Με φίλους σαν αυτούς

Του Γκιντεόν Λέβι*, αρθρογράφου στην Iσραηλινή εφημερίδα Χαάρετς(23/03/2008)-www.haaretz.com

Το μέγεθος υποστήριξης προς το Ισραήλ αυτές τις ημέρες είναι σχεδόν ενοχλητικό. Η παρέλαση υψηλών ξένων καλεσμένων και η τόσο θερμή υποδοχή Ισραηλινών πολιτικών στο εξωτερικό είχε καιρό να εκδηλωθεί. Ποιος δεν μας επισκέφτηκε τελευταία; Από την Γερμανίδα καγκελάριο σε έναν από τους κορυφαίους Αμερικανούς υποψηφίους για την προεδρία. Και ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών βρίσκεται καθοδόν. Η επίσκεψη στο Ισραήλ έχει γίνει ρουτίνα για τους ξένους πολιτικούς. Αν δεν ήσουν εκεί, δεν ήσουν πουθενά.

Οι επισκέπτες ασφαλώς ξεναγούνται στο μουσείο του Ολοκαυτώματος στο Γιάντ Βασέμ, στο Τείχος των Δακρύων και τώρα πια και στην Σντερότ-το νέο εθνικό προσκύνημα. Μερικοί κάνουν και μια επίσκεψη μέχρι την Ραμάλα. Κανείς δεν πάει στην Λωρίδα της Γάζας και όλοι δεν έχουν τίποτα άλλο από επαίνους για το Ισραήλ να πουν. Ούτε μία λέξη κριτικής για την κατοχή, τις βιαιότητες του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη, για την πολιορκία και την πείνα-πέραν κάποιων χωρίς σημασία διαπιστώσεων για την ανάγκη λύσης. Το Ισραήλ στύβει την «διεθνή» λεμονόκουπα της Σντερότ προς όφελος του.

Το μείγμα Σντερότ και Ολοκαύτωμα, η διεθνής ισλαμοφοβία και η κυριαρχία της Χαμάς στην Γάζα στήνουν το κόλπο. Το Ισραήλ είχε να δει τέτοια επιτυχία στην εξωτερική του πολιτική από την εποχή των συμφωνιών του Όσλο. Κρίνοντας από τις διακηρύξεις των ξένων φιλοξενούμενών μας και αυτών που μας φιλοξενούν στο εξωτερικό, κανένα άλλο κράτος στον κόσμο δεν είναι τόσο αγαπητό όσο το δικό μας. Ένα κράτος που επιβάλλει έναν σχεδόν πρωτοφανή σε αγριότητα σε ολόκληρο τον κόσμο αποκλεισμό, γίνεται αποδεκτό από την οικογένεια των εθνών, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις των τόσο πολλών πολιτικών που πέρασαν το κατώφλι μας.

Είναι ασφαλώς ευχάριστο να δέχεται τέτοιο κύμα υποστήριξης, αλλά δεν είναι παρά μια αυταπάτη. Η κοινή γνώμη στις περισσότερες χώρες των οποίων οι πολιτικοί μοιράζουν όλη αυτήν την ευλογία για εμάς, δεν μετέχει. Το Ισραήλ παραμένει ένα κράτος χωρίς αποδοχή, πολλές φορές απόβλητο και περιφρονημένο. Ο κόσμος βλέπει τις εικόνες από την Γάζα στην τηλεόραση-συγκρίνοντας, η Σντερότ μοιάζει με παραθεριστικό θέρετρο-και βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Η φυσική αίσθηση δικαιοσύνης που υπαγορεύει την υποστήριξη στον αγώνα για την ελευθερία των καταπιεσμένων λαών όπως γίνεται με το Θιβέτ, υπαγορεύει τη φυσιολογική υποστήριξη του αγώνα για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων. Το γεγονός ότι πρόκειται για μία μάχη μεταξύ ενός Παλαιστίνου Δαβίδ και ενός Ισραηλινού Γολιάθ ενισχύει την άποψη αυτή. Με εξαίρεση τις ΗΠΑ ο κόσμος είναι εναντίον μας, εκτός από τους πολιτικούς. Για αυτό λοιπόν δεν θα πρέπει να πέσουμε στην αυταπάτη. Η τρέχουσα χορωδία επίσημης υποστήριξης προς εμάς δεν είναι ειλικρινής.

Όπως δεν είναι ειλικρινής η ιδέα ότι η τυφλή, χωρίς όρους φιλία, είναι φιλία. Η υποστήριξη του Ισραήλ ως δίκαιου εγχειρήματος που προβάλλεται από την πλειονότητα της Δύσης δεν σημαίνει ότι αποδέχονται όλα μας τα καπρίτσια. Ένας αληθινός φίλος του Ισραήλ, κάποιος που πραγματικά ανησυχεί για την τύχη μας, είναι ο φίλος που πραγματικά δεν διστάζει να ασκήσει έντονη κριτική για την πολιτική της κατοχής, η οποία αποτελεί τον μεγαλύτερο σοβαρό κίνδυνο για το μέλλον του και ο οποίος κάνει και πρακτικά βήματα για να τη σταματήσει. Οι περισσότεροι από τους «φίλους» μας πολιτικούς δεν το αντιλαμβάνονται.

H στάση των Ευρωπαίων ηγετών είναι περίπλοκη. Δεν μιλάμε για τις ΗΠΑ με τα εβραϊκά και χριστιανικά λόμπι, αλλά για την περισσότερο ενεργή Ευρώπη, που έχει και αυτή χάσει πλέον τη δυνατότητα να ενεργήσει ως ουδέτερος διαμεσολαβητής, ο τύπος που χρησιμοποιεί την επιρροή του για να δώσει ένα τέλος στη σύγκρουση, που απειλεί και την ίδια. Χρειαζόμαστε την Ευρώπη, η ειρήνη χρειάζεται την Ευρώπη, αλλά η επίσημη Ευρώπη κλείνει τα μάτια και αυτομάτως ταυτίζεται με τις ΗΠΑ στην τυφλή υποστήριξη προς το Ισραήλ και το μποϋκοτάζ στη Γάζα. Η Άνγκελα Μέρκελ, που υποδεχθήκαμε με βασιλικές τιμές την προηγούμενη εβδομάδα, δεν έθιξε κανένα από τα αμφιλεγόμενα ζητήματα στην ομιλία της στην βουλή(κνέσετ). Και έτσι η ιστορική» της ομιλία έμεινε κενή.

Την ίδια συμπεριφορά έδειξε ο ομόλογός της στην ευρωπαϊκή ηγεσία, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, στη διάρκεια της επίσκεψης του προέδρου Σίμον Πέρεζ. Οι ισραηλινές σημαίες κυμάτιζαν σε όλο το Σαμπ ντε Ελιζέ και η μεγάλη συζήτηση που άνοιξε για τη συμμετοχή του Ισραήλ στην Έκθεση Βιβλίου του Παρισιού δεν μπόρες ένα κρύψει το γεγονός ότι πολλοί Γάλλοι ενοχλούνται από την κατοχή. Με το να μη γίνει λόγος για τον αποκλεισμό της Γάζας, την πείνα που έχει επιβληθεί και τη δολοφονία εκατοντάδων ανθρώπων, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν ανταποκρίνονται στις πολιτικές και ηθικές τους υποχρεώσεις. Αυτοί που πιστεύουν πως μόνο μία πραγματική διεθνής παρέμβαση μπορεί να δώσει τέλος στην κατοχή, βρέθηκαν απελπισμένοι και απογοητευμένοι. Ναι, η Ευρώπη που σωστά είναι η ήπειρος που έχει δικαιολογημένες ενοχές για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, θα έπρεπε να βρει άλλους τρόπους να βοηθήσει το Ισραήλ. Γλυκερές επισκέψεις και γλυκιές ομιλίες στην πραγματικότητα εκφράζουν μία βαθειά περιφρόνηση για το Ισραήλ και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

Η τυφλή φιλία δίνει στο Ισραήλ τη δυνατότητα να κάνει ότι θέλει. Οι ημέρες που κάθε λυόμενο σπίτι κτιζόταν στα κατεχόμενα εδάφη και κάθε στοχευμένη δολοφονία εξεταζόταν με προσοχή λόγω του φόβου της διεθνούς κατακραυγής, πέρασαν. Οι μέρες εκείνες δεν υπάρχουν πια, το Ισραήλ έχει πάρει λευκή επιταγή να δολοφονεί, να καταστρέφει και να εποικίζει. Οι ΗΠΑ έχουν από καιρό παραιτηθεί από τον ρόλο του αντικειμενικού διαμεσολαβητή και η Ευρώπη ακολουθεί τα βήματα τους. Πόσο μεγάλη απογοήτευση: Με φίλους σαν αυτούς, το Ισραήλ σχεδόν δεν χρειάζεται εχθρούς.

*Ο Γκιντεόν Λέβι έιναι ένας από τους πιο σημαντικούς Ισραηλινούς αρθρογράφους, μέλος της διοικούσας επιτροπής της εφημερίδας Χαάρετς και σφοδρός επικριτής της πολιτικής των ισραηλινών κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια. Μεταξύ 1978-1982 είχε εργαστεί ως βοηθός του Σιμόν Πέρεζ, προέρχεται δηλαδή πολιτικά από την «σιωνιστική αριστερά» και ως εκ τούτου οι απόψεις και η κριτική που ασκεί έχει κατά τη γνώμη μου ιδιαίτερη σημασία, καθώς ο Λέβι δεν είναι παραδοσιακός «αντισιωνιστής». Έχει ταχθεί υπέρ του χωρίς όρους τερματισμού της ισραηλινής κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών και το 2006 ήταν από τους λίγους επικριτές της ισραηλινής εισβολής στον Λίβανο.