Η ώρα των δικαίων

Του Γκιντεόν Λέβι*

Αυτός ο πόλεμος, ίσως περισσότερο από ότι οι προηγούμενοι, αποκαλύπτει τις πραγματικές αληθινές βαθιές νευρώσεις της ισραηλινής κοινωνίας. Ο ρατσισμός και το μίσος στριφογυρνά στα κεφάλια, όπως και η μανία για εκδίκηση και η δίψα για αίμα. Η «πρόθεση του επικεφαλής» του Ισραηλινού Στρατού είναι «να σκοτώσει όσους περισσότερους μπορεί», όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι στρατιωτικοί ανταποκριτές στην τηλεόραση. Ακόμη και αν η αναφορά γίνεται για τους μαχητές της Χαμάς, η πρόθεση εξακολουθεί να προκαλεί ανατριχίλα.
Η ατέλειωτη βία και βαρβαρότητα δικαιολογούνται ως «άσκηση συγκράτησης». Το τρομακτικό ισοζύγιο αίματος-για κάθε εκατό περίπου Παλαιστινίους νεκρούς αναλογεί ένας νεκρός Ισραηλινός, δεν γεννά ερωτήματα, σαν να έχουμε αποφασίσει ότι το αίμα τους αξίζει εκατό φορές λιγότερο από ότι το δικό μας, αναγνωρίζοντας έτσι τον βαθύ ρατσισμό μας.
Δεξιοί, εθνικιστές, τυχοδιώκτες και μιλιταριστές είναι οι μόνοι που νομιμοποιούνται να κυκλοφορούν στην πόλη. Μην μας ενοχλείτε με ανθρωπισμούς και συμπόνια. Μόνο στις παρυφές του στρατοπέδου μπορεί να ακουστεί κάποια διαμαρτυρία-ανεπίτρεπτη, εξοστρακισμένη και αγνοημένη από την κάλυψη των μέσων ενημέρωσης-από μία μικρή γενναία ομάδα Εβραίων και Αράβων.
Πλάι σε αυτούς, κτυπά μία ακόμη φωνή, ίσως η χειρότερη από όλες. Είναι η φωνή των δικαίων και των υποκριτών. Ο συνάδελφός μου, Άρι Σαβίτ**, φαίνεται πως είναι ο άτυπος εκπρόσωπος τους. Αυτή την εβδομάδα, ο Σαβίτ έγραψε εδώ(«Το Ισραήλ πρέπει να διπλασιάσει, τριπλασιάσει, τετραπλασιάσει την ιατρική βοήθεια προς την Γάζα», Χαάρετς, 7 Ιανουαρίου): «Η Ισραηλινή επίθεση στην Γάζα είναι δικαιολογημένη… Μόνο μία άμεση και γενναία ανθρωπιστική πρωτοβουλία θα αποδείξει ότι ακόμη και κατά την διάρκεια των βάρβαρων μαχών που μας επιβλήθηκαν, θυμόμαστε ότι υπάρχουν ανθρώπινα όντα και από την άλλη πλευρά».
Για τον Σαβίτ, που υπερασπίζεται το δίκαιο αυτού του πολέμου και που επιμένει ότι δεν πρέπει να χαθεί, το τίμημα δεν έχει σημασία, όπως και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν νίκες σε τέτοιους άδικους πολέμους. Και τολμά, με την ίδια ανάσα, να προσεύχεται για «ανθρωπισμό».
Θέλει ο Σαβίτ να σκοτώνουμε και να σκοτώνουμε και ύστερα να στήνουμε νοσοκομεία και να στέλνουμε φάρμακα για να περιποιηθούν τους τραυματίες; Γνωρίζει ότι ο πόλεμος κατά ενός ανυπεράσπιστου πληθυσμού, ίσως του πιο ανυπεράσπιστου σε ολόκληρο τον κόσμο, που δεν έχει πουθενά να καταφύγει, μπορεί να είναι εγκληματικός και αχρείος. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι θέλουν πάντα να εμφανίζονται καλοί. Θα ρίχνουμε βόμβες σε κατοικίες και ύστερα θα περιποιούμαστε τους τραυματίες στο Ίχιλοφ(σ.σ. γνωστό νοσοκομείο έξω από το Τελ Αβίβ). Θα βομβαρδίζουμε άθλια μέρη για πρόσφυγες σε σχολεία των Ηνωμένων Εθνών και ύστερα θα τους φιλοξενούμε και περιποιούμαστε στο Μπέιτ Λέβιστάιν. Θα πυροβολούμε και ύστερα θα φωνάζουμε, θα σκοτώνουμε και ύστερα θα παραπονιόμαστε, θα αποκόπτουμε γυναίκες και παιδιά σαν αυτόματες δολοφονικές μηχανές και θα διατηρούμε και την αξιοπρέπεια μας.
Το πρόβλημα είναι-ότι δεν γίνεται έτσι. Είναι εξωφρενική υποκρισία και αυτοϊκανοποίηση. Αυτοί που κάνουν εμπρηστικές εκκλήσεις για όλο και μεγαλύτερη βία χωρίς να αναρωτούνται για τις επιπτώσεις είναι τουλάχιστον πιο ειλικρινείς.
Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Η μόνη «καθαρότητα» σε αυτόν τον πόλεμο είναι «η καθαρότητα που δείχνουν οι τρομοκράτες», που πραγματικά σημαίνει η εμφάνιση φρικιαστικών τραγωδιών. Αυτό που συντελείται στην Γάζα δεν είναι μία φυσική καταστροφή, ένας σεισμός ή μία πλημμύρα, για την οποία θα ήταν υποχρέωση μας και δικαίωμα να τείνουμε χέρι βοηθείας σε αυτούς που πλήττονται, να στείλουμε συνεργία διάσωσης, όπως αγαπάμε τόσο να κάνουμε. Όλη αυτή η κακοτυχία, όλες οι καταστροφές που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Γάζα είναι αποτέλεσμα ανθρώπων-γίνεται από εμάς. Δεν μπορεί να προσφερθεί βοήθεια με αιματοβαμμένα χέρια. Η συμπόνια δεν μπορεί να φυτρώσει από την βαρβαρότητα.
Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι που τα θέλουν όλα. Να σκοτώνουν και να καταστρέφουν αδιακρίτως και να εμφανίζονται επίσης ως καλοί, με καθαρή συνείδηση. Να προχωρούν με εγκλήματα πολέμου χωρίς καμμία αίσθηση ενοχής να τους συνοδεύει.. Προκαλεί κάποιο εκνευρισμό. Όποιος δικαιολογεί αυτόν τον πόλεμο δικαιολογεί και τα εγκλήματά του. Όποιος τάσσεται υπέρ του πολέμου και πιστεύει ότι δικαιολογούνται οι μαζικές δολοφονίες δεν έχει απολύτως κανένα δικαίωμα να μιλά για ηθική και ανθρωπισμό. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα να σκοτώνεις ταυτόχρονα και να ανασταίνεις. Η προσέγγιση αυτή είναι μία πιστή αποτύπωση των βασικών διπρόσωπων Ισραηλινών συναισθημάτων που μας συνοδεύουν ανέκαθεν. Να κάνουμε τα οποιοδήποτε λάθος, αλλά να φαντάζουμε καθαροί στα μάτια μας. Να σκοτώνουμε, καταστρέφουμε, να καταδικάζουμε στην πείνα, να φυλακίζουμε και να ταπεινώνουμε- και να είμαστε σωστοί, για να μην πω δίκαιοι. Οι δίκαιοι που διψούν για πόλεμο δεν έχουν δυνατότητα να επιτρέπουν στους εαυτούς τους τέτοιες πολυτέλειες.
Οποιοσδήποτε δικαιολογεί αυτόν τον πόλεμο δικαιολογεί και τα εγκλήματά του. Οποιοσδήποτε τον βλέπει ως αμυντικό πόλεμο θα πρέπει να αναλάβει την ηθική υποχρέωση των επιπτώσεων του. Οποιοσδήποτε ενθαρρύνει τους πολιτικούς και τον στρατό να συνεχίσουν θα πρέπει να κουβαλά το στίγμα του Κάϊν το οποίο θα πρέπει να φέρει στο μέτωπό του μετά τον πόλεμο. Όλοι αυτοί που υποστηρίζουν τον πόλεμο υποστηρίζουν και την φρίκη.
*Ένα ακόμη άρθρο καταπέλτης του γνωστού Ισραηλινού δημοσιογράφου που τα βάζει αυτή τη φορά με τους «εξ’ αριστερών» υποστηρικτές του πολέμου στην Γάζα.
Δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Χάαρετς στις 09/01/2009
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1054158.html
**Ο Άρι Σαβίτ αν και έχει αρθρογραφήσει κατ’ επανάληψη κατά της ισραηλινής κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών, έχει ταχθεί υπέρ του πολέμου στην Γάζα. Θεωρείται εκφραστής της λεγόμενης «σιωνιστικής αριστεράς».