Η ισραηλινή οργάνωση «Σπάμε τη Σιωπή» δημοσίευσε πρόσφατα μαρτυρίες στρατιωτών που διηγούνται το πώς κακοποιούν, βασανίζουν κλπ. Παλαιστινίους στα κατεχόμενα και μάλιστα χωρίς αφορμή, χωρίς δηλαδή να έχει προηγηθεί κάποια έστω σύγκρουση.
Μέρος των μαρτυριών δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στην ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα του Ισραήλ « Γεντιότ Αχρονότ» στις 18/04. Η δημοσίευση έκανε αίσθηση ακόμη και στον συντηρητικό αρθρογράφο της εφημερίδας Γιαρόν Λόντον που σε άρθρο του στις 30/04/ καυτηριάζει την πολιτική του ισραηλινού στρατού κατοχής. Στις παρακάτω διευθύνσεις μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά τα σχετικά ρεπορτάζ της εφημερίδας, ενώ στην διπλανή στήλη με άρθρα υπάρχει και το πλήρες κείμενο με τις μαρτυρίες των στρατιωτών που συνέλεξε η οργάνωση «Σπάμε τη Σιωπή».
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3533441,00.html
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3537628,00.html
Ακολουθεί το ρεπορτάζ της ισραηλινής εφημερίδας
To μεταλλικό σύρμα προκαλεί απώλεια χεριού
Στρατιώτης: «Υπήρχε ένας πραγματικά τρελός στρατιώτης στη μονάδα μου που αγαπούσε τα βασανιστήρια. Μία φορά προκάλεσε στο να χάσει ένας άνθρωπος το χέρι του».
Ερωτών: «Τι συνέβη»;
Στρατιώτης: « Απλά αυτός ο Άραβας…Ο στρατιώτης έκλεψε ένα κουτί καπνό από αυτόν. « Ξαφνικά ο Άραβας ήλθε και φώναζε, «κλέφτες, κλέφτες, σε είδα». Πήγε κοντά στον στρατιώτη και προσπαθήσαμε να τον απομακρύνουμε.. Δεν ξέραμε ότι είχε κλέψει.
«Ο στρατιώτης άρχισε να τον κτυπά και όλοι αρχίσαμε να σπρώχνουμε… Δημιουργήθηκε μία κατάσταση όπου κτυπούσαμε τον Άραβα πολύ άσχημα.
Τότε ο στρατιώτης άρπαξε ένα μεταλλικό σύρμα. Πραγματικά τον τύλιξε. Άρπαξε τον Άραβα και άρχισε να το στρίβει γύρω γύρω…».
Ερωτών: «Στο χέρι του;»
Στρατιώτης: «Ναι, πραγματικά το έστριβε. Σου λέω, προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε. «όχι, δεν θα τον αφήσω να φύγει. Σήκωσε χέρι καταπάνω μου, θα τιμωρηθεί. Γύρω γύρω… Προσπαθήσαμε μετά να του το βγάλουμε και δεν μπορούσαμε, είχε κάνει χαρακιές στο χέρι του. Είχε μελανιάσει. Και ο άνθρωπος φώναζε, «δεν αισθάνομαι το χέρι μου πια»
« Σου λέω θα μπορούσε να του είχε κοπεί το χέρι. Προσπαθήσαμε να βάλουμε ακόμη και μαχαίρι, να το κόψουμε, αλλά δεν μπορούσαμε… Του είπαμε να πάει στο νοσοκομείο. Δεν κάναμε τίποτα, δεν μπορούσαμε να κόψουμε το σύρμα».
Κλοπές
Μέρος των μαρτυριών δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στην ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα του Ισραήλ « Γεντιότ Αχρονότ» στις 18/04. Η δημοσίευση έκανε αίσθηση ακόμη και στον συντηρητικό αρθρογράφο της εφημερίδας Γιαρόν Λόντον που σε άρθρο του στις 30/04/ καυτηριάζει την πολιτική του ισραηλινού στρατού κατοχής. Στις παρακάτω διευθύνσεις μπορείτε να διαβάσετε στα αγγλικά τα σχετικά ρεπορτάζ της εφημερίδας, ενώ στην διπλανή στήλη με άρθρα υπάρχει και το πλήρες κείμενο με τις μαρτυρίες των στρατιωτών που συνέλεξε η οργάνωση «Σπάμε τη Σιωπή».
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3533441,00.html
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3537628,00.html
Ακολουθεί το ρεπορτάζ της ισραηλινής εφημερίδας
To μεταλλικό σύρμα προκαλεί απώλεια χεριού
Στρατιώτης: «Υπήρχε ένας πραγματικά τρελός στρατιώτης στη μονάδα μου που αγαπούσε τα βασανιστήρια. Μία φορά προκάλεσε στο να χάσει ένας άνθρωπος το χέρι του».
Ερωτών: «Τι συνέβη»;
Στρατιώτης: « Απλά αυτός ο Άραβας…Ο στρατιώτης έκλεψε ένα κουτί καπνό από αυτόν. « Ξαφνικά ο Άραβας ήλθε και φώναζε, «κλέφτες, κλέφτες, σε είδα». Πήγε κοντά στον στρατιώτη και προσπαθήσαμε να τον απομακρύνουμε.. Δεν ξέραμε ότι είχε κλέψει.
«Ο στρατιώτης άρχισε να τον κτυπά και όλοι αρχίσαμε να σπρώχνουμε… Δημιουργήθηκε μία κατάσταση όπου κτυπούσαμε τον Άραβα πολύ άσχημα.
Τότε ο στρατιώτης άρπαξε ένα μεταλλικό σύρμα. Πραγματικά τον τύλιξε. Άρπαξε τον Άραβα και άρχισε να το στρίβει γύρω γύρω…».
Ερωτών: «Στο χέρι του;»
Στρατιώτης: «Ναι, πραγματικά το έστριβε. Σου λέω, προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε. «όχι, δεν θα τον αφήσω να φύγει. Σήκωσε χέρι καταπάνω μου, θα τιμωρηθεί. Γύρω γύρω… Προσπαθήσαμε μετά να του το βγάλουμε και δεν μπορούσαμε, είχε κάνει χαρακιές στο χέρι του. Είχε μελανιάσει. Και ο άνθρωπος φώναζε, «δεν αισθάνομαι το χέρι μου πια»
« Σου λέω θα μπορούσε να του είχε κοπεί το χέρι. Προσπαθήσαμε να βάλουμε ακόμη και μαχαίρι, να το κόψουμε, αλλά δεν μπορούσαμε… Του είπαμε να πάει στο νοσοκομείο. Δεν κάναμε τίποτα, δεν μπορούσαμε να κόψουμε το σύρμα».
Κλοπές
Στρατιώτης: « Γινόντουσαν πάρα πολλές κλοπές.. Μία φορά βρεθήκαμε στο σπίτι αυτών των πλουσίων στην Χεβρώνα. Βρήκαμε ένα τόνο από χαρτονομίσματα σε δολάρια σε ένα από τα συρτάρια. Τρέλα. Ο διοικητής είπε σε δύο παλιούς της μονάδας, «οκέι, θα μοιραστούμε τα λεφτά». Τα μοιραστήκαν. Άφησε λίγα εκεί και μου είπε, «αν μιλήσεις θα γυρίσω και θα σε σφάξω».
Ερωτών: « Οι κλοπές ήταν κάτι το συνηθισμένο;»
Στρατιώτης: « Οι μικροκλοπές ήταν κάτι συνηθισμένο. Τάβλι και τσιγάρα, τα πάντα… ότι μας άρεσε το παίρναμε. Άλλοι έπαιρναν δώρα για τις κοπέλες τους από τα μαγαζιά».
Χτυπήματα
Στρατιώτης: « Ήμασταν σε περιπολία και είδαμε έναν τύπο σε ταξί που έδειχνε κάτι να κρύβει. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο.. Είχε μόλις γίνει ένα συμβάν όπου ένας στρατιώτης είχε μαχαιρωθεί ή κάτι τέτοιο.
«Βρήκαμε ένα μαχαίρι…Ρωτήσαμε τον τύπο, «Γιατί το μαχαίρι;» και είπε, «Είναι για την μητέρα μου, για να καθαρίσει λαχανικά. «Είπαμε, «τι είσαι τρελός; Μας δουλεύεις; Μας λες ψέματα; Μας έκανε πραγματικά έξω φρενών. Τον αρπάξαμε, τον κτυπήσαμε λίγο, στα πλευρά, όχι στο πρόσωπο.
«Τότε οι υπόλοιποι της περιπόλου είδαν ότι κτυπούσαμε. Όλοι έπεσαν καταπάνω του..Τον κτύπησαν, τον κτύπησαν πραγματικά..Τον κτύπησαν με κλομπ, στο κεφάλι…Και τότε ένας άρχισε να τον πνίγει, με τα δύο του χέρια. Ήταν 17 ή 18 και άρχισε να φωνάζει, «Μάμα, Μπάμπα». Συνέχισε να τον πνίγει, άρχισε να μελανιάζει και να χάνει τις αισθήσεις του.
«Ξαφνικά οι άλλοι τύποι είδαν τι συνέβαινε και άρχισαν να σπρώχνουν τον στρατιώτη. Αλλά δεν τον άφηνε να φύγει. Δεν τον άφηνε να φύγει και φώναζε, «Προσπάθησες να μας σκοτώσεις, θέλεις να μας σκοτώσεις, θέλεις να με μαχαιρώσεις, ε; Πουτάνας γιέ, θέλεις να με μαχαιρώσεις».
«Είχε τρελαθεί… Τον τραβήξαμε, τα πόδια και το στομάχι του. Και όλο το σώμα του ήταν στον αέρα και τραβούσαμε και τραβούσαμε.. Έπεσε πάνω σαν μαινόμενος ταύρος. Τελικά καταφέραμε να τον απομακρύνουμε».
Ερωτών: « Οι κλοπές ήταν κάτι το συνηθισμένο;»
Στρατιώτης: « Οι μικροκλοπές ήταν κάτι συνηθισμένο. Τάβλι και τσιγάρα, τα πάντα… ότι μας άρεσε το παίρναμε. Άλλοι έπαιρναν δώρα για τις κοπέλες τους από τα μαγαζιά».
Χτυπήματα
Στρατιώτης: « Ήμασταν σε περιπολία και είδαμε έναν τύπο σε ταξί που έδειχνε κάτι να κρύβει. Σταματήσαμε το αυτοκίνητο.. Είχε μόλις γίνει ένα συμβάν όπου ένας στρατιώτης είχε μαχαιρωθεί ή κάτι τέτοιο.
«Βρήκαμε ένα μαχαίρι…Ρωτήσαμε τον τύπο, «Γιατί το μαχαίρι;» και είπε, «Είναι για την μητέρα μου, για να καθαρίσει λαχανικά. «Είπαμε, «τι είσαι τρελός; Μας δουλεύεις; Μας λες ψέματα; Μας έκανε πραγματικά έξω φρενών. Τον αρπάξαμε, τον κτυπήσαμε λίγο, στα πλευρά, όχι στο πρόσωπο.
«Τότε οι υπόλοιποι της περιπόλου είδαν ότι κτυπούσαμε. Όλοι έπεσαν καταπάνω του..Τον κτύπησαν, τον κτύπησαν πραγματικά..Τον κτύπησαν με κλομπ, στο κεφάλι…Και τότε ένας άρχισε να τον πνίγει, με τα δύο του χέρια. Ήταν 17 ή 18 και άρχισε να φωνάζει, «Μάμα, Μπάμπα». Συνέχισε να τον πνίγει, άρχισε να μελανιάζει και να χάνει τις αισθήσεις του.
«Ξαφνικά οι άλλοι τύποι είδαν τι συνέβαινε και άρχισαν να σπρώχνουν τον στρατιώτη. Αλλά δεν τον άφηνε να φύγει. Δεν τον άφηνε να φύγει και φώναζε, «Προσπάθησες να μας σκοτώσεις, θέλεις να μας σκοτώσεις, θέλεις να με μαχαιρώσεις, ε; Πουτάνας γιέ, θέλεις να με μαχαιρώσεις».
«Είχε τρελαθεί… Τον τραβήξαμε, τα πόδια και το στομάχι του. Και όλο το σώμα του ήταν στον αέρα και τραβούσαμε και τραβούσαμε.. Έπεσε πάνω σαν μαινόμενος ταύρος. Τελικά καταφέραμε να τον απομακρύνουμε».
Στραγγαλισμός
Στρατιώτης: « Κάναμε όλου τους είδους τα πειράματα για να δούμε ποιος θα πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα στο Αμπού Σέίνα. Τους κολλάγαμε στον τοίχο, κάναμε ότι δήθεν τους ελέγχουμε και τους ζητούσαμε να ανοίξουν τα πόδια. Ανοίξτε, ανοίξτε, ανοίξτε, ήταν ένα παιχνίδι για να δούμε ποιος θα το έκανε καλύτερα.
«Ή για να δούμε ποιος θα κρατούσε περισσότερο την αναπνοή του».
Ερωτών: « Πως το ελέγχατε;»
«Τους πνίγαμε. Ένας τύπος θα ερχόταν, θα ‘έκανε ότι τους ελέγχει και ξαφνικά άρχισε να φωνάζει σαν κάτι να είχαν πει και τους έπνιγε…Κλείστε τους την αναπνοή, πρέπει να πιέσεις τον λαιμό. Δεν είναι ευχάριστο. Κοίταζε το ρολόι όσο το κάνεις, έως ότου πέσει. Όποιος αντέξει περισσότερο κερδίζει».
Απόσπασμα από το άρθρο του Γιαρόν Λόντον για το ίδιο θέμα
Αξίζει να διαβάσετε την πρόσφατα δημοσιευμένη έκθεση με μαρτυρίες από την Χεβρώνα που συνέλεξε η οργάνωση Σπάμε τη Σιωπή. Οι μαρτυρίες περισσότερων από 30 στρατιωτών και αξιωματικών που υπηρέτησαν στην Χεβρώνα μεταξύ 2005 και 2007 παρουσιάζονται με ένα τρόπο, που στην αργκό του στρατού, λέγεται χωρίς αυτό-λύπηση και για τον λόγο αυτό οι λέξεις είναι και έγκυρες και τρομακτικές.
Το συμπέρασμα είναι ότι η κατοχή διαφθείρει, πράγματι είναι ένα παλιό ρητό στο οποίο πολύς κόσμος συμφωνεί. Η έκπληξη συνίσταται με το μέγεθος της διαφθοράς που έχει κατακλύσει τον στρατό και με την ταχύτητα με τν οποία έχει εξαπλωθεί στους στρατιώτες που υπηρετούν στην Χεβρώνα και έχουν μετατραπεί σε εγκληματίες
Οι μαρτυρίες αναφέρουν περιπτώσεις πυροβολισμών κατά αμάχων, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, που δεν έφταιγαν σε τίποτα, περιπτώσεις βίας στο βαθμό που προκαλεί ανικανότητα και την ταπείνωση ανθρώπινων υπάρξεων μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί το ένστικτο της εξουσίας. Διαβάζουμε ακόμη για ολοκληρωτική καταστροφή αραβικής περιουσίας, κλοπών μέσα από τα σπίτια, εκβιασμών καταστηματαρχών και ψεύτικων αναφορών στους ανωτέρους.
Οι μαρτυρίες περιγράφουν το πώς οι έποικοι μαθαίνουν τα παιδιά τους να μισούν τους Άραβες, να προκαλούν τους στρατιώτες που τους προστατεύουν ακόμη και να κτυπούν και να πετούν πέτρες στους ίδιους τους στρατιώτες. Διαβάζουμε για τρομοκρατημένους ανήμπορους αστυνομικούς που φοβούνται τους Εβραίους της Χεβρώνας και που ξέρουν καλά ότι δεν πρόκειται κανείς από τους δεκάδες εγκληματίες να προσαχθεί στην δικαιοσύνη. Είναι η ιστορία μιας οικείας διαδικασίας που αφορά κάθε στρατό κατοχής, αλλά αυτή την φοραφορά εμάς.
Ακολουθούν αποσπάσματα μαρτυριών που ήδη δημοσιεύονται πιο πάνω.
Στρατιώτης: « Κάναμε όλου τους είδους τα πειράματα για να δούμε ποιος θα πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα στο Αμπού Σέίνα. Τους κολλάγαμε στον τοίχο, κάναμε ότι δήθεν τους ελέγχουμε και τους ζητούσαμε να ανοίξουν τα πόδια. Ανοίξτε, ανοίξτε, ανοίξτε, ήταν ένα παιχνίδι για να δούμε ποιος θα το έκανε καλύτερα.
«Ή για να δούμε ποιος θα κρατούσε περισσότερο την αναπνοή του».
Ερωτών: « Πως το ελέγχατε;»
«Τους πνίγαμε. Ένας τύπος θα ερχόταν, θα ‘έκανε ότι τους ελέγχει και ξαφνικά άρχισε να φωνάζει σαν κάτι να είχαν πει και τους έπνιγε…Κλείστε τους την αναπνοή, πρέπει να πιέσεις τον λαιμό. Δεν είναι ευχάριστο. Κοίταζε το ρολόι όσο το κάνεις, έως ότου πέσει. Όποιος αντέξει περισσότερο κερδίζει».
Απόσπασμα από το άρθρο του Γιαρόν Λόντον για το ίδιο θέμα
Αξίζει να διαβάσετε την πρόσφατα δημοσιευμένη έκθεση με μαρτυρίες από την Χεβρώνα που συνέλεξε η οργάνωση Σπάμε τη Σιωπή. Οι μαρτυρίες περισσότερων από 30 στρατιωτών και αξιωματικών που υπηρέτησαν στην Χεβρώνα μεταξύ 2005 και 2007 παρουσιάζονται με ένα τρόπο, που στην αργκό του στρατού, λέγεται χωρίς αυτό-λύπηση και για τον λόγο αυτό οι λέξεις είναι και έγκυρες και τρομακτικές.
Το συμπέρασμα είναι ότι η κατοχή διαφθείρει, πράγματι είναι ένα παλιό ρητό στο οποίο πολύς κόσμος συμφωνεί. Η έκπληξη συνίσταται με το μέγεθος της διαφθοράς που έχει κατακλύσει τον στρατό και με την ταχύτητα με τν οποία έχει εξαπλωθεί στους στρατιώτες που υπηρετούν στην Χεβρώνα και έχουν μετατραπεί σε εγκληματίες
Οι μαρτυρίες αναφέρουν περιπτώσεις πυροβολισμών κατά αμάχων, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, που δεν έφταιγαν σε τίποτα, περιπτώσεις βίας στο βαθμό που προκαλεί ανικανότητα και την ταπείνωση ανθρώπινων υπάρξεων μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί το ένστικτο της εξουσίας. Διαβάζουμε ακόμη για ολοκληρωτική καταστροφή αραβικής περιουσίας, κλοπών μέσα από τα σπίτια, εκβιασμών καταστηματαρχών και ψεύτικων αναφορών στους ανωτέρους.
Οι μαρτυρίες περιγράφουν το πώς οι έποικοι μαθαίνουν τα παιδιά τους να μισούν τους Άραβες, να προκαλούν τους στρατιώτες που τους προστατεύουν ακόμη και να κτυπούν και να πετούν πέτρες στους ίδιους τους στρατιώτες. Διαβάζουμε για τρομοκρατημένους ανήμπορους αστυνομικούς που φοβούνται τους Εβραίους της Χεβρώνας και που ξέρουν καλά ότι δεν πρόκειται κανείς από τους δεκάδες εγκληματίες να προσαχθεί στην δικαιοσύνη. Είναι η ιστορία μιας οικείας διαδικασίας που αφορά κάθε στρατό κατοχής, αλλά αυτή την φοραφορά εμάς.
Ακολουθούν αποσπάσματα μαρτυριών που ήδη δημοσιεύονται πιο πάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου