Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

"Εμείς οι Εβραίοι" καταδικάζουμε*



Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Εκκληση προς τους Ισραηλινούς στρατιώτες, να σταματήσουν τα εγκλήματα πολέμου, απευθύνουν είκοσι τέσσερις εβραϊκές και ισραηλινές οργανώσεις ειρήνης.

«Εμείς, Εβραίοι της διεθνούς κοινότητας, καλούμε τους Ισραηλινούς στρατιώτες να σηκώσουν τη Μαύρη Σημαία της Παρανομίας όσον αφορά τις επιχειρήσεις κατά του λαού της Γάζας», αναφέρει μεταξύ άλλων η ανοικτή επιστολή που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς».

Η επιστολή είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο ήδη από τις 7 Ιανουαρίου, μεσούσης της επιχείρησης «καυτό μολύβι» στη Λωρίδα της Γάζας. Πρόκειται για πρωτοβουλία των οργανώσεων «Αμερικανοί Εβραίοι για μια Δίκαιη Ειρήνη» και της αντίστοιχης ευρωπαϊκής, την οποία υπογράφουν περισσότερα από 800 άτομα από 39 χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

«Αρνούμαστε να μείνουμε σιωπηλοί, ενώ οι Ισραηλινοί ηγέτες αναγκάζουν τους Ισραηλινούς στρατιώτες να προβαίνουν σε εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για τα οποία κάποια μέρα θα κληθούν να λογοδοτήσουν», τονίζεται στην επιστολή.

«Η εγκληματική αυτή δραστηριότητα δεν προωθεί με κανένα τρόπο την ασφάλεια και την ευημερία των Εβραίων. Αντιθέτως, από τη Σντερότ μέχρι το Σίδνεϊ, από την Ασκελόν έως το Αμστερνταμ, όλοι θα ωφεληθούμε όταν υπάρξει δικαιοσύνη για τους Παλαιστινίους», συνεχίζει η επιστολή και καταλήγει:

«Εμείς, μέλη της διεθνούς εβραϊκής κοινότητας, σας καλούμε, Ισραηλινοί στρατιώτες με συνείδηση, να σταματήσετε την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, ενέργεια που μόνο εσείς μπορείτε και πρέπει να κάνετε».

Σύμφωνα με δημοσιεύματα ισραηλινών εφημερίδων, τουλάχιστον οκτώ Ισραηλινοί έφεδροι αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στις πρόσφατες επιχειρήσεις στη Γάζα, ενώ δεκάδες απόφοιτοι Λυκείου (αγόρια και κορίτσια), πριν ακόμη τα τελευταία γεγονότα, αρνήθηκαν να καταταγούν στον ισραηλινό στρατό, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συνεχιζόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών.

Το πλήρες κείμενο της ανοικτής επιστολής δημοσιεύεται στα αγγλικά στη διεύθυνση:
www.ajjp.org/campaigns/ViewOpenLetter.php.

Το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στα εβραϊκά στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς» στην διεύθυνση:

www.ajjp.org/campaigns/OpenLetterPublished.pdf.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 26/01/2009

http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=74908492

















Η θέα από την Ραμάλλα/Οι Ισραηλινοί αρνητές στράτευσης αντιμετωπίζουν τον στρατό από την Νιιλίν εως το Τελ Αβίβ

του Jesse Rosenfeld*


Μόλις επέστρεψα από το Τελ Αβίβ από μία διαδήλωση στο χωριό της Δυτικής όχθης Νιιλίν τον περασμένο Ιούλιο, όταν άκουσα ότι ο ισραηλινός στρατός πυροβόλησε τον εντεκάχρονο Αχμάντ Μούσα στο κεφάλι στην διάρκεια μίας διαδήλωσης κατά του τείχους του διαχωρισμού. Είκοσι λεπτά αργότερα, τρεις Ισραηλινοί αναρχικοί και εγώ τρέχαμε πίσω στην Δυτική όχθη για να δούμε τι συνέβη.
Σύντομα βρεθήκαμε ξανά στην Δυτική όχθη, όπου οι Ισραηλινοί οικισμοί που θυμίζουν βόρεια προάστια τέμνουν την παλαιστινιακή ενδοχώρα και τα χωριά. Πέρα από κάποια περιστασιακά τηλέφωνα από ακτιβιστές που προσπαθούσαν αν διαδώσουν τα νέα, υπήρχε μία βαθειά σιωπή απόγνωσης.
Καθώς περνούσαμε από το στρατιωτικό μπλόκο στο οποίο βρισκόταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης με περασμένο στο λαιμό του ένα Μ16, ο ακτιβιστής Γιόναταν Πόλακ άρχισε να φωνάζει «Γαμημένοι δολοφόνοι παιδιών».
Στις 7 Νοεμβρίου η Χάαρετς έγραψε ότι ο στρατός ζήτησε από την Σιν Μπετ, τις μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ, να δώσει πληροφορίες για τους Ισραηλινούς αριστερούς ακτιβιστές που ταξιδεύουν στην Δυτική όχθη.
Σκοπός ήταν να διευκολύνουν στον στρατό στο να εκδίδει διαταγές περιορισμού για να εμποδίζει τους ακτιβιστές να πηγαίνουν.
Από τότε που ξεκίνησε η καμπάνια κατά του τείχους στο Νιιλίν τον περασμένο Μάιο, οι κάτοικοι του χωριού μαζί με Ισραηλινούς και διεθνείς ακτιβιστές προσπαθούν με μη βίαιες ενέργειες να σταματήσουν τις μπουλντόζες του στρατού.
Την ίδια στιγμή, οι νέοι της πόλης απαντούν στην ρίψη δακρυγόνων, πλαστικών σφαιρών και πυροβολισμών από τον ισραηλινό στρατό πετώντας πέτρες. Η συλλογική τους προσπάθεια έχει προκαλέσει σοβαρές καθυστερήσεις στη κατασκευή του τείχους, το οποίο έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί τον περασμένο Ιούλιο και ακόμη δεν έχει τελειώσει.
Ο αγώνας δεν έχει μόνο κινητοποιήσει την μικρή ομάδα της ριζοσπαστικής αριστεράς στο Ισραήλ, αλλά και το κίνημα αρνητών στράτευσης το οποίο για δύο χρόνια είχε σχετικά σιγήσει.
Εμπνεόμενοι από την αντίσταση των κατοίκων στο Νιιλίν και τρομοκρατημένοι από την βιαιότητα που δείχνει ο Ισραηλινός στρατός για να καταστείλει την εξέγερση των κατοίκων, οι «αρνητές», όπως τους αποκαλούν, βρίσκονται ξανά στην επικαιρότητα.
«Αν ο στρατός αποχωρήσει από το Νιιλίν θα αποτελέσει παράδειγμα για το κίνημα των αρνητών και την ισραηλινή κοινωνία. Θα δείξει ότι ο στρατός δεν μπορεί να μας σπάσει», εξηγεί η Ομέρ Γκόλντμαν, ακτιβίστρια που καταδικάστηκε σε φυλάκιση στις στρατιωτικές φυλακές τον περασμένο Σεπτέμβριο σε ηλικία 19 ετών επειδή αρνήθηκε να παρουσιαστεί.
Επειδή συνήθως τα στρατιωτικά δικαστήρια εκδίδουν πολυάριθμες συνεχείς καταδικαστικές αποφάσεις για τους αρνητές, αντί να ασχοληθούν με δημόσιες δίκες, η Γκόλντμαν καταδικάστηκε για δεύτερη φορά αμέσως μετά την πρώτη της καταδίκη.
Η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική για τους 18χρονους Εβραίους και Δρούζους Ισραηλινούς, με τους άνδρες να υπηρετούν τρία χρόνια και τις γυναίκες δύο για δύο χρόνια, θεωρείται ιερή αγελάδα για την ισραηλινή κοινωνία. Το κίνημα των αρνητών στράτευσης ξεκίνησε πρώτη φορά με την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο το 1982 και δραστηριοποιήθηκε ξανά με την δεύτερη ιντιφάντα με την επιστολή που υπέγραφαν 200 τελειόφοιτο Λυκείου το 2001.
Οι αρνητές επιστρέφουν ξανά μετά την φυλάκιση πέντε ισραηλινών, τον περασμένο Αύγουστο και Σεπτέμβριο. Οι φυλακίσεις άρχισαν μετά την ανοικτή επιστολή αποφοίτων Λυκείου που αρνούνταν να καταταγούν, η οποία δημοσιεύτηκε στις 15 Αυγούστου στην ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα «Γεντιότ Αχρονότ». Περισσότεροι από 60 μαθητές υπέγραφαν την επιστολή, διακηρύσσοντας την απόφασή τους να μην καταταγούν, διαμαρτυρόμενοι για την συνεχιζόμενη επί 41 χρόνια κατοχή της Δυτικής όχθης και της Γάζας.
« Η άρνησή μας είναι πρώτα από όλα μία διαμαρτυρία κατά του διαχωρισμού, του ελέγχου, της καταπίεσης και της πολιτικής δολοφονιών που διεξάγει το κράτος του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη», αναφέρει η επιστολή η οποία εστάλη τόσο στο γενικό επιτελείο στρατού όσο και στον υπουργό άμυνας Εχούντ Μπαράκ.
«Δεν μπορούμε να σκοτώσουμε στο όνομα της άμυνας ή να φυλακίσουμε στο όνομα της ελευθερίας. Δεν θα ήμασταν ηθικοί και θα υπηρετούσαμε την κατοχή», καταλήγει η επιστολή.
Η Γκόλντμαν, της οποίας ο πατέρας ήταν αναπληρωτής επικεφαλής του τμήματος εξωτερικού της Μοσάντ, συνηγορεί υπέρ της άποψης αυτής. Την συνάντησα πρώτη φορά έξω από την κλινική της Νιιλίν καθώς ο στρατός εισέβαλλε στο χωριό και πυροβολούσε.
Καθώς καθόμαστε σε ένα γνωστό καφέ του Τελ Αβίβ συζητάμε τόσο για τις πολιτικές της επιρροές όσο και τις εμπειρίες ως ακτιβίστρια. Είναι φανερό ότι αυτό που έλκει την θαυμάστρια του Μάη του 68 έχει να κάνει τόσο με την φιλοσοφία όσο και την εχθρότητα. Αρνείται να υπηρετήσει σε αυτό που βλέπει ως στρατιωτική επέμβαση στην Νιιλίν και απορρίπτει όσα ο στρατός εκπροσωπεί.
« Ο αγώνας στην Νιιλίν είναι ένα παράθυρο που δείχνει την ισραηλινό-παλαιστινιακή αλληλεγγύη», τονίζει η Γκόλντμαν.
Για τον εκπρόσωπο του ισραηλινού υπουργείου άμυνας Σλόμο Ντρορ, το θέμα της άρνησης είναι ένα που αφορά μία μικρή μειοψηφία Ισραηλινών που παραβαίνουν το νόμο και οι οποίοι δεν εκπληρώνουν τις εθνικές τους υποχρεώσεις.
Ο Ντρορ υποστηρίζει ότι οι Ισραηλινοί έχουν την «δημοκρατική υπευθυνότητα» να υπηρετούν στον στρατό της χώρας.
«Αν θέλεις να αντιταχθείς στην πολιτική της κυβέρνησης, υπηρέτησε πρώτα στο στρατό και ύστερα αντιτάξου στην πολιτική», δηλώνει σε τηλεφωνική του συνέντευξη από το γραφείο του στο Τελ Αβίβ. «Δεν πιστεύω ότι το υπηρετείς στον στρατό παραβιάζεις τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Κατά τον Ντρορ, οι αρνητές εκπροσωπούν ένα περιθωριακό κίνημα που δεν απειλεί τον ισραηλινό στρατό ή προκαλεί την ισραηλινή κοινωνία. «Έχουμε περισσότερο κόσμο που επιθυμεί να καταταγεί στις επίλεκτες δυνάμεις», λέει.
Ο πόλεμος κατά της θητείας
Παρά τα όσα υποστηρίζει, τα στατιστικά στοιχεία του υπουργείου άμυνας δείχνουν ότι το 25% των Ισραηλινών απέφυγε την στρατιωτική θητεία το 2007. Αν και το 11% από αυτούς εξαιρέθηκε για θρησκευτικούς λόγους, η πλειοψηφία κατατάσσεται σε αυτό που συνήθως αποκαλείται «λούφα»(σιωπηλή άρνηση). Η κατηγορία αυτή αναφέρεται σε αυτούς που απαλλάσσονται για ιατρικούς ή ψυχολογικούς λόγους ή παντρεύονται, στην περίπτωση των γυναικών.
Απαντώντας στα στατιστικά αυτά δεδομένα, ο υπουργός άμυνας Μπαράκ και ο επικεφαλής του επιτελείου Ασκενάζι, έκαναν λόγο για «πόλεμο κατά της στρατιωτικής θητείας», με στόχο να δημιουργήσουν δημόσιο αίσθημα ενοχής σε αυτούς που αποφεύγουν να υπηρετήσουν.
Ξεκίνησε μία καμπάνια στην τηλεόραση και τους δρόμους με αφίσες πέρυσι στο Ισραήλ, με κύριο σύνθημα «Ο Πραγματικός Ισραηλινός δεν αποφεύγει στον στρατό».
Οι διαφημίσεις δείχνουν μία ομάδα ισραηλινών σε ένα μετά το τέλος της στρατιωτικής θητείας ταξίδι στην Ινδία, ένα ταξίδι που είναι τόσο δημοφιλές που έχει γίνει κάτι σαν κοινωνικός θεσμός, που προσπαθεί να εντυπωσιάσει μία ομάδα ταξιδιωτών με ιστορίες από το μέτωπο. Ο Ισραηλινός που απέφυγε την στρατιωτική θητεία είναι ο μόνος που δεν καταλήγει να φεύγει αγκαλιά με μια όμορφη ξανθιά.
Μετά την δημοσίευση της ανοικτής επιστολής των αρνητών, ο γενικός εισαγγελέας Μενάχεμ Μαζούζ ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο ποινική έρευνα κατά της οργάνωσης «Νέο Προφίλ», που στηρίζει και δίνει πληροφορίες για αυτούς που σκοπεύουν ή αρνούνται να υπηρετήσουν στο στρατό.
Η Χάαρετς έγραψε τότε ότι η έρευνα για το αν η οργάνωση είναι υπεύθυνη «για εξώθηση σε άρνηση στράτευσης», έγινε με αφορμή αίτημα του στρατού τον περασμένο Φεβρουάριο.
«Η εξώθηση σε άρνηση στράτευσης» δεν είχε ποτέ στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί, αλλά ο οργανωτής της οργάνωσης «Νέο Προφίλ» Χαγκάι Ματάρ δηλώνει ότι προσέχει όλες οι δραστηριότητες της οργάνωσης να είναι νόμιμες.
«Προσπαθούμε να προσφέρουμε μία εναλλακτική συζήτηση για την ασφάλεια του Ισραήλ, να ρωτήσουμε για ποιού την ασφάλεια μιλάμε», εξηγεί. « Υποστηρίζουμε ότι ίσως θα πρέπει να μιλήσουμε για μία διαφορετικού τύπου ασφάλεια-κοινωνική ασφάλεια, ισότητα και ασφάλεια για όσους έχουν ανάγκη».
Στη διάρκεια της συζήτησης μας μετά από μία διαδήλωση αρνητών έξω από στρατιωτική βάση στο Τελ Αβίβ, ο Ματάρ μιλά για την σπουδαιότητα της στήριξης που είχε από την οργάνωση «Νέο Προφίλ» όταν και ο ίδιος είχε αρνηθεί να υπηρετήσει το 2001. Ο ξανθός γενειοφόρος ακτιβιστής ήταν ο ηγέτης της πρώτης επιστολής αρνητών στράτευσης στην διάρκεια της δεύτερης ιντιφάντα, ο οποίος αντιμετώπισε μία δημόσια δίκη για το ότι αρνήθηκε να υπηρετήσει και πέρασε δύο χρόνια φυλακή. Η υπόθεση θεωρείται τώρα ως πρότυπο στις νομικές σχολές του Ισραήλ.
« Η οργάνωση Νέο Προφίλ, με βοήθησε παρά πολύ όταν ήμουν αρνητής στράτευσης και μετά, ως εκ τούτου το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσφέρω την ίδια στήριξη που εγώ είχα», χαμογελά ο Ματάρ.
Είναι μέρος μιας μικρής μειοψηφίας του 25% των Ισραηλινών που αποφεύγει τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, διακηρύσσοντας το δημόσια. Η δημόσια άρνηση συνεχίζει να παίρνει διαστάσεις και να προκαλεί μεγάλες συζητήσεις.
Σαν την Γκόλντμαν και τον Ματάρ, η αρνητής, Σαχάρ Βάρντι, έγινε θέμα στα εθνικά μέσα ενημέρωσης όταν πήγε φυλακή για πρώτη φορά στις 25 Αυγούστου αρνούμενη να καταταγεί.
«Θα πάω να δηλώσω στο γραφείο στρατολόγησης ότι δεν θα υπηρετήσω εξαιτίας της κατοχής», είπε η Βάρντι, πριν μπει σε στρατιωτική βάση του Τελ Αβίβ για νεοσύλλεκτους. «Έχω δει παιδιά Παλαιστινίων να πυροβολούνται και να κτυπιούνται από τον στρατό στην Δυτική όχθη και είναι κάτι στο οποίο δεν θα μετάσχω». Έδειχνε ήρεμη και αποφασιστική, φορώντας ένα μπλουζάκι της κίνησης «κουράγιο να αρνηθείς» με ένα σπασμένο Μ-16.
Παρά το γεγονός ότι και οι δύο αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο φυλάκισης και δημόσιας κατακραυγής για τις πράξεις τους, οι ακτιβιστές του κινήματος αρνητών στράτευσης δείχνουν μεγάλη αποφασιστικότητα για τις ενέργειες τους.
Στις 18 Δεκεμβρίου, οι αρνητές διαδήλωσαν έξω από το υπουργείο άμυνας στο Τελ Αβίβ, το οποίο είναι και η κεντρική βάση του στρατού, για να παραδώσουν στον Μπαράκ 20.000 επιστολές διεθνούς υποστήριξης που ζητά την απελευθέρωση των κρατουμένων αντιρρησιών, επικροτώντας τις πράξεις τους.
Η ενέργεια αυτή οργανώθηκε από μία συμμαχία ισραηλινών και Αμερικανικών αντιπολεμικών κινήσεων που στηρίζουν την άρνηση στράτευσης, με τις περισσότερες επιστολές υποστηρικτών να προέρχονται από τις ΗΠΑ.
Ένα πλήθος από 150 άτομα φώναζε «από το Ιράκ στην Παλαιστίνη, επέλεξε την άρνηση, σταμάτησε τα εγκλήματα», την ώρα που μερικοί αρνητές προσπαθούσαν να παραδώσουν τις 20.000 επιστολές. Τους σταμάτησε η αστυνομία στην πύλη της βάσης.
«Είναι ο στρατός, δεν ασχολούνται με τέτοιου είδους πράγματα», δήλωσε ένας αστυνομικός που εμπόδιζε την παράδοση των επιστολών.
Από την στιγμή που ξεκίνησε η επιχείρηση του Ισραήλ στην Γάζα πριν τρεις εβδομάδες, οι αρνητές οργανώνουν συνεχώς αντιπολεμικές διαδηλώσεις, έξω από στρατιωτικές βάσεις και μετέχουν στις μαζικές διαδηλώσεις που ζητούν να τερματιστεί ο πόλεμος.
Για πολλούς Παλαιστινίους, ειδικά ακτιβιστές στην Νιιλίν, οι Ισραηλινοί αρνητές στράτευσης είναι μία σημαντική ενέργεια αλληλεγγύης στον κοινό αγώνα κατά της κατοχής.
«Παρόλο που αποτελούν ένα μικρό τμήμα της ισραηλινής κοινωνίας, οι αρνητές μας δίνουν ελπίδα ότι ακόμη και μέσα στο Ισραήλ υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά αντιδρούν στην κατοχή», δηλώνει ο Χίντι Μεσλέχ, ένας 25χρονος ακτιβιστής που μετέχει την λαϊκή επιτροπή της Νιιλίν και ο οποίος συχνά εμπλέκεται με Ισραηλινούς ακτιβιστές αλληλεγγύης. Η οικογένεια του μάχεται να σώσει την γη της από κατάσχεση για την δημιουργία του τείχους του διαχωρισμού.
Ο Μεσλέχ μιλά για τους αρνητές με τον ίδιο θαυμασμό που μιλά για τους Παλαιστινίους κρατουμένους. « Είναι δύσκολο για τους Παλαιστινίους να καταλάβουν κάποιον που υπηρετεί στα μπλόκα ελέγχου την μια μέρα και διαδηλώνει στην Νιιλίν την επομένη», εξηγεί, δύο εβδομάδες μετά τον θάνατο του Μούσα.
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, ο Μούσα τραυματίστηκε θανάσιμα από ένα Μ-16 που πυροβόλησε πίσω από ένα ισραηλινό τζιπ, καθώς ερχόταν να πάρει τους στρατιώτες. Το πτώμα του στο νεκροτομείο της Ραμάλλα, με το σώμα του να έχει τεμαχιστεί διαγωνίως στο ψυχρό μεταλλικό τραπέζι, επιβεβαίωσε την αιτία του θανάτου.
Ο θυμός που προκάλεσε ως απάντηση για τον πυροβολισμό, εντάθηκε στην κηδεία του την επόμενη ημέρα όταν ο 17χρονος Γιουσέφ Αμίρα σκοτώθηκε από δύο πλαστικές σφαίρες στο κεφάλι στην διάρκεια συμπλοκών σε σημείο ελέγχου.
Εκείνη την ημέρα τον Ιούλιο, καθώς φθάναμε στην Νιιλίν ενόψει της κηδείας του Μούσα, ο Πόλακ πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο και περπάτησε κατά των γραμμών του στρατού, ανακατώνοντας τις πέτρες που βρισκόντουσαν μπροστά στο τείχος για να αποφύγει πλαστικές σφαίρες.
Αξιολογώντας την κατάσταση, στράφηκε προς μία ομάδα παιδιών και τους ζήτησε στα αραβικά τι πρέπει να γίνει.
*Ο Jesse Rosenfeld είναι freelance δημοσιογράφος που έχει έδρα την Ραμάλλα και το Τελ Αβίβ.
Η παρούσα ανταπόκριση δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χάαρετς» στις 21/01/2009 και αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για το κίνημα των αρνητών στράτευσης στο Ισραήλ.

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1057491.html

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Αλίμονο στους νικητές

Αλίμονο στους νικητές

Του Μερόν Μπενβενίστι*

Οι εμπνευστές της επιχείρησης καυτό μολύβι συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται με δύο αντικρουόμενους όρους: «ο αφέντης τρελάθηκε» και εκδικείται με πρωτοφανή αγριότητα και «ελεγχόμενος θυμός» ή ως μία λογική στρατιωτική επιχείρηση που είχε σκοπό να αποθαρρύνει την άλλη πλευρά. Δίπλα σε αυτές τις δύο αντιλήψεις μπορεί να προστεθεί μία ακόμη: τα επαναλαμβανόμενα αντανακλαστικά, η ενστικτώδης αντίδραση από μία παραγκωνισμένη κοινωνία μεταναστών.
Ο David Day, ένας από τους πιο γνωστούς ερευνητές που έχει ασχοληθεί με την διαδικασία κατά την οποία οι κοινωνίες μεταναστών αποκτούν τον έλεγχο των γηγενών πληθυσμών, γράφει: «Τέτοιες άγριες αντιδράσεις σε οποιαδήποτε ένδειξη αντίστασης από τον γηγενή πληθυσμό έχει αποτέλεσμα να τονίζεται τόσο στα μυαλά των κατακτητών όσο και των κατακτημένων, το μέγεθος και η ολοκλήρωση της κατάκτησης και η έλλειψη χρησιμότητας για περαιτέρω αντίσταση, παρόλο που μακροπρόθεσμα ενδεχομένως να υποσκελίσει την ηθική αξίωση της νέας κοινωνίας στην κατάκτηση των νέων εδαφών που μόλις έχουν κερδηθεί».
Πράγματι, υπάρχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα κατά τα οποία η βίαιη συμπεριφορά των αυτοχθόνων πληθυσμών κατά της εξόντωσής τους, έχει χρησιμοποιηθεί ως πρόφαση για την εκδίωξή τους και την δικαιολόγηση μίας δυσανάλογης στρατιωτικής αντίδρασης, όλα κάτω από την αιγίδα «του πολέμου κατά της τρομοκρατίας» του οποίου στόχος είναι να σπάσει το ηθικό και να αρπάξει την γη τους. Mία απαίσια οσμή ιμπεριαλιστικού μύκητα αναδύεται από την επιχείρηση στην Γάζα όπως και σε άλλες επιχειρήσεις που έγιναν στο παρελθόν.
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, που μας επισκέφθηκαν πρόσφατα, θα μπορούσαν να είχαν ανταλλάξει μνήμες με τον Εχούντ Όλμερτ για τις πράξεις αγριότητας που έχουν γίνει από τις χώρες τους. Ας επισημάνουμε μερικές από αυτές που έγιναν μόνο στον 20ο αιώνα: Οι βρετανικές ενέργειες στην Ινδία και την Κένυα, η Γαλλία στην Αλγερία, η Ιταλία στην Αιθιοπία, η Τουρκία στην Αρμενία, οι Τσέχοι στην Σουδήτια, οι Ισπανοί στην Ισπανία και οι Γερμανοί που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε. Όλοι ντρέπονται για το παρελθόν τους, σωτηρία για τους Ισραηλινούς, που στην πραγματικότητα είναι υπερήφανοι για τις πράξεις τους.
Αγνοώντας την θεμελιώδη στροφή των διεθνών κανόνων από την εποχή της αποικιοκρατίας κατά τα φαινόμενα δεν έχει επίπτωση στην βίαιη ισραηλινή επιχείρηση. Δημιούργησε τα επιθυμητά αποτελέσματα προς όφελος της ισχυρής πλευράς, έτσι ώστε οι ισραηλινοί μπορούν να καυχηθούν για την νίκη τους όταν αναισθητοποιούνται από τις ανθρωπιστικές διαστάσεις. Έτσι απομακρύνονται από την ομάδα των πολιτισμένων εθνών στα οποία θέλουν να ανήκουν.
Η επιχείρηση ισχυροποίησε την Ισραηλινή κυριαρχία, άμεσα και έμμεσα, στο Ισραήλ/Παλαιστίνη για μία σημαντική χρονική περίοδο. Οι Παλαιστίνιοι υπέστησαν τόσο μεγάλο κτύπημα σε σημείο που ο πρόεδρος της Αιγύπτου κάλεσε αυτούς που στηρίζουν την παλαιστινιακή αντίσταση να λάβουν υπόψη το τι κέρδισαν και το τι έχασαν. Ο διαχωρισμός της Δυτικής όχθης από την Γάζα είναι πλέον μη αντιστρέψιμο γεγονός και εκφράστηκε με την αδιαφορία με την οποία οι κάτοικοι της Δυτικής όχθης αντέδρασαν στην τραγωδία της Γάζας.
Η χλιαρή αντίδραση της Παλαιστινιακής Αρχής στις μαζικές δολοφονίες των συμπατριωτών τους επέφερε θανάσιμο πλήγμα στο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα. Η κυβέρνηση της Χαμάς στην Γάζα ενίσχυσε την θέση της με το αίμα εκατοντάδων πολιτών της. Η Αίγυπτος και η Ιορδανία αποδεδείχθηκε ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τα δικά τους συμφέροντα από ότι για την εθνική αλληλεγγύη. Η διεθνής κοινότητα δείχνει την πρόθεσή της να συνεχιστεί το στάτους κβο με τον μανδύα της «ειρηνευτικής διαδικασίας».
Η παρούσα κατάσταση αποκρυσταλλώνεται χάρη στην ολοκληρωτική υποστήριξη στην επιχείρηση και τους στόχους της από τους Εβραίους στο Ισραήλ και την τυχοδιωκτική ατμόσφαιρα που ωθεί αυτούς που αντιτίθεται στην συμφιλίωση στην εξουσία στις επερχόμενες εκλογές.
Παρά την αποστροφή για την επιχείρηση, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι το Ισραήλ πέτυχε μία νίκη και έδειξε την ματαιότητα της συνέχισης της παλαιστινιακής αντίστασης. Τώρα οι Ισραηλινοί θα πρέπει να μοιραστούν τα λάφυρα της νίκης, με εκατομμύρια εξαθλιωμένους και πενθούντες Παλαιστινίους που ζουν κάτω από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς διακρίσεων και ένα κόσμο που δεν συμφιλιώνεται με την τρέλα της βίας. Μία μικρή μειονότητα από ντροπιασμένους Ισραηλινούς κοιτάζουν με θλίψη το στάδιο αυτό ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, του μόνου που όταν είχε ξεκινήσει είχε τόσες υψηλές ιδέες. Μία πράγματι πύρρειος νίκη.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 22/01/2009. Ο Μερόν Μπενβενίστι διατέλεσε αντιδήμαρχος της Ιερουσαλήμ την δεκαετία του ’70, με δήμαρχο τον προερχόμενο από το Εργατικό κόμμα Τέντι Κόλεκ. Ήταν υπεύθυνος για τα ζητήματα της ανατ. Ιερουσαλήμ. Σήμερα είναι ένας από τους σφοδρότερους επικριτές της ισραηλινής πολιτικής και θιασώτης της ιδέας ενός ενιαίου διεθνικούς κράτους στο Ισραήλ/Παλαιστίνη. Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε:

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1057669.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Meron_Benvenisti

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Νέες διαδηλώσεις

Νέες διαδηλώσεις έγιναν το προηγούμενο Σάββατο στο Τελ Αβίβ κατά της συνεχιζόμενης ισραηλινής εισβολής στην Λωρίδα της Γάζας.

Γύρω στα 3.000 άτομα πήραν μέρος σε πορεία-διαδήλωση στην πόλη της Γιάφας, παλιάς παλαιστινιακής πόλης που σήμερα αποτελεί το επίνειο του Τελ Αβίβ και η οποία κατοικείται ακόμη κυρίως από φτωχούς Άραβες και Εβραίους.

«Στην προεκλογική εκστρατεία, κέρδισαν τα νεκροταφεία», «αρκετά διάλογος με την Χαμάς», φώναζαν μερικοί από τους διαδηλωτές, που ζητούσαν να σταματήσει αμέσως η εισβολή, να αρθεί ο αποκλεισμός της Γάζας και να αρχίσει διάλογος με την Χαμάς. Στην διαδήλωση πήραν μέρος αριστερές οργανώσεις, μεταξύ των οποίων και οι «Αναρχικοί Κατά του Τείχους».

Μετείχαν ακόμη φοιτητές από το Κολέγιο Σαπίρ που βρίσκεται κοντά στην Σντερότ, την πόλη στο νότιο Ισραήλ που έχει δεχτεί τους περισσότερους πυραύλους Κασάμ, καθώς και φοιτητές από την Μπερσέβα, πόλη επίσης στο νότιο Ισραήλ(με παλαιστινιακό μάλιστα παρελθόν), που επίσης έχει χτυπηθεί πολλές φορές από πυραύλους Κασάμ.

Ρεπορτάζ και φωτογραφίες στην διεύθυνση:

http://zope.gush-shalom.org/home/en/events/1232298702

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Εφεδροι αρνούνται να υπηρετήσουν στην Γάζα

Ισραηλινοί έφεδροι αρνούνται να πολεμήσουν στην Γάζα. Σύμφωνα με δημοσίευμα ισραηλινής εφημερίδας, ένας έφεδρος Ισραηλινός αρνήθηκε να μπει στην Λωρίδα της Γάζας με την μονάδα του και έχει καταδικαστεί σε 14 ημέρες φυλακή. Ήταν ο πρώτος στρατιώτης που αρνήθηκε να εκτελέσει διαταγές.
Από τις 27 Δεκεμβρίου που άρχισε η ισραηλινή εισβολή στην Γάζα, οκτώ έφεδροι αρνήθηκαν να εισβάλλουν στην Λωρίδα. Παράλληλα μία από τις οργανώσεις εφέδρων με την επωνυμία «Κουράγιο Να Αρνηθείς», που δημιουργήθηκε το 2002, με επιστολή που δημοσίευσαν αρχικά τότε 51 έφεδροι αξιωματικοί και στρατιώτες στον τύπο, συγκεντρώνοντας 550 υπογραφές, δραστηριοποιείται ξανά. Στην επιστολή που έκανε τότε αίσθηση καθώς υπέγραφαν αξιωματικοί και στρατιώτες με περγαμηνές σε πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ, οι έφεδροι αρνούνταν να υπηρετήσουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αντιδρώντας στην κλιμάκωση τότε των ισραηλινών επιδρομών τόσο κατά της δυτικής όχθης όσο και κατά της λωρίδας της Γάζας.
Στο Ισραήλ υπάρχει επί δεκαετίες ανθηρό κίνημα αρνητών στράτευσης, το οποίο μαζικοποιήθηκε την δεκαετία του ’80, με τον πρώτο πόλεμο στον Λίβανο και το ξέσπασμα της πρώτης παλαιστινιακής ιντιφάντα. Από το 2000 και μετά εκδηλώνονται κατά καιρούς διάφορες τέτοιου είδους προσπάθειες. Πρόσφατα νεαρά αγόρια και κορίτσια, απόφοιτοι λυκείου, αρνούνται να υπηρετήσουν, έχοντας για τον λόγο αυτό καταδικαστεί σε φυλάκιση στις στρατιωτικές φυλακές.
Με τη ευκαιρία συνιστώ να δείτε την ταινία «Βαλς με τον Μπασίρ», ισραηλινή ταινία που δείχνει ανάγλυφα το πώς από την «αθωότητα» ένας συνηθισμένος Ισραηλινός στρατιώτης φθάνει στις τύψεις, με αφορμή την εισβολή στον Λίβανο το 1982 και την σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα.
Πηγές:
http://www.democraticunderground.com/discuss/duboard.php?az=view_all&address=124x241336
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1054861.html
http://december18th.org/
http://www.seruv.org.il

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Η ώρα των δικαίων

Του Γκιντεόν Λέβι*

Αυτός ο πόλεμος, ίσως περισσότερο από ότι οι προηγούμενοι, αποκαλύπτει τις πραγματικές αληθινές βαθιές νευρώσεις της ισραηλινής κοινωνίας. Ο ρατσισμός και το μίσος στριφογυρνά στα κεφάλια, όπως και η μανία για εκδίκηση και η δίψα για αίμα. Η «πρόθεση του επικεφαλής» του Ισραηλινού Στρατού είναι «να σκοτώσει όσους περισσότερους μπορεί», όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι στρατιωτικοί ανταποκριτές στην τηλεόραση. Ακόμη και αν η αναφορά γίνεται για τους μαχητές της Χαμάς, η πρόθεση εξακολουθεί να προκαλεί ανατριχίλα.
Η ατέλειωτη βία και βαρβαρότητα δικαιολογούνται ως «άσκηση συγκράτησης». Το τρομακτικό ισοζύγιο αίματος-για κάθε εκατό περίπου Παλαιστινίους νεκρούς αναλογεί ένας νεκρός Ισραηλινός, δεν γεννά ερωτήματα, σαν να έχουμε αποφασίσει ότι το αίμα τους αξίζει εκατό φορές λιγότερο από ότι το δικό μας, αναγνωρίζοντας έτσι τον βαθύ ρατσισμό μας.
Δεξιοί, εθνικιστές, τυχοδιώκτες και μιλιταριστές είναι οι μόνοι που νομιμοποιούνται να κυκλοφορούν στην πόλη. Μην μας ενοχλείτε με ανθρωπισμούς και συμπόνια. Μόνο στις παρυφές του στρατοπέδου μπορεί να ακουστεί κάποια διαμαρτυρία-ανεπίτρεπτη, εξοστρακισμένη και αγνοημένη από την κάλυψη των μέσων ενημέρωσης-από μία μικρή γενναία ομάδα Εβραίων και Αράβων.
Πλάι σε αυτούς, κτυπά μία ακόμη φωνή, ίσως η χειρότερη από όλες. Είναι η φωνή των δικαίων και των υποκριτών. Ο συνάδελφός μου, Άρι Σαβίτ**, φαίνεται πως είναι ο άτυπος εκπρόσωπος τους. Αυτή την εβδομάδα, ο Σαβίτ έγραψε εδώ(«Το Ισραήλ πρέπει να διπλασιάσει, τριπλασιάσει, τετραπλασιάσει την ιατρική βοήθεια προς την Γάζα», Χαάρετς, 7 Ιανουαρίου): «Η Ισραηλινή επίθεση στην Γάζα είναι δικαιολογημένη… Μόνο μία άμεση και γενναία ανθρωπιστική πρωτοβουλία θα αποδείξει ότι ακόμη και κατά την διάρκεια των βάρβαρων μαχών που μας επιβλήθηκαν, θυμόμαστε ότι υπάρχουν ανθρώπινα όντα και από την άλλη πλευρά».
Για τον Σαβίτ, που υπερασπίζεται το δίκαιο αυτού του πολέμου και που επιμένει ότι δεν πρέπει να χαθεί, το τίμημα δεν έχει σημασία, όπως και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν νίκες σε τέτοιους άδικους πολέμους. Και τολμά, με την ίδια ανάσα, να προσεύχεται για «ανθρωπισμό».
Θέλει ο Σαβίτ να σκοτώνουμε και να σκοτώνουμε και ύστερα να στήνουμε νοσοκομεία και να στέλνουμε φάρμακα για να περιποιηθούν τους τραυματίες; Γνωρίζει ότι ο πόλεμος κατά ενός ανυπεράσπιστου πληθυσμού, ίσως του πιο ανυπεράσπιστου σε ολόκληρο τον κόσμο, που δεν έχει πουθενά να καταφύγει, μπορεί να είναι εγκληματικός και αχρείος. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι θέλουν πάντα να εμφανίζονται καλοί. Θα ρίχνουμε βόμβες σε κατοικίες και ύστερα θα περιποιούμαστε τους τραυματίες στο Ίχιλοφ(σ.σ. γνωστό νοσοκομείο έξω από το Τελ Αβίβ). Θα βομβαρδίζουμε άθλια μέρη για πρόσφυγες σε σχολεία των Ηνωμένων Εθνών και ύστερα θα τους φιλοξενούμε και περιποιούμαστε στο Μπέιτ Λέβιστάιν. Θα πυροβολούμε και ύστερα θα φωνάζουμε, θα σκοτώνουμε και ύστερα θα παραπονιόμαστε, θα αποκόπτουμε γυναίκες και παιδιά σαν αυτόματες δολοφονικές μηχανές και θα διατηρούμε και την αξιοπρέπεια μας.
Το πρόβλημα είναι-ότι δεν γίνεται έτσι. Είναι εξωφρενική υποκρισία και αυτοϊκανοποίηση. Αυτοί που κάνουν εμπρηστικές εκκλήσεις για όλο και μεγαλύτερη βία χωρίς να αναρωτούνται για τις επιπτώσεις είναι τουλάχιστον πιο ειλικρινείς.
Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Η μόνη «καθαρότητα» σε αυτόν τον πόλεμο είναι «η καθαρότητα που δείχνουν οι τρομοκράτες», που πραγματικά σημαίνει η εμφάνιση φρικιαστικών τραγωδιών. Αυτό που συντελείται στην Γάζα δεν είναι μία φυσική καταστροφή, ένας σεισμός ή μία πλημμύρα, για την οποία θα ήταν υποχρέωση μας και δικαίωμα να τείνουμε χέρι βοηθείας σε αυτούς που πλήττονται, να στείλουμε συνεργία διάσωσης, όπως αγαπάμε τόσο να κάνουμε. Όλη αυτή η κακοτυχία, όλες οι καταστροφές που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Γάζα είναι αποτέλεσμα ανθρώπων-γίνεται από εμάς. Δεν μπορεί να προσφερθεί βοήθεια με αιματοβαμμένα χέρια. Η συμπόνια δεν μπορεί να φυτρώσει από την βαρβαρότητα.
Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι που τα θέλουν όλα. Να σκοτώνουν και να καταστρέφουν αδιακρίτως και να εμφανίζονται επίσης ως καλοί, με καθαρή συνείδηση. Να προχωρούν με εγκλήματα πολέμου χωρίς καμμία αίσθηση ενοχής να τους συνοδεύει.. Προκαλεί κάποιο εκνευρισμό. Όποιος δικαιολογεί αυτόν τον πόλεμο δικαιολογεί και τα εγκλήματά του. Όποιος τάσσεται υπέρ του πολέμου και πιστεύει ότι δικαιολογούνται οι μαζικές δολοφονίες δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα να μιλά για ηθική και ανθρωπισμό. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα να σκοτώνεις ταυτόχρονα και να ανασταίνεις. Η προσέγγιση αυτή είναι μία πιστή αποτύπωση των βασικών διπρόσωπων Ισραηλινών συναισθημάτων που μας συνοδεύουν ανέκαθεν. Να κάνουμε τα οποιοδήποτε λάθος, αλλά να φαντάζουμε καθαροί στα μάτια μας. Να σκοτώνουμε, καταστρέφουμε, να καταδικάζουμε στην πείνα, να φυλακίζουμε και να ταπεινώνουμε- και να είμαστε σωστοί, για να μην πω δίκαιοι. Οι δίκαιοι που διψούν για πόλεμο δεν έχουν δυνατότητα να επιτρέπουν στους εαυτούς τους τέτοιες πολυτέλειες.
Οποιοσδήποτε δικαιολογεί αυτόν τον πόλεμο δικαιολογεί και τα εγκλήματά του. Οποιοσδήποτε τον βλέπει ως αμυντικό πόλεμο θα πρέπει να αναλάβει την ηθική υποχρέωση των επιπτώσεων του. Οποιοσδήποτε ενθαρρύνει τους πολιτικούς και τον στρατό να συνεχίσουν θα πρέπει να κουβαλά το στίγμα του Κάϊν το οποίο θα πρέπει να φέρει στο μέτωπό του μετά τον πόλεμο. Όλοι αυτοί που υποστηρίζουν τον πόλεμο υποστηρίζουν και την φρίκη.
*Ένα ακόμη άρθρο καταπέλτης του γνωστού Ισραηλινού δημοσιογράφου που τα βάζει αυτή τη φορά με τους «εξ’ αριστερών» υποστηρικτές του πολέμου στην Γάζα.
Δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Χάαρετς στις 09/01/2009
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1054158.html
**Ο Άρι Σαβίτ αν και έχει αρθρογραφήσει κατ’ επανάληψη κατά της ισραηλινής κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών, έχει ταχθεί υπέρ του πολέμου στην Γάζα. Θεωρείται εκφραστής της λεγόμενης «σιωνιστικής αριστεράς».

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Αντιδράσεις Ισραηλινών για την σφαγή στην Γάζα

Επειδή ο χρόνος τρέχει και υπάρχει πλημμύρα από ενδιαφέροντα άρθρα και εξελίξεις για όσα συμβαίνουν στην Γάζα και τις αντιδράσεις που αυτές προκαλούν σε προοδευτικούς Ισραηλινούς-Εβραίους, δημοσιεύω απόσπασμα από την στήλη του συναδέλφου Μιχάλη Μητσού στα "ΝΕΑ" στις 08/01/2009 και το οποίο αναφέρεται σε άρθρο της αριστερής ισραηλινής δημοσιογράφου Αμίρα Χας στο οποίο αναφέρθηκα σε προηγούμενο ποστ.


«Τι τύχη που οι γονείς μου έχουν πεθάνει. Ήδη από το 1982 δεν μπορούσαν να αντέξουν τον θόρυβο των ισραηλινών μαχητικών αεροσκαφών που πετούσαν πάνω από τους προσφυγικούς καταυλισμούς των Παλαιστινίων στον Λίβανο. Το διαπεραστικό σφύριγμα ενός αεροπλάνου τους τρομοκρατούσε μέσα στο σπίτι τους, στο Τελ Αβίβ. Δεν χρειάζεται να τα βλέπουμε για να καταλαβαίνουμε, έλεγαν (...) Πριν ακόμη το πλυντήριο της γλώσσας φτάσει στα σημερινά επίπεδα, τους έπιανε ναυτία όταν άκουγαν για “τον πόλεμο με στόχο την ειρήνη στη Γαλιλαία” ή για τη “διατάραξη της δημόσιας τάξης”, και ήξεραν ότι η δημόσια τάξη είναι η κατοχή και η διατάραξη είναι η αντίσταση σ΄ αυτήν. Ότι τάξη είναι να εμποδίζεις τους Παλαιστίνιους να έχουν αυτό που οι Εβραίοι έχουν και διεκδικούν δικαιωματικά. Τι τύχη που δεν είναι ζωντανοί να ακούσουν τον Εχούντ Μπαράκ και την Τζίπι Λίβνι να εξηγούν ότι δεν έχουμε τίποτα εναντίον των Παλαιστινίων, και τον γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου να εξηγεί ότι δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση κι ότι όλα αυτά είναι προπαγάνδα της Χαμάς! Για να αναγνωρίζουν τα ψέματα, δεν χρειαζόταν να ξέρουν τα ονόματα των ανθρώπων που στερούνταν το τρεχούμενο νερό για πέντε ή και περισσότερες ημέρες. Ξεχάστε τους βομβαρδισμούς, ξεχάστε το ηλεκτρικό, το φαΐ, ακόμη και τον ύπνο. Αλλά χωρίς νερό; Λόγω των βομβαρδισμών από τη θάλασσα, την ξηρά και τον αέρα, ο κόσμος δεν μπορεί καν να βγει από τα σπίτια του για να προμηθευτεί νερό από τους κρουνούς της πόλης. Κι όποιος έχει τρεχούμενο νερό στο σπίτι του, δεν είναι πόσιμο. Λόγω της ιστορίας τους, ήξεραν τι σημαίνει να κλείνεις ανθρώπους πίσω από συρματοπλέγματα σε μια μικρή περιοχή. Έναν χρόνο, 5 χρόνια, 10 χρόνια. Από το 1991. Τι τύχη που δεν είναι ζωντανοί να δουν αυτούς τους φυλακισμένους ανθρώπους να βομβαρδίζονται με την ένδοξη στρατιωτική τεχνολογία του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών! (...) Η προσωπική ιστορία των γονιών μου τους έκανε να περιφρονούν την άνεση με την οποία οι παρουσιαστές των ειδήσεων σχολιάζουν μια απαγόρευση της κυκλοφορίας. Τι τύχη που δεν είναι εδώ και δεν μπορούν να ακούσουν το πλήθος να βρυχάται στο Κολοσσαίο!». (Αμίρα Χας, Ισραηλινή δημοσιογράφος και συγγραφέας, κόρη ανθρώπων που επέζησαν του Ολοκαυτώματος. Η ίδια επιμένει να ζει και να εργάζεται στα Παλαιστινιακά Εδάφη. Τον περασμένο μήνα, επιστρέφοντας στο Ισραήλ από τη Γάζα, συνελήφθη από την Αστυνομία της πατρίδας της για παράνομη είσοδο στη Λωρίδα και παραπέμφθηκε σε δίκη. Το παραπάνω άρθρο της δημοσιεύτηκε στο χθεσινό φύλλο της Χααρέτζ ).


http://digital.tanea.gr/Default.aspx?d=20090108&pn=1

Ολόκληρο το άρθρο στα αγγλικά στην διεύθυνση


http://www.haaretz.com/hasen/spages/1053428.html

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Διαδηλώσεις και στο Ισραήλ

Και ενώ όλα δείχνουν ότι η κατάσταση στην Γάζα πάει από το κακό στο χειρότερο και ενδεχομένως να ανοίξει και νέο μέτωπο με την Χεζμπολάχ στον Λίβανο, δεν είναι λίγοι οι Ισραηλινοί που διαδηλώνουν κατά της σφαγής, ενώνοντας την φωνή τους με χιλιάδες άλλους ανθρώπους στον πλανήτη.
Από την ιστοσελίδα της ισραηλινής οργάνωσης «Γκους Σαλόμ»(Μέτωπο Ειρήνης) διαβάζω ότι δέκα χιλιάδες περίπου Ισραηλινοί συγκεντρώθηκαν στο Τελ Αβίβ το περασμένο Σάββατο διαδηλώνοντας κατά του πολέμου.
«Δεν κτίζει κανείς την προεκλογική του καμπάνια πάνω στα πτώματα παιδιών», φώναζαν οι διαδηλωτές στα εβραϊκά. «Ορφανά και χήρες δεν είναι εκλογική προπαγάνδα», «Όλμερτ, Λίβνι και Μπαράκ-ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι», «Όλοι οι υπουργοί είναι εγκληματίες πολέμου»!!, «Μπαράκ. Μπαράκ, μην ανησυχείς θα σε συναντήσουμε στην Χάγη», «Αρκετά, αρκετά, διάλογος με την Χαμάς»!
Ανάλογα συνθήματα κυριάρχησαν και στις αφίσες που κρατούσαν οι διαδηλωτές, όπως το «όχι σε Πόλεμο Εκλογών, 2009»! και «Πόλεμος των Έξι Εδρών», σύνθημα που απευθυνόταν κατά του υπουργού άμυνας και ηγέτη των Εργατικών Εχούντ Μπαράκ, που την δεκαετία του ’90 είχε υποσχεθεί ότι θα κάνει τα πάντα για την ειρήνη με τους Παλαιστινίους και την Συρία, παγιδεύοντας τον Αραφάτ στ ναυάγιο των συνομιλιών του Καμπ Ντέιβιντ που προκάλεσαν το ξέσπασμα της δεύτερης ιντιφάντα το 2000. Το υπό διάλυση Εργατικό κόμμα, που έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948, προσδίδοντας του «σοσιαλιστικά» χαρακτηριστικά, φέρεται να έχει ενισχυθεί κατά έξι έδρες στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, μετά τη σφαγή στην Γάζα!
Η διαδήλωση κατέληξε και σε συμπλοκή με την αστυνομία, που προσπαθούσε να την περιορίσει με το πρόσχημα της επίθεσης ακροδεξιών. Μεταξύ άλλων η αστυνομία ζητούσε να μην υπάρχουν παλαιστινιακές σημαίες(!). Οι διοργανωτές αντέτειναν την πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ, που αποφάνθηκε ότι η παλαιστινιακή σημαία είναι νόμιμη, διατάσσοντας την αστυνομία να προστατεύει τους διαδηλωτές.
Στην διαδήλωση μετείχαν είκοσι οργανώσεις ειρήνης, όπως η Γκους Σαλόμ, η Συμμαχία Γυναικών για την Ειρήνη, οι Αναρχικοί κατά του Τείχους, το μετωπικό σχήμα που υποστηρίζεται από το Κ.Κ. Ισραήλ Χαντάς, το Εναλλακτικό Κέντρο Ενημέρωσης και η οργάνωση στήριξης των αρνητών στράτευσης New Profile.
Οι παραδοσιακές οργανώσεις της λεγόμενης σιωνιστικής αριστεράς, Μέρετς και Ειρήνη Τώρα δεν μετείχαν επισήμως, αρκετά μέλη τους όμως πήραν μέρος. Στην διαδήλωση μετείχαν και χιλιάδες Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ, που κατέβηκαν από τον βορρά με πούλμαν, ενώ μεγάλη διαδήλωση έγινε και στο αραβικό εντός Ισραήλ χωριό Σακχίν.
«Μία εβδομάδα μετά την έναρξη του Δεύτερου Πολέμου στον Λίβανο το 2006, μόνο 1.000 διαδηλωτές είχαν μαζευτεί. Το γεγονός ότι σήμερα ήλθαν 10.000 αποδεικνύει η αντίθεση στον πόλεμο είναι πολύ μεγαλύτερη αυτή την φορά. Αν ο Μπαράκ συνεχίσει με τα σχέδια του, η κοινή γνώμη ίσως στραφεί κατά του πολέμου μέσα σε λίγες ημέρες».
Το τεράστιο πανό της οργάνωσης Γκους Σαλόμ έγραφε στα εβραϊκά, αραβικά και αγγλικά: «Σταματήστε τους Σκοτωμούς! Σταματήστε την Πολιορκία! Σταματήστε την κατοχή!»
Την ίδια μέρα η άκρα δεξιά κινητοποιήθηκε με στόχο να διαλύσει την διαδήλωση με την βία. Όταν οι διαδηλωτές άρχισαν να διαλύονται δέχθηκαν την επίθεση ακροδεξιών τραμπούκων.
Ο επικεφαλής της οργάνωσης Γκους Σαλόμ παλαίμαχος ειρηνιστής Ούρι Αβνέρι δεν μπόρεσε τελικά να εκφωνήσει λόγο. Ο λόγος τους δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της οργάνωσης και αναφέρει μεταξύ άλλων:
Μας αποκαλούν προδότες και εγκληματίες, αλλά τους λέμε. Εγκληματίες είναι αυτοί που ξεκίνησαν αυτόν τον εγκληματικό και ανώφελο πόλεμο. Οι Κασάμ μπορούν να σταματήσουν αν κυβέρνηση τερματίσει τον αποκλεισμό του ενάμιση εκατομμυρίου κατοίκων της Γάζας.
Όλοι εσείς που στέκεστε εδώ, άνδρες και γυναίκες, Εβραίοι και άραβες, Εσείς που διαδηλώνετε κατά αυτού του τρομακτικού πολέμου, από την πρώτη μέρα, το πρώτο λεπτό, απομονωμένοι, είστε οι πραγματικοί ήρωες!
Μπορείτε να είστε περήφανοι, πολλοί περήφανοι, γιατί βρίσκεστε στο μέσον ενός τυφώνα υστερίας. Εκατομμύρια στον κόσμο σας παρακολουθούν, σας χαιρετούν, σας χαιρετούν έναν προς ένα, ως ανθρώπινα όντα, ως Ισραηλινούς, ως ανθρώπους που επιζητούν την ειρήνη, είμαι περήφανος να βρίσκομαι σήμερα εδώ.
Αριστεροί διαδηλωτές συνελήφθησαν στην προσπάθεια να μπουν σε αεροπορική στρατιωτική βάση, από όπου ξεκινούν τα ισραηλινά βομβαρδιστικά για τις επιχειρήσεις στην Γάζα.
Επίσης σε άρθρο του στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς», ο ιστορικός Τομ Σεγκέβ, υπενθυμίζει ότι στις 5 Απριλίου του 1956, το Ισραήλ είχε και τότε βομβαρδίσει την αγορά στο κέντρο της πόλης της Γάζας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πενήντα άτομα μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών Μοσέ Σαρέτ είχε χαρακτηρίσει την επιχείρηση «αγριότητα», αλλά ο πρωθυπουργός και υπουργός άμυνας Νταβίντ Μπεν Γκουριόν και ο επικεφαλής του στρατού Μωσέ Νταγιάν, εκτιμούσαν ότι η ενέργεια αυτή θα προκαλούσε την ανατροπή του Αιγύπτιου ηγέτη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Σκληρό άρθρο-ανταπόκριση επίσης στην «Χαάρετς» από την δημοσιογράφο Αμίρα Χας, που βρίσκεται στ Γάζα με διεθνείς ακτιβιστές. Η Χας ήταν η πρώτη ισραηλινή δημοσιογράφος που πήγε το 1991 στην Γάζα, για να ανακαλύψει τις εξελίξεις με την υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο και έχει εκδώσει έναν καταπληκτικό βιβλίο, το «Πίνοντας Νερό από την Θάλασσα της Γάζας», κυκλοφορεί στα εβραϊκά, αγγλικά και γαλλικά(στα ελληνικά η έκδοσή του δυστυχώς «μπλοκαρίστηκε»), στο οποίο ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να αντιληφθεί για τι από την αισιοδοξία της ανεξαρτησίας, οι κάτοικοι της Γάζας και της δυτικής όχθης, έφθασαν στην απελπισία και στο ξέσπασμα της δεύτερης ιντιφάντα.
Το άρθρο έχει τον εύγλωττο τίτλο, « Τυχεροί οι γονείς μου που δεν ζουν να δουν αυτό που συμβαίνει». Η Χας είναι κόρη Εβραίων που επέζησαν από το Ολοκαύτωμα και μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη-Ισραήλ μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αγωνιζόμενοι για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Το άρθρο μπορείτε να το διαβάστε στα αγγλικά, με την πρώτη ευκαιρία ίσως να το περάσω στο μπλογκ και στα ελληνικά.
Στις παρακάτω διευθύνσεις θα βρείτε τις λεπτομέρειες για όσα έχω γράψει παραπάνω.

http://zope.gush-shalom.org/home/en/events/1231029668

http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3649206,00.html

http://www.youtube.com/watch?v=WpeC7P-2LfU

http://www.haaretz.com/hasen/spages/1053428.html