«Εσύ, πιλότε στον διάδρομο απογείωσης, όταν αύριο σε διατάξουν να ρίξεις βόμβες και φώσφορο πάνω απ' τις πόλεις, τότε υπάρχει μόνον ένα - πες ΟΧΙ!».
Αυτό το απόσπασμα από ποίημα του Γερμανού λογοτέχνη Βόλφγκανγκ Μπόρχερτ συνοδεύει μαζί με άλλα του κείμενα τους απανταχού μεταπολεμικούς ειρηνιστές. Και μαζί τους και τη 19χρονη Εμέλια Μάρκοβιτς. Την τελευταία νύχτα του Ιανουαρίου δεν θα υπάρξει ύπνος για τη νεαρή Ισραηλινή - θα μαζέψει προσωπικά αντικείμενα για 28 μέρες και το πρωί θα φορέσει άνετα και ζεστά ρούχα, θα ξεκινήσει για το Ραμάτ Γκαν, μία ώρα απόσταση από το Τελ Αβίβ, κι εκεί θα συλληφθεί. Την 1η Φεβρουαρίου το πρόγραμμα της Εμέλια λέει «φυλακή» και μάλιστα στρατιωτική. Επειδή αρνείται να τηρήσει έναν νόμο, που συγκρούεται με τη συνείδησή της. Επειδή αγωνίζεται για την ειρήνη, λέει η ίδια. «Επειδή είναι προδότης» υποστηρίζουν άλλοι, τόσο ξένοι όσο και μερικοί φίλοι της.
Στον δρόμο κόσμος τής φωνάζει «δεν έχεις δικαίωμα να ζεις εδώ, ούτε να ονομάζεσαι Ισραηλινή και ν' ανήκεις στη χώρα. Φύγε, άντε να ζήσεις στη Γάζα!». Είναι αντιδράσεις ενός λαού που έχει εντάξει την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην καθημερινότητά του και έχει αντικαταστήσει την έννοια της συμφιλίωσης με εκείνη της άμυνας, όπως γράφει χαρακτηριστικά πρόσφατο δημοσίευμα στην ηλεκτρονική σελίδα του γερμανικού «Σπίγκελ». Και τα περισσότερα σχόλια προέρχονται από εκπροσώπους γενεών που έχουν εκπαιδευτεί να υπηρετούν, με υποχρεωτική κατάταξη στο στρατό μετά το απολυτήριο του αντίστοιχου Λυκείου. «Δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής μεταξύ στρατού και εναλλακτικής/ κοινωνικής θητείας», λέει η Εμέλια, «εκτός εάν είναι κανείς αυστηρά θρησκευόμενος. Σ' αυτή τη χώρα ο στρατός έχει κατά κάποιον τρόπο αποθεωθεί».
Οι επιστολές-κλήσεις για στρατιωτική κατάταξη έρχονται και πριν από την ενηλικίωση. Η Εμέλια έλαβε την πρώτη ειδοποίηση για ιατρικές εξετάσεις στα 16 της, ηλικία στην οποία σπανίως χάνει κανείς φαιά ουσία για να σκεφθεί τα περί στρατού. Στο σχολειό της, βεβαίως, είχε ακούσει κάποιους επισκέπτες στρατηγούς που εγκωμίαζαν την υπηρεσία των όπλων και είχε διαβάσει βιβλία που απηύθυναν προειδοποιήσεις για εχθρούς.
Αλλά τον πρώτο της «επίκτητον» εχθρό τον συνάντησε πρώτη φορά πριν από δύο μήνες στο Μπιλ'ίν, τόπο περιστοιχισμένο από ισραηλινούς οικισμούς, στη Δυτ. Οχθη του Ιορδάνη. Η ίδια αναρωτήθηκε «πού βρίσκεται αυτός ο εχθρός, για τον οποίο μάς μιλούσαν τόσα χρόνια; Δεν τον βλέπω». Κι ενώ η καλύτερή της φίλη επέλεξε στρατιωτική υπηρεσία έξι χρόνων, η Εμέλια κατέβαινε σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας με κατοίκους του Μπιλ'ίν, από το τέμενος στο τείχος. Απέναντί τους προέτασσαν τα όπλα στρατιώτες σχεδόν συνομήλικοι με την Εμέλια.
Από τότε σχεδόν κάθε Παρασκευή μετά τη μεσημεριανή προσευχή ήταν αφιερωμένη στο κίνημα που δημιουργήθηκε από τελειόφοιτους μαθητές-Schiministm. Οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται αρνητές της στράτευσης για λόγους συνείδησης, οι άλλοι τους αποκαλούν λιποτάκτες. Επειδή η στράτευση είναι υποχρεωτική και οι λόγοι συνείδησης συνήθως δεν είναι αποδεκτοί, τον Αύγουστο του 2001 62 Ισραηλινοί τελειόφοιτοι απηύθυναν πρώτη φορά ανοικτή επιστολή στον τότε πρωθυπουργό της χώρας, Αριέλ Σαρόν. Αργότερα 300 νεαροί υπέγραψαν ασκώντας κριτική στην πολιτική της ισραηλινής κυβέρνησης στα κατεχόμενα. Ενας απ' αυτούς, ο Χαγκάι Ματάρ, ιδρυτής των Schiministm, εκλήθη ενώπιον στρατοδικείου ύστερα από πολλές συλλήψεις και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκισης, προς εκφοβισμό ομοϊδεατών. Ωστόσο, το κίνημα συνέχισε να διευρύνεται.
Πριν από δύο μήνες η Εμέλια εμφανίστηκε μπροστά στις κάμερες μαζί με συμμαθητές της και διάβασαν ένα γράμμα, μέσα από τις σελίδες του οποίου ασκούσαν κριτική στην πολιτική των σταθμών ελέγχου (Checkpoints), στην ανέγερση «του τείχους του απαρτχάιντ», στην πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας και αρνούνταν τη στρατιωτική θητεία. Από τους 160 τελειόφοιτους που υπέγραψαν τη δήλωση τέσσερις συνελήφθησαν και οι υπόλοιποι χαρακτηρίστηκαν «άτομα με ψυχοδιανοητικά προβλήματα». Η Εμέλια κλήθηκε ενώπιον της επιτροπής συνείδησης, επτά στρατιωτικοί και δύο πολίτες. Εκεί είχε την ευκαιρία να εκφράσει τις πεποιθήσεις της- «ότι τα προβλήματα δεν επιλύονται με βία και πόλεμο». Η επιτροπή τής πρότεινε να υπηρετήσει σε ομάδα που δεν φέρει όπλα. Αρνήθηκε, διότι πιστεύει πως κι έτσι στηρίζει τις πολεμικές δραστηριότητες.
Την 1η Φεβρουαρίου έχει κληθεί να παρουσιαστεί στη στρατιωτική βάση. Επειτα από μία πρώτη ποινή -πιθανόν εξαγοράσιμη- διαρκείας 28 ημερών, οι αρνητές στράτευσης καλούνται εκ νέου να καταταγούν και συνήθως τους επιβάλλεται νέα ποινή. Πρόκειται για διαδικασία που μπορεί να επαναλαμβάνεται επ' αόριστον.
Μερικές φορές η Εμέλια σκέφτεται ότι στο Ισραήλ ο στρατός δεν υπάρχει για να στηρίζει τη χώρα, αλλά η χώρα υπάρχει προς χάριν του στρατού. Είναι έτοιμη να αγωνιστεί, ώστε Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι να χρησιμοποιούν τους ίδιους δρόμους και να μη ζουν χωριστά και αντίθετα ο ένας απ' τον άλλον. Να αγωνιστεί, ώστε ένα παιδί με το όνομα Μοχάμεντ να έχει ίσα δικαιώματα με ένα άλλο που ονομάζεται Μοσέ.
Τα παιδιά αυτά έχουν, αναμφισβήτητα, κουράγιο. Εχουν ψυχή, ακολουθούν τη συνείδησή τους και κάνουν πράξη την έκκληση του άλλου μεγάλου Γερμανού ειρηνιστή -και νομπελίστα Λογοτεχνίας- του συγγραφέα Χέρμαν Εσε- «να είστε άμμος και όχι λιπαντικό στη μηχανή του κόσμου!».
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" στις 19/01/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου