Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

Ο ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ*


Τα λόγια τούτες τις ώρες περισσεύουν. Τι να πει κανείς για το ότι ένας από τους πιο σιδερόφρακτους στρατούς του κόσμο, βομβαρδίζει την πιο εξαθλιωμένη και παρατημένη από την διεθνή κοινότητα περιοχή του κόσμου: την Λωρίδα της Γάζας. Είναι σαν να συγκρίνεις «τρακατρούκες» με τανκς.

Οι Κασάμ της Χαμάς με το ζόρι καταφέρνουν να πανικοβάλλουν τους κατοίκους της Σντερότ και άλλων εργατουπόλεων του Ισραήλ, την ίδια στιγμή που τα ισραηλινά Απάτσι έχουν σκοτώσει πάνω από 200 και μάλιστα σε μία περιοχή, που στερείται στοιχειωδών μέσων προστασίας)νοσοκομεία, καταφύγια(κλπ.). Ευτυχώς δεν είναι λίγοι οι Εβραίοι και οι ισραηλινοί, όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος που αντιδρούν σε αυτή τη νέα σφαγή που σε τελική ανάλυση θα σκάσει στα μούτρα των ίδιων των απλών Ισραηλινών ή και Εβραίων που θα οδηγηθούν στη «σιωπή» και θα γίνουν χωρίς τη θέλησή τους απολογητές των χειρότερων εγκλημάτων που γίνονται μάλιστα στο όνομά του.

Περί τους 300 αριστερούς διαδηλωτές μαζεύτηκαν αμέσως το Σάββατο το βράδυ και διαδήλωσαν έξω από το Ισραηλινό υπουργείο Άμυνας στο Τελ Αβιβ, αποκαλώντας τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στην Γάζα «γενοκτονία και εγκλήματα πολέμου». Υπήρξαν και συμπλοκές με την ισραηλινή αστυνομία. Βλέπε ρεπορτάζ στην διεύθυνση

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3645241,00.html

Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον άρθρο του φιλελεύθερου Ισραηλινού δημοσιογράφου Γκιντεόν Λέβι στην εφημερίδα Χαάρετ, με τίτλο:


Ο ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ*

Το Ισραήλ εξαπέλυσε χθες έναν ακόμη μη απαραίτητο και αρρωστημένο πόλεμο. Στις 16 Ιουλίου 2006, τέσσερις μέρες μετά την έναρξη του δευτέρου Πολέμου στον Λίβανο, έγραφα: « Κάθε γειτονιά έχει έναν φωνακλά τσαμπουκαλή που δεν πρέπει να του κολλάτε…Παρόλα αυτά κάποιος του μπαίνει. Και η αντίδραση, τι αντίδραση!».

Δυόμιση χρόνια αργότερα, τα λόγια αυτά επαναλαμβάνονται, προς αποτροπιασμό μας, με πρωτοφανή ακρίβεια. Μέσα σε λίγες ώρες το απόγευμα του Σαββάτου, ο ισραηλινός στρατός προχώρησε σε θάνατο και καταστροφή σε κλίμακα που οι ρουκέτες Κασάμ ουδέποτε πλησίασαν όλα αυτά τα χρόνια και η Επιχείρηση βρίσκεται μόλις στην αρχή.

Για μία ακόμη φορά, οι βίαιες αντιδράσεις του Ισραήλ, ακόμη και να υπάρχει δικαιολογία για αυτές, ξεπέρασαν κάθε διάσταση και ξεπερνούν κάθε κόκκινη γραμμή ανθρωπιάς, ηθικής, διεθνούς νομιμότητας και σοφίας.

Αυτό που άρχισε χθες στην Γάζα είναι έγκλημα πολέμου και η ανοησία μιας χώρας. Η πικρή ειρωνεία της ιστορίας: Μία κυβέρνηση που πήγε σε έναν άσκοπο πόλεμο δύο μήνες μετά την συγκρότησή της-ξεκινά έναν άλλο καταδικασμένο πόλεμο δύο μήνες πριν τελειώσει τη θητεία της.

Στο μεσοδιάστημα, η μεγαλοπρέπεια της ειρήνης βρισκόταν στα χείλη της γλώσσας του Εχούντ Όλμερτ, ενός ανθρώπου που ξεστόμισε μερικές από τις πιο θαρραλέες λέξεις που ακούστηκαν ποτέ από πρωθυπουργό. Η μεγαλοπρέπεια της ειρήνης στα χείλη της γλώσσας του και δύο άσκοποι πόλεμοι στην θήκη. Μαζί του και ο υπουργός άμυνας Εχούντ Μπαράκ, ο ηγέτης του αποκαλούμενου δήθεν αριστερού κόμματος, που παίζει τον ρόλο του βασικού συνεργού στο έγκλημα.

Το Ισραήλ δεν εξήντλησε τις διπλωματικές προσπάθειες πριν ξεκινήσει χθες μία ακόμη τρομακτική εκστρατεία δολοφονιών και καταστροφής. Οι Κασάμ που έπεφταν στις κοινότητες κοντά στην Γάζα ήταν αφόρητοι, παρόλο που δεν προκάλεσαν ποτέ θάνατο. Η απάντηση σε αυτές όμως πρέπει να είναι εντελώς διαφορετική: διπλωματικές προσπάθειες για επιβολή νέας εκεχειρίας, αυτής της ίδιας που αρχικά παραβιάστηκε, μην το ξεχνάμε, από το Ισραήλ όταν χωρίς λόγο βομβάρδισε ένα τούνελ και ύστερα, αν οι προσπάθειες αποτύγχαναν, μία σταδιακή στρατιωτική απάντηση.

Αλλά όχι. Ή όλα ή τίποτα. Ο Ισραηλινός στρατός ξεκίνησε χθες έναν πόλεμο του οποίου ο στόχος, ως συνήθως, είναι η ελπίδα ότι κάποιος μας βλέπει.

Το αίμα θα κυλήσει τώρα σαν νερό. Η πολιορκημένη και εξαθλιωμένη Γάζα, η πόλη των προσφύγων, θα πληρώσει το κύριο τίμημα. Αλλά αίμα χωρίς λόγο θα χυθεί και στην δική μας πλευρά. Μέσα στην ανοησία της, η Χαμάς το προκάλεσε στον εαυτό της και τον λαό της, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την υπεραντίδραση του Ισραήλ.

Η ιστορία της Μέσης Ανατολής επαναλαμβάνεται με αποκαρδιωτική ακρίβεια. Απλώς η συχνότητα αυξάνεται. Αν είχαμε εννέα χρόνια ηρεμίας μεταξύ του Πολέμου του Γιομ Κιπούρ και του Πρώτου Πολέμου στον Λίβανο, τώρα ξεκινάμε πολέμους κάθε δύο χρόνια. Ως εκ τούτου, το Ισραήλ αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των δημοσίων σχέσεων που κάνουν λόγο για ειρήνη και της πολεμικής του συμπεριφοράς.

Το Ισραήλ αποδεικνύει ότι δεν πήρε μαθήματα από τον προηγούμενο πόλεμο. Για μία ακόμη φορά, ο πόλεμος αυτός ξέσπασε μέσω ενός φοβιστικά ομοιόμορφου διαλόγου στον οποίο μία φωνή ακούγεται-αυτή που μιλά για επιθέσεις, καταστροφές, πείνα και σκοτωμό, η οποία υποδαύλισε και παρακίνησε την εκτέλεση εγκλημάτων πολέμου.

Για μία ακόμη φορά οι σχολιαστές μπήκαν στα τηλεοπτικά στούντιο χθες και επαινούσαν τα μαχητικά αεροσκάφη που βομβάρδισαν αστυνομικά τμήματα, όπου βρισκόντουσαν αξιωματικοί υπεύθυνοι για την διατήρηση της τάξης στους δρόμους. Για μία ακόμη φορά, καλούσαν να μην υπάρξει υποχώρηση και υπέρ της συνέχισης της επίθεσης. Για μία ακόμη φορά, οι δημοσιογράφοι περιέγραφαν τις φωτογραφίες του κατεστραμμένου σπιτιού στην Νετιβότ ως «δύσκολη σκηνή». Για μία ακόμη φορά, είχαμε το θράσος να παραπονεθούμε για το πώς ο κόσμος μεταδίδει τις εικόνες από την Γάζα. Και για μία ακόμη φορά πρέπει να περιμένουμε μερικές ακόμη ημέρες έως ότου υπάρξει μία εναλλακτική φωνή μέσα από το σκοτάδι, η φωνή της σοφίας και της ηθικότητας.

Σε μια με δύο εβδομάδες, οι ίδιοι αυτοί ειδικοί που ζητούσαν κτυπήματα και περισσότερα κτυπήματα θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε επικρίσεις κατά του πολέμου. Και για μία ακόμη φορά θα είναι πολύ αργά.

Οι εικόνες που πλημμύρισαν τις τηλεοράσεις ολόκληρου του κόσμου χθες έδειχναν μία παρέλαση από πτώματα και πληγωμένους που φορτώνονταν από ιδιωτικά αυτοκίνητα που τους μετέφεραν στο μοναδικό νοσοκομείο στην Γάζα, που μπορεί κανείς να το αποκαλεί νοσοκομείο. Ίσως πρέπει για μία ακόμη φορά να θυμηθούμε ότι έχουμε να κάνουμε με μία εξαθλιωμένη, στενή λωρίδα γης, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αποτελείται από παιδιά προσφύγων που έχουν υποστεί σε απάνθρωπα βάσανα.

Για δυόμιση χρόνια, έχουν αποκλειστεί και εξοστρακιστεί από ολόκληρο τον κόσμο. Η γραμμή σκέψης που λέει ότι με τον πόλεμο θα κερδίσουμε νέους συμμάχους στην Λωρίδα, ότι με την κακοποίηση του πληθυσμού και την δολοφονία των παιδιών του θα πλήξουμε την συνείδησή τους και ότι μία στρατιωτική επιχείρηση θα είναι αρκετή για την ανατροπή ενός καθεστώτος που βρίσκεται σε δυσχέρεια και η αντικατάστασή του με ένα άλλο φιλικότερο προς εμάς είναι κάτι περισσότερο από παραφροσύνη.

Η Χεζμπολάχ δεν εξασθένισε εξαιτίας του Δεύτερου Πολέμου στον Λίβανο. Αντιθέτως. Η Χαμάς δεν θα εξασθενήσει εξαιτίας του πολέμου στην Γάζα. Αντίθετα. Βραχυπρόθεσμα, όταν η παρέλαση των πτωμάτων και των τραυματιών τελειώσει, θα φθάσουμε σε μία νέα εκεχειρία, όπως συνέβη μετά τον Λίβανο, ακριβώς όπως θα μπορούσε να είχε γίνει και χωρίς αυτόν τον περιττό πόλεμο.

Εν τω μεταξύ, ας αφήσουμε τον στρατό να νικήσει, όπως λένε. Ένας ήρωας κατά του αδυνάμου, βομβάρδισε δεκάδες στόχους από τον αέρα χθες και οι εικόνες αίματος και φωτιάς σχεδιάζονται για να δείξουν σε Ισραηλινούς, άραβες και ολόκληρο τον κόσμο ότι η δύναμη του τσαμπουκά της περιοχής δεν έχει εξασθενίσει. Όταν ο τσαμπουκάς βρίσκεται σε καταστροφική μανία, κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει.

*http://www.haaretz.com/hasen/spages/1050459.html

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Ειρήνη και Μουσική*

Η αυτόνομη ανεξάρτητη δημοκρατία Δύσης-Ανατολής Ντιβάν, όπως μου αρέσει να αποκαλώ την ορχήστρα που ίδρυσα με τον Εντουάρντ Σαίντ για την προώθηση του διαλόγου μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, ξεκίνησε ως ένα απρόβλεπτο πείραμα το 1999.
Με τα χρόνια, εξελίχθηκε σε παράδειγμα του πως η κοινωνία της Μέσης Ανατολής μπορεί να λειτουργήσει υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις. Οι μουσικοί μας έχουν περάσει από την επώδυνη διαδικασία του να μαθαίνουν να εκφράζονται παρακολουθώντας παράλληλα την αφήγηση των συναδέλφων τους.
Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τρόπο για την εφαρμογή του πρώτου και σημαντικότερου άρθρου της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα: το ότι όλοι οι άνθρωποι γεννώνται ελεύθεροι και ίσοι σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα, ότι έχουν προικιστεί με λογική και συνείδηση και ότι θα πρέπει να ενεργούν από κοινού ο ένας προς τον άλλο σε πνεύμα αδελφοσύνης.
Δυστυχώς, σήμερα στη Μέση Ανατολή, δεν έχουν όλα τα ανθρώπινα πλάσματα την ίδια ελευθερία και ισότητα σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα. Η Ορχήστρα Ντιβάν Δύση-Ανατολή είναι μία μουσική και όχι πολιτική οργάνωση, αλλά για τις έξι περίπου εβδομάδες το χρόνο που λειτουργεί έχει τη δυνατότητα να προσφέρει στα μέλη της μία βασική ανάγκη: την ισότητα.
Οι ίδιοι νέοι που ενδέχεται να συναντήσουν ο ένας τον άλλο στα μπλόκα σε ρόλους συνοριοφύλακα από τη μια και πολίτη που ζει υπό κατοχή από την άλλη, κάθονται δίπλα-δίπλα στην ορχήστρα, εκφράζοντας με ισότητα τη μουσική δημιουργία και όντας ίσοι στο αποτέλεσμα του εγχειρήματος.
Η μουσική, αντίθετα με άλλες τέχνες, απαιτεί την δυνατότητα να εκφράζεται κάποιος με απόλυτη δέσμευση και πάθος ακούγοντας παράλληλα προσεκτικά και με ευαισθησία μία άλλη φωνή που ενδεχομένως να είναι αντίθετη στη δική του. Αυτή είναι η ουσία της μουσικής συνδημιουργίας και μιας χωρίς όρια πηγής έμπνευσης για εμάς στους μουσικούς μας διαλόγους.
Μπροστά σε μία Συμφωνία του Μπετόβεν είμαστε όλοι ίσοι. Ασχέτως από την καταγωγή μας, πρέπει να προσεγγίσουμε όλοι την μουσική με την ίδια ταπεινότητα, περιέργεια, γνώση και πάθος. Η μουσική κάνει δυνατό σε ανθρώπους που είναι υποκείμενα στην αμοιβαία εχθρότητα των κυβερνήσεων τους να στηρίξουν ο ένας τον άλλο, γιατί εμπεριέχει ένα αληθινό, πηγαίο πνεύμα δημιουργικότητας και αδελφοσύνης.
Φέτος φέρω τον τίτλο του Αγγελιοφόρου της Ειρήνης των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος πιστεύω μου δίνει τόσο το δικαίωμα όσο και την ευθύνη να εργαστώ για την κατάργηση της άγνοιας και να συνεισφέρω με οποιονδήποτε σεμνό τρόπο μπορώ προς την πραγματική ισότητα. Χωρίς ισότητα δεν υπάρχει δικαιοσύνη και χωρίς δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει ποτέ ειρήνη.


*Επιστολή του γνωστού Ισραηλινού διευθυντή ορχήστρας Ντάνιελ Μπαρενμπόιμ, στην εφημερίδα «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν». Δημοσιεύτηκε στις 10/12/2008.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

H επιστολή μιάς νεαρής αντιρρησία

Η επιστολή μιάς νεαρής Ισραηλινής που εξηγεί το γιατί αρνείται να υπηρετήσει στον ισραηλινό στρατό και πως έφθασε στην απόφαση αυτή, προερχόμενη από ένα συνηθισμένο ισραηλινό σπίτι. Επιστολή που είναι επίκαιρη και με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στη χώρα μας και τον ξεσηκωμό της νεολαίας.

Ονομάζομαι Ομέρ Γκόλντμαν. Είμαι 19 ετών. Είμαι μία από τους αντιρρησίες(σμινίστιμ-απόφοιτοι). Πήγα φυλακή για πρώτη φορά στις 23 Σεπτεμβρίου και έμεινα 35 ημέρες.

Είμαι τυχερή, μετά από δύο φορές στη φυλακή. Πήρα ιατρική απαλλαγή, αλλά είμαι η μόνη. Την στιγμή που διαβάζεις την επιστολή αυτή, πολλοί από τους φίλους μου θα βρίσκονται και αυτοί στην φυλακή: για τρεις εβδομάδες, έξω μία και μετά ξανά και ξανά, έως ότου γίνουν 21 ετών. Ο λόγος; Αρνούμαστε να υπηρετήσουμε την στρατιωτική μας θητεία στον ισραηλινό στρατό εξαιτίας της κατοχής.

Μεγάλωσα με τον στρατό. Ο πατέρας μου ήταν αναπληρωτής επικεφαλής της Μοσάντ και είδα την αδελφή μου, που είναι κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερη, να υπηρετεί στο στρατό. Ως νεαρό κορίτσι, ήθελα να γίνω στρατιωτίνα. Ο στρατός ήταν κομμάτι της ζωής μου και ποτέ δεν την αμφισβήτησα.

Νωρίτερα φέτος, πήγα σε ειρηνική διαδήλωση στην Παλαιστίνη. Πάντα μας έλεγαν ότι ο ισραηλινός στρατός βρίσκεται εκεί για να με υπερασπιστεί, στη διάρκεια όμως της διαδήλωσης οι Ισραηλινοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ εναντίον μου και κατά των φίλων μου με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα.

Σοκαρίστηκα και φοβήθηκα. Είδα την αλήθεια. Είδα την πραγματικότητα. Είδα για πρώτη φορά ότι το πιο επικίνδυνο πράγμα στην Παλαιστίνη είναι οι Ισραηλινοί στρατιώτες, οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι στο πλευρό μου.

Όταν επέστρεψα στο Ισραήλ, ήξερα ότι είχα αλλάξει. Και έτσι εντάχθηκα στους υπόλοιπους νεαρούς που αρνούνται να υπηρετήσουν, τους οποίους μας αποκαλούν «Σμινίστιμ(Αποφοίτους)». Στις 18 Δεκεμβρίου ετοιμάζουμε ημέρα δράσης στο Ισραήλ και είμαστε αποφασισμένοι να δείξουμε στους Ισραηλινούς και τον κόσμο ότι υπάρχει ευρεία στήριξη στο να σταματήσει η κουλτούρα του πολέμου.

Πολλοί με ρώτησαν πως ήταν την πρώτη φορά. Ασφαλώς και φοβήθηκα όταν μπήκα φυλακή. Αλλά, είναι εξίσου φοβιστικό το ότι η χώρα μου μαντρώνει τη νεολαία που αντιτίθεται στη βία και τον πόλεμο. Και ανησυχώ ότι αυτό που κάνω καταστρέφει το μέλλον μου. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις από τη μια ως ελεύθερο κορίτσι που αποφασίζει μόνο του, το θα φορέσει, τι θα δει, τι θα φάει και μετά να γυρίζει πίσω και να έχει κάθε λεπτό της ημέρας προγραμματισμένο.

Την τελευταία φορά που ήμουν εκτός φυλακής, πήγα να δω τον πατέρα μου. Προσπαθήσαμε να μην μιλήσουμε για πολιτική. Ανησυχεί για μένα ως κόρη του, ότι υποφέρω, αλλά δεν θέλει να ακούσει τις απόψεις μου. Δεν ήλθε ποτέ να με επισκεφτεί στην φυλακή. Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ σκληρό ια αυτόν να με βλέπει εκεί πέρα. Είναι στρατιωτικός.

Πιστεύω ότι στην πραγματικότητα έχουμε παρόμοιο χαρακτήρα. Και οι δύο μαχόμαστε για αυτό που πιστεύουμε.

Μπορείτε να διαβάσετε την επιστολή στο

http://december18th.org/2008/12/08/the-last-time-i-was-out-of-prison-i-went-to-see-my-dad/