Οι Ισραηλινοί εργάτες και η επανάσταση στην Αιγυπτο*

Η επανάσταση στην Αίγυπτο προκάλεσε κύματα αναταραχής σε όλη τη Μέση Ανατολή। Στις πρωτεύουσες όλων των αραβικών χωρών, απολυταρχικοί ηγέτες και διεφθαρμένες κυβερνήσεις συζητούν το πως θα προλάβουν την εξάπλωση της μαζικής εξέγερσης από το Κάιρο। Πουθενά αλλού οι επιπτώσεις της λαϊκής αυτής εξέγερσης του λαού της Αιγύπτου δεν προκαλεί μεγαλύτερο φόβο από ότι στην άρχουσα τάξη του Ισραήλ।
Η ισραηλινή κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάου, η ανώτερη στρατηγική ηγεσία και η Μοσάντ όλοι κατέστησαν σαφή την εχθρότητά τους στο κίνημα κατά της ανατροπής του προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ. Επαίνεσαν τον Μουμπάρακ ως εγγυητή της περιφερειακής σταθερότητας, προβάλλοντας το φόβο του ισλαμικού εξτρεμισμού για να δικαιολογήσουν τη στήριξή τους στο καθεστώς-στην οποία περιλαμβανόταν πρακτική βοήθεια για την διακοπή του ιντερνέτ και συμφωνία για παρουσία του αιγυπτιακού στρατού στο Σινά.
Η πτώση του Μουμπάρακ ήταν για αυτούς μια ευκαιρία έντονου πένθους। Ο Ζβι Μάζελ, πρώην Ισραηλινός πρέσβης στο Κάιρο προειδοποιούσε στο δίκτυο Ynet, “το Ισραήλ αντιμετωπίζει τώρα μία εχθρική κατάσταση. Ίσως δούμε μία σειρά από εξεγέρσεις στην περιοχή. Η πτώση του Μουμπάρακ ενισχύει τους επαναστάτες παντού, από την Υεμένη ως την Αλγερία”.
Το κράτος του Ισραήλ στηρίζει το στρατιωτικό καθεστώς του Μουχάμαντα Σαγίντ Ταντάουι, επιμένοντας να μη γίνουν “βιαστικά βήματα” ενόψει των εκλογών। Εν τω μεταξύ προετοιμάζεται για πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης της πιθανότητας με την Αίγυπτο την ίδια.
Ο συνταξιοδοτηθείς επικεφαλής του ισραηλινού στρατού Γκάμπι Ασκενάζι έδωσε την πιο χαρακτηριστική περιγραφή για τη φύση των συζητήσεων αυτών। Μιλώντας στους μετέχοντες στη Διάσκεψη των Προέδρων των Μεγαλύτερων Αμερικανικών Εβραϊκών Οργανώσεων στην Ιερουσαλήμ δήλωσε: “ Ο Μουμπάρακ, παρά την όλη κριτική τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, ήταν μια άγκυρα σταθερότητας στην περιοχή. Θα πρέπει να το παραδεχθούμε.” Αν ένα νέο καθεστώς παραιτηθεί από τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ του 1979, “πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αυτό και έχουμε σχέδια για την κατάσταση αυτή”, πρόσθεσε.
Μιλώντας στη διάρκεια τελετής για την παράδοση της διοίκησης του ισραηλινού στρατού στον Στρατηγό Μπένι Γκαντς, ο Ασκενάζι είπε στον διάδοχό του, “Σου παραδίδω το βιβλίο με τον κατάλογο των στόχων στην Λωρίδα της Γάζας”।
Ο Ισραηλινός στρατός δεν σκοπεύει απλά να κτυπήσει την Γάζα। Ο Ασκενάζι επέμενε δημοσίως ότι ο Ισραηλινός στρατός θα πρέπει να είναι έτοιμος να διεξάγει ταυτόχρονα πολεμικές επιχειρήσεις σε διάφορα μέτωπα. “Είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και από εδώ θα πρέπει να κάνουμε προσαρμογές σε άλλες μορφές στρατιωτικών επιχειρήσεων”, είπε.
Η απάντηση του Ισραήλ στις εξεγέρσεις των αιγυπτιακών μαζών να αποτινάξουν την καταπίεση και να εξασφαλίσουν τη δημοκρατία, συνίσταται στην συνεργασία με τους στρατιωτικούς καταπιεστές τους, προετοιμαζόμενοι παράλληλα για την πιθανότητα πολέμου η οποία θα έχει τεράστιες επιπτώσεις τόσο στους Άραβες όσο και στους Εβραίους।
Πρόκειται για μία ολέθρια στιγμή στο Σιωνιστικό εγχείρήμα-να δημιουργήσει ένα κράτος που στηρίζεται στο θρησκευτικό αποκλεισμό και την καταπίεση των Παλαιστινίων. Από την αρχή, το Ισραήλ βρέθηκε σε σύγκρουση με τους γείτονες του και έγινε εξαρτώμενο από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό για την επιβίωση του.
Οι συμφωνίες του Καμπ Ντέϊιβιντ του 1979 εξομάλυναν στις σχέσεις με το Αιγυπτιακό καθεστώς και κατ' επέκταση με τα άλλα αραβικά κράτη. Δεν έφερε όμως την ειρήνη. Αντιθέτως, το Ισραηλινό καθεστώς συνεργάστηκε με τον διεφθαρμένο και αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς του Μουμπάρακ για να καταστείλει την αντίθεση της εργατικής τάξης και να καταπιέσει τις μάζες. Αυτό επέτρεψε στο Τελ Αβίβ όχι μόνο να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του φιλοδοξίες-να επεκτείνει την κυριαρχία του στην Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη με την επιβολή σκληρής βίας κατά των Παλαιστινίων και να προβεί κατ' επανάληψη σε πολέμους στην Γάζα και το Λίβανο-αλλά να συσκοτίσει τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις μέσα στην Ισραηλινή εργατική τάξη.
Για την ισραηλινή ελίτ, η καλλιέργεια του φόβου και του μίσους κατά των αραβικών μαζών είναι μία πολιτική του διαίρει και βασίλευε-ένα σημαντικό πολιτικό εργαλείο για να αντιμετωπιστεί η πολιτική πρόκληση της εργατικής τάξης. Η δημιουργία της ψευδαίσθησης της εθνικής ενότητας, η καλλιέργεια της νοοτροπίας του πολιορκημένου, είναι ζωτικής σημασίας για να αποκρυφτούν τα πραγματικά και αυξανόμενα αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ εργατών και εκμεταλλευτών.
Στην πραγματικότητα, οι βαθιά ταξικοί ανταγωνισμοί που προκάλεσε η επανάσταση στην Αίγυπτο είναι παρόντες και στο Ισραήλ, όχι μόνο για τους Παλαιστινίους και Ισραηλινούς Άραβες αλλά και για τους Εβραίους εργαζόμενους. Το Ισραήλ είναι ένα εκρηκτικό μείγμα, που χαρακτηρίζεται από την αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα και φτώχεια. Κυβερνάται από μία δεκάδα οικογενειών που ελέγχει σχεδόν το 50% των επιχειρήσεων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο του Τελ Αβίβ.
Οι μισθοί μειώνονται και υπάρχει τεράστια κοινωνική οργή, την οποία η εργατική ομοσπονδία Χισταντρούτ προσπαθεί να θέσει υπό τον έλεγχό της. Προσβλέποντας σε συμφωνία με τον Νετανιάου, ο πρόεδρος της Χισταντρούτ, Όφερ Έϊνι, τον κάλεσε να μην αφήσει το Ισραήλ να γίνει Αίγυπτος. “Δεν βρισκόμαστε στην Αίγυπτο”, δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού. “Ας βρούμε ένα τρόπο μαζί να βοηθήσουμε τους πολίτες που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους... Κάντε τη χώρα αυτή λίγο ποιο κοινωνικά δίκαιη”.
Δεν υπάρχει τρόπος για τους Ισραηλινούς εργαζόμενους να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν ή να αντιταχθούν στην ροπή προς πόλεμο, χωρίς την απόρριψη του δηλητηρίου του εθνικισμού και τυχοδιωκτισμού που χύνει η άρχουσα τάξη. Σε αυτούς περιλαμβάνεται και η Χισταντρούτ.
Η υπευθυνότητα για τον καθορισμό του μέλλοντος στη Μέση Ανατολή επαφίεται τώρα στην εργατική τάξη. Υπάρχει αρκετή συμπάθεια εντός του Ισραήλ για τη μάχη που δίνουν οι Αιγυπτιακές εργαζόμενες μάζες. Οι εργαζόμενοι πρέπει ωστόσο να προχωρήσουν παραπέρα, να αγκαλιάσουν το επαναστατικό κίνημα στην Αίγυπτο και την υπόλοιπη περιοχή, καθιστώντας την ενότητα Αράβων-Εβραίων στρατηγικό τους προσανατολισμό.
Πετυχαίνοντας μία τέτοιου είδους ενότητα είναι το ακριβώς αντίθετο από την υιοθέτηση των επίσημων προσπαθειών για δημιουργία σχέσεων με τα απολυταρχικά καθεστώτα στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της στήριξης στην ντε φάκτο στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου. Αυτό σημαίνει να δοθεί χείρα φιλίας προς τους Άραβες εργαζόμενους και τους φτωχούς αγρότες με τη διεξαγωγή κοινού αγώνα κατά των κοινών τους καταπιεστών-το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου και των υποστηρικτών του στο Τελ Αβίβ.
Η απαραίτητη πολιτική απάντηση στο Ισραήλ στο επαναστατικό κίνημα που τώρα αναπτύσσεται στην Αίγυπτο είναι οι εργαζόμενοι και οι διανοούμενοι στο Ισραήλ να αγωνιστούν για τη δημιουργία ενός κοινού επαναστατικού κινήματος, κτίζοντας ένα ισραηλινό τμήμα της Διεθνούς Επιτροπής για την Τέταρτη Διεθνή-αγωνιζόμενοι για την ενότητα της εργατικής τάξης πέρα από εθνικά σύνορα στον αγώνα για τα Ενωμένα Σοσιαλιστικά Κράτη της Μέσης Ανατολής και την παγκόσμια επανάσταση।

Δημοσιεύτηκε στο
http://www.wsws.org/articles/2011/feb2011/pers-f17.श्त्म्ल