Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Αποτυγχάνοντας στο "τεστ λιντσαρίσματος" του Ισραήλ

Του Ακίβα Ελντάρ*

Υπάρχουν δημοσιογράφοι, συμπεριλαμβανομένων μερικών που είναι διάσημοι και ιδιαίτερα γνωστοί, που μαθαίνουν για μακρινούς τόπους και ξένους λαούς από τις τυχαίες συνομιλίες με οδηγούς ταξί. Μία τυχαία συνάντηση με ένα ταξιτζή στο Μανχάταν πέρυσι την άνοιξη μου έμαθε μερικά πράγματα που δεν ήξερα για την εφημερίδα μου και τον εαυτό μου.
Ένας γεννημένος στην Αλεξάνδρεια ταξιτζής, βετεράνος του αιγυπτιακού ναυτικού, μου ανέφερε ότι οι συνάδελφοί μου και εγώ στην εφημερίδα «Χαάρετς» δεν μιλάμε άσκοπα. Αφότου ανακάλυψε ποιος είμαι, αρνήθηκε επιτακτικά να μου πάρει λεφτά. Ο Άμπε μου είπε ότι ήταν πιστός μου αναγνώστης εδώ και χρόνια και ότι αυτός ήταν ένας ελάχιστος τρόπος να μου εκδηλώσει τον θαυμασμό για έναν δημοσιογράφο που του δίνει σε εβδομαδιαία βάση κάποια ελπίδα για ειρήνη στην περιοχή όπου γεννήθηκε.
Ανάμεσα στα χιλιάδες e-mail μίσους που παίρνω από ανθρώπους της ισραηλινής δεξιάς και τα δηλητηριώδη σχόλια που στέλνουν Αμερικανοί Εβραίοι μέσω της ηλεκτρονικής έκδοσης της Χαάρετς, που και που έρχονται και μερικά ενθαρρυντικά λόγια από Άραβες αναγνώστες από γειτονικές χώρες ή από την Δύση. Σε διεθνείς διασκέψεις μου κτυπάνε την πλάτη πραγματιστές Μουσουλμάνοι διανοούμενοι καθώς και αριστεροί-φιλελεύθεροι Εβραίοι και μη.
Αλλά τα θερμά λόγια του Αιγύπτιου ταξιτζή ήταν το πιο πολύτιμο δώρο που πήρα τις τρεις τελευταίες δεκαετίες-τα μισά χρόνια της ηλικίας του κράτους του Ισραήλ-κατά τα οποία έχω γράψει περισσότερα από 2.000 άρθρα. Ο Άμπε μου είπε ότι τον Σεπτέμβριο του 1979 ήλθε στην Χάιφα, την πόλη που γεννήθηκα, με την προεδρική θαλαμηγό του Ανουάρ Σαντάτ. Θυμήθηκα ότι λίγο μετά εκείνη την επίσκεψη, ένας Παλαιστίνιος δημοσιογράφος που λεγόταν Ισμαήλ Αιγουα ήλθε στο γραφείο μου.
Μου έλεγε ότι είχε μόλις απελευθερωθεί από κράτηση έξι μηνών λόγω υποψίας ότι ανήκε στην ΟΑΠ. Ο Άιγουα μου έδειξε μώλωπες στα πόδια του και ισχυριζόταν ότι αφού τον είχαν κτυπήσει και ξεφτιλίσει οι ανακριτές του, τον έστειλαν σπίτι χωρίς να του απαγγείλουν κατηγορίες. Έπεισα τον διευθυντή μου να πληρώσει για ανιχνευτή ψεύδους για να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς του Άιγουα. Όταν το τεστ έδειξε ότι ο δημοσιογράφος έλεγε την αλήθεια, αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε την ιστορία μαζί με ντοκουμέντα από το ινστιτούτο πολυγράφων.
Η κριτική αποκάλυψη και η ασυνήθιστη χρήση του τεστ πολυγράφου έτυχε ευρείας δημοσιότητας στο Ισραήλ και τον διεθνή τύπο. Η Κνεσέτ(σ.σ. ισραηλινή βουλή) κάλεσε συζήτηση για το θέμα και ο πρωθυπουργός Μενάχεμ Μπέγκιν έδωσε εντολή στο υπουργείο Δικαιοσύνης να κάνει έρευνα. Όταν ολοκληρώθηκε η έρευνα, ο Γενικός Εισαγγελέας απέλυσε δύο ανακριτές από την Γενική Υπηρεσία Πληροφοριών και όρισε ειδική επιτροπή για τις επιτρεπτές μεθόδους στις ανακρίσεις.
Όχι μόνο πολιτικοί αλλά και συνάδελφοί μου, συμπεριλαμβανομένων κάποιων στα διπλανά γραφεία της εφημερίδας, με κατηγόρησαν ότι βλάπτω την υπόληψη της χώρας. Μερικοί έφτασαν να πουν ότι έπληξα την εθνική ασφάλεια, υποστήριζαν ότι οι νέοι κανονισμοί που θεσπίστηκαν ως αποτέλεσμα της υπόθεσης έδεναν τα χέρια των ανακριτών και τους δυσκόλευε να συλλάβουν τρομοκράτες και να αποτρέψουν τρομοκρατικές επιθέσεις. Ανάλογες κατηγορίες εκτοξεύτηκαν εναντίον μου όταν εκδόθηκε στα αγγλικά πέρυσι το βιβλίο «Οι Κύριοι της Γης», ένα βιβλίο για τους εποίκους που έγραψα μαζί με την Ιντίθ Ζέρταλ. Το βιβλίο, το οποίο εκδόθηκε σε τέσσερις γλώσσες(Εβραϊκά, Αγγλικά, Γερμανικά και Αραβικά), αναφέρεται σε σαράντα χρόνια κλοπής γης στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.
Ο πρέσβης του Ισραήλ σε κάποια μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα μου είχε κάποτε πει ότι ο Νταβίντ Γκρόσμαν(σ.σ. γνωστός ειρηνόφιλος Ισραηλινός συγγραφέας), του οποίου τα άρθρα δημοσιεύονταν κατά καιρούς στον τύπο και εγώ «του χαλάγαμε την δουλειά». Παραπονιόταν ότι κάθε φορά που επιτίθεντο στους επικριτές του Ισραήλ για την «αντί-ισραηλινή» τους στάση, όπως έλεγε, του έλεγαν ότι τα δικά μας άρθρα ήταν πολύ πιο επικριτικά. Ο Τζον Μεαρσχέϊμερ και ο Στέφεν Βαλτ με αναφέρουν στο αμφιλεγόμενο βιβλίο τους, «το Ισραηλινό Λόμπι», ως έναν από τους δημοσιογράφους του Ισραήλ του οποίου η κριτική κατά της κατοχής ήταν ακόμη πιο αυστηρή και από την δική τους.
Ο διακεκριμένος Ισραηλινός αρθρογράφος Ναχούμ Μπαρνέα έγραφε τον Νοέμβριο του 2000(σε μία έκδοση του Ισραηλινού Ινστιτούτου Δημοκρατίας) ότι «υπάρχουν Ισραηλινοί δημοσιογράφοι που δεν περνούν το «τεστ λιντσαρίσματος». Είναι, έγραφε, δημοσιογράφοι που δεν μπορούν να ασκήσουν κριτική στους Άραβες ακόμη και όταν δύο Ισραηλινοί δολοφονήθηκαν αγρίως από τον όχλο στην Ραμάλα. Ο Μπαρνέα, που πέρυσι τιμήθηκε με το Βραβείο Ισραήλ για την δημοσιογραφία, έφθασε να υποστηρίξει ότι η υποστήριξή μας για την θέση των Παλαιστινίων είναι απόλυτη. Κατέληγε δε στο συμπέρασμα, «έχουν μία αποστολή». Θεωρώ τιμή μου να με αναφέρουν ως έναν από αυτούς τους δημοσιογράφους, μαζί με τους συναδέλφους μου Γκιντεόν Λέβι και Αμίρα Χας.
Θεωρώ εαυτόν όντως ένοχο για όσα με κατηγορούν. Είμαι δημοσιογράφος με αποστολή και όχι χωρίς ένα μικρό βαθμό πάθους. Κάθε Ισραηλινός με συνείδηση, ιδίως αυτοί που παρακολουθούν την πραγματικότητα από κοντά σε καθημερινή βάση, δεν μπορούν να γράψουν για την κατοχή από αντικειμενική σκοπιά ενός ουδέτερου παρατηρητή. Οι γονείς μου ήλθαν στην προ του Ισραήλ Παλαιστίνη το 1933 με την ελπίδα και όχι από απόγνωση ή φόβο. Εξήντα χρόνια, λίγο αφότου γεννήθηκα, καθόντουσαν ευτυχείς στο ραδιόφωνο όταν ο Μπεν Γκουριόν ανακοίνωνε την δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους που θα ήταν δημοκρατικό, υπέρμαχο της ισονομίας και ειρηνικό.
Η βασική μου επιδίωξη είναι να αφήσω στα παιδιά και τα εγγόνια μου ένα κράτος που θα είναι πιστό σε αυτές τις αρχές και αξίες. Η κατοχή ανθρώπων, των οποίων στερείς τα βασικά δικαιώματα, του αρπάζεις την γη και του πληγώνεις την αξιοπρέπεια, μας κάνεις εμάς τους Ισραηλινούς φυλακισμένους-φύλακες που περνούν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής τους πίσω από τείχους φυλακής.
Υπάρχουν παρά πολλοί Εβραίοι που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ Χεβρώνας και Τελ Αβίβ ή μεταξύ δυτικής και ανατολικής Ιερουσαλήμ. Για αυτούς, η Γη του Ισραήλ έχει υποσχεθεί αποκλειστικά για τον λαό του Ισραήλ. Επιπλέον οποιοσδήποτε θεωρεί την Δυτική όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως κατεχόμενα εδάφη δεν μπορεί να αποδεχθεί τις πολιτικές των ισραηλινών κυβερνήσεων τα τελευταία σαράντα χρόνια. Η κατοχή δεν έχει δύο πλευρές. Δεν υπάρχει συμμετρία μεταξύ του δυνάστη και του κατεχόμενου. Αυτό είναι αλήθεια ακόμη και όταν αυτός που βρίσκεται υπό κατοχή πολεμά τον δυνάστη με ποταπά και περιφρονητικά μέσα. Το πρόβλημα με τους κατεστημένους πολιτικούς και δημοσιογράφους στο Ισραήλ- συμπεριλαμβανομένης της σιωνιστικής αριστεράς- είναι ότι για χρόνια, μέχρι και σήμερα, έχουν αποδεχθεί την μετατροπή της κατοχής σε διαδικασία προσάρτησης. Οι ηγέτες του Εργατικού κόμματος ακόμη και του αριστερού-φιλελεύθερου Μέρετς κλείνουν τα μάτια την ώρα που τα υπουργεία και ο στρατός βοηθούν τους εποίκους να αποκτήσουν τον έλεγχο όλο και περισσότερων εδαφών. Η τάση αυτή, η οποία έρχεται σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο, δεν σταμάτησε ούτε μετά τις Συμφωνίες του Όσλο που υπογράφηκαν τον Σεπτέμβριο του 1993.
Εκείνη την εποχή ζούσαν 110.000 Εβραίοι στους εποικισμούς. Σήμερα, σχεδόν 280.000 Εβραίοι ζουν στην Δυτική όχθη και περισσότεροι από 200.000 πέρα από την Πράσινη Γραμμή(σ.σ. σύνορα 1967) στην Ιερουσαλήμ. Η κυβέρνηση περιμένει τώρα οι Παλαιστίνιοι να παραιτηθούν από ουσιαστικά κομμάτια των κατεχόμενων αυτών εδαφών και να επιτρέψουν να εφαρμοστεί ο ισραηλινός νόμος πάνω τους. Είναι αυτή συμπεριφορά κράτους που βρίσκεται καθ’ οδόν για αποχώρηση από τα κατεχόμενα εδάφη;
Η αποστολή μου δεν ήταν ποτέ να κερδίσω πόντους σε αμοιβαίο ή δίκαιο ανταγωνισμό με τους γείτονες μου. Για όλο το δεύτερο μισό της ζωής του Ισραήλ, επεσήμαινα το κόστος που έχει η κατοχή και για εμάς και για τους Παλαιστινίους. Όταν το εθνικό ραδιόφωνο του Ισραήλ αποκαλούσε την ΟΑΠ «τρομοκρατική οργάνωση», ζητούσα να γίνουν διαπραγματεύσεις με τον ηγέτη τους Γιασέρ Αραφάτ για μία λύση δύο κρατών. Όταν ο πρόεδρος Κλίντον και ο πρωθυπουργός μου Εχούντ Μπαράκ, κατηγόρησαν τους Παλαιστινίους ως μοναδικούς υπεύθυνους για την κατάρρευση της δεύτερης συνόδου κορυφής στο Καμπ Ντέϊβιντ, τον Ιούλιο του 2000, ανέφερα τις αποτυχίες του Κλίντον και του Μπαράκ, οι οποίες συνέβαλλαν στο να ξεσπάσει η δεύτερη ιντιφάντα. Από τότε, έχω καταδικάσει τις πολιτικές αυτές του Ισραήλ που ενισχύουν την Χαμάς και εξασθενούν τις προοπτικές για μία ειρηνική διευθέτηση: τις παραπαίουσες διαπραγματεύσεις για μία μόνιμη συμφωνία, την καταστροφική διάταξη του διαχωριστικού τείχους, τα εκατοντάδες σημεία ελέγχου και τα δεκάδες παράνομα προγεφυρώματα των εποίκων.
Δεν είναι μόνο αυτοί που προέρχονται από την δεξιά, όπως ο Εχούντ Όλμερτ, που συνήθιζαν να με αποκαλούν εμένα και άλλους «αριστεροί που μισούν το Ισραήλ». Ο Σιμόν Πέρες μας θεωρούσε επίσης μία συμμορία ηττοπαθών που δεν έχουμε Εβραϊκή συνείδηση. Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον Αριέλ Σαρόν, παραμονές της μονομερούς απεμπλοκής από την Γάζα, να λέει την λέξη «κατοχή», ένα μικρό χαμόγελο νίκης βγήκε από τα χείλη μου: επιτέλους, ο ηγέτης που ήταν ο πιο προσκολλημένος με τα κατεχόμενα εδάφη από όσο οποιοσδήποτε άλλος Ισραηλινός πολιτικός κατάλαβε ότι θα ήταν καλύτερο να ζεις σε μία μικρή αλλά όμορφη χώρα απότι σε μία μεγάλη και άσχημη. Όταν διάβασα τις προειδοποιήσεις του Όλμερτ ότι αν δεν εγκαταλείψουμε τα κατεχόμενα το μέλλον το Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους κινδυνεύει, η ικανοποίησή μου συνδυάστηκε με θλίψη. Πόσο λυπηρό είναι να σκέφτεσαι τα χρόνια που χάθηκαν και το αίμα που χύθηκε. Ίσως να είναι πια αργά για τέτοιου είδους νηφαλιότητα. Αυτό που μου έχει απομείνει είναι να αναζητώ παρηγοριά από τον Αιγύπτιο ταξιτζή μου.


*Ο Ακίβα Ελντάρ είναι από τους κορυφαίους πολιτικούς συντάκτες και αρθρογράφους στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς». Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο αριστερό αμερικανικό περιοδικό «The Nation» στις 14/05/2008, με αφορμή τα «60χρονα του Ισραήλ» και της παλαιστινιακής «Νάκμπα».



Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Συμπολεμιστές για την Ειρήνη-Σύλληψη αριστερών ακτιβιστών στο Ισραήλ

Το Σάββατο 24/05, συνελήφθησαν πέντε μέλη της αριστερής οργάνωσης Συμπολεμιστές για την Ειρήνη που προσπάθησαν να σπάσουν τα μπλόκα του ισραηλινού στρατού έξω από την Χεβρώνα, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη στην Παλαιστίνη.
Η οργάνωση Συμπολεμιστές για την Ειρήνη δημιουργήθηκε το 2005 από Ισραηλινούς και Παλαιστινίους που έχουν μετάσχει, όπως αναφέρει η ίδια η οργάνωση στο ενημερωτικό της σημείωμα στον κύκλο της βίας. Οι μεν Ισραηλινοί ως στρατιώτες του ισραηλινού στρατού, οι δε Παλαιστίνιοι ως μαχητές που έχουν αγωνιστεί με βίαια μέσα για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων. Οι εν λόγω ακτιβιστές αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη βία και από μαχητές να γίνουν συμπολεμιστές για την ειρήνη, μετέχοντας έκτοτε σε διαδηλώσεις και καμπάνιες κατά της κατοχής.
Από τους συνιδρυτές της πρωτοβουλίας αυτής είναι ο πρώην πιλότος της ισραηλινής αεροπορίας Γιονατάν Σαπίρα, ο οποίος το 2003 μαζί με άλλους 26 πιλότους υπέγραψαν επιστολή-διακήρυξη με την οποία αρνούνται να πάρουν μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών. Ο Σαπίρα «έσπασε» και αποφάσισε να γίνει αρνητής στράτευσης, όταν το 2002 ισραηλινά μαχητικά βομβάρδισαν την Γάζα και σκότωσαν 14 άτομα μεταξύ των οποίων εννέα παιδιά, στη διάρκεια επιχείρηση δολοφονίας του στρατιωτικού ηγέτη της Χαμάς Σαλάχ Σεχάντεκ.
Η επιστολή των πιλότων έκανε αίσθηση στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, καθώς οι πιλότοι θεωρούνται ένα από τα επίλεκτα σώματα του ισραηλινού στρατού.
Ο Σαπίρα σύμφωνα με ρεπορτάζ της ηλεκτρονικής έκδοσης της ισραηλινής εφημερίδας ευρείας κυκλοφορίας «Γεντιότ Αχρονότ»(ynetnews), συνελήφθη και ανακρίθηκε επί οκτώ ώρες.
Ο Μοσέ Πέσαχ, ο Ισραηλινός συντονιστής της οργάνωσης Συμπολεμιστές για την ειρήνη, δήλωσε στο ynet για το περιστατικό:
« Φθάσαμε σε ένα από τα μπλόκα κοντά στο χωριό Σαμόα. Ήμασταν 30 περίπου Ισραηλινοί ακτιβιστές και 100 Παλαιστίνιοι και αρχίσαμε να σηκώνουμε τα εμπόδια χωρίς να χρησιμοποιήσουμε βία. Ελευθερώσαμε τον δρόμο για λίγη ώρα πριν έλθουν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, που μας ζήτησαν να εγκαταλείψουμε την περιοχή».
«Το γεγονός ότι Ισραηλινοί που δεν είναι θρήσκοι δεν τους επιτρέπεται να εισέλθουν στις περιοχές στα κατεχόμενα δείχνει ότι εμποδίζονται οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Δεν είναι πολιτική που θα έπρεπε να υιοθετεί ένα κράτος το οποίο θέλει να αποκαλείται δημοκρατικό».
Ο Ισραηλινός στρατός εμποδίζει τα τελευταία χρόνια την κυκλοφορία στην Σαμόα τοποθετώντας τεράστιους βράχους και εμπόδια στο δρόμο. «Εξαιτίας αυτού, συνεχίζει ο Πεσάχ, οι κάτοικοι του χωριού αναγκάζονται να διανύσουν πολλά χιλιόμετρα για να έχουν φαρμακευτική περίθαλψη ή να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Ακόμη και όταν φεύγουν από το χωριό με αυτοκίνητο, αναγκάζονται να κάνουν τη διαδρομή σε μιάμιση ώρα αντί για 15 λεπτά».
Ο Γιονατάν Σαπίρα τονίζει: «Το γεγονός αυτό δείχνει ότι έχουμε το δικαίωμα να προχωρούμε σε πράξεις μη βίας γα την ειρήνη. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι ενέργειες μας σκοπεύουν να αποτρέψουν τη βία που προκαλεί η συνεχιζόμενη καταπίεση και οι παράνομες οδηγίες που φυλακίζουν τους Παλαιστινίους στα κατεχόμενα». Κατά τον Σαπίρα, μέλος της οργάνωσης από το 2005, «αν υπάρχει κάτι που μας δίνει ελπίδα στην περιοχή είναι η κοινή δράση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων που δεσμεύονται για την συμφιλίωση».

Ακλουθεί το δημοσίευμα της ισραηλινής εφημερίδας στα αγγλικά, καθώς και συνέντευξη του Ισραηλινού ακτιβιστή μαζί με τον Παλαιστίνιο σύντροφό του, στο αμερικανικό δίκτυο «Democracy Now», τον Ιανουάριο του 2008.

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3547378,00.html

http://www.democracynow.org/2008/1/22/as_gaza_plunges_into_darkness

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Μία ενδιαφέρουσα επιστολή

Βρήκα μία ενδιαφέρουσα επιστολή στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» στις 19/05/2008 και την οποία αναδημοσιεύω, ενός Ισραηλινού επιστήμονα στο Ινστιτούτο Βάϊτσμαν, με αφορμή πρόσφατο άρθρο του Ισραηλινού διευθυντή ορχήστρας Ντάνιελ Μπαρενμπόϊμ στην ίδια εφημερίδα( αναδημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ και στο blog μου λίγο παρακάτω).

«Μπράβο στον Ντάνιελ Μπάρενμπόϊμ(«Η Γη μου, ο πόνος μου») Απόψεις 14 Μαΐου) επειδή ανέφερε τόσα πολλά που εδώ και χρόνια ήθελα να πω.
Το 1952, ως ένας από τους δύο μόνο φυσικούς στο Ισραήλ με Ph.D στην πυρηνική φυσική, με πήρε ο Σιμόν Πέρες από το Κιμπούτς Σάσα και με έστειλε το 1953 στο Παρίσι για να γίνω ο κορυφαίος πυρηνικός επιστήμονας του Ισραήλ και έπαιξα σημαντικό ρόλο στην κατασκευή του πυρηνικού αντιδραστήρα της Ντιμόνα. Ήμουν από τους ιδρυτές του Τμήματος Πυρηνικής Φυσικής του Ινστιτούτου Βάϊτσμαν και συνέχισα με την έρευνα και την εκπαίδευση.
Όπως και ο Μπάρενμπόϊμ, είδα το τέλος του σοσιαλισμού στο Ισραήλ το 1967 και είδα επίσης την ανάγκη για επικοινωνία με τους γείτονες μας. Το 1982 ανοίξαμε διάλογο μεταξύ του Ινστιτούτου Βάιτσμαν και Παλαιστινίων πανεπιστημιακών. Καλέσαμε τέσσερις Παλαιστινίους από το πανεπιστήμιο της Μπέϊρ Ζέϊτ να μας πουν τις απόψεις τους. Ο καθηγητής Σαλίμ Ταμάρι δήλωνε ξεκάθαρα: «Δεν επιθυμούμε να σας πετάξουμε στην θάλασσα και δεν θέλουμε να μας πετάξετε στην έρημο».
Οι Παλαιστίνιοι αυτοί έγιναν από νεαροί ακαδημαϊκοί πρόεδροι πανεπιστημίων και υπουργοί στην Παλαιστινιακή Αρχή. Συνέχισαν να εκπέμπουν το ίδιο μήνυμα «όχι στην θάλασσα, όχι στην έρημο» για περισσότερο από ένα τρίτο του αιώνα. Αλλά οι Ισραηλινοί δεν ακούνε και λένε ότι εμείς, όπως και ο Μπάρενμπόϊμ, είμαστε αφελείς.
Η απάντησή μου είναι ότι δεν είμαι καλλιτέχνης σαν τον Μπάρενμπόϊμ, αλλά ως φυσικός αισθάνομαι ότι έχω τα ειδικά προσόντα για να αναλύσω την κατάσταση. Ως μέλος της διεθνούς κοινότητας μπορώ τις απόψεις για τα προβλήματά μας από φίλους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Προέβλεψαν αυτό που οι ειδικοί και οι πολιτικοί ποτέ δεν έκαναν: Τον πόλεμο του 1982 στον Λίβανο, τον μακροχρόνιο πόλεμο Ιράν-Ιράκ, την πτώση της Σοβ. Ένωσης και άλλα. Ένας Αιγύπτιος φυσικός επεσήμανε, «Εμείς οι Αιγύπτιοι και οι Εβραίοι, που φέραμε τον πολιτισμό στην Δύση όταν οι άραβες ήταν βάρβαροι. Τώρα πρέπει να κάνουμε τεμενάδες σε αυτούς επειδή έχουν πετρέλαιο».
Ο Μπάρενμπόϊμ αναρωτήθηκε, «Τι μου δίνει ελπίδα»; Για αυτόν, είναι η μουσική. Για μένα, είναι η φυσική. Αναζητώντας τη δομή του ατόμου και τα κλειδιά του κόσμου, μου είναι ξεκάθαρο ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι".

Χάρι Τζ. Λίπκιν, Ρεχόβοτ Ισραήλ, Επίτιμος καθηγητής στο Ινστιτούτο Βάϊτσμαν.

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

1948-Η Μαρτυρία Ενός Ειρηνιστή

Από το πρόσφατο άρθρο(10.05.08) του Βετεράνου Ισραηλινού Ειρηνιστή Ούρι Αβνέρι*(δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα της οργάνωσης «Γκους Σαλόμ-Μέτωπο Ειρήνης-www.gush-shalom.org).

Μία ημέρα, ελπίζω, ότι «Μία Επιτροπή για την Αλήθεια και την Συμφιλίωση», στα πρότυπα της Νότιας Αφρικής, θα δημιουργηθεί και εδώ. Θα περιλαμβάνει Ισραηλινούς, Παλαιστινίους και διεθνείς ιστορικούς, των οποίων δουλειά θα είναι να αποκαλύψουν το τι πραγματικά συνέβη σε αυτήν την χώρα το 1948.

Στα 60 χρόνια που πέρασαν από τότε, τα γεγονότα του πολέμου θάφτηκαν κάτω από στρώματα Ισραηλινής και Παλαιστινιακής, Εβραϊκής και Αραβικής προπαγάνδας. Είμαι ένας από τους μάρτυρες. Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την 60η επέτειο, δεκάδες δημοσιογράφοι από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις από ολόκληρο τον κόσμο με ρωτούσαν να περιγράψω το τι πραγματικά συνέβη. Ακoλουθούν μερικές από τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις που έδωσα.

Ήταν αυτός ο πόλεμος διαφορετικός από άλλους;

Πρώτα από όλα, δεν ήταν ένας πόλεμος αλλά δύο, που ακολούθησαν ο ένας τον άλλο χωρίς διάλλειμα.

Ο πρώτος πόλεμος ήταν μάχες μεταξύ Εβραίων και Αράβων που ζούσαν στην χώρα. Ξεκίνησε την επαύριον της απόφασης της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών στις 29 Νοεμβρίου 1947, η οποία ζητούσε τον διαμελισμό της Παλαιστίνης μεταξύ ενός Εβραϊκού και ενός Αραβικού κράτους. Κράτησε μέχρι την διακήρυξη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948. Η ημέρα εκείνη ήταν η αρχή του δεύτερου πολέμου-αυτού μεταξύ του Κράτους του Ισραήλ και των γειτονικών χωρών, που έριξαν τους στρατούς τους στη μάχη.

Δεν ήταν πόλεμος μεταξύ δύο χωρών για ένα κομμάτι γης μεταξύ τους, σαν τους πολέμους μεταξύ της Γερμανίας και της Γαλλίας για την Αλσατία. Ούτε ένας είδος αδελφοκτόνου πολέμου, σαν τον Αμερικανικό Εμφύλιο, όπου και οι δύο πλευρές ανήκαν στο ίδιο έθνος, θα τον έλεγα ένα είδος «εθνοτικού πολέμου».

Ένας τέτοιου είδους πόλεμος γίνεται μεταξύ δύο διαφορετικών λαών που ζουν στην ίδια χώρα, την οποία ο καθένας ισχυρίζεται ότι ολόκληρη είναι δικιά του. Σε έναν τέτοιο πόλεμο, σκοπός είναι όχι μόνο να πετύχεις στρατιωτική νίκη, αλλά να κυριαρχήσεις σε όσο περισσότερο έδαφος της χώρας χωρίς τον πληθυσμό της άλλης πλευράς. Αυτό συνέβη με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, όχι τυχαία, ο όρος «εθνοκάθαρση» γεννήθηκε τότε.

Ήταν ο πόλεμος αναπόφευκτος;

Εκείνη την εποχή, πίστευα μέχρι την τελευταία στιγμή ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Αναδρομικά είναι ξεκάθαρο πια ότι ήταν πλέον πολύ αργά.

Η εβραϊκή πλευρά ήταν αποφασισμένη να δημιουργήσει ένα δικό της κράτος. Ήταν ένας από τους βασικούς στόχους του σιωνιστικού κινήματος, που είχε δημιουργηθεί 50 χρόνια πριν και το οποίο είχε ισχυροποιηθεί εκατό φορές περισσότερο μετά το Ολοκαύτωμα, το οποίο είχε τελειώσει μόλις δυόμιση χρόνια πριν.

Η Αραβική πλευρά ήταν αποφασισμένη να αποτρέψει την δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους στην χώρα, την οποία(σωστά) θεωρούσε αραβική. Για αυτό οι άραβες ξεκίνησαν τον πόλεμο.

Τι σκεφτόσασταν εσείς, οι Εβραίοι, όταν πηγαίνατε στον πόλεμο;

Όταν στρατεύτηκα στις αρχές του πολέμου, ήμασταν παντελώς πεπεισμένοι ότι αντιμετωπίζαμε τον κίνδυνο του αφανισμού και ότι υπερασπιζόμασταν τους εαυτούς μας, τις οικογένειες μας και ολόκληρη την εβραϊκή κοινότητα. Η φράση «Δεν Υπάρχει Άλλη Λύση» δεν ήταν απλά ένα σλόγκαν, αλλά μια βαθειά πεποίθηση.

Αυτό εξηγεί το γιατί η εβραϊκή κοινότητα είχε εξ’ ολοκλήρου κινητοποιηθεί από την πρώτη στιγμή. Είχαμε μία ενωμένη ηγεσία(ακόμη και οι οργανώσεις Ιργκούν και Στερν** την είχαν αποδεχθεί) και μία ενωμένη στρατιωτική δύναμη, η οποία πολύ γρήγορα πήρε την μορφή οργανωμένου στρατού.

Τίποτα παρόμοιο δεν συνέβη στην αραβική πλευρά. Δεν είχε ενωμένη ηγεσία, ούτε έναν ενιαίο Αραβο-Παλαιστινιακό στρατό, που σήμαινε ότι δεν μπορούσε να επικεντρώσει τις δυνάμεις της σε στρατηγικά σημεία. Ήταν ωστόσο κάτι που το μάθαμε μετά τον πόλεμο.

Πιστεύατε ότι ήσασταν η ισχυρή πλευρά;

Όχι καθόλου. Εκείνη την περίοδο, οι Εβραίοι ήταν μόλις το ένα τρίτο του πληθυσμού. Τα εκατοντάδες αραβικά χωριά που ήταν διάσπαρτα σε όλη την χώρα κυριαρχούσαν στις βασικές οδικές αρτηρίες που ήταν ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή μας. Υπεστήκαμε σοβαρές απώλειες στην προσπάθεια να ανοίξουμε τους δρόμους, ειδικά τον δρόμο προς την Ιερουσαλήμ. Αισθανόμασταν ότι ήμασταν «οι λίγοι εναντίον των πολλών».

Σιγά-σιγά, ο συσχετισμός δύναμης άλλαξε. Ο στρατός μας οργανώθηκε καλύτερα και έμαθε από την εμπειρία του, ενώ η αραβική πλευρά εξαρτιόταν ακόμη από την «φάζαχ»-την κινητοποίηση της στιγμής των τοπικών χωρικών που είχαν τα δικά τους όπλα. Από τον Απρίλιο του 1948, αρχίσαμε να παίρνουμε μεγάλες ποσότητες όπλων από την Τσεχοσλοβακία, τα οποία εστάλησαν με εντολή του Στάλιν. Στα μέσα Μαΐου, όταν περιμέναμε ότι η επέμβαση των αραβικών στρατών πλησίαζε, είχαμε ήδη στην κατοχή μας μία συμπαγή έκταση.

Με άλλα λόγια πετάξατε τους Άραβες έξω;

Δεν ήταν ακόμη αυτό που λέμε «εθνοκάθαρση» αλλά αποτέλεσμα του πολέμου. Η πλευρά μας ετοιμαζόταν για μαζική επίθεση των αραβικών στρατών και δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε ένα μεγάλο μέρος εχθρικού πληθυσμού στα πλευρά μας. Η στρατιωτική αυτή αναγκαιότητα, ασφαλώς, συνέπιπτε με την λίγο ή πολύ συνειδητή επιδίωξη για την δημιουργία ενός ομογενοποιημένου εβραϊκού εδάφους.

Με την πάροδο των ετών, οι αντίπαλοι του Ισραήλ δημιούργησαν ένα μύθο συνομωσίας για το «Σχέδιο D», σαν να ήταν η μητέρα της εθνοκάθαρσης. Στην πραγματικότητα ήταν ένα στρατιωτικό σχέδιο για την δημιουργία εδαφικής συνέχειας υπό τον έλεγχο μας για να προετοιμαστούμε για την κρίσιμη αντιπαράθεση με τους αραβικούς στρατούς.

Λέτε ότι σε εκείνο το στάδιο δεν υπήρχε βασική απόφαση να εκδιωχθούν όλοι οι Άραβες;

Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας στην πολιτική κατάσταση. Σύμφωνα με την απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, το «Εβραϊκό κράτος» περιελάμβανε πάνω από το μισό της Παλαιστίνης(αυτής που είχε διαμορφωθεί το 1947 υπό το καθεστώς βρετανικής εντολής). Στα εδάφη αυτά, πάνω από το 40% του πληθυσμού ήταν άραβες. Οι εκπρόσωποι των Αράβων υποστήριζαν ότι ήταν αδύνατον να δημιουργηθεί εβραϊκό κράτος στο οποίο σχεδόν όλος ο πληθυσμός ήταν άραβες και ζητούσαν την απόσυρση της απόφασης για τον διαμελισμό. Η εβραϊκή πλευρά, η οποία επέμενε στην απόφαση περί διαμελισμού, ήθελε να αποδείξει ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατό. Υπήρξαν κάποιες προσπάθειες(στην Χάιφα για παράδειγμα) να πειστούν οι άραβες να μην εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Αλλά η πραγματικότητα του πολέμου προκάλεσε την μαζική έξοδο.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε κανένα στάδιο οι άραβες «δεν εγκατέλειψαν την χώρα». Γενικά τα πράγματα συνέβησαν ως εξής: Στη διάρκεια των μαχών, ένα αραβικό χωριό βομβαρδιζόταν. Οι κάτοικοί του-άνδρες, γυναίκες και παιδιά-ασφαλώς έφευγαν προς το επόμενο και στη συνέχεια πιο κάτω, έως ότου τέθηκε σε ισχύ η εκεχειρία και ξαφνικά υπήρξε σύνορο(Η πράσινη γραμμή) μεταξύ αυτών και των σπιτιών τους. Η σφαγή στο Ντέϊρ Γιασίν συνέβαλλε επίσης πολύ στην φυγή.

Ακόμη και οι κάτοικοι της Γιάφας(σ.σ. επίνειο σήμερα του Τελ Αβίβ) δεν εγκατέλειψαν την χώρα- στο κάτω-κάτω η Γάζα, όπου κατέφυγαν, ήταν επίσης κομμάτι της Παλαιστίνης.

Στην περίπτωση αυτή πότε άρχισε η «εθνοκάθαρση» για την οποία μίλησες;

Στο δεύτερο μισό του πολέμου, όταν ανακόπηκε η προέλαση των αραβικών στρατών, η πολιτική του να εκδιωχτούν οι άραβες έγινε ο στόχος του πολέμου.

Για να πούμε την αλήθεια, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αυτό δεν ήταν σκοπός μόνο της μιας πλευράς. Δεν έμειναν πολλοί άραβες στα εδάφη που είχαμε εμείς κατακτήσει, αλλά και κανείς Εβραίος δεν έμεινε στα εδάφη που είχαν κατακτηθεί από άραβες, όπως ήταν το μπλοκ των κιμπούτς Ετσιόν και η Εβραϊκή Συνοικία στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ. Οι Εβραίοι κάτοικοί της σκοτώθηκαν ή εκδιώχθηκαν. Η διαφορά ήταν ποσοτική. Ενώ η εβραϊκή πλευρά κατέκτησε μεγάλες ποσότητες εδάφους, η αραβική κατάφερε να κατακτήσει μόνο μικρές περιοχές.

Η πραγματική απόφαση ελήφθη μετά τον πόλεμο: να μην επιτραπεί σε 750.000 Άραβες πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Τι συνέβη όταν οι αραβικοί στρατοί μπήκαν στη μάχη;

Στην αρχή, η κατάστασή μας φαινόταν απελπιστική. Οι αραβικοί στρατοί ήταν τακτικοί στρατοί, καλά εκπαιδευμένοι(κυρίως από τους Βρετανούς) και είχαν βαρύ οπλισμό: αεροπλάνα, τανκς και πυροβολικό, ενώ εμείς είχαμε μόνο ελαφρά όπλα-αυτόματα, πολυβόλα, ελαφρύ πυροβολικό και κάποια μη αποτελεσματικά αντιαρματικά όπλα. Μόνο τον Ιούνιο άρχισαν να μας έρχονται βαριά όπλα.

Εγώ ο ίδιος πήρα μέρος στο ξεφόρτωμα του πρώτου μαχητικού αεροσκάφους που μας ήλθε από την Τσεχοσλοβακία. Είχαν κατασκευαστεί για την γερμανική Βέρμαχτ. Πάνω από τα κεφάλια μας πετούσαν «γερμανικά» αεροπλάνα(Μεσερσμιθ). «Βρετανικά» αεροπλάνα πετούσαν για λογαριασμό των Αιγυπτίων(Σπιτφάϊαρς).

Γιατί ο Στάλιν στήριξε την εβραϊκή πλευρά;

Στη διάρκεια της συζήτησης στα Ηνωμένα Έθνη, ο εκπρόσωπος των Σοβιετικών, ο Αντρέί Γκρομίκο, εκφώνησε ένα γεμάτο πάθος σιωνιστικό λόγο. Ο άμεσος σκοπός του Στάλιν ήταν να διώξει τους Βρετανούς από την Παλαιστίνη, οι οποίοι αν έμεναν ενδεχομένως να τοποθετούσαν Αμερικανικούς πυραύλους. Πρέπει να αναφέρω εδώ ένα γεγονός που συχνά αποσιωπάται: η Σοβιετική Ένωση ήταν το πρώτο κράτος που αναγνώρισε το Ισραήλ ντε γιούρε, αμέσως μετά την διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν το Ισραήλ με το καιρό μόνο ντε φάκτο.

Ο Στάλιν δεν γύρισε την πλάτη στο Ισραήλ παρά μερικά χρόνια αργότερα, όταν το Ισραήλ ανοικτά εντάχθηκε στο αμερικανικό μπλοκ. Εκείνη την εποχή, η αντισημιτική παράνοια του Στάλιν άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονη. Οι πολιτικοί στη Μόσχα θεώρησαν τότε ότι ο αυξανόμενος αραβικός εθνικισμός ήταν καλύτερο στοίχημα.

Τι ένιωσες εσύ ο ίδιος προσωπικά στη διάρκεια του πολέμου;

Στις παραμονές του πολέμου, πίστευα ακόμη σε μία «Σημιτική» συμμαχία όλων των κατοίκων της χώρας. Ένα μήνα πριν ξεσπάσει ο πόλεμος δημοσίευσα ένα βιβλιαράκι το «Πόλεμος ή Ειρήνη στην Σημιτική Περιοχή», όπου ανέπτυσσα την ιδέα. Αναδρομικά είναι φανερό πως ήταν πλέον πολύ αργά.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, εντάχθηκα αμέσως σε επίλεκτη μονάδα. Τις τελευταίες ημέρες πριν με καλέσουν κατάφερα-μαζί με ομάδα φίλων- να δημοσιεύσω ένα ακόμη βιβλιαράκι, με τον τίτλο «Από την άμυνα στον Πόλεμο», στο οποίο πρότεινα την διεξαγωγή του πολέμου με σκοπό την ειρήνη που θα ακολουθούσε.

Οι φίλοι μου εκείνη την εποχή προσπάθησαν πολύ έντονα να με πείσουν να μην στρατευθώ, ώστε να μείνω απερίσπαστος για την πιο σημαντική δουλειά να εκφράσω τις απόψεις μου στη διάρκεια του πολέμου. Πίστευα ότι έκαναν παντελώς λάθος-ότι η θέση κάθε νέου σε τέτοιες περιόδους είναι η ένταξή του σε μάχιμες μονάδες. Πως θα μπορούσα νε μείνω σπίτι ‘όταν οι συνομήλικοί μου ρίσκαραν τις ζωές τους μέρα νύχτα; Και εκτός των άλλων, ποιος θα άκουγε τη φωνή μου αν την κρίσιμη στιγμή για την εθνική μας επιβίωση δεν εκπλήρωνα το καθήκον μου;

Στις αρχές του πολέμου ήμουν ιδιώτης στρατιώτης στο πεζικό και πολέμησα στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ και το δεύτερο εξάμηνο υπηρέτησα σε μονάδα κομάντο στο μέτωπο με την Αίγυπτο. Αυτό μου επέτρεψε να δω τον πόλεμο δεκάδες διαφορετικές γωνιές.

Στη διάρκεια του πολέμου έγραψα τις εμπειρίες μου. Οι ανταποκρίσεις μου δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες της εποχής και αργότερα δημοσιεύτηκαν σε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Στα Πεδία των Φιλισταίων, 1948»(το οποίο σύντομα θα εκδοθεί στα αγγλικά). Η στρατιωτική λογοκρισία δεν μου επέτρεψε να αναφερθώ στις αρνητικές πλευρές και έτσι αμέσως μετά τον πόλεμο έγραψα ένα δεύτερο βιβλίο με τον τίτλο «Η Άλλη Πλευρά του Νομίσματος», το οποίο θεωρήθηκε εξέχουσα λογοτεχνική εργασία και έτσι δεν χρειάστηκε να το υποβάλλω στην λογοκρισία. Εκεί έγραψα, ειρήσθω εν παρόδω, ότι είχαμε πάρει εντολές να σκοτώσουμε κάθε άραβα που θα επιχειρούσε να επιστρέψει πίσω.

Τι σου δίδαξε ο πόλεμος;

Οι βιαιότητες στις οποίες ήμουν μάρτυρας με μετέτρεψαν σε ειρηνιστή. Ο πόλεμος μου δίδαξε ότι υπάρχει παλαιστινιακός λαός και ότι ποτέ δεν θα έχουμε ειρήνη αν δεν δημιουργηθεί παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο δικό μας κρότος. Αυτό δεν έχει ακόμη συμβεί και είναι μία από τις αιτίες που ο πόλεμος του 1948 συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.

*Ο Αβνέρι είναι βετεράνος ειρηνιστής και θιασώτης της λύσης των δύο κρατών ήδη από την δεκαετία του ’50. Δημοσιογράφος, βουλευτής του αριστερού κόμματος Σέλι την δεκαετία του ’60, συναντήθηκε δημόσια με τον Αραφάτ, αρχές ’70 και αρχές ’80, σε εποχές που κάθε επαφή Ισραηλινού πολιτικού με Παλαιστινίους θεωρούνταν εσχάτη προδοσία και ποινικό αδίκημα.

**Ακροδεξιές σιωνιστικές οργανώσεις.

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Ισραήλ και Παλαιστίνη ο τόπος μου, ο πόνος μου

ΤΟΥ DANIEL BARENBOIM*

Αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑ(15/05/2008)



Κάποιες φωτογραφίες, στο καμαρίνι μου στην Κρατική Οπερα του Βερολίνου, μου θυμίζουν τη θέα που απολαμβάνω από τα παράθυρα του σπιτιού μου στην Ιερουσαλήμ. Είναι κάπως ξεθωριασμένες, αλλά τη θέα εύκολα την αναγνωρίζει κανείς: η Παλιά Πόλη, ο Ναός του Ορους, με τον απαστράπτοντα τρούλο του, τα τείχη, οι πύλες.

Καμιά φορά κάθομαι σ΄ αυτό το δωμάτιο πριν από την παράσταση και, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες, αναπολώ την Ιερουσαλήμ του Ισραήλ, τον τόπο μου. Πολύ συναισθηματικός δεν είμαι, άλλωστε η κατάσταση στη Μέση Ανατολή με αφορά προσωπικά και είναι τέτοια που δεν επιτρέπει συναισθηματισμούς.

Από το 1952 έχω ισραηλινό διαβατήριο. Από ηλικίας 15 ετών ταξιδεύω σ΄ όλο τον κόσμο ως μουσικός. Εχω ζήσει στο Λονδίνο και στο Παρίσι και επί σειρά ετών πηγαινοερχόμουν από το Σικάγο στο Βερολίνο. Πριν αποκτήσω ισραηλινό διαβατήριο, είχα αργεντίνικο· μετά απέκτησα και ισπανικό. Και το 2007 έγινα ο πρώτος Ισραηλινός στον κόσμο ο οποίος μπορεί να επιδείξει παλαιστινιακό διαβατήριο στα φυλάκια των συνόρων του Ισραήλ.

Είμαι, τρόπος του λέγειν, ζωντανή απόδειξη του γεγονότος ότι μόνον η ρεαλιστική λύση των δύο κρατών (ή, ακόμα καλύτερα, μια τριπλή ομοσπονδία ΙσραήλΠαλαιστίνης-Ιορδανίας, όσο εξωπραγματική κι αν ακούγεται) μπορεί να ξαναφέρει την ειρήνη στην περιοχή. Η απάντησή μου σε όσους θεωρούν ότι δεν είμαι παρά ένας αφελής καλλιτέχνης είναι ότι, πράγματι, πολιτικός δεν είμαι· κι ας έχω ανταλλάξει χειραψίες με τον Νταβίντ Μπεν Γκουριόν και τον Σιμόν Πέρες όταν ήμουν νεαρός. Πάντα με ενδιέφερε η ανθρωπότητα και όχι η πολιτική. Υπό αυτή την έννοια, θεωρώ τον εαυτό μου απόλυτα ικανό να αναλύσει την κατάσταση με την ευαισθησία ενός καλλιτέχνη.

Στη δεκαετία του 1950, η Ευρώπη ήταν βαθιά πληγωμένη από τα δεινά του πολέμου. Ταξιδεύοντας, διέκρινα βαθιές αντιθέσεις ανάμεσα στην Ευρώπη και στο Ισραήλ. Την εποχή εκείνη, το Ισραήλ ήταν το πιο ιδεαλιστικό, το πιο κοινωνικό κράτος που μπορεί κανείς να διανοηθεί. Κανείς δεν ένιωθε ότι δουλεύει «για το κράτος», διότι τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε. Το κράτος διαμορφωνόταν μπροστά στα μάτια μας, εμπνέοντας τον ιδεαλισμό, την υπευθυνότητα, την καθημερινή δουλειά μας.

Οντας εβραίος, στο Ισραήλ δεν ήσουν πια υποχρεωμένος να ασκείς κάποιο από τα λεγόμενα «ελεύθερα επαγγέλματα», όπως στη Διασπορά (καλλιτέχνης, δικηγόρος, γιατρός, τραπεζίτης), αλλά μπορούσες να γίνεις αγρότης, αν ήθελες, αστυνομικός, στρατιώτης- ή και εγκληματίας ακόμη. Κράτος και σπίτι, σπίτι και κράτος συντήχθηκαν σε κράμα.

Το 1967, μετά τον Πόλεμο των Εξι Ημερών, το Ισραήλ έκανε στροφή προς τους Αμερικανούς- όχι απαραιτήτως προς το συμφέρον του. Οι στενοκέφαλοι έλεγαν «δεν πρόκειται να παραδώσουμε ποτέ τα κατεχόμενα εδάφη». Οι θρησκόληπτοι έλεγαν «εμείς απελευθερώσαμε τους βιβλικούς τόπους,δεν τους κατακτήσαμε». Και με αυτά προδιαγράφηκε το τέλος του σοσιαλισμού στο Ισραήλ.

Εδώ και δεκαετίες διαβάζαμε τίτλους για έκρηξη της βίας. Μια ατέρμων αλληλοδιαδοχή πολέμων και τρομοκρατικών επιθέσεων. Μια κατάσταση που έχει γραφτεί ανεξίτηλα στη σκέψη των ανθρώπων. Τώρα, με το Ιράκ και το Ιράν, δεν ακούγονται πολλά και αυτό είναι ακόμη χειρότερο.

Πολλοί Ισραηλινοί ονειρεύονται ότι θα ξυπνήσουν κάποιο πρωί και οι Παλαιστίνιοι θα έχουν φύγει. Και οι Παλαιστίνιοι ονειρεύονται ότι θα ξυπνήσουν και οι Ισραηλινοί θα έχουν φύγει. Καμία από τις δύο πλευρές δεν είναι πια σε θέση να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Αυτός ακριβώς είναι ο ψυχολογικός πυρήνας του προβλήματος.

Από τη δεκαετία του 1960 και μετά δεν νιώθω πλέον άνετα στο Ισραήλ. Φυσικά είναι ο τόπος μου· εκεί έζησαν οι γονείς μου και στην Ιερουσαλήμ τους έχω θαμμένους. Οποτε γινόταν πόλεμος στο Ισραήλ, εκεί πήγαινα και έπαιζα: το 1956, το 1967, το 1973. Η μουσική είναι η γλώσσα και το «όπλο» μου.

Ωστόσο, μετά τον Μαύρο Σεπτέμβρη του 1970, είπε η Γκόλντα Μέιρ, «τι είναι αυτά που λέτε για τους Παλαιστινίους; Ο πραγματικός παλαιστινιακός λαός είμαστε εμείς!». Ε, τότε, κάτι έκανε «κλικ» μέσα στο μυαλό μου. Αυτό πλέον, από ηθικής απόψεως, ήταν απαράδεκτο.

Ασφαλώς οι εβραίοι δικαιούνται να έχουν δικό τους κράτος και στο κράτος αυτό έχουν δικαιώματα. Αυτή η απαίτηση έγινε επιτακτική έπειτα από το Ολοκαύτωμα και τις ενοχές των Ευρωπαίων ύστερα από το 1945. Ομως πολύ εύκολα ξεχάσαμε ότι υπήρξε και μετριοπαθής σιωνισμός, άνθρωποι σαν τον Μάρτιν Μπούμπερ, ο οποίος εξ αρχής έλεγε ότι το δικαίωμα ύπαρξης εβραϊκού κράτους πρέπει να γίνει αποδεκτό από τον υπάρχοντα μη εβραϊκό πληθυσμό. Ο στρατευμένος σιωνισμός ποτέ δεν ενστερνίστηκε αυτή την ιδέα. Ακόμη και σήμερα στηρίζεται σε ένα ψέμα: ότι, δήθεν, η περιοχή όπου εγκαταστάθηκαν οι εβραίοι ήταν άδεια.

Σήμερα, πολλοί Ισραηλινοί δεν έχουν ιδέα του τι σημαίνει να είσαι Παλαιστίνιος· τι είναι να ζεις σε μια πόλη σαν τη Ναμπλούς, που κατάντησε φυλακή για 180.000 ανθρώπους. Τι απέγινε λοιπόν η περιβόητη ισραηλινή διανόηση; Δεν μιλάω καν για δικαιοσύνη ή αγάπη. Γιατί εξακολουθούν να καλλιεργούν το μίσος στη Λωρίδα της Γάζας;

Στρατιωτική λύση είναι αδύνατον να υπάρξει. Δύο λαοί αγωνίζονται για τον ίδιο τόπο. Οση δύναμη κι αν αποκτήσει το Ισραήλ, πάντα θα υπάρχουν ανασφάλεια και φόβος. Θέλαμε να γίνουμε ιδιοκτήτες μιας περιοχής που ποτέ δεν ανήκε στους εβραίους και στήσαμε εκεί οικισμούς. Αυτό οι Παλαιστίνιοι το βλέπουν σαν ιμπεριαλιστική πρόκληση και έχουν δίκιο. Η αντίσταση που προβάλλουν είναι απόλυτα κατανοητή. Απαράδεκτα είναι τα μέσα που χρησιμοποιούν γι΄ αυτό τον σκοπό· η βία και η απανθρωπιά.

Αυτή η κατάσταση με κάνει να υποφέρω, γι΄ αυτό ό,τι κι αν κάνω είναι απόρροια αυτού του πόνου: είτε διευθύνω Βάγκνερ στο Ισραήλ (ουδείς το είχε τολμήσει!), είτε μιλώντας για το ισραηλινό Σύνταγμα στην Κνεσέτ, είτε ιδρύοντας την ορχήστρα Ντιβάν, είτε δίνοντας συναυλία για τους δύο λαούς, όπως έγινε πρόσφατα στην Ιερουσαλήμ. Και όλα αυτά τα κάνω επειδή φτάνω στα όρια της τρέλας όταν βλέπω τις αδικίες που διαπράττουμε καθημερινά εμείς οι εβραίοι, δυναμιτίζοντας το μέλλον του Ισραήλ. Οσο κυνικό κι αν ακούγεται, νιώθω ευτυχής που γεννήθηκα το 1942 και όχι το 1972. Φυσιολογικά, δεν θα ζήσω για να δω το κράτος του Ισραήλ να διαλύεται, όπως και δεν θα υπάρχω την ημέρα που η κλασική μουσική δεν θα ασκεί πια καμία επιρροή ούτε στη σκέψη ούτε στο συναίσθημα.

Ε, λοιπόν, ή θα βρούμε τρόπο για να ζήσουμε μαζί ή θα αλληλοσκοτωθούμε. Τι μου δίνει ελπίδα; Μόνον η μουσική. Γιατί, μπροστά σε μια συμφωνία του Μπετόβεν , μπροστά στον «Δον Ζουάν» του Μότσαρτ, ή στον «Τριστάνο και Ιζόλδη» του Βάγκνερ, όλα τα ανθρώπινα πλάσματα γίνονται ένα.

Ο Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ, πιανίστας και μαέστρος, είναι μουσικός διευθυντής της Staatskapelle του Βερολίνου και βασικός συνεργάτης της όπερας της Σκάλας του Μιλάνου· συνιδρυτής με τον Εντουαρντ Σαΐντ της Δυτικοανατολικής Ορχήστρας Divan, στην οποία συμπράττουν άραβες και ισραηλινοί μουσικοί.

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

Παιδεία ή πλύση εγκεφάλου;


Μία επίκαιρη ομιλία της καθηγήτριας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ Νούριτ-Πέλεντ-Ελχανάν. Τον Σεπτέμβριο του 1997, η κόρη της Νουρίτ Σαμαρντέρ σκοτώθηκε σε επίθεση παλαιστινίου καμικάζι. Το πλήρες κείμενο στα αγγλικά βρίσκεται στο www.qumsieyeh.org/nuritpeledlhanan
Ανδημοσίευση στα ελληνικά από την "Ελευθεροτυπία" 09/12/2006



Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Η ΚΟΡΗ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟ ΚΑΜΙΚΑΖΙ. Ο δυτικός κόσμος σήμερα είναι μολυσμένος με τον φόβο του Ισλάμ, τον φόβο των παιδιών που φέρνει στον κόσμο η κάθε μουσουλμάνα

«Ο θάνατος οποιουδήποτε παιδιού ισοδυναμεί με τον θάνατο του κόσμου όλου»

Ισραηλινοί κατά του πολέμου και της κατοχής

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Χρήστος Μιχαηλίδης

Αφιερώνω αυτά τα λίγα λόγια σε όλα τα αγόρια και κορίτσια από την Παλαιστίνη, από τον Λίβανο και από το Ιράκ, που έχουν δολοφονηθεί από αμερικανικά και ισραηλινά αγοράκια, ντυμένα στρατιώτες, με αρρωστημένα μυαλά, και που έχουν πρόσφατα συναντηθεί με το δικό μου μικρό κοριτσάκι, στο υπόγειο βασίλειο των νεκρών παιδιών - βασίλειο που, ακόμα και τώρα που σας μιλάω, δεν σταματά να μεγαλώνει. Θα ήθελα να πω στα παιδιά αυτά να μη στενοχωριούνται.

Θα σας καλοδεχτούν εκεί κάτω, παιδιά μου. Κανείς δεν θα σας πειράξει, επειδή ξεκινήσατε μια μέρα αμέριμνα να πάτε στα σχολεία σας ή επειδή φορέσατε μαντίλα στο κεφάλι ή απλώς επειδή έτυχε να ζείτε σε κάποιο επικίνδυνο μέρος. Αναπαυθείτε εν ειρήνη. Ολοι εκεί κάτω, στον υπόγειό σας κόσμο, είστε ισάξιοι. Εκεί, τα παιδιά της Παλαιστίνης κατοικείτε δίπλα-δίπλα με τα παιδιά του Ισραήλ. Θύματα και θύτες μαζί. Εκείνοι που σκοτωθήκατε, και εκείνοι που σκοτώσατε - εξαπατημένα θύματα και εσείς, οι τελευταίοι.

Ο θάνατός σας δεν έφερε ειρήνη. Ο κόσμος εξακολουθεί να ζει ωσάν να μη χύθηκε ποτέ τόσο αίμα. Το δικό σας αίμα. Γιατί οι ηγέτες, βλέπετε, αυτής της Γης, συνεχίζουν να παίζουν τα δολοφονικά τους παιχνίδια, χρησιμοποιώντας εσάς ως τα ζάρια και τα πιόνια τους, αλλά και το δικό μας πένθος ως καύσιμο για τις δολοφονικές τους μηχανές.

Τα παιδιά, κυρίες και κύριοι, είναι πάντα "αφηρημένες έννοιες", βλέπετε, για τους στρατηγούς. Και το πένθος των απλών ανθρώπων, πολιτικό εργαλείο στα βρώμικά τους χέρια. Ζώντας χρόνια τώρα και στις δύο πλευρές, σε εκείνη των θυμάτων και σε εκείνη των δολοφόνων, ασταμάτητα αναρωτιέμαι ποια είναι τα μέσα εκείνα με τα οποία καλά παιδιά από το Ισραήλ μετατρέπονται άξαφνα σε δολοφονικά τέρατα; Με ποιον τρόπο τούς δηλητηριάζουν τα μυαλά ώστε να σκοτώνουν, να βασανίζουν και να εξευτελίζουν άλλα παιδιά, τους γονείς και τους παππούδες τους, αλλά και να θυσιάζουν τη δική τους ζωή προς χάριν του παραλογισμού και της μεγαλομανίας εκείνων που τους κυβερνούν;

Στον λεγόμενο "κόσμο της δυτικής διαφώτισης", όλοι αισθάνονται πολύ καλά με τον εαυτό τους, όταν κατηγορούν το Ισλάμ για τις επιθέσεις αυτοκτονίας και για την τρομοκρατία. Θα κατηγορούσαν, όμως, ποτέ και τον ιουδαϊσμό για σφαγές και δολοφονίες; Κι όμως, τα υπερ-ορθόδοξα Εβραιόπουλα, που δεν έχουν φύγει ποτέ από το Μπρούκλιν, γνωρίζουν ότι το να σκοτώνεις Αραβες είναι "mitzvah", δηλαδή "ιερή εντολή", διότι αυτοί, οι Αραβες, είναι "vilde hayeths", δηλαδή "άγρια κτήνη".

Η ρατσιστική εκπαίδευση

Κατά βάθος, ούτε ο ισλαμισμός, ούτε ο ιουδαϊσμός, ούτε καμία άλλη θρησκεία ευθύνεται για τους φόνους και τον τρόμο. Φταίνε η ρατσιστική εκπαίδευση, όπως κι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, καθώς επίσης και το ισραηλινό, αδίστακτο καθεστώς κατοχής. Οι γυναίκες και τα παιδιά, που σήμερα υποφέρουν περισσότερο από τη βία της Δύσης, είναι οι μουσουλμάνες και τα παιδιά τους. Αλλά πάλι, ο ρατσισμός έχει τους τρόπους του, και το φταίξιμο για τα βάσανά τους επιρρίπτεται μόνο στο γεγονός ότι είναι μουσουλμάνοι.

Ο δυτικός κόσμος σήμερα είναι μολυσμένος με τον φόβο του Ισλάμ, τον φόβο των παιδιών που φέρνει στον κόσμο η κάθε μουσουλμάνα. Η μεγάλη Γαλλία της "ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης" (liberte, egalite, fraternite) φοβάται τα μικρά κοριτσάκια που φοράνε μαντίλες στα κεφάλια τους. Οι Εβραίοι του Ισραήλ, σε κάθε δημόσια ομιλία τους, σε κάθε σχολικό τους βιβλίο, αποκαλούν "δημογραφικό εφιάλτη", και "εχθρό εκ των έσω", κάθε Αραβα πολίτη του Ισραήλ. Οσο για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες που ζουν υπό κατοχή, τα βιβλία Ιστορίας στα σχολεία των Εβραίων τούς περιγράφουν ως "πρόβλημα υπό επίλυση". Κι όμως, ξέχασαν φαίνεται ότι πριν από κάποια χρόνια και εκείνοι, οι Εβραίοι, θεωρούνταν, από κάποιους άλλους, το ίδιο πράγμα: "πρόβλημα υπό επίλυση".

Ωστόσο, εκείνοι που καταστρέφουν τον κόσμο σήμερα δεν είναι μουσουλμάνοι. Εκείνοι που χρησιμοποιούν τα πιο εξελιγμένα πολεμικά όπλα για να σκοτώσουν χιλιάδες αθώους πολίτες, δεν είναι μουσουλμάνοι. Είναι χριστιανοί και εβραίοι. Παρ' όλα αυτά, άνθρωποι που ανήκουν στον λεγόμενο "χριστιανο-ιουδαϊκό πολιτισμό", άνθρωποι που υποστηρίζουν τα αμερικανο-βρετανο-ισραηλινά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, άνθρωποι που στέλνουν τα παιδιά τους να πολεμήσουν σ' αυτούς τους αδίστακτους και άχρηστους πολέμους, στο όνομα της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας (που στην ουσία είναι απλώς συνώνυμα της απληστίας και της μεγαλομανίας τους!), τολμούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους "διαφωτισμένους" και να επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες σε κάποια υποτιθέμενη "σύγκρουση πολιτισμών".

Αραγε, ποια λύση προτείνει αυτός ο χτυπημένος από τον τρόμο κόσμος, σε ανθρώπους από την Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, που καθημερινώς γεύονται βία, βασανισμούς και ταπεινώσεις από τους εγκληματίες της Δύσης; Ενα μόνο πράγμα τούς προσφέρει αυτός ο "διαφωτισμένος" κόσμος. "Γίνετε σαν και μας", τους λέει. "Φτιάξτε μια Δημοκρατία σαν και τη δική μας, αγκαλιάστε τις δικές μας αξίες -δηλαδή τις αξίες εκείνες που μας κάνουν να σας απεχθανόμαστε, να σας μισούμε, να σας θεωρούμε κατώτερους, υποανάπτυκτους, να θέλουμε να σας εκπολιτίσουμε ή και να σας εξαφανίσουμε".

Αυτή, κυρίες και κύριοι, είναι η στάση που επιτρέπει σε Αμερικανούς στρατιώτες να βιάζουν, να βασανίζουν και να δολοφονούν μουσουλμάνους -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- κατά χιλιάδες. Είναι αυτή η "λογική" που επιτρέπει σε Ισραηλινούς στρατιώτες να διατάσσουν Παλαιστίνιες γυναίκες να γδύνονται μπροστά στα παιδιά τους, για να τους κάνουν σωματικό έλεγχο για λόγους ασφαλείας. Αυτή η θέση που σας περιέγραψα μόλις τώρα, είναι που επιτρέπει σε διευθυντές φυλακών να κρατούν κόσμο σε ανθυγιεινές, απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς καθαρό νερό, χωρίς ένα στρώμα της προκοπής για να ξαπλώσουν, και πολλές φορές, όσον αφορά τις μανάδες, χώρια από τα νεογέννητα μωρά τους, να μην μπορούν ούτε να τα θηλάσουν.

Εν ονόματι της θεωρίας που λέει "να μοιάσετε σε μας - να γίνετε δημοκρατικοί σαν και μας", φράσσουν τον δρόμο των παιδιών προς την Παιδεία, κλέβουν τη Γη και τις περιουσίες από εργαζόμενους ανθρώπους, καταστρέφουν τα χωράφια και τα πηγάδια τους, ξεριζώνουν τα δέντρα τους.

Εν ονόματι αυτής της ισοπεδωτικής "θεωρίας", επιτρέπουν σε Ισραηλινούς πιλότους να ρίχνουν εκατοντάδες βόμβες τού ενός τόνου, σε μία μόνο ημέρα, πάνω στην πολυπληθέστερη περιοχή του κόσμου, τη Λωρίδα της Γάζας. Αυτή η "λογική" είναι που επιτρέπει στο Ισραήλ να εκδίδει ρατσιστικούς νόμους, που χωρίζουν τις μητέρες από τους γονείς και τα παιδιά τους.

Οι γυναίκες από την Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι μητέρες, όπως και εγώ. Και όταν χάνουν παιδί, ακόμα και εάν είναι ένα από δώδεκα, ο πόνος τους είναι ίδιος με τον δικό μου. Εκτός του ότι χάνουν, όμως, τα παιδιά τους, χάνουν και τα σπίτια τους, τα λίγα απαραίτητα για το προς το ζην αγαθά τους, και το ίδιο τους το μέλλον. Ο κόσμος, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνεται στον πόνο τους, δεν διεκδικεί την τιμωρία των βασανιστών ή δολοφόνων τους. Η τιμή και η περηφάνια αυτών των γυναικών έχει θρυμματιστεί. Η ταυτότητά τους έχει και αυτή γίνει κομμάτια, η κραυγή τους δεν ακούγεται πια, η πίστη και τα έθιμά τους, ο τρόπος της ζωής τους επί αιώνες τώρα γίνονται αντικείμενα χλευασμού και απαξίωσης.

«Αληθινοί στρατιώτες»

Οι Ισραηλινοί στρατιώτες μπορεί να μην έχουν δει ούτε έναν Αραβα πρόσωπο με πρόσωπο έως την ημέρα που θα καταταγούν. Και όμως, επί 12 χρόνια στα σχολεία τους μαθαίνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι παρά πρωτόγονοι, που γεννούν παιδιά με τη σέσουλα ώστε να τα βγάλουν αύριο στους δρόμους και να πετάνε πέτρες "στους ειρηνόφιλους στρατιώτες μας", αγράμματοι, διότι "δεν λαμβάνουν τη δική μας μόρφωση", άξεστοι και βρώμικοι, "γιατί δεν έχουν την ίδια με μας αντίληψη του σαβουάρ βίβρ", ντύνονται διαφορετικά και σκεπάζουν τα κεφάλια τους με μαντίλες.

Από τα μικρά Ισραηλινόπουλα στερούνται το δικαίωμα και η ευκαιρία να γνωρίσουν τους Αραβες γείτονές τους, να παίξουν με τους συνομήλικούς τους. Δυστυχώς, εκπαιδεύονται να τους βλέπουν μόνον ως "αχρείαστα στοιχεία". Γι' αυτό σας λέω: αυτό δεν είναι εκπαίδευση - είναι μόλυνση της σκέψης!

Ο επιστήμονας Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins) ήταν ο πρώτος που μίλησε για τους ιούς που μολύνουν τον εγκέφαλο των ανθρώπων, τη σκέψη τους. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν ανοσία στα μικρόβια αυτά. Αντιθέτως, πολύ πιο εύκολα προσβάλλονται. Τα δικά μας παιδιά προσβάλλονται από αυτόν τον εγκεφαλικό ιό σχεδόν από την ημέρα που γεννιούνται. Ετσι, φτάνοντας στην εφηβική ηλικία, είναι κιόλας έτοιμα να γίνουν "αληθινοί στρατιώτες". Δηλαδή, να σκοτώσουν.

Ακούστε την εισαγωγή από μια εργασία που έγραψε ο Ταλ Σελά, ένας φοιτητής μου στο πανεπιστήμιο:

"Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997 βρέθηκα στον Λίβανο, σε μια αποστολή σωτηρίας, όπως ονομάστηκε. Ολοι οι φίλοι μου συμμετείχαν στη μάχη που δόθηκε και στην οποία 12 στρατιώτες μας σκοτώθηκαν. Λίγες μέρες μετά, και αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ, άρχισα να νιώθω ευτυχία που γλίτωσα, που ζούσα ακόμα. Υστερα από περίπου έναν χρόνο, όμως, περιέπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Ημουν μονίμως λυπημένος και κακόκεφος. Αποφάσισα να δω έναν ψυχολόγο. Υστερα από μερικές συνεδρίες, μπόρεσα να μαζέψω κάποια από τα κομμάτια μου και άρχισα να ανακτώ δυνάμεις, ψυχικές και σωματικές. Μπόρεσα σιγά-σιγά να αναδιοργανώσω τις σκέψεις μου. Και συνειδητοποίησα τότε πως η πνευματική κρίση που έπαθα, ήταν, στην ουσία, ηθική κρίση. Μια κρίση συνείδησης. Αισθάνθηκα ενόχληση, ντροπή και οργή. Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο αφελής, και να αφήσω τον εαυτό μου να γίνει όργανο οποιουδήποτε; Πώς μπόρεσα εγώ, ένας άνθρωπος που πιστεύει βαθιά στην ειρήνη, να αφήσω τον εαυτό μου να εκτεθεί σε μια τέτοια βάρβαρη εμπειρία, παρά τη θέλησή μου;".

Σήμερα, όπως κάνω κάθε δεύτερη εβδομάδα, μετέφερα με το αυτοκίνητό μου ακτιβιστές υπέρ της ειρήνης, στο φυλάκιο του ισραηλινού στρατού όπου γίνονται εξονυχιστικοί έλεγχοι σε όσους πηγαίνουν προς ή επιστρέφουν από τη Γάζα. Είδα έναν αξιωματικό να περνάει χειροπέδες σ' έναν ταξιτζή, γιατί δεν υπάκουσε, λέει, στις εντολές των στρατιωτών να παρκάρει "εδώ" και όχι "εκεί". "Του το είπαμε χίλιες φορές", δικαιολογήθηκαν οι στρατιώτες. Ο ταξιτζής ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα στην άσφαλτο, που έκαιγε από τον καλοκαιρινό ήλιο. Διψούσε, και μούγκριζε από τον πόνο. Επί ώρες τον είχαν εκεί. Σκέτο βασανιστήριο. Και αναρωτιέμαι: τι είναι εκείνο που ωθεί αυτά τα νεαρά Εβραιόπουλα να παίζουν τον ρόλο αδίστακτων βασανιστών και δικαστών; Κατά τη γνώμη μου, είναι το "Μέγα Σιωνιστικό Ιστορικό", που λειτουργεί ως συλλογική συνείδηση σε όλη την ισραηλινή κοινωνία. Αυτό το "Μέγα Αφήγημα", είναι το σύστημα των αξιών που μας κάνει, τάχα, να ανήκουμε σε μια ιδιαίτερη συλλογικότητα.

Αυτό είναι το σύστημα που υπαγορεύει τη σχέση μεταξύ των Παλαιστινίων και ημών. Ενα σύστημα που, μέσω των γονιών, των δασκάλων και των πολιτικών ηγετών, μολύνει τα μυαλά των παιδιών μας, και τα κάνει, αντί να επιδιώκουν την ειρηνική και αρμονική συνύπαρξη με τους γείτονές τους, να τους σκοτώνουν, να τους ταπεινώνουν και να καταστρέφουν τα σχολεία, τις βιβλιοθήκες και τα νοσοκομεία τους. Είναι το σύστημα που έχει πείσει αυτά τα ευάλωτα παιδικά μυαλά ότι η δολοφονία που διαπράττουν, έχει νομική υπόσταση και εύηχες εξηγήσεις, όπως "εκκαθάριση", "τιμωρία", "επιχείρηση", "αποστολή", και άλλα παρόμοια.

Τα μικρόβια του μυαλού

Παρ' όλο που μιλώ σήμερα για τα αγόρια από το Ισραήλ, έχω να σας πω ότι δεν είναι μόνο ισραηλινή υπόθεση αυτή της "εγκεφαλικής μόλυνσης". Ο 7χρονος ανιψιός μου, ο Ντορόνι, που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήρθε στο σπίτι μια μέρα και μου ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει στρατιώτης για να πάει να πολεμήσει στο Ιράκ και έτσι να σώσει, λέει, την Αμερική. Πόσα παιδιά, αλήθεια, δεν σκέφτονται με αυτόν τον ανόητο τρόπο; Και πόσα δεν πραγματοποίησαν την επιθυμία τους, πηγαίνοντας στο Ιράκ και πεθαίνοντας εκεί, με ύστατη φράση στα χείλη τους εκείνη που λέει "Ο Θεός να σώζει την Αμερική"; Πώς θα σβήσουμε, άραγε, από τα μυαλά των παιδιών μας αυτά τα φονικά δηλητήρια;

Ο ανθρώπινος ψυχισμός, λέει ο Ντόκινς, πάσχει από δύο μεγάλες ασθένειες: την παρόρμηση να συνεχίζει τις βεντέτες από γενιά σε γενιά και την τάση να προσκολλά ομαδικές ταμπέλες στους ανθρώπους, αντί να τους βλέπει ως μεμονωμένα άτομα.

Ολοι μας υποφέρουμε πολύ εξαιτίας αυτών των ταμπελών, αλλά μόνον εκείνοι που γνώρισαν τον θάνατο εξαιτίας τους, συνειδητοποιήσαμε, και τώρα πια ξέρουμε, ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από αυτές τις ταμπέλες είναι να τις αρνηθείς. "Οχι, ευχαριστώ", να λες. "Δεν θα με βαφτίσετε εσείς, ούτε χριστιανό, ούτε μωαμεθανό. Ούτε ειρηνόφιλο. Ούτε έξυπνο. Ούτε διαλεκτό. Θα αποφασίσω μόνος μου τι είμαι και δεν θα το κάνω βούκινο". Ο μόνος τρόπος για να κατανικήσει κάποιος τα ψεύτικα συστήματα των αξιών είναι να τα εκθέσει. Τα μικρόβια του μυαλού καταπολεμώνται μόνον εάν αυξηθούν οι φωνές σαν του Ταλ ή άλλων Ισραηλινών διαφωνούντων, όπως είναι εκείνοι που ανήκουν στην οργάνωση "Μαχητές για την Ειρήνη".

Τα περισσότερα από τα παιδιά μας, των οποίων τα μυαλά έχουν ήδη μολυνθεί, δεν πρόκειται να απαλλαγούν από αυτόν τον φοβερό ιό παρά μόνον όταν αναπαυθούν οριστικά στο υπόγειο βασίλειο των νεκρών παιδιών, που δυστυχώς συνεχώς μεγαλώνει. Μόνον εκεί θα καταλάβουν ότι δεν έχει τελικά καμία σημασία εάν το κεφάλι τους ήταν ασκέπαστο ή όχι μέσα σε μια συναγωγή, σε μια εκκλησία ή σε ένα τέμενος ή εάν ήπιαν μια ζεστή σοκολάτα μετά την ωραία πίτσα τους, λίγο πριν ανατιναχθούν από κάποιον που ούτε έφαγε, ούτε ήπιε.

Ισραηλινές, Αμερικανίδες, Εγγλέζες και Ιταλίδες μητέρες ανατρέφουν τα παιδιά τους με όλη την αγάπη και τη φροντίδα που μπορούν, μόνο για να τα θυσιάσουν στο τέλος στον "θεό του θανάτου", ωσάν η μήτρα τους να είναι ένα εθνικό ή και διεθνές ακόμα "περιουσιακό στοιχείο", ενώ την ίδια στιγμή οι πατεράδες ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να υπηρετούν με περηφάνια στρατούς που τάχα φροντίζουν μόνο για την άμυνα της χώρας, για τη δημοκρατία ή την ειρήνη της ανθρωπότητας.

Να ζητήσουμε συγχώρεση

Και όταν αυτά τα παιδιά πεθάνουν προς όφελος και κέρδος κάποιων άλλων, και σίγουρα όχι της πατρίδας, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, όπως διδάχτηκαν, τα κηδεύουν με ταπεινότητα και περηφάνια, βάζουν τις φωτογραφίες τους πάνω από το τζάκι και ψιθυρίζουν αναστενάζοντας: "κοίτα τι όμορφος που είναι με τη στολή"!

Ηρθε, νομίζω, η στιγμή να πούμε σε όλους αυτούς τους πονεμένους γονείς, αλλά και σε εκείνους που σίγουρα θα βρεθούν στη θέση που είμαστε εμείς σήμερα, ότι οι στρατιωτικές στολές, τα αξιώματα και τα μετάλλια δεν έχουν καμία ομορφιά -μόνον ασχήμια. Να τους πούμε ότι η ταπεινότητα και περηφάνια τους είναι άστοχη.

Είναι καιρός να πούμε στους ανά τον κόσμο Εβραίους ότι ο μόνος τρόπος για να αποθαρρύνουμε τον αντι-σημιτισμό είναι καταδικάζοντας τη μόνη κυβέρνηση στον κόσμο που στέλνει νεαρά αγόρια και κορίτσια σε σίγουρο θάνατο, και που τιμωρεί σε σημείο γενοκτονίας ένα ολόκληρο σημιτικό έθνος. Είναι καιρός να τους εξηγήσουμε ότι η κυβέρνηση αυτή είναι η κυβέρνηση του Ισραήλ, και ότι αυτή -μαζί με τις ενέργειες του ισραηλινού στρατού- και όχι κάποιο αρχέγονο μίσος για την εβραϊκή φυλή, είναι ο λόγος της εφεύρεσης ενός νέου συμβόλου που βλέπουμε συχνά τελευταία στις φιλο-παλαιστινιακές διαδηλώσεις, όπου το αστέρι του Δαβίδ έχει εξισωθεί με τη χιτλερική σβάστικα.

Αύριο είναι η Γιομ Κιπούρ (Yom Kippur, εορτάζεται τον Σεπτέμβριο με Οκτώβριο), η πιο ιερή ημέρα των Εβραίων. Αυτήν την ημέρα, ζητάμε συγχώρεση. Θα ήθελα να αποστηθίσω μια στροφή από ποίημα του Χανόχ Λεβίν (Hanoch Levin, 1943 - 1999), ενός από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς του Ισραήλ, κατά τη δεκαετία του '70:

"Πάτερ Ημών, όταν σταθείς πάνω στον τάφο μου

γηραιός και κουρασμένος και πολύ μόνος,

Και ιδείς πως θα με θάψουν στο χώμα...

Ζήτα μου να συγχωρέσω εσένα, πατέρα μου".

Ολοι πρέπει να ζητήσουμε συγχώρεση από τα παιδιά μας. Συγγνώμη, να τους πούμε, που δεν αγωνιστήκαμε όσο έπρεπε για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, που δεν αρνηθήκαμε τους φονικούς εγκεφαλικούς ιούς, πριν τους φυτέψουν οι διάφοροι μέσα στα κεφάλια τους, να πούμε "όχι, τα δικά μας παιδιά δεν θα φοιτήσουν στα σχολεία σας, δεν θα πάνε στον στρατό σας, δεν θα τραγουδήσουν τους ύμνους σας". Να κοιτάξουμε τα αθώα, έκπληκτα, προδομένα προσωπάκια τους, και να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: γιατί αυτή η γραμμούλα αίματος να σκίζει έτσι το πέταλο του τόσο τρυφερού μάγουλου του παιδιού μου;».



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/12/2006


Copyright © 2007 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Σπάμε τη Σιωπή-Ισραηλινοί Στρατιώτες μιλούν οι ίδιοι για το πως συμπεριφέρονται στους Παλαιστινίους

Η ισραηλινή οργάνωση «Σπάμε τη Σιωπή» δημοσίευσε πρόσφατα μαρτυρίες στρατιωτών που διηγούνται το πώς κακοποιούν, βασανίζουν κλπ. Παλαιστινίους στα κατεχόμενα και μάλιστα χωρίς αφορμή, χωρίς δηλαδή να έχει προηγηθεί κάποια έστω σύγκρουση.
Μέρος των μαρτυριών δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στην ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα του Ισραήλ « Γεντιότ Αχρονότ» στις 18/04. Η δημοσίευση έκανε αίσθηση ακόμη και στον συντηρητικό αρθρογράφο της εφημερίδας Γιαρόν Λόντον που σε άρθρο του στις 30/04/ καυτηριάζει την πολιτική του ισραηλινού στρατού κατοχής. Στις παρακάτω διευθύνσεις μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά τα σχετικά ρεπορτάζ της εφημερίδας, ενώ στην διπλανή στήλη με άρθρα υπάρχει και το πλήρες κείμενο με τις μαρτυρίες των στρατιωτών που συνέλεξε η οργάνωση «Σπάμε τη Σιωπή».
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3533441,00.html
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3537628,00.html

Ακολουθεί το ρεπορτάζ της ισραηλινής εφημερίδας

To μεταλλικό σύρμα προκαλεί απώλεια χεριού

Στρατιώτης: «Υπήρχε ένας πραγματικά τρελός στρατιώτης στη μονάδα μου που αγαπούσε τα βασανιστήρια. Μία φορά προκάλεσε στο να χάσει ένας άνθρωπος το χέρι του».

Ερωτών: «Τι συνέβη»;
Στρατιώτης: « Απλά αυτός ο Άραβας…Ο στρατιώτης έκλεψε ένα κουτί καπνό από αυτόν. « Ξαφνικά ο Άραβας ήλθε και φώναζε, «κλέφτες, κλέφτες, σε είδα». Πήγε κοντά στον στρατιώτη και προσπαθήσαμε να τον απομακρύνουμε.. Δεν ξέραμε ότι είχε κλέψει.
«Ο στρατιώτης άρχισε να τον κτυπά και όλοι αρχίσαμε να σπρώχνουμε… Δημιουργήθηκε μία κατάσταση όπου κτυπούσαμε τον Άραβα πολύ άσχημα.
Τότε ο στρατιώτης άρπαξε ένα μεταλλικό σύρμα. Πραγματικά τον τύλιξε. Άρπαξε τον Άραβα και άρχισε να το στρίβει γύρω γύρω…».
Ερωτών: «Στο χέρι του;»
Στρατιώτης: «Ναι, πραγματικά το έστριβε. Σου λέω, προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε. «όχι, δεν θα τον αφήσω να φύγει. Σήκωσε χέρι καταπάνω μου, θα τιμωρηθεί. Γύρω γύρω… Προσπαθήσαμε μετά να του το βγάλουμε και δεν μπορούσαμε, είχε κάνει χαρακιές στο χέρι του. Είχε μελανιάσει. Και ο άνθρωπος φώναζε, «δεν αισθάνομαι το χέρι μου πια»
« Σου λέω θα μπορούσε να του είχε κοπεί το χέρι. Προσπαθήσαμε να βάλουμε ακόμη και μαχαίρι, να το κόψουμε, αλλά δεν μπορούσαμε… Του είπαμε να πάει στο νοσοκομείο. Δεν κάναμε τίποτα, δεν μπορούσαμε να κόψουμε το σύρμα».

Κλοπές
Στρατιώτης: « Γινόντουσαν πάρα πολλές κλοπές.. Μία φορά βρεθήκαμε στο σπίτι αυτών των πλουσίων στην Χεβρώνα. Βρήκαμε ένα τόνο από χαρτονομίσματα σε δολάρια σε ένα από τα συρτάρια. Τρέλα. Ο διοικητής είπε σε δύο παλιούς της μονάδας, «οκέι, θα μοιραστούμε τα λεφτά». Τα μοιραστήκαν. Άφησε λίγα εκεί και μου είπε, «αν μιλήσεις θα γυρίσω και θα σε σφάξω».

Ερωτών: « Οι κλοπές ήταν κάτι το συνηθισμένο;»
Στρατιώτης: « Οι μικροκλοπές ήταν κάτι συνηθισμένο. Τάβλι και τσιγάρα, τα πάντα… ότι μας άρεσε το παίρναμε. Άλλοι έπαιρναν δώρα για τις κοπέλες τους από τα μαγαζιά».

Χτυπήματα

Στρατιώτης: « Ήμασταν σε περιπολία και είδαμε έναν τύπο σε ταξί που έδειχνε κάτι να κρύβει. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο.. Είχε μόλις γίνει ένα συμβάν όπου ένας στρατιώτης είχε μαχαιρωθεί ή κάτι τέτοιο.
«Βρήκαμε ένα μαχαίρι…Ρωτήσαμε τον τύπο, «Γιατί το μαχαίρι;» και είπε, «Είναι για την μητέρα μου, για να καθαρίσει λαχανικά. «Είπαμε, «τι είσαι τρελός; Μας δουλεύεις; Μας λες ψέματα; Μας έκανε πραγματικά έξω φρενών. Τον αρπάξαμε, τον κτυπήσαμε λίγο, στα πλευρά, όχι στο πρόσωπο.
«Τότε οι υπόλοιποι της περιπόλου είδαν ότι κτυπούσαμε. Όλοι έπεσαν καταπάνω του..Τον κτύπησαν, τον κτύπησαν πραγματικά..Τον κτύπησαν με κλομπ, στο κεφάλι…Και τότε ένας άρχισε να τον πνίγει, με τα δύο του χέρια. Ήταν 17 ή 18 και άρχισε να φωνάζει, «Μάμα, Μπάμπα». Συνέχισε να τον πνίγει, άρχισε να μελανιάζει και να χάνει τις αισθήσεις του.
«Ξαφνικά οι άλλοι τύποι είδαν τι συνέβαινε και άρχισαν να σπρώχνουν τον στρατιώτη. Αλλά δεν τον άφηνε να φύγει. Δεν τον άφηνε να φύγει και φώναζε, «Προσπάθησες να μας σκοτώσεις, θέλεις να μας σκοτώσεις, θέλεις να με μαχαιρώσεις, ε; Πουτάνας γιέ, θέλεις να με μαχαιρώσεις».
«Είχε τρελαθεί… Τον τραβήξαμε, τα πόδια και το στομάχι του. Και όλο το σώμα του ήταν στον αέρα και τραβούσαμε και τραβούσαμε.. Έπεσε πάνω σαν μαινόμενος ταύρος. Τελικά καταφέραμε να τον απομακρύνουμε».
Στραγγαλισμός

Στρατιώτης: « Κάναμε όλου τους είδους τα πειράματα για να δούμε ποιος θα πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα στο Αμπού Σέίνα. Τους κολλάγαμε στον τοίχο, κάναμε ότι δήθεν τους ελέγχουμε και τους ζητούσαμε να ανοίξουν τα πόδια. Ανοίξτε, ανοίξτε, ανοίξτε, ήταν ένα παιχνίδι για να δούμε ποιος θα το έκανε καλύτερα.
«Ή για να δούμε ποιος θα κρατούσε περισσότερο την αναπνοή του».
Ερωτών: « Πως το ελέγχατε;»
«Τους πνίγαμε. Ένας τύπος θα ερχόταν, θα ‘έκανε ότι τους ελέγχει και ξαφνικά άρχισε να φωνάζει σαν κάτι να είχαν πει και τους έπνιγε…Κλείστε τους την αναπνοή, πρέπει να πιέσεις τον λαιμό. Δεν είναι ευχάριστο. Κοίταζε το ρολόι όσο το κάνεις, έως ότου πέσει. Όποιος αντέξει περισσότερο κερδίζει».

Απόσπασμα από το άρθρο του Γιαρόν Λόντον για το ίδιο θέμα

Αξίζει να διαβάσετε την πρόσφατα δημοσιευμένη έκθεση με μαρτυρίες από την Χεβρώνα που συνέλεξε η οργάνωση Σπάμε τη Σιωπή. Οι μαρτυρίες περισσότερων από 30 στρατιωτών και αξιωματικών που υπηρέτησαν στην Χεβρώνα μεταξύ 2005 και 2007 παρουσιάζονται με ένα τρόπο, που στην αργκό του στρατού, λέγεται χωρίς αυτό-λύπηση και για τον λόγο αυτό οι λέξεις είναι και έγκυρες και τρομακτικές.
Το συμπέρασμα είναι ότι η κατοχή διαφθείρει, πράγματι είναι ένα παλιό ρητό στο οποίο πολύς κόσμος συμφωνεί. Η έκπληξη συνίσταται με το μέγεθος της διαφθοράς που έχει κατακλύσει τον στρατό και με την ταχύτητα με τν οποία έχει εξαπλωθεί στους στρατιώτες που υπηρετούν στην Χεβρώνα και έχουν μετατραπεί σε εγκληματίες
Οι μαρτυρίες αναφέρουν περιπτώσεις πυροβολισμών κατά αμάχων, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, που δεν έφταιγαν σε τίποτα, περιπτώσεις βίας στο βαθμό που προκαλεί ανικανότητα και την ταπείνωση ανθρώπινων υπάρξεων μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί το ένστικτο της εξουσίας. Διαβάζουμε ακόμη για ολοκληρωτική καταστροφή αραβικής περιουσίας, κλοπών μέσα από τα σπίτια, εκβιασμών καταστηματαρχών και ψεύτικων αναφορών στους ανωτέρους.
Οι μαρτυρίες περιγράφουν το πώς οι έποικοι μαθαίνουν τα παιδιά τους να μισούν τους Άραβες, να προκαλούν τους στρατιώτες που τους προστατεύουν ακόμη και να κτυπούν και να πετούν πέτρες στους ίδιους τους στρατιώτες. Διαβάζουμε για τρομοκρατημένους ανήμπορους αστυνομικούς που φοβούνται τους Εβραίους της Χεβρώνας και που ξέρουν καλά ότι δεν πρόκειται κανείς από τους δεκάδες εγκληματίες να προσαχθεί στην δικαιοσύνη. Είναι η ιστορία μιας οικείας διαδικασίας που αφορά κάθε στρατό κατοχής, αλλά αυτή την φοραφορά εμάς.
Ακολουθούν αποσπάσματα μαρτυριών που ήδη δημοσιεύονται πιο πάνω.