Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Δεν υπήρξε ποτέ Ισραηλινό στρατόπεδο ειρήνης

του Γκιντεόν Λέβι*

Το ισραηλινό στρατόπεδο της ειρήνης ποτέ δεν πέθανε. Δεν είχε ποτέ του καν γεννηθεί. Παρόλο που όντως είναι αλήθεια το καλοκαίρι του 1967, μερικές ριζοσπαστικές και γενναίες πολιτικές ομάδες είχαν εργαστεί κατά της κατοχής-όλες τους αξίζουν αναγνώρισης-ένα μεγάλο, με επιρροή στρατόπεδο της ειρήνης δεν υπήρξε ποτέ.
Είναι αλήθεια πως μετά τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ, μετά τον πρώτο πόλεμο στον Λίβανο και κατά την διάρκεια των ημερών ευφορίας του Όσλο( αχ, πόσο μεθυστικές ήταν εκείνες ημέρες), οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους, κυρίως όταν ο καιρός ήταν καλός και όταν τα καλύτερα της ισραηλινής μουσικής παιζόντουσαν στις συγκεντρώσεις, αλλά λίγοι πραγματικά έλεγαν κάτι αποφασιστικό ή θαρραλέο και λιγότεροι ήταν διαθέσιμοι να καταβάλλουν προσωπικό τίμημα για τις δραστηριότητες τους. Μετά την δολοφονία του πρωθυπουργού Γιτσχάκ Ράμπιν, ο κόσμος άναβε κεριά στην πλατεία και τραγουδούσε τα τραγούδια του Αβίβ Γκέφεν, αλλά ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν είναι αυτό που κάποιος θα αποκαλούσε στρατόπεδο της ειρήνης.
Είναι αλήθεια ότι η στάση που πρέσβευε το λεγόμενο κίνημα Ματσπέν αμέσως μετά τον πόλεμο την Έξι Ημερών έχει γίνει πλέον λίγο ή πολύ η συναινετική στάση του Ισραήλ- αλλά μόνο στα λόγια, κενά περιεχομένου. Τίποτα το σημαντικό δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής που να μπορεί να γίνει πράξη.
Κάποιος θα περίμενε περισσότερα, πολύ περισσότερα, από μία δημοκρατική κοινωνία στης οποίας την πίσω αυλή, εξακολουθεί να υπάρχει μία μακρά σε διάρκεια και εγκληματική κατοχή και της οποίας η κυβέρνηση έχει κατά κύριο λόγο υιοθετήσει την γλώσσα του φόβου, των απειλών και της βίας. Έχουν υπάρξει κοινωνίες κατά το παρελθόν στο όνομα των οποίων έχει διαπραχτεί μία τεράστια αδικία, αλλά τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς, ειλικρινείς, θυμωμένοι και αποφασισμένοι αριστεροί, πραγματοποίησαν διαδηλώσεις-του είδους που απαιτεί προσωπικό ρίσκο και κουράγιο και οι οποίες δεν περιορίζονται εντός των πλαισίων της συναίνεσης.
Μία κοινωνία κατακτητών της οποίας οι πλατείες είναι άδειες επί χρόνια, με εξαίρεση κάποιων επετειακών συγκεντρώσεων και φτωχών σε συμμετοχή διαδηλώσεων, δεν μπορεί να κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Ούτε η δημοκρατία ούτε το στρατόπεδο της ειρήνης.
Αν ο κόσμος δεν βγήκε στους δρόμους σε μεγάλα πλήθη στην διάρκεια της Ισραηλινής Επιχείρησης Καυτό Μολύβι στην Γάζα, τότε δεν υπάρχει αξιόλογο στρατόπεδο ειρήνης. Αν ο κόσμος δεν γεμίζει τους δρόμους τώρα-όταν υπάρχουν κίνδυνοι ενόψει και η ευκαιρία θεωρείται χαμένος χρόνος ξανά και ξανά και η δημοκρατία δέχεται το ένα πλήγμα μετά το άλλο σε καθημερινή βάση και δεν υπάρχουν πλέον αρκετά μέσα για ουσιαστική υπεράσπισή της και όταν η δεξιά ελέγχει τον πολιτικό χάρτη και οι έποικοι αποκτούν όλο και μεγαλύτερη δύναμη-τότε δεν υπάρχει αξιόλογη αριστερά.
Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από την διαμάχη για το μέλλον του κόμματος Μέρετς(σ.σ. κόμμα σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού. Ήταν από τους βασικούς συντελεστές του κινήματος «Ειρήνη Τώρα» που άνθισε την δεκαετία του ’80, αρχές ’90.) που να δείχνει την λυπητερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η αριστερά. Αυτό έρχεται με αφορμή την παράξενη και γελοία ανακοίνωση την προηγούμενη εβδομάδα για τις κακές επιδόσεις του κόμματος στις τελευταίες εκλογές. Το Μέρετς εξαφανίστηκε γιατί το κόμμα σιώπησε: δεν χρειάζεσαι επιτροπή να βρει τι φταίει. Αλλά ακόμη και σε καλύτερες εποχές, το Μέρετς δεν ήταν πραγματικό στρατόπεδο ειρήνης. Όταν το Μέρετς αγκάλιασε το Όσλο, αγνοούσε το γεγονός ότι οι πρωτεργάτες των «ιστορικών» συμφωνιών ειρήνης δεν είχαν ποτέ σκοπό να εκκενώσουν ούτε έναν οικισμό στην διάρκεια της περιόδου του μεγάλου «ανοίγματος» που χάρισε στους συντελεστές του το νόμπελ ειρήνης. Το στρατόπεδο αυτό παράβλεπε τις ισραηλινές παραβιάσεις των συμφωνιών, τις ψευδαισθήσεις για ειρήνη.
Αλλά πάνω από όλα, το πρόβλημα έχει την ρίζα του στην ανέφικτη εμμονή της αριστεράς στον Σιωνισμό στην ιστορική του διάσταση. Στον τρόπο κατά τον οποίο δεν μπορείς να έχεις ένα δημοκρατικό και εβραϊκό κράτος, κάποιος θα πρέπει πρώτα να ορίσει τι έρχεται πρώτα-δεν μπορεί να υπάρχει αριστερά που να παραμένει προσηλωμένη στον παλαιομοδίτικο Σιωνισμό που έκτισε το κράτος αλλά πέρασε η εποχή του. Η με αυταπάτες αριστερά δεν κατάφερε ποτέ να κατανοήσει το παλαιστινιακό πρόβλημα-το οποίο δημιουργήθηκε το 1948 και όχι το 1967-ποτέ δεν κατάλαβε ότι δεν μπορεί να λυθεί ενόσω αγνοεί την αδικία που προκλήθηκε από την αρχή. Μία αριστερά απρόθυμη να αντιμετωπίσει το 1948 δεν είναι πραγματική αριστερά.
Η απατηλή αριστερά ποτέ δεν κατανόησε το πιο σημαντικό στοιχείο: Για τους Παλαιστινίους η αποδοχή των συνόρων του 1967 παράλληλα με μία λύση του προβλήματος των προσφύγων, συμπεριλαμβανομένης τουλάχιστον της επιστροφής συμβολικά ενός αριθμού προσφύγων, είναι οδυνηρές παραχωρήσεις. Εκπροσωπούν το μόνο δίκαιο συμβιβασμό, χωρίς τον οποίο δεν θα υπάρξει ειρήνη: αλλά δεν υπάρχει νόημα να κατηγορούνται οι Παλαιστίνιοι ότι χάνουν την ευκαιρία. Μία τέτοια πρόταση, ακόμη και «μεγαλόπνοες» προτάσεις του Εχούντ Μπαράκ και του Εχούντ Όλμερτ, δεν έγιναν ποτέ προς αυτούς.
Το Μέρετς θα βρει σίγουρα κάποιο τρόπο οργανωτικής διευθέτησης και θα ξαναπάρει τα μισά από τα μέλη του εκλέχτηκαν στην Κνεσέτ(σ.σ. ισραηλινή βουλή), μια μέρα ίσως βγάλει και δεκάδες. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο και πολλά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται, κανείς δεν σκέφτεται να τους χρησιμοποιήσει και είναι τόσο λίγοι για να έχουν την όποια επιρροή. Ας πούμε λοιπόν το παιδί με το όνομά του: Το ισραηλινό στρατόπεδο της ειρήνης παραμένει ακόμη ένα αγέννητο μωρό.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 07/03/2010
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1154539.html

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Χήρα του Μωσέ Νταγιάν: Το Ισραήλ δεν ξέρει πως να κάνει ειρήνη

«Το Ισραήλ δεν ξέρει πώς να κάνει ειρήνη», ενδιαφέρουσα δήλωση της 93 ετών σήμερα χήρας του Μωσέ Νταγιάν, του γνωστού στρατηγού του πολέμου των Έξι ημερών, σε συνέντευξή της στον δημοσιογράφο Γκιντεόν Λέβι της εφημερίδας «Χαάρετς»(28/02/2010).


Σε ερώτηση του δημοσιογράφου για την εκδίωξη των Παλαιστινίων η Ρουθ Νταγιάν απαντά: «Δεν εκδιώξαμε. Όταν ήμουν παιδί, δεν εκδιώξαμε. Αγοράσαμε αυτά τα κομμάτια γης. Από τότε, όμως, πολλά πράγματα συνέβησαν και σήμερα το Ισραήλ δεν είναι το ίδιο. Είναι κλισέ να λέμε το ότι είμαστε ένα κράτος κατοχής και ότι προσπαθούμε να κατακτήσουμε κι’ άλλο περισσότερο. Είμαι σε μια ηλικία όπου δεν μιλά’ πια για ειρήνη. Δεν ξέρουμε πώς να κάνουμε ειρήνη. Πάμε από πόλεμο σε πόλεμο και αυτό ποτέ δεν θα τελειώσει.

Ποιος φταίει για αυτό;

Εμείς κυρίως. Δεν μπορούμε εμείς με όλη αυτή τη δύναμη που έχουμε να κάνουμε ένα βήμα;

Ποτέ χάσατε την ελπίδα για ειρήνη;

Πιστεύω πως ο Σιωνισμός εκπλήρωσε το έργο του. Έζησα πολλούς πολέμους και δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός ότι δεν μας ήθελαν. Όταν πηγαίνω στα κατεχόμενα εδάφη, δεν επιχειρώ καν να τους δημιουργήσω ελπίδα για ειρήνη. Απλώς από ευγένεια, τους λέω ότι ελπίζω πως κάτι θα αλλάξει, αλλά η επιδείνωση είναι πολύ άσχημη. Ιδίως το τείχος. Είναι κάτι που δεν μπορώ να ανεχτώ.

Δύο κράτη ή ένα;

Υπήρξε εποχή που σκεφτόμουν ένα κράτος για δύο λαούς. Τώρα βλέπω ότι πρέπει να αποκτήσουμε δύο κράτη γιατί είμαστε πραγματικά διαφορετικοί και θα ήταν καλύτερα αν ο καθένας αναλάβει να προσέχει τα του οίκου του.

Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης στο:

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1152801.html

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Η Οικονομία της Κατοχής

Εκτός από την εθνική καταπίεση οι Παλαιστίνιοι των κατεχομένων εδαφών βιώνουν και την οικονομική εκμετάλλευση. όπως αναφέρει έκθεση του Ισραηλινού οικονομολόγου και ακτιβιστή Σιρ Χεβέρ για το Κέντρο Εναλλακτικής Πληροφόρησης, το Ισραήλ έχει κατακρατήσει δισεκατομμύρια σέκελ από το 1970 μέχρι σήμερα από εισφορές που αφορούν Παλαιστίνους εργάτες από τα κατεχόμενα, χωρίς να τους έχει αποδώσει τα χρήματα αυτά.
Για δεκαετίες ένα κομμάτι των Παλαιστινίων της δυτικής όχθης και της Γάζας, εργαζόταν σε επιχειρήσεις εντός Ισράηλ(από εργοστάσια μέχρι οικοδομές, καθαριότητα, κουζίνες εσταιτορείων κ.λ.π.)., άλλοι νόμιμα, άλλοι παρανομα. Θυμάμαι πολλές φορές, όταν ζούσα στο Ισραήλ, Παλαιαστίνους εργάτες(από το Ισραήλ ή τα κατεχόμενα δεν ξέρω), να στέκονται στις εισόδους των πόλεων νωρίς το πρωί αναζητώντας μεροκάματαο ή περιμένοντας τα ειδικά πλεωφορεία που τους μετέφεραν στον τόπο δουλειάς.
Από την εμπειρία μου ως φοιτητής που εργάστηκα σε σουπερμάρκετ, θυμάμαι την άσχημη φραστική κα ενίοτε με χειροδικία, συμπεριφορά των προϊσταμένων στους Άραβες εργάτες που δούλευαν ως καθαριστές κ.λ.π. και θεωρούνταν ως οι υπαριθμόν ένα ύποπτοι σε περιστατικά κλοπής κ.λ.π.

Σε αυτήν την έκθεση προβαίνουμε σε έναν κατά προσέγγιση υπολογισμό των ποσών που το Τμήμα Πληρωμών έχει κρατήσει από τους μισθούς των Παλαιστινίων εργαζομένων από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη οι οποίοι εργάζονται στο Ισραήλ ή κρατήθηκαν για αυτούς από τους εργοδότες τους την περίοδο 1970-2009.
Τα ποσά αυτά τυπικά κρατήθηκαν για να χρηματοδοτηθούν τα διάφορα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά στην πράξη η πλειονότητα των χρημάτων μεταφέρθηκε στο Ισραηλινό υπουργείο Οικονομικών και την Χισταντρούτ(Την Ισραηλινή Ομοσπονδία Εργαζομένων). Ο υπολογισμός δείχνει ότι στην διάρκεια δεκαετιών, το κράτος του Ισραήλ συσσώρευσε χρέη δισεκατομμυρίων σέκελ προς τους Παλαιστινίους εργαζόμενους. Το χρέος πρέπει να καταβληθεί στους ίδιους εργαζόμενους ή τους δικαιούχους, με βάση τις πλήρεις και λεπτομερείς λίστες του Τμήματος Πληρωμών.
Ο στόχος υποτίθεται του Τμήματος Πληρωμών ήταν η ισότητα στις μισθολογικές συνθήκες των Παλαιστινίων εργαζομένων από τα κατεχόμενα με αυτές των Ισραηλινών εργαζομένων. Το τμήμα δημιουργήθηκε το 1970 και ανήκε έως το 2009, στο υπουργείο Βιομηχανίας, Εμπορίου και Εργασίας(το οποίο σήμερα έχει συγχωνευτεί στο υπουργείο Εσωτερικών, αφότου οι Παλαιστίνοι εργάτες καθορίστηκαν ως «ξένοι εργαζόμενοι»).
Το κράτος υποχρέωσε τους εργοδότες(με βάση απόφαση του 1970) να μεταφέρουν το καθαρό εισόδημα των Παλαιστινίων εργατών στο Τμήμα Πληρωμών.
Το Τμήμα Πληρωμών έπρεπε να αφαιρέσει από τους μισθούς διάφορους φόρους και κοινωνικά επιδόματα αντίστοιχα αυτών των Ισραηλινών εργαζομένων. Για παράδειγμα το 92% των χρημάτων που έπρεπε να είχε αφαιρεθεί για Εθνική Ασφάλιση μεταβιβάστηκε στην υπηρεσία Εθνικής Ασφάλισης μόνο για περιπτώσεις εργατικών ατυχημάτων και πτώχευσης του εργοδότη. Είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα παραδείγματα, αλλά όχι το μόνο, της τρελής κλοπής που γίνεται υπό την προστασία της απόφασης της κυβέρνησης και του διακηρυγμένου σκοπού για «προστασία» των Παλαιστινίων εργατών.
Κάναμε τον υπολογισμό των Παλαιστινίων εργατών που εργάστηκαν επισήμως στο Ισραήλ. Δύο ομάδες Παλαιστινίων εργατών απουσιάζουν από την έκθεση αυτή: Οι Παλαιστίνοι εργάτες στους Ισραηλινούς οικισμούς στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και οι ανεπίσημοι Παλαιστίνοι εργάτες, των οποίων οι μισθοί δεν περνούν μέσα από το Τμήμα Πληρωμών.

Λεπτομέρειες για την έκθεση στο:
http://www.alternativenews.org/index.php?option=com_content&view=article&id=2467:the-economy-of-the-occupation-25-israel-owes-billions-of-shekels-to-palestinian-workers&catid=172:economy-of-the-occupation&Itemid=930

Εβραίοι για την Ειρήνη και Πλοία για την Γάζα

Είμαστε μία ομάδα Γερμανών Εβραίων που θέλουμε να στείλουμε ένα πλοίο με πράγματα και μουσικά όργανα στην Γάζα. Σκοπεύουμε να συνεργαστούμε με το ευρωπαϊκό πρόγραμμα που θα στείλει προμήθειες την άνοιξη του 2010.
Αγοράζουμε ένα πλοίο, που θα καθελκυστεί στην Γερμανία και ύστερα θα πάρουμε επιβάτες(Εβραίους και μη, Γερμανούς και μη-Γερμανούς) σε λιμάνι της Μεσογείου.
Ανάμεσα στα πράγματα που θα στείλουμε περιλαμβάνονται είδη άμεσης ανάγκης όπως φάρμακα, παιδικές τροφές, κλινοσκεπάσματα, παιδικά ρούχα, σχολικά είδη, καθώς και είδη ζωγραφικής και ιδιαίτερα μουσικά όργανα.
Πιστεύουμε πως το τσιμέντο δεν είναι το μόνο αναγκαίο για την ανοικοδόμηση-καλούμε τους πολιτικούς μας να παρέχουν αμέσως τα απαραίτητα αυτά οικοδομικά υλικά!-αλλά και πράγματα που βοηθούν την θεραπεία της ψυχής. Ελπίζουμε πως τα μουσικά όργανα θα συμβάλλουν σε κάτι τέτοιο.
Τα σχολεία μας μπορούν να έχουν επίσης σημαντική συνεισφορά. Τα παιδιά στην Γάζα εμποδίζονται να σπουδάσουν μέσω της έλλειψης τέτοιων υλικών. Για αυτό ψάχνουμε σχολεία να δωρίσουν σχολικά είδη.

Αλληλεγγύη κατά της κατοχής!

Η Γάζα κείτεται ακόμη σε ερείπια. Τα παιδιά παίζουν πάνω σε σωρούς από μπάζα, όλα απομεινάρια των σπιτιών τους. Δεν έχουν παιχνίδια. Τα σχολεία τους δεν έχουν γραφική ύλη ή υλικά μάθησης. Υπάρχουν τεράστιες λίστες των βιβλίων που χρειάζονται. Δεν έχουν ζεστά ρούχα για τον χειμώνα, συχνά δεν έχουν ούτε αέριο ή ηλεκτρικό για θέρμανση.
Το νερό έχει ελλείψεις και είναι μολυσμένο. Τα κατεστραμμένα υδραυλικά και συστήματα μεταφοράς δεν μπορούν να επισκευαστούν. Στα νοσοκομεία υπάρχουν ελλείψεις, καροτσάκια και προσθετικά.
Τα σπίτια μόνο προσωρινά μπορούν να ανοικοδομηθούν. Τα απαραίτητα για την καθημερινή επιβίωση πρέπει να μπουν στην Γάζα μέσω τούνελ, συχνά τα μεταφέρουν νέοι άνθρωποι που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Ακόμη και αυτά τα τούνελ σύντομα θα μπλοκαριστούν.
Με την καταστροφή της γης και την απαγόρευση αλιείας, ο λαός της Γάζας στερείται βασικών μέσων για την ζωή του. Στερείται της ελευθερίας, του δικαιώματος στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και της άμεσης αλληλεγγύης μας.
«Οι Παλαιστίνιοι δεν χρειάζονται επαναλαμβανόμενες υποσχέσεις για χρηματική ενίσχυση, χρειάζονται πραγματική πολιτική αλληλεγγύη κατά της κατοχής!».


http://www.juedische-stimme.de/

http://toibillboard.info/GazaShip.pdf