα της Γάζας.
Και τώρα, το 2008, μία νέα ομάδα αναπτύσσεται. Σε αντίθεση με την πλειονότητα των επιστολών των Αποφοίτων, η τελευταία επιστρέφει στις ρίζες του κινήματος και όπως η επιστολή της δεκαετίας του ’70, αποτελεί προειδοποίηση για μία κοινωνία που πιστεύει ότι εργάζεται για την ειρήνη, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση και ο στρατός συνεχίζουν την βίαιη κατοχή.
Παρόλο που οι Ισραηλινοί ξεχνούν την κατοχή λόγω της σχετικής έλλειψης ορατής βίας, οι νέοι Απόφοιτοι είναι ακτιβιστές που πάνε στην Δυτική όχθη, βλέπουν την Ανέγερση του Τείχους του Διαχωρισμού, το οποίο πολλοί Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι αποκαλούν το Τείχος του Απαρτχάιντ και μαθαίνουν από τους Παλαιστινίους συντρόφους τους την αλήθεια για την καθημερινή ζωή κάτω από το στρατιωτικό καθεστώς του Ισραήλ.


18η Δεκεμβρίου
Μία εκστρατεία της Εβραϊκής Φωνής για την Ειρήνη σε Συμπαράσταση με τους Ισραηλινούς Φυλακισμένους Αντιρρησίες Συνείδησης.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Γένννημα ενός αμαρτήματος

Του Γκιντεόν Λέβι*

Το ισραηλινό στρατόπεδο της ειρήνης γεννήθηκε με ένα αμάρτημα και πέθανε εξαιτίας ενός ψέματος: γεννήθηκε ως νόμιμο παιδί του αμαρτήματος της κατοχής και πέθανε ως παράνομο παιδί του ψέματος «δεν υπάρχει εταίρος» με τον οποίο μπορούμε να διαπραγματευτούμε από την άλλη πλευρά.
Μεταξύ Σεπτεμβρίου 1967 και Οκτωβρίου 2000, πέρασε 33 χρόνια διεξάγοντας μία γενναία και αποφασιστική μάχη μιας μειοψηφίας εναντίον της πλειοψηφίας, «προδοτών» εναντίον «πατριωτών», «αρνητών του Ισραήλ» εναντίον «των φίλων του Ισραήλ», Δαβίδ εναντίον Γολιάθ. Σήμερα, πρέπει με πόνο να αποδεχτούμε ότι ήταν μία μάχη που δεν κατάφερε πολλά.
Το στρατόπεδο της ειρήνης γεννήθηκε από μία μικρή διαφημιστική καταχώρηση-μία ανακοίνωση που υπέγραφε μία δεκάδα ανθρώπων, οι περισσότεροι άγνωστοι-που απευθυνόταν στην ευρύτερη κοινή γνώμη και τότε ξεκίνησε έναν παθητικό θάνατο, για τον οποίο κανένας δεν θρηνεί. Από τότε το πτώμα περιφέρεται σε δημόσιες πλατείες που είναι κενές από διαδηλωτές, σε δρόμους άδειους από συγκρούσεις και σε μία δημόσια αντιπαράθεση κενή από ιδέες.
Μερικές φορές, βγαίνει μία απελπισμένη ομάδα αποφασισμένων αλλά περιθωριακών ακτιβιστών, κοντά στο τείχος του διαχωρισμού στην Νααλίν ή στις διαφημιστικές καταχωρήσεις της οργάνωσης «Γκους Σαλόμ(Μέτωπο Ειρήνης)» στις εκδόσεις της Παρασκευής.
Μερικές φορές, ντύνεται με τα ρούχα μαζικών διαδηλώσεων, κυρίως στις απατηλές διαδηλώσεις μνήμης για την δολοφονία του Γιτσχάκ Ράμπιν, στην οποία μετέχουν και αστέρια της ποπ όπως ο Αβίβ Γκέφεν και η Νινέτ και εκδηλώνεται στις δημοσκοπήσεις στις οποίες η πλειοψηφία διατείνεται ότι υιοθετεί τις απόψεις του.
Αλλά μεσοπρόθεσμα η ετυμηγορία της ιστορίας είναι ξεκάθαρη και αιχμηρή σαν ξυράφι: Η κατοχή, οι οικισμοί, η αστυνομική βία και οι βιαιότητες είναι αυτοί που τελικά επικρατούν πάνω από όλα. Ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί δεν έλεγαν ότι πρέπει να βάλλουμε τέλος σε πράγματα και ποτέ άλλοτε τόσοι λίγοι δεν έκαναν κάτι για αυτό.
Το εγχείρημα της ισραηλινής κατοχής ποτέ δεν ευημερούσε τόσο, καταπίνοντας ολόκληρη την ισραηλινή κοινωνία με τον τεράστιο στρατό των εποίκων, μυστικούς πράκτορες, στρατιώτες, διώκτες, δημοσιογράφους, πολιτικούς, δικαστές, γιατρούς, μηχανικούς, οικοδόμους, αρχιτέκτονες, βιομήχανους, καλλιτέχνες, αρχαιολόγους και τον μέσο απαθή πολίτη.
Όλοι μα όλοι εμπλέκονται. Μιλούν για ειρήνη, αλλά κάνουν πόλεμο. Αντιτίθεται στους οικισμούς, αλλά παίρνουν μέρος στην κατασκευή τους. Λένε «δύο κράτη», αλλά ψηφίζουν Λικούντ. Κλείνουν τα μάτια, κρύβουν το πρόσωπο και σκεπάζονται με την πιο επικίνδυνη κουβέρτα: την κουβέρτα της απάθειας.
Ξεφυλλίζω τις κιτρινισμένες σε σελίδες της «Χάαρετς» του Σεπτεμβρίου του 1967. Η ανακοίνωση που αφορά τη δημιουργία του στρατοπέδου της ειρήνης είναι κρυμμένη ανάμεσα σε διαφήμιση για ένα αυτοκίνητο που κοστίζει 10.849 λίρες και μία εγγυημένη «αυθεντική αλυσίδα κλειδιών» για όποιον αγοράσει ένα πακέτο ξυραφάκια, πλάι σε μία αναγγελία θανάτου μιας νευροψυχιατρικής εταιρίας που θρηνεί κάποιο από τα μέλη της.
Μία δεκάδα μελών της κίνησης Ματσπέν(σ.σ. κίνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς), που θεωρούνταν απόβλητοι, αποσυνάγωγοι και διώκονταν, είχαν δημοσιεύσει τη διαφήμιση τρεις μήνες μετά το τέλος του Πολέμου των έξι Ημερών. Στην κορυφή του εθνικιστικού οργίου και των θρησκευτικών εορτασμών που κυριαρχούσαν τότε, έβγαινε η πρώτη έκκληση: « Αφήσετε τα Κατεχόμενα Εδάφη Αμέσως!».
Όλα όσα η διαφήμιση προέβλεπε για την μεσσιανικών διαστάσεων κατοχή, την τρομοκρατία και την καταπίεση που θα έφερνε μαζί της και το γεγονός ότι θα γινόμασταν «ένα έθνος δολοφόνων και δολοφονημένων», είναι κοινή αλήθεια που τη δέχονται οι μάζες, το κατεστημένο, η θερμή και θολή συναίνεση. Ακόμη και ο Εχούντ Όλμερτ και ο Αριέλ Σαρον θα συμφωνούσαν. Αλλά με έκπληξη και καταστροφικά, εδώ είμαστε σήμερα, όπως λέει και το δημοφιλές ποίημα του Νάχμαν Μπιάλικ(σ.σ. εθνικός ποιητής του Ισραήλ): Ο ήλιος λάμπει, η ακακία φύεται και ο δολοφόνος συνεχίζει να σφάζει.
Όταν τέλειωσε το Καμπ Ντέϊβιντ, μας είπαν «δεν υπάρχει εταίρος», ο Εχούντ Μπαράκ είπε ένα ακόμη μεγαλύτερο ψέμα: ότι έχουμε στρατόπεδο της ειρήνης. Πόσο ευχάριστο είναι να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι έχουμε ένα και πόσο καταθλιπτικό είναι να γνωρίζεις ότι δεν έχουμε.
Δεν υπάρχει αριστερά, απλά κενές λέξεις. Όταν η μόνη διαδήλωση στην πόλη είναι για τα δίδακτρα των φοιτητών, όταν η μόνη συζήτηση στην πόλη και το χωριό είναι η σειρά «Μπιγκ Μπράδερ» και οι μεγαλύτερες κραυγές ακούγονται για την «διαφθορά» και τον Εχούντ Όλμερτ αντί για τον φυλακισμένο Παλαιστίνιο που αιμορραγεί και είναι κτυπημένος, που δεν έχει ούτε μία ημέρα ομαλής ζωής, τότε ξέρουμε σίγουρα πως δεν υπάρχει στρατόπεδο της ειρήνης στο Ισραήλ του 2008.
Μήπως δεν υπήρχε ποτέ; Ίσως ένα στρατόπεδο που έχει ηττηθεί με τέτοια ευκολία να χρειάζεται απλά να πει ότι δεν υπάρχει εταίρος απλά για να εξαφανιστεί. Από τη στιγμή που το στρατόπεδο αυτό ζει την τρομοκρατία-δηλαδή τον αγώνα όλων αυτών που επιζητούν την απελευθέρωση- έχει κλειστεί στο σπίτι, ετοιμάζει το νέο πακέτο περιοδείας και παρακολουθεί το σόου της πραγματικότητας, με φόβο, σιωπή, προδοσία και αρρωστημένη απάθεια, ενώ σε μισή ώρα απόσταση, η βάρβαρη κατοχή ζει και βασιλεύει. Είναι ακόμη πιο βάρβαρη σήμερα από ότι ήταν τότε, όταν μία δεκάδα μελών της οργάνωσης «Ματσπέν» δημοσίευσαν αυτή τη δημόσια έκκληση, φωνή βοώντος εν τη ερήμω στην ισραηλινή αριστερά και στην ισραηλινή κοινωνία ευρύτερα.
Ο όρος «αριστερά» και η έκφραση «στρατόπεδο» της ειρήνης πρέπει να βγει από το λεξιλόγιο της εβραϊκής γλώσσας. Δεν έχουμε πια δικαίωμα να τον χρησιμοποιούμε. Για οποιοδήποτε λόγο.
*Δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα «Χάαρετς» στις 21/11/2008
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1039470.html

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Εκλογές στο Ισραήλ

Του Jean Shaoul*


Το Ισραήλ πάει σε βουλευτικές εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου, κάπου 12 μήνες πριν από ότι είχαν προγραμματιστεί.

Στο μεσοδιάστημα, ο ανυπόληπτος Εχούντ Όλμερτ, που αντιμετωπίζει έξι κατηγορίες για διαφθορά, θα αναλάβει ξανά την αρχηγία του κόμματος Καντίμα και θα συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός, παρά την παραίτηση του από την αρχηγία του κόμματος στις 30 Ιουλίου. Ο Όλμερτ διατείνεται ότι η χώρα έχει τόσα πολλά πιεστικά προβλήματα ασφαλείας και δεν μπορεί να εγκαταλείψει τη θητεία του αμέσως,
Το Ισραήλ θα συνεχίσει να κυβερνάται από την ίδια κουτσή κυβέρνηση σε συνθήκες αυξανόμενης πολιτικής και οικονομικής αστάθειας διεθνώς, στην περιοχή και στο Ισραήλ το ίδιο. Πρόκειται για την έκτη πρόωρη εκλογική αναμέτρηση, στην οποία καμία κυβέρνηση δεν εκπληρώνει την τετραετή θητεία της.
Η απόφαση για τη διεξαγωγή εκλογών ελήφθη μετά την αποτυχία της Τσίπι Λίβνι, που μετά βίας κέρδισε την πλειοψηφία για την ηγεσία του κόμματος Καντίμα τον Σεπτέμβριο και την παραίτηση του Όλμερτ, για σχηματισμό μίας πλειοψηφίας συνασπισμού υπό την ηγεσία της. Το Καντίμα διαθέτει 29 έδρες στο 120 εδρών ισραηλινό κοινοβούλιο, την Κνεσέτ, και κυβερνά με τη στήριξη του Εργατικού κόμματος που έχει 19 έδρες και του κόμματος των Συνταξιούχων, που έχει οκτώ έδρες και έχει διχαστεί σε δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Το Σας, ένα υπερορθόδοξο κόμμα με 12 έδρες, αρνήθηκε να παραμείνει στην κυβέρνηση συνασπισμού.
Η φύση της ισραηλινής πολιτικής είναι τόσο αποσπασματική που σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις ήταν κυβερνήσεις συνασπισμού. Για τα είκοσι τελευταία χρόνια, η επιβίωση του κυβερνητικού συνασπισμού εξαρτάται πάντοτε από τα μικρά κόμματα και αυτή τη φορά ήταν το Σας.
Το Σας, το μεγαλύτερο θρησκευτικό κόμμα, εκπροσωπεί τους φτωχούς Εβραίους που κατάγονται από την Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Βρισκόταν σε συζητήσεις με τον Βενιαμίν Νετανιάου, ηγέτη του αντίπαλου δεξιού κόμματος Λικούντ, το οποίο επεδίωκε πρόωρες εκλογές με βάση τις δημοσκοπήσεις που προέβλεπαν μία στροφή προς το Λικούντ σε βάρος του Εργατικού κόμματος. Το Σας αποφάσισε τελικά ότι μία μελλοντική κυβέρνηση με το Λικούντ έχει καλύτερες προοπτικές και άρχισαν τα παζάρια με την Λίβνι, απειλώντας την με πρόωρες εκλογές, τις οποίες ήθελε να αποφύγει.
Η Λίβνι παρουσιάστηκε για εβδομάδες σχεδόν από όλα τα μέσα ενημέρωσης του κόσμου ως υποψήφια που δεν έχει σχέση με τη διαφθορά, ως κάποια που θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη στην ισραηλινή πολιτική και ως η καλύτερη και τελευταία ευκαιρία για την εξασφάλιση ενός μέσω διαπραγματεύσεων διακανονισμού με τους Παλαιστινίους. Πρόκειται για παρωδία της αλήθειας.
Ως υπουργός Εξωτερικών, η Λίβνι ευθύνεται για ένα μόνο κανάλι διαπραγματεύσεων με τους Παλαιστινίους, τις συνομιλίες με τον Άχμαντ Κουρέϊ. Ο Όλμερτ την είχε απομονώσει από τις βασικές συνομιλίες με τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς. Οι συνομιλίες ωστόσο, οι οποίες υποτίθεται ότι θα καταλήξουν στη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους έως τα τέλη του έτους, έχουν παγώσει εξαιτίας της ισραηλινής αδιαλλαξίας.
Η Λίβνι μετείχε σε μία κυβέρνηση που επέκτεινε τους οικισμούς στη Δυτική όχθη, αύξησε τον αριθμό των στρατιωτικών μπλόκων σε περισσότερο από 10% πέρυσι, έκανε πόλεμο στην Γάζα το 2006, δολοφόνησε εκατοντάδες Παλαιστινίους και επέβαλλε τον αποκλεισμό στην Γάζα από τον Ιούνιο του 2007, περικόπτοντας την από τις βασικές ανάγκες.
Έχει ξεκαθαρίσει ότι θα συνεχίσει την πολιτική του Όλμερτ για ένα είδος συμφωνίας με τους Παλαιστινίους, διατηρώντας ωστόσο όλους τους μεγάλους οικισμούς στη δυτική όχθη την οποία το Ισραήλ κατέλαβε παράνομα πριν 41 χρόνια. Όπως όλοι οι Ισραηλινοί πρωθυπουργοί, εμφανίζεται δημόσια ως άνθρωπος της ειρήνης και της φιλίας με τους Άραβες γείτονες του Ισραήλ, ακολουθώντας στην πράξη μία πολεμοκάπηλη και επεκτατική πολιτική.
Η προσπάθεια της για δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού απέτυχε εξαιτίας της άρνησης της να εκπληρώσει δύο από τους όρους του Σας. Το Σας επέμενε να δοθούν επιδόματα παιδιού για τις πολύτεκνες οικογένειες που είναι οι βασικοί υποστηρικτές του και οι οποίες αντιμετωπίζουν αυξανόμενη φτώχεια. Παρόλο που η Λίβνι ήταν κοντά στην εκπλήρωση του όρου αυτού, αρνήθηκε να εκπληρώσει το δεύτερο όρο του Σας για παραμονή όλης της Ιερουσαλήμ σε ισραηλινά χέρια.
Ένα από τα κεντρικά αιτήματα των Παλαιστινίων είναι ότι μέρος της ανατολικής Ιερουσαλήμ θα γίνει πρωτεύουσα του μελλοντικού κράτους. Από την πλευρά της Ουάσιγκτον, η δημόσια στήριξη ενός παλαιστινιακού κράτους διευκολύνει την στήριξη της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας για τη συνέχιση της κατοχής στο Ιράκ και πιθανών μελλοντικών εχθροπραξιών κατά του Ιράν ή της Συρίας για την εξασφάλιση του ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής.
Αν και είναι σχεδόν απίθανο η Λίβνι ή το κάθετα διασπασμένο κόμμα της, να παραχωρήσει έστω και ένα εκατοστό της ανατολικής Ιερουσαλήμ, το να το πεις δημόσια θα είναι κάτι που ξεπερνά τα όρια. Αν και θεωρείται «περιστέρι» στα πλαίσια της επίσημης ισραηλινής πολιτικής σκηνής, αυτό οφείλεται στο ότι δεν ευαγγελίζεται την ολοκληρωτική εκδίωξη των Παλαιστινίων από το Ισραήλ και τα κατεχόμενα εδάφη όπως κάποιοι ακροδεξιοί πολιτικοί.
Όταν το Σας εγκατέλειψε τις συνομιλίες για το νέο συνασπισμό, η Λίβνι φερόταν ότι είναι έξαλλη από τις απαιτήσεις των μικρών κομμάτων. Υποστήριζε ότι δεν είχε κυβέρνηση επειδή αρνήθηκε τους εκβιασμούς, λέγοντας στην εφημερίδα «Χάαρετς» ότι «δεν ήθελε να εκβιάζεται» και ότι η λύση ήταν οι πρόωρες εκλογές. Η Λίβνι εξέδωσε μία ανακοίνωση στην οποία έλεγε, «όταν έγινε φανερό σε όλους και κάθε κόμμα εκμεταλλευόταν την ευκαιρία να προβάλλει απαιτήσεις που ήταν ανεπίτρεπτες από οικονομικής και διπλωματικής πλευράς, αποφάσισα να σταματήσω τις διαπραγματεύσεις και να πάω σε εκλογές».
Είπε «υπάρχουν τιμήματα που άλλοι είναι πρόθυμοι να πληρώσουν αλλά εγώ είμαι απρόθυμη να πληρώσω σε βάρος του κράτους και των πολιτών, μόνο για να γίνω πρωθυπουργός σε μία παράλυτη κυβέρνηση».
Ας ληφθεί υπόψη ότι όπως και κάθε άλλο κυβερνών κόμμα στην ιστορία του Ισραήλ που προβάλλει την ειρήνη με τους Παλαιστινίους, αρνήθηκε ακόμη και να συζητήσει το ενδεχόμενο να μετάσχουν στον συνασπισμό της οι άραβες βουλευτές, που συνήθως έχουν τουλάχιστον δέκα έδρες και είναι αναμενόμενο να στηρίζουν μία συμφωνία ειρήνης.
Η πολιτική παράλυση είναι πράγματι αυτό που αντιμετωπίζει το Ισραήλ, μία κατάσταση που δεν θα αλλάξει με τις εκλογές. Το Ισραήλ βρίσκεται αντιμέτωπο με μία περίοδο τριών μηνών σε συνθήκες που το εκλογικό σώμα έχει αποξενωθεί από την επίσημη πολιτική, κάτι που παραδέχτηκε ακόμη και ο Ισραηλινός πρόεδρος Σιμόν Πέρες όταν εγκαινίαζε την χειμερινή σύνοδο του κοινοβουλίου. Είπε, «η κοινοβουλευτική περίοδος άνοιξε σε υπόβαθρο εσωτερικής και εξωτερικής αναταραχής η οποία προκαλεί μεγάλη ανησυχία στην καρδιά κάθε πολίτη».
Η δύσκολη διαδικασία που προκάλεσε τελικά τον τερματισμό της θητείας αυτής της κυβέρνησης θέτει ερωτήματα που προβληματίζουν όλο το λαό του Ισραήλ. Η εμπιστοσύνη στους κυβερνητικούς χειρισμούς έχει εξασθενήσει και επιπλέον, η δημόσια εμπιστοσύνη στους ηγέτες έχει πληγεί. Η δυσάρεστη αυτή αλήθεια δεν πρέπει να κρυφτεί ή να απορριφθεί», συνέχισε.
Παρά τις δεδηλωμένες διαφορές και τους έντονους ανταγωνισμούς, τα τρία βασικά κόμματα-το Καντίμα, το Λικούντ και το Εργατικό, έχουν κοινές θέσεις σε θεμελιώδη ζητήματα: την ανάγκη να διατηρηθεί ένα κράτος που στηρίζεται στην θρησκευτική αποκλειστικότητα και λειτουργεί με βάση τα συμφέροντα μιας στενής οικονομικής ελίτ που είναι προσανατολισμένη στην επεκτατικότητα, τον μιλιταρισμό και την καταπίεση των Παλαιστινίων και της εργατικής τους τάξης και το οποίο επιβιώνει χάρη στην στήριξη της Ουάσιγκτον.
Ο Νετανιάου έχει διακηρύξει ότι αν εκλεγεί, το Λικούντ θα εξασφαλίσει ότι το Ισραήλ θα διατηρήσει τα Υψίπεδα του Γκολάν που κατέλαβε από την Συρία το 1967, δυναμιτίζοντας έτσι την προοπτική της ειρήνης με τη Συρία, με την οποία το Καντίμα έχει ξεκινήσει διαπραγματεύσεις. Επιμένει ακόμη στην διατήρηση μεγάλων περιοχών της Δυτικής όχθης και ολόκληρης της Ιερουσαλήμ, αποκλείοντας την πιθανότητα δημιουργίας ενός μίνι Παλαιστινιακού κράτους και μιας συμφωνίας με τους Παλαιστινίους. «Δεν θα διαπραγματευτούμε για την Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού εδώ και 3000 χρόνια. Δεν το έπραξα στο παρελθόν και δεν θα το πράξω στο μέλλον», διακήρυξε ο Νετανιάου. Αντιτίθεται στη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο όπως λέει θα πέσει στα χέρια των ισλαμιστών.
Με την πλειοψηφία των Ισραηλινών να τάσσεται υπέρ μιας συμφωνίας με τους Παλαιστινίους και πολλούς να προειδοποιούν ότι ο χρόνος για μία λύση δύο κρατών τελειώνει, η άρνηση της Λίβνι να ενδώσει στα αιτήματα του Σας της εξασφάλισε κάποιους πόντους σε βάρος του Νετανιάου. Οι δημοσκοπήσεις εκτιμούν ότι το Καντίμα θα κερδίσει 29 έδρες από τις 120 της ισραηλινής βουλής, ενώ το Λικούντ θα έλθει δεύτερο με 26 έδρες και το Εργατικό κόμμα θα πάρει μόλις 11.
Προσπάθησε επίσης να εκμεταλλευτεί την αντίθεσή της στους υπερορθόδοξους, υποσχόμενη να νομιμοποιήσει τον πολιτικό γάμο στο Ισραήλ. Αποκαλώντας το θέμα «ζήτημα αρχής», δήλωσε ότι θα είναι ένα από τα θέματα του προεκλογικού προγράμματος του Καντίμα. Ο νόμος θα επιτρέψει σε 300.000 Ισραηλινούς που θεωρούνται αυτή τη στιγμή από το κράτος «χωρίς θρησκευτικό προσανατολισμό», κυρίως Ισραηλινοί που κατάγονται από τη Ρωσία, και ως τέτοιοι δεν μπορούν να παντρευτούν από την αρχιραβινεία, να παντρευτούν στο Ισραήλ. Φάνηκε επίσης να διευθετεί τις αντιθέσεις της με τον Σαούλ Μοφάζ, τον πολιτικό της αντίπαλο στο Καντίμα, προσφέροντας του τη δεύτερη θέση μέσα στο κόμμα και σε οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση.
Αλλά ακόμη και αν κερδίσει τις εκλογές, η Λίβνι δεν μπορεί να σχηματίσει σταθερή κυβέρνηση που θα είναι υπέρ της «ειρηνευτικής διαδικασίες». Θα πρέπει να στηριχτεί στα ακροδεξιά και υπερορθόδοξα κόμματα τα οποία αντιτάσσονται σθεναρά ακόμη και στη δημιουργία ενός μικρού παλαιστινιακού κράτους. Οι περισσότεροι σχολιαστές προβλέπουν ότι το πιθανότερο είναι να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το Καντίμα, το Λικούντ και το Εργατικό κόμμα.
Από τη στιγμή που ο Όλμερτ επανέκτησε τον έλεγχο, χρησιμοποίησε το πολιτικό αδιέξοδο για να μπλοκάρει τις εξωτερικές σχέσεις, τόσο τις συνομιλίες με τους Παλαιστινίους όσο και τις συνομιλίες μέσω Τουρκίας με τη Συρία.
Ενήργησε στο να αποτρέψει την απειλή για κλείσιμο των πανεπιστημίων, ικανοποιώντας το αίτημα για περισσότερα κονδύλια. Προειδοποίησε όμως για περικοπές στις κρατικές δαπάνες, λήγοντας ότι υπό το φως της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία αναπόφευκτα θα επηρεάσει την ισραηλινή οικονομία, η ισραηλινή αγορά πρέπει να είναι έτοιμη, «ακόμη και αν η κυβέρνηση είναι μεταβατική και η Κνεσέτ προχωρά προς τις εκλογές». Υποσχέθηκε, «δεν θα ανεχτούμε σπατάλες και θα συνεχίσουμε να ακολουθούμε σφικτή δημοσιονομική πειθαρχία. Περιμένω όλα τα μέλη της παρούσας Βουλής να μετέχουν και να ενωθούν για την σωτηρία του κοινού μας συμφέροντος».
Οι απειλές αυτές για περικοπές έγιναν σε συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης κοινωνικής ανισότητας. Η Άντβα, μία κοινωνική οργάνωση του Τελ Αβίβ, δημοσίευσε πρόσφατα μία έκθεση που είχε τον τίτλο «Το Κόστος της Κατοχής», η οποία ανέφερε ότι μία στις πέντε οικογένειες στο Ισραήλ χαρακτηρίζεται φτωχή, σε σχέση με μία στις δέκα οικογένειες που ήταν την δεκαετία του ’70. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο κόστος της συνεχιζόμενης κατοχής της Δυτικής όχθης και της Γάζας και στις περικοπές των κοινωνικών δαπανών για να καλυφθούν οι αυξανόμενες στρατιωτικές δαπάνες: κοινωνικά προγράμματα, ειδικά τα επιδόματα για τα παιδιά, επιδόματα ανεργίας και χαμηλών εισοδημάτων περικόπηκαν αισθητά μεταξύ 2001 και 2005.
Η έκθεση αμφισβητεί την άποψη ότι η ισραηλινή οικονομία ευημερεί παρά τη συνεχιζόμενη διαμάχη με τους Παλαιστινίους. Η οικονομική ανάπτυξη ήταν 5% και περισσότερο τα τρία τελευταία χρόνια. Το κόστος της κατοχής όμως, αν και αδύνατον να υπολογιστεί εξαιτίας του ότι το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού του υπουργείου άμυνας είναι μυστικό, επιβάρυνε την οικονομία με περισσότερα από 8 δις. δολάρια τα είκοσι τελευταία χρόνια, πολύ περισσότερο από ότι ο προϋπολογισμός για την παιδεία φέτος.
Η έκθεση της Άντβα αναφέρει, «η αλήθεια είναι ότι η διαμάχη με τους Παλαιστινίους είναι σαν μια θηλιά στο λαιμό του Ισραήλ. Εμποδίζει την οικονομική ανάπτυξη, επιβαρύνει τον προϋπολογισμό, περιορίζει την κοινωνική ανάπτυξη, επιβαρύνει συνειδήσεις, πλήττει την διεθνή εικόνα, εξαντλεί τον στρατό, διχάζει πολιτικά και απειλεί το μέλλον του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους».
Όσον αφορά τα οικονομικά προβλήματα, το Ισραήλ έχει γίνει κοινωνικό ηφαίστειο, αντιμετωπίζοντας αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ των Εβραίων και Αράβων πολιτών, που υποδαυλίζονται από την ισραηλινή θρησκευτική δεξιά και τα κόμματα των εποίκων. Ξέσπασαν για μέρες ταραχές στην Άκο(σ.σ. αραβική πόλη μέσα στο Ισραήλ), μετά από επίθεση κατά ενός άραβα που οδηγούσε το αυτοκίνητό του μέσα στην εβραϊκή συνοικία της πόλης στη διάρκεια της γιορτής του Γιόμ Κιπούρ. Σε απάντηση, εκατοντάδες άραβες βγήκαν στους δρόμους σπάζοντας τις βιτρίνες εβραϊκών μαγαζιών, πραγματοποιώντας επιθέσεις κατά αυτοκινήτων και πετώντας πέτρες σε εβραϊκά σπίτια. Την επόμενη μέρα, χιλιάδες Εβραίοι άρχισαν να βάζουν φωτιά και να προβαίνουν σε βανδαλισμούς αραβικών σπιτιών, μαγαζιών και επιχειρήσεων.
Κατά την Αντάλα, μία νομική οργάνωση για τα δικαιώματα των Αράβων, οι εντάσεις έχουν αυξηθεί από το 2006 όταν Εβραίοι έποικοι άνοιξαν ένα θρησκευτικό σχολείο στην πόλη.
Οι υπερορθόδοξοι έποικοι συγκρούστηκαν με ισραηλινούς στρατιώτες και την αστυνομία εξαιτίας της κατεδάφισης ενός φυλακίου των εποίκων το οποίο δεν είχε εγκρίνει η κυβέρνηση. Οι επιθέσεις των εποίκων κατά των Παλαιστινίων στη Δυτική όχθη και την Ιερουσαλήμ έχουν επίσης αυξηθεί, με τους εποίκους στην Κιριάτ Άρμπα να λεηλατούν ένα παλαιστινιακό χωριό. Τον περασμένο μήνα, οι ακροδεξιοί σχεδίαζαν να βάλλουν βόμβα έξω από το σπίτι του ακτιβιστή της οργάνωσης «Ειρήνη Τώρα» καθηγητή Ζεέβ Στέρνχελ.


*Δημοσιεύτηκε στο World Socialist Web Site-www.wsws.org

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Ισραήλ Αρνητές Στράτευσης

Στο κράτος του Ισραήλ αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς, υπάρχει μία αρκετά παλιά παράδοση αρνητών στράτευσης, παρά το γεγονός ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο, ο στρατός αποτελεί "τάμπουλα ράσα» ακόμη και για ανθρώπους που αντιδρούν στις πολιτικές των κυβερνήσεων και το κόστος της άρνησης για πολιτικούς λόγους είναι μεγάλο, καθώς ακολουθούν φυλακίσεις και γενικότερα αντιμετωπίζεσαι ως «μαύρο πρόβατο « από την κοινωνία. Επιπλέον ο ίδιος ο στρατός είναι μία σημαντική μορφή απασχόλησης και προώθησης καριέρας.
Ήδη το 1970 μία μικρή ομάδα νεαρών στρατιωτών καλούσε την τότε πρωθυπουργό του Ισραήλ Γκόλντα Μέϊρ να αποδεχτεί την πρόταση ειρήνης της Αιγύπτου και να αποφύγει έναν ακόμη τρομακτικό πόλεμο.
Οι αρνητές στράτευσης άρχισαν να γίνονται μαζικό κίνημα, με τον πόλεμο του Λιβάνου την δεκαετία του ’80 και το ξέσπασμα της πρώτης ιντιφάντα στα τέλη της ίδιας δεκαετίας. Μετά το 2000 και την επιδείνωση της κατάστασης, εμφανίστηκαν νέες ομάδες αρνητών στράτευσης, ενώ υπάρχουν και κινήσεις στρατιωτών που καταγράφουν το τι γίνεται στα κατεχόμενα και τα εκθέτουν στην κοινή γνώμη.
Οι αρνητές στράτευσης προέρχονται από διαφορετικά πολιτικά μπαγκράουντ, παραδοσιακοί αντιμιλιταριστές αριστεροί, αναρχικοί, αλλά και κάποιοι που δηλώνουν «σιωνιστές», αντιδρώντας ωστόσο στη συνεχιζόμενη κατοχή παλαιστινιακών εδαφών και όσα συμβαίνουν εκεί από τον ισραηλινό στρατό.
Πριν από λίγο καιρό στην συντηρητική ισραηλινή αγγλόφωνη εφημερίδα «Jerusalem Post», δημοσιεύτηκε άρθρο για μία από τις οργανώσεις αρνητών στράτευσης τη «New Profile», με αφορμή τη φυλάκιση τριών νεαρών γυναικών που αρνήθηκαν να καταταγούν(σ.σ. στο Ισραήλ υπηρετούν υποχρεωτικά και οι γυναίκες). Ακολουθεί απόσπασμα από το εν λόγω δημοσίευμα, όπου υπάρχει και συνέντευξη από εκπρόσωπο της οργάνωσης.


Ή θα αγαπήσεις την ομάδα αυτή ή θα τους μισήσεις, εξαρτάται από ποια πλευρά του πολιτικού φάσματος του Ισραήλ βρίσκεσαι. Κοιτώντας μέσα από τους φακούς μιας υπερβολικά πολιτικοποιημένης κοινωνίας, ή θα εκφράσεις θαυμασμό για αυτή την οργάνωση ως φάρο που δείχνει τον δρόμο για ένα καλύτερο Ισραήλ ή σαν κάτι βδελυρό που είναι επικίνδυνη απειλή για την ύπαρξη της ίδιας της χώρας.
Η οργάνωση λέγεται «New Profile»-Κίνημα για τον Εκπολιτισμό της Ισραηλινής Κοινωνίας. Ιδρύθηκε ως φεμινιστική οργάνωση πριν δέκα χρόνια με σκοπό την καταπολέμηση αυτού που αποκαλεί «υπερβολική στρατικοποίηση» του Ισραήλ. Οι βασικοί στόχοι της New Profιle είναι ο τερματισμός της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, η παροχή βοήθειας και η στήριξη των φυλακισμένων αρνητών στράτευσης και αντιρρησιών συνείδησης, παρέχοντας συχνά συμβουλές για «όλους τους τύπους αντίστασης και άρνησης» σε αποφοίτους λυκείου πριν καταταγούν, προπαγανδίζει την αντίσταση στην ισραηλινή «κατοχή» της Δυτικής Όχθης και πραγματοποιεί εκπαιδευτικά προγράμματα με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης σε αυτό που η οργάνωση θεωρεί ως υπερβολική έμφαση σε στρατιωτικά ζητήματα στην ισραηλινή κοινωνία και κουλτούρα. Ένα από τα προγράμματα αυτά είναι μία περιοδεύουσα έκθεση φωτογραφιών με τίτλο, «Δεν θα ξαναμάθουν τον Πόλεμο Ποτέ Πια(neither Shall They Study War Anymore».
Το καταστατικό της οργάνωσης αναφέρει: «Εμείς, μία οργάνωση από φεμινίστριες άνδρες και γυναίκες, έχουμε πειστεί ότι δεν χρειάζεται να ζούμε σε ένα στρατοκρατούμενο κράτος. Σήμερα, το Ισραήλ μπορεί να ακολουθήσει αποφασιστική πολιτική ειρήνης. Δεν χρειάζεται να είναι μία μιλιταριστική κοινωνία. Έχουμε πειστεί ότι εμείς, τα παιδιά μας, οι σύντροφοι , δεν χρειάζεται να ζουν ως πολεμιστές. Είμαστε αντίθετοι στη χρησιμοποίηση στρατιωτικών μέσων για την επιβολή της ισραηλινής κυριαρχίας πέρα από την Πράσινη Γραμμή(σ.σ. στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη). Είμαστε αντίθετοι στη χρησιμοποίηση του στρατού, της αστυνομίας, των δυνάμεων ασφαλείας για τη συνεχιζόμενη καταπίεση και τις διακρίσεις κατά των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ, κατεδαφίζοντας τα σπίτια τους, με τη μη χορήγηση οικοδομικών αδειών και δικαιώματα ανάπτυξης, χρησιμοποιώντας βία για να διαλύουμε τις διαδηλώσεις τους».
Προγράμματα σαν το «Σκέψου Πριν Καταταγείς» και άλλες πρωτοβουλίες κατά της υποχρεωτικής θητείας έχουν προκαλέσει αντιδράσεις από την άλλη πλευρά με τη δημιουργία οργανώσεων όπως η Σιβιόν-Το Ισραηλινό Φόρουμ για την Προώθηση της ίσης Συμμετοχής στα στρατιωτικά Βάρη, με την οποία η New Profile έχει έρθει στα χέρια. Το τελευταίο επεισόδιο αφορούσε την πρόσφατη φυλάκιση του Ούντι Νιρ, 18 ετών από την Χερτσελία, που στάλθηκε στις φυλακές στις 21 Αυγούστου επειδή αρνήθηκε να υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό. Ο Νιρ είναι ένας από την ομάδα αποφοίτων λυκείου που είχε υπογράψει πρόσφατα μία κοινή διακήρυξη άρνησης στράτευσης.
Η ομάδα, που αποκαλείται «Η Επιστολή των Αποφοίτων του 2008(Shministim Letter 2008)-Αρνούμαστε την Κατοχή», έχει σελίδα στο Facebook.com και θεωρούνται ήρωες συνείδησης στην ιστοσελίδα της New Profile.
Υποστηρίζοντας ότι έχει κάπου 2.000 υποστηρικτές και ότι εργάζεται με εθελοντική εργασία «40-60», η New Profile λειτουργεί με «φεμινιστικό, μη ιεραρχικό» σύστημα οργάνωσης. Η οργάνωση αναφέρει με υπερηφάνεια ότι δεν διαθέτει αρχηγούς, ούτε μόνιμες και επίσημες θέσεις, δεν έχει σταθερή μονάδα κατανομής εργασίας, ούτε καν γραφείο. Τα μέλη της New Profile δρουν από το σπίτι τους.
Η οργάνωση δεν έχει καν επίσημο εκπρόσωπο, η δόκτωρ Νταϊάνα Ντόλεβ ωστόσο, ιδρυτικό μέλος και εξέχουσα φυσιογνωμία της οργάνωσης, συμφώνησε να μιλήσει με την Metro για την ευρύτερη ιδεολογία και τις δραστηριότητες της New Profile. Η Ντόλεβ, πέμπτη γενιά Ισραηλινών-«πέμπτη ίσως και περισσότερο, δεν είμαι σίγουρη»-, λέει-έχει Ph. D στην Ιστορία και την Θεωρία της Αρχιτεκτονικής και διδάσκει στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Χουλόν. Ασχολείται κυρίως με τα ερευνητικά εκπαιδευτικά προγράμματα της New Profile.

Αν καταλαβαίνω σωστά, η βασική άποψη της New Profile είναι ότι το Ισραήλ είναι μία «υπερβολικά στρατιωτικοποιημένη κοινωνία».

«Έχω ζήσει σε ορισμένες υπερβολικά στρατιωτικοποιημένες χώρες, όπως η Ινδονησία επί στρατηγού Σουχάρτο, όταν ο στρατός κυβερνούσε στη χώρα και οποιοσδήποτε υψηλόβαθμος ήταν εν ενεργεία στρατιωτικός. Λίγοι βλέπουν στο Ισραήλ κάτι ανάλογο.
Αν ο κόσμος δεν το βλέπει, είναι επειδή δεν θέλει να το δει. Υπάρχει αυτό το τρικ εδώ που ανακατεύει τα όρια μεταξύ του τι είναι πολιτικό και τι στρατιωτικό. Έτσι δεν βλέπουμε στρατιώτες να παρελαύνουν με σιδερωμένες στολές. Δεν έχουμε τέτοια, Κοροϊδεύουμε αυτού του είδους τον μιλιταρισμό. Οι στρατιώτες μας δεν είναι νοικοκυρεμένοι στρατιώτες. Είναι ακατάστατοι γεγονός που δίνει την εικόνα ότι κατά το ήμισυ είναι πολίτες. Είναι ένα είδος καλύμματος. Στην πράξη πιστεύω ότι περνούν οι μιλιταριστικές ιδέες στην πολιτική ζωή χωρίς να φαίνεται.

Όπως;

Όπως οι πολλές διαφημίσεις, που στηρίζονται σε εικόνες όπως ο στρατιώτης και η μητέρα του ή ο στρατιώτης και η φιλενάδα του. Δείχνουμε τέτοια δείγματα στις εκθέσεις μας. Ή για παράδειγμα, δείχνουν επιχειρηματίες να ποζάρουν στα περιοδικά χαιρετώντας. Είναι πολίτες-γιατί να χαιρετούν; Ποια είναι η ιδέα; Και το βλέπεις και σήμερα με όλη την πολιτική κρίση το πώς επιτίθενται στην Τσίπι Λίβνι(σ.σ. νέα πρωθυπουργός του Ισραήλ) ότι δεν μπορεί να γίνει πρωθυπουργός, γιατί δεν έχει πείρα στο πως πρέπει να ηγηθεί του έθνους σε πόλεμο. Ο κόσμος δεν αμφισβητεί καν την ιδέα. Αν δεν είσαι στρατηγός ή πρώην στρατηγός, δεν μπορείς να γίνεις πρωθυπουργός.

Δεν είναι όμως η μιλιταριστική κουλτούρα αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ζούμε σε κακή
γειτονιά, με επικίνδυνους εχθρούς, υπό απειλή;

Αυτή είναι η συνηθισμένη άποψη. Υπάρχει ένα βιβλίο του Μότι Γκολάνι, ενός καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Χάιφα, που λέγεται Οι Πόλεμοι δεν Γίνονται Τυχαία. Αν και προέρχεται από μία πολύ στρατιωτική οικογένεια, αναλύει όλους μας τους πολέμους και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι αλήθεια πως όλοι οι πόλεμοι προκλήθηκαν από τους γείτονες μας. Είχαμε και εμείς ενεργό ρόλο. Δεν πρέπει να πιστεύουμε αυτομάτως ότι μας λένε οι ηγέτες μας. Πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα βαθύτερα και τότε θα ανακαλύψουμε, για διαφορετικούς λόγους, οι ηγέτες μας ήθελαν τον πόλεμο ή δεν ήταν ποτέ ικανοί να σκεφτούν άλλους είδους συγκρούσεις εκτός από πόλεμο και την ισχύ του στρατού μας.

Λέτε ότι κάποιοι από τους πολέμους μας δεν ήταν απαραίτητοι;

Οι τελευταίοι σαφώς. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Όλοι οι πόλεμοι κατά του Λιβάνου θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Αλλά μπορούμε να πάμε πίσω και σε άλλους πολέμους-πολέμους για τους οποίους υπάρχει μία θετική συναίνεση και για τους οποίους ο καθηγητής Γκολάνι λέει ότι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί και αυτοί. Αλλά διαβάζοντας τις εφημερίδες, συμπεριλαμβανομένης της δική σας, βλέπετε ότι οι αναφορές γίνονται πάντα με στρατιωτικούς όρους. Πιστεύουμε ότι αν αλλάξουμε τα μυαλά των ανθρώπων, η συζήτηση θα αλλάξει και αυτή. Και τότε ο κόσμος θα αναζητήσει άλλες λύσεις.

Πιστεύετε πραγματικά ότι το να έχουμε πόλεμο ή ειρήνη εξαρτάται από εμάς;

Ο κόσμος συνεχίζει να λέει, «Δεν είναι στο χέρι μας. Έχουμε κακούς γείτονες». Αλλά έχουμε ειρήνη με την Αίγυπτο, έχουμε ειρήνη με την Ιορδανία. Ο Λίβανος ποτέ δεν ήθελε πόλεμο με το Ισραήλ και η Συρία κάνει ότι μπορεί για να μη γίνει επίθεση κατά του Ισραήλ. Για ποιο πράγμα μιλάμε τότε; Το Ιράν;(γελά).

Κατά την άποψη σου, ποια είναι η καλύτερη εναλλακτική λύση;

Η λύση είναι η διπλωματία, σαφώς, αλλά το πρόβλημα είναι πολύ περίπλοκο γιατί ο μιλιταρισμός έχει βαθιές ρίζες. Χρειάζεται ένας νέος τρόπος για να δούμε τους γείτονες μας. Αν κάποιος από τους ηγέτες μας αποτύχει να μιλήσει με υποτιμητικό τρόπο για τους άραβες ηγέτες, δεν θεωρείται το είδος ισχυρού ηγέτη που επιθυμούμε στο Ισραήλ. Ο κόσμος θεωρεί ότι είναι αδύναμος. Όλα γίνονται για τη δύναμη. Αλλά κατά την άποψή μου το θέμα δεν είναι να δείχνεις τα ποντίκιά σου. Το να είσαι δυνατός σημαίνει να είσαι και ευγενής, συμπονετικός, να συνομιλείς με τον άλλο ηγέτη ως ίσος ή κάποιον που μπορεί να διδαχτεί και να έχεις διάλογο μαζί. Οι ηγέτες του Ισραήλ δεν το έχουν ποτέ τους κάνει.

Ποτέ;

Όχι Ποτέ. Γιατί πιστεύετε ότι οι ηγέτες μας δεν προσπάθησαν μία τέτοια προσέγγισης; Πιστεύω είναι συνδυασμός…βλέπουμε πάντα τους εαυτούς μας ως θύματα, πιστεύουμε ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας και ότι βρισκόμαστε συνεχώς υπό υπαρξιακή απειλή. Όλα είναι μέρος της δημιουργίας του μιλιταρισμού μας.

Τι λέτε όμως για τις απειλές στην ύπαρξη μας; Για τη Χεζμπολάχ, ή τη Χαμάς;

Για την Χαμάς, είναι δύσκολη ερώτηση, γιατί προφανώς πήγαμε πολύ μακριά όσον αφορά τον υποβιβασμό της παλαιστινιακής κοινωνίας. Το Ισραήλ δημιούργησε την Χαμάς. Δημιουργήσαμε την Χαμάς εξαιτίας της άποψης που έλεγε ότι αν βάλλουμε τους Παλαιστινίους να τσακώνονται μεταξύ τους, θα κερδίσουμε. Αν καταστρέψει ο ένας τον άλλο, κερδίσαμε. Αυτή η στρατηγική απέτυχε εντελώς. Απέτυχε στον Λίβανο και πληρώσαμε μεγάλο τίμημα για αυτό. Το ίδιο και με τους Παλαιατινίους. Πιστεύω ότι το Ισραήλ πρέπει απλώς να τους αφήσει στην ησυχία τους. Να τους αφήσουμε στην ησυχία τους, να τους δώσουμε αποζημιώσεις για αυτά που τους χρωστάμε για τα πολλά χρόνια κατοχής και αφήστε τους να ζήσουν όπως θέλουν.

Μπορούμε να αφήσουμε τους Παλαιστινίους μόνους, αλλά μπορούν οι Παλαιστίνιοι να μας αφήσουν;

Αξίζει να προσπαθήσουμε. Μέχρι τώρα, η στρατιωτική δύναμη που έχουμε χρησιμοποιήσει εναντίον τους δεν έχει φέρει καμία ειρήνη και καμία ησυχία, κανένα τέλος του κινδύνου. Για αυτό λοιπόν αξίζει να προσπαθήσουμε. Ίσως να είναι τόσο απασχολημένοι με την οργάνωση της ζωής τους, ίσως συγκλονιστούν από το γεγονός ότι τα παιδιά τους πάνε ελεύθερα στο σχολείο, ότι μπορούν να κάνουν δουλειές, να ταξιδέψουν ελεύθερα χωρίς ταπεινώσεις μέσω των σημείων ελέγχου-ποιος ξέρει;

Η πλήρης συνέντευξη δημοσιεύεται στο http://jewishpeacenews.blogspot.com/
μαζί με επιπλέον πληροφορίες για τους αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Ένας Ισραηλινός στην Γάζα

Του Τζεφ Χάλπερ*

Όταν τελικά φθάσαμε στην Γάζα μετά από μιάμιση ημέρα ταξίδι στην θάλασσα, η υποδοχή που μας επεφύλαξαν 40.000 χαρούμενοι κάτοικοι της Γάζας ήταν εντυπωσιακή και συγκινητική. Ο κόσμος ερχόταν ιδιαιτέρως προς εμένα, ανυπομονώντας να μιλήσει εβραϊκά με έναν Ισραηλινό μετά από χρόνια αποκλεισμού. Το μήνυμα που πήρα από τους ανθρώπους όλων των αποχρώσεων στη διάρκεια των τριών ημερών ήταν το ίδιο: Το πώς εμείς(«εμείς» με την έννοια όλων όσων ζούμε στη χώρα τους, όχι μόνο Παλαιστίνιοι ή Ισραηλινοί) θα βγούμε από αυτό το χάος; Που πάμε; Η συζήτηση δεν ήταν καν πολιτική: για το ποια είναι η λύση, ένα κράτος, δύο κράτη κ.λ.π. Ήταν συζήτηση κοινής λογικής και άμεση, που βασιζόταν στην υπόθεση ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε στην ίδια χώρα και ότι αυτή η ανόητη διαμάχη, με τα τείχη και την πολιορκία και την βία, είναι επιζήμια για όλους. Δεν το βλέπουν οι Ισραηλινοί με ρωτούσε ο κόσμος;
(Η απάντηση, δυστυχώς είναι «όχι». Για να είμαστε ειλικρινείς, εμείς οι Ισραηλινοί Εβραίοι είμαστε το πρόβλημα. Οι Παλαιστίνιοι εδώ και χρόνια έχουν αποδεχτεί την ύπαρξη μας στη χώρα ως λαού και είναι έτοιμοι να αποδεχτούν την οποιαδήποτε λύση-δύο κράτη, ένα κράτος, κανένα κράτος, οτιδήποτε. Εμείς είμαστε αυτοί που θέλουμε αποκλειστικά όλη την «Γη του Ισραήλ» η οποία δεν μπορεί να αποτελέσει μία ενιαία χώρα, που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε την εθνική παρουσία των Παλαιστινίων(κάνουμε λόγο για «Άραβες» στην χώρα μας) και που έχουμε εκμηδενίσει με τους εποικισμούς ακόμη και την πιθανότητα μίας λύσης δύο κρατών στην οποία κρατάμε το 80% των εδαφών. Είναι λοιπόν λυπηρό, το ότι οι «εχθροί» μας θέλουν ειρήνη και συνύπαρξη(και μου το λένε αυτό στα εβραϊκά) και εμείς όχι.
Σίγουρα, εμείς οι Ισραηλινοί Εβραίοι θέλουμε «ειρήνη», αλλά εν τω μεταξύ αυτό που έχουμε-σχεδόν δεν γίνονται επιθέσεις, μία αίσθηση ασφάλειας, ένας «εξαφανισμένο» Παλαιστινιακό λαό, μία ανθούσα οικονομία, τουρισμό ακόμη και βελτίωση της διεθνούς μας θέσης-μας φαίνονται απλά καλά. Αν «ειρήνη» σημαίνει να εγκαταλείψουμε τους οικισμούς, τη γη και τον έλεγχο, γιατί να το κάνουμε; Τι δεν πάει καλά με το στάτους κβο; Αν δεν χαλάει, μη το φτιάχνεις).
Όταν ήμουν στην Γάζα, κατάφερα να επισκεφτώ παλιούς φίλους. Έλαβα επίσης τιμητικά την παλαιστινιακή υπηκοότητα, συμπεριλαμβανομένου ενός διαβατηρίου, το οποίο σήμαινε πολλά για μένα ως Ισραηλινού Εβραίου.
Όταν βρισκόμουν στην Γάζα όλοι στο Ισραήλ-συμπεριλαμβανομένων των μέσων ενημέρωσης που μου πήραν συνέντευξη-με προειδοποιούσαν να προσέχω, να έχω το νου μου για τη ζωή μου. Δεν φοβάσαι; Τη μόνη φορά που αισθάνθηκα πραγματικό φόβο στη διάρκεια του ταξιδιού μου όταν επέστρεψα στο Ισραήλ. Πήγα μέσω Γάζας περνώντας από το σημείου ελέγχου στο Ερέτς επειδή ήθελα να τονίσω ότι ο αποκλεισμός δεν ισχύει μόνο από τη θάλασσα.
Με συνέλαβαν αμέσως στην ισραηλινή πλευρά, μου ασκήθηκαν κατηγορίες ότι παραβίασα στρατιωτικές εντολές που απαγορεύουν στους Ισραηλινούς να βρίσκονται στην Γάζα και φυλακίστηκα στην φυλακή Σχικμά στο Ασκελόν. Στο κελί μου εκείνο το βράδυ, κάποιος αναγνώρισε από τις ειδήσεις. Όλη τη νύκτα με απειλούσαν ακροδεξιοί Ισραηλινοί- και ήμουν σίγουρος ότι δεν θα την έβγαζα μέχρι το πρωί. Στο κελί μου βρισκόντουσαν και τρεις Παλαιστίνιοι οι οποίοι με προστάτευσαν, ο κίνδυνος λοιπόν δεν προερχόταν από τους Παλαιστινίους στην Γάζα ή στο Ισραήλ, αλλά από τους Ισραηλινούς. ( Ένας Παλαιστίνιος από την Χεβρώνα βρισκόταν φυλακή επειδή είχε παράνομα εισέλθει στο Ισραήλ. Εγώ βρισκόμουν φυλακή επειδή είχα μπει παράνομα στην Παλαιστίνη.) Η κυβέρνηση πιθανότατα θα απαγγείλει κατηγορίες τις επόμενες εβδομάδες και θα μπω φυλακή για δύο ή και περισσότερους μήνες. Τώρα είμαι Παλαιστίνιος με όλη τη σημασία της λέξης. Την Δευτέρα έλαβα την παλαιστινιακή υπηκοότητα, την Τρίτη βρισκόμουν ήδη σε ισραηλινή φυλακή.
Αν και η επιχείρηση ήταν απολύτως επιτυχής, ο αποκλεισμός θα τερματιστεί πραγματικά αν διατηρήσουμε την κίνηση προς και από την Γάζα. Τα πλοιάρια θα ξαναεπιστρέψουν σε δύο με τέσσερις εβδομάδες και δουλεύω τώρα για να έλθουν και Ισραηλινοί με τα πλοία.
Η απογοήτευση μου αφορά μόνο το γεγονός ότι παρόλο που η επιχείρηση ήταν επιτυχής, οι Ισραηλινοί δεν το αντιλαμβάνονται και δεν θέλουν να το αντιληφθούν. Το γεγονός ότι εμείς είμαστε η ισχυρή πλευρά και οι Παλαιστίνιοι οι μόνοι που ζητούν πραγματική ειρήνη απειλεί την ηγεμονία μας και την αθωότητα που έχουμε για τους εαυτούς μας. Αυτό που πρόσεξα σε δεκάδες συνεντεύξεις και αυτά που διάβασα για μένα και το ταξίδι μας από «δημοσιογράφους» που δεν επιχείρησαν ποτέ να μιλήσουν μαζί μου ή άλλους-ήταν μία συλλογική εικόνα της Γάζας και των Παλαιστινίων και της ατέλειωτης διαμάχης με εμάς η οποία θα μπορούσε να περιγραφεί ως φαντασίωση. Αντί αν ασχοληθούν με τις εμπειρίες μου, τα κίνητρα ή απόψεις, οι συνεντεύξεις μου, ιδιαίτερα στο κατεστημένο ραδιόφωνο, ασχολήθηκαν με σλόγκαν και προκαταλήψεις.
Ο Μπεν Ντρορ Γέμινι στην ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα «Μααρίβ» μας αποκάλεσε «σατανική αίρεση». Ένας άλλος έγραψε ότι ένας από αυτούς που μετείχαν στην κίνηση «Ελεύθερη Γάζα» ήταν ένας Παλαιστίνιος με αμερικανική υπηκοότητα που είχε ανακριθεί από το FBI, λες και αυτό είχε καμία σχέση(προφανώς για να δείξουν ότι μας υποστήριζαν, χειραγωγούσαν ή χειρότερα «τρομοκράτες»). Άλλοι ήταν πιο σαφείς: Δεν είναι αλήθεια ότι δώσαμε την ευκαιρία να κερδίσει η Χαμάς μία νίκη στις δημόσιες σχέσεις; Γιατί καθόμουν με Παλαιστίνιους ψαράδες-λαθρεμπόρους όπλων κατά της ιδίας μου της χώρας, η οποία το μόνο που θέλει είναι να υπερασπιστεί τους πολίτες της; Μερικού με κορόιδευαν, όπως κάποιος που μου πήρε συνέντευξη για το κανάλι 99. Και όταν όλα απέτυχαν, οι διαμορφωτές μπορούν εύκολα να ξαναγυρίσουν στον παλιό τους κυνισμό: Η ειρήνη είναι αδύνατη. Εβραίοι και άραβες είναι διαφορετικά είδη. Δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς. Ή στους ψυχρούς ισχυρισμούς τους: Θέλουν να μας καταστρέψουν. Ύστερα υπάρχει και ο πατερναλισμός: Ναι, πιστεύω ότι είναι καλό να έχουμε μερικούς ιδεαλιστές τριγύρω μας…
Στις περισσότερες συνεντεύξεις δεν υπήρχε μία περιέργειες για το τι κάνω ή το πώς είναι το να ζεις στην Γάζα. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για διαφορετικές προοπτικές, ιδιαίτερα αν αμφισβητούνταν τα χιλιοειπωμένα σλόγκαν. Κανείς δεν ξέφυγε από τα παλιά, κουραστικά σλόγκαν. Δεκάδες αναφορές στην τρομοκρατία. Οι πύραυλοι Κασάμ και οι ατέλειωτες προσπάθειες μας να πετύχουμε ειρήνη, τίποτα για κατοχή, κατεδαφίσεις σπιτιών, αποκλεισμό, κατάσχεση γης ή επέκταση των οικισμών, για να μην αναφερθώ στις δολοφονίες, τις φυλακίσεις και την εξαθλίωση του πληθυσμού. Σαν όλα αυτά να μην έχουν σχέση με τη διαμάχη, σαν να ζούσαμε την ομαλή, αθώα ζωή μας και κακοί άνθρωποι αποφάσισαν να εκτοξεύουν Κασάμ. Πάνω από όλα καμία αίσθηση για τις ευθύνες μας ή τη διάθεση να αποδεχθούμε τις ευθύνες μας για τη συνεχιζόμενη βία και τη διαμάχη. Αντιθέτως μία σκληρή αυτόματη εμφάνιση της εικόνας μίας Γάζας και των «Αράβων»(συνήθως δεν χρησιμοποιούμε τον όρο «Παλαιστίνιοι») που είναι διαμετρικά αντίθεση από αυτό που είδα και έζησα, μία συνεχής επανάληψη ανόητων(και λαθεμένων) σλόγκαν τα οποία εξυπηρετούν στο να περιορίσουν την όποια πιθανότητα να ξεπεράσουμε πραγματικά την κατάσταση. Με δύο λόγια, μία φαντασίωση για την Γάζα που έχει φιλοτεχνηθεί μέσα από μία προσεκτικά κατασκευασμένη φούσκα για να μην βλέπουμε την δυσάρεστη πραγματικότητα.
Η μεγαλύτερη εντύπωση που μου έκανε το ταξίδι ήταν η κατανόηση του γιατί οι Ισραηλινοί «δεν καταλαβαίνουν»: τα μέσα ενημέρωσης αποτελούμενα από ανθρώπους που υποτίθεται θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα αλλά οι οποίοι δεν ασκούν ιδιαίτερα την κριτική ικανότητα και αισθάνονται καλύτερα μέσα σε ένα κουτί που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί πολιτικούς αντί να προσπαθεί να κάνει κάτι πιο δημιουργικό: να κατανοήσει τι στο διάολο συμβαίνει εδώ κάτω.
Κωδικοποίησα ξεκάθαρα τα μηνύματα μου προς τους συμπολίτες μου Ισραηλινούς που αποτελούσαν και το βασικό περιεχόμενο των συνεντεύξεων και συνομιλιών μου:
1. Παρά τα όσα οι πολιτικοί μας ηγέτες λένε, δεν υπάρχει πολιτική λύση στη διένεξη και ότι δεν υπάρχουν εταίροι για την ειρήνη. Αν μη τι άλλο, εμείς στο ειρηνιστικό κίνημα δεν πρέπει να αφήσουμε τις δυνάμεις που θέλουν να δώσουν μυστικιστική διάσταση στην διαμάχη, να το παρουσιάσουν ως «σύγκρουση των πολιτισμών». Η ισραηλινό-παλαιστινιακή διαμάχη είναι πολιτική και ως τέτοια μόνο με πολιτικά μέσα μπορεί να επιλυθεί.
2. Οι Παλαιστίνιοι δεν είναι εχθροί μας. Στην πραγματικότητα, καλώ τους συμπολίτες μου Ισραηλινούς Εβραίους να αποδεσμευτούν από την αδιέξοδη πολιτική ή τους αποτυχημένους ηγέτες μας με το να διακηρύξουν, σε συναυλία με Ισραηλινούς και Παλαιστινίους ειρηνιστές: Αρνούμαστε να είμαστε εχθροί.
3. Και τέλος ως η αδιαμφισβήτητα ισχυρή πλευρά της σύγκρουσης και η μόνη δύναμη κατοχής, εμείς οι Ισραηλινοί πρέπει να αποδεχτούμε την υπευθυνότητα για τις αποτυχημένες πολιτικές καταπίεσης. Μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε τέλος στη σύγκρουση.

*Ο Τζεφ Χάλπερ είναι ένας από τους Ισραηλινούς ακτιβιστές που μετείχε στην πρόσφατη απόπειρα της κίνησης Ελεύθερη Γάζα» να σπάσει τον αποκλεισμό της Λωρίδας. Ο Χάλπερ συνελήφθη από τις ισραηλινές αρχές όταν προσπάθησε να περάσει από την Γάζα δια ξηράς στο Ισραήλ. Στο άρθρο αυτό που δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό εβραϊκό περιοδικό αριστερών-φιλελεύθερων τάσεων « Τικούν»(www.tikkun.org) την 1η Σεπτεμβρίου, ο Χάλπερ εκτός των άλλων καταρρίπτει πολλά από τα στερεότυπα που έχει ο μέσος Ισραηλινός για το τι συμβαίνει στην Γάζα και γενικότερα στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Το εν λόγω άρθρο είναι απόσπασμα.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

Ανταπόκριση από Γάζα

Eνδιαφέρουσα ανταπόκριση από την ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς» για την πρόσφατη αποστολή των δύο πλοίων στην Λωρίδα της Γάζας. Εκτός από τις ενδιαφέρουσες επισημάνσεις του Ισραηλινού καθηγητή-ακτιβιστή Τζεφ Χάλπερ που μετείχε στην αποστολή, ενδιαφέρον έχει το σημείο στο οποίο ο Χάλπερ αναφέρεται στην υποδοχή που τους επεφύλαξαν οι κάτοικοι της Γάζας, μιλώντας μάλιστα ορισμένοι στα εβραϊκά αναπολώντας τις ημέρες που εργαζόντουσαν στο Ισραήλ.
Η επισήμανση αυτή δείχνει ότι οι κάτοικοι της Γάζας δεν διακατέχονται από μίσος απέναντι στους Ισραηλινούς και γενικότερα Εβραίους, αλλά το «μίσος» τους εκπορεύεται από την συνεχιζόμενη κατοχή και αποκλεισμό της Λωρίδας. Ακολουθεί η ανταπόκριση που δημοσιεύτηκε στις 24/08/2008.

Η Χαάρετς μίλησε το προηγούμενο βράδυ με τον Τζεφ Χάλπερ, Ισραηλινό καθηγητή που ήταν ένας από τους ακτιβιστές που κατέπλευσαν στην Γάζα.
« Αποδείξαμε ότι οι απλοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάτι και να πετύχουν», δήλωσε. « Ακόμη και ο Τόνι Μπλερ δεν μπορεί να έλθει στην Γάζα, αλλά οι απλοί άνθρωποι με σθένος μπορούν. Η υποδοχή ήταν εκπληκτική. Υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Οι άνθρωποι ήλθαν με βάρκες και σε σανίδες για να μας υποδεχτούν. Τα παιδιά κολυμπούσαν στην θάλασσα και έκαναν το σημείο της νίκης. Αισθάνομαι σαν τον φρέσκο αέρα που μπαίνει σε φυλακή στην οποία ζουν ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι.
Λέω στον εαυτό μου: Βρισκόμαστε στον σύγχρονο κόσμο, τον 21ο αιώνα και τόσος ενθουσιασμός, γιατί; Για κάτι το οποίο θεωρούμε δεδομένο, το ότι δύο πλοιάρια έφθασαν. Πρόκειται για εθνική αργία εδώ πέρα. Η απομόνωσή τους είναι παντελής», είπε.
Ο Χάλπερ επεσήμανε ότι οι κάτοικοι της Γάζας ανυπομονούσαν να μιλήσουν εβραϊκά μαζί του και να θυμηθούν τα χρόνια που πέρασαν δουλεύοντας στο Ισραήλ. «Η εντύπωσή μας ότι η Γάζα είναι Χαμάς, ότι υπάρχει μόνο μίσος είναι λάθος», δήλωσε, προσθέτοντας ότι ‘έμαθε πως «εμείς είμαστε μεγαλύτερο εμπόδιο για την ειρήνη από ότι οι Παλαιστίνιοι».

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

Υπέρ της βόμβας του Ιράν

Του Κόμπι Νιβ*

Ο Κόμπι Νιβ πιστεύει ότι μετά από ένα κύμα στρατιωτικών αποτυχιών από το 1967 και μετά, μόνο η ατομική βόμβα του Ιράν θα μας αποτρέψει να ξεσαλώσουμε και να προκαλέσουμε ζημιά στους γύρω μας και στους εαυτούς μας.

Αυξάνουν και πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι επίκειται στρατιωτικό κτύπημα(μέσα στον μήνα; Μέσα στον χρόνο;) του Ισραήλ κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων(και του πετρελαίου; Και των φραγμάτων;) του Ιράν. Οι ενδείξεις αυτές δεν προέρχονται από το Ιράν, που δεν ακούει τις ικεσίες του κόσμου, αλλά από τις τελευταίες εξελίξεις στο Ισραήλ και από το πώς αυτές εκλαμβάνονται εδώ πέρα.
Γιατί τον τελευταίο καιρό μας συνέβησαν καλά πράγματα. Καταλήξαμε σε συμφωνία με την Χεζμπολάχ για την επιστροφή των στρατιωτών που είχαν απαχτεί, με τίμημα σχετικά μικρό, το οποίο θα μπορούσαμε να είχαμε καταβάλλει και χωρίς τον δεύτερο πόλεμο στον Λίβανο. Καταλήξαμε σε συμφωνία εκεχειρίας με την Χαμάς στην Γάζα, η οποία παρόλο που δεν τηρείται πλήρως, ενδεχομένως να μας εγγυηθεί μία μακρά περίοδο ηρεμίας στον νότο. Από ότι φαίνεται βρισκόμαστε κοντά και σε συμφωνία για την επιστροφή του Γκιλάντ Σαλίτ(σ.σ. ο Ισραηλινός στρατιώτης που απήγαγε η Χαμάς δύο χρόνια πριν). Θα έπρεπε λοιπόν να ευλογούμε την τύχη μας και να χαρούμε από την πλευρά μας, αλλά οι επιτυχίες αυτές εκλαμβάνονται από εμάς ως αποτυχίες, πληγώνουν σκληρά το σιωνιστικό μας εγώ, το οποίο φουσκώνει από αισθήματα ανωτερότητας και καταλαγιάζει από αισθήματα κατωτερότητας.
Τα πλήγματα αυτά καθοδηγούν το εγώ μας, υπό αυτήν την έννοια ο λαός, τα μέσα ενημέρωσης και η κυβέρνηση γίνονται ένα, με το μόνιμο ένστικτό μας,-άιντε, να τους γ…την μάνα, να τους δείξουμε ποιοι είμαστε, να τους ξεσκίσουμε και να επιστρέψουμε στην βάση μας με ειρήνη. Το πρόβλημα με αυτό το ένστικτο είναι ότι η τελευταία φορά που είχαμε επιτυχία ήταν πριν 40 χρόνια. Από τότε αποτύχαμε σε όλους τους πολέμους που κάναμε, δε πετύχαμε τους στόχους και επιστρέψαμε από αυτούς πληγωμένοι, διορίζοντας ξανά και ξανά εξεταστικές επιτροπές για το πώς και γιατί αποτύχαμε.
Σε αντίθεση με το Ισραήλ το Ιράν είναι λογική χώρα
Και παρόλο που μόλις δύο χρόνια πριν βγήκαμε με όλες μας τις δυνάμεις σε πόλεμο εναντίον μίας μικρής οργάνωσης, για να τους γ….τη μάνα και τους δείξουμε ποιοι είμαστε, γυρίσαμε στα τέσσερα, κατευθείαν στην εξεταστική επιτροπή. Λοιπόν, μέχρι σήμερα ξανακάνουμε ακριβώς το ίδιο λάθος, μόνο και μόνο εξαιτίας του παλιού αποτυχημένου ενστίκτου, γιατί αν όντως επιτεθούμε στο Ιράν, είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα μας χειροκροτήσουν, αλλά θα υπάρξει δυναμική αντίδραση με όλα τα μέσα που διαθέτει.
Θα πρέπει να αναμένουμε λοιπόν για παράδειγμα, ότι θα αρχίσουν να πετάνε ως αντίδραση πάνω από τα κεφάλια μας πύραυλοι όλων των μεγεθών και από κάθε κατεύθυνση, από το Ιράν, την Συρία και τον Λίβανο. Μήπως κτίσαμε ενόψει της αναμενόμενης επίθεσης έστω και ένα καταφύγιο για να προστατεύσουμε τους πολίτες μας; Τίποτα. Ξανά αφήσαμε αυτό που πρέπει να γίνει για την εξεταστική επιτροπή της επόμενης μέρας. Για να μην αναφερθούμε στο ότι μία τέτοιου είδους ισραηλινή επίθεση θα βάλλει φωτιά σε ολόκληρη την περιοχή και επιπλέον θα μας φέρει αντιμέτωπους με την αναμενόμενη ισχυροποίηση της τιμής του πετρελαίου και την παγκόσμια οικονομική τάξη. Πως ακριβώς θα βοηθήσουν όλα αυτά το Ισραήλ;
Φαντάζει τρελό, αλλά το μόνο πράγμα, από ότι φαίνεται, που μπορεί να αποτρέψει το αναμενόμενο αυτοκτονικό ξεφάντωμα του Ισραήλ(μέσα στον μήνα; μέσα στον χρόνο;) είναι όντως η ατομική βόμβα του Ιράν. Γιατί αν υπήρχε ατομική βόμβα στα χέρια των Ιρανών, θα καθόμασταν ήσυχα και δεν θα κάναμε τίποτα για να κάψουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς ως το φυτίλι που βάζει φωτιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Και σε αυτούς που φοβούνται από την ατομική βόμβα του Ιράν, θα τους πούμε: Σε αντίθεση με το Ισραήλ, το Ιράν είναι λογική χώρα, και δεν θα κάνει τίποτα που θα την έβλαπτε, έτσι που μόνο η βόμβα θα αποτρέψει μία συγκεκριμένη χώρα στην περιοχή από το να ξεσαλώνει και να καταστρέφει τη ζωή των γύρω της και του εαυτού της.

*Δημοσιεύτηκε στην συντηρητική ισραηλινή εφημερίδα «Μααρίβ» στις 07/07/2008 και με αρκετή δόση ειρωνείας στηλιτεύει την πολιτική του Ισραήλ στο θέμα του Ιράν και όχι μόνο.
Το άρθρο στα εβραϊκά στο
http://www.nrg.co.il/online/1/ART1/757/772.html

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Ισραηλινός Άραβας* διδάσκει στους Παλαιστινίους το Ολοκαύτωμα

Του Γιοάβ Στερν

Ένα ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς» στις 26/06/2008** και θίγει ένα θέμα ταμπού. Το πώς βλέπει ο αραβικός κόσμος και ειδικότερα οι Παλαιστίνιοι το Ολοκαύτωμα, το οποίο αποτέλεσε την βασική κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ και την παλαιστινιακή Νάκμπα. Δημοσιεύουμε τα κυριότερα σημεία του άρθρου

Ο Μαχάμιντ, του οποίου η οικογένεια κατάγεται από ένα κατεστραμμένο χωριό κοντά σε αυτό που είναι σήμερα το Μεγκίντο, είναι ο ιδρυτής και διευθυντής του ιδιωτικού μουσείου για το Ολοκαύτωμα στην Ναζαρέτ***.

Βρισκόμαστε καθοδόν για το προσφυγικό στρατόπεδο Μπαλάτα, όπου πρόκειται να δώσει μία διάλεξη. Η ένταση στο σημείο ελέγχου ανεβαίνει.

Γενικά, οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες δεν συζητούν για το Ολοκαύτωμα. Η απόσταση μεταξύ της αλληλεγγύης με τον εβραϊκό λαό και της αλληλεγγύης προς το εβραϊκό κράτος είναι μικρή και συνήθως δεν συζητιέται ειδικά σε ένα στρατόπεδο προσφύγων.

Ο Μαχαμίντ έχει μία μοναδική θεώρηση πάνω σε αυτό το ζήτημα. Υποστηρίζει ότι ο παλαιστινιακός λαός πλήρωσε το τίμημα για το Ολοκαύτωμα με την Νάκμπα-την «καταστροφή» όπως αποκαλούν οι άραβες την ημέρα της ανεξαρτησίας του Ισραήλ. Ο Μαχαμίντ λέει ότι οι Παλαιστίνιοι πληρώνουν ακόμη το τίμημα για το Ολοκαύτωμα και θα συνεχίσουν να πληρώνουν, αν δεν μάθουν τι συνέβη στους Εβραίους.

Έχει δώσει διαλέξεις στην Ναμπλούς στο παρελθόν, αλλά είναι η πρώτη φορά που θα μιλήσει στην Μπαλάτα. Ο Μαχαμίντ αρχίζει την διάλεξή του με τον ισχυρισμό ότι το σιωνιστικό κίνημα απέτυχε παταγωδώς. «Οι περισσότεροι Εβραίοι δεν ήλθαν στην Παλαιστίνη. Ακόμη και σήμερα, υπάρχουν οκτώ εκατομμύρια Εβραίοι στον κόσμο που δεν βρίσκονται εδώ. Που είναι;»

Το πλήθος ακούει προσεκτικά. Ένας από τους καλεσμένους σερβίρει χυμούς και μπισκότα. Όταν στέκεται, φαίνεται το όπλο του στην ζώνη. Ο Μαχαμίντ σηκώνει τα χέρια του και προειδοποιεί ότι οι Παλαιστίνιοι δεν πρέπει να γίνουν σαν τον πρόεδρο του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ. Αυτός, λέει, παίζει το παιχνίδι των σιωνιστών. Οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να θυμούνται τα ασθενή σημεία των Εβραίων. «Γνώρισε τον εχθρό σου» λέει.

Δεν λέει ακριβώς τι συνέβη στους Εβραίους στη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, το υπαινίσσεται. Δείχνει φωτογραφίες Εβραίων κρατουμένων που εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και λέει ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να χρησιμοποιούν «κατανόηση για το τι οι άλλοι πιστεύουν, όχι να το απορρίπτουν».

«Οι Ισραηλινοί πιστεύουν σε αυτό, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι επίσης. Πρέπει και εμείς να το υιοθετήσουμε», λέει. Μιλώντας προς το κοινό, συνεχίζει: «Εσείς, που ζείτε στην Μπαλάτα, μπορείτε να πείτε σε κάποιον ότι είναι ψέμα»;

Ο Μαχαμίντ επιμένει ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να εγκαταλείψουν τον ένοπλο αγώνα κατά του Ισραήλ, λέγοντας ότι έχασαν έξι εκατομμύρια από τον λαό τους, οι θάνατοι 25 από μία τρομοκρατική επίθεση δεν θα τους αποθαρρύνει.

Κάποιος άλλος που παρακολούθησε την συζήτηση, ντόπιος, θυμώνει. Δεν υπάρχει λογική στο να μετατραπεί η κατοχή σε κατοχή πέντε αστέρων, λέει. Τάσσεται επίσης κατά των ισχυρισμών του Μαχαμίντ ότι το σιωνιστικό κίνημα απέτυχε. «Αν ένας Εβραίος έρχεται, και πήραν την ορχιδέα του πατέρα μου στην Γιάφα, δεν απέτυχε. Δεν έχετε διαβάσει τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Κάθονται σε μία σκηνή αλλά θέλουν να ελέγξουν ολόκληρο τον κόσμο».

Καθώς φεύγουμε από το στρατόπεδο προσφύγων και επιστρέφουμε πίσω στο μπλόκο της Χαγουάρα η ένταση πέφτει. Οι δημοσιογράφοι συζητούν στα εβραϊκά με τους προσκεκλημένους. Στο σημείο ελέγχου, ο Μαχαμίντ βγάζει την αστυνομική του ταυτότητα να τη δείξει στην στρατιωτίνα. Μαζί με την ταυτότητα, κουβαλά πάντοτε μία φωτογραφία ενός Εβραιόπαιδου από το Ολοκαύτωμα-γιατί να μην κάνουμε τους στρατιώτες να ντραπούν λίγο; Όταν η Ισραηλινή στρατιωτίνα εκφράζει έκπληξη, βγάζει και άλλες φωτογραφίες Εβραίων από το Ολοκαύτωμα και της λέει ότι μόλις έδωσε μία διάλεξη για το θέμα αυτό στην Μπαλάτα.

*Παλαιστίνιος που έχει ισραηλινή υπηκόοτητα

**http://www.haaretz.com/hasen/spages/996592.html


***http://alkaritha.org/modules/news/

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Χειρότερα και από απαρτχάϊντ

Του Γκιντεόν Λέβι*


Ο γνωστός ειρηνιστής αρθρογράφος της ισραηλινής εφημερίδας «Χαάρετς», περιγράφει την εμπειρία του από την επίσκεψη μαζί με αποστολή επισήμων από τη Νότιο Αφρική στην οποία μετείχαν και Εβραίοι, στην κατεχόμενη Δυτική όχθη. Ο τίτλος του άρθρου «Χειρότερα και απαρτχάιντ» τα λέει όλα.



Αυτή την εβδομάδα, 21 ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα από την Νότιο Αφρική επισκέφθηκαν το Ισραήλ. Μεταξύ αυτών ήταν μέλη του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου του Νέλσον Μαντέλα, ένας τουλάχιστον από αυτούς είχε πάρει μέρος στον ένοπλο αγώνα και δύο άλλοι είχαν φυλακιστεί. Υπήρχαν δύο δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου της Νοτίου Αφρικής, ένας πρώην υφυπουργός, δύο βουλευτές, δικηγόροι, συγγραφείς και δημοσιογράφοι. Μαύροι και Λευκοί, οι μισοί Εβραίοι που σήμερα βρίσκονται σε κόντρα με τις απόψεις της συντηρητικής εβραϊκής κοινότητας της χώρας τους. Μερικοί είχαν ξαναέλθει, για άλλους ήταν η πρώτη επίσκεψη.
Για πέντε ημέρες έκαναν μία έξω από τις συνηθισμένες επισκέψεις στο Ισραήλ, χωρίς την Σντερότ, τον στρατό και το υπουργείο Εξωτερικών(αλλά επισκέφθηκαν το Γιαντ Βασέμ, το Μνημείο του Ολοκαυτώματος και συναντήθηκαν με τν πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου Ντορίτ Μπέϊνις). Πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος στα κατεχόμενα εδάφη, όπου σπάνια υπάρχουν επίσημοι προσκεκλημένοι-περιοχές που σνομπάρουν και οι περισσότεροι Ισραηλινοί.
Την Δευτέρα, επισκέφθηκαν την Ναπμλούς, την μεγαλύτερη πόλη φυλακή της Δυτικής όχθης. Από την Χαγουάρα στην Κάσμπα, από την Κάσμπα στην Μπαλάτα, από τον τάφο του Ιωσήφ στο μοναστήρι του Γιακόβ. Ταξίδεψαν από την Ιερουσαλήμ στην Ναπμλούς μέσω της εθνικής οδού 60, βλέποντας τα φυλακισμένα χωριά που δεν έχουν πρόσβαση στον κύριο δρόμο και είδαν τους δρόμους για τους «ντόπιους» που περνούν κάτω από την βασική αρτηρία. Κοίταζαν χωρίς να πουν τίποτα. Δεν υπήρχαν χωριστοί δρόμοι την εποχή του απαρτχάιντ. Πέρασαν άφωνοι από το σημείο έλεγχου στην Χαγουάρα: δεν είχαν ποτέ τέτοιου είδους εμπόδια.
Ο Τζόντι Κόλαπεν, που ήταν επικεφαλής των Δικηγόρων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα την εποχή του απαρτχάιντ, κοιτάζει σιωπηλός. Βλέπει την «ουρά» στην οποία πλήθη ανθρώπων στοιβάζονται στο δρόμο για την δουλειά τους, την επίσκεψη στην οικογένεια ή καθ’ οδόν για το νοσοκομείο. Η Ισραηλινή ειρηνίστρια Νέτα Γκολάν, που έζησε για χρόνια στην πολιορκημένη πόλη, εξηγεί ότι μόνο το 1% των κατοίκων επιτρέπεται να φύγουν από την πόλη με αυτοκίνητο και για αυτούς υπάρχει υπόνοια ότι είναι συνεργάτες του Ισραήλ.
Η Νοζίζγουε Μαντλάλα, πρώην υφυπουργός άμυνας και υγείας και τώρα μέλος του κοινοβουλίου, μία αγαπητή μορφή στη χώρα της, πρόσεχε έναν άρρωστο που περνά με φορείο και σοκάρεται. «Το να στερείς από ανθρώπους την ανθρώπινη ιατρική φροντίδα; Ξέρετε άνθρωποι πεθαίνουν εξαιτίας αυτού», μιλά με σιγανή φωνή.
Οι ξεναγοί, Παλαιστίνιοι ακτιβιστές, εξηγούν ότι η Ναπμλούς είναι αποκλεισμένη από έξι σημεία ελέγχου. Μέχρι το 2005, ένα από αυτά ήταν ανοικτό. «Τα σημεία ελέγχου υποτίθεται ότι είναι για λόγους ασφαλείας, αλλά οποιοσδήποτε θέλει να περάσει για να κάνει επίθεση μπορεί να πληρώσει 10 σέκελ για ένα ταξί και να περάσει από παρακαμπτήριους δρόμους ή να περπατήσει από τους λόφους.
Ο πραγματικός λόγος είναι να γίνει η ζωή δύσκολη για τους κατοίκους. Οι άμαχοι υποφέρουν, λέει ο Σαίντ Αμπού Χίζλα, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αλ-Νατζάζ της πόλης.
Στο λεωφορείο γνωρίστηκα με τον Άντριου Φέϊνσταϊν, γιό επιζησάντων του Ολοκαυτώματος που παντρεύτηκε με μουσουλμάνα από το Μπαγκλαντές και ήταν επί έξι χρόνια βουλευτής του Αφρικανικού Κογκρέσου. Και τον Νάταν Γκέφεν, που έχει άντρα σύντροφο Μουσουλμάνο και ο οποίος ήταν μέλος του ακροδεξιού κινήματος Μπετάρ στα νιάτα του. Ο Γκέφεν είναι μέλος της επιτροπής κατά του AIDS στη χώρα του.
«Κοιτάξτε αριστερά και δεξιά" λέει ο ξεναγός από την ντουντούκα, «στην κορυφή κάθε λόφου, στην Γκενζίμ και την Εμπάλ, ένα ισραηλινό φυλάκιο μας παρακολουθεί». Να εδώ είναι οι τρύπες από σφαίρες στον τοίχο ενός σχολείου, υπάρχει ο Τάφος του Ιωσήφ, τον οποίο φυλάνε Παλαιστίνιοι αστυνομικοί. Εδώ υπήρχε σημείο ελέγχου και εδώ είναι που μία περαστική γυναίκα πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε πριν δύο χρόνια.
Το κυβερνητικό κτίριο που υπήρχε εδώ πέρα βομβαρδίστηκε και καταστράφηκε από τα F-16. Χίλιοι κάτοικοι της Ναμπλούς δολοφονήθηκαν στην δεύτερη ιντιφάντα, 90 από αυτούς στην διάρκεια της Επιχείρησης Ασπίδα Προστασίας, περισσότεροι από όσοι στην Τζενίν. Δύο εβδομάδες πριν, την ημέρα της εκεχειρίας στην Γάζα, το Ισραήλ πραγματοποίησε τις δύο τελευταίες δολοφονίες. Το προηγούμενο βράδυ μπήκαν ξανά στρατιώτες και συνέλαβαν ανθρώπους.
Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τουρίστες ήλθαν για επίσκεψη. Υπάρχει κάτι καινούργιο: οι αναρίθμητες διαδηλώσεις μνήμης που γράφονται στους τείχους στη μνήμη αυτών που έπεσαν έχουν αντικατασταθεί από μαρμάρινα μνημεία και μεταλλικές πλακέτες σε κάθε γωνία της Κάσμπα.
«Μην πετάτε χαρτί στην τουαλέτα, γιατί έχουμε έλλειψη νερού», λένε στους φιλοξενούμενους στα γραφεία της Λαϊκής Επιτροπής της Κάσμπα, που βρίσκεται σε ένα εντυπωσιακό παλιό πέτρινο κτίριο. Ο πρώην υφυπουργός παίρνει μία καρέκλα και κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού. Πίσω του υπάρχουν πορτρέτα του Αραφάτ, του Αμπού Τζιχάντ και του Μαργουάν Μπαργούτι, του φυλακισμένου αρχηγού των Τανζίμ.
Οι εκπρόσωποι των κατοίκων στην Κάσμπα περιγράφουν τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν. Το 90% των παιδιών στην αρχαία γειτονιά υποφέρουν από αναιμία και υποσιτισμό, η οικονομική κατάσταση είναι απελπιστική, οι νυχτερινές επιδρομές συνεχίζονται και ορισμένοι από τους κατοίκους δεν επιτρέπεται να φύγουν από την πόλη καθόλου. Πάμε έξω για μία βόλτα στα χνάρια των καταστροφών που έχει προκαλέσει ο ισραηλινός στρατός εδώ και χρόνια.
Ο Εντγουιν Κάμερον, δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο, λέει στους οικοδεσπότες: « Ήλθαμε εδώ πέρα με έλλειψη γνώσεων και διψάμε να μάθουμε. Έχουμε σοκαριστεί από όσα έχουμε μέχρι στιγμής δει. Είναι ολοφάνερο ότι η κατάσταση είναι απαράδεκτη.» Μία αφίσα έξω στον τοίχο έχει μία φωτογραφία ενός άνδρα που πέρασε 34 χρόνια σε ισραηλινές φυλακές. Ο Μαντέλα είχε καταδικαστεί επτά χρόνια λιγότερο. Ένας από τους Εβραίους της αποστολής είναι έτοιμος να πει, όχι για επιβράβευση, ότι η σύγκριση με το απαρτχάιντ είναι πολύ σχετική και ότι οι Ισραηλινοί αποδεικνύονται περισσότερο αποτελεσματικοί στην εφαρμογή διαχωριστικού ρατσιστικού καθεστώτος απ' ότι ήταν η Νότιος Αφρική. Αν το έλεγε αυτό δημόσια, θα δεχόταν επιθέσεις από τα μέλη της εβραϊκής κοινότητας, λέει.
Κάτω από ένα μεγάλο δέντρο στο κέντρο της Κάσμπα ένας από τους Παλαιστινίους ακτιβιστές εξηγεί: « Οι Ισραηλινοί στρατιώτες είναι δειλοί. Για αυτό δημιούργησαν δρόμους για να περνάνε οι μπουλντόζες. Με αυτό τον τρόπο σκότωσαν τρεις γενιές μιας οικογένειας, την Σχούμπι, με μπουλντόζες». Να εδώ είναι το πέτρινο μνημείο για την οικογένεια-ο παππούς, δύο θείοι, η μητέρα και δύο παιδιά. Οι λέξεις «Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε» είναι χαραγμένες στην πέτρα.
Όχι λιγότερο άσχημο από το φημισμένο νεκροταφείο του Παρισιού, το κεντρικό κοιμητήριο στην Ναμπλούς βρίσκεται στην σκιά μιας δενδροστοιχίας. Ανάμεσα στα εκατοντάδες μνήματα, αυτά της ιντιφάντα ξεχωρίζουν. Εδώ κάτω είναι ένας νέος τάφος ενός αγοριού που σκοτώθηκε λίγες εβδομάδες πριν στο σημείο ελέγχου στην Χαγουάρα. Οι Νοτιοαφρικανοί περνούν ήσυχα ανάμεσα από τα μνήματα, σταματώντας στον τάφο της μητέρας του ξεναγού μας, του Αμπού Χίζλα. Πυροβολήθηκε 15 φορές. «Σου υποσχόμαστε ότι δεν θα παραδωθούμε», έγραψαν τα παιδιά της στο μνήμα της γυναίκας που ήταν γνωστή ως «η μητέρα των φτωχών».
Το γεύμα είναι σε ένα ξενοδοχείο της πόλης και η Μαντλάλα-Ρούτλετζ λέει: « Είναι πολύ δύσκολο για μένα να περιγράψω αυτά που αισθάνομαι. Αυτά που βλέπω εδώ κάτω είναι χειρότερα από αυτά που εμείς περάσαμε. Αλλά χαίρομαι να βλέπω ότι υπάρχουν γενναίοι άνθρωποι. Θέλουμε να στηρίξουμε τον αγώνα σας, με όλα τα δυνατά μέσα. Υπάρχουν και μερικοί Εβραίοι στην αποστολή μας και είμαστε πολύ περήφανοι ότι αυτοί ήταν που μας έφεραν εδώ πέρα. Δείχνουν τη δέσμευση τους στην υποστήριξη σας. Στη χώρα μας μπορέσαμε να ενώσουμε όλες τις δυνάμεις κάτω από έναν αγώνα και υπήρχαν γενναίοι λευκοί, συμπεριλαμβανομένων Εβραίων, που μετείχαν στον αγώνα. Ελπίζω να δούμε περισσότερους Ισραηλινούς Εβραίους να μετέχουν στον αγώνα».
Ήταν υφυπουργός άμυνας από το 1999 έως το 2004. Το 1987 έκανε φυλακή. Αργότερα, την ρώτησα με ποιους τρόπους η κατάσταση εδώ είναι χειρότερη από το απαρτχάιντ. «Ο απόλυτος έλεγχος της ζωής των ανθρώπων, η έλλειψη ελευθερίας κινήσεων, η παρουσία του στρατού παντού, ο ολοκληρωτικός διαχωρισμός και η εκτεταμένη καταστροφή που είδαμε».
Η Μαντλάλα-Ρούτλετζ πιστεύει ότι ο αγώνας κατά της κατοχής δεν πετυχαίνει γιατί οι ΗΠΑ στηρίζουν το Ισραήλ-όχι όπως στο απαρτχάιντ που οι διεθνείς κυρώσεις βοήθησαν στον να καταστραφεί. Εδώ, η ρατσιστική ιδεολογία ενισχύεται από την θρησκεία, κάτι που δεν υπήρχε στη Νότιο Αφρική. «Οι αναφορές στην «γη της επαγγελίας» και τον «εκλεκτό λαό» δίνει μία θρησκευτική διάσταση στον ρατσισμό που εμείς δεν είχαμε».
Εξίσου σκληρά είναι τα λόγια του διευθυντή της Σάντει Τάϊμς της Νοτίου Αφρικής, Μόντιλ Μακχάνια, 38 ετών. « όταν παρακολουθείς από μακριά τα πράγματα ξέρεις ότι είναι άσχημα, αλλά δεν ξέρεις πόσο ‘άσχημα. Τίποτα δεν σε προετοιμάζει για το κακό που θα δεις εδώ πέρα. Υπό μία έννοια είναι χειρότερα, χειρότερα, χειρότερα από όσα γνωρίζαμε. Το επίπεδο του απαρτχάιντ, ο ρατσισμός και η βία είναι χειρότερα από την χειρότερη περίοδο του απαρτχάιντ.
«Το καθεστώς του απαρτχάιντ έβλεπε τους μαύρους ως κατώτερους. Δεν πιστεύω ότι οι Ισραηλινοί βλέπουν τους Παλαιστινίους καν σαν ανθρώπινα όντα. Πως είναι δυνατόν ένα ανθρώπινο μυαλό να συλλάβει όλο αυτόν τον μηχανισμό του πλήρους διαχωρισμού, τους ξεχωριστούς δρόμους, τα μπλόκα; Αυτά που είδαμε ήταν τρομακτικά, τρομακτικά, τρομακτικά και δεν υπάρχει σύγκριση. Εδώ είναι πιο τρομακτικά. Ξέραμε ότι όλα κάποια μέρα θα τελειώσουν. Εδώ δεν υπάρχει φως. Το τέλος του τούνελ είναι πιο μαύρο και από το μαύρο.
« Την εποχή του απαρτχάιντ, λευκοί και μαύροι, συναντιόνταν σε κάποια μέρη. Οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι δεν συναντώνται πια καθόλου. Ο διαχωρισμός είναι πλήρης. Μου φαίνεται ότι οι Ισραηλινοί θα ήθελαν οι Παλαιστίνιοι να εξαφανιστούν. Δεν υπήρχε ποτέ κάτι ανάλογο στην περίπτωσή μας. Οι λευκοί δεν ήθελαν οι μαύροι να εξαφανιστούν. Είδα τους εποίκους στο Σιλγουάν(ανατ. Ιερουσαλήμ)-ο λαός που θέλει να εκδιώξει έναν άλλο λαό από τον τόπο του».
Ύστερα περπατήσαμε σιωπηλοί ανάμεσα από τις κοιλάδες στην Μπαλάτα, το μεγαλύτερο στρατόπεδο προσφύγων στην Δυτική όχθη, ένα μέρος που σχεδιάστηκε 60 χρόνια πριν ως προσωρινό καταφύγιο για 5000 πρόσφυγες και τώρα κατοικείται από 26.000. Στα στενά σοκάκια που έχουν πλάτος όσο ένας λεπτός άνθρωπος, επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Ο καθένας είχε μείνει με τις σκέψεις του και μόνο η φωνή του μουεζίνη έσπαγε την σιωπή.

*Δημοσιεύτηκε στην «Χαάρετς» στις 12/07/2008
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1000976.html

Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

Το βίντεο της ντροπής

Στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση της ισραηλινής οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων "Μπετσαλέμ" παίζει το βίντεο της ντροπής, όπου ισραηλινός αξιωματικός πυροβολεί εν ψυχρώ συλληφθέντα Παλαιστίνιο, καθώς και τη σχετική αναφορά της εν λόγω οργάνωσης στα αγγλικά.
Σε άρθρο του χθες στην συντηρητική ισραηλινή εφημερίδα "Μααρίβ", ο γενικός γραμματέας της ισραηλινής οργάνωσης "Ειρήνη Τώρα"(η παλαιότερη οργάνωση ειρήνης που ιδεολογικά ανήκει στην λεγόμενη "σιωνιστική αριστερά" και τάσσεται κατά της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών) Γιαρίβ Οπενχάϊμερ, επισημαίνει μεταξύ άλλων:
"Ως έφεδρος στρατιώτης που κάθε χρόνο κάνω τη θητεία μου(σ.σ. όλοι οι Ισραηλινοί έως 50 ετών καλούνται κάθε χρόνο να υπηρετήσουν στο στρατό ως έφεδροι, παρόλο που έχουν εκπληρώσει την στρατιωτική τους θητεία) στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, μπορώ να πω ότι παρόμοια περιστατικά δεν είναι η εξαίρεση και παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, το παλιό σύνθημα "η κατοχή διαφθείρει" είναι αληθινό παρά ποτέ. Η ίδια η κατάσταση όπου η στολή και το όπλο δίνουν αίσθηση ανωτερότητας, καλλιεργούν το κλίμα "υπερβολικής βίας" απέναντι σε πολίτες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Το τίμημα της κατοχής και της στρατιωτικής καταπίεσης κατά αμάχου πληθυσμού το πληρώνει ολόκληρη η ισραηλινή κοινωνία, που μετατρέπεται σε βίαιη και επικίνδυνη. Το κράτος του Ισραήλ το οποίο στέλνει τους στρατιώτες του σε αποστολές καταπίεσης αμάχου πληθυσμού, παίρνει πίσω στρατιώτες περισσότερο βίαιους και λιγότερο συναισθηματικούς. Η βία που επιβάλλεται κατά των αμάχων Παλαιστινίων, θα γινει την επομένη επίθεση κατά κάποιου οδηγού, κατά ενός κλαμπ ακόμη και κατά κάποιας οικογένειας".

Το βίντεο παίζει στο

http://www.btselem.org/english/Firearms/20080721_Nilin_Shooting.asp


Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Μαγειρεύοντας με τον εχθρό μου*


Μία τηλεοπτική σειρά δίνει συνταγές διεξόδου από την αραβοϊσραηλινή σύγκρουση

ΤΗΕ ΙΝDΕΡΕΝDΕΝΤ Του Donald Μacintyre
Επί της  οθόνης.   Η Όρνα Πιτούσι (αριστερά) και η Κλάρα Χούρι στη  σειρά της ισραηλινής τηλεόρασης   «Καλές προθέσεις», που αναφέρεται για  πρώτη φορά  στην αραβοϊσραηλινή   σύγκρουση
Επί της οθόνης. Η Όρνα Πιτούσι (αριστερά) και η Κλάρα Χούρι στη σειρά της ισραηλινής τηλεόρασης «Καλές προθέσεις», που αναφέρεται για πρώτη φορά στην αραβοϊσραηλινή σύγκρουση
Δύο γυναίκες, μία Ισραηλινή και μία Παλαιστίνια που παρουσιάζουν μια εκπομπή μαγειρικής στην ισραηλινή τηλεόραση, δίνουν μια συνταγή διεξόδου από την αραβοϊσραηλινή σύγκρουση. Και την ελπίδα ότι η πραγματικότητα μπορεί κάποτε να αντιγράψει τη μυθοπλασία.
Κάποια στιγμή η μία από τις δύο γυναίκες που πρωταγωνιστούν στη σειρά της ισραηλινής τηλεόρασης «Καλές προθέσεις» αφήνει ένα μήνυμα στη φίλη της, η οποία ετοιμάζεται να συνοδεύσει τον γιο της στο στρατόπεδο για την πρώτη ημέρα της κατάταξής του. «Ήθελα μόνο να ευχηθώ καλή τύχη για τον γιο σου. Ελπίζω να είναι ασφαλής», της λέει. Η σκηνή θα μπορούσε να μην παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον. Εκτός αν η γυναίκα που αφήνει το μήνυμα στον τηλεφωνητή είναι η Αμάλ, Παλαιστίνια από τη Ραμάλα, της οποίας ο αδελφός έμεινε παράλυτος από τη μέση και κάτω από σφαίρα Ισραηλινού στρατιώτη. Αν δεν είχε υποχρεωθεί να περάσει από ισραηλινό μπλόκο για να πάει από το σπίτι της στη δουλειά της. Και αν δεν προσπαθούσε να προστατεύσει την κόρη της από τους κινδύνους μιας καθημερινότητας υπό ισραηλινή κατοχή.
Οι δύο γυναίκες υποδύονται τις σεφ που παρουσιάζουν μαζί ένα πρόγραμμα μαγειρικής, παρ΄ ότι συγγενείς και φίλοι έχουν αντίθετη άποψη. Ο σύζυγος της Ταμί, που όταν υπηρετούσε στον στρατό πυροβόλησε έναν άοπλο Παλαιστίνιο, είναι οργισμένος επειδή η γυναίκα του μαγειρεύει δημοσίως με τον εχθρό. Έπειτα η συνέταιρός του στο εστιατόριο εγκατέλειψε την επιχείρησή τους, καθώς ο άντρας της σκοτώθηκε κατά τη στρατιωτική του θητεία. Στη Δυτική Όχθη, η Αμάλ αντιμετωπίζει τις κατηγορίες των αδελφών της ότι συνεργάζεται με τον εχθρό, ενώ η 12χρονη κόρη της δέχθηκε επίθεση από τους συμμαθητές της. «Είπαν ότι η μαμά είναι συνεργάτις των Ισραηλινών και πρέπει να τη σκοτώσουν», διαμαρτύρεται σε κάποια σκηνή στον παππού της.
Η πραγματικότητα
Με υπότιτλους στα εβραϊκά και τα αραβικά, οι «Καλές προθέσεις» είναι για τον Ισραηλινό σκηνοθέτη και υποψήφιο για Όσκαρ, Ούρι Μπαραμπάς, μια επανάσταση για την τηλεόραση της χώρας του. Αντίθετα από την εκπομπή «Αραβική εργασία», μια φαρσοκωμωδία όπου η αραβοϊσραηλινή σύγκρουση απουσιάζει, στις «Καλές προθέσεις» η πραγματικότητα είναι πανταχού παρούσα. Και το σενάριο του Ισραηλινού συγγραφέα Ρόνιτ Βέις Μπέρκοβιτς δεν έχει τίποτα κωμικό. Θα ήταν δύσκολο, αφού η μισή δράση εκτυλίσσεται στη Ραμάλα και πρωταγωνιστές της είναι μια οικογένεια Παλαιστινίων.

Και στο Αλ Τζαζίρα
ΤΗΝ ΑΜΑΛ υποδύεται η 31χρονη ανερχόμενη ηθοποιός Κλάρα Χούρι. Είναι Ισραηλινή αραβικής καταγωγής και για τον ρόλο της εμπνεύστηκε από μια νεαρή Παλαιστίνια, τη Σιρίν, της οποίας ο αδελφός έχασε τη ζωή του από ισραηλινά πυρά.
Δέχθηκε τον ρόλο χωρίς καν να διαβάσει το σενάριο, γιατί της άρεσε πολύ η ιδέα.
Παρ΄ ότι η σειρά άρχισε να μεταδίδεται την ίδια ώρα με τους αγώνες του Εuro, κατάφερε να κερδίσει γρήγορα το ισραηλινό κοινό. Θετική υποδοχή είχε και στη Ραμάλα. Και όπως φαίνεται θα αποκτήσει ακόμη περισσότερους Άραβες τηλεθεατές: το Αλ Τζαζίρα θέλει να εντάξει τις «Καλές προθέσεις» στο πρόγραμμά του.


*Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ 09/07/2008

Το πλήρες ρεπορτάζ της "ντιπέντεντ" στα αγγλικά στο



Κατέλαβαν μπουλντόζα


Διαδηλωτές καταλαμβάνουν μπουλντόζα. Σύμφωνα με ανταπόκριση του δικτύου ynetnews της εφημερίδας «Γεντιότ Αχρονότ», βλέπε

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3566087,00.html,

γύρω στους 150 Παλαιστινίους και Ισραηλινούς ειρηνιστές κατέλαβαν μπουλντόζα και επιτέθηκαν κατά σημείου του τείχους στην πόλη Καλαντίγια στην κατεχόμενη δυτική όχθη κοντά στην Ιερουσαλήμ.

Παράλληλα συνεχίζονται οι διαδηλώσεις στην Νααλίν, κοντά στην Ραμάλα, με τους διαδηλωτές να πετούν πέτρες κατά εκσκαφέων και οχημάτων που βρίσκονται στην περιοχή για την ανέγερση ενός ακόμη κομματιού για την ανέγερση του τείχους. Συνελήφθησαν πέντε διαδηλωτές και τραυματίστηκε ένα φωτορεπόρτερ.

Τα πυρηνικά του Ισραήλ στο ιντερνέτ;

Στο φως της δημοσιότητας απειλούν να φέρουν Ισραηλινοί ειρηνιστές τα πυρηνικά μυστικά του Ισραήλ. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας «Γεντιότ Αχρονότ»(ynetnews-http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3566189,00.html) Ισραηλινοί ακτιβιστές ενδέχεται να δημοσιοποιήσουν στην ιστοσελίδα τους τα πυρηνικά μυστικά του Ισραήλ. Η σελίδα λέγεται Armaggedon(www.armagedon.org.il πρόσβαση στην οποία φαίνεται να έχει μπλοκαριστεί), είναι καταχωρημένη στο Ισραήλ και φιλοξενείται από Αυστραλό σέρβερ.

Στην εν λόγω ομάδα, που αγωνίζεται για μία Μέση Ανατολή ελεύθερη από ατομικά, χημικά και βιολογικά όπλα, μετέχουν Ισραηλινοί διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και φιλόσοφοι. Μεταξύ των υποστηρικτών φέρεται να είναι και ο βουλευτής του κόμματος Χαντάς(Μέτωπο για τα Δημοκρατικά Δικαιώματα και την Ισότητα), που υποστηρίζεται από το ΚΚ Ισραήλ Ντοβ Κχενίν.

Παράλληλα προ ημερών(07/07) δημοσιεύτηκε πληρωμένη καταχώρηση στην εφημερίδα «Χαάρετς», με την οποία ζητείται να επιτραπεί στον Ισραηλινό ακτιβιστή Μορντεχάϊ Βαανούνου, να κινείται ελεύθερα.

Ο Βανούνου αποκάλυψε σε βρετανική εφημερίδα την δεκαετία του ’70 την ύπαρξη πυρηνικού εργοστασίου στην Ντιμόνα στο νότιο Ισραήλ. Συνελήφθη από πράκτορες της Μοσάντ και ήταν μέχρι προ τίνος φυλακισμένος. Παρά την απελευθέρωση του δεν του επιτρέπεται να κινείται ελεύθερα ή να φύγει από την χώρα, με την δικαιολογία ότι μπορεί να δώσει πληροφορίες για τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ισραήλ.

Την εν λόγω διακήρυξη υπογράφουν κάτοχοι νόμπελ ειρήνης, μεταξύ των οποίων ο Ντέσμοντ Τούτου και ο κάτοχος νόμπελ λογοτεχνίας, γνωστός θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ.