Ισραήλ, νεότερα για αρνητές στράτευσης

Αντίθετα ίσως από ότι πιστεύεται, οι αρνητές στράτευσης στο Ισραήλ έχουν μία μακρά παράδοση. Τελευταία αρκετοί νέοι που βρίσκονται στην ηλικία στράτευσης έχουν αρνηθεί να καταταγούν, διαμαρτυρόμενοι για τη συνεχιζόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών.
Πρόσφατα μάλιστα έχει δημιουργηθεί μία εκστρατεία συμπαράστασης σε συνεργασία με αμερικανικές εβραϊκές κινήσεις ειρήνης, με την επωνυμία 18η Δεκεμβρίου, ημερομηνία κατά την οποία ξεκινά η διεθνής καμπάνια συμπαράστασης.
Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από την ιστοσελίδα της καμπάνιας και αναφέρεται στο ιστορικό των αρνητών στράτευσης στο Ισραήλ. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://december18th.org/, υπάρχουν επίσης μαρτυρίες Αποφοίτων που εξηγούν τους λόγους που αρνούνται να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό.


Αρνητές στράτευσης μικρό ιστορικό

Στις αρχές του ’70 μία μικρή ομάδα μαθητών λυκείου έστειλε μία επιστολή στην τότε πρωθυπουργό Γκόλντα Μέιρ. Ήταν μόλις μερικά χρόνια μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 και μία αίσθηση ευφορίας κυριαρχούσε σε ολόκληρο το Ισραήλ. Η λαϊκή αίσθηση που επικρατούσε έλεγε ότι τώρα, μετά τον τριπλασιασμό του μεγέθους, το Ισραήλ απέδειξε στον κόσμο ότι είναι αήττητο και ότι ποτέ κανείς ξανά δεν θα τολμήσει να κάνει πόλεμο εναντίον του.
Παρόλα αυτά οι νέοι που έγραψαν την επιστολή στην πρωθυπουργό αισθανόντουσαν διαφορετικά. Για αυτούς ήταν ολοφάνερο ότι οι τελευταίες ενέργειες της κατοχής θα προκαλούσαν αναπόφευκτα νέους πολέμους και αιματοχυσία, έως ότου ειρηνευτικές πρωτοβουλίες αντικαταστήσουν τον τυφλό μιλιταρισμό. Το ανέφεραν στην Μέιρ, προειδοποιώντας τη ότι αν επιλέξει να αγνοήσει τις εκκλήσεις της Αιγύπτου για ειρήνη με ανταλλαγή τα κατεχόμενα εδάφη, το αίμα τους, ως υποψήφιοι στρατιώτες, θα βάψει τα χέρια της. Η Μέιρ αγνόησε την επιστολή και το 1973 ξέσπασε ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ, που απέδειξε ότι οι προβλέψεις των νεαρών προφητών είχαν δίκιο.
Η επιστολή αυτή ήταν η πρώτη μίας μακράς παράδοσης ανάλογων επιστολών, οι οποίες όλες φέρουν τον τίτλο «Σμινιστιμ(Επιστολές Αποφοίτων, σ.σ. σμινίστιμ αποκαλούνται οι τελειόφοιτοι Λυκείου, αγόρια και κορίτσια, που καλούνται αμέσως μετά να καταταγούν στον στρατό). Η δύναμη των επιστολών αυτών, τις οποίες οι νεολαίοι ανέφεραν πράγματα που και άλλοι σκεφτόντουσαν, ήταν η χρησιμοποίηση της απειλής της άρνησης.
Σε μία χώρα που η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική και η οποία θεωρείται ιερή αγελάδα, η φωνή των νεαρών που δηλώνουν ότι θα αρνηθούν να υπηρετήσουν στον στρατό ή να υπηρετήσουν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο την κατοχή, ήταν και εξακολουθεί να είναι μια φωνή που προκαλεί μεγάλη προσοχή.
Και έτσι οι επιστολές ακολούθησαν η μια την άλλη. Οι γνωστότερες ήλθαν στο φως της δημοσιότητας το 1982, ως απάντηση στον (πρώτο) Πόλεμο στον Λίβανο, το 1991, ως απάντηση στην (πρώτη) ιντιφάντα και το 2001, 2002 και 2005, ως απάντηση στην δεύτερη ιντιφάντα. Εκατοντάδες μαθητές της τελευταίας τάξης υπέγραψαν τις επιστολές αυτές, διακηρύσσοντας ότι θα αρνηθούν να υπηρετήσουν την κατοχή με οποιονδήποτε τρόπο θεωρούν ότι ταιριάζει, υιοθετώντας κάθε φορά μία ενιαία πλατφόρμα στέλνοντας ένα ριζοσπαστικό μήνυμα, εφιστώντας την προσοχή στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις οποίες προβαίνει το Ισραήλ εναντίον τον Παλαιστινίων.
Το 2002 το κίνημα αναπτύχτηκε τόσο πολύ που ο στρατός αισθάνθηκε ότι απαιτούνται πρόσθετα μέτρα. Ενώ όλοι οι αρνητές πέρασαν διάφορες περιόδους στην φυλακή(συνήθως δύο με τρεις μήνες), αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πέντε από αυτούς που υπογράφουν την επιστολή διώχθηκαν και πέρασαν από στρατοδικείο, με αποτέλεσμα να καταδικαστούν σε δύο χρόνια φυλακή. Αν και ο στρατός προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την περίπτωση των πέντε ως μέσο προβολής και να το χρησιμοποιήσει για δικό του όφελος, το αποτέλεσμα ήταν εντελώς διαφορετικό, καθώς οι πέντε αρνητές ενίσχυσαν την πλατφόρμα τους και έδωσαν μαρτυρίες για την πραγματικότητα στη Δυτική όχθη και την Λωρίδα της Γάζας.
Και τώρα, το 2008, μία νέα ομάδα αναπτύσσεται. Σε αντίθεση με την πλειονότητα των επιστολών των Αποφοίτων, η τελευταία επιστρέφει στις ρίζες του κινήματος και όπως η επιστολή της δεκαετίας του ’70, αποτελεί προειδοποίηση για μία κοινωνία που πιστεύει ότι εργάζεται για την ειρήνη, ενώ την ίδια στιγμή η κυβέρνηση και ο στρατός συνεχίζουν την βίαιη κατοχή.
Παρόλο που οι Ισραηλινοί ξεχνούν την κατοχή λόγω της σχετικής έλλειψης ορατής βίας, οι νέοι Απόφοιτοι είναι ακτιβιστές που πάνε στην Δυτική όχθη, βλέπουν την Ανέγερση του Τείχους του Διαχωρισμού, το οποίο πολλοί Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι αποκαλούν το Τείχος του Απαρτχάιντ και μαθαίνουν από τους Παλαιστινίους συντρόφους τους την αλήθεια για την καθημερινή ζωή κάτω από το στρατιωτικό καθεστώς του Ισραήλ.


18η Δεκεμβρίου
Μία εκστρατεία της Εβραϊκής Φωνής για την Ειρήνη σε Συμπαράσταση με τους Ισραηλινούς Φυλακισμένους Αντιρρησίες Συνείδησης.