Η ισραηλινή οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή(Breaking the Silence)» παρουσίασε ντοκουμέντο με 96 νέες μαρτυρίες γυναικών στρατιωτών για την κατάσταση στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.
Ακολουθεί απόσπασμα από τις μαρτυρίες:
Τον κτύπησες;
Τον κτύπησα στα αρχίδια. Σήκωσα το πόδι μου με την στρατιωτική αρβύλα και τον κτύπησα στα αρχίδια. Δεν ξέρω αν σε έχουν ποτέ κτυπήσει στα αρχίδια αλλά σίγουρα δείχνει να πονάει πολύ. Σταμάτησε να με κοροϊδεύει επειδή κτυπήθηκε. Ύστερα τον πήρα στο αστυνομικό τμήμα και είπα: Ω έχω πρόβλημα. Μπορεί να διαμαρτυρηθεί και να γίνει αναφορά εναντίον μου στην Μονάδα Εσωτερικών Υποθέσεων. Ήταν στο Μοντιίν. Δεν είπε λέξη. Φοβόμουν, φοβόμουν για μένα όχι για αυτόν. Δεν είπε όμως λέξη. «Τι μπορώ να πω ότι ένα κορίτσι με κτύπησε;». Θα μπορούσε να το πει αλλά, ευχαριστώ τον Θεό, τρία χρόνια αργότερα, τίποτα δεν έγινε με μένα και κανείς δεν το ξέρει».
Η οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή» δημοσίευσε πρόσφατα βιβλίο με μαρτυρίες από γυναίκες που υπηρέτησαν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, από την εποχή που ξέσπασε η δεύτερη ιντιφάντα μέχρι σήμερα. Το βιβλίο εμπεριέχει 96 μαρτυρίες και συνεντεύξεις με δεκάδες γυναίκες που υπηρέτησαν ως μάχιμοι, ιατροί, αξιωματικοί, κοινωνικοί λειτουργοί και άλλες ειδικότητες.
Οι γυναίκες αυτές έρχονται να προστεθούν στους άνδρες στρατιώτες που έχουν ήδη καταθέσει στην οργάνωση. Η συλλογή αυτή καταθέσεων παρουσιάζει για πρώτη φορά την πραγματικότητα που επικρατεί στα κατεχόμενα εδάφη από την πλευρά των γυναικών που υπηρέτησαν εκεί.
Οι μαρτυρίες δείχνουν την τάση να κρατηθεί η κατοχή όσο μακριά γίνεται για να θολώσει την εικόνα για τον ρόλο των γυναικών που παίρνουν ενεργό ρόλο σε αυτήν. Η φωνή των γυναικών που υπηρετούν στα κατεχόμενα εδάφη είναι μία φωνή που δεν ακούγεται συνήθως στην ισραηλινή κοινωνία και η παρουσία τους εκεί αποκρύπτεται από την δημόσια θέα.
Ο λόγος για την σιωπή τους οφείλεται στο γεγονός ότι οι γυναίκες αυτές βρίσκονται σε στρατιωτικό περιβάλλον που ελέγχεται από άνδρες. Πρέπει να αποδείξουν ότι αξίζουν όσο και οι άνδρες και ότι «ένας από αυτούς». Στην διάρκεια της θητείας τους φοβούνται να μιλήσουν, λόγω του φόβου ότι θα αποξενωθούν ακόμη περισσότερο από τις μονάδες τους. Μετά την απόλυσή τους, πολλές από αυτές τις γυναίκες αισθάνονται ότι επειδή δεν έπαιξαν κεντρικό ρόλο στις μονάδες τους, δεν χρειάζεται να μιλήσουν. Οι περισσότερες δεν μιλούν ωστόσο επειδή η κοινή γνώμη δεν θέλει να ακούσει.
Η Ντάνα Γκολάν, επικεφαλής της οργάνωσης «Σπάζοντας την Σιωπή» εξηγεί: «Η Ισραηλινή κοινωνία δεν θέλει να νομίζει πως οι φιλενάδες μας, οι κόρες και οι αδελφές παίρνουν ενεργά μέρος στην διεκπεραίωση της κατοχής, όπως οι άνδρες στρατιώτες. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι γυναίκες στρατιώτες κάθονται στα κατεχόμενα δεν ασκούν βία και ότι δεν βρωμίζουν τα χέρια τους. Αλλά οι καταθέσεις των γυναικών αποδεικνύουν ότι έχουν διαφθαρεί εξίσου και ότι δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς».
Τι είναι η περίπολος καταστολής;
Πας απλά σε ένα χωριό, όπου ξέρεις ότι υπάρχουν όπλα και τέτοια πράγματα και αρχίζεις να κάνεις πράγματα που τους κάνει να αναρωτιούνται τι συμβαίνει εδώ, ποιος πρόκειται να συλληφθεί, τι γίνεται. Πας απλά στο χωριό και αρχίζεις να πετάς φωτοβολίδες και άδειες σφαίρες και δημιουργείς μία ατμόσφαιρα στρατιωτικής επιδρομής για να τους τρομάξεις και να τους διαταράξεις την καθημερινή του ρουτίνα. Αυτό είναι, ώστε να μην καταλάβουν τι γίνεται. Πας στις 3 το πρωί και αρχίζεις να πετάς φωτοβολίδες.
3 το πρωί;
Ναι. Δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται. Μία φορά την εβδομάδα πρέπει να πηγαίνουμε σε περιπολία καταστολής. Κάθε φορά άλλη ώρα, διαφορετική ημέρα.
Από τότε που ιδρύθηκε η οργάνωση «Σπάζοντας την Σιωπή» το 2004, έχει συγκεντρώσει μαρτυρίες από επτακόσιους άνδρες και γυναίκες στρατιώτες που υπηρέτησαν στα κατεχόμενα εδάφη από την εποχή της δεύτερης ιντιφάντα. Οι άνθρωποι που καταθέτουν προέρχονται από διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο, υπηρέτησαν σε διαφορετικές μονάδες και αποστολές. Η οργάνωση εκτιμά ότι οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα δεν είναι προϊόν αποκλίνουσας συμπεριφοράς κάποιων, αλλά οφείλεται στο γεγονός του καθημερινού ελέγχου ενός άμαχου πληθυσμού.
Η Ντάνα Γκολάν προσθέτει: «Η Ισραηλινή κοινωνία, ενθαρρύνεται από στρατιωτικούς διοικητές, προτιμά να βλέπει την εικόνα διαφορετικά και συνεχίζει να υποστηρίζει ότι πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγει μία πραγματική συζήτηση για τα προβλήματα που προκύπτουν από την παρουσία μας στα κατεχόμενα εδάφη. Μία κοινωνία που στέλνει τον στρατό της σε αποστολή πρέπει να γνωρίζει το τι συμβαίνει πίσω από την πλάτη της.
Πηγή: http://breakingthesilence.org.il/publications_e.asp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου