Ρεπορτάζ για νεαρούς Ισραηλινούς αντιρρησίες

Συνέντευξη Ισραηλινού αντιρρησία σε τοπική εφημερίδα που εξηγεί τους λόγους για τους οποίους αρνείται να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό και ο οποίος ετοιμάζεται να μπει σε στρατιωτική φυλακή για την απόφασή του αυτή.

Ο Εφι Μπρένερ είναι ένας από τους βασικούς συντελεστές της επιστολής των Αντιρρησιών Συνείδησης που σόκαρε το Ισραήλ. «Γνωρίζω, λέει στην τοπική έκδοση της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία ισραηλινής εφημερίδας «Γεντιότ Αχρονότ» της περιοχής Ρίσον Λε Τσίον, ότι πρόκειται για μία σκληρή εμπειρία, αλλά είμαι αποφασισμένος». Ο Μπρένερ ετοιμάζεται μαζί με άλλους πέντε αποφοίτους λυκείου να περάσει τις στρατιωτικές φυλακές.

«Η άρνησή μας να γίνουμε στρατιώτες κατοχής προέρχεται από την δέσμευση στις αρχές μας και την υποχρέωση μας στην κοινωνία στην οποία ζούμε», εξηγεί, αναφερόμενος στο γεγονός ότι αυξάνεται το κύμα των υπογραφών, γεγονός που δείχνει ότι πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο.

H « Επιστολή Διαμαρτυρίας των Αποφοίτων» ξεκίνησε ακριβώς πριν 30 χρόνια. Η ομάδα αυτή των αποφοίτων λυκείου πάει κόντρα στη συναίνεση και αρνείται να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό.

Ο Έφι γεννήθηκε σε μία οικογένεια που τιμά τις κοινωνικές αξίες. Όπως και οι άλλοι συνομήλικοι του μεγάλωσε σε μία κοινωνία που η συνεχιζόμενη διαμάχη Ισραηλινών-Παλαιστινίων είναι πάντα στο επίκεντρο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ιδεολόγος ακτιβιστής και μετείχε όταν ήταν μικρότερος σε κινήσεις για την προστασία των ζώων.
Ως νεολαίος ο Μπρένερ πήρε μέρος σε μαχητικές διαδηλώσεις της αριστεράς. «Ξεκίνησα να πηγαίνω στο λύκειο και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι γίνονται συχνά διαλέξεις από στρατιώτες του ισραηλινού στρατού, με μοναδικό σκοπό να προωθήσουν το θέμα της κατάταξης μιλώντας για τους ανθρώπους που έπεσαν για την πατρίδα.
« Απλά δεν παραβρέθηκα σε πολλές διαλέξεις. Οι καθηγητές γνώριζαν τις απόψεις μου για αυτό δεν έμπαινα στον κόπο καν να με καλέσουν. Εκείνη την εποχή άρχισα να γράφω τη δική μου προσωπική επιστολή άρνησης».

«Η Κατοχή δεν είναι Άμυνα»

«Στην διάρκεια των εξετάσεων, μας ζητήθηκε πολλές φορές να γράψουμε για το θέμα «Το αυξανόμενο φαινόμενο άρνησης στράτευσης». Όταν έγραψα τις απόψεις μου και όλους τους λόγους για τους οποίους αρνούμαι να καταταγώ, όλοι οι άλλοι επέλεξαν να γράψουν υπέρ».

Αισθάνθηκες απομονωμένος;

«Όχι, αλλά ο καθηγητής ερχόταν και μου έλεγε ότι η έκθεση μου είναι πολύ καλή αλλά δεν μπορεί να την διαβάσει στην τάξη. Δεν μετείχα επίσης στις εκδηλώσεις «στο δρόμο των πολεμιστών». Όταν οι φίλοι μου επέστρεψαν και μου έδειχναν φωτογραφίες, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ξαφνικά βλέπεις ένα 17χρονο να οδηγεί τανκ ή να κρατά όπλο. Το θέμα της άρνησης στράτευσης συζητήθηκε στην τάξη. Είχα διαμάχες με τους φίλους, αλλά ποτέ δεν σταμάτησα την φιλία επειδή είμαι αντιρρησίας συνείδησης.

Η άμυνα της πατρίδας δεν είναι αξία για σένα;

«Η κατοχή δεν είναι άμυνα. Οι εκδρομές αυτές οργανώνονται, για να πουν ότι για να ζήσει η χώρα πρέπει περισσότερος κόσμος να πεθάνει. Αλλά πιστεύω ότι όσο υπάρχει στρατός δεν υπάρχει λύση. Για μένα ήταν ολοφάνερο ότι δεν θα καταταγώ σε αυτό που αποκαλείται «στρατός».
Στην αρχή το θεωρούσα δεδομένο ότι θα καταταγώ, γιατί είναι κάτι που μαθαίνεις να το περιμένεις από την ώρα που γεννιέσαι. Αλλά στην ηλικία των 15 και μισό, άρχισα να ενδιαφέρομαι για την σύγκρουση. Βρήκα πολλές πληροφορίες στο ιντερνέτ και έτσι ύστερα αποφάσισα να πάω στα κατεχόμενα εδάφη να δω από μόνος μου τι συμβαίνει. Αν δεν πας εκεί δεν ξέρεις τι σημαίνει κατοχή».
Ο Μπρένερ πήγε με μια ομάδα αριστερών ακτιβιστών στο χωριό Μπεϊλίν που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της πράσινης γραμμής. « Βρέθηκα σε καταστάσεις-μετείχα σε μία μη βίαιη διαδήλωση και βρέθηκα να με πυροβολούν με σφαίρες διασποράς», λέει. «Η άποψη μου αποκρυσταλλώθηκε, ήξερα ότι δεν θα ήθελα να πάρω μέρος σε κάτι τέτοιο. Σκοπός μου ήταν να δείξω επίσης στον κόσμο που κάθεται στα καφέ, που αδιαφορεί για το γίνεται κάτω από την μύτη του σε απόσταση μόλις 30 λεπτών, όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να πάνε στα σχολεία τους, που η ελευθερία κινήσεων τους περιορίζεται και όλα εξαιτίας του στρατιωτικού νόμου».

Προσπάθησες να πείσεις φίλους να μετάσχουν στον αγώνα σου;

Κατάφερα να πείσω κόσμο να αγωνιστεί, κόσμο που εκτός από του ότι επρόκειτο να καταταγεί για «την υπεράσπιση της πατρίδας», δεν ήξερε τίποτα για την σύγκρουση. Αν κατάφερα να τους δείξω κάτι άλλο, είναι ήδη κατά τη γνώμη μου επίτευγμα. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει την πραγματικότητα στην οποία ζει».

Ο Μπρένερ δεν είναι μόνος. Ο φίλος του Έφι Γ., που δεν έχει ακόμη κλείσει τα 18, ακολουθεί τα βήματά του. Ο Γ. που ζητά να παραμείνει ανώνυμος, δηλώνει ότι μπήκε στον αγώνα αφού συνειδητοποίησε στην τάξη ότι οι αξίες που προσπαθεί να ενσταλάξει το σχολείο έρχονται σε αντίθεση με την δική του κοσμοαντίληψη.
«Μεγαλώσαμε με πολλές λάθος αρχές και με την διαστρεβλωμένη πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει κυρίως το υπουργείο Παιδείας. Για παράδειγμα υπάρχει νόμος που απαγορεύει να διδάσκεται η «Νάκμπα». Αυτό σημαίνει ότι οι σπουδαστές σε αυτήν εδώ την χώρα δεν γνωρίζουν τίποτα για την δολοφονία των Παλαιστινίων που ζούσαν εδώ το 1948. Το σύστημα έχει ένα καλό λόγο για να το κάνει. Αυτό που θέλει όλο κι’ όλο είναι ένα υψηλό ποσοστό που θα καταταγεί χωρίς να θέτει ερωτήματα και χωρίς να έχει αμφιβολίες», λέει ο Γ.

Ο Α. από την Νες Τσιόνα, έδρασε στην Γάζα και την Ιουδαία και Σαμάρια(σ.σ. εβραϊκές ονομασίες για τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη). Μετά από αυτές τις εμπειρίες αποφάσισε να αρνηθεί να μετάσχει σε περαιτέρω στρατιωτικές ενέργειες.

Γιατί αποφάσισες να αρνηθείς;

« Είδα την φύση των ενεργειών. Όταν κατατάχθηκα δεν καταλάβαινα πως θα είναι. Τα μπλόκα προστατεύουν τους εποίκους και όχι την χώρα. Οι στρατιώτες μερικές φορές έχουν τάση να πληγώνουν αθώους. Δεν κατατάχθηκα για αυτό».

Τιμωρήθηκες;

Υπηρέτησα 17 ημέρες στην φυλακή. Αφέθηκα ελεύθερος και επέστρεψα στην μονάδα, εξήγησα την κατάσταση στον διοικητή μου και τώρα έχω διαταγές να κάνω δευτερέουσες δουλειές στην βάση.

Λοιδορήθηκες;

Υπήρξαν κάποιοι που με λοιδόρησαν στην μονάδα, αλλά η οικογένεια μου με στήριξε. Ο κόσμος δεν ξέρει πραγματικά το τι κάνει ο στρατός. Αν ήξερα, δεν θα είχα καταταγεί.

Ένα μικρό αλλά σημαντικό φαινόμενο

Ο Μπρένερ πάει παραπέρα και υποστηρίζει ότι «αρκετός κόσμος κατατάσσεται και ζει την εμπειρία να χρησιμοποιεί βία εναντίον άλλων. Γίνεται συνήθεια. Το βλέπεις όταν μιλάς στον δρόμο και ακούς ότι το ποσοστό βίας στην κοινωνία έχει αυξηθεί».

Δεν ανησυχείς για την φυλακή;

« Μίλησα με αρκετούς αντιρρησίες συνείδησης που πήγαν φυλακή. Ξέρω ότι δεν είναι μία ευχάριστη εμπειρία, αλλά είμαι αποφασισμένος».
Πιστεύεις ότι ίσως αισθανθείς ότι έκανες λάθος στην διάρκεια της φυλακής;
Όχι, γιατί η απόφασή μου να αρνηθώ, δεν είναι μόνο προσωπική. Δείχνει στην παλαιστινιακή πλευρά ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να πάρουν μέρος σε αυτούς τους πολέμους»

Δεν πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι το λαϊκίστικο στην δράση σου, σε μία χώρα που μάχεται καθημερινά για την επιβίωσή της;

« Δεν αρκεί κάποιος να κοιτάζει απλά και μόνο την βία, αλλά τι προκαλεί την βία, ποια είναι η βάση εξαιτίας της οποίας υπάρχει. Η καταπίεση του λαού υπάρχει εδώ και χρόνια. Για όλα υπάρχει μία αιτία. Δεν συμφωνώ με την τρομοκρατία, αλλά δεν θα τερματιστεί επειδή προσπαθούμε να την λύσουμε με στρατιωτικά μέσα.
«Δεν θέλω να φοράω την στολή ενός οργανισμού που καταπιέζει καθημερινά και επιβάλλει στρατιωτικό νόμο. Εδώ μπορούμε να κινηθούμε από περιοχή σε περιοχή, αλλά εκεί, υπάρχουν μπλόκα και κόσμος που μένει στο σπίτι και δεν μπορεί να στηρίξει τις οικογένειες του».
«Κατάφερα να ενημερώσω κόσμο. Δεν είμαι ακόμη σίγουρος αν θα συμφωνήσουν μαζί μου, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι ένα φαινόμενο. Δεν είμαι μόνος, ο αριθμός αυτών που υπογράφουν αυξάνεται»

Δεν αισθάνεσαι ντροπή που αρνείσαι να καταταγείς;

«Το πιο εύκολο πράγμα είναι να καταταγείς, να κάνεις την θητεία σου και να εστιάσεις στην καριέρα και την δουλειά. Υπάρχει το κλισέ που λέει έδωσα δύο με τρία χρόνια από τη ζωή μου, έκανα το καθήκον μου, τώρα δεν με ενοχλούν».

Πως αντέδρασαν οι γονείς σου;

Οι γονείς μου είναι κατά της απόφασής μου

Είναι θέμα που συζητήθηκε στο σπίτι;

«Ασφαλώς. Ο πατέρας μου ήθελε να καταταγώ, γιατί έτσι έχει μεγαλώσει. Η μητέρα μου έχει την μητρική ευαισθησία. Δεν πιστεύω ότι θα με επισκεφτούν στην φυλακή, μόνο ο δικηγόρος μου. Υποθέτω ότι ο πατέρας μου δεν θα θέλει ούτε να ακούσει για μένα».

Ο Γ. είχε επίσης δύσκολη αντιμετώπιση με τους γονείς του. «Οι γονείς μου έχουν αντίρρηση, αλλά στο τέλος, θα αποδεχτούν την πραγματικότητα. Στην αρχή ήταν σοκ. Ο πατέρας ήταν στον στρατό και ο αδελφός μου τραυματίστηκε, ως εκ τούτου υπάρχει μία ατμόσφαιρα υποστήριξης του στρατού στο σπίτι. Είμαι η εξαίρεση», λέει.

Αισθάνεσαι ότι σε στηρίζουν;

«Οι φίλοι μου έχουν παρόμοιες απόψεις, οι περισσότεροι φίλοι μου δεν θα καταταγούν. Μιλάμε σαφώς για ένα φαινόμενο. Ίσως είναι μικρό αλλά επηρεάζει. Πιστεύω ότι είναι πολύ θετικό το ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι που θέτουν ερωτήματα και δεν θεωρούν δεδομένο ότι τους λένε».

Θεώρησες ποτές να καταταγείς σε θέση που δεν έρχεται σε αντίθεση με τις πολιτικές σου αντιλήψεις;

« Πως θα βοηθούσε κάτι τέτοιο; Θα στήριζα ούτως ή άλλως ένα καταπιεστικό μηχανισμό αντί να βοηθώ την κοινωνία».

Σκέφτεσαι την φυλακή;

Ανησυχώ για την απομόνωση στην οποία ίσως με βάλλουν. Ελπίζω ότι δεν θα υποφέρω πολύ. Δεν είναι ευχάριστο να είσαι μόνος με τον εαυτό σου ένα μήνα. Μου προκαλεί φόβο. Κάτι άλλο που με ανησυχεί είναι το ότι ο στρατός θα αλλάξει την πολιτική του ως προς τις καταδίκες και θα μας παραπέμψει σε στρατιωτική δίκη και θα μας στείλει φυλακή για δύο χρόνια».

Πως βλέπεις τον πατριωτισμό, με βάση όσα εσύ και οι φίλοι σου πιστεύετε;

« Αν δεν γινόταν αυτή η θυσία, οι άνθρωποι δεν θα πέθαιναν. Ο στρατός δεν μπορεί να προστατεύσει καμία πλευρά. Αν ο στρατός συνεχίσει να υπάρχει στην παρούσα δομή του, ο κόσμος θα συνεχίσει να πεθαίνει και από τις δύο πλευρές».

Πηγή: http://www.kibush.co.il/show_file.asp?num=36740