Είμαι ένας ασήμαντος δημοσιογράφος που μερικές φορές παραβαίνει το ρόλο του και προδίδει την αποστολή του. Δεδομένο, θα πάω στο νότο, ανάμεσα στα σημεία της καταστροφής και τους τραυματισμένους κατοίκους. Με το άκουσμα της σειρήνας θα πέσω κάτω και θα καλύψω το κεφάλι μου με τα χέρια ή θα αναζητήσω καταφύγιο σε κάποιο μαγαζί με παιδικά ρούχα. Θα ρίξω και ένα βλέμμα στη Γάζα από την κορυφή του λόφου στην Σντερότ, αλλά στην Γάζα δεν θα πάω, για όσα υποφέρει δεν θα γράψω. Και όπως συμβαίνει με μένα, συμβαίνει και με κάθε Ισραηλινό δημοσιογράφο.
Την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Γάζα ήταν Νοέμβριος του 2008. Έγραφα τότε για έναν Ισραηλινό πύραυλο που έπληξε τα παιδιά στoν παιδικό σταθμό Ίντιρα Γκάντι και σκότωσε το δάσκαλό τους μπροστά στα μάτια τους. Ήταν το τελευταίο μου άρθρο από την Γάζα. Από τότε το Ισραήλ απαγόρευσε την είσοδο σε Ισραηλινούς δημοσιογράφους και αυτοί το δέχθηκαν ως μία τυπική υποχρέωση και υποταγή. Με τα χρόνια αποδείχθηκαν οι πιο πιστοί υπηρέτες(και άξιοι θαυμασμού) δημόσιοι λειτουργοί. Γνωρίζουν την ψυχή του τέρατος. Γνωρίζουν ότι οι αναγνώστες τους και οι θεατές δεν θέλουν να ξέρουν το τι πραγματικά συμβαίνει στην Γάζα και με χαρά εκπληρώνουν την επιθυμία τους. Ούτε μία λέξη διαμαρτυρίας από δημοσιογράφους, των οποίων η κυβέρνηση απαγορεύει να εκπληρώσουν τον βασικό τους ρόλο.
Όχι ότι τους λείπει το κουράγιο: Οι πιο
αγαπημένοι από αυτούς μετέδιδαν για χρόνια από περιοχές πολέμων ή φυσικών
καταστροφών ανά τον κόσμο. Είναι ήρωες, που βρισκόντουσαν στο Ιράκ, την Λιβύη,
την Συρία, ακόμη και εγώ ο «λίγος» ήμουν στο Σεράγεβο όταν βομβαρδιζόταν, στην
Ιαπωνία όταν γινόταν σεισμός και στην Γεωργία όταν υπήρχε πόλεμος. Η κυβέρνηση
του Ισραήλ δεν εξέφρασε καμιά ανησυχία για την ασφάλεια μας και εκπληρώσαμε το
ρόλο μας, ακόμη και όταν κινδυνεύαμε. Μόνο στην Γάζα δεν το κάναμε, μία ώρα και
ένα τέταρτο δρόμος από τα σπίτια μας, μία περιοχή που επηρεάζει τη ζωή μας πολύ
περισσότερο από το Φουκουσίμα. Κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Καυτό Μολύβι, η συνάδελφος μου Αμίρα Χας κατάφερε να πάει στη Γάζα μέσω Αιγύπτου, χάρη στην αποφασιστικότητα και την αφοσίωση της καθώς και στο δεύτερο διαβατήριο που είχε. Αυτή τη φορά κανείς ούτε καν προσπάθησε.
Να λοιπόν γιατί το Ισραήλ δεν γνωρίζει σχεδόν τίποτα για όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Κάποιος φροντίζει για αυτό. Ο τρομακτικός φόνος της οικογένειας Νταλού, για παράδειγμα, καλύφθηκε ως μια τυπική επαγγελματική υποχρέωση, στο περιθώριο των εφημερίδων και των τηλεοπτικών δελτίων. Δεν υπάρχει σχεδόν καμιά αξιοσημείωτη έκφραση στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης για την καταστροφή και το θάνατο που έδειξε το Ισραήλ και το μεγάλο φόβο που κυρίεψε ενάμιση εκατομμύριο κατοίκους επί μία εβδομάδα, χωρίς ειδικούς χώρους, χωρίς συναγερμούς και καταφύγια. Ήταν ικανοποιημένοι με μικρές, στεγνές δημοσιεύσεις στο περιθώριο των ειδήσεων. Που και που έβγαζαν στον αέρα κάποιον Άχμεντ ή όποιον άλλο και κάθε μετάδοση συνοδευόταν από τις λέξεις «σύμφωνα με τους Παλαιστινίους» με υποκριτικές αιτιάσεις ότι «οι Παλαιστίνιοι χρησιμοποιούν φωτογραφίες τρόμου» λες και αυτό είναι το θέμα και όχι ο ίδιος ο τρόμος.
Το θέμα δεν έχει να κάνει με πολιτικές προτιμήσεις, απλά με το επάγγελμα του δημοσιογράφου: Οι ισραηλινοί θα έπρεπε να ξέρουν το τι γίνεται στο όνομά τους, ακόμη και όταν, πράγματι δεν θέλουν να ξέρουν. Αυτός είναι ο ρόλος της δημοσιογραφίας. Ασφαλώς τα όσα υποφέρουν στο νότο θα πρέπει ευρέως να μεταδοθούν-το έκανα και εγώ ο ίδιος- αλλά δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια για το τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά, ακόμη και αν δεν είναι ωραίο να βλέπεις ένα σπίτι να ανατινάζεται μαζί με όσους είναι μέσα.
Οποιοσδήποτε θέλει να μάθει στις μέρες μας το τι συμβαίνει στη Γάζα καλείται να κοιτάξει τα διεθνή δίκτυα και να διαβάσει τις εφημερίδες του κόσμου: Μόνο εκεί θα δεις όλη την εικόνα. Το Ισραήλ και ορισμένοι δημοσιογράφοι του, θα σου πουν ότι κάτι τέτοιο είναι εχθρικό και μεροληπτική δημοσιογραφία. Θέλουν να βλέπεις μόνο τι συμβαίνει στο Άσκελον και το Ρίσον Λέτσιον.
Κάποιος πρέπει να ξέρει τι συμβαίνει στη Γάζα για να ξέρει τι συμβαίνει στο Ισραήλ. Η δημοσιογραφία που αποτυγχάνει να το κάνει και ούτε καν διαμαρτύρεται, είναι προπαγάνδα. Είναι ωραίο όταν ένας στρατιωτικός ανταποκριτής με το κίτρινο γιλέκο πετάγεται ανάμεσα στους πυροσβέστες για να δείξει μία κατεστραμμένη πολυκατοικία, μπορούμε κάπως να ζήσουμε ακόμη και με κάποιον που κάνει στρατιωτική προπαγάνδα-σχολιαστής που χαίρεται για τον πόλεμο. Αλλά το να διαβάζεις γραπτά μηνύματα από τις αρχές δεν είναι δημοσιογραφία. Ένας πραγματικός Ισραηλινός δημοσιογράφος θα έπρεπε να βρίσκεται στη Γάζα εδώ και τώρα. Χωρίς αυτό και την ενδελεχή κάλυψη από εκεί, δεν είμαστε παρά ως δημοσιογράφοι «λίγοι».
*http://www.haaretz.com/opinion/to-gaza-i-did-not-go.premium-1.479701
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου