Περί Τσόμσκι

To Ισραήλ ενθαρρύνει το ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ με το να αρνείται την είσοδο στον Τσόμσκι

του Κάρλο Στρέντζερ*



Αν το Ισραήλ αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αντέξει την ελευθερία του λόγου, τότε βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στο φλερτ με τον ολοκληρωτισμό.

Ο καθηγητής Νόαμ Τσόμσκι, ο αριστερός ριζοσπάστης διανοούμενος και ακτιβιστής, συχνά αποκαλείται ο διανοούμενος με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Είναι δριμύτατος επικριτής των πολιτικών του Ισραήλ εδώ και πολλά χρόνια, ιδίως μετά τον πρώτο πόλεμο στον Λίβανο το 1982.
Την Κυριακή, απαγορεύτηκε στον Τσόμσκι η είσοδος από την γέφυρα Άλενμπι καθ’ οδόν από το Αμάν στη Ραμάλα, όπου επρόκειτο να δώσει διάλεξη για την αμερικανική εξωτερική πολιτική στο πανεπιστήμιο Μπιρ Ζέιτ.
Όπως κατέθεσε ο ίδιος, οι αρχές ανέμεναν να τον θέσουν υπό κράτηση γιατί του ζητήθηκε να ακολουθήσει έναν νεαρό άνδρα, που έμοιαζε κάπως να ντρεπόταν για την επιχείρηση, για ανάκριση.
Τις ώρες που παρέμεινε εκεί, ο νεαρός μιλούσε κατ’ επανάληψη στο τηλέφωνο, κυρίως με το υπουργείο Εσωτερικών στην Ιερουσαλήμ. Ο Τσόμσκι μεταξύ άλλων, δήλωσε ότι στο Ισραήλ δεν αρέσει αυτό που είναι.
Κανείς με λίγο μυαλό δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Τσόμσκι αντιπροσωπεύει απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ. Είναι 81 ετών. Δεν είναι ειδικός στις ένοπλες εξεγέρσεις και ποτέ δεν τάχθηκε υπέρ της άσκησης βίας κατά του Ισραήλ.
Καθώς διάβαζα τα σχόλια στα δημοσιεύματα που έγραφαν ότι του απαγορεύτηκε η είσοδος, βρέθηκε μπροστά σε εκφράσεις του τύπου «είναι ένας πολύ γνωστός αρνητής του Ολοκαυτώματος» που βρίσκονται κάπου μεταξύ πλήρους άγνοιας και ολοκληρωτικής παράνοιας.
Απλά για την αλήθεια: Ο Τσόμσκι είναι υπέρ της λύσης των δύο κρατών και ουδέποτε κάλεσε υπέρ της χρήσης βίας κατά του Ισραήλ ή καταστροφής του κράτους. Είναι επίσης κατά του ακαδημαϊκού μποϊκοτάζ των ισραηλινών πανεπιστημίων-ένα δημοφιλές ζήτημα στην ευρωπαϊκή αριστερά τα τελευταία χρόνια.
Έχω ακούσει τον Τσόμσκι να μιλά αρκετές φορές στο Ισραήλ την δεκαετία του ’80 και του ’90. Σύμφωνα με όσα ο ίδιος λέει, ήταν εδώ τελευταία φορά το 1997.
Ο Τσόμσκι δεν έχει αλλάξει απόψεις από τότε, άρα θα είναι το Ισραήλ που έχει αλλάξει-και μάλιστα προς το πολύ χειρότερο. Ο Οτνιέλ Σνέλερ, βουλευτής του κόμματος «Καντίμα»-υποτίθεται ενός κεντρώου κόμματος- έφθασε να δηλώσει για το ζήτημα του Τσόμσκι: «Είναι καλό για το Ισραήλ που δεν επέτρεψε σε έναν από τους επικριτές του να εισέλθει στο έδαφος του. Συνιστώ(στον Τσόμσκι) να προσπαθήσει να περάσει από μέσα από τα τούνελ που συνδέουν την Γάζα με την Αίγυπτο».
Δεν έχω ουδέποτε ακούσει ένα δημοκρατικό κράτος να απαγορεύει την είσοδο σε διανοούμενους(ή οποιονδήποτε άλλο σχετικό) ο οποίος δεν τάσσεται υπέρ της βίας ή παραβιάζει τον τοπικό ή διεθνή νόμο. Τι στο καλό λοιπόν συμβαίνει στο Ισραήλ; Μήπως παρεξηγήθηκε το υπουργείο Εσωτερικών επειδή ο Τσόμσκι δεν σκόπευε να μιλήσει και στο Ισραήλ; Αν είναι έτσι, είναι αυτός λόγος για να του απαγορεύσεις την είσοδο;
Το Ισραήλ αυτή την περίοδο μάχεται κατά των διεθνών εκκλήσεων για μποϊκοτάζ των ισραηλινών πανεπιστημίων και ακαδημαϊκών. Είναι κανείς που πιστεύει ότι το να αρνηθείς την είσοδο στον Τσόμσκι ενισχύει την υπόθεσή μας;
Αν μη τι άλλο, η απαγόρευση στον Τσόμσκι δίνει όπλα σε αυτούς που λένε ότι το Ισραήλ επιβάλλει περιορισμούς στην ακαδημαϊκή ελευθερία στα εδάφη της Παλαιστινιακής Αρχής και ότι το μποϊκοτάζ κατά των πανεπιστημίων του είναι ως εκ τούτου δικαιολογημένο.
Αν το Ισραήλ πιστεύει ότι μπορεί να υπερασπιστεί τις ενέργειες του ηθικά και πολιτικά, δεν θα έπρεπε να φοβάται διανοούμενους που το επικρίνουν. Αλλά το Ισραήλ αρχίζει να περιορίζει την ελευθερία του λόγου και αυτό είναι όντως ένα πολύ ανησυχητικό φαινόμενο.
Αν το Ισραήλ πιστεύει ότι δεν μπορεί να αντέξει την ελευθερία του λόγου, τότε είναι ένα βήμα ακόμη πιο κοντά στο φλερτ με τον ολοκληρωτισμό. Στην πραγματικότητα, στη διάρκεια της ανάκρισής του, όταν ο Τσόμσκι ερωτήθηκε αν ποτέ του αρνήθηκαν την είσοδο σε χώρα είπε: ναι, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, μετά τη ρωσική εισβολή, όταν ήθελε να επισκεφτεί τον φίλο του Ντούμπτσεκ. Αυτό βάζει πράγματι το Ισραήλ σε πολύ κακές παρέες.
Αυτό το επεισόδιο ντροπής, μου θυμίζει ξανά, τη ρήση του Γισαάου Λίμποβιτ: «Δεν ξέρω αν οι πολιτικές του Ισραήλ από το 1967 είναι ανήθικη ηλιθιότητα ή ηλίθια ανηθικότητα». Σε αυτή την συγκεκριμένη περίπτωση θα έλεγα και τα δύο.
Είναι ανήθικο να αρνείσαι διαλέξεις στο πανεπιστήμιο Μπέιρ Ζέϊτ, ακόμη και αν δεν αρέσει σε ορισμένους κυβερνητικούς αξιωματούχους το περιεχόμενο τους. Και είναι εντελώς ηλίθιο, γιατί το Ισραήλ κατάφερε για μία ακόμη φορά να γίνει κύριο θέμα στα μέσα του κόσμου ως βίαιο κράτος που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία του λόγου και την ακαδημαϊκή ελευθερία, για τα οποία πολλοί από εμάς εδώ πέρα δουλεύουμε σκληρά για να τα υπερασπιστούμε.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χαάρετς" στις 17/05/2010

http://www.haaretz.com/blogs/strenger-than-fiction-israel-is-encouraging-academic-boycott-by-denying-entry-to-chomsky-1.290814