Η εθνική χορωδία

του Γιτσχάκ Λαόρ*

Αν κάποιος πίστευε ότι οι ηγέτες μας και οι παρουσιαστές ανταγωνίζονται με την φτωχή τους γεύση μόνο όταν η χήρα ενός πιλότου κηδεύει τον πιλότο γιό της, θα έπρεπε να τους ακούσει να μαλλιοτραβιούνται σαν σολίστες σε όπερα της δεκάρας με τίτλο «Ο Απαίσιος Goldstone».
Πίσω από τον ταυτόσημο στόχο, η όπερα είναι αξιοσημείωτη για την φλυαρία επιχειρημάτων, τα οποία όλα φαίνεται να στηρίζονται σε ένα και μοναδικό αξίωμα: «Όλα όσα λένε είναι ψέμα κα στο κάτω κάτω αναγκαστήκαμε». Η όπερα έχει φτιαχτεί πάνω σε ένα και μοναδικό μοτίβο, το οποίο επαναλαμβάνεται από σολίστες και χορωδία: «Το Ισραήλ αναγκάστηκε να προχωρήσει στην επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι». Ήταν όντως έτσι;
Ποιος θυμάται ακόμη ότι πριν τον πόλεμο, το Ισραήλ απέρριψε τις προσπάθειες για ανανέωση της εκεχειρίας; Ποιος ακόμη θυμάται ότι οι μήνες πριν τον πόλεμο ήταν σχετικά ήσυχοι, παρά την πολιορκία της Γάζας; Ποιος θυμάται ακόμη ότι η πολιορκία η ίδια ήταν μία κατάφωρη παραβίαση της συμφωνίας εκεχειρίας, την οποία το Ισραήλ είχε υπογράψει; Ποιος πραγματικά μπορεί να υποστηρίξει ότι η επιχείρηση έγινε για την απελευθέρωση του Γκιλάτ Σαλίτ;
Και τέλος, ποιος θυμάται ακόμη ότι οι διαμάχες του υπουργικού συμβουλίου πριν τον πόλεμο έμοιαζαν σαν προεκλογική εκστρατεία-με το Καντίμα να διαγκωνίζεται με τις υποσχέσεις του και τις φωνές «θα γονατίσουμε την Χαμάς» και τον Εχούντ Μπαράκ να προειδοποιεί το Καντίμα και την υποκίνηση της δεξιάς; Ο λόγος που κανείς δημόσια δεν θυμάται τις λεπτομέρειες αυτές είναι το ότι η μνήμη της κοινής γνώμης χρειάζεται εκπροσώπους, όπως το ότι ένα κόμμα που ήταν αντίθετο στον πόλεμο μας υπενθυμίζει ότι μας είχαν προειδοποιήσει για το τι θα συμβεί.
Η εθνική χορωδία ενισχύει απλά ένα γεγονός που δεν αναφέρεται ρητά στην έκθεση Goldstone, αλλά το οποίο έχει εμπεδωθεί πλήρως στην καρδιά των αυξανόμενων εκκλήσεων για μποϊκοτάζ του Ισραήλ και παραπομπή στο δικαστήριο στο εξωτερικό των στρατιωτικών του. Η ισραηλινή δημοκρατία δεν έχει ένα σύστημα που να παρακολουθεί το τι πράττει το κράτος στους Παλαιστινίους υπηκόους του και έτσι τα θύματα της ισραηλινής πολεμικής μηχανής δεν μπορούν να αφεθούν στο έλεος του Ισραήλ.
Όποιος πίστευε ότι η ισραηλινή συναίνεση-με την σταδιακή αποδυνάμωση του Ανώτατου Δικαστηρίου(πάρτε την επιχείρηση Ουράνιο Τόξο στην Ράφα το 2004, όταν το δικαστήριο αρνήθηκε να παρέμβει στην μαζική κατεδάφιση σπιτιών, αλλά προχώρησε στην «ανθρωπιστική απόφαση» να δώσει εντολή στον στρατό να επιτρέψει στους Παλαιστινίους να θάψουν τους νεκρούς τους) και την εξαφανιζόμενη αντιπολίτευση στο κοινοβούλιο κατά των πολέμων-θα ισχυροποιήσει το Ισραήλ αποδεικνύεται λάθος
Το Ισραήλ θεωρείται μονολιθικό γιατί το τείχος του διαχωρισμού, οι «παρακαμπτήριοι δρόμοι», η τεράστια ανεργία στα κατεχόμενα εδάφη, τα σημεία ελέγχου, ο αποκλεισμός της Γάζας και τα αστεία ονόματα των στρατιωτικών επιχειρήσεων όλα είναι μέρη ενός μηχανισμού στον οποίο δεν έχει αντιταχθεί το κράτος.
Η ισραηλινή δημοκρατία λειτουργεί για τους Εβραίους, οι οποίοι εκπροσωπούνται επαρκώς αλλά αρνείται την εκπροσώπηση σε 4 εκατ. ανθρώπους εδώ και 42 χρόνια. Επιτρέπει στον εαυτό της να κάνει το οτιδήποτε σε αυτούς στο όνομα της δημοκρατικής «εθνικής συναίνεσης». Ποιος θα τους προστατεύσει;
Το Ισραήλ γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το διεθνές δίκαιο εδώ και δεκαετίες κατοχής. Το έκανε νομιμοποιώντας τους οικισμούς με την βοήθεια του Ανώτατου Δικαστηρίου και λέγοντας συνεχώς ότι κάθε πολιτική ή στρατιωτική κίνηση έγινε «επειδή δεν υπήρχε άλλη επιλογή», χωρίς αντίδραση στο εσωτερικό.
Δεν υπάρχει καλύτερο τεστ για το που έχει φθάσει η μονομέρεια της ισραηλινής κοινωνίας από τις κραυγές κατά του Goldstone, σαν κανείς να μην γνώριζε το τι κάναμε στην Γάζα. Η αντίληψη ότι «ο ισραηλινός στρατός είναι ο πιο ηθικός στον κόσμο» πρέπει να αρχίσει να καταρρίπτεται τουλάχιστον στο εξωτερικό.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χάαρετς" στις 21/09/2009


http://www.haaretz.com/hasen/spages/1115759.html