Η επιστολή μιάς νεαρής Ισραηλινής που εξηγεί το γιατί αρνείται να υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό και πως έφθασε στην απόφαση αυτή, προερχόμενη από ένα συνηθισμένο ισραηλινό σπίτι. Επιστολή που είναι επίκαιρη και με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στη χώρα μας και τον ξεσηκωμό της νεολαίας.
Ονομάζομαι Ομέρ Γκόλντμαν. Είμαι 19 ετών. Είμαι μία από τους αντιρρησίες(σμινίστιμ-απόφοιτοι). Πήγα φυλακή για πρώτη φορά στις 23 Σεπτεμβρίου και έμεινα 35 ημέρες.
Είμαι τυχερή, μετά από δύο φορές στη φυλακή. Πήρα ιατρική απαλλαγή, αλλά είμαι η μόνη. Την στιγμή που διαβάζεις την επιστολή αυτή, πολλοί από τους φίλους μου θα βρίσκονται και αυτοί στην φυλακή: για τρεις εβδομάδες, έξω μία και μετά ξανά και ξανά, έως ότου γίνουν 21 ετών. Ο λόγος; Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε την στρατιωτική μας θητεία στον ισραηλινό στρατό εξαιτίας της κατοχής.
Μεγάλωσα με τον στρατό. Ο πατέρας μου ήταν αναπληρωτής επικεφαλής της Μοσάντ και είδα την αδελφή μου, που είναι κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερη, να υπηρετεί στο στρατό. Ως νεαρό κορίτσι, ήθελα να γίνω στρατιωτίνα. Ο στρατός ήταν κομμάτι της ζωής μου και ποτέ δεν την αμφισβήτησα.
Νωρίτερα φέτος, πήγα σε ειρηνική διαδήλωση στην Παλαιστίνη. Πάντα μας έλεγαν ότι ο ισραηλινός στρατός βρίσκεται εκεί για να με υπερασπιστεί, στη διάρκεια όμως της διαδήλωσης οι Ισραηλινοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ εναντίον μου και κατά των φίλων μου με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα.
Σοκαρίστηκα και φοβήθηκα. Είδα την αλήθεια. Είδα την πραγματικότητα. Είδα για πρώτη φορά ότι το πιο επικίνδυνο πράγμα στην Παλαιστίνη είναι οι Ισραηλινοί στρατιώτες, οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι στο πλευρό μου.
Όταν επέστρεψα στο Ισραήλ, ήξερα ότι είχα αλλάξει. Και έτσι εντάχθηκα στους υπόλοιπους νεαρούς που αρνούνται να υπηρετήσουν, τους οποίους μας αποκαλούν «Σμινίστιμ(Αποφοίτους)». Στις 18 Δεκεμβρίου ετοιμάζουμε ημέρα δράσης στο Ισραήλ και είμαστε αποφασισμένοι να δείξουμε στους Ισραηλινούς και τον κόσμο ότι υπάρχει ευρεία στήριξη στο να σταματήσει η κουλτούρα του πολέμου.
Πολλοί με ρώτησαν πως ήταν την πρώτη φορά. Ασφαλώς και φοβήθηκα όταν μπήκα φυλακή. Αλλά, είναι εξίσου φοβιστικό το ότι η χώρα μου μαντρώνει τη νεολαία που αντιτίθεται στη βία και τον πόλεμο. Και ανησυχώ ότι αυτό που κάνω καταστρέφει το μέλλον μου. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις από τη μια ως ελεύθερο κορίτσι που αποφασίζει μόνο του, το θα φορέσει, τι θα δει, τι θα φάει και μετά να γυρίζει πίσω και να έχει κάθε λεπτό της ημέρας προγραμματισμένο.
Την τελευταία φορά που ήμουν εκτός φυλακής, πήγα να δω τον πατέρα μου. Προσπαθήσαμε να μην μιλήσουμε για πολιτική. Ανησυχεί για μένα ως κόρη του, ότι υποφέρω, αλλά δεν θέλει να ακούσει τις απόψεις μου. Δεν ήλθε ποτέ να με επισκεφτεί στην φυλακή. Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ σκληρό ια αυτόν να με βλέπει εκεί πέρα. Είναι στρατιωτικός.
Πιστεύω ότι στην πραγματικότητα έχουμε παρόμοιο χαρακτήρα. Και οι δύο μαχόμαστε για αυτό που πιστεύουμε.
http://december18th.org/2008/12/08/the-last-time-i-was-out-of-prison-i-went-to-see-my-dad/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου