Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Ναντίν Γκόρντιμερ και 60 χρόνια Ισραήλ

Για την απόφαση της Ναντίν Γκόρντιμερ να συμμετάσχει στους «Εορτασμούς των 60 χρόνων του Ισραήλ»

Του Dr. Haidar Eid

Δημοσιεύτηκε στο Znet στις 24/04/08*

Ο Dr. Haidar Eid είναι καθηγητής στο τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας, στο Πανεπιστήμιο Αλ-Άκσα στη Λωρίδα της Γάζας στην Παλαιστίνη.

Αγαπητή κ. Γκόρντιμερ,

Είμαι ένας παλαιστίνιος καθηγητής στις Πολιτισμικές Σπουδές που ζει στη Γάζα. Τυγχάνει να διαθέτω κι εγώ επίσης Νοτιοαφρικανική υπηκοότητα ως αποτέλεσμα του γάμου μου με μία πολίτη αυτής της πολυαγαπημένης χώρας. Πέρασα πάνω από πέντε χρόνια στο Γιοχάνεσμπουργκ, την πόλη όπου έλαβα το Ph.D μου και δίδαξα τόσο σε παραδοσιακά μαύρα όσο και σε λευκά πανεπιστήμια. Στο Vista στο Σοβέτο, δίδαξα τις νουβέλες σας ενάντια στο απαρτχάιντ ‘Η ιστορία του γιου μου’, ‘Οι άνθρωποι του Τζούλι’ και ‘Ο ύστερος αστικός κόσμος’. Διδάσκω τις ίδιες νουβέλες, μαζί με το ‘Ένας τυχαίος εραστής’ και τις ‘Επιλεγμένες ιστορίες’ στους παλαιστίνιους φοιτητές μου στη Γάζα, στο πανεπιστήμιο Αλ Άκσα. Αυτό το μάθημα ονομάζεται «Αντίσταση, Αντι-ρατσισμός και Ξενοφοβία». Επέλεξα σκοπίμως να διδάξω τις νουβέλες σας επειδή, ως συγγραφέας εναντίον του απαρτχάιντ, αψηφήσατε ρατσιστικά στερεότυπα καλώντας σε αντίσταση ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, είτε ρατσιστικής είτε θρησκευτικής. Η υποστήριξή σας για κυρώσεις εναντίον του Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, το λιγότερο, εντυπωσίασε τους σπουδαστές μου στη Γάζα.

Τα νέα σχετικά με τη συνειδητή σας απόφαση να συμμετάσχετε στους εορτασμούς του «Ισραήλ στα 60» έφτασαν μέχρι εδώ, στους φοιτητές και τους πολίτες της Γάζας, ως αλγεινή έκπληξη αλλά και ως εκτυφλωτικό παράδειγμα υποκριτικών διανοουμενίστικων διπλών μέτρων και σταθμών. Οι φοιτητές μου -ψυχολογικά και συναισθηματικά τραυματισμένοι και ήδη εμφανίζοντας σημάδια υποσιτισμού ως αποτέλεσμα της πολιτικής γενοκτονίας μιας χώρας τη γέννηση της οποίας σκοπεύετε να εορτάσετε- απαιτούν μια εξήγηση.

Αναρωτιούνται έκπληκτοι μήπως σας διέφυγε η παραδοχή του Αρχιεπισκόπου Τούτου ότι οι συνθήκες στην από το Ισραήλ κατεχόμενη Παλαιστίνη είναι χειρότερες από εκείνες του απαρτχάιντ; Ρωτούν πώς μπορείτε να αγνοείτε τη νηφάλια και διορατική αναφορά του Τζον Ντουγκάρντ σχετικά με τη θλιβερή κατάσταση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στα Κατεχόμενα Εδάφη; Σίγουρα δεν αγνοείτε τα γραπτά του Ρόνι Κάσριλς αμέσως μετά την τελευταία του επίσκεψη στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη; Όπως κι εσείς, αυτοί οι τρεις άντρες, όλοι Νοτιοαφρικανοί, ήταν επίσης ενεργοί στη μάχη ενάντια στο ρατσισμό και το απαρτχάιντ. Τα λόγια του Ντουγκάρντ για την Παλαιστίνη είναι πολύ σημαντικά: «Οπωσδήποτε έχω μια αίσθηση déjà vu... Το λυπηρό είναι ότι το Ισραήλ είναι απρόθυμο να διδαχθεί από το Νοτιοαφρικανικό προηγούμενο». Σ’ ένα άρθρο με τον τίτλο «Οι Ισραηλινοί υιοθετούν αυτό που εγκατέλειψε η Νότιος Αφρική», ο Ντουγκάρντ παρατήρησε ότι η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα εδάφη εξακολουθεί να διολισθαίνει και αποκάλεσε τις συνθήκες «αβάσταχτες, αποκρουστικές και τραγικές για τους απλούς Παλαιστινίους». Είναι σημαντικό ότι ο Ντουγκάρντ έκανε σοκαριστικούς παραλληλισμούς ανάμεσα στην κατάσταση στην Παλαιστίνη και τη δική σας χώρα, τη Νότιο Αφρική υπό το απαρτχάιντ: «Πολλές όψεις της ισραηλινής κατοχής ξεπερνούν εκείνες του καθεστώτος απαρτχάιντ. Η ευρείας κλίμακας καταστροφή παλαιστινίων σπιτιών από το Ισραήλ, η εκχέρσωση αγροτικών εκτάσεων, οι στρατιωτικές επιδρομές και οι στοχευμένες δολοφονίες Παλαιστινίων ξεπερνούν κατά πολύ κάθε παρόμοια πρακτική του απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής». Επιπλέον στην τελική διακήρυξη της Παγκόσμιας Διάσκεψης ενάντια στο Ρατσισμό του Φόρουμ των ΜΚΟ, που έγινε στο Ντουρμπάν το 2001, ορίζεται ότι: «Καταγγέλλουμε το Ισραήλ ως ρατσιστικό κράτος απαρτχάιντ, μέσα στο οποίο το απαρτχάιντ ως έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα χαρακτηρίζεται από το διαχωρισμό και το ρατσισμό, το διωγμό, τον περιορισμό σε πρόσβαση εδαφών, την αποκρατικοποίηση, τη ‘μπαντουστανοποίηση’ και τις απάνθρωπες ενέργειες».

Αναμφίβολα γνωρίζετε τις βαθιές σχέσεις του Ισραήλ με το απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, κατά τη διάρκεια του οποίου το Ισραήλ, παραβιάζοντας το διεθνές εμπάργκο, προμήθευε τη Νότιο Αφρική με οπλισμό εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Το απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής στηρίχθηκε στο απαρτχάιντ του Ισραήλ για να πείσει τις δυτικές κυβερνήσεις να άρουν το εμπάργκο. Τι σχέση είχατε τότε με το Ισραήλ και ποια ήταν η θέση σας αναφορικά με χώρες και πρόσωπα που δεν υποστήριζαν την πολιτική της απομόνωσης του απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής; Σίγουρα επικρίνατε την κακόφημη πολιτική της ‘δημιουργικής εμπλοκής’ που καθοδηγούσαν η Θάτσερ και ο Ρίγκαν κατά την κορύφωση του αγώνα τη δεκαετία του ’80. Και σήμερα, ανεξήγητα, ταχθήκατε στις γραμμές εκείνων που δυναμιτίζουν τις κυρώσεις.

Ο επιφανής Παλαιστίνιος Εντουάρντ Σαΐντ, που σας τίμησε με τη φιλία του, θα είχε απογοητευτεί με την επιλογή σας. Σας αποκαλούσε μοντέλο αυτού που ονόμαζε «αντιστεκόμενοι διανοούμενοι». Πίστευε ακράδαντα, αναφορικά με το Ισραήλ, «ότι χρειάζονται μόνο μερικά τολμηρά πνεύματα να μιλήσουν ανοικτά και να αρχίσουν να αμφισβητούν ένα στάτους κβο που γίνεται χειρότερο και πιο υποκριτικό καθημερινά». Που να ήξερε ότι θα απογοητεύατε τους καταπιεσμένους στην Παλαιστίνη.

Οι κρυωμένοι και πεινασμένοι φοιτητές μου έχουν χωριστεί σε δύο ομάδες, η μία ομάδα είναι ανένδοτη ότι εσείς, όπως και πολλοί από τους θαρραλέους χαρακτήρες σας, θα ξανασκεφτείτε τη συμμετοχή σας σ’ ένα Ισραηλινό Φεστιβάλ που έχει στόχο να εορτάσει την εξάλειψη της Παλαιστίνης και των Παλαιστινίων. Η άλλη ομάδα πιστεύει ότι έχετε ήδη περάσει στο στρατόπεδο των καταπιεστών, αρνούμενη κάθε λέξη γράψατε. Όλοι αναμένουμε την επόμενη κίνησή σας.

Dr. Haidar Eid

Γάζα, Παλαιστίνη

*Αναδημοσίευση από http://greece-palestine.blogspot.com


Σύμφωνα με δημοσίευμα της ισραηλινής εφημερίδας "Χαάρετς"(26/04) η Ναντίν Γκόρτιμερ ενδέχεται τελικά να μην μετάσχει στους εορτασμούς για τα 60 χρόνια του Ισραήλ μετά από έντονες πιέσεις.

βλέπε http://www.haaretz.com/hasen/spages/978039.html

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

60 Χρόνια Ισραήλ-Με τα μάτια ενός Εβραίου

Για τη γενιά των γονιών μου, τη γενιά του Ολοκαυτώματος, η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ ήταν κάτι σαν «ανάσταση». Ανάσταση που θα ξέπλενε όλη την ντροπή, που θα διέγραφε με μιας τον αντισημιτισμό που θα ήταν αιώνιο καταφύγιο για κάθε Εβραίο αν τυχόν…
Οι χιλιάδες άλλωστε Εβραίοι που μετανάστευσαν στην προ του Ισραήλ Παλαιστίνη, στα πρώτα μετά τον πόλεμο χρόνια, δεν εμφορούνταν τόσο από την σιωνιστική ιδεολογία, γνώριζαν ελάχιστα ή και καθόλου για τις έριδες που ταλαιπωρούσαν το ίδιο το σιωνιστικό κίνημα ήδη από την εποχή του ’30, όσο από την ανάγκη για μία νέα «εθνική» «συλλογική» πραγματικότητα.
Ποια Παλαιστίνη έλεγε ο συγχωρεμένος πατέρας μου ο οποίος σε αντίθεση με τόσους και τόσους συγγενείς του που αναζήτησαν νέα ζωή στη «γη της επαγγελίας», πανικοβλήθηκε στην ιδέα ότι θα γίνονταν πιονέρος στην έρημο και προτίμησε τον αγώνα για την καθημερινή επιβίωση στην μεταπολεμική Ελλάδα.
Όταν άκουσα «Παλαιστίνη» μυρίστηκα πλιάτσικο, μου έλεγε ένας άλλος συγγενής, τυχοδιώκτης που μπάρκαρε για την «γη της επαγγελίας», ελπίζοντας ότι θα γίνει πλούσιος, για να πεθάνει σερβιτόρος στον ισραηλινό «ΟΣΕ» σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές του Τελ Αβίβ, το Μπατ Γιαμ.
Στο βιβλίο της «Πίνοντας Νερό από τη Θάλασσα της Γάζας», η αριστερή Ισραηλινή δημοσιογράφος Αμίρα Χας, περιγράφει τι ήταν αυτό που έφερε τους κομμουνιστές γονείς της στην Παλαιστίνη-Ισραήλ από το κατεστραμμένο Σεράγεβο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου: «Ήμουν 5 ετών όταν ρώτησα τους γονείς μου γιατί τελικά ήρθαν στο Ισραήλ αφού ποτέ τους δεν ήταν σιωνιστές. Την απάντηση την πήρα καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα, όταν ζούσα για δύο χρόνια στο Άμστερνταμ. Εκεί αισθάνθηκα, με όλο μου το είναι, πόσο βαθύ είναι, και πόσο πολύ πονάει, το χάσμα που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη μετά το 1945, πόσο αυτή η ξένη πλέον ήπειρος απέβαλε τους Εβραίους που έζησαν σε αυτήν για εκατοντάδες χρόνια. Δεν ήταν μόνο η συνεργασία των περισσότερων με τη ψύχωση που είχε καταλάβει τη Ναζιστική Γερμανία, ούτε η αδιαφορία με την οποία δέχτηκαν την απομάκρυνση και την σταδιακή εξολόθρευση των Εβραίων, ήταν κυρίως ο απόλυτος φυσικός τρόπος με τον οποίο δέχτηκαν το κενό που δημιουργήθηκε. Σήμερα πια ξέρω ότι το κενό αυτό- οι αγαπημένοι τόποι που θα θύμιζαν για πάντα την δολοφονία των συγγενών και φίλων- ήταν που οδήγησε τους γονείς μου, μαζί με χιλιάδες άλλους που επέζησαν, να φύγουν, να επιλέξουν μια καινούργια πατρίδα με ελιές, πορτοκαλιές, φραουλιές και έναν ήλιο καυτό και λαμπερό».
Για πολλούς από τους Εβραίους εκείνης της γενιάς, το κράτος του Ισραήλ ήταν κάτι σαν την παλιά Σοβ. Ένωση. Όπως οι παλαιοί κομμουνιστές δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους για την πρώην ΕΣΣΔ, έτσι και οι παλαιοί Εβραίοι δεν σήκωναν κριτική για όσα γινόντουσαν στο κράτος..Ούτε έμποροι ναρκωτικών, ούτε εγκληματίες, ούτε πόρνες, πόσο μάλλον ανίκανοι πολιτικοί… Για αυτούς δεν υπήρχε «Νταγιάν» ή «Μπέγκιν», «Σαρόν» ή «Ράμπιν», ότι και να έκαναν οι ηγέτες του Ισραήλ αυτοί ξέρουν….
Θυμάμαι τους γονείς μου να πέφτουν από τα σύννεφα κάπου εκεί την δεκαετία του ’70, όταν η αδελφή μου γνώστης της εβραϊκής γλώσσας κλήθηκε ως μεταφράστρια σε υπόθεση Ισραηλινών εμπόρων ναρκωτικών-δεν μπορεί να υπήρχαν Ισραηλινοί-Εβραίοι έμποροι ναρκωτικών…
Ούτε βιαιότητες. Έτσι είναι ο πόλεμος, υπερβολές των μέσων, «αντισημίτες, αντισημίτες παντού», το Ισραήλ έχει πάντοτε και παντού δίκιο…
Το κυριότερο είναι ότι για τη γεννά εκείνη έλειπαν παντελώς οι Παλαιστίνιοι. Για αυτούς προείχε πάντοτε το Ολοκαύτωμα και ο Αντισημιτισμός. Ποιος άλλωστε στην Ευρώπη του ΄50 και του ’60 ήξερε τους Παλαιστινίους;
Ακόμη και εγώ, παιδί της γενιάς της μεταπολίτευσης έμαθα τους Παλαιστινίους από τα πρωτοσέλιδα με την αεροπειρατίνα Λεϊλά Χαλέντ που στοίχειωνε τον ύπνο μου στην πρώτη πτήση μας για Τελ Αβίβ κάπου το ’70, φοβούμενος μη και οι «αγροίκοι» αεροπειρατές επιλέξουν το δικό μας αεροπλάνο…
Τους πρώτους Παλαιστινίους με σάρκα και οστά γνώρισα στο ίδιο το κράτος του Ισραήλ, όντας φοιτητής την δεκαετία του ’80. Συμφοιτητές που ρωτούσαν με αγωνία είσαι «σιωνιστής»(;), στα παιδιά που ζητιάνευαν στην Χεβρώνα με τους πάνοπλους εποίκους λίγα χιλιόμετρα μακριά, στο σύνθημα «Έξω οι άραβες» του περιθωριακού ακόμη κόμματος «Καχ» του ακροδεξιού ραβίνου Καχάνα, το οποίο διαποτίζει σήμερα μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος του Ισραήλ.
Αλλά από πολύ νωρίς γνώρισα και τον προβληματισμό. Μαζί με τον Μαρξ και τον Κροπότκιν των πανεπιστημιακών αιθουσών, η συζήτηση πήγαινε πολλές στο παλαιστινιακό και ο πόλεμος του Λιβάνου την δεκαετία του ’80 είχε σπάσει αυτό που φάνταζε σαν αιώνια συναίνεση του κάθε Ισραηλινού- Εβραίου σε ότι κάνει το κράτος του Ισραήλ. Άρχισα να ακούω για λύσεις δύο κρατών, συνομιλίες, να μαθαίνω ακόμη και για συζητήσεις ξεχασμένες στα κιτάπια του παρελθόντος, για διεθνικό κράτος, ενιαία Παλαιστίνη, αριστερά και δεξιά, διχογνωμίες κα αντιπαραθέσεις που δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν από την εποχή που η Παλαιστίνη έμπαινε στη νέα εποχή, την δεκαετία του ’30 και η αιώνια σύγκρουση Εβραίων και Αράβων βρισκόταν προ των πυλών.
Και ήλθε η δολοφονία Ισραηλινού πρωθυπουργού, του Γιτζάκ Ράμπιν, όχι από Παλαιστίνιο εξτρεμιστή αλλά Εβραίο έποικο, σενάριο που μόνο κάποιοι ριζοσπάστες αριστεροί προέβαλλαν ως μακρινή πιθανότητα την δεκαετία του ’80, για να στηλιτεύσουν την αυξανόμενη «φασιστικοποίηση» του κράτους του Ισραήλ.
Ο διχασμός έμοιαζε να χάθηκε με την κατάρρευση της εποχής της ευδαιμονίας του Όσλο, όταν «αποκαλύφθηκε το αληθινό πρόσωπο των Αράβων», όπως προπαγάνδιζαν τα Ισραηλινά «γεράκια».
Σε λίγες ημέρες το κράτος του Ισραήλ γιορτάζει τα 60 του χρόνια. Αντί όμως για πανηγύρια και εθνική συναίνεση που επεδίωκε η κυβέρνηση, οι εορτασμοί είναι διάχυτοι από επιφυλακτικότητα. Και πως όχι άλλωστε όταν ένα στα τρία παιδιά ζει στην φτώχεια, παρά την υποτιθέμενη ευημερία, το ένα τρίτο των Ισραηλινών ζει κάτω από το όριο φτώχειας, τα πανεπιστήμια υποχρηματοδοτούνται με τους καθηγητές να απεργούν επί δύο μήνες. «Το κράτος του Ισραήλ θα γιορτάσει τα 60 του γενέθλια μέσα σε μία ξινή, θυμωμένη και καταθλιπτική ατμόσφαιρα δημόσιας απέχθειας ότι «πετάμε λεφτά σε φιέστες», έγραφε τις προάλλες ο Σεβέρ Πλόκερ στην ευρείας κυκλοφορίας ισραηλινή εφημερίδα «Γεντιότ Αχρονότ».
Ο Ρον Άβνι, πανεπιστημιακός ξεκίνησε τον Ιανουάριο πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών μέσω ιντερνέτ, καλώντας να μην χαθούν λεφτά «σε εορτασμούς που βασικό στόχο έχουν να δώσουν βήμα σε πολιτικούς», την στιγμή που η ισραηλινή κοινωνία βυθίζεται σε ολοένα και μεγαλύτερη φτώχεια. Η πρωτοβουλία αυτή έχει μαζέψει ήδη πάνω από 90.000 υπογραφές.
Ενδεικτικό της απογοήτευσης του μέσου Ισραηλινού που δεν βλέπει μέλλον είναι το αποτέλεσμα δημοσκόπησης που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα «Μααρίβ», όπου το 31% δεν θεωρεί κανέναν ικανό από τους πέντε πιθανούς υποψηφίους για την πρωθυπουργία του Ισραήλ.
Εξήντα χρόνια μετά η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, δεν ξεσπά αλαλαγμούς χαράς ούτε όρεξη για πανηγύρια. Όχι μόνο στην πλευρά των Παλαιστινίων- για αυτούς η «Ανεξαρτησία του Ισραήλ» παραμένει η «Νάκμπα»(Καταστροφή), έχοντας στερηθεί εθνικά και ατομικά δικαιώματα ζώντας υπό την απειλή των F-16- αλλά και για μεγάλη μερίδα Ισραηλινών και ακόμη μεγαλύτερη εκτός Ισραήλ Εβραίων που αναρωτιούνται που πάμε…

Βλέπε επίσης σχετικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν":
http://www.iht.com/articles/2008/04/09/mideast/israel.php

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Το αληθνό πρόσωπο του ισραηλινού στρατού

Το αληθνινό πρόσωπο του ισραηλινού στρατού κατοχής, όπως και κάθε άλλωστε στρατού, μέσα από τις μαρτυρίες των ίδιων των στρατιωτών που αναγκάζονται με την ανοχή ή και την παρότρυνση των ανωτέρων τους να προβαίνουν σε συστηματική παραβίαση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων(κλοπές αυτοκινήτων, συστηματική βία κατά παιδιών χωρίς καν αφορμή κλπ).
Η ισραηλινή οργάνωση "Σοβρίμ Στικά-Σπάμε την Σιωπή" έχει κατ΄επανάληψη πραγματοποιήσει φωτογραφικές εκθέσεις, αναφορές κλπ, όπου οι ίδιοι οι στρατιώτες έχοντας μετανιώσει για όσα αναγκάστηκαν να κάνουν μέσα από μία συστηματική πλύση εγκεφάλου που θέλει τους Παλαιστινίους των κατεχομένων εδαφών " υπανθρώπους", ανοίγουν την ψυχή τους με την ελπίδα να ευαισθητοποιήσουν τους συμπατριώτες τους για όσα συμβαίνουν στην "αυλή" τους, λίγα χιλιόμετρα μακρυά από το πολύβουο Τελ Αβιβ και τα άλλα μεγάλα αστικά κέντρα.
Στην παρακάτω ιστοσελίδα η οργάνωση δημοσιεύει στα αγγλικά βιβλιαράκι με συγκεντρωμένες σχετικές μαρτυρίες. Σχετικό ρεπορτάζ δημοσίευεσε πρόσφατα και η εφημερίδα "Ιντιπέντεντ"

http://breakingthesilence.org.il/UserFiles/File//Shovrim_Shtika_English_Int.pdf

http://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/our-reign-of-terror-by-the-israeli-army-811769.html

Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

Εβραίοι διανοούμενοι υπέρ των Παλαιστινίων


Με αφορμή τον εορτασμό αυτές τις ημέρες του εβραϊκού Πάσχα(Πέσαχ), 400 Εβραίοι διανοητές από την Βρετανία, υπέγραψαν έκκληση με την οποία ζητούν τον τερματισμό του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας.

Στο εβραϊκό Πάσχα εορτάζεται η έξοδος(απελευθέρωση) των Εβραίων από την σκλαβιά των Αιγυπτίων Φαραώ. Σύμφωνα με το εβραϊκό έθιμο, οι εβραϊκές οικογένειες μαζεύονται στο τραπέζι την πρώτη ημέρα του Πάσχα, όπου εξιστορείται η έξοδος από την Αίγυπτο. Οι Εβραίοι διανοητές με αφορμή ακριβώς την παράδοση αυτή, δημοσίευσαν πρόσφατα τη σχετική τους έκκληση με πληρωμένη καταχώρηση στην βρετανική εβραϊκή εφημερίδα «Jewish Chronicle» στις 18 Απριλίου.

Το κείμενο υπογράφουν μεταξύ άλλων προσωπικότητες της εβραϊκής διανόησης στην Βρετανία, αλλά και ισραηλινές οργανώσεις που αγωνίζονται κατά της κατοχής. Ακολουθεί μετάφραση του κειμένου στα ελληνικά:

Τις βραδιές του Σέντερ(παραδοσιακό πασχαλινό τραπέζι), καθόμαστε και διηγούμαστε την ιστορία ξανά και ξανά για το πώς αποτινάξαμε τη δουλεία και το πώς ξεφύγαμε από την καταπίεση. Μία βαθειά παράδοση που αγγίζει όλες τις ηλικίες σε όλες τις περιοχές.

Καθώς θα διηγούμαστε την ιστορία της απελευθέρωσης μας, ο λαός της Γάζας παραμένει κλειδωμένος σε μία ανοικτή φυλακή, με φοβερές στερήσεις χωρίς τρόφιμα, ηλεκτρικό, ιατρική φροντίδα και εμπορεύματα. Η συλλογική αυτή τιμωρία είναι παράνομη με βάση τη διεθνή νομοθεσία και επιδεινώνεται εβδομάδα με την εβδομάδα.

Καταδικάζουμε όλες τις μορφές βίας κατά πολιτών, είτε Ισραηλινών είτε Παλαιστινίων. Αλλά επιμένουμε ότι οι επιθέσεις με ρουκέτες κατά της Σντερότ και της Ασκελόν δεν δικαιολογούν την έκταση του θανάτου και του πόνου που επιφέρουν οι Ισραηλινές ενέργειες κατά της Γάζας.

Ο αποκλεισμός της Γάζας απλά ανακυκλώνει τον φαύλο κύκλο της τρομοκρατίας, η ρίζα της οποίας βρίσκεται στην ισραηλινή κατοχή και τον εποικισμό της παλαιστινιακής γης. Το μόνο που πετυχαίνει είναι η διαστρέβλωση των αξιών στην Ισραηλινή κοινωνία και η τροφοδότηση ακόμη μεγαλύτερου μίσους.

Για να αρχίσει το τέλος του φόβου κάτω από τον οποίο ζουν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, καλούμε όλους τους Εβραίους της Βρετανίας να πουν «Αρκετά» στην κυβέρνηση του Ισραήλ. «Απαντήστε στην προσφορά της Χαμάς για εκεχειρία. Καταργείστε τον αποκλεισμό της Γάζας και διακηρύξτε την επιθυμία για διαπραγμάτευση της δημιουργίας ενός Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967».

Το μαρούλι, η ματσά(άζυμα) και το χαρόσετ(παραδοσιακά εδέσματα κατά το εβραϊκό Πάσχα) μας θυμίζουν την πικρία της σκλαβιάς και τη χαρά της ελευθερίας. Μπορούμε, με πλήρη συνείδηση, να απολαύσουμε το δείπνο του Σέντερ την ώρα που και οι δύο λαοί, υποφέρουν, και η υπόσχεση μιας δίκαιης ειρήνης απομακρύνεται με τρομακτική ταχύτητα;

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Ποιός έχασε; Ο λαός του Ισραήλ


Του Μερόν Μπενβενίστι*

Η διαμάχη για του ποιος κέρδισε, το «Ειρήνη Τώρα»** ή η «Γκους Εμουνίμ»***, διεξάγεται σαν να είναι ποδοσφαιρικός αγώνας και οι περισσότεροι συμφωνούν ότι το αποτέλεσμα μέχρι στιγμής είναι ισοπαλία, 1-1.

Το «Ειρήνη Τώρα» κέρδισε και κατάφερε να επιβάλλει μία νέα ατζέντα που τυγχάνει «σχεδόν καθολικής αποδοχής»-υποστήριξη στην ιδέα διαχωρισμού της περιοχής σε δύο κράτη έθνη. Η «Γκους Εμουνίμ» κέρδισε την εκστρατεία για τη δημιουργία οικισμών, που δυσχεραίνει, αν δεν κάνει αδύνατη, τη δημιουργία ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους.

Η διαμάχη εστιάζεται στη σπουδαιότητα αυτής της σχέσης για το μέλλον, προβαίνοντας στην υπόθεση ότι οι «οικισμοί» και «τα δύο κράτη» είναι όντως κρίσιμα ζητήματα που θα επηρεάσουν το μέλλον του Ισραήλ και ότι η ιδεολογική αντιπαράθεση μεταξύ δύο διαμετρικά αντίθετων κοσμοθεωριών παραμένουν σχετικές παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει περισσότερες από μία γενιά από τότε που ξεκίνησε, στα τέλη του ’70.

Και τα δύο στρατόπεδα νοιάζονται να οξύνουν την αντιπαράθεση για να τονίσουν τη σπουδαιότητα των δραστηριοτήτων τους, αλλά είναι δυνατό να διακρίνει κανείς, παρά την ρητορική, έναν κοινό παρανομαστή, ο οποίος μεταλλάσσει την ιδεολογική αυτή διαμάχη σε εσωτερική, περιορισμένη, Εβραίο-Σιωνιστική.

Και οι δύο πλευρές συμφωνούν στην ιερότητα του μύθου περί «εποικισμών» και την αναβάθμιση της εστίας, του προχωρημένου φυλακίου, του φυτεμένου δέντρου, σε υπέρτατη αξία.

Πέραν αυτού το ένα από τα στρατόπεδα επιδιώκει την επέκταση της ιερότητας του σιωνιστικού εποικισμού στους οικισμούς και τα προχωρημένα φυλάκια σε όλη τη Γη του Ισραήλ(σ.σ. εννοεί ολόκληρη την ιστορική Παλαιστίνη), ενώ το άλλο στρατόπεδο επιδιώκει να περιορίσει την ηθική και πολιτική σημασία μόνο στις ήδη δημιουργημένες κοινότητες ή σε αυτές που συνάδουν με την γεωπολιτική τους άποψη.

Αναγνωρίζοντας το ότι δεν υπάρχει διαφωνία στο τι συμβολίζει ο σιωνιστικός «εποικισμός», αλλά μόνο στην διφορούμενη χρήση του-ο συμβολισμός της οικοδόμησης κόντρα στον συμβολισμό της καταστροφής-το «Ειρήνη Τώρα» δημιούργησε μια νέα ιδεολογία: τη «νομιμότητα» των οικισμών.

Η αναγκαιότητα και των δύο στρατοπέδων να ορκίζονται πίστη στον Σιωνισμό, τους καθιστά ανήμπορους να κατανοήσουν το πώς το ήθος αυτό έχει εξελιχθεί σε αναχρονισμό, μιας και η όλη «επιχείρηση των εποικισμών» έχει εξελιχθεί σε μία επιχείρηση real estate, η οποία χρησιμοποιεί τη σιωνιστική ρητορική για κέρδος-η απληστία αυτών που εκκενώθηκαν από το Γκους Κατίφ**** το αποδεικνύει.

Γιατί και οι δύο κινήσεις χαίρουν δημοσιότητας χάρη των οικισμών, δεν ενδιαφέρονται στο να αναγνωρίσουν το γεγονός ότι η οικοδομική δραστηριότητα στα κατεχόμενα με στόχο τη δημιουργία πολιτικών δεδομένων έχει χαθεί και ότι ο αριθμός των οικισμών και των κατοίκων τους είναι άσχετα ζητήματα, διότι οι μηχανισμοί ελέγχου του Ισραήλ έχουν γίνει πλέον τόσο περίπλοκοι που στις περισσότερες περιοχές της δυτικής όχθης δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της ισραηλινής κυριαρχίας και των κατεχομένων εδαφών.

Ασφαλώς είναι βολικό να συνεχίζεις να διαμαρτύρεσαι με τον παραδοσιακό τρόπο: Δεν υπάρχει τίποτα ευκολότερο από το να επαναλαμβάνεις συνηθισμένα σλόγκαν. Και όσον αφορά τα συνηθισμένα σλόγκαν, τίποτα δεν είναι πιο παραπλανητικό από το «να χωριστεί η γη σε δύο κράτη», η οποία υποτίθεται ότι αποσκοπεί στο να δώσει λύση ισότητας στις εθνικές διεκδικήσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Πράγματι, αυτή ήταν η φιλοδοξία στα τέλη του ’70, όταν ήταν ακόμη εφικτό να χωρίσεις τη γη με τρόπο που θα επέτρεπε τη δημιουργία δύο βιώσιμων κρατών.

Αλλά σήμερα με όλα αυτά που έχουν απομείνει από το τείχος του διαχωρισμού και τα μπλόκα, δεν είναι παρά εδάφη αποκομμένα το ένα από το άλλο, χωρίς δυνατότητα πρόσβασης από τον έξω κόσμο-υπό τις συνθήκες αυτές το σύνθημα για δημιουργία εθνικού παλαιστινιακού κράτους δεν είναι μόνο πρόκληση. Είναι υποκριτικό και πατερναλιστικό.

Οι «οικισμοί» και η «συναίνεση για δύο κράτη» συνεχίζει να απασχολεί τη δημόσια διαμάχη, αλλά η σχέση της έχει γίνει νοσταλγία και αναχρονιστική. Η διαμάχη μεταξύ του «Ειρήνη Τώρα» και του «Γκους Εμουνίμ» έληξε με ισοπαλία, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία του ποιος έχασε: ο λαός του Ισραήλ.

* Ο Μερόν Μπενβενίστι διατέλεσε αντιδήμαρχος της Ιερουσαλήμ μεταξύ 1971-1978, όταν δήμαρχος ήταν ο δημοφιλής πολιτικός του Εργατικού κόμματος Τέντι Κόλεκ. Ο Μπενβενίστι αν και προέρχεται πολιτικά από αυτόν τον χώρο, έχει εξελιχθεί σε έναν από τους σφοδρότερους επικριτές της ισραηλινής πολιτικής και οπαδός της λύσης ενός ενιαίου διεθνικού κράτους, αντί της λύσης των δύο κρατών, που υποστήριζε τμήμα της σιωνιστικής αλλά και της ριζοσπαστικής αριστεράς τις δεκαετίες του ’70 και ’80.

Ο Μπενβενίστι με το άρθρο του αυτό επαναφέρει τη συζήτηση σε ένα «ξεχασμένο» ζήτημα, το οποίο ήταν κεντρικό στις αναζητήσεις ακόμη και τμήματος της σιωνιστικής αριστεράς, την δεκαετία του ’30, πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς» στις 15/04/2008, www.haaretz.com

** Το «Ειρήνη Τώρα» είναι η παλιότερη οργάνωση ειρήνης του Ισραήλ. Ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 από πρώην στρατιωτικούς με κύριο στόχο την πολιτική γη έναντι ειρήνης, προωθώντας τη λύση των δύο κρατών σε μία εποχή που η το θέμα έθετε έντονα μόνο η ριζοσπαστική αριστερά(ΚΚ Ισραήλ). Την δεκαετία του ’80 το κίνημα αυτό γνώρισε μεγάλη μαζικότητα, ήταν βασικός διοργανωτής της μεγάλης διαδήλωσης 400.000 ατόμων στο Τελ Αβιβ κατά του πολέμου στον Λίβανο το 1984, ενώ είχε και θύμα ακτιβιστή που σκοτώθηκε από ακροδεξιούς παρακρατικούς.

Τη δεκαετία του 90 στήριξε άκριτα την πολιτική του Εργατικού κόμματος και την διαδικασία του Όσλο, με αποτέλεσμα σήμερα να εκφυλιστεί, αν και παραμένει σημείο αναφοράς από τα διεθνή και ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, για τις τεκμηριωμένες εκθέσεις όσον αφορά τους εβραϊκούς οικισμούς στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη κ.λ.π.

*** Το κίνημα «Γκους Εμουνίμ»(Το Μπλοκ των Πιστών), είναι ακροδεξιά σιωνιστική οργάνωση που πρωτοστάτησε στον εποικισμό της δυτικής όχθης την εποχή του ’70, όταν ακόμη οι κυβερνήσεις των Εργατικών θεωρούσαν τα εδάφη αυτά «διαπραγματεύσιμα». Κίνημα με μεσσιανικές και ρατσιστικές αναφορές κατά των Παλαιστινίων-Αράβων κατοίκων στην Χεβρώνα της δυτικής όχθης, όπου ξεκίνησε τη δράση του την δεκαετία του ’70, έχει διαποτίσει όλο το φάσμα της ισραηλινής ακροδεξιάς και παραδοσιακής δεξιάς.

**** Εβραϊκός οικισμός που εκκενώθηκε πρόσφατα από την Λωρίδα της Γάζας.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Αυτολογοκρισία που επιβάλλει τη σιωπή

Η σφαγή στην Λωριδα της Γάζας συνεχίζεται και όμως τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν μπαίνουν στον κόπο να αναφερθούν. Το γεγονός στηλιτεύει με πληρωμένη καταχώρηση στην ισραλινή εφημερίδα "Χαάρετς", η ισραηλινή οργάνωση "Γκους Σαλόμ"(Μπλοκ Ειρήνης), η οποία αναφέρει:

Ο πέντε ετών Αμπντάλα Μπαχάρ
Σκοτώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα
Στην Λωρίδα της Γάζας
Από στρατιωτικά πυρά

Ούτε μία λέξη δεν σημοσιεύτηκε για αυτό
Στην Γεντιότ Αχρονότ*, Μααρίβ
Σε κανενα τηλεοπτικό κανάλι
Μόνο η Χάαρετς δημοσίευσε μιά φωτογραφία

Στο Δημοκρατικό κράτος του Ισραήλ
Δεν υπάρχει ανάγκη για πραξικόπημα
Για να σωπάσουν τα μίντια
Το κάνουν από μόνοι τους οι εκδότες

*Ονόματα Ισραηλινών Εφημερίδων