Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Διώξεις κατά Ισραηλινών αξιωματούχων

Βρετανός εισαγγελέας προσπάθησε να ασκήσει δίωξη κατά του υπουργού Άμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπαράκ, κατηγορώντας τον για εγκλήματα πολέμου στην διάρκεια της πρόσφατης εισβολής στην Λωρίδα της Γάζας.
Η κίνηση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί δείχνει την αυξανόμενη δυσκολία που αντιμετωπίζουν Ισραηλινοί αξιωματούχοι στην διάρκεια διπλωματικών και άλλων επαφών που έχουν στην Ευρώπη, ιδιαίτερα μετά την δημοσιοποίηση της έκθεσης Goldstone.
Παρόλο που θεωρώ ως ένα βαθμό υποκριτικές τέτοιου είδους ενέργειες-οι μισοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ θα έπρεπε να κάθονται στο σκαμνί μόνο για τον πόλεμο του Βιετνάμ-και δεν πιστεύω στις «διεθνείς» δίκες αλλά ότι οι ίδιοι οι λαοί πρέπει κάποτε να στείλουν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας τύπους σαν το Μπαράκ, τον Σαρόν κλπ, η ενέργεια αυτή έχει σημαντική συμβολική σημασία. Θυμηθείτε τι έγινε για παράδειγμα με τον Χιλιανό δικτάτορα Πινοσέτ, που ήθελε να κυκλοφορεί σαν να μην τρέχει τίποτα μετά από όσα είχε διαπράξει κατά του λαού της Χιλής.

Ακολουθεί σχετική ανταπόκριση για το θέμα από το ισραηλινό δίκτυο ynet.

«Θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε την νομική δίωξη κατά Ισραηλινών αξιωματούχων»
Ο Βρετανός εισαγγελέας που επιχείρησε να συλληφθεί ο Υπουργός Άμυνας Εχούντ Μπαράκ στην Βρετανία δηλώνει ότι οι προσπάθειες για δίωξη Ισραηλινών αξιωματούχων που εμπλέκονται στον πόλεμο της Γάζας δεν θα σταματήσουν


του Χαγκίτ Κλάϊμαν

ΛΟΝΔΙΝΟ-Ο εισαγγελέας Αλί Ταγιέμπ, που ενορχήστρωσε το δικαστικό αίτημα που ζητούσε από τις βρετανικές αρχές να συλλάβουν τον υπουργό Άμυνας Εχούντ Μπαράκ για εγκλήματα πολέμου τα οποία διέπραξε κατά την διάρκεια του πολέμου στην Γάζα, δήλωσε την Τρίτη ότι θα συνεχίσει να παίρνει νομικά μέτρα κατά οποιουδήποτε Ισραηλινού αξιωματούχου φθάνει στην Βρετανία.
Νωρίτερα, το Δικαστήριο του Λονδίνου είχε απορρίψει το αίτημα, λέγοντας ότι ο Μπαράκ χαίρει διπλωματικής ασυλίας και ως εκ τούτου δεν μπορεί να διωχθεί.
Ο Ταγιέμπ, Βρετανός πακιστανικής καταγωγής, προετοίμασε την αγωγή την οποία ο Εισαγγελέας Μισέλ Μασίαχ κατέθεσε στο δικαστήριο. Δήλωσε στο Ynet ότι οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι «θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι θα είμαστε αμείλικτοι στην προώθηση δικαστικών ενεργειών εναντίον τους».
Το γραφείο του, το οποίο ειδικεύεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, θα συνεχίσει να προσπαθεί να προσάγει σε βρετανικό δικαστήριο εντάλματα σύλληψης κατά οποιουδήποτε Ισραηλινού αξιωματούχου φθάνει στην Βρετανία, δήλωσε.
«Δεν έχω τίποτα εναντίον του Ισραήλ προσωπικά. Οι πολιτικές μου απόψεις δεν έχουν να κάνουν με την υπόθεση», δήλωσε στο Ynet ο Ταγιούμπ, προσθέτοντας ότι δεν αποκλείει την πιθανότητα μια μέρα να εκπροσωπήσει έναν Ισραηλινό έποικο κατά της Χαμάς- αν η υπόθεση στέκει.
Ο Ταγιέμπ εξέφρασε απογοήτευση λέγοντας ότι η απόφαση του δικαστηρίου, λέγοντας ότι αν δεν υπήρχε διπλωματική ασυλία, θα είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης. Παρόλα αυτά, δεν σκοπεύει να ασκήσει έφεση κατά της απόφασης.

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3783209,00.html

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Η εθνική χορωδία

του Γιτσχάκ Λαόρ*

Αν κάποιος πίστευε ότι οι ηγέτες μας και οι παρουσιαστές ανταγωνίζονται με την φτωχή τους γεύση μόνο όταν η χήρα ενός πιλότου κηδεύει τον πιλότο γιό της, θα έπρεπε να τους ακούσει να μαλλιοτραβιούνται σαν σολίστες σε όπερα της δεκάρας με τίτλο «Ο Απαίσιος Goldstone».
Πίσω από τον ταυτόσημο στόχο, η όπερα είναι αξιοσημείωτη για την φλυαρία επιχειρημάτων, τα οποία όλα φαίνεται να στηρίζονται σε ένα και μοναδικό αξίωμα: «Όλα όσα λένε είναι ψέμα κα στο κάτω κάτω αναγκαστήκαμε». Η όπερα έχει φτιαχτεί πάνω σε ένα και μοναδικό μοτίβο, το οποίο επαναλαμβάνεται από σολίστες και χορωδία: «Το Ισραήλ αναγκάστηκε να προχωρήσει στην επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι». Ήταν όντως έτσι;
Ποιος θυμάται ακόμη ότι πριν τον πόλεμο, το Ισραήλ απέρριψε τις προσπάθειες για ανανέωση της εκεχειρίας; Ποιος ακόμη θυμάται ότι οι μήνες πριν τον πόλεμο ήταν σχετικά ήσυχοι, παρά την πολιορκία της Γάζας; Ποιος θυμάται ακόμη ότι η πολιορκία η ίδια ήταν μία κατάφωρη παραβίαση της συμφωνίας εκεχειρίας, την οποία το Ισραήλ είχε υπογράψει; Ποιος πραγματικά μπορεί να υποστηρίξει ότι η επιχείρηση έγινε για την απελευθέρωση του Γκιλάτ Σαλίτ;
Και τέλος, ποιος θυμάται ακόμη ότι οι διαμάχες του υπουργικού συμβουλίου πριν τον πόλεμο έμοιαζαν σαν προεκλογική εκστρατεία-με το Καντίμα να διαγκωνίζεται με τις υποσχέσεις του και τις φωνές «θα γονατίσουμε την Χαμάς» και τον Εχούντ Μπαράκ να προειδοποιεί το Καντίμα και την υποκίνηση της δεξιάς; Ο λόγος που κανείς δημόσια δεν θυμάται τις λεπτομέρειες αυτές είναι το ότι η μνήμη της κοινής γνώμης χρειάζεται εκπροσώπους, όπως το ότι ένα κόμμα που ήταν αντίθετο στον πόλεμο μας υπενθυμίζει ότι μας είχαν προειδοποιήσει για το τι θα συμβεί.
Η εθνική χορωδία ενισχύει απλά ένα γεγονός που δεν αναφέρεται ρητά στην έκθεση Goldstone, αλλά το οποίο έχει εμπεδωθεί πλήρως στην καρδιά των αυξανόμενων εκκλήσεων για μποϊκοτάζ του Ισραήλ και παραπομπή στο δικαστήριο στο εξωτερικό των στρατιωτικών του. Η ισραηλινή δημοκρατία δεν έχει ένα σύστημα που να παρακολουθεί το τι πράττει το κράτος στους Παλαιστινίους υπηκόους του και έτσι τα θύματα της ισραηλινής πολεμικής μηχανής δεν μπορούν να αφεθούν στο έλεος του Ισραήλ.
Όποιος πίστευε ότι η ισραηλινή συναίνεση-με την σταδιακή αποδυνάμωση του Ανώτατου Δικαστηρίου(πάρτε την επιχείρηση Ουράνιο Τόξο στην Ράφα το 2004, όταν το δικαστήριο αρνήθηκε να παρέμβει στην μαζική κατεδάφιση σπιτιών, αλλά προχώρησε στην «ανθρωπιστική απόφαση» να δώσει εντολή στον στρατό να επιτρέψει στους Παλαιστινίους να θάψουν τους νεκρούς τους) και την εξαφανιζόμενη αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο κατά των πολέμων-θα ισχυροποιήσει το Ισραήλ αποδεικνύεται λάθος
Το Ισραήλ θεωρείται μονολιθικό γιατί το τείχος του διαχωρισμού, οι «παρακαμπτήριοι δρόμοι», η τεράστια ανεργία στα κατεχόμενα εδάφη, τα σημεία ελέγχου, ο αποκλεισμός της Γάζας και τα αστεία ονόματα των στρατιωτικών επιχειρήσεων όλα είναι μέρη ενός μηχανισμού στον οποίο δεν έχει αντιταχθεί το κράτος.
Η ισραηλινή δημοκρατία λειτουργεί για τους Εβραίους, οι οποίοι εκπροσωπούνται επαρκώς αλλά αρνείται την εκπροσώπηση σε 4 εκατ. ανθρώπους εδώ και 42 χρόνια. Επιτρέπει στον εαυτό της να κάνει το οτιδήποτε σε αυτούς στο όνομα της δημοκρατικής «εθνικής συναίνεσης». Ποιος θα τους προστατεύσει;
Το Ισραήλ γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το διεθνές δίκαιο εδώ και δεκαετίες κατοχής. Το έκανε νομιμοποιώντας τους οικισμούς με την βοήθεια του Ανώτατου Δικαστηρίου και λέγοντας συνεχώς ότι κάθε πολιτική ή στρατιωτική κίνηση έγινε «επειδή δεν υπήρχε άλλη επιλογή», χωρίς αντίδραση στο εσωτερικό.
Δεν υπάρχει καλύτερο τεστ για το που έχει φθάσει η μονομέρεια της ισραηλινής κοινωνίας από τις κραυγές κατά του Goldstone, σαν κανείς να μην γνώριζε το τι κάναμε στην Γάζα. Η αντίληψη ότι «ο ισραηλινός στρατός είναι ο πιο ηθικός στον κόσμο» πρέπει να αρχίσει να καταρρίπτεται τουλάχιστον στο εξωτερικό.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χάαρετς" στις 21/09/2009


http://www.haaretz.com/hasen/spages/1115759.html

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Εξευτελισμός στην Χάγη

του Γκιντεόν Λέβι*



Υπάρχει ένα όνομα σε κάθε σφαίρα και υπάρχει κάποιος υπεύθυνος για κάθε έγκλημα. Ο μανδύας με τον οποίο τυλίχτηκε το Ισραήλ από τότε που έγινε η επιχείρηση Καυτό Μολύβι έπεσε μια για πάντα και τώρα τα δύσκολα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν. Έχει καταντήσει περιττό να ρωτάμε το αν συντελέστηκαν εγκλήματα πολέμου στην Γάζα, γιατί έγκυρες και ξεκάθαρες απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί.
Τότε είναι η επόμενη ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί: Ποιος φταίει; Αν έγιναν εγκλήματα πολέμου στην Γάζα, σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί εγκληματίες πολέμου ανάμεσα μας. Πρέπει να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν. Είναι το σκληρό συμπέρασμα που βγαίνει από την λεπτομερή έκθεση των Ηνωμένων Εθνών.
Σχεδόν επί ένα χρόνο, το Ισραήλ προσπαθεί να αντιτάξει ότι το αίμα που χύθηκε στην Γάζα δεν ήταν παρά νερό. Η μία έκθεση ακολούθησε την άλλη, με τρομακτικά παρόμοια αποτελέσματα: πολιορκία, λευκός φώσφορος, τραυματισμός αθώων πολιτών, καταστροφή υποδομών-εγκλήματα πολέμου σε κάθε από τη μια εκθέσεις. Τώρα, μετά την δημοσιοποίηση της πιο σημαντικής και πιο καταδικαστικής έκθεσης από όλες, που την συνέταξε επιτροπή με επικεφαλής τον Δικαστή Richard Goldstone, οι προσπάθειες του Ισραήλ να τις υποβαθμίσει μοιάζουν γελοίες και οι λεονταρισμοί των εκπροσώπων ακούγονται αξιολύπητοι.
Μέχρι στιγμής είχαν εστιαστεί στους κομιστές, όχι στο μήνυμα: ο ερευνητής της Human Rights Watch μαζεύει ναζιστικά αναμνηστικά, η οργάνωση Breaking the Silence είναι επιχείρηση και η Διεθνής Αμνηστία αντισημίτες. Όλα φθηνή προπαγάνδα. Αυτή τη φορά όμως ο κομιστής αποδεικνύει την προπαγάνδα. Κανείς δεν μπορεί σοβαρά να υποστηρίξει ότι ο Goldstone, ένας δραστήριος και συνετός σιωνιστής, με βαθιούς δεσμούς με το Ισραήλ είναι αντισημίτης. Θα ήταν γελοίο.
Αν και υπάρχουν μερικοί προπαγανδιστές που πράγματι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το όπλο του αντισημιτισμού εναντίον του, παρόλο που γνώριζαν ότι πρόκειται για φάρσα. Κάποιος θα έπρεπε να ακούσει την σπαρακτική συνέντευξη της κόρης του Goldstone Nikole στον Razi Barkai στο ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού, για να καταλάβει πως στην πραγματικότητα αγαπά το Ισραήλ και είναι πραγματικός του φίλος.
Μίλησε στα εβραϊκά, για το άγχος που πέρασε ο πατέρας της και της πεποίθησης της ότι αν δεν ήταν αυτός εκεί, η έκθεση θα ήταν πολύ χειρότερη. Αυτό που θέλει σε τελική ανάλυση, είπε, είναι ένα Ισραήλ πιο δίκαιο.
Ούτε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την νομική του εμπειρία, ως κορυφαίος διεθνής δικαστής με τεράστιο κύρος. Ο άνθρωπος που αποκάλεσε την αλήθεια για την Ρουάντα και την Γιουγκοσλαβία έκανε το ίδιο πράγμα με την Γάζα. Ο πρώην εισαγγελέας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι όχι μόνο μία νομική προσωπικότητα, αλλά και μία προσωπικότητα ηθικού κύρους. Ως εκ τούτου τα παράπονα για τον δικαστή δεν ρίχνουν νερό. Αντιθέτως, είναι καιρός να κοιτάξουμε προσεκτικότερα αυτούς που κατηγορούνται. Αυτούς που είναι κατεξοχήν υπεύθυνοι, τον Εχούντ Όλμερτ, τον Εχούντ Μπαράκ και τον Γκάμπι Ασκενάζι. Μέχρι τώρα, απίστευτο, κανείς τους δεν έχει πληρώσει κανένα τίμημα για τις πράξεις του.
Η επιχείρηση Καυτό Μολύβι ήταν μία χωρίς όρια επίθεση σε έναν πολιορκημένο, χωρίς καμιά προστασία αστικό πληθυσμό, ο οποίος σχεδόν ούτε καν αντιστάθηκε στην διάρκεια της επιχείρησης. Θα έπρεπε να είχε προκαλέσει οργή αμέσως στο Ισραήλ. Ήταν η Σάμπρα και Σατίλα, που αυτή την φορά την είχαμε κάνει εμείς. Είχαν γίνει τεράστιες διαδηλώσεις σε αυτήν εδώ την χώρα μετά ην Σάμπρα και Σατίλα, ενώ με το Καυτό Μολύβι, μόνο κάποιες γενναίες δράσεις.
Θα ήταν αρκετό να κοιτάξουμε απλά την τεράστια ανισότητα σε απώλειες-100 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν για κάθε ένα Ισραηλινό-για να ξεσηκωθεί ολόκληρη η ισραηλινή κοινωνία. Δεν υπήρχε λόγος να περιμένουμε τον Goldstone για να καταλάβουμε ότι κάτι τρομακτικό συνέβαινε μεταξύ του Παλαιστίνιου Δαβίδ και του Ισραηλινού Γολιάθ. Αλλά οι Ισραηλινοί προτίμησαν να κοιτάζουν αλλού ή να στέκονται με τα παιδιά τους στους λόφους γύρω από την Γάζα και να πανηγυρίζουν για την σφαγή που επιτελούσαν οι βόμβες.
Με την ανοχή των μέσων ενημέρωσης και εγκληματικά μεροληπτικών σχολιαστών και ειδικών-που όλοι φρόντιζαν να μην υπάρχει πληροφόρηση-και ύστερα με την πλύση εγκεφάλου και τον εφησυχασμό της κοινής γνώμης. Το Ισραήλ συμπεριφέρθηκε σαν τίποτα να μην είχε συμβεί. Ο Goldstone έβαλε ένα τέλος σε αυτό, για το οποίο θα πρέπει να τον ευγνωμονούμε. Αφού έκανε την δουλειά του, τα απαραίτητα πρακτικά βήματα πρέπει να γίνουν.
Θα ήταν καλύτερο για το Ισραήλ να βρει το κουράγιο να αλλάξει ρώτα όσο υπάρχει καιρός, να ερευνήσει την υπόθεση εξονυχιστικά και όχι όπως γίνεται με τις έρευνες παρωδία του Ισραηλινού στρατού, χωρίς να περιμένει τον Goldstone.
Ο Όλμερτ και η Τσίπι Λίβνι πρέπει να πληρώσουν για την σκανδαλώδη απόφαση να μην συνεργαστούν με τον Goldstone. Τώρα που η έκθεση βρίσκεται καθ’ οδόν για το Διεθνές Δικαστήριο και τα εντάλματα σύλληψης σύντομα θα εκδοθούν, αυτό που απομένει είναι να συγκροτηθεί αμέσως κρατική επιτροπή έρευνας για να αποτραπεί ο εξευτελισμός στην Χάγη.
Ίσως την επόμενη φορά που θα κάνουμε ένα άλλο μάταιο και μίζερο πόλεμο, να λάβουμε υπόψη όχι μόνο τον αριθμό των απωλειών που μπορούμε να αντέξουμε αλλά και το τεράστιο πολιτικό κόστος που τέτοιου είδους πόλεμοι προκαλούν.
Με αφορμή την Εβραϊκή Πρωτοχρονιά, το Ισραήλ, άξια, εξελίσσεται σε απεχθές κράτος παρία. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε ούτε στιγμή.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" στις 17/09/2009

http://haaretz.com/hasen/spages/1115240.html

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Η προσευχή του Τούτου

του Ούρι Αβνέρι*


Πόσο πραγματικά συνέβαλλε το μποϊκοτάζ κατά της Νοτ. Αφρικής στην πτώση του ρατσιστικού καθεστώτος; Αυτή την εβδομάδα συνομίλησα με τον Ντέσμοντ Τούτου για το θέμα αυτό, το οποίο με απασχολούσε εδώ και πολύ καιρό.
Κανείς άλλος δεν ξέρει καλύτερα να απαντήσει στο ερώτημα από όσο ο Τούτου, ο Νοτιοαφρικανός αρχιεπίσκοπος και υποψήφιος για βραβείο Νόμπελ, ήταν ένας από τους ηγέτες του αγώνα κατά του απαρτχάιντ και αργότερα, πρόεδρος τη Επιτροπής για την Αλήθεια και την Συμφιλίωση που ερεύνησε τα εγκλήματα του καθεστώτος. Την εβδομάδα αυτή επισκέφθηκε Ισραήλ με τους «Γέροντες», μία οργάνωση βετεράνων πολιτικών από ολόκληρο τον κόσμο την οποία ίδρυσε ο Νέλσον Μαντέλα.
Το ζήτημα του μποϊκοτάζ επανήλθε αυτή την εβδομάδα μετά από ένα άρθρο του καθηγητή Νεβέ Γκόρντον που δημοσιεύτηκε στους Λος Άντζελες Τάϊμς, καλώντας για διεθνές μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ. Αναφέρθηκε στο παράδειγμα της Νοτίου Αφρικής για να δείξει το πώς ένα ευρύ διεθνές μποϊκοτάζ μπορεί να αναγκάσει το Ισραήλ να βάλλει τέλος στην κατοχή, την οποία συνέκρινε με το καθεστώς του απαρτχάιντ.
Γνωρίζω και σέβομαι τον Νεβέ Γκόρντον για πολλά χρόνια. Πριν γίνει καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπεν Γκουριόν στην Μπερσέβα, οργάνωσε πολλές διαδηλώσεις κατά του Τείχους του Διαχωρισμού στην περιοχή της Ιερουσαλήμ, στις οποίες, πήρα και εγώ μέρος.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί του αυτή τη φορά-ούτε για τις ομοιότητες με την Νότιο Αφρική ούτε με την αποτελεσματικότατα ενός μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ.
Υπάρχουν πολλές απόψεις για την συνεισφορά του μποϊκοτάζ στην επιτυχία του αγώνα κατά του απαρτχάιντ. Σύμφωνα με μία, ήταν καθοριστική. Μία άλλη λέει ότι η επίπτωση ήταν οριακή. Κάποιοι πιστεύουν ότι ήταν η κατάρρευση της Σοβ. Ένωσης που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο. Μετά από αυτή, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν είχαν πλέον λόγο να στηρίζουν το καθεστώς στην Νοτ. Αφρική, το οποίο θεωρούνταν μέχρι τότε ως πυλώνας του διεθνούς αγώνα κατά του Κομμουνισμού.
«Το μποϊκοτάζ ήταν πάρα πολύ σημαντικό», μου είπε ο Τούτου. «Περισσότερο και από τον ένοπλο αγώνα». Πρέπει να θυμόμαστε, ότι σε αντίθεση με τον Μαντέλα, ο Τούτου ήταν υποστηρικτής της μη βίας. Στην διάρκεια των 28 ετών που ο Μαντέλα πέρασε στην φυλακή, ο Τούτου θα μπορούσε να κυκλοφορήσει ελεύθερα οποιαδήποτε στιγμή, αν είχε απλά συμφωνήσει να υπογράψει μία δήλωση που θα καταδίκαζε την «τρομοκρατία». Αρνήθηκε.
«Η σπουδαιότητα του μποϊκοτάζ δεν ήταν μόνο οικονομική», μου εξήγησε ο αρχιεπίσκοπος, «αλλά και ηθική. Οι Νοτιοαφρικανοί είναι τρελοί για παράδειγμα με τα σπορ. Το μποϊκοτάζ, που απέτρεπε από τις ομάδες τους να παίξουν στο εξωτερικό, τους έπληξε πολύ σκληρά. Αλλά το κυριότερο ήταν ότι μας έδωσε την αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι μαζί μας. Μας έδωσε κουράγιο να συνεχίσουμε».
Για να μου δείξει την σπουδαιότητα του μποϊκοτάζ μου είπε την εξής ιστορία. Το 1989, ο μετριοπαθής ηγέτης Φρεντερίκ ντε Κλερκ, εκλέχτηκε πρόεδρος της Νοτ. Αφρικής. Με το που ανέλαβε την εξουσία ανακοίνωσε την πρόθεση να επιβάλλει ένα πολυφυλετικό καθεστώς. « Τον πήρε τηλέφωνο να τον συγχαρώ και το πρώτο πράγμα που είπε ήταν: Θα ζητήσεις τώρα άρση του μποϊκοτάζ;»
Μου φαίνεται πως η απάντηση του Τούτου δείχνει την τεράστια διαφορά μεταξύ της πραγματικότητας στην Νότιο Αφρική εκείνης της περιόδου και της δικής μας σήμερα.
Ο αγώνας κατά του απαρτχάιντ ήταν αγώνας μεταξύ μιας τεράστιας πλειοψηφίας και μιας μικρής μειονότητας. Σε γενικό πληθυσμό 50 εκατομμυρίων, οι Λευκοί αριθμούσαν λιγότερο από 10%. Αυτό σημαίνει ότι πάνω από 90% των κατοίκων της χώρας υποστήριζε το μποϊκοτάζ, παρά το επιχείρημα ότι τους έπληττε και αυτούς.
Στο Ισραήλ, η κατάσταση είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι Εβραίοι ανέρχονται σε πάνω από 80% των Ισραηλινών πολιτών και αποτελούν πλειοψηφία κάπου 60% στην χώρα που εκτείνεται από την Μεσόγειο στον Ιορδάνη ποταμό. Το 99,9% των Εβραίων αντιτίθεται στο μποϊκοτάζ του Ισραήλ.
Δεν θα αισθανθούν ότι «ολόκληρος ο κόσμος είναι μαζί μας», αλλά «ολόκληρος ο κόσμος είναι εναντίον μας».
Στην Νοτ. Αφρική, το διεθνές μποϊκοτάζ βοήθησε στην ενίσχυση της πλειοψηφίας και την εμψύχωσε στον αγώνα. Η επίπτωση του μποϊκοτάζ στο Ισραήλ θα έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα: θα σπρώξει στην αγκαλιά της άκρας δεξιάς την μεγάλη πλειοψηφία και θα δημιουργήσει μία ψυχολογία φρούριο κατά του «αντισημιτικού κόσμου». (Το μποϊκοτάζ βέβαια ασφαλώς θα έχει διαφορετική επίπτωση στους Παλαιστινίους, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος όσων τον υποστηρίζουν).
Οι λαοί δεν είναι παντού ίδιοι. Φαίνεται πως οι Μαύροι στην Νότιο Αφρική είναι πολύ διαφορετικοί από τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους. Η κατάρρευση του καταπιεστικού ρατσιστικού καθεστώτος δεν προκάλεσε αιματοχυσία, όπως προέβλεπαν κάποιοι, αλλά αντίθετα στην δημιουργία της Επιτροπής για την Αλήθεια και την Συμφιλίωση. Αντί για εκδίκηση, συγχώρεση. Αυτοί που εμφανίστηκαν στην επιτροπή και παραδέχθηκαν τα εγκλήματα πολέμου συγχωρέθηκαν. Ήταν κάτι που ταίριαζε με την χριστιανική πίστη.
Είπα στον αρχιεπίσκοπο ότι θαυμάζω όχι μόνο τους ηγέτες που επέλεξαν αυτό τον τρόπο αλλά και τον κόσμο που το αποδέχτηκε.
Μία από τις πολύ μεγάλες διαφορές μεταξύ των δύο συγκρούσεων είναι το Ολοκαύτωμα. Αιώνες πογκρόμ έχουν επηρεάσει την ψυχολογία των Εβραίων που πιστεύει ότι όλος ο κόσμος τους επιβουλεύεται. Η αίσθηση αυτή έγινε εκατονταπλάσια με το Ολοκαύτωμα. Το κάθε Εβραιόπαιδο στο Ισραήλ μαθαίνει στο σχολείο ότι «ολόκληρος ο κόσμος σιώπησε» όταν έξι εκατομμύρια δολοφονήθηκαν. Η αίσθηση αυτή έχει βαθειά ριζώσει στην εβραϊκή ψυχή. Ακόμη και όταν βρίσκεται σε ύπνωση, είναι εύκολο να ξυπνήσει.
( Η αίσθηση αυτή είναι που έκανε δυνατό στον Αβιγκντόρ Λίμπερμαν, την προηγούμενη εβδομάδα, να κατηγορήσει όλο τον σουηδικό λαό ότι συνεργάστηκε με τους ναζί, εξαιτίας ενός ηλίθιου άρθρου σε σουηδική εφημερίδα ταμπλόιντ).
Εύκολα θα έλεγε κανείς ότι η εβραϊκή αίσθηση ότι «όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας» είναι παράλογη. Αλλά στην ζωή των εθνών, όπως και στη ζωή των ατόμων, είναι παράλογο να αγνοείς το παράλογο.
Το Ολοκαύτωμα θα έχει αποφασιστική επίπτωση σε οποιαδήποτε έκκληση για μποϊκοτάζ του Ισραήλ. Οι ηγέτες του ρατσιστικού καθεστώτος στην Νοτ. Αφρική συμπαθούσαν ανοικτά το καθεστώς των ναζί και επιπλέον στράφηκαν προς αυτό στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το απαρτχάιντ στηρίχτηκε στις ίδιες ρατσιστικές θεωρίες που ενέπνευσαν τον Χίτλερ. Ήταν εύκολο να κερδίσεις τον πολιτισμένο κόσμο να μποϊκοτάρει ένα τόσο αποκρουστικό καθεστώς. Οι Ισραηλινοί από την άλλη, εμφανίζονται ως θύματα του Ναζισμού. Η έκκληση για μποϊκοτάζ θα υπενθυμίσει σε πολλούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο το σύνθημα των ναζί «Kauft nicht bei Juden», μην αγοράζεται από τους Εβραίους.
Αυτό δεν ισχύει για κάθε είδος μποϊκοτάζ. Πριν 11 χρόνια, η κίνηση Γκους Σαλόμ, στην οποία ανήκω, ζήτησε να γίνει μποϊκοτάζ κατά των προϊόντων που προέρχονται από τους εποίκους. Σκοπός του ήταν να διαχωρίσει τους εποίκους από το Ισραηλινό κοινό και να δείξει ότι υπάρχουν δύο είδη Ισραηλινών. Το μποϊκοτάζ αποσκοπούσε να ενισχύσει εκείνους τους Ισραηλινούς που αντιτίθονταν στην κατοχή, χωρίς να γίνονται αντί-Ισραηλινοί ή αντισημίτες.
Ένα από τα πεδία μάχης στον αγώνα μας για ειρήνη είναι η Ισραηλινή κοινή γνώμη. Οι περισσότεροι Ισραηλινοί πιστεύουν στις μέρες μας ότι η ειρήνη είναι επιθυμητή αλλά αδύνατη(εξαιτίας των Αράβων βέβαια). Πρέπει να τους πείσουμε όχι μόνο ότι η ειρήνη θα είναι καλή για το Ισραήλ, αλλά και ρεαλιστικά εφικτή.
Όταν ο αρχιεπίσκοπος με ρώτησε, σε τι ελπίζουμε εμείς οι ακτιβιστές της ειρήνης, του είπα: Ελπίζουμε ο Μπαράκ Ομπάμα να δημοσιοποιήσει ένα αποφασιστικό και αναλυτικό σχέδιο ειρήνης και να χρησιμοποιήσει όλη την δύναμη των ΗΠΑ για να πειστούν οι πλευρές να το αποδεχτούν. Ελπίζουμε ότι ολόκληρος ο κόσμος θα στοιχηθεί πίσω από μία τέτοια προσπάθεια. Και ελπίζουμε ότι θα βοηθήσει το στρατόπεδο της ειρήνης στο Ισραήλ να σταθεί ξανά στα πόδια του και να πείσει την κοινή γνώμη ότι είναι και δυνατό και ότι αξίζει να ακολουθήσουμε το μονοπάτι της ειρήνης με την Παλαιστίνη.
Κανείς που μοιράζεται αυτήν την ελπίδα δεν μπορεί να υποστηρίξει την έκκληση για μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ. Αυτοί που ζητούν μποϊκοτάζ το κάνουν από απόγνωση. Και αυτή είναι η αιτία του θέματος.
Ο Νεβέ Γκόρντον και οι φίλοι του στην προσπάθεια αυτή έχουν απογοητευτεί από τους Ισραηλινούς. Έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει η ισραηλινή κοινή γνώμη. Κατά αυτούς καμιά σωτηρία δεν υπάρχει από εντός. Κάποιος θα πρέπει να αγνοήσει την ισραηλινή κοινή γνώμη και να επικεντρωθεί στην κινητοποίηση του κόσμου κατά του κράτους του Ισραήλ. (Μερικοί από αυτούς πιστεύουν με κάποιο τρόπο ότι το κράτος του Ισραήλ θα πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από ένα διεθνικό κράτος).
Δεν συμμερίζομαι καμιά από τις δύο απόψεις-ούτε την απόγνωση για τον Ισραηλινό λαό, στον οποίο ανήκω, ούτε την ελπίδα ότι ο κόσμος θα ξεσηκωθεί και θα αναγκάσει το Ισραήλ να αλλάξει τους τρόπους παρά την θέλησή του. Για να συμβεί αυτό, το μποϊκοτάζ πρέπει να έχει διεθνή στήριξη, οι ΗΠΑ να μετάσχουν, η ισραηλινή οικονομία να καταρρεύσει και το ηθικό της ισραηλινής κοινής γνώμης να σπάσει.
Πόσο καιρό θα πάρει; Είκοσι χρόνια; Πενήντα; Για πάντα;
Φοβάμαι ότι αυτό είναι ένα παράδειγμα λάθους διάγνωσης που οδηγεί σε εσφαλμένη θεραπεία. Για να ακριβολογώ: η λανθασμένη αντίληψη ότι η Ισραηλινό-Παλαιστινιακή διαμάχη μοιάζει αυτήν της Νοτ. Αφρικής οδηγεί σε λανθασμένες επιλογές στρατηγικής.
Πράγματι, η Ισραηλινή κατοχή και το καθεστώς απαρτχάιντ της Νοτ. Αφρικής έχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Στην Δυτική όχθη υπάρχουν δρόμοι «για Ισραηλινούς μόνο». Αλλά η ισραηλινή πολιτική δεν στηρίζεται σε ρατσιστικές θεωρίες, αλλά σε εθνική διαμάχη. Ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα: στη Νοτ. Αφρική, ένας λευκός άνδρας και μία μαύρη γυναίκα(ή αντίθετα) δεν μπορούσαν να παντρευτούν και οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ τους ήταν έγκλημα. Στο Ισραήλ δεν υπάρχει τέτοια απαγόρευση. Από την άλλη, ένας άραβας πολίτης του Ισραήλ, που παντρεύεται μία Αράβισσα από τα κατεχόμενα εδάφη(ή αντίθετα) δεν μπορεί να φέρει το ταίρι του ή ταίρι της στο Ισραήλ. Και οι δύο περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές, αλλά διαφορετικές.
Στη Νοτ. Αφρική υπήρχε πλήρης συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών για την ενότητα της χώρας. Ο αγώνας ήταν για το καθεστώς. Τόσο οι Λευκοί όσο και οι Μαύροι θεωρούσαν τους εαυτούς τους Νοτιοαφρικανούς και ήταν αποφασισμένοι να αφήσουν τη χώρα ανέπαφη. Οι Λευκοί δεν ήθελαν διαχωρισμό και στην πράξη δεν μπορούσαν κι’ όλας γιατί η οικονομία τους στηριζόταν στην εργασία των μαύρων.
Σε αυτή τη χώρα, οι Ισραηλινοί Εβραίοι και οι Παλαιστίνιοι άραβες δεν έχουν τίποτα κοινό-κανένα κοινό εθνικό αίσθημα, ούτε κοινή θρησκεία, ούτε κοινή κουλτούρα και ούτε κα κοινή γλώσσα. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ισραηλινών θέλουν ένα Εβραϊκό κράτος. Η μεγάλη πλειοψηφία των Παλαιστινίων θέλουν ένα Παλαιστινιακό(ή Ισλαμικό) κράτος. Το Ισραήλ δεν εξαρτάται από τους Παλαιστίνους εργάτες-αντιθέτως, διώχνει τους Παλαιστινίους από την αγορά εργασίας. Εξαιτίας αυτού, υπάρχει αυτή τη στιγμή ευρεία συναίνεση διεθνώς ότι η λύση βρίσκεται στην δημιουργία παλαιστινιακού κράτους πλάι στο Ισραήλ.
Με δύο λόγια: οι δύο συγκρούσεις είναι θεμελιωδώς διαφορετικές. Για αυτό και οι τρόποι του αγώνα, πρέπει να είναι επίσης διαφορετικοί. Ας επιστρέψουμε στον αρχιεπίσκοπο, μία ελκυστική προσωπικότητα που είναι αδύνατον να μην κοιτάξεις στα μάτια. Μου είπε ότι προσεύχεται τακτικά και ότι η αγαπημένη του προσευχή είναι κάπως έτσι:
«Αγαπητέ μου Θεέ, όταν κάνω λάθος, κάνε με να θέλω να δω το λάθος μου. Και όταν έχω δίκιο-παρακαλώ κάνε με ανεκτικό να ζήσω μαζί του».

*Ο Αβνέρι είναι παλίμαχος Ισραηλινός ακτιβιστής του κινήματος ειρήνης. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 29/08/2009 στην ιστοσελίδα της οργάνωσης "Γκους Σαλόμ"(Μέτωπο Ειρήνης).


http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1251547904

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ

Ένα ενδιαφερον άρθρο για το θέμα του μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Λος Άτζελες Τάϊμς" στις 20/08/2009*


του Νεβέ Γκόρντον**


Οι Ισραηλινές εφημερίδες φέτος το καλοκαίρι ήταν γεμάτες άρθρα που εξέφραζαν θυμό για την προώθηση του διεθνούς μποϊκοτάζ στο Ισραήλ. Ταινίες έχουν αποσυρθεί από ισραηλινά κινηματογραφικά φεστιβάλ, ο Λέοναρντ Κόεν δέχεται επικρίσεις σε ολόκληρο τον κόσμο για την απόφασή του να εμφανιστεί στο Τελ Αβίβ και η Oxfam διέκοψε τις σχέσεις με μία διασημότητα που χρησιμοποιεί καλλυντικά που παράγονται στα κατεχόμενα εδάφη.

Σαφώς η εκστρατεία να χρησιμοποιούνται τέτοιου είδους τακτικές που συνέβαλλαν στο να δοθεί τέλος στο απαρτχάιντ στην Νότιο Αφρική κερδίζει περισσότερους οπαδούς στον κόσμο.

Δεν προκαλεί έκπληξη, ότι πολλοί Ισραηλινοί, ακόμη και ειρηνιστές, δεν τάσσονται υπέρ. Το διεθνές μποϊκοτάζ δεν βοηθά και επιπλέον θυμίζει αντισημιτισμό. Θέτει ακόμη ερωτήματα για διπλά στάνταρ(γιατί να μην γίνει μποϊκοτάζ κατά της Κίνας για τις κατάφωρες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων;) και την φαινομενικά αντιφατική θέση να εγκρίνεις το μποϊκοτάζ κατά της ίδιας σου της χώρας.

Πράγματι δεν είναι ένα απλό ζήτημα για μένα ως Ισραηλινού πολίτη να ζητώ από ξένες κυβερνήσεις, περιφερειακές αρχές, διεθνή κινήματα, οργανώσεις, συνδικάτα και πολίτες να πάψουν να συνεργάζονται με το Ισραήλ. Αλλά σήμερα, καθώς βλέπω τα δύο μου αγόρια να παίζουν στην αυλή, έχω πειστεί ότι είναι ο μόνος δρόμος για να σωθεί το Ισραήλ από τον εαυτό του.

Το λέω αυτό γιατί το Ισραήλ βρίσκεται σε ιστορικό σταυροδρόμι και σε περιόδους κρίσης χρειάζονται δραστικά μέτρα. Το λέω αυτό ως Εβραίος που έχει επιλέξει να μεγαλώσει τα παιδιά του στο Ισραήλ, που είναι μέλος του ισραηλινού στρατοπέδου ειρήνης για 30 σχεδόν χρόνια και ο οποίος είναι βαθειά ανήσυχος για το μέλλον της χώρας του.

Ο πιο ακριβής τρόπος για να περιγράψει κανείς το Ισραήλ σήμερα είναι κράτος απαρτχάιντ. Για περισσότερα από 42 χρόνια, το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στην κοιλάδα του Ιορδάνη και την Μεσόγειο θάλασσα. Σε αυτό το κομμάτι ζουν 6 περίπου εκατ. Εβραίοι και 5 περίπου εκατ. Παλαιστίνιοι. Από αυτούς 3,5 εκατ. Παλαιστίνιοι και σχεδόν μισό εκατ. Εβραίοι ζουν στις περιοχές που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967 και παρόλο που οι δύο αυτές ομάδες ζουν στην ίδια περιοχή, υπόκεινται σε εντελώς διαφορετικά νομικά συστήματα. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν κράτος και στερούνται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντιθέτως, όλοι οι Εβραίοι, είτε ζουν στα κατεχόμενα εδάφη είτε στο Ισραήλ, είναι πολίτες του κράτους του Ισραήλ.

Το ερώτημα που με κάνει να μένω ξύπνιος τις νύχτες, ως γονιός και ως πολίτης, είναι το πώς θα εξασφαλίσω το ότι τα δύο μου παιδιά καθώς και τα παιδιά των Παλαιστινίων γειτόνων μου δεν θα μεγαλώσουν σε ένα καθεστώς απαρτχάιντ.

Υπάρχουν μόνο δύο ηθικά τρόποι για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Ο πρώτος είναι η λύση του ενός κράτους: να δοθεί υπηκοότητα σε όλους τους Παλαιστινίους και να δημιουργηθεί έτσι μία διεθνική δημοκρατία σε ολόκληρη την περιοχή που ελέγχεται από το Ισραήλ. Με βάση τα δημογραφικά δεδομένα, αυτό θα σημάνει το τέλος του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους. Για τους περισσότερους Ισραηλινούς Εβραίους, αυτό είναι ανάθεμα.

Ο δεύτερος σημαίνει να τερματίσουμε το απαρτχάιντ μας μέσω της λύσης των δύο κρατών, που προϋποθέτει την αποχώρηση του Ισραήλ στα προ του 1967 σύνορα(με πιθανότητα ανταλλαγής γης), τον διαχωρισμό της Ιερουσαλήμ και την αναγνώριση του δικαιώματος επιστροφής των Παλαιστινίων με την διευκρίνιση ότι μόνο ένας περιορισμένος αριθμός από τα 4,5 εκατ. Παλαιστινίους πρόσφυγες θα επιτραπεί να επιστρέψει στο Ισραήλ, ενώ οι υπόλοιποι θα μπορούν να επιστρέψουν στο νέο Παλαιστινιακό κράτος.

Από γεωγραφικής πλευράς, η λύση του ενός κράτους φαντάζει περισσότερο εφικτή γιατί Εβραίοι και Παλαιστίνιοι είναι ήδη αναμεμειγμένοι. Στην πράξη, «στο έδαφος» η λύση του ενός κράτους(με τη μορφή απαρτχάιντ) είναι η πραγματικότητα.

Από ιδεολογικής πλευράς, η λύση των δύο κρατών είναι περισσότερο ρεαλιστική γιατί λιγότερο από το 1% των Εβραίων και μία μικρή μειοψηφία των Παλαιστινίων υποστηρίζει ένα διεθνικό κράτος.

Προς το παρόν, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, είναι πιο λογικό να αλλάξεις την γεωγραφική πραγματικότητα από την ιδεολογία. Αν κάποτε στο μέλλον οι δύο λαοί επιλέξουν να μοιραστούν ένα κράτος, μπορούν να το κάνουν, αλλά προς το παρόν δεν είναι κάτι που θέλουν.

Αν λοιπόν η λύση των δύο κρατών είναι ένας τρόπος να τερματιστεί το καθεστώς απαρτχάιντ, πως μπορεί να επιτευχθεί τότε ο στόχος; Έχω πειστεί ότι η εξωγενής πίεση είναι η μόνο απάντηση. Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, οι Εβραίοι έποικοι στα κατεχόμενα εδάφη αύξησαν δραματικά τον αριθμό τους. Ο μύθος της ενωμένης Ιερουσαλήμ έχει δημιουργήσει μία πόλη απαρτχάιντ όπου οι Παλαιστίνιοι δεν είναι πολίτες και στερούνται βασικών υπηρεσιών. Το ισραηλινό κίνημα ειρήνης έχει βαθμιαία εκφυλιστεί ώστε να είναι σχεδόν ανύπαρκτο σήμερα και η ισραηλινή πολιτική μετατοπίζεται όλο και πιο πολύ προς την άκρα δεξιά.

Είναι λοιπόν ξεκάθαρο για μένα ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί η τάση για απαρτχάιντ στο Ισραήλ είναι μέσω της μαζικής διεθνούς πίεσης. Τα λόγια και οι καταδίκες από την κυβέρνηση Ομπάμα και την ΕΕ δεν έχουν φέρει αποτέλεσμα, ούτε καν το πάγωμα των εποικισμών, πόσο μάλλον την απόφαση για απόσυρση από τα κατεχόμενα εδάφη.

Αποφάσισα λοιπόν να στηρίξω το Κίνημα για το Μποϊκοτάζ που έχουν ξεκινήσει Παλαιστίνιοι ακτιβιστές τον Ιούλιο του 2005 και έχει έκτοτε κερδίσει ευρεία υποστήριξη διεθνώς. Ο στόχος είναι να αναγκαστεί το Ισραήλ να σεβαστεί τις υποχρεώσεις του με βάση το διεθνές δίκαιο και να δοθεί στους Παλαιστινίους το δικαίωμα του αυτό-προσδιορισμού.

Στο Μπιλμπάο της Ισπανίας το 2008, μία συμμαχία οργανώσεων από ολόκληρο τον κόσμο κατέληξαν σε 10 σημεία για την καμπάνια υπέρ του μποϊκοτάζ με στόχο να πιεστεί το Ισραήλ με «βαθμιαίο, διατηρήσιμο τρόπο που θα είναι ευαίσθητος στο περιεχόμενο και την ικανότητα». Για παράδειγμα, η προσπάθεια ξεκινά με κυρώσεις και απόσυρση των επενδύσεων από ισραηλινές επιχειρήσεις που δρουν στα κατεχόμενα εδάφη, ακολουθούμενες από δράσεις κατά αυτών που βοηθούν και ενισχύουν την κατοχή με ξεκάθαρο τρόπο. Με βάση αυτές τις κατευθύνσεις, καλλιτέχνες που έρχονται στο Ισραήλ με σκοπό να προσελκύσουν την προσοχή στην κατοχή είναι ευπρόσδεκτοι, ενώ αυτοί που θέλουν απλά να εμφανιστούν όχι.

Τίποτα άλλο δεν έχει αποδώσει. Η διεθνής μαζική πίεση στο Ισραήλ είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσουμε ότι η επόμενη γενιά Ισραηλινών και Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένων των δύο αγοριών μου, δεν θα μεγαλώσει σε καθεστώς απαρτχάιντ.


*http://www.latimes.com/news/opinion/commentary/la-oe-gordon20-2009aug20,0,1126906.story


βλέπε επίσης αντίλογο στο


http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1251547904


** Ο Νεβέ Γκόρντον είναι ο συγγραφέας του βιβλίου "Η Ισραηλινή Κατοχή" και διδάσκει πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Μπεν-Γκουριόν στην πόλη Μπερσέβα του Ισράηλ.