Ενδιαφέρουσα συνέντευξη του ιδρυτή της ισραηλινής οργάνωσης "Σπάζοντας τη Σιωπή" που από το 2004 αποκαλύπτει με μαρτυρίες και φωτογραφικό υλικό την συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, με στόχο να ευαισθητοποιήσει την ισραηλινή κοινή γνώμη και όχι μόνο για όσα συμβαίνουν στην "πίσω αυλή" του σπιτιού.
του Νιρ Χασόν*
Ο Γεχούντα Σαούλ, 27 ετών, ένας από τους ιδρυτές της οργάνωσης «Σπάζοντας την Σιωπή», η οποία συγκεντρώνει και δημοσιεύει μαρτυρίες στρατιωτών από τα κατεχόμενα εδάφη, γιορτάζει μία μικρή νίκη κατά του Ισραηλινού Στρατού, τον εκπρόσωπό του και το τείχος σιωπής το οποίο ο Σαούλ υποστηρίζει, ότι περιβάλλει τα γεγονότα της Επιχείρησης Καυτό Μολύβι στην Γάζα.
Οι ρωγμές σε αυτό το τείχος είναι οι αποφάσεις του Γενικού Στρατιωτικού Εισαγγελέα, στρατηγού Αβιχάϊ Μέντελμπιτ να καταθέσει αγωγή κατά ενός στρατιώτη από την μονάδα Givati(σ.σ. επίλεκτες μονάδες στου ισραηλινού στρατού) με την κατηγορία ότι σκότωσε δύο Παλαιστίνιες γυναίκες κατά την διάρκεια της εισβολής στην Γάζα και να παραπέμψει έναν αξιωματικό σε στρατιωτικές διαδικασίες για τον χειρισμό καθώς και να ερευνήσει τον βομβαρδισμό της οικίας της οικογένειας αλ-Σαμούνι, στην οποία δεκαέξι άτομα είχαν σκοτωθεί.
Ο Σαούλ φοβάται όμως ότι αυτή τη φορά, ο ισραηλινός στρατός θα επιχειρήσει να απομονώσει ορισμένα χαμηλόβαθμα εξιλαστήρια θύματα και θα συνεχίσει να αποκρύπτει πραγματικά σημαντικά πράγματα-τις διαταγές που είχαν δοθεί στους στρατιώτες στην διάρκεια της επιχείρησης.
Ο Σαούλ, ένας τύπος από την Ιερουσαλήμ που φορά «κιπά»(σ.σ. το καπελάκι που φορούν οι θρησκευόμενοι Εβραίοι), ίδρυσε την οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή» το 2004, μετά την απόλυση του από μάχιμη υπηρεσία στην μονάδα Nahal. Αυτός και οι φίλοι του οργάνωσαν μία έκθεση για τις εμπειρίες τους. «Θέλαμε να φέρουμε την Χεβρώνα στο Τελ Αβίβ», δηλώνει. Η επιτυχία της έκθεσης έγινε η αφορμή για την δημιουργία της οργάνωσης, η οποία συγκέντρωσε περισσότερες από 700 μαρτυρίες από στρατιώτες και διοικητές για την θητεία τους στα κατεχόμενα εδάφη.
Η απόφαση του ισραηλινού στρατού να διεξαγάγει έρευνα είναι ρωγμή στο τείχος σιωπής;
Οι ρωγμές σε αυτό το τείχος είναι οι αποφάσεις του Γενικού Στρατιωτικού Εισαγγελέα, στρατηγού Αβιχάϊ Μέντελμπιτ να καταθέσει αγωγή κατά ενός στρατιώτη από την μονάδα Givati(σ.σ. επίλεκτες μονάδες στου ισραηλινού στρατού) με την κατηγορία ότι σκότωσε δύο Παλαιστίνιες γυναίκες κατά την διάρκεια της εισβολής στην Γάζα και να παραπέμψει έναν αξιωματικό σε στρατιωτικές διαδικασίες για τον χειρισμό καθώς και να ερευνήσει τον βομβαρδισμό της οικίας της οικογένειας αλ-Σαμούνι, στην οποία δεκαέξι άτομα είχαν σκοτωθεί.
Ο Σαούλ φοβάται όμως ότι αυτή τη φορά, ο ισραηλινός στρατός θα επιχειρήσει να απομονώσει ορισμένα χαμηλόβαθμα εξιλαστήρια θύματα και θα συνεχίσει να αποκρύπτει πραγματικά σημαντικά πράγματα-τις διαταγές που είχαν δοθεί στους στρατιώτες στην διάρκεια της επιχείρησης.
Ο Σαούλ, ένας τύπος από την Ιερουσαλήμ που φορά «κιπά»(σ.σ. το καπελάκι που φορούν οι θρησκευόμενοι Εβραίοι), ίδρυσε την οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή» το 2004, μετά την απόλυση του από μάχιμη υπηρεσία στην μονάδα Nahal. Αυτός και οι φίλοι του οργάνωσαν μία έκθεση για τις εμπειρίες τους. «Θέλαμε να φέρουμε την Χεβρώνα στο Τελ Αβίβ», δηλώνει. Η επιτυχία της έκθεσης έγινε η αφορμή για την δημιουργία της οργάνωσης, η οποία συγκέντρωσε περισσότερες από 700 μαρτυρίες από στρατιώτες και διοικητές για την θητεία τους στα κατεχόμενα εδάφη.
Η απόφαση του ισραηλινού στρατού να διεξαγάγει έρευνα είναι ρωγμή στο τείχος σιωπής;
«Βλέπω ρωγμή στο τείχος σιωπής, κυρίως υπό το φως της προσπάθειας του ισραηλινού στρατού να κρατήσει τα πνεύματα σε ηρεμία. Όσο όμως η ευθύνη πέφτει στους μικρούς, είναι πολύ βολικό για το σύστημα να συνεχίσει να παραμένει σιωπηλό. Η εκστρατεία του ισραηλινού στρατού εναντίον μας προήλθε από την επιθυμία να αποκρυφτεί η αλήθεια από τον κόσμο. Αυτή δεν είναι μία επαγγελματική απόφαση ή μία πραγματικά δημοκρατική απόφαση.
Το ερώτημα είναι τι ως κοινωνία επιτρέπουμε να γίνεται στο όνομά μας και τι όχι. Για αυτό η έρευνα πρέπει να γίνει εκτός στρατού. Υπάρχει λόγος για την παρανοϊκή εκστρατεία εναντίον μας και κατά άλλων οργανώσεων, γιατί είναι απασχολημένοι με το να μαζεύουν τις στάχτες τους και να αποτρέψουν τους πολίτες από το να μάθουν το τι συνέβη εκεί. Το ελάχιστο που μας οφείλουν είναι να δώσουν λογαριασμό σε μία ανεξάρτητη επιτροπή.
Αυτό που πραγματικά ενοχλεί με τον Επιχείρηση Καυτό Μολύβι δεν είναι οι απλοί στρατιώτες. Η πραγματικά προβληματική κατάσταση είναι η γενική πολιτική που λέει στους στρατιώτες, «Τραβάτε και Πυροβολείστε, είστε σε πόλεμο-οτιδήποτε κινείται πρέπει να κτυπηθεί». Τους είπαν επίσης «Μην πυροβολείτε γυναίκες και παιδιά», όταν όμως λες στην αεροπορία σου ότι πριν εισέρθεις σε μια γειτονιά το να καθαρίζεις την περιοχή και κάθε άνθρωπο, ακόμη και αν είναι άοπλος, είναι νόμιμος στόχος, είναι πρόβλημα.
Πάρε για παράδειγμα, ένα περιστατικό που συνέβη στην οδό Salah al-Din, στη συνοικία Zeitoun(στην πόλη της Γάζας), το νοτιότερο τμήμα που ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε στον πόλεμο. Ένας στρατιώτης της μονάδας Givati βλέπει κάποιον να πλησιάζει στα 200 μέτρα ερχόμενος νότια. Η διαταγή είναι ότι απαγορεύεται να περάσεις από το νότο προς βορρά. Ο λοχίας κοιτάζει και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει απειλεί. Είναι ένας γέροντας που περπατά με ένα φως να αναβοσβήνει. Ο επικεφαλής αρπάζει τον ασύρματο και ζητά άδεια να ρίξει προειδοποιητικές βολές. Ο συνδιοικητής του αρνείται και του ζητά να περιμένει, μαζεύοντας εν τω μεταξύ τους στρατιώτες στην ταράτσα. Ο ηλικιωμένος άνδρας βρίσκεται 150 μέτρα, ο επικεφαλής ξαναζητά άδεια, ο συνδιοικητής αρνείται και πάλι. Το ίδιο συμβαίνει και στα 100 μέτρα.
Ο επικεφαλής βρίσκεται σε ένταση γιατί γνωρίζει ότι αν ο ηλικιωμένος πλησιάσει, θα σκοτωθεί. Όταν ο ηλικιωμένος βρίσκεται σε απόσταση 80 μέτρων ζητά άδεια ξανά και ξανά του αρνούνται. Όταν πλησιάζει στα 35 μέτρα, ανοίγουν πυρ εναντίον του και αυτός πέφτει και πεθαίνει. «Έχουμε δύο μάρτυρες για αυτήν την ιστορία και άλλους δύο που άκουσαν τη συζήτηση στον ασύρματο».
Σε ποιο βαθμό τέτοιου είδους περιπτώσεις αντιπροσωπεύουν το τι συνέβη στην διάρκεια της Επιχείρησης Καυτό Μολύβι, όπως δείχνουν οι μαρτυρίες;
Το ερώτημα είναι τι ως κοινωνία επιτρέπουμε να γίνεται στο όνομά μας και τι όχι. Για αυτό η έρευνα πρέπει να γίνει εκτός στρατού. Υπάρχει λόγος για την παρανοϊκή εκστρατεία εναντίον μας και κατά άλλων οργανώσεων, γιατί είναι απασχολημένοι με το να μαζεύουν τις στάχτες τους και να αποτρέψουν τους πολίτες από το να μάθουν το τι συνέβη εκεί. Το ελάχιστο που μας οφείλουν είναι να δώσουν λογαριασμό σε μία ανεξάρτητη επιτροπή.
Αυτό που πραγματικά ενοχλεί με τον Επιχείρηση Καυτό Μολύβι δεν είναι οι απλοί στρατιώτες. Η πραγματικά προβληματική κατάσταση είναι η γενική πολιτική που λέει στους στρατιώτες, «Τραβάτε και Πυροβολείστε, είστε σε πόλεμο-οτιδήποτε κινείται πρέπει να κτυπηθεί». Τους είπαν επίσης «Μην πυροβολείτε γυναίκες και παιδιά», όταν όμως λες στην αεροπορία σου ότι πριν εισέρθεις σε μια γειτονιά το να καθαρίζεις την περιοχή και κάθε άνθρωπο, ακόμη και αν είναι άοπλος, είναι νόμιμος στόχος, είναι πρόβλημα.
Πάρε για παράδειγμα, ένα περιστατικό που συνέβη στην οδό Salah al-Din, στη συνοικία Zeitoun(στην πόλη της Γάζας), το νοτιότερο τμήμα που ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε στον πόλεμο. Ένας στρατιώτης της μονάδας Givati βλέπει κάποιον να πλησιάζει στα 200 μέτρα ερχόμενος νότια. Η διαταγή είναι ότι απαγορεύεται να περάσεις από το νότο προς βορρά. Ο λοχίας κοιτάζει και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει απειλεί. Είναι ένας γέροντας που περπατά με ένα φως να αναβοσβήνει. Ο επικεφαλής αρπάζει τον ασύρματο και ζητά άδεια να ρίξει προειδοποιητικές βολές. Ο συνδιοικητής του αρνείται και του ζητά να περιμένει, μαζεύοντας εν τω μεταξύ τους στρατιώτες στην ταράτσα. Ο ηλικιωμένος άνδρας βρίσκεται 150 μέτρα, ο επικεφαλής ξαναζητά άδεια, ο συνδιοικητής αρνείται και πάλι. Το ίδιο συμβαίνει και στα 100 μέτρα.
Ο επικεφαλής βρίσκεται σε ένταση γιατί γνωρίζει ότι αν ο ηλικιωμένος πλησιάσει, θα σκοτωθεί. Όταν ο ηλικιωμένος βρίσκεται σε απόσταση 80 μέτρων ζητά άδεια ξανά και ξανά του αρνούνται. Όταν πλησιάζει στα 35 μέτρα, ανοίγουν πυρ εναντίον του και αυτός πέφτει και πεθαίνει. «Έχουμε δύο μάρτυρες για αυτήν την ιστορία και άλλους δύο που άκουσαν τη συζήτηση στον ασύρματο».
Σε ποιο βαθμό τέτοιου είδους περιπτώσεις αντιπροσωπεύουν το τι συνέβη στην διάρκεια της Επιχείρησης Καυτό Μολύβι, όπως δείχνουν οι μαρτυρίες;
« Όταν η επιχείρηση άρχισε θυμάμαι ότι καθίσαμε στο γραφείο και βλέπαμε τις απευθείας συνδέσεις που έλεγαν ότι αυτή τη φορά είναι διαφορετική ιστορία και ότι έμοιαζε σαν να είχαμε δίκιο. Μέχρι σήμερα έχουμε συγκεντρώσει μαρτυρίες από 26 στρατιώτες που υπηρέτησαν στην Επιχείρηση Καυτό Μολύβι-οι μισοί σε κανονική θητεία και οι μισοί ήταν έφεδροι. Η Επιχείρηση Καυτό Μολύβι ήταν η πρώτη φορά που ο ισραηλινός στρατός ξεπέρασε όρια που δεν είχε ξεπεράσει πριν. Οι στρατιώτες είχαν εντολές να μην ρισκάρουν τη ζωή τους διόλου. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ισραηλινός στρατός είπε «δεν με ενδιαφέρει η άλλη πλευρά». Δεν είναι ότι ήθελαν πολλές απώλειες, αλλά τα οικεία κριτήρια για στόχο-ένα πρόσωπο με μέσα και πρόθεση να προκαλέσει τραυματισμό- αναιρέθηκαν. Από τη στιγμή που άρχισαν να πετούν προκηρύξεις που καλούσαν τους αμάχους να βγουν έξω, όποιος έμεινε μέσα ήταν εχθρός. Είναι αρκετό το να είσαι άνδρας ή να πας κοντά στο παράθυρο και γίνεσαι στόχος.
Δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι δεν ήξερες εκ των προτέρων ότι θα πλήξεις αμάχους. Δεν μπορείς να εκτοξεύεις βλήματα πυροβολικού σε γειτονιές και να λες δεν ήθελες να πλήξεις αμάχους και το χειρότερο είναι ότι συνεχίζεις να ψεύδεσαι στους πολίτες.»
Δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι δεν ήξερες εκ των προτέρων ότι θα πλήξεις αμάχους. Δεν μπορείς να εκτοξεύεις βλήματα πυροβολικού σε γειτονιές και να λες δεν ήθελες να πλήξεις αμάχους και το χειρότερο είναι ότι συνεχίζεις να ψεύδεσαι στους πολίτες.»
Που σημαίνει;
«Πάρε την περίπτωση με την «διαδικασία σε γειτονιά», για την οποία ο στρατιωτικός εισαγγελέας αποφάσισε να στείλει σε δίκη έναν αξιωματικό. Η περίπτωση αναφέρεται στην μπροσούρα που εκδώσαμε. Ήταν μία περίπτωση οπλισμένου άνδρα μέσα σε σπίτι. Οι στρατιώτες έστειλαν τον ιδιοκτήτη του σπιτιού πολλές φορές να ζητήσει να παραδοθούν. Ο ισραηλινός στρατός ισχυρίστηκε ότι έγινε με την θέληση του ιδιοκτήτη αυτού του σπιτιού. Σύμφωνα όμως με τις πληροφορίες που έχουμε, ήταν περισσότερο από μία η ανθρώπινη ασπίδα στην περιοχή. Ήταν μία συνήθης διαδικασία να στέλνεις Παλαιστινίους να ελέγξουν τα σπίτια. Η κωδική ονομασία ήταν «Τζόνι». Θα έλεγαν ότι ο «Τζόνι» εισέρχεται να ελέγξει αν το σπίτι ήταν καθαρό και ύστερα μπαίναμε μέσα.
Όταν δημοσιεύσαμε την μαρτυρία αυτή, ο εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού μας επιτέθηκε και το διέψευσε και επιχείρησαν να επιβάλλουν μία εκστρατεία σιωπής. Τώρα υπάρχει μία ιστορία που έλεγες ότι δεν υπάρχει και ξαφνικά αποδεικνύεται ότι υπήρξε. Ψευδόσουν κατ’ επανάληψη σε όλο τον εβραϊκό λαό. Κάποιος πρέπει να πληρώσει το τίμημα για αυτό το ψέμα».
Η αξιοπιστία της οργάνωσης σας αμφισβητήθηκε μετά την Επιχείρηση Καυτό Μολύβι. Πως υπερασπίζεστε τους εαυτούς σας;
Όταν δημοσιεύσαμε την μαρτυρία αυτή, ο εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού μας επιτέθηκε και το διέψευσε και επιχείρησαν να επιβάλλουν μία εκστρατεία σιωπής. Τώρα υπάρχει μία ιστορία που έλεγες ότι δεν υπάρχει και ξαφνικά αποδεικνύεται ότι υπήρξε. Ψευδόσουν κατ’ επανάληψη σε όλο τον εβραϊκό λαό. Κάποιος πρέπει να πληρώσει το τίμημα για αυτό το ψέμα».
Η αξιοπιστία της οργάνωσης σας αμφισβητήθηκε μετά την Επιχείρηση Καυτό Μολύβι. Πως υπερασπίζεστε τους εαυτούς σας;
«Από τότε που ιδρύθηκε η «Σπάζοντας την Σιωπή», καταλάβαμε ότι υπάρχουν δυο πράγματα που θα βάλλουν τέλος σε αυτό το εγχείρημα. Το πρώτο θα ήταν να συλληφθεί ένας από τους στρατιώτες που δίνει μαρτυρία και να σταλεί στην φυλακή, είτε γιατί μίλησε ή είτε για όσα κατέθεσε ως μαρτυρία. Για αυτό είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι όσον αφορά την ταυτότητα των στρατιωτών.
Το δεύτερο είναι η αξιοπιστία. Για κάθε σημαντική ιστορία ζητούμε δύο μαρτυρίες, διεξάγουμε έρευνα(μιλώντας) με άλλους στρατιώτες, καταγράφουμε τις συζητήσεις και τις επαληθεύουμε με την B’Tselem(σ.σ. οργάνωση υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων) και άλλες οργανώσεις. Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες τις οποίες δεν θα δημοσιοποιήσουμε ποτέ γιατί δεν υπάρχει αρκετή επιβεβαίωση. Σήμερα όμως βλέπουμε για πρώτη φορά την προσπάθεια του ισραηλινού στρατού να αμφισβητήσει την αξιόπιστη μας να αποτυγχάνει».
Το δεύτερο είναι η αξιοπιστία. Για κάθε σημαντική ιστορία ζητούμε δύο μαρτυρίες, διεξάγουμε έρευνα(μιλώντας) με άλλους στρατιώτες, καταγράφουμε τις συζητήσεις και τις επαληθεύουμε με την B’Tselem(σ.σ. οργάνωση υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων) και άλλες οργανώσεις. Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες τις οποίες δεν θα δημοσιοποιήσουμε ποτέ γιατί δεν υπάρχει αρκετή επιβεβαίωση. Σήμερα όμως βλέπουμε για πρώτη φορά την προσπάθεια του ισραηλινού στρατού να αμφισβητήσει την αξιόπιστη μας να αποτυγχάνει».
Ως μάχιμος στην μονάδα Nahal και κάποιος που είναι οικείος με την Χεβρώνα, ποια είναι η γνώμη σου για τα βίντεο στο ιντερνέτ που δείχνει στρατιώτες της Nahal να χορεύουν στους δρόμους της Χεβρώνας;
« Το βλέπω κυρίως σαν κάτι που αντικατοπτρίζει την έλλειψη ευαισθησίας ως στρατιώτη, βαρεμάρας, του τίποτε στο οποίο βρίσκεις τον εαυτό σου. Είναι ένας εύσημος τρόπος να μειώσεις την βαρεμάρα. Αλλά αυτό που με κάνει έξαλλο είναι ότι κάτι τέτοιο προκαλεί χαμό στα μέσα ενημέρωσης.
Στην Χεβρώνα υπάρχουν οικογένειες Παλαιστινίων που πρέπει να πηδήξουν σκαλωσιές για να βγουν από το σπίτι τους, γιατί ο δρόμος τους έχει οριστεί ως άδειος δρόμος και η ιστορία που βλέπουμε είναι στρατιώτες να χορεύουν στους δρόμους από ένα βίντεο κλιπ. Μου φαίνεται εντελώς τρελό».
Στην Χεβρώνα υπάρχουν οικογένειες Παλαιστινίων που πρέπει να πηδήξουν σκαλωσιές για να βγουν από το σπίτι τους, γιατί ο δρόμος τους έχει οριστεί ως άδειος δρόμος και η ιστορία που βλέπουμε είναι στρατιώτες να χορεύουν στους δρόμους από ένα βίντεο κλιπ. Μου φαίνεται εντελώς τρελό».
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Χάαρετς" στις 08/07/2010
Η ιστοσελίδα της οργάνωσης "Σπάζοντας την Σιωπή" με ενδιαφέρουσες μαρτυρίες για την δράση του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου