Το Ισραήλ και η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση

Ένα ενδιαφέρον άρθρο από το σοσιαλιστικό περιοδικό "Militant" για την διεθνή οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της στην ισραηλινή κοινωνία. Αναφέρεται σε κοινές πρωτοβουλίες και απεργιακές κινητοποιήσεις Εβραίων, Παλαιστινίων και ξένων μεταναστών στο Ισραήλ, με αφορμή το κλείσιμο ενός εργοστασίου στηριζόμενο σε δημοσιεύματα ισραηλινών εφημερίδων*




Παλαιστίνιοι, Εβραίοι και μετανάστες εργαζόμενοι στο Ισραήλ μετείχαν από κοινού σε δύο αγώνες κατά του κλεισίματος εργοστασίων.
Τον Φεβρουάριο σχεδόν 20.000 εργαζόμενοι απολύθηκαν στο Ισραήλ, αριθμός που είναι ο μεγαλύτερος εδώ και ένα μήνα στην ιστορία της χώρας.
Στις 8 Μαρτίου, 200 εργαζόμενοι στο εργοστάσιο πουλερικών Off Haemek κοντά στην Χάιφα, διαμαρτυρήθηκαν για την απόφαση των ιδιοκτητών να κλείσουν την γραμμή παραγωγής. Ο εργοδότης, Jezreel Valley Agricultural Cooperative Society, αρνήθηκε να καταβάλλει τους μισθούς του Φεβρουαρίου. Σχεδόν το 80% των εργαζομένων είναι Παλαιστίνιοι πολίτες του κράτους του Ισραήλ και οι υπόλοιποι Εβραίοι.
Σύμφωνα με την ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς», οι εργαζόμενοι διαδήλωσαν έξω από το εργοστάσιο, έκαψαν λάστιχα και απελευθέρωσαν τα κοτόπουλα από τα κλουβιά τους. Οι εργαζόμενοι οχυρώθηκαν μέσα στο εργοστάσιο και «ανακάλυψαν πρωτότυπους τρόπους να εξασφαλίσουν το εισόδημα τους», έγραψε η «Χαάρετς». Οι εργαζόμενοι «βοήθησαν να σφαχτούν κατεψυγμένα κοτόπουλα», έγραφε η εφημερίδα «και τα πούλησαν στην αγορά».
Η Χισταντρούτ, η συνδικαλιστική ομοσπονδία εργαζομένων του Ισραήλ η οποία έχει στενούς δεσμούς με το κράτος, έδωσε στην δημοσιότητα δελτίο τύπου που έλεγε ότι «οι εργαζόμενοι πούλησαν τα κοτόπουλα και έλεγαν στον κόσμο στην αγορά της Χάιφα να αγοράσουν κοτόπουλα και να δείξουν αλληλεγγύη».
Στις 23 Φεβρουαρίου τουλάχιστον 50 εργαζόμενοι κατέλαβαν το εργοστάσιο κονσερβών Pri Galil, διαμαρτυρόμενοι για το κλείσιμο του εργοστασίου, το οποίο απασχολεί 150 μόνιμους και 300 εποχιακούς εργαζόμενους στην Hatzor Haglilit, στο βορειοανατολικό Ισραήλ κοντά στα υψώματα του Γκολάν.
Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο εργάζονται δεκάωρες βάρδιες και παίρνουν τον κατώτατο μισθό, περίπου 21 σέκελ την ώρα(4 ευρώ και κάτι).
Την επόμενη ημέρα οι εργαζόμενοι διαδήλωσαν έξω από το Δικαστήριο της Χάιφα φωνάζοντας «Ψωμί και δουλειά». Αντέδρασαν στην απαίτηση των τραπεζών που είχαν δανείσει λεφτά στην επιχείρηση να την θέσουν υπό καθεστώς επιτήρησης. Οι κάτοικοι της Hatzor Haglilit έκαναν μία ημέρα απεργία για να στηρίξουν τους εργαζόμενους που αντιδρούσαν στο κλείσιμο του εργοστασίου.
Ο Moti Hazizi, επικεφαλής της επιτροπής εργαζομένων της Histadrut στην βιομηχανία κονσερβών, είπε στο δικαστήριο, «Δεν θέλουμε επιδόματα ανεργίας και ελεημοσύνη, μόνο να μας επιτραπεί να δουλέψουμε».
Κατά τον Webhe Badarne, πρώην εργαζόμενο στην Pri Galil, οι μισοί σχεδόν εργάτες στο εργοστάσιο είναι Παλαιστίνιοι. Οι υπόλοιπο είναι Εβραίοι εργαζόμενοι από την περιοχή, συμπεριλαμβανομένων μεταναστών από την Αιθιοπία και την Ρωσία.
«Είναι φυσιολογικό για Εβραίους, άραβες, Αιθίοπες και Ρώσους να δουλεύουν μαζί», δήλωσε ο Badarne σε τηλεφωνική επικοινωνία από την Χάιφα. «Οι καπιταλιστές παραβιάζουν τα δικαιώματα όλων. Στις πολιτικές τους απόψεις διαφέρουν αλλά όταν μιλούν για θέματα όπως αυτό στην Hagalil, είμαστε όλοι ένα». Ο Badarne είναι τώρα διευθυντής της «Εργατικής Φωνής», μιας οργάνωσης που προσπαθεί να οργανώσει μία Παλαιστινιακή συνδικαλιστική οργάνωση.

Ο ρόλος των υπηρεσιών προσωρινής απασχόλησης

Στο απόγειο της επιδείνωσης της οικονομικής κρίσης, οι Παλαιστίνιοι εργάτες αντιμετωπίζουν επιπλέον διακρίσεις και συχνά προσλαμβάνονται μέσω των υπηρεσιών απασχόλησης.
Στην Pri Galil, λέει ο Bardane, η επιχείρηση ενοικιάζει πολλούς εργαζόμενους από τις υπηρεσίες αυτές, τους απολύσει μετά από εννιά μήνες, ύστερα τους προσλαμβάνει ξανά, για να αποφύγει να γίνουν μόνιμοι και να έχουν πλήρη δικαιώματα.
Ο Jamal Zahalka, βουλευτής στην ισραηλινή Κνεσέτ, το ισραηλινό κοινοβούλιο, δήλωσε σε τηλεφωνική συνέντευξη, «Ο κανόνας είναι ότι όσο σκληρότερα δουλεύεις και το μεροκάματο είναι μικρό, τόσο περισσότερο έχεις άραβες(εργάτες). Όσο πιο περίπλοκη είναι η εργασία και υψηλότερος ο μισθός, λιγοστεύουν οι άραβες».
Ο Zahalka, ανήκει στο κόμμα Balad, ένα από τα αραβικά κόμματα του Ισραήλ που κέρδισε έδρες στις τελευταίες εκλογές.
Παρόλο πολύ λίγοι υψηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους και την εταιρία ηλεκτρισμού στο Ισραήλ είναι Παλαιστίνιοι, πάνω από το 22% των εργαζομένων σε αγροκτήματα και 43% των εργαζομένων στον κατασκευαστικό κλάδο είναι Παλαιστίνιοι.
Στις 4 Μαρτίου ανακοινώθηκε ότι η αλυσίδα Hatzi Hinam εξαγόρασε την Pri Galil και συμφώνησε να πληρώσει τους εργαζόμενους με 5% αύξηση και να προσλάβει άλλους 100 μόνιμους εργάτες.

Οι Παλαιστίνιες γυναίκες ζητούν δουλειά

Παλαιστίνιες γυναίκες μετείχαν επίσης σε πρόσφατες διαδηλώσεις. Στις 8 Μαρτίου δεκάδες διαδήλωσαν στους δρόμους του Τελ Αβίβ ζητώντας να προσληφθούν ως εργάτριες σε αγροκτήματα.
« Η κυβέρνηση συνήθιζε ένα λέει ότι οι γυναίκες των Αράβων δεν δουλεύουν γιατί δεν είναι κομμάτι της κουλτούρας τους, αλλά έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα σήμερα, δεν είναι αλήθεια», δηλώνει η Rada Wahiba, άνεργη μητέρα τεσσάρων απιδιών στην ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα «Γεντιότ Αχρονότ». « Θέλουμε να ζήσουμε τις οικογένειες μας, θέλουμε να δουλέψουμε, αλλά απλά δεν υπάρχουν δουλειές».
Η διαδήλωση είχε και αντι-μεταναστευτικά χαρακτηριστικά. «Δεν έχουμε τίποτα έναντι των ξένων εργατών, αλλά η εισαγωγή τους πρέπει να σταματήσει», δήλωσε η Wahida, γιατί οι μετανάστες πληρώνονται συνήθως λιγότερα από τον κατώτατο μισθό.
Υπάρχουν σχεδόν 100.000 «νόμιμοι» μετανάστες εργαζόμενοι στο Ισραήλ και άλλοι 150.000 χωρίς χαρτιά. Οι μετανάστες προέρχονται από τις Φιλιππίνες, την Ταϊλάνδη, την Ινδία, την Τουρκία, την Κίνα, την πρώην Σοβ. Ένωση και την Αφρική.

Ο νόμος της επιστροφής

Στις 15 Μαρτίου το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ άκουσε τα επιχειρήματα της οργάνωσης Adalah, που αγωνίζεται για τα δικαιώματα της αραβικής μειονότητας στο Ισραήλ, και η οποία αντιδρά στο νόμο που απαγορεύει την ένωση μεταξύ Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ και Παλαιστινίων που προέρχονται από την Λωρίδα της Γάζας, την Δυτική όχθη, τον Λίβανο, την Συρία, το Ιράκ και το Ιράν.
Ο νόμος, ψηφίστηκε πρώτη φορά το 2003 ως «προσωρινό» μέτρο και ανανεώθηκε οκτώ φορές, με στόχο τους Παλαιστινίους που έχουν παντρευτεί Παλαιστινίους που ζουν στο Ισραήλ, σε μία προσπάθεια να μειώσει τον αυξανόμενο αριθμό Αράβων πολιτών του Ισραήλ, που ανέρχονται σε 20% του πληθυσμού.
Ο νόμος επιβάλλει ιδιαίτερες διακρίσεις κατά των Παλαιστινίων που έχουν ισραηλινή υπηκοότητα επειδή ο Ισραηλινός νόμος περί επιστροφής δίνει το δικαίωμα στους Εβραίους όλου του κόσμου να μεταναστεύσουν και να γίνουν πολίτες, ενώ οι Παλαιστίνιοι που προέρχονται από αυτό που τώρα είναι το κράτος του Ισραήλ και οι οποίοι έφυγαν ή αναγκάστηκαν σε φυγή δεν έχουν το δικαίωμα αυτό(της επιστροφής).
«Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι στο Ισραήλ έχουν φίλους και οικογένειες εκτός της χώρας», λέει η Orna Kohn, δικηγόρος της Adalah, σε τηλεφωνική συνέντευξη. « Ο νόμος αυτός επηρεάζει άμεσα 20.000 περίπου οικογένειες εντός Ισραήλ».
Ακόμη και να πάρεις προσωρινή άδεια είναι δύσκολο, επισημαίνει η Kohn. Άνθρωποι που έχουν παντρευτεί με Ισραηλινούς άραβες μπορούν να κάνουν αίτηση, χωρίς εγγύηση ότι θα εγκριθεί, αν είναι 35 ετών και πάνω και οι γυναίκες αν είναι πάνω από 25. «Ακόμη και αν πάρεις προσωρινή άδεια», λέει η Kohn, «μπορεί να ισχύσει για έξι μήνες ή και λιγότερο. Με την προσωρινή άδεια δεν μπορείς να δουλέψεις ακόμη και να οδηγήσεις αυτοκίνητο και βέβαια δεν έχεις δικαίωμα σε κανένα κρατικό επίδομα».

*Δημοσιεύτηκε στις 30/03/2009 στο σοσιαλιστικό περιοδικό "Mlitant"

http://www.themilitant.com/2009/7312/731204.html