Ζώντας για πάντα βομβαρδίζοντας

Του Γκιντεόν Λέβι*

Ποιο είναι λοιπόν το «μεγάλο σχέδιο»; Όπως δείχνουν τα πράγματα τώρα, αυτός είναι ο τρόπος που το Ισραήλ σχεδιάζει το μέλλον του: Κάθε φορά που μια χώρα της Μέσης Ανατολής θα προσπαθεί να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, το Ισραήλ θα την βομβαρδίζει. Βόμβες και βομβαρδισμοί. Πέρα της προβληματικής υπόθεσης ότι μας επιτρέπεται να κάνουμε αυτά που σε άλλους απαγορεύονται και ότι είναι ασφαλές στα δικά μας χέρια είναι επικίνδυνο στα χέρια των άλλων, αυτού του είδους η συμπεριφορά θα μας οδηγήσει στην καταστροφή. Το προσπαθήσαμε δύο φορές, στο Ιράκ και την Συρία και δούλεψε. Είναι αμφίβολο αν ήταν αναγκαίο.
Τώρα φαίνεται ότι πάμε να προσπαθήσουμε για μία τρίτη φορά κατά του Ιράν. Ίσως να είναι όντως επιτυχία, αλλά τίποτα δεν κρατά για πάντα. Θα τελειώσει με καταστροφή. Από βομβαρδισμό σε βομβαρδισμό, δεν είναι ο τρόπος για το Ισραήλ να εδραιωθεί στη Μέση Ανατολή μακροπρόθεσμα. Αλλά κανείς δεν συζητά το μακροπρόθεσμα πέρα από το αύριο.
Θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να συζητάμε τώρα τις πιθανότητες και ιδιαίτερα τους κινδύνους μιας επίθεσης στο Ιράν. Συνήθως κάνουμε μία τέτοια συζήτηση, αν όχι πλήρως , υπό αδύνατες συνθήκες. Είτε αναδρομικά, όταν είναι πλέον πολύ αργά, χωρίς πληροφόρηση ή αφότου δεχθούμε παραπληροφόρηση. Αυτοί που χειρίζονται τα μυστικά είναι επίσης αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Αλλά αυτοί που έχουν τα μυστικά στηρίζονται πάντα σε μία πολεμοχαρή κατεύθυνση. Ο πόλεμος είναι το μοναδικό δόγμα και τέχνη που γνωρίζουν. Είναι λοιπόν πολύ επικίνδυνο να εξαρτάσαι αποκλειστικά σε αυτούς.
Θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να σκεπτόμαστε μία επίθεση στο Ιράν, αλλά όχι αποκλειστικά συμβουλευόμενοι τους ειδικούς για την ασφάλεια μας. Θα έπρεπε για παράδειγμα, να ακούσουμε την εντυπωσιακή και βαθειά γνώση του Χανς Μπλιξ, του πρώην επικεφαλής της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, ο οποίος έχει λογικά πράματα να πει σε συνέντευξή του στην Γεντιότ Αχρονότ(σ.σ. ισραηλινή εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας), πράγματα που λείπουν από την πολεμοχαρή δημόσια συζήτηση μας. Ο Μπλιξ προειδοποίησε ότι αν το Ισραήλ δράσει κατά του Ιράν ολόκληρη η περιοχή θα τυλιχθείς τις φλόγες, ότι οι πυρηνικές δυνατότητες της Συρίας είναι πρωτόγονες, ότι η επίθεση κατά του αντιδραστήρα του Ιράκ δεν ήταν αναγκαία και πάνω από όλα, το ότι η κυβέρνηση του Ιράν μπορεί να πειστεί να εγκαταλείψει την βόμβα, όχι με τη βία.
Ο Σουηδός διπλωμάτης πιστεύει ότι αν η διεθνής κοινότητα δώσει εγγυήσεις στην ασφάλεια του Ιράν και το αποδεχτεί ως μέλος με καλή πίστη όπως έκανε με τη βόρειο Κορέα, ίσως να μην υπάρξει βόμβα. Κάτι τέτοιο ούτε καν προσπαθήθηκε. Η διεθνής κοινότητα συνεχίζει με απειλές και κυρώσεις που δεν αποθαρρύνουν το Ιράν και η ισραηλινή αεροπορία κάνει ήδη γυμνάσια, όπως πιστεύεται, για την επόμενη επικίνδυνη επιχείρηση. Η εκτίμηση είναι ότι η ευκαιρία χάνεται λόγω της επικείμενης πιθανότητας αλλαγής φρουράς στον Λευκό Οίκο: Αν άραγε ο Μπαράκ Ομπάμα εκλεγεί να συζητήσει με το Ιράν και να το αποτρέψει από το να αναπτύξει την βόμβα χωρίς βομβαρδισμό; Μπορεί όλα να γίνουν καλύτερα;
Αλλά οι συζητήσεις για επίθεση κατά του Ιράν δεν είναι το μοναδικό μας βασικό πρόβλημα. Υπέρ ή κατά των βομβαρδισμού, το Ισραήλ ποτέ δεν σκέπτεται με όρους πέρα του αύριο. Δρα σαν κάποιος που βάζει ένα πλαστικό κουβά σε ένα σπίτι με τρύπια στέγη αντί να τη φτιάξει. Έτσι βομβαρδίζουμε το Ιράν και ακόμη και αν είναι επιτυχής και δεν χρειαστεί να πληρώσουμε μεγάλο τίμημα για αυτό-ένα αμφιλεγόμενο σενάριο- τι θα συμβεί μετά; Τι θα συμβεί όταν η Αίγυπτος θελήσει και αυτή βόμβα;
Θα ξαναβομβαρδίσουμε; Και την Σαουδική Αραβία, Ιορδανία, Συρία και το Ιράκ; Ίσως και η Χεζμπολάχ να έχει κάποια «βρώμικη βόμβα» ή άλλη; Και θα «επιτρέψουμε» στην Τουρκία να γίνει πυρηνική; Θα βομβαρδίζουμε και θα βομβαρδίζουμε και θα ζούμε για πάντα με βομβαρδισμούς;
Το Ισραήλ μπορεί να κλείσει τις τρύπες στην στέγη μόνο αν πραγματικά προσπαθήσει να γίνει αποδεκτό στην περιοχή. Μία τέτοιου είδους αποδοχή θα είναι η μόνη εγγύηση για την ύπαρξή του και πέραν του επόμενου βομβαρδισμού. Μία πραγματική ευκαιρία δημιουργήθηκε με την αραβική πρωτοβουλία ειρήνευσης που το Ισραήλ αγνοεί με απαράδεκτη αλαζονεία. Η εθνική μας προσπάθεια συνεχίζεται με στόχο μόνο την επέκταση της εμβέλειας στόχων των F-15 και των λύσεων για αναζωπύρωση της μάχης. Τίποτα δεν γίνεται στην αντίθεση κατεύθυνση-να μείνουν τα αεροπλάνα στο έδαφος και να δράσουμε διπλωματικά.
Φανταστείτε ειρήνη με τους Παλαιστινίους, τους Συρίους και το μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου. Θα τολμούσε ο Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ να απειλεί το Ισραήλ; Με ποια δικαιολογία; Φανταστείτε το Ισραήλ να ανακοινώνει ότι δεν θα επιτεθεί στο Ιράν έως ότου όλα τα μέσα εξαντληθούν, καλώντας ταυτόχρονα την Δύση να συζητήσει με το Ιράν για εγγυήσεις ασφαλείας. Μοιάζει εξωπραγματικό; Δεν θα συνεισφέραμε περισσότερα με τον τρόπο αυτό για να μειωθεί ο κίνδυνος; Στο κάτω-κάτω το Ιράν έχει δείξει ότι είναι μία λογική χώρα, όχι παράλογη. Αρνούμαστε να πληρώσουμε το τίμημα της ειρήνης, συνεχίζουμε να προτιμούμε το τίμημα του βομβαρδισμού. Αλλά αυτή τη φορά το τίμημα ίσως να είναι ιδιαίτερα βαρύ.
Η πυρομανία του Ισραήλ έχει φθάσει σε πολύ επικίνδυνο σημείο στην ιστορία του, υπό το φως της ιρανικής πυρομανίας, όταν μόλις ένας άλλος εναλλακτικός δρόμος είχε ανοίξει. Ο τρόμος των επιπτώσεων μιας επίθεσης στο Ιράν ίσως να διογκώνεται. Ίσως πετύχουμε ξανά. Αλλά τι θα γίνει αν όχι; Αλλά και πάλι, τι θα γίνει ακόμη και αν ναι;

*Δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα «Χαάρετς» στις 06/07/2008
http://www.haaretz.com/hasen/spages/999126.html