Μαρτυρίες στρατιωτών για βασανισμούς Παλαιστινίων

Ισραηλινοί στρατιώτες μιλούν για τις καθημερινές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βασανισμών, εξευτελισμών κλπ, που υπόκεινται ακόμη και αμηλικοι Παλαιστίνιοι στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Από συνεντεύξεις στρατιωτών σε ατκιβιστές της οργάνωσης "Σπάζοντας την Σιωπή"*

Θυμάσαι περιστατικά εξευτελισμού; Όπου άνθρωποι είχαν ταπεινωθεί;

Θυμάμαι κάτι, όχι ακριβώς εξευτελισμός, ήταν κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι όμως ένα πρόσωπο, μία φορά πήγαμε να συλλάβουμε κάποιον(…) μιλάμε για το χωριό Τελ, το οποίο νομίζω βρίσκεται δίπλα στην Ναπμλούς, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς.
Πήγαμε στον συλληφθέντα, κάποιον που έλεγαν ότι είχε ζωθεί με εκρηκτικά στο σπίτι του, αλλά δεν βρήκαμε τίποτα. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα 16χρονο αγόρι και κατά την σύλληψη άρχισε να κλαίει, πραγματικά σαν υστερικό κορίτσι, ήταν εντελώς υστερικό, σπάραζε μπροστά στα μάτια των γονιών του. Και οι γονείς του έγιναν και αυτοί υστερικοί. Και εμείς, δεν θυμάμαι τι επρόκειτο να κάνουμε και τι όχι, δεν θέλω να θυμάμαι καν, δεν νομίζω πως έπρεπε να το κάνουμε αυτό και δεν νομίζω ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι άλλο, αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτό. Όπως και να έχει τον αρπάξαμε, τον σηκώσαμε ψηλά, έπεσε πάνω μας και κάπου τρεις φορές κάτω στο πάτωμα. Και όταν λέω πέφτει στο πάτωμα, μιλάμε για κάποιον που έχανε τις αισθήσεις του, κάποιος που δεν αισθανόταν τίποτα. Έτρωγε μία στο κεφάλι και δεν αντιδρούσε.

Πότε όταν βρισκόταν στο πάτωμα;

Ναι, μιλάω για χαστούκια και τι χαστούκια; Είχαμε έναν πολυβολητή ο οποίος ήταν χωρίς αμφιβολία πολύ δυνατός άνδρας. Πάρα πολύ δυνατός. Τον κτυπά για να τον συνεφέρει και τον τράβαγε από το στέρνο. Το στέρνο είναι το τμήμα κάτω από το λαιμό, είναι αυτό το κόκκαλο κάτω από τον λαιμό, ανάμεσα στα πλευρά, ναι, ένα κόκαλο στο στήθος. Με δυο λόγια, το τράβηγμα του στέρνου είναι κάτι που πραγματικά πληγώνει και τον τραβούσε από εκεί επί πέντε λεπτά με πίεση. Μου φαίνεται, δεν γνωρίζω τι ζημιά έγινε από αυτό, αλλά συνήθως όταν κάτι πληγώνει δεν είναι χωρίς λόγο. Έτσι λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα. Τον χαστουκίσαμε, τον κτυπήσαμε, τα πάντα για να σταθεί όρθιος, για να δούμε ότι δεν τα βάζει μαζί μας. Ένα 16χρονο αγόρι, δεν γνωρίζω πόσο, δεν μου φάνηκε, ότι η πίεση αυτή, ότι το παιδί αυτό ετοιμαζόταν να κάνει τρομοκρατική επίθεση. Είμαι βέβαιος ότι ήταν λάθος. Όχι ότι γνωρίζω κάτι για αυτό, όχι αυτό που ήξερα είναι ότι ήταν λάθος! Δεν έχω ιδέα. Αυτή είναι η τρέλα εδώ πέρα. Είναι η τρέλα των στρατιωτών. Οι στρατιώτες δεν ξέρουν. Σε κάποιο στάδιο αφήνονται, από την πλευρά τους ερχόμαστε, θα συλλάβουμε, θα εξαφανιστούμε. Δεν γνωρίζαμε το τι συμβαίνει. Ξέραμε λίγο ή πολύ το τι είχε κάνει, συχνά ήμασταν προκατειλημμένοι απέναντι στον εγκληματία. Είμαι βέβαιος ότι θα ήμασταν πάρα πολύ προκατειλημμένοι απέναντι στον εγκληματία.

Και τι ήταν αυτό το αγόρι;

Από την πλευρά μας τον κουβαλήσαμε αναίσθητο υπό κράτηση, όπως ήταν. Τον θέσαμε υπό κράτηση. Δεν, πρέπει να καταλάβεις, ότι μέρος της ιδέας, ότι εξαιτίας αυτού, δεν γνωρίζεις καν τι τους συμβαίνει μετά. Νομίζω ότι απελευθερώνουν τους περισσότερους την επόμενη ημέρα. Τους ρίχνουν μερικές μπουνιές, τους ρωτούν μερικές ερωτήσεις και τους αφήνουν να φύγουν. Όχι από πληροφορίες, απλά εικάζω.

http://www.shovrimshtika.org/index_e.asp