O ρόλος της αριστεράς είναι στους δρόμους

Του Γιτζάκ Λαόρ*

Τον Μπέντζαμιν Νετανιάου τον θυμόμαστε πάντα για ένα αμάρτημα: το άνοιγμα της σήραγγας στο Τείχος των Δακρύων το 1996. Από την άλλη, δεν αναφερόμαστε ποτέ στο ότι οι βίαιες ταραχές δεν εξελίχθηκαν σε αιματοκύλισμα(σ.σ αναφέρεται στις ταραχές και τις αντιδράσεις των Παλαιστινίων που προκάλεσε η απόφαση τότε του Νετανιάου ως πρωθυπουργού).
Το περιστατικό προκάλεσε τεθλιμμένους γονείς που έχασαν παιδιά και στις δύο πλευρές, πληρώνοντας ένα τίμημα που δεν λέει να τους αφήσει και παρόλα αυτά, δεν εξελίχθηκε σε μία ακόμη επιχείρηση που προκάλεσε εκατοντάδες θανάτους, απαγωγή χιλιάδων ανθρώπων και πολλαπλασιασμό των προσφύγων.
Τέσσερα χρόνια μετά το περιστατικό στο Τείχος των Δακρύων το φθινόπωρο του 2000, ο Εχούντ Μπαράκ, ο άγγελος της ειρήνης που ανήλθε στην εξουσία με την πλήρη υποστήριξη της αριστεράς για να ξεφορτωθεί τον «πολεμοκάπηλο» Νετανιάου, εκμεταλλεύτηκε την προβοκάτσια του Αριέλ Σαρόν στο Όρος του Ναού(σ.σ αναφέρεται στο Τέμενος του Αλ Άκσα που βρίσκεται πάνω από το Τείχος των Δακρύων στην ανατ. Ιερουσαλήμ). Ο Μπαράκ διέταξε τον στρατό να προχωρήσει σε ένα από τα σχέδια του και να καταστείλει αυτό που εξελίχθηκε σε δεύτερη ιντιφάντα.
Στη διάρκεια των εκατοντάδων επιθέσεων τους πρώτους μήνες της ιντιφάντα, πριν ακόμη αρχίσουν οι επιθέσεις αυτοκτονίας, πυροβολούσαμε υπό τις διαταγές μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Και οι αριστεροί-στους δρόμους, τα πανεπιστήμια και στον πνευματικό χώρο-συνέχισαν να υποστηρίζουν τον Μπαράκ και τον πόλεμό του. Τότε αρχίζει η πτώση της Σιωνιστικής αριστεράς. Τότε είναι που αρχίζει το μεγάλο άγχος για το μέλλον της.
Ο πρώτος πόλεμος στον Λίβανο προκάλεσε ένα φόβο στους ηγέτες του Λικούντ για αριστερή αντιπολίτευση. Η ειρωνεία είναι ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα της λαϊκής αντίδρασης σε εκείνο τον πόλεμο ήταν να χαριστεί το μοναδικό δικαίωμα στην κέντρο-αριστερά να ξεκινά «επιχειρήσεις». Ήταν μόνο κατά την διάρκεια της θητείας του Νετενιάου ως πρωθυπουργού που το Ισραήλ δεν ξεκίνησε ούτε μία επιχείρηση καταστροφής χωριών και πόλεων, καθώς και δολοφονίας αμάχων, όπως έγινε το 1993(σ.σ κυβέρνηση Ράμπιν), την Επιχείρηση Σταφύλια της Οργής(1996), τον Δεύτερο Πόλεμο στον Λίβανο(2006) και την επιχείρηση καυτό μολύβι-όλου πόλεμοι που έγιναν με κεντροαριστερές κυβερνήσεις.
Όλες αυτές οι επιχειρήσεις και πόλεμοι, με την δολοφονία αμάχων, ήθελαν να αποδείξουν στην κοινή γνώμη ότι οι «μετριοπαθείς» ξέρουν και αυτοί να είναι σκληροί. Έκτοτε, η δεξιά αρκέστηκε στο εγχείρημα του να προκαλεί πολέμους και να αποκομίζει τα οφέλη των αεροπορικών και χερσαίων επιδρομών κατά αμάχων. Αποτέλεσμα όλου αυτού του αιματοκυλίσματος ήταν το «εθνικό στρατόπεδο» να βγαίνει πιο ισχυρό, σε βαθμό εξαφάνισης της Σιωνιστικής Αριστεράς.
Ο Νετανιάου δεν έχει πια λόγους να ανησυχεί για την κοινή γνώμη που είναι κατά του πολέμου. Δεν υπάρχει το «Ειρήνη Τώρα»(σ.σ. οργάνωση που πρωτοστάτησε σε ειρηνικές και αντιπολεμικές κινητοποιήσεις την δεκαετία του ΄80, αρχές ’90) να τον περιμένει στην γωνία, ούτε Γιες Γκβουλ ή Όμετς ΛεΣαρέβ(σ.σ επίσης κινήσεις ειρήνης), αλλά μόνο ο Αβιγκντόρ Λίμπερμαν.
Μπορούμε να πούμε ότι ο Νετανιάου βρίσκεται υπό πίεση όταν πρέπει να αποδείξει στον ρατσιστή ηγέτη και το κίνημά του ότι είναι «ισχυρός αρχηγός». Ο Νετανιάου πρέπει να το κάνει έξω από την Πράσινη Γραμμή(σ.σ εννοεί στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη), δεδομένου ότι δεν υπάρχει ηρεμία στα κατεχόμενα, πολιορκημένα, κατακερματισμένα και λιμοκτονούντα παλαιστινιακά εδάφη και ενός, στις περιοχές που κατοικούνται από άραβες πολίτες του Ισραήλ, που υπόκεινται σε διακρίσεις, είναι πιο φτωχοί, ζουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, έχουν μεγαλύτερη ανεργία και τώρα είναι ο σάκος του μποξ ενός φασίστα ηγέτη και της ομάδας των αχυρανθρώπων του.
Έτσι λοιπόν, όποιος εισηγείται το Εργατικό κόμμα να πάει στην αντιπολίτευση και να γίνει ένα κόμμα της αντιπολίτευσης σαν το Μέρετς, μία ψήφος αντίδρασης εδώ και εκεί, λίγες φωνές και λίγη δημιουργική προσέγγιση, δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αντιπολίτευση σε μια χώρα όπου το αιματοκύλισμα είναι επαναλαμβανόμενο φαινόμενο, όπου ο στρατός καθορίζει την πολιτική και η καθημερινή ατζέντα και το πολιτικό κέντρο καθορίζουν ο Σαούλ Μοφάζ, ο Τζάχι Χανέγκμπι(σ.σ Ισραηλινοί επιτελείς του στρατού) και άλλοι «μετριοπαθείς» που εκλέγονται από την σε σύγχυση ευρισκόμενη αριστερή αντιπολίτευση που τείνει να εξαφανιστεί.
Η αντιπολίτευση δημιουργείται πρώτα από όλα στον δρόμο, όχι στο εκλογικό καρναβάλι όπου τα πολιτικά προγράμματα καταρτίζονται από ειδικούς στην προπαγάνδα. Όποια και αν είναι η σύνθεση της μελλοντικής κυβέρνησης, ο ρόλος της αριστεράς θα πρέπει να είναι η διαμαρτυρία στους δρόμους και όχι να περιμένει τις επόμενες εκλογές.

*Ο Γιτσχάκ Λαόρ γεννήθηκε στο Ισραήλ το 1948. Είναι ποιητής και δημοσιογράφος, την δεκαετία του ’80 έγραψε ποιήματα πολιτικής διαμαρτυρίας κατά του πολέμου του Λιβάνου.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χαάρετς» στις 17/02/2009
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1064887.html