Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Το Ισραήλ δεν είναι το επίκεντρο της Μέσης Ανατολής ή του κόσμου


του Γιτσχάκ Λαόρ*


Από τον 18ο αιώνα, η επανάσταση μεταμόρφωσε τον κόσμο και τη συνείδηση του ως μία καθολική εμπειρία λαϊκής κυριαρχίας, από ανατολή προς τη δύση, από βορρά προς νότο। Υπό το φως όμως της Αιγυπτιακής επανάστασης, ένα είδος πνευματικής απάθειας είναι εμφανές εδώ στο Ισραήλ-για παράδειγμα, στα σχόλια των τηλεπαρουσιαστών। Οι σχολιαστές και οι ειδικοί δεν έπαψαν ποτέ να βαθμολογούν τη συμπεριφορά। Ένα τεράστιος κομήτης πέρασε από πάνω μας και ο σχολιαστής του στο Κανάλι 2 μουρμούριζε σαν επιζήσας από τροχαίο ατύχημα: Αν είχαν στην αρχή απλά καταστείλει τους διαδηλωτές, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Ξανά και ξανά, έψαχναν για ισλαμικές ενδείξεις στις φωτογραφίες των μαζών, σαν να ήταν αξιωματικοί στην υπηρεσία μετανάστευσης που ψάχνουν για μεταδοτικές ασθένειες। Άλλοι ενθουσιάζονταν να ανακαλύπτουν σημάδια που τους θύμιζαν «εμάς»। Το Facebook, νεαρούς που μιλούν αγγλικά και βέβαια γυναίκες που φορούν τζιν. Δεν υπάρχει τίποτα σαν τα γυναικεία οπίσθια ως δείκτης προόδου.
Το άτομο όμως που του αξίζει το βραβείο ανοησίας είναι ο Δόκτωρ Οντέτ Οράν, πρώην πρέσβης στην Ιορδανία. Πρότεινε να γίνουν εκλογές στην Αίγυπτο υπό την Ευρωπαϊκή εποπτεία, για να εξασφαλιστεί ότι οι παρατηρητές θα κάνουν τα στραβά μάτια στη νοθεία του καθεστώτος την ώρα των εκλογών. Για χρόνια, οι «οριενταλιστές» έβλεπαν τον κίνδυνο στον(κοσμικό) αραβικό εθνικισμό. Τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά εξέταζαν τους Άραβες διανοούμενους με ένα εργαλείο για τα δόντια για να αποδείξουν ότι είναι οπαδοί του «παναραβισμού». Αυτό που πάντοτε βρίσκεται από πίσω είναι το αποικιοκρατικό ερώτημα για το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού τους σε σύγκριση με τα δικά μας στάνταρ.
Σήμερα όμως ο λαός δεν διαδηλώνει πλέον στις πλατείες του Λιβάνου υπέρ του λιβανέζικου αραβισμού και όταν κανείς δεν τραγουδά ύμνους προς το αραβικό έθνος στους δρόμους στο Κάιρο, οι εξεταστές μας ξαναγράφουν το ερωτηματολόγιο τους: Αντί για «εθνικιστές» ψάχνουν για «θρήσκους».
Το πρόβλημα σε αυτή την προσέγγιση-η οποία βλέπει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα των Μυστικών Υπηρεσιών της Σιν Μπετ, χωρίς τύψεις και περιέργεια για το τι είναι μοναδικό στην Αίγυπτο-είναι ότι βοηθά να κλειστεί το γκέτο στο οποίο στο οποίο έχουμε κλειστεί μέσα στη Μέση Ανατολή και την παγκόσμια ιστορία. Θα έπρεπε να θυμηθούμε τη στάση του Ισραήλ στο θέμα της εθνικοποίησης της Διώρυγας του Σουέζ, τη «διεφθαρμένη επιχείρηση» που διεξήγαμε στην Αίγυπτο στις αρχές της δεκαετίας του ’50, την Εκστρατεία στο Σινά το 1956, τη σχέση των γεγονότων αυτών και της συμμαχίας μας με τον σάχη του Ιράν και τις δολοφονικές του μυστικές υπηρεσίες, τη σχέση μεταξύ όλων αυτών και τη στέψη του Μπασίρ Τζεμαγιέλ ως ηγέτη του Λιβάνου χάρη στις ξιφολόγχες του Ισραηλινού Στρατού.
Ξεχάστε τις στρατηγικές επιπτώσεις. Το θέμα είναι ότι στα στρατιωτικά συμφέροντα εκπαιδευόντουσαν πάντοτε στην διανοητική ενσωμάτωση και ανάλυση και την κατάσταση της «αλήθειας». Η αποδοχή των καταπιεστικών ελίτ της περιοχής έγινε με τη βοήθεια της γλώσσας στυλ Σιμόν Πέρες και τις συνεχείς χειρονομίες καλής θέλησης προς τη Δύση: Θα είμαστε μία βάση για σας στην καρδιά του κόστους- ακόμη και τώρα που η Δύση γυρίζει την πλάτη σε αυτού του είδους τις πολιτικές. Στο κάτω-κάτω, αυτή είναι η μόνη ιστορική σημασία των γεγονότων αυτών όσο μας αφορά: Οι ΗΠΑ δεν χρειάζονται πια την προσφορά.
Η θεώρησή μας για τον Αραβικό κόσμο είναι τυφλή απέναντι σε όσα υποφέρουν οι λαοί γύρω μας και το μίσος που τρέφουν για τους ηγέτες τους. Το μέσο ετήσιο εισόδημα στην Αίγυπτο είναι 6.200 δολάρια. Το μέσο ισραηλινό εισόδημα είναι περί τα 30.000 δολάρια. Μήπως τη σταθερότητα στις σχέσεις δύο τέτοιων χωρών μπορεί να εγγυηθεί η τεράστια, βίαια αστυνομική δύναμη; Αυτή έπρεπε να είναι η συζήτηση που δεν έχουμε ακόμη ξεκινήσει.
Η Αιγυπτιακή επανάσταση κοστίζει σε αίμα. Πολύ αίμα. Καμιά ελίτ δεν εγκαταλείπει την εξουσία με τη θέλησή της, ακόμη και αν οι χορηγοί της στην Ουάσιγκτον έχουν αποφασίσει να την ξεφορτωθούν. Η αυθόρμητη δράση φθίνει και δεδομένης της απουσίας ενός επαναστατικού κόμματος δεν είναι ξεκάθαρο το τι θα ακολουθήσει. Η Αιγυπτιακή αντιπολίτευση έχει κατασταλεί για χρόνια και εδώ, επίσης, η αριστερά έχει απορροφήσει τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για δεκάδες διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες ενδιαφέρονται πάντα για την υπάκουη παρακολούθηση από την αλλαγή.
Κανείς δεν γνωρίζει το πώς η επανάσταση θα τελειώσει. Με μία δημοκρατία τύπου Ιράν; Κάτι ανάλογο με αυτό στην Τουρκία; Ή ίσως κάτι καινούργιο, το οποίο δεν έχουμε ακόμη ξαναδεί; Προς το παρόν, δεν υπάρχει λόγος να απαντήσουμε, αλλά μόνο να σκεφθούμε και να θυμόμαστε το εξής: Δεν γυρίζουν όλα γύρω μας. Και υπό το φως του ηρωισμού του Αιγυπτιακού λαού, θα έπρεπε να χώσουμε το κεφάλι στη ταπεινοφροσύνη.



Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Οι Ισραηλινοί εργάτες και η επανάσταση στην Αιγυπτο*

Η επανάσταση στην Αίγυπτο προκάλεσε κύματα αναταραχής σε όλη τη Μέση Ανατολή। Στις πρωτεύουσες όλων των αραβικών χωρών, απολυταρχικοί ηγέτες και διεφθαρμένες κυβερνήσεις συζητούν το πως θα προλάβουν την εξάπλωση της μαζικής εξέγερσης από το Κάιρο। Πουθενά αλλού οι επιπτώσεις της λαϊκής αυτής εξέγερσης του λαού της Αιγύπτου δεν προκαλεί μεγαλύτερο φόβο από ότι στην άρχουσα τάξη του Ισραήλ।
Η ισραηλινή κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάου, η ανώτερη στρατηγική ηγεσία και η Μοσάντ όλοι κατέστησαν σαφή την εχθρότητά τους στο κίνημα κατά της ανατροπής του προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ. Επαίνεσαν τον Μουμπάρακ ως εγγυητή της περιφερειακής σταθερότητας, προβάλλοντας το φόβο του ισλαμικού εξτρεμισμού για να δικαιολογήσουν τη στήριξή τους στο καθεστώς-στην οποία περιλαμβανόταν πρακτική βοήθεια για την διακοπή του ιντερνέτ και συμφωνία για παρουσία του αιγυπτιακού στρατού στο Σινά.
Η πτώση του Μουμπάρακ ήταν για αυτούς μια ευκαιρία έντονου πένθους। Ο Ζβι Μάζελ, πρώην Ισραηλινός πρέσβης στο Κάιρο προειδοποιούσε στο δίκτυο Ynet, “το Ισραήλ αντιμετωπίζει τώρα μία εχθρική κατάσταση. Ίσως δούμε μία σειρά από εξεγέρσεις στην περιοχή. Η πτώση του Μουμπάρακ ενισχύει τους επαναστάτες παντού, από την Υεμένη ως την Αλγερία”.
Το κράτος του Ισραήλ στηρίζει το στρατιωτικό καθεστώς του Μουχάμαντα Σαγίντ Ταντάουι, επιμένοντας να μη γίνουν “βιαστικά βήματα” ενόψει των εκλογών। Εν τω μεταξύ προετοιμάζεται για πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας με την Αίγυπτο την ίδια.
Ο συνταξιοδοτηθείς επικεφαλής του ισραηλινού στρατού Γκάμπι Ασκενάζι έδωσε την πιο χαρακτηριστική περιγραφή για τη φύση των συζητήσεων αυτών। Μιλώντας στους μετέχοντες στη Διάσκεψη των Προέδρων των Μεγαλύτερων Αμερικανικών Εβραϊκών Οργανώσεων στην Ιερουσαλήμ δήλωσε: “ Ο Μουμπάρακ, παρά την όλη κριτική τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, ήταν μια άγκυρα σταθερότητας στην περιοχή. Θα πρέπει να το παραδεχθούμε.” Αν ένα νέο καθεστώς παραιτηθεί από τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ του 1979, “πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αυτό και έχουμε σχέδια για την κατάσταση αυτή”, πρόσθεσε.
Μιλώντας στη διάρκεια τελετής για την παράδοση της διοίκησης του ισραηλινού στρατού στον Στρατηγό Μπένι Γκαντς, ο Ασκενάζι είπε στον διάδοχό του, “Σου παραδίδω το βιβλίο με τον κατάλογο των στόχων στην Λωρίδα της Γάζας”।
Ο Ισραηλινός στρατός δεν σκοπεύει απλά να κτυπήσει την Γάζα। Ο Ασκενάζι επέμενε δημοσίως ότι ο Ισραηλινός στρατός θα πρέπει να είναι έτοιμος να διεξάγει ταυτόχρονα πολεμικές επιχειρήσεις σε διάφορα μέτωπα. “Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και από εδώ θα πρέπει να κάνουμε προσαρμογές σε άλλες μορφές στρατιωτικών επιχειρήσεων”, είπε.
Η απάντηση του Ισραήλ στις εξεγέρσεις των αιγυπτιακών μαζών να αποτινάξουν την καταπίεση και να εξασφαλίσουν τη δημοκρατία, συνίσταται στην συνεργασία με τους στρατιωτικούς καταπιεστές τους, προετοιμαζόμενοι παράλληλα για την πιθανότητα πολέμου η οποία θα έχει τεράστιες επιπτώσεις τόσο στους Άραβες όσο και στους Εβραίους।
Πρόκειται για μία ολέθρια στιγμή στο Σιωνιστικό εγχείρήμα-να δημιουργήσει ένα κράτος που στηρίζεται στο θρησκευτικό αποκλεισμό και την καταπίεση των Παλαιστινίων. Από την αρχή, το Ισραήλ βρέθηκε σε σύγκρουση με τους γείτονες του και έγινε εξαρτώμενο από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό για την επιβίωση του.
Οι συμφωνίες του Καμπ Ντέϊιβιντ του 1979 εξομάλυναν στις σχέσεις με το Αιγυπτιακό καθεστώς και κατ' επέκταση με τα άλλα αραβικά κράτη. Δεν έφερε όμως την ειρήνη. Αντιθέτως, το Ισραηλινό καθεστώς συνεργάστηκε με τον διεφθαρμένο και αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς του Μουμπάρακ για να καταστείλει την αντίθεση της εργατικής τάξης και να καταπιέσει τις μάζες. Αυτό επέτρεψε στο Τελ Αβίβ όχι μόνο να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του φιλοδοξίες-να επεκτείνει την κυριαρχία του στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη με την επιβολή σκληρής βίας κατά των Παλαιστινίων και να προβεί κατ' επανάληψη σε πολέμους στην Γάζα και το Λίβανο-αλλά να συσκοτίσει τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις μέσα στην Ισραηλινή εργατική τάξη.
Για την ισραηλινή ελίτ, η καλλιέργεια του φόβου και του μίσους κατά των αραβικών μαζών είναι μία πολιτική του διαίρει και βασίλευε-ένα σημαντικό πολιτικό εργαλείο για να αντιμετωπιστεί η πολιτική πρόκληση της εργατικής τάξης. Η δημιουργία της ψευδαίσθησης της εθνικής ενότητας, η καλλιέργεια της νοοτροπίας του πολιορκημένου, είναι ζωτικής σημασίας για να αποκρυφτούν τα πραγματικά και αυξανόμενα αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ εργατών και εκμεταλλευτών.
Στην πραγματικότητα, οι βαθιά ταξικοί ανταγωνισμοί που προκάλεσε η επανάσταση στην Αίγυπτο είναι παρόντες και στο Ισραήλ, όχι μόνο για τους Παλαιστινίους και Ισραηλινούς Άραβες αλλά και για τους Εβραίους εργαζόμενους. Το Ισραήλ είναι ένα εκρηκτικό μείγμα, που χαρακτηρίζεται από την αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα και φτώχεια. Κυβερνάται από μία δεκάδα οικογενειών που ελέγχει σχεδόν το 50% των επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο του Τελ Αβίβ.
Οι μισθοί μειώνονται και υπάρχει τεράστια κοινωνική οργή, την οποία η εργατική ομοσπονδία Χισταντρούτ προσπαθεί να θέσει υπό τον έλεγχό της. Προσβλέποντας σε συμφωνία με τον Νετανιάου, ο πρόεδρος της Χισταντρούτ, Όφερ Έϊνι, τον κάλεσε να μην αφήσει το Ισραήλ να γίνει Αίγυπτος. “Δεν βρισκόμαστε στην Αίγυπτο”, δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού. “Ας βρούμε ένα τρόπο μαζί να βοηθήσουμε τους πολίτες που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους... Κάντε τη χώρα αυτή λίγο ποιο κοινωνικά δίκαιη”.
Δεν υπάρχει τρόπος για τους Ισραηλινούς εργαζόμενους να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν ή να αντιταχθούν στην ροπή προς πόλεμο, χωρίς την απόρριψη του δηλητηρίου του εθνικισμού και τυχοδιωκτισμού που χύνει η άρχουσα τάξη. Σε αυτούς περιλαμβάνεται και η Χισταντρούτ.
Η υπευθυνότητα για τον καθορισμό του μέλλοντος στη Μέση Ανατολή επαφίεται τώρα στην εργατική τάξη. Υπάρχει αρκετή συμπάθεια εντός του Ισραήλ για τη μάχη που δίνουν οι Αιγυπτιακές εργαζόμενες μάζες. Οι εργαζόμενοι πρέπει ωστόσο να προχωρήσουν παραπέρα, να αγκαλιάσουν το επαναστατικό κίνημα στην Αίγυπτο και την υπόλοιπη περιοχή, καθιστώντας την ενότητα Αράβων-Εβραίων στρατηγικό τους προσανατολισμό.
Πετυχαίνοντας μία τέτοιου είδους ενότητα είναι το ακριβώς αντίθετο από την υιοθέτηση των επίσημων προσπαθειών για δημιουργία σχέσεων με τα απολυταρχικά καθεστώτα στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της στήριξης στην ντε φάκτο στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου. Αυτό σημαίνει να δοθεί χείρα φιλίας προς τους Άραβες εργαζόμενους και τους φτωχούς αγρότες με τη διεξαγωγή κοινού αγώνα κατά των κοινών τους καταπιεστών-το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου και των υποστηρικτών του στο Τελ Αβίβ.
Η απαραίτητη πολιτική απάντηση στο Ισραήλ στο επαναστατικό κίνημα που τώρα αναπτύσσεται στην Αίγυπτο είναι οι εργαζόμενοι και οι διανοούμενοι στο Ισραήλ να αγωνιστούν για τη δημιουργία ενός κοινού επαναστατικού κινήματος, κτίζοντας ένα ισραηλινό τμήμα της Διεθνούς Επιτροπής για την Τέταρτη Διεθνή-αγωνιζόμενοι για την ενότητα της εργατικής τάξης πέρα από εθνικά σύνορα στον αγώνα για τα Ενωμένα Σοσιαλιστικά Κράτη της Μέσης Ανατολής και την παγκόσμια επανάσταση।

Δημοσιεύτηκε στο
http://www.wsws.org/articles/2011/feb2011/pers-f17.श्त्म्ल

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι


Tου
Γιούρι Άβνερι *

Είναι μια ιστορία παρμένη από τις «1000 και μία νύχτες»। Το τζίνι δραπέτευσε από το μπουκάλι του, και καμία δύναμη στον πλανήτη δεν μπορεί να το κλείσει πάλι μέσα।
Όταν έγινε στην Τυνησία, θα μπορούσε να ειπωθεί: «Πρόκειται για μια μικρή αραβική χώρα। Ήταν πάντα ελάχιστα πιο προοδευτική από τις υπόλοιπες χώρες. Πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό».
Και ύστερα συνέβη και στην Αίγυπτο। Μία καίρια χώρα. Η καρδιά του αραβικού κόσμου. Το πνευματικό κέντρο του Σουνιτών.Ωστόσο, θα μπορούσε να ειπωθεί: Η Αίγυπτος είναι ειδική περίπτωση. Είναι η γη των Φαραώ, με χιλιάδες χρόνια ιστορίας προτού καν εμφανιστούν οι άραβες στην περιοχή.
Τώρα, όμως, έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Στην Αλγερία, το Μπαχρέιν, την Υεμένη, την Ιορδανία, τη Λιβύη, ακόμα και το Μαρόκο. Όπως και στο μη αραβικό, μη σουνιτικόΙράν.
Το τζίνι της επανάστασης, της ανανέωσης, της αναγέννησης, στοιχειώνει όλα τα καθεστώτα στην Περιοχή. Οι ένοικοι της «Έπαυλης στη ζούγκλα» (ΣτΜ μεταφορά που χρησιμοποιεί ο Εχούντ Μπάρακ παρομοιάζοντας το Ισραήλ με νησίδα πολιτισμού μέσα σε βάρβαρο περιβάλλον) να είναι σίγουροι ότι θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα ανακαλύψουν ότι η ζούγκλα δεν υπάρχει πια, και ότι περιβάλλονται από ένα νέο τοπίο.
Όταν οι σιωνιστές πατέρες μας αποφάσισαν να εγκαθιδρύσουν ένα ασφαλές καταφύγιο στην Παλαιστίνη, έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο εκδοχές:
Θα παρουσιάζονταν στην Δυτική Ασία ως Ευρωπαίοι κατακτητές, που αυτοπροσδιορίζονται ως προμετωπίδα των «λευκών» και σαν ηγέτες των «ιθαγενών», όπως οι ισπανοί κατακτητές του Μεξικού και του Περού (16ος αιώνας) και οι Αγγλοσάξωνες άποικοι στην Αμερική. Κάτι αντίστοιχο των σταυροφόρων.
Η δεύτερη εκδοχή ήταν να αυτοπροσδιοριστούν ως ασιατικός λαός που επαναπατρίζεται, οι κληρονόμοι των πολιτικών και πολιτιστικών παραδόσεων του Σημιτικού κόσμου, έτοιμος να συμμετέχει, μαζί με άλλους λαούς της περιοχής, στον πόλεμο για απελευθέρωση από την ευρωπαϊκή εκμετάλλευση.
Έγραψα αυτά τα λόγια πριν 64 χρόνια, σε μία προκήρυξη που δημοσιεύτηκε 2 μόλις μήνες πριν το ξέσπασμα του πολέμου του 1948. Επιμένω σε αυτά τα λόγια και σήμερα.
Αυτές τις μέρες έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε πάλι σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Η κατεύθυνση που θα επιλέξουμε τις επόμενες μέρες θα καθορίσει, ίσως αμετάκλητα, τη μοίρα του κράτους του Ισραήλ για τα επόμενα χρόνια. Αν επιλέξουμε το λάθος δρόμο, θα θρηνήσουν οι επόμενες γενιές, όπως λέει και ένα εβραϊκό ρητό.
Και ίσως ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να μην κάνουμε καμία επιλογή, να μην έχουμε επίγνωση της ανάγκης να πάρουμε μια απόφαση, να συνεχίσουμε απλώς το δρόμο που μας έφερε εδώ σήμερα. Να ασχολούμαστε μόνο με μικρολογίες, ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε καν ότι η ιστορία μας προσπερνά, και μας αφήνει πίσω.
(...)
Ωστόσο, μια συμφωνία -δηλαδή μια εκεχειρία μεταξύ καθεστώτων και στρατιωτικών- πρέπει να έχει δευτερεύουσα σημασία για εμάς. Το πιο σημαντικό ερώτημα είναι πώς θα είναι ο νέος αραβικός κόσμος; Η μετάβαση στη δημοκρατία θα είναι ομαλή και ειρηνική ή όχι; Θα υπάρξει μετάβαση; Θα σημαίνει τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού ισλαμικού καθεστώτος; Θα είναι ευδιάκριτη; Μπορούμε να επηρεάσουμε τη ροή των γεγονότων;
Φυσικά, κανένα από τα σημερινά αραβικά κινήματα δεν αποζητά ισραηλινή αποδοχή. Θα ήταν ένα κεφαλοκλείδωμα. Το Ισραήλ προσλαμβάνεται από όλους τους άραβες, ως αποικιακό αντι-αραβικό κράτος που καταπιέζει τους παλαιστίνιους και προσπαθεί να εκδιώξει όσο περισσότερους άραβες -αν και πιστεύω ότι υπάρχει ένας σιωπηρός θαυμασμός των ισραηλινών τεχνολογικών και άλλου είδους επιτευγμάτων.
Ωστόσο, όταν όλοι οι λαοί ξεσηκωθούν και η επανάσταση επηρεάσει όλες τις παγιωμένες συμπεριφορές, υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν οι παλιές ιδέες. Εάν οι ισραηλινοί πολιτικοί και διανοούμενοι ξεσηκώνονταν σήμερα και δήλωναν την αλληλεγγύη τους στον αραβικό λαό που δίνει τη μάχη για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, θα φύτευαν το σπόρο που θα απέφερε καρπούς τα επόμενα χρόνια.
Βέβαια τέτοιες δηλώσεις πρέπει να είναι ειλικρινείς. Αν πρόκειται για πολιτικό τέχνασμα, θα απορριφθούν άμεσα. Πρέπει να υπάρξει ταυτόχρονα μια προφανής αλλαγή της συμπεριφοράς τους απέναντι στον παλαιστινιακό λαό. Γι' αυτό η ειρήνη με τους παλαιστίνιους σήμερα είναι ζωτικής σημασίας για το Ισραήλ.
Το μέλλον μας δεν είναι με την Ευρώπη ή την Αμερική, αλλά σε αυτή την περιοχή, στην οποία ανήκει η χώρα μας, δυστυχώς ή ευτυχώς. Δεν πρέπει να αλλάξουν μόνο οι πολιτικές μας, αλλά οι βασικές μας θέσεις, ο γεωγραφικός προσανατολισμός μας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είμαστε μια προμετωπίδα, αλλά ένα κομμάτι αυτής της περιοχής που επιτέλους συμμετέχει στις κινητοποιήσεις για την ελευθερία.
Ο αραβικός ξεσηκωμός δεν θα διαρκέσει λίγους μήνες ή χρόνια. Θα μπορούσε να είναι ένας μακρόπνοος αγώνας, με πολλές αποτυχίες και ήττες, αλλά το τζίνι δεν θα επιστρέψει στο μπουκάλι. Οι εικόνες των τελευταίων 18 ημερών στην πλατεία Ταχριρ θα μείνουν ζωντανές στις καρδιές μιας ολόκληρης γενιάς από το Μαρακας στο Μοσουλ, και καμία δικτατορία δεν θα μπορέσει να τις σβήσει.
Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια πιο σοφή και πιο θελκτική πορεία για εμάς τους ισραηλινούς, από το να συμπορευτούμε σε αυτό τον αγώνα ψυχή τε και σώματι।

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εποχή"
८९७८">http://www.epohi.gr/portal/themata/८९७८


Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Οι Αιγυπτιακές μάζες δεν θα συμμαχήσουν ποτέ με το Ισραήλ


Όσο οι μάζες στην Αίγυπτο και ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο συνεχίζουν να βλέπουν τις εικόνες της τυραννίας και βίας από τα κατεχόμενα εδάφη, το Ισραήλ δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει αποδεκτό, ακόμη και αν το αποδεχτούν μερικά καθεστώτα.

Του Γκιντεόν Λέβι*


Τρεις με τέσσερις ημέρες πριν, η Αίγυπτος βρισκόταν ακόμη στο χέρι μας. Ο στρατός των ειδικών, συμπεριλαμβανομένου του κορυφαίου ειδικού μας σε θέματα Αιγύπτου, του Μπέντζαμιν Μπεν-Ελιέζερ(σ.σ. πρώην υπουργός Άμυνας), δήλωνε ότι « όλα βρίσκονται υπό έλεγχο», ότι το Κάιρο δεν είναι Τύνιδα και ότι ο Μουμπάρακ είναι ισχυρός. Ο Μπεν-Ελιέζερ δήλωνε ότι συνομίλησε στο τηλέφωνο με κορυφαίο Αιγύπτιο αξιωματούχο και ότι τον διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει τίποτα να τον ανησυχεί. Μπορείς να στηρίζεσαι στον Φουάντ και τον Χόσνι και οι δύο θα είναι παρελθόν.

Την Παρασκευή το βράδυ όλα άλλαξαν. Αποδείχθηκε ότι οι εκτιμήσεις των Ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών δεν είναι για μία ακόμη φορά, για να το πούμε κομψά, η επιτομή της εγκυρότητας. Ο λαός της Αιγύπτου έχει τη δική του φωνή και το αισθητήριο να μην ακολουθεί τις γραμμές των Ισραηλινών επιθυμιών. Τη στιγμή πριν η τύχη του Μουμπάρακ κριθεί, ήλθε ο καιρός για να βγάλουμε τα Ισραηλινά συμπεράσματα.

Όχι μια πανούκλα σκότους στην Αίγυπτο αλλά το φως του Νείλου: το τέλος ενός καθεστώτος που στηρίζεται στα κλομπ είναι προδιαγεγραμμένο. Μπορεί να αντέξει για χρόνια και η πτώση επέρχεται στη στιγμή που δεν το περιμένεις. Όχι μόνο η Δαμασκός και το Αμάν, η Τρίπολη και το Ραμπάτ, η Τεχεράνη και η Πιονγκγιάνγκ: Αλλά και η Ραμάλα και η Γάζα θα ταρακουνηθούν.

Ο υποκριτικός και φαρισαϊκός διαχωρισμός των χωρών μεταξύ των ΗΠΑ και της Δύσης, μεταξύ του «άξονα του κακού» από τη μια και των «μετριοπαθών» από την άλλη, κατέρρευσε. Αν υπάρχει άξονας του κακού, τότε αυτός περιλαμβάνει όλα τα μη δημοκρατικά καθεστώτα, συμπεριλαμβανομένων των «μετριοπαθών» και των «σταθερών» και των «φιλοδυτικών». Σήμερα η Αίγυπτος, αύριο η Παλαιστίνη. Χθες η Τυνησία, αύριο η Γάζα.

Όχι μόνο το καθεστώς της Φατάχ και το καθεστώς της Χαμάς στη Γάζα προορίζονται να πέσουν, αλλά ίσως, μια μέρα, η Ισραηλινή κατοχή, η οποία ασφαλώς και ανταποκρίνεται σε όλα τα κριτήρια μιας εγκληματικής τυραννίας και ενός αποκρουστικού καθεστώτος. Στηρίζεται και αυτό στα όπλα. Προκαλεί επίσης μίσος σε όλα τα επίπεδα του υπόδουλου λαού, ακόμη και αν στέκεται αβοήθητος, ανοργάνωτος και χωρίς όπλα, αντιμέτωπος με ένα πανίσχυρο στρατό. Συμπέρασμα πρώτο: Καλύτερα να το τελειώνει με το καλό, με συμφωνίες που θα βασίζονται στη δικαιοσύνη και όχι στη δύναμη, τη στιγμή πριν οι μάζες πουν τα δικά τους και καταφέρουν να εξαφανίσουν το σκοτάδι.

Δεύτερο, όχι λιγότερο σημαντικό συμπέρασμα: Οι συμμαχίες με αντιδημοφιλή καθεστώτα μπορούν να ανατραπούν μέσα σε μια μέρα. Όσο οι μάζες στην Αίγυπτο και ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο συνεχίζουν να βλέπουν τις εικόνες της τυραννίας και βίας από τα κατεχόμενα εδάφη, το Ισραήλ δεν θα μπορέσει να γίνει αποδεκτό, ακόμη και αν το αποδεχτούν ορισμένα καθεστώτα.

Το καθεστώς της Αιγύπτου έγινε σύμμαχος της Ισραηλινής κατοχής. Η κοινή πολιορκία της Γάζας είναι αδιάψευστη απόδειξη. Ο Αιγυπτιακός λαός δεν του άρεσε. Ποτέ δεν του άρεσαν οι συμφωνίες ειρήνης με το Ισραήλ, στις οποίες το Ισραήλ δεσμεύεται «να σέβεται τα νόμιμα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού» χωρίς ποτέ να κρατά το λόγο του. Αντιθέτως ο Αιγυπτιακός λαός βλέπει τις εικόνες από την Επιχείρηση Καυτό Μολύβι.

Δεν αρκεί να έχεις μια χούφτα πρεσβείες για να γίνεις αποδεκτός στην περιοχή. Χρειάζονται επίσης πρεσβείες καλής θέλησης, μια εικόνα δικαίου και ένα κράτος που δεν είναι κατακτητής. Το Ισραήλ πρέπει να κερδίσει τις καρδιές των Αραβικών λαών, οι οποίοι ουδέποτε θα συμφωνήσουν με τη συνεχιζόμενη καταπίεση των αδελφών τους, ακόμη και αν οι έξυπνοι υπουργοί τους συνεχίζουν να συνεργάζονται με το Ισραήλ.

Αν υπάρχει κάτι κοινό σε όλες τις εκδοχές της Αιγυπτιακής αντιπολίτευσης, είναι το μίσος που σιγοβράζει κατά του Ισραήλ. Τώρα οι εκπρόσωποι τους ανέρχονται στην εξουσία και το Ισραήλ θα βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση. Τίποτα δεν θα απομείνει από το εικονικό επίτευγμα για το οποίο ο Νετανιάου συχνά περηφανευόταν-τη συμμαχία με τα «μετριοπαθή» καθεστώτα κατά του Ιράν. Μία πραγματική συμμαχία με την Αίγυπτο και τα όμορα κράτη μπορεί να στηρίζεται μόνο στο τέλος της κατοχής, όπως επιθυμεί ο Αιγυπτιακός λαός και όχι σε έναν κοινό εχθρό, όπως θέλει το καθεστώς.

Οι μάζες του Αιγυπτιακού λαού-παρακαλώ σημειώστε: σε όλα τα επίπεδα-πήραν τη μοίρα τους στα χέρια. Υπάρχει κάτι εντυπωσιακό και καταπληκτικό συνάμα. Καμιά δύναμη, ούτε αυτή του Μουμπάρακ, τον οποίο ο Μπεν-Ελιέζερ αγαπά τόσο, μπορεί τους καταστείλει. Στην Ουάσιγκτον η κρισιμότητα της στιγμής έγινε αμέσως αντιληπτή και έσπευσε γρήγορα να πάρει αποστάσεις από τον Μουμπάρακ και επιχείρησε να βρει αρεστό στο λαό. Κάτι τέτοιο θα συμβεί κάποια στιγμή και στην Ιερουσαλήμ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 30/01/2011

http://www.haaretz.com/print-edition/opinion/the-egyptian-masses-won-t-play-ally-to-israel-1.340080